Εγώ πάντως, ομολογώ οτι χαίρομαι για την θέση της εκκλησίας.

Όχι γιατί μου αρέσει, αλλά γιατί δείχνει οτι δεν έχει κρυφή αντζέντα για τον γάμο των ομοφυλοφίλων.

Η αντίδρασή της μπορεί να είναι ενοχλητική, αλλά τουλάχιστον είναι ειλικρινής.

Ελικρινής μεν, αλλά αυτοκαταστροφική.

Παρακολουθώ την μήνιν των ανθρώπων της εκκλησίας, των πνευματικών πατέρων της ορθοδοξίας, και λυπάμαι τρομερά. Λυπάμαι, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω απο που φορτίζει όλη αυτή η αντίδραση. Και δεν μπορώ να διανοηθώ πόσο μίσος μπορεί να κρύβεται απέναντι σε κάποιους ανθρώπους, πόση έπαρση, πόσος εγωϊσμός, και πόση κακώς εννοούμενη «ανωτερότητα».

Οι ομοφυλόφιλοι είναι, σύμφωνα με τους πνευματικούς πατέρες της μεγαλύτερης θρησκείας στην ελλάδα, οι «αμαρτωλοί, ανώμαλοι, άρρωστοι άνθρωποι » και η προσπάθειά τους να βρεθούν «εις γάμου κοινωνία» μία απόλυτα καταδικαστέα πράξη. Αυτή η σεξουαλική τους κατεύθυνση έχει δεχθεί απο την εκκλησία πλήθος αντιδράσεων και μία ανευ προηγουμένου επίθεση τύψεων, ενοχής, ηθικής, κοινωνικής, ακόμα και σωματικής μορφής.

Βεβαίως, σε πρώτη ανάγνωση, δεν αντιδρώ στην αντίδρασή τους. Είναι προφανές οτι η ομοφυλοφιλική πράξη δεν συνάδει με τις γραφές πάνω στις οποίες θα έπρεπε όλοι οι χριστιανοί ορθόδοξοι να πορεύονται. Απο την άλλη, υπάρχει το εξής παράδοξο: ο πολιτικός γάμος (που ετοιμάζονται να τελέσουν) είναι αναγνωρισμένος μόνο απο το κράτος – ο δε θρησκευτικός, και απο το κράτος και απο την εκκλησία. Η εκκλησία όμως αντιδρά σε έναν πολιτικό γάμο.

Σε έναν γάμο δηλαδή, που δεν την αφορά.

(Θα έλεγε κανείς οτι αυτή είναι η κατάρα των ομοφυλοφίλων: ασχολούνται μαζί τους όλοι αυτοί που δεν τους αφορά το ζήτημα. Εννιότε, όπως περίτρανα απέδειξε ο κύριος Σανιδάς, ακόμα και αυτοί που τους αφορά. Εν ολίγοις, ασχολούνται όλοι με αυτούς που δεν ενοχλούν(*) κανέναν. Είναι κατάρα να είσαι στο στόχαστρο αυτών που θεωρούν εαυτούς ανώτερους, ποιοτικότερους, και αθωότερους – χωρίς να έχεις κάνει τίποτα για να μπεις στο μάτι τους.

Απλώς γιατί είσαι εύκολος στόχος.)

Αλλά, ενώ η κυβέρνηση, η δικαιοσύνη, ο κύριος Σανιδάς και οι λοιποί κρίνονται για τις πράξεις τους σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, δεν συμβαίνει το ίδιο για την εκκλησία.

Για αυτό χαίρομαι: γιατί η εκκλησία δείχνει το πρόσωπό της.

Ετσι, αυτοί που κρίνονται απο τον κόσμο, όταν κάνουν λάθη, φαίνονται. Όταν μισούν, φαίνεται. Όταν αισθάνονται ανώτεροι, φαίνεται. Όταν είναι εγωϊστές και μικρόνοοι, φαίνεται.

Διότι δεν μπορώ να καταλάβω το μένος εναντίον των ομοφυλοφίλων. Είναι σαφές να πιστεύεις οτι πρόκειται για κάτι που δεν συνάδει με τον τρόπο ζωής σου – αλλά είναι ακατανόητο να προσπαθείς με τόσο κόπο να αλλάξεις την ζωή του (γιατι τον θεωρείς αμαρτωλό και άρρωστο), με τόσο πάθος – που πλησιάζει στο μίσος.

Γιατί το να μιλάς απαξιωτικά για έναν άνθρωπο που δεν πείραξε κανέναν, να τον ομαδοποιείς, να τον λιθοβολείς δεν είναι πράξη αγάπης. Δεν θα πετύχεις απολύτως τίποτα απο αυτήν την συμπεριφορά. Αν δεν το ξέρεις, είσαι μωρός. Αν το ξέρεις, τότε δεν σε ενδιαφέρει. Και το να μην σε ενδιαφέρει, σημαίνει οτι σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Άρα η σημαία «προσπαθώ να σώσω αυτούς τους ανθρώπους» είναι ψέμα.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν αντιλαμβάνεται η εκκλησία οτι με τις πράξεις της δεν πρεσβεύει τα πιστεύω της. Πότε άραγε έκαναν περισσότερο κακό οι ομοφυλόφιλοι απο τους άλλους αμαρτωλούς; Πότε έγινε μεγαλύτερη αμαρτία η ομοφυλοφιλία – απο την κλοπή, την δουλεία, τον φόνο;

Γιατί εγώ μπορώ με μεγαλύτερη ευκολία (αν παίξω το ανόητο παιχνίδι των ρόλων) να εμπιστευτώ έναν ομοφυλόφιλο, απο έναν έμπορο που εν γνώση του με κλέβει πουλώντας μου λιγότερα απο όσα πληρώνω, τον τραπεζίτη που με ξεγελάει να πάρω δάνειο που ούτε χρειάζομαι, ούτε μπορώ να ξεπληρώσω – για να με εχει για χρόνια δούλο, τον καπνέμπορα που πουλάει τσιγάρα στην γυναίκα μου – ενώ γνωρίζει οτι την σκοτώνουν (και προσθέτει χημικά για να μην μπορεί να απεξαρτηθεί), τον πολιτικό που μου λέει ψέμματα εκβιάζοντας την ψήφο μου με με ένα πρόβλημα που έτσι και αλλιώς θα έπρεπε να είναι δουλειά του να το λύσει, ή τον εστιάτορα που τηγανίζει το φαγητό για πεντακοσιοστή φορά – γνωρίζοντας οτι οι τελευταίες τετρακόσιες εβδομήντα φορές είναι εγκληματικά καρκινογόνες.

Όλοι αυτοί, όλοι εμείς, επίσημοι, επίτιμοι χριστιανοί ορθόδοξοι.

Υπεράνω κριτικής.

Και αυτοί, όλοι εμείς, που στην καθημερινότητά μας σκοτώνουμε τους άλλους, τους κλέβουμε ή τους κάνουμε δούλους μας, είμαστε ένοχοι για άλλες αμαρτίες – αλλά δεν σηκώνουν την ίδια μήνιν της εκκλησίας.

Οι δικές μας οι αμαρτίες δεν είναι καταδικαστέες – δεν είναι καν αξιομνημόνευτες.

Ποιο καλοί εμείς απο αυτούς.

Οι ομοφυλόφιλοι απο την άλλη, που απλώς επιλέγουν εκτός του δικού μας ορισμού για να ερωτευτούν -αυτό είναι όλο και όλο το έγκλημά τους- δέχονται σχεδόν αδιαμαρτύρητα τα φτυσίματά μας. Και αν τολμήσουν να αντιδράσουν, τους λιθοβολούμε.

Εξω απο εδώ, αμαρτωλοί.

Οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να πατήσουν το πόδι τους στην εκκλησία (σκεφθείτε οι αληθινοί μεταξύ τους χριστιανοί πόσο γονατίζουν απο τις τύψεις) – αλλά ο ιερωμένος πνευματικός πατέρας θα είναι επίσημα προσκεκλημένος κάθε τραπεζίτη, εμπόρου, βιομήχανου. Θα ευλογήσει την εργασία τους, κάνοντας τα στραβά μάτια στις «αμαρτίες τους» που πληγώνουν, σκοτώνουν, εκβιάζουν χωρίς προσχήματα.

Μια διαφορετική αντιμετώπιση, στους δικούς μας ανθρώπους.

~

Ως κοινωνία, μπορούμε να εξοβελίζουμε όποιον θέλουμε, με πρόσχημα την ασφάλειά μας. Ως θρησκεία, με πρόσχημα την αγάπη.

Απλώς να μην ξεχνάμε που και που, πόσο ανόητα φερόμαστε, και πόσο εύκολα αδειάζουν οι εκκλησίες απο σκεπτόμενους ανθρώπους.

Γι’ αυτό σας λέω: χαίρομαι που αντιδράει έτσι η εκκλησία.

Είναι σκληρή, άδικη, ψεύτικη – αλλά τουλάχιστον ειλικρινής.

(*) δεν αναφέρομαι στην αισθητική του καθενός μας