Έχω πει πολλές φορές, και δεν είναι ούτε παραμύθι, ούτε υπεκφυγή, πως δεν ξέρω ποιο είναι το καλύτερο οικονομικό σύστημα για την Ελλάδα. Δεν ξέρω.
Μπορεί να είναι ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός, ο φιλελευθερισμός, ο ευρύτερος καπιταλισμός – μπορεί να είναι και ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, η αναρχία δεν ξέρω, δεν έχω ιδέα. Μακάρι να ήξερα.
Πιστεύω σε πέντε, δέκα σταθερές. Για παράδειγμα, να τρώνε όλοι οι άνθρωποι. Αυτό, μου μοιάζει λογικό αίτημα. Να ντύνονται, επίσης. Να έχουν μία σταθερή θερμοκρασία, να μην κρυώνουν. Να έχουν μία στέγη. Πρόσβαση στην υγεία, πρόσβαση στην παιδεία, πρόσβαση στην παγκόσμια πληροφορία, δικαιοσύνη και ελευθερία.
Αυτά μου μοιάζουν λογικά. Ακόμα και αυτά, να φανταστείς, είναι δύσκολα για μένα. Να φάνε όλοι, ναι, μα πόσο φαγητό; Τι φαγητό; Πόση υγεία; Πόσο μεγάλη στέγη; Ακόμα και αυτά, τα πλησιάζω με επιφυλάξεις. Αλλά είναι μία λογική σταθερά. Η παντελής έλλειψή τους με κάνει να αντιδρώ.
Χαίρομαι ειλικρινά τους ανθρώπους που γνωρίζουν. Ειλικρινά. Τους υπέρμαχους του καπιταλισμού, του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού, του φιλελευθερισμού, της αναρχίας. Έχουν σταθερές θέσεις, ξέρουν τι θέλουν, είναι ικανοί να προβλέψουν το οικονομικό – κοινωνικό μέλλον, πως θα ήταν τα πράγματα αν γινόντουσαν με το σύστημα που επέλεξαν να υποστηρίζουν, και γιατί πάμε κατά διαόλου (συνήθως γιατί δεν ακολουθούμε το σύστημα που επέλεξαν να υποστηρίζουν). Ξέρουν τι θέλουν, και πως θα το πετύχουν, και το θαυμάζω αυτό. Και όσους μπορούν δε, να παραδεχθούν και όταν έκαναν λάθος, κατά τι περισσότερο.
Αυτό είναι μία μικρή εισαγωγή για τους καινούργιους – οι παλιοί, μάλλον το προσπέρασαν λίγο κουρασμένα, τα λέω τα ίδια πράγματα εδώ και μπόλικα χρόνια. Αλλά πρέπει να καταλάβεις πως σκέφτομαι , όπως έχω ξαναπει, δεν λέω ότι έχω δίκιο, λέω την γνώμη μου.
Πάνε τώρα διάβασε αυτό το άρθρο: Δεν γίνονται όλα μαζί
Το έχει γράψει ο Old Boy, και γενικά, συμφωνώ μ’ αυτά που γράφει ο Old Boy. Αλλά τούτο δεν είναι διαφήμιση, μπορεί να μην σ’ αρέσει το άρθρο, κανένα πρόβλημα, δεν θα μιλήσουμε αποκλειστικά επ’ αυτού. Διάβασέ το, μα μην παραλήψεις να διαβάσεις και τα σχόλια.
Περιμένω.
Γύρισες; Ωραία. Ο old boy τα χώνει στο υπάρχον σύστημα για αναισθησία, κάποιοι από τους σχολιαστές του του απαντούν ότι δεν είναι πιο ευαίσθητος από αυτούς, και αν δεν είναι έτσι τα πράγματα, θα ήταν πολύ-πολύ χειρότερα.
Ώπα. Ώπα αδελφε, γιατί εδώ έχουμε όντως πρόβλημα:
Ποιος βάζει το μέτρο;
Για να έχουμε μία κοινή γραμμή, διάβασέ το όπως είναι, ή αν προτιμάς ξέχνα ότι είναι έτσι τώρα η κατάσταση, πες ότι είναι τούμπαλιν, πες ότι η αριστερά έκανε κουμάντο και τα έκανε σκατά, και ερχόταν ο δεξιός και της έλεγε κοίτα, κοίτα τι γίνεται, και ο αριστερός έλεγε «ναι, αλλά με μνημόνιο θα ήταν χειρότερα».
Δεν με νοιάζουν οι πλευρές – άλλωστε οι καιροί αλλάζουν. Το ερώτημα παραμένει:
Ποιος βάζει το μέτρο;
Υπάρχει θέμα εδώ. Υπάρχει θέμα όταν η πλευρά που οδηγεί την κατάσταση λέει «ναι, αλλά η άλλη κατάσταση, θα ήταν πολύ χειρότερη». Αντί για έναν νεκρό από μαγκάλι, πχ, θα είχαμε πενήντα. Εκατό.
Υπάρχει ένα θέμα εδώ, γιατί ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ, τότε μπορούμε να χάσουμε και άλλους ΤΩΡΑ. Να χάσουμε άλλα πέντε παιδιά. Άλλα δέκα. Αύριο το πρωι είναι μετρήσιμα αποδεκτό να πεθάνουν άλλοι σαράντα άνθρωποι από αναθυμιάσεις. Αφού η άλλη επιλογή έχει πενήντα; Μοιάζει λογικό. Θα σώζαμε δέκα ανθρώπους. Ποιος δεν θέλει να σώσει δέκα ανθρώπους; Μόνο ένας μισάνθρωπος, υποθέτω.
Αυτό, είναι το πρόβλημα των διλημμάτων. Αυτό ακριβώς. Προτιμάς να χάσεις ένα πόδι, ή ένα χέρι; Να χάσεις την γυναίκα σου, ή το παιδί σου; Κομμουνισμό ή Καπιταλισμό; Ευρώ ή δραχμή; Πενήντα νεκρούς, ή σαράντα;
Έχει καμία λογική αυτή η σκέψη; Μου φαίνεται πως είναι η λογική του θηρίου, αδυνατώ να την προσεγγίσω. Τι έγιναν οι άνθρωποι που θα έλεγαν «κανένας νεκρός»; «Έστω και ένας είναι λάθος»;
Να το θέσω αλλιώς: Γιατί να έχουμε νεκρούς από αναθυμιάσεις; Είναι προαπαιτούμενο; Είναι δέκα χιλιάδες σπίτια χωρίς ρεύμα λέει σήμερα η ΔΕΗ. Δέκα χιλιάδες σπίτια που κάθε βράδυ ζεσταίνονται με κεριά(!), με μαγκάλια, που δεν μπορούν να ζεστάνουν το φαγητό τους ή να κάνουν ένα ζεστό μπάνιο.
Είναι απαραίτητο να ζουν έτσι; Υπάρχει κάποιο σύστημα που να επιβάλλει (όχι να προβλέπει, να επιβάλλει, να απαιτεί) να ζουν έτσι είκοσι, τριάντα χιλιάδες τυχεροί που έχουν και σπίτι να μείνουν; Πως το υποστηρίζεις τότε; Αναγνωρίζω ότι αν ήταν αλλιώς (όπως το θέλεις το αλλιώς, δεν θα μονομαχήσουμε γι’ αυτό το αλλιώς) θα είχαμε πιο πολλούς νεκρούς – αλλά είμαστε εμείς ικανοί να βάλουμε ζυγαριές;
Και, ακόμα χειρότερα, ΓΙΑΤΙ να το κάνουμε;
Επειδή δεν πήραμε τον άλλον δρόμο (που ήταν χειρότερος, καλύτερος, ο,τι θες), δικαιούμαστε τώρα να αφήνουμε κόσμο χωρίς φαι, στέγη, τροφή, ρεύμα, νερό;
Δεν μπορούμε να κόψουμε ΑΠΟ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΜΑ ΑΠΟ ΠΟΥΘΕΝΑ, για να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους; Τους συνανθρώπους μας, τους συμπολίτες μας;
Και αν ναι, τέλος πάντων, αν είναι η θυσία που πρέπει να γίνει, για χάρη της κουβέντας, να το δεχθώ.
Να το δεχθώ.
Πόσοι;
Πείτε μας, όσοι ενστερνίζεστε αυτήν την θέση, ΠΟΣΟΙ. Πόσοι θα πεινούσαν με τον άλλον τρόπο, που οραματίζεστε ως κόλαση, για να ξέρουμε ΠΟΣΟΙ είναι δικαιολογημένο να ταλαιπωρηθούν, να θυσιαστούν τώρα, να ξέρουμε πότε τέλος πάντων λαϊκίζουμε όσοι έχουμε μαγκώσει το «προνόμιο της ευαισθησίας», να ξέρουμε να βγάλουμε ΕΜΕΙΣ τον σκασμό, να πούμε ΕΜΕΙΣ περίμενε, περίμενε, είμαστε ακόμα κάτω από τον στόχο.
Πόσοι.
Είστε τόσο καλοί στις προβλέψεις. Πείτε πόσοι θα πείναγαν, θα κρύωναν, θα πέθαιναν «αλλιώς», να ξέρουμε στους πόσους να αρχίσουμε να οργιζόμαστε.
Στους πόσους έχουμε δικαίωμα να αντιδρούμε. Να ξέρουμε πότε σταματάει η κόλαση που θα ζούσαμε, και αρχίζει η κόλαση που ζούμε τώρα. Να ξέρουμε πότε κάνατε λάθος, πότε έγινε λάθος ο θάνατος ενός ανθρώπου γιατί δεν περίσσευαν 20 ευρώ στο κράτος (τόσο θα αρκούσε, καθαρό ρεύμα είκοσι ευρώ τον μήνα για ένα σπίτι, μία οικογένεια), πότε έγινε λάθος όλο αυτό, και πότε να ζητήσουμε ευθύνες γι’ αυτό το λάθος.
Να ξέρουμε ως πότε να βγάζουμε τον σκασμό εμείς τέλος πάντων.
Υ.Γ.: Ξαναλέω: σε κάθε περίπτωση. Και τούμπα να έρθουν τα πράγματα, το ίδιο άρθρο, εδώ θα μείνει, θα το διαβάζουμε μαζί, και τότε. Μαζί. Για τους ίδιους ακριβώς γαμημένους λόγους.
θυμωμένος και
μπερδεμένος και
σκεπτικός.
(12 ψήφοι, βαθμολογία: 4,33 / 5)
Loading...
«Είναι απαραίτητο να ζουν έτσι; …
Υπάρχει κάποιο σύστημα που να επιβάλλει να ζουν έτσι είκοσι, τριάντα χιλιάδες τυχεροί που έχουν και σπίτι να μείνουν;»
Αγαπητέ αρκούδε, η απάντηση που γυρεύεις ακούει στο όνομα καπιταλισμός.
Υποψιάζομαι δε ότι ο λόγος για τον οποίο οι εν λόγω θυσίες είναι μάλλον «επιβεβλημένες» κίολας, και όχι παράπλευρες απώλειες, έχει να κάνει με τον παραδειγματισμό των υπολοίπων.
Οι περισσότερο εξαθλιωμένοι να παρηγορούνται που αν και με χειρότερες συνθήκες τουλάχιστον είναι ακόμα ζωντανοί και επομένως όσο ζουν υπάρχει ελπίδα…
Οι όχι ακόμα τόσο εξαθλιωμένοι να τρέμουν μην τυχόν και είναι αυτοί οι επόμενοι…
Όσο για το πόσο εύκολα μπορούν να λειτουργούν αποπροσανατολιστικά αυτού του είδους μέθοδοι σε λαούς δίχως παιδεία, καλλιέργεια και αντιληπτικότητα πιστεύω θα συμφωνήσουμε πως δεν χρήζει σχολιασμού. Όσα βιώνουμε θα ήταν σε μεγάλο βαθμό αδιανόητα αν δεν διέκρινε τον καθένα μας ως άτομο, τέτοιας έκτασης «γύμνια» περιεχομένου (προφανώς δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, η συνειδητοποίηση όμως θέλω να πιστεύω ότι αποτελεί ένα σημαντικό βήμα).
Ο νοών…νοείτω!
συμφωνώ με τον προηγούμενο.
Κακώς λές «Δεν με νοιάζουν οι πλευρές – άλλωστε οι καιροί αλλάζουν. «, ο Ταμήλος το είπε ξεκάθαρα: «Δεν έχουμε κομμουνιστικό καθεστώς για να είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε δουλεία και ένα πιάτο φαΐ στον κόσμο.»
Αυτός είναι ο καπιταλισμός.
Κάτσε βρε Αρκούδε που μας τσουβαλιάζεις (έστω και για την κουβέντα) όλους. Πες ότι σου βγάζω μια ιδεολογία που λέγεται Νικολισμός. Και σου λέω όσα λες εσύ. Όλα τα παιδάκια κι όλος ο κόσμος φαγητό, θέρμανση, νερό, υγεία και μόρφωση. Δεν θα συνταχθείς μαζί μου; Δεν θα παλέψεις για να γίνουν όλα αυτά κεκτημένα στην κοινωνία μας;
Ε λοιπόν μια τέτοια κοινωνία επιζητούν κάποιοι που ήδη έχουν άλλες ιδεολογίες που πάνε κόντρα στο σύστημα διαχείρισης του κόσμου σήμερα. Έτσι όπως βλέπω την κυρίαρχη ιδεολογία του Δυτικού κόσμου που τρέχει παγκοσμίως τα πράγματα, η κεντρική ιδέα της είναι (ή καταλήγει στα) «ζούγκλα είναι όλα φίλε μου», «δεν αλλάζουν τα πράγματα, αυτή είναι η φύση του ανθρώπου, εγωιστική» και «όποιος μπορεί, οι άλλοι δεν άξιζαν να έχουν μόρφωση, πρόοδο, δουλειά, ζωή».
Δεν πιστεύω σε θεούς, βίβλους, εντολές, δόγματα και λεπτές κόκκινες γραμμές που πρέπει να βαδίσεις ακριβώς πάνω τους για να φτάσεις σε μια καλύτερη ή σε μια αταξική κοινωνία. Παρ’ όλα αυτά, εγώ συνεχίζω να συντάσσομαι με όσους έχουν ίδιες αξίες και αίσθηση περί αξιοπρέπειας κι ανθρωπιάς με εμένα. Και τέτοιοι, τα τελευταία χρόνια, τυχαίνει τόσο διαβολικά μονότονα να είναι κομουνιστές κι αναρχικοί που τελικά δεν μπορεί να τυχαίνει. Και μιλάω και για συγγραφείς και για ανθρώπους του κύκλου μου και για ασχολούμενους με την πολιτική (με ευρεία έννοια).
Κι απ’ την άλλη βρε Αρκούδε για ξανακάτσε μισό λεπτό. Λες για τις 5-10 σταθερές στις οποίες πιστεύεις. Δεν έχεις καμιά μα καμιά άποψη για το πώς θα εφαρμόσει η κοινωνία κάτι που θα σιγουρέψει ότι οι όποιες σταθερές σου θα ισχύσουν; Ε αυτό το κάτι είναι ιδεολογία. Κι όσο εμπλουτίζεται, όσο βασανίζεται το μυαλό για τις διαλεκτικές σχέσεις που διέπουν αυτήν την ιδεολογία, τα πρακτικά ή φιλοσοφικά προβλήματά της τόσο γεμίζει/εμπλουτίζεται αυτή η ιδεολογία.
Στη σύγχρονη (και όχι μόνο) ιστορία έχουν βγει πολλοί διανοητές, φιλόσοφοι, επιστήμονες που μας έχουν δώσει πολλά. Αυτά, έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία το καλό πως δεν ισχυρίστηκε ο συγγραφέας ότι είναι ο ίδιος ούτε ότι του υπαγόρευσε τι να γράψει, μια υπέρτατη οντότητα αλλά απλά μοιράστηκαν τις σκέψεις τους. Και δεν μας έδωσαν ή δίνουν αυτοί βίβλους αλλά (τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ) πρίσματα μέσα από τα οποία μπορείς να δεις και να αναλύσεις με διάφορους τρόπους, τον κόσμο, τις κοινωνίες ή πχ την ύπαρξη. Προσπαθώντας να διαβάσεις και να κατανοήσεις, κάποια πρίσματα τα βρίσκεις να αναλύουν τα χρώματα θολά και κάποια καθαρότερα. Τα δεύτερα λοιπόν μπορούμε να τα επιλέξουμε για να τα πάρουμε ως σημείο αναφοράς.
Αν μας αρέσουν. Αν όχι όμως, δυστυχώς θα πρέπει κάθε γενιά (για να μην πω και κάθε άνθρωπος)να ξαναανακαλύπτει την Αμερική. Και είναι δύσκολο και ατελέσφορο κατά την ταπεινή μου άποψη.
@Νίκος Δεν βλέπω που διαφωνούμε. Καθόλου όμως. Εξηγούμαι:
Συμφωνούμε: οι άνθρωποι να μην πεινάνε, να μην κρυώνουν, να έχουν στέγη, να έχουν δικαιοσύνη.
Εσύ λες ότι σε δύο, τρεις ιδεολογίες, βρήκες ανθρώπους που νοιάζονται γι’ αυτά που νοιάζεσαι και εσύ (και εγώ). Θαυμάσια. Υπέροχα. Πολύ καλά έκανες. Είσαι πολύ τυχερός.
Το βρήκα (και) σε φιλελεύθερους. Αλήθεια λέω. Φιλελεύθεροι που πιστεύουν ότι δεν πρέπει να πεινάει κανείς, να διψάει κανείς, να κρυώνει κανείς. Το βρήκαν στην δική τους ιδεολογία. Πολύ καλά έκαναν, τυχεροί και αυτοί.
Εγώ λέω δεν ξέρω. Μπορεί να είναι οποιοδήποτε από αυτά τα συστήματα. Ή όλα μαζί. Ή κανένα από αυτά. Εσύ έχεις δίκιο, ο κομμουνιστής έχει δίκιο, ο αναρχικός έχει δίκιο, ο αριστερός έχει δίκιο, ο φιλελεύθερος έχει δίκιο, όλοι δίκιο έχουν.
Ξέρω τι να ψηφίσω εγώ, αλλά δεν ξέρω τι είναι σωστό για όλους. Μπορεί να κάνω και τραγικό λάθος.
Αλλά δεν έχει καμία σημασία, γιατί δεν είναι αυτό το θέμα:
Όλοι έχουμε κάτι κοινό. Ο κόσμος ψηφίζει ο,τι νομίζει, αλλά γι’ αυτά τα πράγματα, αυτά που θεωρώ βασικά, είναι κοινά, έχουν όλοι, (ή σχεδόν όλοι, βγάλε ξέρω γω την σκληρή μορφή νεοφιλελεύθερης πολιτικής που λέει ο καθείς να τα καταφέρει μόνος του) τα ίδια πιστεύω.
Τι λέω στο άρθρο; Δύο πράγματα:
ενα, αφού όλοι το θέλουμε, γιατί δεν το απαιτούμε; Όλοι το θέλουμε, το ίδιο πράγμα. Έχω πει πιο παλιά ότι αν με εκφράζει αυτή η κυβέρνηση, έχω περισσότερες ευθύνες από εσένα γιατί μόνο εγώ μπορώ να την αλλάξω.
δύο, και το σημαντικότερο, όσοι τώρα είναι στα κουμάντα και λένε «ναι, αλλά με τους άλλους θα ήταν χειρότερα», θα ήθελα να μου πουν ΠΟΣΟ χειρότερα, για να ξέρω αν ξεπεράσαμε τα χειρότερα, πότε τα πλησιάζουμε, πόσοι δηλαδή νεκροί είναι «καλύτερα».
Ξέχνα την «όλοι είμαστε φίλοι, όλοι έχουν δίκιο» στάση μου. Ξέχνα την. Δεν είναι το σημαντικό.
Κράτα το «όσοι υποστηρίζετε ότι κακώς φωνάζουμε, (γιατί αν κάναμε το δικό μας θα ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα), πείτε μας ποιο είναι το όριό σας – γιατί εμείς δεν έχουμε όριο, και ο πρώτος που κρυώνει είναι ήδη πολύ, όποιος και να είναι κυβέρνηση».
Αυτό έλεγε το άρθρο.
Διαφωνούμε επ’ αυτού;
Οκ, όχι. Αν, αν επαναλαμβάνω, ξεχάσω την “όλοι είμαστε φίλοι, όλοι έχουν δίκιο” στάση σου, δεν διαφωνούμε καθόλου.
Το σημείο που διαφωνώ είναι αυτό που λες «το βρήκα (και) σε φιλελεύθερους». Πέρα από τον ορισμό του φιλελευθερισμού, που ανά περιόδους και ανά πλαίσια αναφοράς μπορεί να σημαίνει πολλά και πολύ διαφορετικά πράγματα, το θέμα είναι ότι δεν βρίσκεις ανθρώπους στον σύγχρονο Δυτικό κόσμο που να δηλώνουν πολιτικά από σοσιαλδημοκράτες έως λάτρεις της ελεύθερης αγοράς και να μην είναι πιστοί του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Σε όποια συζήτηση, με όποια τροπή, καταλήγουν (αναπόφευκτα για μένα) στη σκατόψυχη νεοφιλελεύθερη ρητορική που ΔΕΝ περιλαμβάνει ούτε καν αποδέχεται το δικό μας «και ο πρώτος που κρυώνει είναι ήδη πολύ».
Αλλά αφού όπως λες ΔΕΝ είναι αυτό το σημαντικό, όπως είπα, όχι, δεν διαφωνούμε, είμαι μαζί σου. Απλά επιχειρώ κι εγώ, με διαφορετικό τρόπο, να κάνω ξεκάθαρο ένα δικό μου «με ποια πλευρά είσαι» που για πολύ κόσμο είναι θολό ακόμα και σήμερα.
@Νίκος Αυτό ακριβώς. ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ: Δεν θέλω να παλέψουμε πρώτα για τις πλευρές μας, κανένας να μην το κάνει. Όχι προτού συμφωνήσουμε (και κάνουμε πράξη) ότι, όποια πλευρά και να «είναι στα πράγματα», οι άνθρωποι δεν θα κρυώνουν, δεν θα πεινάνε, δεν θα διψάνε, δεν θα ανάβουν κεριά για να επιβιώσουν.
Γιατί τα θεωρούμε βασικά δικαιώματα όλων των ανθρώπων, και παλεύουμε για να λυθούν τα όποια προβλήματα τα δημιουργούν.
Παλεύουμε μετά για τις ιδεολογίες μας, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Είναι απόλυτα λογικό και υγιές, και σημαντικό, και χρήσιμο, και έτσι προχωράει ο κόσμος.
Αρκεί να τελειώσουμε με τα βασικά. Αυτό με νοιάζει.
(«αυτό ακριβώς», για να μην μπερδευτούμε, δεν λέω «αυτό λες εσύ» λέω «αυτό προσπαθώ να πω» 🙂 )
Ναι. Και πάλι μαζί. Σε όλα. Αλλιώς, το έλεγε κι ένας φίλος στο «ημερολόγιο ενός ανέργου» κι αυτός με άλλα λόγια, ίσως ιδωμένο από άλλο πρίσμα αλλά ήταν παρεμφερές το νόημα νομίζω. Αυτός βέβαια δήλωνε (Μ-Λ) Ανταρσυριζοκουκουές (μ-λ) αλλά με αυτόν τον τύπο «δηλώνω» σύντροφος.
Δεν βάζω σύνδεσμο γιατί δεν ξέρω αν περνάει αλλά είναι στην πρώτη σελίδα του «ημερολογίου».
Μιλάς γι’ αυτό το άρθρο Ελάτε να συνεννοηθούμε!
Ω ναι! 😉
«Έχει καμία λογική αυτή η σκέψη; Μου φαίνεται πως είναι η λογική του θηρίου, αδυνατώ να την προσεγγίσω. »
Το ότι στον πραγματικό κόσμο υπάρχουν συχνά επιλογές ανάμεσα σε δύο (ή περισσότερα) δυσάρεστα πράγματα και όχι ανάμεσα σε ό,τι γουστάρουμε είναι η λογική του θηρίου, ή η λογική ξερωγώ κάποιου που είναι πάνω από 3 χρονών;
Το έχουμε καταλάβει πως δεν μπορεί για τα πάντα να φταίει ο καπιταλισμός έτσι; Δεν είναι ο καπιταλισμός. Είναι οι άνθρωποι. Όταν η άνεργη μητέρα Σέρβα με την κόρη έμεναν στο διαμέρισμα χωρίς ρεύμα με αυτοσχέδιο μαγκάλι με συνέπεια η κόρη να πεθάνει από τις αναθυμιάσεις, ποιος έμενε στα διπλανά διαμερίσματα; Ο καπιταλισμός; Άνθρωποι έμεναν. Αδιάφοροι, εσωστρεφείς, κοιτάζωτηνπάρτη μου άνθρωποι. Οι ίδιοι άνθρωποι την επόμενη μέρα βγήκαν στο γυαλί με τεθλιμμένο ύφος πως γνωρίζανε την κατάσταση και ήταν «κρίμα» διότι ήταν «καλοί άνθρωποι». Αυτό με εξοργίζει. Με εξοργίζει ότι τα ίδια πρόσωπα που κοροϊδεύουν τους υπόλοιπους «κοιτάξτε εκεί κάτι πρόβατα» είναι παντελώς ανίκανα να νιώσουν και να δράσουν αλληλέγγυα στον αδύναμο, τον φτωχό, τον άνεργο που μένει δίπλα τους. Πρόβατα και καπιταλισμός. Αυτό μας φταίει. Δεν φταίμε εμείς, όχι, δεν φταίει το εγώ μας, δεν φταίει η συνειδητή επιλογή αδράνειας, αλλά κάτι άλλο, μία καραμέλα δικαιολογίας για να αποφύγουμε να βρούμε πραγματικές λύσεις ξεκινώντας με το να κοιτάξουμε πρώτα μέσα μας. Συγνώμη Αρκούδε μου, έχεις δίκιο, πολύ δίκιο.