Μπορεί να είναι δύσκολο να είσαι Ανθρωπος. Ή, μπορεί να είναι εξαιρετικά εύκολο – δεν ξέρω.

Η ιστορία με τους δύο ανθρώπους που έτρεξαν να βοηθήσουν συνανθρώπους τους να απεγκλωβιστούν από το αυτοκίνητο ενώ ερχόταν το τραίνο, με έχει επηρεάσει βαθιά.

Διάβασε το άρθρο/ρεπορτάζ του @NikoAgo, κάτι που έκανα και εγώ.

Μιλάει για ανθρώπους που βοήθησαν ανθρώπους. Σε μία εποχή που το που γεννήθηκε κατατάσσει αυτόματα, αδιάκριτα τον συνάνθρωπό σου σε δολοφόνο, λαθραίο, υγειονομική βόμβα, μολυσμένο με aids, άπλυτο, υπάνθρωπο, – μία απλή, συγκινητική ιστορία, για ανθρώπους που βοηθούν ανθρώπους, χωρίς να τους ρωτούν «με αδίκησες;», «είσαι πακιστανός;», «είσαι έλληνας;», «είσαι χριστιανός;», «είσαι μουσουλμάνος;», «έχεις κάρτα εργασίας;», «τι ψηφίζεις;», «πως μπήκες στα σύνορα;»,

είναι μία ιστορία που αφαιρεί τα περιττά, και μένει στο βασικό.

Μπορεί να είναι δύσκολο να είσαι Ανθρωπος. Ή, μπορεί να είναι εξαιρετικά εύκολο, δεν ξέρω.

Είναι όμως θαυμαστό, και αξίζει τον σεβασμό μας.