Ο Σάββας επέστρεψε απο την Πορτογαλία.

Είναι όμως στεναχωρημένος. Τόσες μέρες εκεί, του συμπεριφέρθηκαν άψογα. Έπαιξε με την εθνική τους, στην έναρξη, και τους κέρδισε, και του έδωσαν συγχαρητήρια. Έπαιξε και στον τελικό, τους κέρδισε, στην μοναδική ευκαιρία που είχαν ποτέ και αυτοί (όπως και εμείς) στην νεότερη ιστορία τους να κερδίσουν έναν τίτλο, και παρότι πικραθήκανε, δεν τον μαλώσανε.

Οταν τον έλεγαν έλληνα, τον Σάββα, δεν τον υποτιμούσαν. Χαμογελάγανε, γιατί τους έμοιαζε λιγάκι τρελός βέβαια, αλλά του το είχαν επιτρέψει:

Τον αφήσανε να κυκλοφορεί στους δρόμους τους με την σημαία του, και την φανέλα της εθνικής του ομάδας, να τραγουδάει τον ύμνο του, να πανηγυρίζει όταν κερδίζει.

Ο Σάββας έλειπε απο την Ελλάδα, ήταν σε πολιτισμένη χώρα. Που δεν τον φοβόταν, που δεν τον μισούσε, που δεν του χρέωνε όλα τα κακά της χώρας της πάνω του. Που δεν του έλεγε «Ελληνα πεινάει, κατσαρίδες να φάει», ούτε «Δεν θα γίνεις Πορτογάλος ποτέ, Έλληνα, Έλληνα».

Ο Σάββας στα παιχνίδια της εθνικής του, μπορούσε να ακούσει τον ύμνο της χώρας του κάθε φορά που έπαιζε. Γιατί οι άλλοι έδειχναν σεβασμό. Δεν γιουχάρανε. Ηταν επισκέπτης, και το τιμούσαν αυτό.

Οταν πανηγύριζε ο Σάββας, για τις νίκες της ομάδας του, οι Πορτογάλοι, ακόμα και αν ήταν αυτοί οι χαμένοι, δεν μπορούσαν παρά να χαρούν και αυτοί. Να χαμογελάσουν, να ζηλέψουν ίσως λίγο, αλλά να μην μισήσουν.

Ο Σάββας γύρισε. Και αν κατάλαβε έστω και λίγα απο αυτά που είδε, λίγα μόνο, ένα κομματάκι, σήμερα το βράδυ ο Σάββας θα θελήσει να ακούσει τον ύμνο των φιλοξενούμενών μας, των Αλβανών.

Σήμερα το βράδυ, ο Σάββας θα δακρύσει.

 ? 
–>