Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι λόγω μέσης, και η Ελεάνα μπαίνει στο δωμάτιο φουρκισμένη.

Στην τηλεόραση του σαλονιού οι ειδήσεις αναφέρονται στην πορεία της υπουργού Ντόρας Μπακογιάννη, που νοσηλεύεται στο Ντινάν.

«Δεν είναι προκλητικό», μου λέει «οι υπουργοί να επιλέγουν ιδιωτικά νοσοκομεία;»

Σε χιλιοστά δευτερολέπτου εκνευρίζομαι.

Ναι, είναι προκλητικό.

Είναι προκλητικό που αυτοί που τους έχουμε διορίσει να αλλάξουν την ποιότητα ζωής μας, δεν κάνουν χρήση, πλην εξαιρέσεων, της ίδιας ποιότητας ζωής:

Μέσα μεταφοράς; ο κόσμος κινείται είτε με λεωφορεία, τρόλει και άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς, είτε με αυτοκίνητα αγορασμένα με δόσεις που παλεύει να πληρώσει.

Οι βουλευτές και οι υπουργοί έχουν λύσει το θέμα των μετακινήσεών τους. Μερικοί δε εξ αυτών, και το θέμα της κίνησης στους δρόμους, χάρη στην απαράδεκτη τακτική αστυνομικοί να κλείνουν τους δρόμους.

Υγεία; Ενώ ο κόσμος περιμένει την σειρά του στα κρατικά νοσοκομεία, που υπολειτουργούν -μην πει κανείς όχι, ήμουν εκεί πριν λίγες εβδομάδες- λόγω ελάχιστου προσωπικού, και ελλιπέστατων υποδομών, βουλευτές και υπουργοί, στην πρώτη στραβή έχουν πρώτη θέση στα ιδιωτικά νοσοκομεία. Αναρωτιέμαι αν καν πληρώνουν για τις υπηρεσίες τους, ή είναι υπό «διαφημιστική δωρεά».

Εκπαίδευση; Στα δημόσια σχολεία, πριν λίγες ημέρες, είχε γίνει λόγος για ελλείψεις ακόμα και σε …σαπούνια, ενώ αναρωτιέμαι πόσοι εκ των βουλευτών/υπουργών δεν έχουν παιδιά σε ιδιωτικό.

Λαϊκίζω; ασφαλώς. Αλλά από την άλλη, νιώθω έντονα, ότι αυτή η κάστα των «Υψηλόβαθμων» έχει χάσει τον ρόλο που της έχει ανατεθεί.

Ας κάνουμε λοιπόν κάτι γι΄αυτό. Ας προτείνουμε μία λύση.

Όλοι όσοι ανήκουν οικειοθελώς σε θέσεις εξουσίας (όσοι δηλαδή αιτούνται την ψήφο μας) να υποχρεούνται να χρησιμοποιούν δημόσια (όπου υπάρχουν) μέσα, αντί για ιδιωτικά.

Δεν λέω να το ζητήσουμε από τους ίδιους: Είναι άδικο να τους χρεώσουμε (έστω ηθικά) κάτι που μπορούν, δικαιωματικά, να απολαύσουν. Λέω να το θέσουμε ως όρο: Θέλεις την ψήφο μου; Πολύ ευχαρίστως. Αλλά αυτό θα σημαίνει ότι θα χρησιμοποιείς αποκλειστικά δημόσιες υπηρεσίες. Στην υγεία, στην εκπαίδευση, στις μεταφορές – μόνο δημόσια. Για όσο καιρό θα έχεις δημόσιο αξίωμα, και για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα μετά. Εσύ, και η οικογένειά σου.

Να ζήσεις όλα όσα ορίζεις.

Αναρωτιέμαι πως θα είναι η ζωή μας μετά από αυτό.

Αναρωτιέμαι πως θα είναι τα νοσοκομεία. Αναρωτιέμαι πως θα γίνουν οι δρόμοι, και τα μαζικά μέσα μεταφοράς. Αναρωτιέμαι πως θα γίνουν τα σχολεία και οι σχολές.

(αναρωτιέμαι και για κάτι άλλο: πότε θα αποκτήσουμε αρκετό αυτοσεβασμό για να το απαιτήσουμε αυτό)