Στο (μπορεί άγνωστό σας) twitter, έφτασα τα 10.000 post.

Μην ξαφνιάζεστε: Για το twitter δεν είναι πολλά. Εκεί μπορεί να στείλεις ένα χαμόγελο : ) ή να συμφωνήσεις με κάποιον (+1) και να μετρήσεις άλλο ένα.

Τα 10.000 tweet λοιπόν, δεν είναι πολλά.

Αλλά, αυτά τα 10.000 σίγουρα κόστισαν καμια δεκαριά ποστ από το blog μου. Μάλλον περισσότερα, αλλά καμιά δεκαριά σίγουρα.

Θα ήταν λόγος να θυμώσω, που πετάχτηκαν έτσι, αλλά το twitter είναι καφενείο, γίνεται κουβέντα, χρήσιμη – άλλοτε όχι. Χωρίς σοβαρό αρχείο, πράγματι – αλλά έτσι δεν θα γινόταν στο καφενείο; στα πηγαδάκια της παλιάς, αρχαίας αγοράς;

Κάπως έτσι. Πεταμένες κουβέντες, που άξιζαν γι’ αυτούς που τις ακούσανε – και, αν βρέθηκε κανείς να τις γράψει, θα έμεναν και για τους άλλους.

Αλλιώς, παφ και χαθήκανε. Αέρας.

Προσπάθησα (και δεν έχει τελειώσει η προσπάθειά μου) αν έβρισκα κάτι καλό, να το μοιραστώ με point of view εξώφυλλα (1, 2). Να μην χαθούν. Τα πίστευα, τα έκανα δικά μου, και τα μοιράστηκα. Αλλά δεν είναι ούτε καν σταγόνα στον ωκεανό.

Τι είναι χρήσιμο απ’ όλα αυτά;

Για μένα η μνήμη. Θυμάμαι να γράφω καμιά πενηνταριά «Θοδωρής Τενέζος» όταν πίστευα ότι ξεχάστηκε, «Νίκολας Τόντι» όταν πίστευα ότι αδιαφόρησαν, όταν πίστευα ότι ήταν (και είναι, ακόμα) άδικο να θεωρείται «επιτυχία» και «παράπλευρη απώλεια».

Ως αξία αυτής της μνήμης λοιπόν, σε ένα απλό, αθώο πείραμα, ανέβασα ένα tweet πριν συμπληρωθούν τα 10.000

Ελεγε:

Poll: πλησιάζω τα 10.000 tweets. Αν έπρεπε να αναφέρω (μόνο) ένα όνομα, ποιο πιστεύετε ότι θα έπρεπε να είναι; Ποιο θα άξιζε; #10kName

Για μένα δεν είχε δα ένα τρομερό ξεχωριστό νόημα τα 10.000. Αλλά ως μνήμη, ήθελα, και έπρεπε νομίζω, να αποτίσω φόρο τιμής. Πέρα από την -αναμενόμενη και ωραία- πλάκα όμως, κάποιοι, θυμήθηκαν τον Τόντι. Την Αμαλία. Τον Πισία. Τον εξαφανισμένο Αλεξ. Τον Τενέζο.

Και άλλους, που δεν ήξερα. Τον Στέλιο Βάσκο, τον Timothy »Grizzly Man» Treadwell, τον Furkan Dogan.

Ήθελα κι άλλους. Ίσως τον Κώστα Τσαλικίδη, της Vodafone. Τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Τους εργαζόμενους της Marfin. Τους ανώνυμους παλαιστίνιους, τους νεκρούς από τις διαφημιστικές πινακίδες, την Κατερίνα Γκουλιώνη, τον Νίκο Σακελλίων, τον Κύπριο Αυγουστίνο Δημητρίου, την Κάρμεν και την Κούνεβα.

Και άλλους, πολλούς.

Πάντα θα υπάρχουν ονόματα. Και πάντα θα υπάρχουν κάποιοι, κάπου, που θα θυμίζουν.

Για μένα ήταν υπέροχο αυτό και μόνο. Που ο κόσμος μπήκε στην διαδικασία. Που προσπάθησε να θυμηθεί ένα πρόσωπο, οποιοδήποτε, θα άξιζε την μνήμη.

Εγώ, βέβαια, είχα μπει στην σκέψη νωρίτερα. Είχα βρει ποιον πρέπει να αναφέρω:

Στα δέκα χιλιάδες tweet, αν αξίζει κάποιος να αναφερθεί, θα έπρεπε να είναι αυτός που θυμάται αυτούς που ξεχνιούνται.

Όχι κάποιος συγκεκριμένα. Όχι αυτός ο τάδε, ή ο δείνα που τους θυμάται. Το έργο. Η θύμηση. Η διαδικασία.

Στα δέκα χιλιάδες tweets, αν αξίζει κάποιος να αναφερθεί, είσαι ΕΣΥ.

Εσύ που τους θυμάσαι. Εσύ που έχεις, ακόμα, έναν μικρό πόνο, αληθινό, στο κορμί σου, για κάθε αδικία που τους συμβαίνει. Εσύ που καμιά φορά σε κοροϊδεύουν, γιατί όταν διασκεδάζουν τους την χαλάς, ή που σε πειράζουν, γιατί σε βρίσκουν ελαφρώς κολλημένο, ή που σε μισούν, γιατί δεν τους αφήνεις να ξεχάσουν. Εσύ που πρέπει, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, και θα πεις το όνομα του αδικημένου, όποτε σου δοθεί η ευκαιρία. Για να γεννήσεις κάτι, πάλι:

Έναν θυμό. Μία αγανάκτηση. Και μπορεί, ρε αδελφέ, μία αντίδραση. Μία απαίτηση:

Να πούμε ότι άργησαν λίγο να κερδίσουν. Μόνο αυτό.

Ο Νίκολα, η Αμαλία, ο Θοδωρής, ο Νίκος, ο Κώστας, η Κωνσταντίνα, η Κάρμεν, ο Αλεξ, ο Μάριος, ο Αυγουστίνος, ο Αλέξανδρος, η Παρασκευή η Αγγελική και ο Επαμεινώνδας, ο Θοδωρής, η Κατερίνα, ο Timothy, ο Furkan, – όλοι αυτοί αξίζουν όλοι να μνημονευτούν για τον προσωπικό τους αγώνα, ή για την αδικία που τους χτύπησε την πόρτα. Ενας – ένας.

Θα φροντίσουμε (αν όλα πάνε καλά) γι’ αυτό, στα επόμενα 10.000 tweet 🙂

4 thoughts on “#10kName: Ο άνθρωπος των 10.000 tweets.

  1. +1

    🙂

    Και σου (μας) έχει κοστίσει παραπάνω από 10 post! Και όπως τυχαία είπα μόλις πριν λίγο, το twitter πετά, τα blogs μένουν…

    Ιδέα! Γιατί δεν κάνεις τα καλύτερα «τόμους» στο blog για να είναι τεκμηριωμένα; Και τώρα που το σκέφτομαι… γιατί δεν το κάνω κι εγώ;

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.