Αν και είχα πει οτι δεν θα μπλογκάρω ιστορικά και διαδικασίες, όλα ήταν τόσο ενδιαφέροντα που θα προσπαθήσω να μεταφέρω, έστω και εν τάχει, όσα έζησα απο την ουσιαστική πλευρά της ιστορίας.

Μέρος πρώτο, λοιπόν – ο σκοπός:

Η Κυριακή, για μένα τουλάχιστον, ξεκίνησε άγρια. Μια σπασμένη τσάντα, ένα κινητό που δεν έπιανε, ένα ξενοδοχείο που δεν μου έδινε δωμάτιο μέχρι τις 5. Κούραση απο το ταξίδι, νηστικός – αν εξαιρέσεις το πρωϊνο του αεροπλάνου, το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι ένα γρήγορο φαγητό (ως μεσημεριανό) και ένα ντους μέχρι το βραδυνό που είχαμε πρόσκληση απο τους οικοδεσπότες μας, την κυρία Ματσούκα και τον Σ. Λαμπρινίδη στο Salons de l’ Atalaide.

Ήμασταν τυχεροί, γιατί με το που κάτσαμε σχεδόν στο τραπέζι, ήρθε και ο Λαμπρινίδης και έκατσε – για λίγο τουλάχιστον – μαζί μας.

Η κουβέντα που ακολούθησε, ουσιαστική, έδειξε οτι ο άνθρωπος ξέρει για τι πράγμα μιλάει. ‘Η, εν πάσει περιπτώσει, έχει εξαιρετική διάθεση, και αρκούντως καθαρό μυαλό, για να μάθει.

Το πνεύμα της συζήτησης ήταν να παρουσιαστεί ο ρόλος της LIBE Committee (στην οποία ο κ. Λαμπρινίδης είναι αντιπρόεδρος) και η «μάχη» που γίνεται στο ευρωκοινοβούλιο για την τροποποίηση της Οδηγίας 2002/58 – κυρίως σε δύο θέματα: αν είναι οι IP διευθύνσεις προσωπικό δεδομένο και αν θα πρέπει να επιβάλλεται στους ISP να ανακοινώνουν κάθε παραβίαση ασφάλειας στους πελάτες τους (δόθηκε, καθόλη την επίσκεψη, μεγαλύτερο βάρος σε αυτήν την διάταξη απο ότι έπρεπε κατα την προσωπική μου γνώμη, καθώς για μένα η απάντηση μοιάζει απλούστερη του χρόνου που καταναλώθηκε).

Η θέση του κ. Λαμπρινίδη στην κουβέντα (γιατί σε κανένα σημείο ο Λαμπριανίδης δεν έκανε μονόλογο, αντιθέτως συζητούσε με τους παραβρισκόμενους, και τότε, και αργότερα στο ευρωκοινοβούλιο) ήταν σαφέστατα υπέρ της ανωνυμίας του χρήστη του διαδικτύου, σε όλα τα επίπεδα, και της προστασίας του. Σε ένα σημείο μάλιστα, όταν η κουβέντα έφτασε στην επιβολή όρων και προϋποθέσεων που δεσμεύουν την ελευθερία του διαδικτύου και το οριοθετούν, είπε ότι θα πρέπει να αποδεχθούμε οτι αν δεν είναι «άναρχο» το διαδίκτυο, δεν είναι επι της ουσίας διαδίκτυο – κάτι με το οποίο ειρήσθω εν παρόδω συμφωνώ απολύτως.

Η κουβέντα ήταν σύντομη, αλλά συνεχίστηκε μεταξύ μας και αφότου ο ευρωβουλευτής πήγε να επισκεφθεί τα άλλα τραπέζια, στους ίδιους ρυθμούς, με θέμα την συναίνεση του χρήστη στο να δίνει τα προσωπικά του δεδομένα, και αν και κατα πόσο αυτό είναι ηθικό, και νόμιμο. Ηταν σημαντικό και οτι είχαμε διαφορές ακόμα και μεταξύ μας, και οτι είχαμε την πολυτέλεια να τις συζητήσουμε σε πολιτισμένα πλαίσια.

Την επόμενη μέρα, την Δευτέρα, θα είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνεδρίαση της επιτροπής ελευθεριών. Πριν απο αυτό, το επίσημο καλοσώρισμα απο την κα. Ματσούκα και τον κ. Λαμπρινίδη, σε μία κουβέντα που ξεκίνησε μεν σχεδόν …τυπικά, αλλά εξελίχθηκε σε μία εκ βαθέων «συνέντευξη» για τον ρόλο του ευρωβουλευτή, τον ρόλο που καλείται να παίξει σε μία ομάδα περισσοτέρων απο 700 ευρωβουλευτών, και την λογική της «ανταλλαγής» στα πλαίσια της επίτευξης συμφωνιών. Για παράδειγμα, ένας ευρωβουλευτής αν θέλει να αποκτήσει τις συμμαχίες που χρειάζεται, είναι «αναγκασμένος» να ενημερωθεί απο τους συναδέλφους του για θέματα που δεν τον αφορούν άμεσα – αλλά για τα οποία θα χρειαστεί και αυτός να ψηφίσει, μόνο και μόνο για να έχει την ευκαιρία να παρουσιάσει με την σειρά του τα δικά του θέματα και να ζητήσει την συμμετοχή των άλλων. Και όλο αυτό σε έναν κυκκεώνα απο τοπικά και ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα, διαφορετικές θέσεις και πεποιθήσεις, και κυρίως διαφορετικές χώρες.

Όλο αυτό δεν ξέρω αν καθιερώθηκε τυχαία, εσφαλμένα, ή απο φυσική πορεία, αλλά είναι ευφυέστατο, καθώς «αναγκάζει» τους ευρωβουλευτές να βρουν μία μέση λύση που να ικανοποιεί όλες τις θέσεις.

Μιλάμε, κατ’ εμέ, για παράδειγμα δημοκρατίας.

Στην συνέχεια είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια σειρά απο ομιλητές με εξαιρετικό ενδιαφέρον (το περιεχόμενο των δηλώσεών τους θα το δείτε αυτούσιο σε blogger που βιντεοσκοπούσαν τις ομιλίες τους, οπότε δεν έχει νόημα να επιμείνω) – συγκρατώ πάντως την Ολλανδέζα ευρωβουλευτή Σοφία ντε Βέλντ, φιλελεύθερη παρακαλώ, απόλυτα συνταγμένη με τις ιδέες του Λαμπρινίδη, η οποία είχε πανέξυπνο, σοβαρό, και ουσιαστικό λόγο (θα δείτε τα video και θα καταλάβετε τι εννοώ – για να αντιληφθείτε πάντως το πνεύμα της ευρωβουλευτού απο αυτήν μάθαμε οτι το ολλανδικό big brother award το …πήραμε εμείς οι χρήστες για την ευκολία που «χαρίζουμε» τα προσωπικά μας δεδομένα στο διαδίκτυο). Στο κλείσιμο της μέρας, και όσο με αφορά, η συμμετοχή μου ήταν η θέση μου (όταν πήρα τον λόγο) ότι καλή η δουλειά των ευρωβουλευτών, αλλά δεν έχει νόημα να περιμένουμε τα πάντα απο αυτούς – αν δεν πιέσουμε, οι blogger κυρίως, σε τοπικό επίπεδο, για τα δικαιώματά μας, δεν θα επιτευχθεί τίποτα ουσιαστικό. Καλή η δουλειά σας, αλλά δεν περιμένω τίποτα απο εσάς αν πρώτα δεν κάνω κάτι εγώ.

Η μόνη διακοπή ήταν η επίσκεψη στον χώρο των εργασιών της επιτροπής ελευθεριών, όπου …αθόρυβα μπήκαμε στην αίθουσα και παρακολουθήσαμε πως γινόταν μία συνεδρίαση. Περιττό να σας πω οτι δεν είχε καμία σχέση με το ελληνικό κοινοβούλιο, έτσι;

Καθώς μπήκαμε στην μέση της κουβέντας, ήταν ακόμα πιο δύσκολο να παρακολουθήσουμε την διαδικασία σε βάθος – παρόλα αυτά, ήταν εξαιρετική η στιγμή που ο κύριος Άλβαρο έθεσε τις θέσεις του για το ιδιωτικό της IP, στο οποίο η θέση του ήταν εκ διαμέτρου αντίθεση με τον κύριο Χουστίνγκξ (με τον οποίο είχαμε και εμείς συνάντηση αργότερα).

Απο ότι μπόρεσα να αντιληφθώ, για να προχωρήσει η διαδικασία, οι δύο πλευρές συμφώνησαν μεγαλοπρεπώς οτι …διαφωνούν.

Τρίτη ημέρα, και ημέρα του κοινοβουλίου. Εκεί, οι κορυφαίες στιγμές ήταν με τις παρουσιάσεις των εκπροσώπων των κ. Δήμα (ο κύριος Δ. Γιωτάκος), Μπαρό, και Μακγκρήβι. Οι ομιλίες τους κινούντο σε διάφορους τομείς: Ο κύριος Γιωτάκος για παράδειγμα μίλησε για τον τομέα του κ. Δήμα, που είναι το περιβάλλον – και δέχθηκε αρκετές ερωτήσεις, κυρίως για την θέση του κυρίου Δήμα για τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, προτάσεις για άνοιγμα των εργασιών σε internetικό επίπεδο – και έφυγε αρκετά εντυπωσιασμένος απο την παρουσία μας. Εκπληξη για όλους ήταν και η συμμετοχή του Μάρτιν Κουίν (αν θυμάμαι σωστά το όνομά του) ο οποίος είναι ο υπεύθυνος του blog του Σταύρου Δήμα – και παρότι δεν ήταν στο θέμα της ιδιωτικότητας και της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον η παρουσίασή του, κυρίως για την σχέση που έχουν οι ευρωβουλευτές με την διαδικασία του blogging.

Την ενδιαφέρουσα κουβέντα έκλεισαν οι κύριοι Γούτερ Χοέν και Αλαιν Μπρύν, που μας μιλήσαν ο μεν πρώτος για την συνεργασία των αστυνομικών αρχών μεταξύ χωρών, και ο δεύτερος πολύ συγκεκριμένα για το Data Retention, την δυνατότητα δηλαδη οι εταιρείες (όπως το Google) να κρατούν προσωπικά δεδομένα τι κινδύνους μπορεί να έχει αυτό, και πως αντιδρούν οι εταιρείες σε πιθανή διαφοροποίηση του ως τώρα καθεστώτως.

Δύο πολύ ενδιαφέροντες ομιλητές που ο χρόνος δεν μας επέτρεψε να τους απολαύσουμε. Παρόλα αυτά, συγκρατώ την έκπληξή του όταν μίλησα μαζί του για την πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης να είμαστε εμείς οι blogger υπεύθυνοι για τα comments που γράφονται στο blog μας (αν θυμάστε απο την πρόσφατη περιπέτειά μας)

~

Κρατάω: Την εξαιρετική οργάνωση των διοργανωτών, που δεν μας «πέταξαν» σε ένα πρόχειρο συνέδριο, αλλά μας έφεραν σε επαφή με τα κορυφαία στελέχη του Ευρωκοινοβουλίου, σε ουσιαστικές συζητήσεις, και σε πολύτιμα συμπεράσματα – τα αποτελέσματα αυτών των συζητήσεων είναι σίγουρο ότι θα επηρεάσουν τις μετέπειτα θέσεις μας για την προστασία της ιδιωτικότητας στο διαδίκτυο. Την αξιοπρεπέστατη συμπεριφορά τους, που δεν είχε κανένα κομματικό ή μικροπολιτικό σκέλος, σε κανένα σημείο, και ούτε εκβίασε, ούτε εξαγόρασε τις θετικές εντυπώσεις μας. Την συμπεριφορά των bloggers, που (εκτός απο ελάχιστες ατυχείς στιγμές) δεν έδωσαν ούτε μία λαβή για να «ξεφτιλιστούμε» – αντιθέτως, ακόμα και σε θέματα που δεν άπτονταν της ατζέντας μας, όπως ήταν το περιβάλλον, ήταν εξαιρετικά διαβασμένοι, ουσιαστικοί, και ουσιώδεις. Δεν θα μπορούσα να ελπίζω σε καλύτερη ομάδα. Και τέλος την έλλειψη ασύρματου δικτύου στο ευρωκοινοβούλιο που αποτέλεσε ένα πραγματικό σοκ για όλους μας.

~

Αυτά εν τάχει περι της διαδικασίας, και του ουσιαστικού λόγου που προσκληθήκαμε. Θα ακολουθήσει, εν ευθέτω χρόνω, ανάλυση των βασικών σημείων που συζητήθηκαν, οι θέσεις μου, και η προσωπική μου εμπειρία απο το ταξίδι.

~
Όμως, επειδή παρακολούθησα έναν αλλαλαγμό στην μπλογκόσφαιρα, θεωρώ οτι είναι σημαντικό να πω λίγα πράγματα.

Επι προσωπικού, και για να μην παθαίνουμε και επιλεκτική αμνησία, θεωρώ βλακεία να απολογηθώ σε οποιονδήποτε γιατί αποδέχθηκα αυτήν την πρόσκληση.

Το παρελθόν μου (μπορείτε να το διαβάσετε, ανοιχτό είναι το μπλογκ) δείχνει οτι δεν ακολουθώ κομματικές -ουτε καν πολιτικές- γραμμές.

Το παρόν μου συγχαίρει τον ευρωβουλευτή κ. Λαμπρινίδη για την προσπάθειά του και την ποιότητα των ενεργειών του (αν θέλετε να με κρεμάσετε για αυτό, σας θυμίζω οτι έχω κάνει το ίδιο με την βουλευτή του Πασοκ κυρία Σοφία Σακοράφα, οπότε σφίξτε και άλλο το σκοινί) και τους συνάδελφους μπλόγκερ που απέδειξαν περίτρανα οτι ξέρουν να φέρονται, και ως παρέα, αλλά κυρίως και ως bloggers στο ευρωκοινοβούλιο, συγκεντρώνοντας εγκωμιαστικά σχόλια ακόμα και απο τους «αντίπαλους» ευρωβουλευτές (όπως ο εκπρόσωπος του κυρίου Δήμα) – αντίθετα με πολλούς άλλους μπλογκερς (ή «μπλογκερς») που μας περίμεναν εδώ με τα χατζάρια, πετσοκόβοντας ότι δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να καταλάβουν, και κυρίως δεν έχω απολύτως καμία διάθεση να σας ενημερώσω για τις προθέσεις μου όσο αφορά την ψήφο μου (σας βεβαιώ πάντως οτι δεν άλλαξαν απο αυτό το ταξίδι).

Και τέλος για το μέλλον μου, εδώ είμαστε όλοι να δουμε αν και πως ξεπουλιέμαι – εγώ, και οι συνάδελφοι μπλόγκερ που επέδειξαν (ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, απόψεων ή χώρου) απίστευτη αξιοπρέπεια σε αυτό το ταξίδι, και ήταν τιμή μου που τους γνώρισα.

Θα είναι βλακεία εκ μέρους μου αν λυπηθώ έστω και μία στιγμή επειδή έκρινα οτι η πρόσκληση απο έναν χώρο με τον οποίο έχω τις ιδεολογικές διαφορές μου, θα με απέτρεπε απο το να συμμετάσχω, να παρακολουθήσω, και να αντιληφθώ διαδικασίες που με αφορούν άμεσα, σε ένα πνεύμα κάθε άλλο παρά κομματικό. Σας πληροφορώ, οτι αντίθετα με όσα παρακολούθησα στην μπλογκόσφαιρα κατά την επιστροφή μου, η πρόσκληση είχε ποιότητα, ήθος, αξιοπρέπεια και αξιοπιστία.

Και όσο μερικοί ουρλιάζουν, τόσο περισσότερο χαίρομαι που την αποδέχθηκα. Γιατι, αν ο μη γένοιτο αρνιόμουν, τρέμω στην ιδέα οτι θα μπορούσαν να είναι αυτοί στην θέση μου εκεί.