Ρε παιδιά, να ονειρευτούμε λίγο;
Μόνο μισό λεπτό, όχι πολύ. Έτσι, για αλλαγή.
Να μιλήσουμε για ένα νέο κράτος. Ένα κράτος που συμπεριφέρεται στους πολίτες σωστά, τίμια. Που τους λέει, πχ, δεν έχω χρήματα να σας δώσω, αλλά αφού σας αδικώ από την πρότερη συμφωνία μας, θα σας ανταμείψω με παροχές, πχ, δωρεάν παιδικούς σταθμούς, ή αφορολόγητα για πέντε χρόνια, σαν αντάλλαγμα. Ένα κράτος που ρωτά τον συλληφθέντα, μετά, -είναι δεν είναι ένοχος- αν του φέρθηκαν ανθρώπινα στις φυλακές, και αν όχι τιμωρεί τους υπεύθυνους. Ένα κράτος που λέει «δεν με νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου, ο πολιτικός γάμος είναι δικαίωμά σου, ακόμα και με άνθρωπο του ιδίου φύλου». Ένα κράτος που λέει «παιδεία, υγεία, πρόνοια, είναι οι προτεραιότητες στις υποχρεώσεις μας». Που τιμωρεί τους επίορκους αυστηρά, αλλά δίκαια. Που δεν σε αναγκάζει να δεχθείς τα θρησκευτικά πιστεύω των διπλανών σου, επειδή είναι περισσότεροι ή/και συμφωνεί μαζί τους. Που δεν χωρίζει ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα τους, την οικονομική τους κατάσταση, τα πιστεύω τους – και τους προστατεύει από την διάθεση άλλων να τους χωρίσουν. Που δέχεται τις αντιδράσεις, τις ακούει, και δεν τις καταστέλλει με χημικά και βία. Ένα κράτος που πείθει, με την ανά πάσα στιγμή τίμια στάση του, τους πολίτες να σταθούν τίμιοι απέναντί τους. Που αντιλαμβάνεται ότι ο όταν πολίτης ζει έναν άτυπο ανταγωνισμό ανάμεσα σ’ αυτούς που κόβουν αποδείξεις, και σ’ αυτούς που δεν κόβουν, είναι ευθύνη του κράτους να φέρει ισονομία, όχι να επαφίεται στην ηθική των χαμένων. Και που ταυτόχρονα πρέπει να δημιουργήσει κίνητρα – καρότα, ώστε οι αποδείξεις να κόβονται χωρίς μαστίγιο. Που δεν ευνοεί τους συμπαθούντες εις βάρος όλων των άλλων, ούτε θεωρεί εχθρούς όσους διαφωνούν μαζί του. Ένα κράτος που δέχεται τα δικαστήρια – ακόμα και όταν αποφασίζουν εναντίον του. Που δεν εκβιάζει την άποψή του στην δημοσίευση των απόψεων, αλλά αντιθέτως απαιτεί να ακουστούν όλες οι πλευρές, για να κρίνει ο πολίτης και να καθορίσει την θέση του.
Λίγο, λίγο θέλω να ονειρευτώ κάτι τέτοιο.
Μην με ξυπνήσεις ρε φίλε, μη σε νοιάζει – θα με ξυπνήσει η πραγματικότητα.
με ελπίδα.
Loading...
Τα όνειρα είναι ωραία, αλλά για να γίνουν πράξη πρέπει να δούμε τους όρους της υλοποίησής τους. Πχ.
– Δεν υπάρχουν «δωρεάν παιδικοί σταθμοί», κάποιος (χιντ: ο φορολογούμενος) τους πληρώνει. Για τον ίδιο λόγο, το αφορολόγητο σχετίζεται με τις ανάγκες του κράτους. Όσο λιγότερα πληρώνει το κράτος, τόσο λιγότερους φόρους χρειάζεται να εισπράττει. Μαγική λύση για χαμηλούς φόρους και πολλές κρατικές παροχές δεν υπάρχει.
– Η ανθρώπινη αντιμετώπιση των κρατουμένων δεν μπορεί να διαπιστώνεται από το λόγο τους και μόνο. Πρέπει να έχεις μηχανισμούς που θα το διαπιστώνουν ανεξάρτητα και απροκατάληπτα.
– Ποιος σε αναγκάζει σήμερα να «δεχθείς τα θρησκευτικά πιστεύω των διπλανών σου»; Και τι θα πει «να δεχθείς»; – να ασπαστείς, να ανεχθείς, κάτι άλλο;
– Το κράτος να δέχεται όλες τις αντιδράσεις απροϋπόθετα και ανεξαιρέτως; Όπως κι αν εκδηλώνονται αυτές; Το κράτος υπάρχει για να διασφαλίζει το νόμο, όχι για να το παίζει μεγαλόψυχο – ή αντιστρόφως, Ράμπο. Αν το κράτος αποκτά ευχέρεια να λέει »εκεί είμαι επιεικής, εκεί όχι» θα είναι επιεικές εκεί όπου το συμφέρει, δηλαδή εκεί όπου συμφέρει τους εκάστοτε φορείς της εξουσίας.
– Μόνο το κράτος να «δέχεται τα δικαστήρια – ακόμα και όταν αποφασίζουν εναντίον του»; Όχι όλοι; Όταν πχ τα δικαστήρια κηρύττουν μια απεργία παράνομη και καταχρηστική δεν πρέπει αυτή να λύεται αμέσως όπως προβλέπει ο νόμος;
Κατά τα άλλα, μαζί σου.