Point!

Πρώτα, το άρθρο. Διάβασέ το, μέχρι τέλους, και ξαναέλα, θα σου έχω τα αποσπάσματα που θα συζητήσουμε.

Ωραία; Ωραία. Παμε τώρα σε μία πρόχειρη, τελείως, ανάλυση του τι μόλις διάβασες:

Κατ’ αρχάς, ο συντάκτης αντιλαμβάνεται ότι μιλά για ένα θέμα που, κάπως, τους αφορά όλους.

Στην συνέχεια, δείχνει να αντιλαμβάνεται τι είναι η ανεργία: «[…] η ανεργία είναι ένας μικρός θάνατος. Ένας ψυχικός θάνατος.»

Όλα καλά ως εδώ. Συνεχίζει, όμως, αντιπαραβάλλοντας τους ανέργους «με καμία διάθεση κοινωνικού αυτοματισμού» με τους «πάνω από 1.000.000» δημοσίους υπαλλήλους. Και «Αρκετοί απ αυτούς τεμπέληδες, άχρηστοι, με μαϊμού πτυχία, επικίνδυνοι κακοποιοί, όπως ο τύπος που προχθές μετέφερε δεκάδες κιλά ναρκωτικά με… το αυτοκίνητο της υπηρεσίας».

Από την μία πλευρά οι άνεργοι, δηλαδή, και από την άλλη «πάνω από ένα εκατομμύριο δημόσιοι, αρκετοί από αυτούς τεμπέληδες, άχρηστοι, επικίνδυνοι κακοποιοί».

«Πάνω από ένα εκατομμύριο»; Δηλαδή πόσοι, ένα εκατό; ένα τρακόσιοι; Και, «αρκετοί από αυτούς»; Και ένας επικίνδυνος είναι αρκετός – αλλά σ’ αυτά τα μεγέθη είναι πόσοι;

Η έρευνα που έγινε από το κράτος τους βγάζει σε 685.000. Το μισό από το «περισσότεροι από το 1.000.000».

Ακούγεται πιο τρομαχτικό το εκατομμύριο, ίσως. Και, αν ερμηνεύσει κανείς το «αρκετοί» ως περισσότεροι από το 1/4, στο 1.400.000 οι 400.000 περίπου είναι «τεμπέληδες, άχρηστοι, με μαϊμού πτυχία, επικίνδυνοι κακοποιοί». Πάνω από τους μισούς της πραγματικής ζωής.

Βολεύει μάλλον αυτή η ανάγνωση.

~

Ο συντάκτης κάνει μία αναφορά στο ότι αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν και αξιόλογοι δημόσιοι υπάλληλοι. Ο πατέρας του, πχ. Η θεία του. Ο φίλος του. Και είναι χρήσιμοι, βεβαιώνει. Κάποιοι είναι καταπληκτικοί, υπερβαίνουν εαυτόν.

Αλλά υπάρχουν και οι άλλοι: «Όμως, συναντώ και δημοσίους υπαλλήλους, που αποτελούν ντροπή και ζούνε σε βάρος ανέργων και φτωχών ανθρώπων. Επίορκους. Αργόμισθους. Καταχραστές δημοσίου χρήματος. Βολεμένους συνδικαλιστές των κομματικών στρατών.». Όλοι, μία σούμα. Μαζί ο επίορκος με τον αργόμισθο, μαζί ο καταχραστής με τον συνδικαλιστή.

Βολεύει μάλλον και αυτή η ανάγνωση.

~

«Γιατί δεν απολύονται σήμερα»; φωνάζει ο συντάκτης. Και συνεχίζει: «[…] Γιατί η τριμερής κυβέρνηση εξακολουθεί να προστατεύει το πελατειακό κράτος; Γιατί οι πολιτικοί «κανίβαλοι» του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν αυτό το ανοσιούργημα; «. (Τα έντονα γράμματα δικά του, όχι δικά μου. Κράτα το αυτό, θα επανέλθω)

Με κανονικά γράμματα λοιπόν η «τριμερής κυβέρνηση» και το «πελατειακό κράτος», με έντονα οι «πολιτικοί κανίβαλοι του Σύριζα». Καλά το κράτος, είναι φυσιολογικό. Μα, ο Σύριζα; Ο Σύριζα; Αυτό πρέπει να το βροντοφωνάξουμε, είναι ανήκουστο.

Προφανώς, δεν είναι υπεύθυνο το κράτος, είναι ο Σύριζα. Αυτός κάνει κουμάντο. Οι αποφάσεις περνάνε από το 25% που μάζεψε, ή μαζεύει ήδη, του κόσμου. Γιατί έτσι είναι.

Γιατί βολεύει και αυτή η ανάγνωση.

~

Αμέσως μετά, ο συντάκτης παραθέτει πόσο κακό είναι οι νέοι να ψάχνουν για δουλειά, ή να κάνουν χαμαλίκια, και η μάστιγα του κακού, οι δημόσιοι υπάλληλοι, να βαράνε που και που καμιά σφραγίδα.

Και τέλος, καταλήγει σε μία όαση (σε σχέση με το υπόλοιπο άρθρο) με την μορφή πρότασης: «Η μόνη λύση είναι αξιολόγηση του 1.000.000 δημοσίων υπαλλήλων, αναδιάρθρωση των υπηρεσιών, αξιοποίηση και αυξήσεις στους άξιους και απόλυση όλων των υπολοίπων.»

Αλλά, φευ, η καλή διάθεση δεν κρατάει πολύ: «Είμαι σίγουρος ότι απ’ όσα διαβάσατε, κάποιοι φανατικοί, συγκρατήσατε μόνο τις λέξεις πολιτικοί «κανίβαλοι» του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, περί αυτού πρόκειται. » (τα έντονα είπαμε δικά του).

Εμ, ναι, κύρ συντάκτα μου (εδώ επανέρχομαι από πριν), όταν βάζεις με έντονα γράμματα τον Σύριζα (και την τρικομματική – που αποτελείται εν πολλοίς από στελέχη προηγούμενων κυβερνήσεων, που δημιούργησαν αυτό το χάος- με απλά γράμματα, αυτό θα προσέξει ο άλλος. Δεν είναι ότι δεν το ήθελες, είναι ότι αυτό ακριβώς ήθελες να γίνει. Και το επανέλαβες για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό.

Γιατί μόνο αυτή η ανάγνωση βολεύει.

~

Και καταλήγει ότι ο ίδιος ο συντάκτης δεν είναι κρατικοδίαιτος, ότι είναι «κτηνώδες» ο Σύριζα να «επενδύει στην ανεργία» και να «κάνει πάρτι όταν ένας Έλληνας χάνει την δουλειά του» (αυτολεξεί τα γράφω, ξαναδιάβασέ το), και ότι «δεν έχουμε δει τίποτα από το κοινωνικό χάος που έρχεται».

Γιατί, τελικά, αυτή η ανάγνωση του άρθρου βολεύει τον συντάκτη.

~

Ποια ανάγνωση ΔΕΝ βολεύει τον συντάκτη; Ότι, ας πούμε, αν απολυθούν οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι, είναι πιθανό η άμεση συνέπεια να είναι να απολυθούν και άλλοι ιδιωτικοί. Και αυτό είναι φυσικό, γιατί (κατά ένα μεγάλο μέρος) οι μισθοί των «αργόμισθων δημοσίων» είναι αυτοί που τροφοδοτούν την αγορά σήμερα (καθώς και μέρος από τους μισθούς των συναδέλφων τους, μέσω των φόρων). Ότι η μόνη ανάπτυξη στην εργασία που θα φέρει η απόλυση των δημοσίων είναι πως θα πολλαπλασιάσει τους ανέργους, με αποτέλεσμα να είναι πιο εύκολο «Νέοι με μάστερ» που «ψάχνουν για 500 ευρώ μεταφέροντας καρότσια σε σούπερ μάρκετ», να αποδεχθούν ότι πρέπει να κάνουν την ίδια δουλειά για 200 ευρώ. Ότι, ναι μεν η ανεργία είναι «ένας μικρός θάνατος», αλλά θα προκαλέσει «κοινωνικό χάος» αν δεν απολύσουμε-σκοτώσουμε τους μισούς δημοσίους υπαλλήλους.

Α, και ότι #gia_ola_ftaiei_o_Syriza, και όχι η τρικομματική, που, και πολιτικές ευθύνες ιστορικά έχει για τον διορισμό όλων αυτών των ενάμιση εκατομμύρια (αρκετοί από αυτούς τεμπλεχανάδες-επίορκοι-συνδικαλιστές), και έχει τώρα ευθύνες για το μόνο πράγμα που συμφωνούμε απόλυτα:

«Η μόνη λύση είναι αξιολόγηση του 1.000.000 δημοσίων υπαλλήλων, αναδιάρθρωση των υπηρεσιών, αξιοποίηση και αυξήσεις στους άξιους και απόλυση όλων των υπολοίπων.»

Κάτι που οφείλει να κάνει, για να λύσει το πρόβλημα.

Όχι. Ο Σύριζα, που κάνει πάρτι (για το όνομα του θεού, δηλαδή!) κάθε φορά που απολύεται ένας Έλληνας.

~

Η κατακλείδα μου, και η θέση μου, για να μη νομίζεις ότι μιλάω εκ του ασφαλούς, είναι η εξής:

> Οχι, δεν μου φταίει ο συντάκτης. Δεν είναι προσωπικό. Συνειδητά δεν έψαξα να δω ούτε πως τον λένε, ούτε ποιος είναι. Δεν την σχολιάζω ως προσωπική άποψη, αλλά ως θέση, και ως τέτοια κρίνεται από άστοχη, ως επικίνδυνη. Και αυτή η θέση αναπαράγεται σε κάθε δυνατή μορφή, για να «αφήσει κάτι» (συνήθως τα έντονα γράμματα), σαν τα σκατά στον ανεμιστήρα.

> Ναι, πρέπει να γίνει αξιολόγηση των δ/υ άμεσα, να χρησιμοποιηθούν όλοι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και για αυτούς, και για ένα λειτουργικό κράτος που δεν θα κοστίζει τόσο. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με όρους «εμείς» και «αυτοί», αλλά με «όλοι μας».

> Ναι, κάποιοι, δεν προβλέπεται να περάσουν την αξιολόγηση, όχι γιατί μέχρι τώρα δεν δούλευαν, που συχνά είναι ευθύνη των ανωτέρων τους, αλλά γιατί μας εκμεταλλεύτηκαν όλους. Προφανώς αυτοί πρέπει να απολυθούν, όσοι υπεξαίρεσαν να κληθούν να πληρώσουν, και οι εγκληματίες να πάνε φυλακή. Απλώς, αυτή η μερίδα ατόμων δεν πρέπει να χαρακτηρίζει τους πάντες, ούτε να υπερβάλλεται ως επιχείρημα. Και φυσικά, εξίσου προφανώς, δεν πρέπει να μείνουν στο απυρόβλητο όσοι έκαναν από την πίσω πόρτα προσλήψεις, επίσης – είτε για οικονομικούς, είτε για πολιτικούς λόγους.

> Όχι, ούτε ένα εκατομμύριο είναι, ούτε οι μισοί από τους υπάρχοντες πρέπει να απολυθούν για να γίνει καλό στην κοινωνία – δεν θα γίνει καλό στην κοινωνία, θα ζημιωθεί ακόμα περισσότερο από τέτοιες πρακτικές όπως προτείνονται.

> Όχι, η ευθύνη της τρικομματικής δεν πρέπει να γράφεται με κανονικά γράμματα. Πρέπει να γράφεται με έντονα γράμματα, και να γίνεται όλο και πιο έντονη και η κριτική μας προς εκείνη, και προς εμάς.

> Ναι, θεωρώ ότι αυτό το άρθρο γράφτηκε για να επιτεθεί στον Σύριζα και να «βοηθήσει» τους αναγνώστες να «καταλάβουν» τον «κανιβαλισμό» του και τα «πάρτι» του εναντίον των Ελλήνων. Ναι, είναι ένα άρθρο που παίρνει ένα σοβαρό πρόβλημα, και το χρησιμοποιεί για να παίξει ξεκάθαρα πολιτικό παιχνίδι, και μάλιστα με υπερβάσεις που δύσκολα αντέχουν κριτικής.

Και όχι, δεν έχω αυτήν την θέση ούτε γιατί στην οικογένειά μου εργάζονται στο δημόσιο, ούτε γιατί είμαι «…συριζαίος».

Απλώς, καμιά φορά αντιλαμβάνομαι λίγο περισσότερα από όσα θεωρώ ότι βολεύουν τους συντάκτες τέτοιων άρθρων.

3 thoughts on “Βολέματα

  1. Μια μόνο ένσταση (κατά τα άλλα σε γενικές γραμμές συμφωνώ):

    Το να τροφοδοτούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων την ανάπτυξη είναι στρέβλωση του κερατά. Οι μισθοί αυτοί [στην καλύτερη περίπτωση – δηλαδή όταν δεν δανειζόμαστε γι’ αυτό] πληρώνονται από τη φορολογία – από λεφτά που *παρακρατούνται* από σένα κι εμένα κι όλους όσοι πληρώνουν. Αν δεν παρακρατούνταν αυτά τα λεφτά, εμείς που θα τα είχαμε θα τα δαπανούσαμε (ή όχι) με βάση τις πραγματικές, προσωπικές μας αξιολογήσεις και προτιμήσεις – τροφοδοτώντας πρωτογενώς την ανάπτυξη ώστε αυτή να ανταποκρίνεται αποτελεσματικότερα σ’ αυτά που πραγματικά θέλουμε (όχι σε ότι τεκμαίρει το κράτος πως θέλουμε και χρειαζόμαστε – και πάλι *στην καλύτερη περίπτωση*).

    Τους πολίτες ως καταναλωτές υπηρεσιών και αγαθών θα πρέπει συνεπώς να έχει ως γνώμονα ο σχεδιασμός του Δημοσίου – το πώς θα μας προσφέρονται υπηρεσίες που δεν μπορούν να προσφερθούν αποτελεσματικότερα ή/και καθόλου από τον ιδιωτικό τομέα (και το ποιες είναι αυτές οι υπηρεσίες είναι ένα τεράστια ανοιχτό ζήτημα στο οποίο έχει θεμιτή άποψη ο καθένας, από τον αναρχοκαπιταλιστή μέχρι τον πιο αριστερό σοσιαλδημοκράτη).

    Ούτε λοιπόν για να μειώνεται η ανεργία με θέσεις στο Δημόσιο είναι το κράτος, ούτε για να τονώνει την κατανάλωση και μέσω αυτής την ανάπτυξη. Αυτά οδηγούν μακροπρόθεσμα σε μη βιώσιμες καταστάσεις (σαν κι αυτή που ζούμε που ούτε να πληρώσουμε τους μισθούς στο Δημόσιο έχουμε, ούτε να πληρώσουμε αυτά που έχουμε ανάγκη και θέλουμε μπορούμε ως πολίτες) και βραχυπρόθεσμα στην πολύ λιγότερο αποτελεσματική ικανοποίηση των αναγκών των πολιτών .

  2. @biafra σε περίμενα ( 🙂 ) και γι’ αυτό προσέθεσα το «η άμεση συνέπεια (να είναι να απολυθούν και άλλοι ιδιωτικοί).» Η διαφωνία μας είναι διαρκής – και θεμιτή, αλλά μπορούμε να συμφωνήσουμε και οι δύο υποθέτω ότι αν απολύσω 100-200.000 άτομα΄, μέχρι (και αν) το κράτος να επιστρέψει στην κοινωνία αυτά τα χρήματα, (ή, -και αν- σταματήσει να τα ζητάει από την κοινωνία) η άμεση συνέπεια θα είναι 100-200.000 άτομα να πάψουν να συνεισφέρουν στην αγορά.

    Όπερ, η αγορά να συμπιεστεί για 100-200.000 λιγότερους καταναλωτές, what ever that means.

    Όσο για το αν είναι στρέβλωση ή όχι, δεν διαφωνώ καθόλου – όσους χρειάζεται είπαμε να έχει το κράτος, όχι περισσότερους και να κάθονται.

  3. Γιάννη κι εμένα η αντίρρησή μου σε αυτό έγκειται. Αν υποθέσουμε ότι απολύονται 10 χιλιάδες αργόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι κι αυτά τα λεφτά πάνε σε 20 χιλιάδες ανέργους, πως ακριβώς θα χαθούν θέσεις από τον ιδιωτικό τομέα;

    Φυσικά, αν πάνε πάλι σε εφάπαξ Δ.Υ. των 80 χιλιάδων ευρώ που ένα ποσοστό τους σίγουρα θα βγει στο εξωτερικό, τότε ακρβώς είναι που θα δημιουργηθεί πρόβλημα.
    Κι όμως, η πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης, είναι να δώσει τα εφάπαξ στους Δ.Υ κι όχι στους ανέργους.
    Κι αυτό το θεωρούμε όλοι μας φυσιολογικό;

    Άλλο ένα σημείο: Το πλήθος των Δ.Υ. και η σύγκρισή του με το εξωτερικό, είναι παραπλανητική. Δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρειπόσοι είναι οι Δ.Υ αλλά τι απόδοση έχουν και το επιστρέφουν στον πολίτη συγκριτικά με το πόσο κοστίζουν.
    Στο ιδιωτικό τομέα είμαστε και οι δύο, δεν νομίζω αυτός ο Δημόσιος τομέας είναι αυτός που θα θέλαμε να έχουμε. Και μεγάλο μέρος της ευθύνης έχουν οι ίδιοι οι Δ.Υ.
    Έχω προπηλακιστεί στο παρελθόν προσπαθώντας να εκπαιδεύσω Δ.Υ να χρησιμοποιήσουν ένα ΟΠΣ που βάζαμε τότε (2004-5).
    Και τώρα φωνάζουν οι ίδιοι δεν έχουμε μηχανογράφηση! Μα πηγαίναμε και μας διώχναν με τις κλωτσιές σχεδόν.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.