Υπάρχει ένα σχολείο στην Σπύρου Μερκούρη, στο Παγκράτι, που πρόσφατα ο εξωτερικός του τοίχος βάφτηκε, από ζωγράφους.

Τα έξοδα, ή την προσπάθεια, την συντόνισε η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, δεν έχω καταλάβει καλά, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι πως δεν πρόκειται για ένα απλό βάψιμο τοίχου: Είναι ένα έργο τέχνης, μία ζωγραφιά, ένα, αν το θες, politicaly correct graffiti.

Στην Ελεάνα δεν άρεσε, από την πρώτη στιγμή. Εγώ της έλεγα «περίμενε πρώτα να τελειώσει, να καταλάβουμε τι σκέφτονται να φτιάξουν, και το σχολιάζουμε μετά»

Όπως σχεδόν πάντα, είχε περισσότερο δίκιο από μένα.

Όταν τελείωσε, το κοιτάξαμε από απέναντι. Κάτω, στο ισόγειο, το θέμα είναι μία σειρά από οθόνες, μαύρες, μουντές, σκοτεινές – μα, μέχρι τον τρίτο όροφο, η φαντασία οδηγεί σε ένα πολύχρωμο πουλί, ένα σπίτι σε ένα δέντρο, χρώματα γεμάτα αισιοδοξία.

Το πνεύμα του ζωγράφου σαφές. Μα η εσφαλμένη του αντίληψη της πραγματικότητας αδικεί τραγικά τελικά και την προσπάθειά του, και το έργο του.

Γιατί; Θα σας εξηγήσω.

~

Μα πάμε πρώτα στο μνημόνιο.

Μία χώρα που ξοδεύει περισσότερα από όσα παράγει, οικονομολόγος δεν είμαι, μα θα βρεθεί σε δύσκολη θέση, κάποια στιγμή. Είτε γιατί κάποιος θα πει «δεν δίνω άλλα, μη τα χάσω», είτε γιατί κάποιος θα πει «τώρα σε κρατάω από εκεί που πονάει θα κάνεις ο,τι θέλω εγώ» – από όποια πλευρά και αν το δεις, είναι μία χώρα που έχει χάσει την αυτοδυναμία της.

Όσο και αν είναι παράλογο μία χώρα να χάνει την αυτοδυναμία της, αυτό συμβαίνει τώρα. Οι αποφάσεις παίρνονται σε γραφεία των Βρυξελλών, και επηρεάζουν τον μισθό μου, ή την σύνταξή σου, σχεδόν ανεξάρτητα από την όποια ψήφο μου. Ακόμα και αν πιστεύεις ότι όλα αυτά γίνονται για καλό, ότι εξορθολογικεύονται τα έξοδα, ότι κάποια στιγμή αυτή η ταλαιπωρία είναι ένα λογικό σκαλοπάτι για την ευημερία που μας αξίζει αύριο σε όρους εσόδων-εξόδων – εγώ δεν θα σου πάω κόντρα.

Δεν ξέρω. Αλλά, ακόμα και αν έχεις δίκιο, η εσφαλμένη αντίληψη της πραγματικότητας αδικεί και την προσπάθειά σου, και το έργο σου.

Γιατί; Θα εξηγήσω.

~

Πίσω στο κτίριό μας. Όλος ο πρώτος όροφος γεμάτος τηλεοράσεις και μουντάδα, δεύτερος-τρίτος χρώματα και ελπίδα. Μπορείς να το δεις, από απέναντι.

Μα όχι όταν περνάς δίπλα του.

Κάθε φορά που περνάει κάποιος δίπλα του, στον ίδιο δρόμο, το μάτι του βλέπει μόνο την μουντάδα. Στο ύψος του περαστικού, δεν έχει τίποτα άλλο – δεν θα έχει τίποτα άλλο ΠΟΤΕ. Μόνο μουντάδα. Μόνο οθόνες, μόνο μαυρίλα.

Μου ήρθε σαν σοκ όταν το συνειδητοποίησα. Ο ζωγράφος έφτιαξε κάτι, που στο χαρτί ήταν ολοκληρωμένο, και σαν ιδέα φανταστικό – και μετά, η πραγματικότητα χλεύασε το έργο του, και απέδωσε στην κοινωνία ένα έργο που καταστρέφει περισσότερα από όσα πάει να χτίσει.

Η χρήση του αποδεικνύεται αυστηρός καθηγητής. Ένα σκληρό μάθημα για το μέλλον.

~
Το ίδιο, θεωρώ συμβαίνει και στο μνημόνιο. Ακόμα και αν αυτοί που το σχεδίασαν ήθελαν το καλό της Ελλάδας(*), ήθελαν να παράξουν ελπίδα και ένα υγιές κράτος, η πραγματικότητα τους χλευάζει οικτρά.

Ο κόσμος εξαθλιώνεται, το κράτος αδικεί κατά κόρον και επισήμως, οι θεσμοί διαλύονται, ο φασισμός γεμίζει τα κενά της απόγνωσης.

Στο χαρτί μπορεί να έμοιαζε πλήρες, και ίσως όμορφο, και ίσως-ίσως ακόμα, λογικό – μα στην χρήση απέτυχε όσο δεν έχει αποτύχει τίποτα άλλο μέχρι τώρα. Και η ζημιά του θα αφήσει μόνιμα σημάδια στις ζωές των εμπλεκομένων. Ακόμα και αν οι πάνω έχουν, κάποια στιγμή, χρώμα, ή ελπίδα, οι κάτω θα μείνουν για πάντα σκοτεινοί, μουντοί και ανέλπιδοι. Για πάντα.

Πρέπει κάποιος να αλλάξει. Αυτός ο τοίχος πρέπει να γεμίσει άμεσα με χρώματα. Είναι επιτακτική ανάγκη να συμβεί αυτό. Κάθε μέρα που περνάει, είναι ένα σκαλοπάτι πιο κάτω – μέχρι που δεν θα έχει πιο κάτω. Ακόμα και αν έγινε με καλή πρόθεση, η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος σφαγιάζεται ψυχολογικά, και δοκιμάζεται σωματικά στον βωμό μίας πολιτικής, ή μίας ιδέας που δεν αποφέρει τα προσδοκώμενα.

Αυτός ο τοίχος, πρέπει να ξαναβαφτεί. Άμεσα.

(*) Αν ήθελαν εξ αρχής το κακό μας, αυτό το άρθρο δεν έχει κανένα νόημα.