Πενήντα τριών ο ασθενής που κατέληξε σε ασθενοφόρο της συμπρωτεύουσας. Πατέρας δύο παιδιών.
Και αυτό γιατί σύμφωνα με το δημοσίευμα, δεν υπήρχαν στο ασθενοφόρο ειδικά πατς για τον απινιδωτή. Αξίας εκατό ευρώ.
Τόσο άξιζε η ζωή του; λιγότερα απο εκατό ευρώ;
Αυτά, θα τα έγραφα αν ήμουν εφημερίδα. Θα τα έλεγα αν ήμουν δημοσιογράφος. Θα τα αναπαρήγαγα αν ήμουν αντιπολίτευση.
Επειδή όμως, ούτε εφημερίδα είμαι, ούτε δημοσιογράφος, ούτε πολιτικός, θα σας πω τι σκέφτομαι:
Το «πενηντατριάχρονος» κάηκε με την «σαρανταπεντάχρονη» «τριανταπεντάχρονη» που εκβίαζε μία θέση στο δημόσιο και έκανε τον μισο πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο να ψεύδεται ασύστολα. Όταν μάθουμε το όνομά του, ας πούμε «Ηλίας», θα έχει βάρος όσο και η Αμαλία. Ισχυρό, αλλά όχι με διάρκεια. Ενα και κάτι χρόνο μετά, και δεν έχει τίποτα περισσότερο στην συνείδησή μας απο ένα λινκ στην άκρη του blog μας. «Αυτος που πέθανε στο ασθενοφόρο» έχει την ίδια αξία μνήμης με τον νεαρό που έχασε το πόδι του: ανύπαρκτη.
Εχω μία άλλη ιδέα.
Να ονομάσουμε αυτόν τον άνθρωπο «ο πατέρας μου».
Κάθε φορά που αναφερόμαστε σ’ αυτόν, να τον λέμε ο πατέρας μου: «Ο πατέρας μου κατέληξε στο ασθενοφόρο γιατί δεν υπήρχαν πατς εκατο αξίας ευρώ. Ο πατέρας μου άξιζε λιγότερο απο εκατο ευρώ. Ο πατέρας μου πέθανε άδικα, και κανείς δεν έδειξε την παραμικρή -αληθινή- μεταμέλεια. Κανείς δεν ντράπηκε που εξαιτίας του πέθανε ο πατέρας μου. Κανείς δεν μετάνιωσε.»
Είναι ενδιαφέρον σαν πείραμα. Ίσως για τον πατέρα μας να κατέβουμε στους δρόμους. Ίσως αν είναι ο πατέρας μας που πεθαίνει άδικα να αντιδράσουμε. Είναι απλό: είτε θα αντιδράσουμε γι αυτό, είτε -πια- δεν θα αντιδρούμε για τίποτα. Αν αντιδράσουμε γι’ αυτό, δεν θα σταματήσουμε. Ούτε στην παραίτηση του υπευθύνου, ούτε του βουλευτή, ούτε του υπουργού, ούτε του εκάστοτε πρωθυπουργού. Γιατι είναι ο δικός μας ο πατέρας. Γιατί είναι άδικο. Αν δεν αντιδράσουμε, να μην αντιδράσουμε για τίποτα. Ο πατέρας μας να πεθαίνει άδικα – οκ. Θα αράζουμε στον καναπέ μας και θα βλέπουμε το καινούργιο επεισόδιο του nip tuck, ή θα συζητάμε για το καινούργιο 3G iphone.
Ενας νεαρός έχασε το πόδι του πριν απο καιρό, γιατί δεν έγινε άμεσα η διακομιδή στο νοσοκομείο. Η Αμαλία πέθανε μόνο και μόνο γιατί (εκτός απο τα φακελάκια) αντιμετώπισε και την γραφειοκρατική και ιατρική δυστοκία. Τα χρήματα που κατατέθηκαν για τους πυρόπληκτους ή για την οικογένεια με πρόβλημα υγείας, και δεν δόθηκαν εκεί που έπρεπε, όταν έπρεπε. Ενας άνθρωπος έχασε την ζωή του γιατί δεν ήταν εξοπλισμένο σωστά το ασθενοφόρο.
Λαϊκίζω βάζοντας τα όλα στην ίδια μοίρα; προφανώς. Αλλά αφού δεν κάναμε (ή πετύχαμε) απολύτως τίποτα για μεμονωμένα όλα αυτά, ίσως κάνουμε κάτι, ίσως αντιδράσουμε συνολικά.
Ισως πάλι, αντιδράσουμε απλώς για τον πατέρα μας.
Διαβάστε το δυνατά:
«Ο πατέρας μου πέθανε σε ένα ασθενοφόρο γιατί δεν υπήρχαν πατς εκατο αξίας ευρώ. Ο πατέρας μου άξιζε λιγότερο απο εκατο ευρώ. Ο πατέρας μου πέθανε άδικα, και κανείς δεν έδειξε την παραμικρή -αληθινή- μεταμέλεια. Κανείς δεν ντράπηκε που εξαιτίας του πέθανε ο πατέρας μου. Κανείς δεν μετάνιωσε. Και κανείς δεν πλήρωσε. Εχασα τον πατέρα μου, και κανείς δεν πλήρωσε.»
Αν αυτό δεν δημιουργήσει αντιδράσεις, τίποτα δεν θα δημιουργήσει.
Είναι, αλήθεια, ένα ενδιαφέρον πείραμα.
Loading...
Kαι εγω τετοια αγανακτηση αισθανθηκα σημερα διαβαζοντας την ειδηση αυτη και δεν ειναι φυσικα η πρωτη φορα που ακουμε κατι παρομοιο! Αραγε θα σκεφτομασταν ετσι αν αφορουσε καποιο δικο μας; Οχι βεβαια, εκει, θελουμε…συμπαρασταση αλλα, απο ποιον, αφου εμεις δεν εχουμε τη διαθεση να συμπαρασταθουμε σε..αγνωστους;!!
Το ολο σκεπτικο μου θυμιζει λιγο το γνωστο ρητο του M. Niemöller:
First they came for the Communists,
and I didn’t speak up,
because I wasn’t a Communist.
Then they came for the Jews,
and I didn’t speak up,
because I wasn’t a Jew.
Then they came for the Catholics,
and I didn’t speak up,
because I was a Protestant.
Then they came for me,
and by that time there was no one
left to speak up for me.
Μονο αν καταλαβουμε οτι τα παντα που συμβαινουν μας αφορουν ΟΛΟΥΣ (οχι μονο τους ΕΧΟΝΤΕΣ, ή τους ΜΗ ΕΧΟΝΤΕΣ!) γιατι ειμαστε OΛΟΙ μερος αυτης της κοινωνιας, τοτε ισως κατι να αλλαξει και σ αυτο το ταλαιπωρο τοπο! Θα δουμε αραγε ποτε καμμια σοβαρη αλλαγη νοοτροπιας και στην Ελλαδα; Εγω παντως εχω απελπιστει με τη κατασταση εκει κατω…Εσυ, πως τα βλεπεις;
Αν δε βγει τίποτα και με αυτό, μπορούμε να αρχίσουμε να λέμε μετά «αντιδράστε λίγο, όχι για μένα, για τη φουκαριάρα τη μάνα μου!». Που ξέρεις, μπορεί και να πιάσει!
Όταν μάθουμε σαν πολίτες δημόσια να εκφράζουμε την αγανακτησή μας για ότι μας ενοχλεί και να μην τα πνίγουμε μέσα μας, τότε θα αλλάξουν πολλά!
Υπεύθυνοι υπάρχουν για όλα….Στο συγκεκριμένο, φαντάζομαι ότι θα υπάρχει κάποιος υπεύθυνος (ο οποίος έχει ονοματεπώνυμο) να παρακολουθεί αν είναι όλα εντάξει στον εξοπλισμό του ασθενοφόρου.
Αλλά σε ένα κράτος που μετράει τις ζωές με σφαίρες,φακελλάκια και ρουσφέτια τι μπορείς να περιμένεις;
http://www.belarisa.gr
Όταν μάθουμε σαν πολίτες δημόσια να εκφράζουμε την αγανακτησή μας για ότι μας ενοχλεί και να μην τα πνίγουμε μέσα μας, τότε θα αλλάξουν πολλά!
Υπεύθυνοι υπάρχουν για όλα….Στο συγκεκριμένο, φαντάζομαι ότι θα υπάρχει κάποιος υπεύθυνος (ο οποίος έχει ονοματεπώνυμο) να παρακολουθεί αν είναι όλα εντάξει στον εξοπλισμό του ασθενοφόρου.
Αλλά σε ένα κράτος που μετράει τις ζωές με σφαίρες,φακελλάκια και ρουσφέτια τι μπορείς να περιμένεις;
Μπράβο-πολύ εύστοχο το άρθρο-και μιλάει στην ανθρωπιά μας.
Αυτό το πείραμα προτείνω να το κάνουμε με κάθε μία είδηση που ακούμε-να την παίρνουμε δηλαδή ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ!
Δυστυχώς, εκεί έξω είναι ζούγκλα και κανείς δεν ενδιαφέρεται (ίσως πολύ ελάχιστοι).
Η μητέρα μου πέθανε πριν από 10 χρόνια περίπου, όταν σηκώθηκε στι 5 τα χαράματα καποιας μέρας με μεγάλη αιμοραγία λόγω καρκίνου στο παχύ έντερο. Ηρθε το ασθενοφόρο και την πήρε αμέσως και μόλις έφτασε στο νοσοκομείο (Ιπποκράτειο) και την κατέβασαν μέχρι να την πάνε σε δωμάτιο γέμισε αίματα το πάτωμα και κάποια νοσοκόμα είπε : «Αυτή μας γέμισε αίματα…»
Δεν ήμουν εκεί (ήμουν φαντάρος), μου το είπε ο αδερφός μου. Αν ήμουν εκεί θα την καθάριζα την νοσοκόμα, μα την Παναγία.