Οι νότες.

Για να είμαι ειλικρινής, αυτό μου έλειψε πιο πολύ. Οι νότες.

Οι στίχοι.

Δεν μιλάνε πια οι στίχοι.

Φέρονται βίαια απέναντί μας. Και αυτό, δεν είναι το χειρότερο.

Μας κοροϊδεύουν. Μας φτύνουν στα μούτρα, και μεις κάνουμε λίγο πιο ‘κει, γιατί μας κρύβουν την εικόνα από το iphone μας. Από το Κους Κους και το διαζύγιο φωτιά. Μας χτυπούν, μας βιάζουν, μας κλέβουν – φίλε, μας κλέβουν, με το μεγαλύτερο θράσος που είδες ποτέ, μας τσιγκλάνε, μας δουλεύουν, μας λένε μια τούτο, και με το ίδιο ύφος, αμέσως μετά το άλλο, μας γελάσανε.

Ελεγα στην αρχή, θα θυμώσει. Τον βαρέσανε, δεν μπορεί, θα θυμώσει.

Και δεν θύμωσε.

Έλεγα μετά, θα θυμώσει, να, τώρα τον σκοτώσανε, να, τώρα θα θυμώσει. Θύμωσε λίγο, και μετά, τίποτα. Δεν απαίτησε, δεν ζήτησε, δεν ήλπιζε καν.

Μετά, είπα θα θυμώσει, τον κρυφακούσανε, τον κρεμάσανε, του είπανε ψέματα – ούτε τότε θύμωσε.

Τον γελάσανε. Δεν θύμωσε.

Του πειράξανε την ασφάλεια, την σύνταξή του – όχι, ούτε τότε.

Τον κλέψανε, του κλέψανε έναν ολόκληρο μισθό, που τον είχε πληρωμένο – όχι.

Βγήκανε στην τηλεόραση αυτοί που τον κλέψανε, που τον φλομώσανε στα ψέματα, να του πουν τι πρέπει να κάνει τώρα – όχι, όχι. Ούτε τώρα.

Δεν έγραψε ούτε έναν στίχο.

Ούτε μία μελωδία.

Σιωπή.

Ο κόσμος κατέβηκε, πεταξε πέτρες, τον κλέψανε, τον κρυφακούσανε, τον βαρέσανε, τον σκοτώσανε, του ‘πανε ψέματα, τον γελάσανε, τον φτύσανε στα μούτρα – όχι.

Ούτε έναν στίχο.

Γιατί βγάλανε όλοι τον σκασμό;

Τι σιωπή είναι αυτή θεέ μου; Πιο βίαιη και από τις πράξεις τους. Με τρομάζει αυτή η σιωπή. Στην χούντα, που απαγορευόταν, τραγουδούσαν. Είχαν νοήματα. Είχαν πάθος.

Είχαν λόγο. Είχαν καρδιά.

Αυτή η ησυχία με τρομάζει.

Η μουσική του αδιάφορου.