Η είδηση, αν μη τι άλλο, έχει ενδιαφέρον:
«Όχι άλλο άσπρο» στην αρχιτεκτονική των Κυκλάδων είπε το ΚΑΣ
Σύμφωνα με την δική μου αισθητική, ο συνδιασμός λευκού-μπλε, ήταν κάτι περισσότερο απο ικανοποιητικός, και στην αρχή τσίνισα (έτσι γράφεται αυτό;) λιγάκι.
Αλλά, απο την άλλη, ξέρω γώ; μπορεί να είναι λίγο χουντικό ως λογική να επιβάλλεις στον άλλον πως να βάψει το σπίτι του…
Εν ολίγοις, σοβαρό λόγο για να αρθεί η εντολή χρωματισμού στα νησιά, δεν διάβασα στο άρθρο…
Εσείς τι λέτε;
Σημειώνω μία τελευταία σκέψη: Αυτοί που θα αλλάξουν τα χρώματα πρώτοι, θα είναι οι καταστηματάρχες που θα θέλουν να διαφέρουν τα μαγαζιά τους στο νησί. Σε μέρη όπως η Νάουσα της Πάρου (που είναι κατα 80% μαγαζιά) η χρωματική αλλιώση, δεν θα έρθει απο την ανάγκη των κατοίκων να γυρίσουν στην «πολυχρωμία που για αιώνες κυριαρχούσε» αλλά ξεκάθαρα για λόγους μάρκετινγκ…
Loading...
Άσπρο μπλε; καλά που ζεις στο 50′ αν εξερέσεις Μύκονο και Σαντορίνη για τουριστικούς λόγους .Τα υπόλοιπα έχουν μία τάση προς το γκρίζο αν και το σπίτι μου (στην Τήνο) είναι άσπρο μπλε
Άσε που το άσπρο μπλε δεν υπήρχε πάντα
κάποτε είχαν και άλλα χρώματα όπως το κόκκινο το οποίο όμως για προφανείς λόγους απαγορεύτηκε.
Όντως. Πήρε κάπου το αυτί μου φέτος το καλοκαίρι ότι τα σπιτάκια μια χαρά πολύχρωμα ήταν. Έλα όμως που κάτι οι αρρώστιες κάτι τα μικρόβια, του τη βίδωσε ενός ενομωτάρχη (ή ότι άλλο ήταν) και είπε «σοβαντίστε τα όλα». Και φαίνεται έπιασε…
ε μα είναι δυνατόν να σε αναγκάζουν να βάψεις το σπίτι σου στο χρώμα που θέλει ο γείτoνας; Μαζί το έχετε;
Το έλεγα στους φίλους μου την εποχή που έπιασαν τον αρχηγό της δολοφονικής οργάνωσης 17Ν και με κοιτούσαν παράξενα. Το θεωρούσαν αυτονόητο το να έχουν οι άλλοι λόγο στο τι χρώμα θα βάψεις το σπίτι σου… επειδή θέλει να βγάλει φράγκα ο γείτονας κάνοντας φολκλορική την περιοχή πρέπει να χρησιμοποιεί την περιουσία σου με το ζόρι;
Τα σπίτια στις Κυκλάδες και τις Σποράδες (π.χ. Σκύρος) βάφτηκαν άσπρα κατά διαταγή της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, στη δεκαετία του ’60 -αν θυμάμαι καλά. Μέχρι τότε υπήρχαν χρώματα, πολλά χρώματα, ώχρες, μωβ, γαλάζια, ρόδινα, χονδροκόκκινα, κλπ. στους ΤΟΙΧΟΥΣ των σπιτιών.
Το χρώμα κατάπινε (πολύ σοφοί οι παλιοί τεχνίτες) την αντανάκλαση του φωτός που «στραβώνει» σήμερα στο κατάλευκο περιβάλλον.
Υπήρχε σε διάφορα δημόσια γραφεία μια παλιά αφίσα με ένα μωβ μυκονιάτικο σπίτι με σκάλες στο χρώμα της ώχρας και μια γυναίκα μαντιλοδεμένη να τις ανεβαίνει. Μετανιώνω τώρα που δεν είχα ζητήσει μια να την έχω σαν απόδειξη όσων γράφω.
Μετά τους άσπρους τοίχους, ήρθε ο αυστηρός καθορισμός του χρώματος των κουφωμάτων. Ολο κανόνες και κανονισμοί. Τι παραπάνω ήξεραν οι χαρτογιακάδες καρεκλοκένταυροι απο τους ντόπιους; Σκέφτομαι ότι, πράγματι, θέλησαν μάλλον να εξοστρακίσουν κάποια συγκεκριμμένα χρώματα…
Ετσι σιγά σιγά (και σταθερά) μειώνεται η αντίληψη του έλληνα περί αισθητικής, διαστρεβλώνεται η έννοια του ΩΡΑΙΟΥ, κατρακυλάμε προς το καρακιτς χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι και λαβαίνουμε οδηγίες απο εξωελληνικά κέντρα αδυνατίσματος της μνήμης -και της κρίσης- μας.
Σόρρυ Αρκούδε για το μακροσκελές, αλλά ήθελα να τα γράψω κάποια φορά αυτά. Εχω κι άλλα…
🙂
Με λίγες ενστάσεις ως προς την «μουσειοποίηση» οιασδήποτε ανθρώπινης κατασκευής, να’μαι και εγώ με το μακροσκελές μου σχόλιο.
ναι, κάπως έτσι είναι τα πράγματα όπως τα λέει η Ροδιά. Ο Τουρνικιώτης που μιλάει στο κείμενο στο οποίο παραπέμπεις μας είχε πει σε μάθημα πως η απόφαση για ασβέστωμα όλως των παραδοσιακά χρωματιστών κυκλαδίτικων κτιρίων πάρθηκε επί πρωθυπουργίας(ή υπουργίας, δεν θυμάμαι) του Πάγκαλου (παππού του σημερινού Πάγκαλου και once upon a time δικτάτορα). Υπήρχαν λόγοι υγιεινής και ο ασβέστης όπως ξέρουμε απολυμαίνει. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του παρελθόντος, όπως αυτές του Le Corbusier που έκαναν «γνωστές» τις Κυκλάδες και το αρχιτεκτονικό τους ιδίωμα, προφανώς δεν έδειχναν χρώματα οπότε no probs.
Αναφορικά με σήμερα, κατ’αρχήν μου αρέσει σαν σκέψη αυτή η απόφαση. Μου αρέσει και για ένα ακόμη λόγο: είναι τολμηρή. Φοβάμαι όμως ότι θα συμβεί αυτό που περιγράφουν στο άρθρο οι Ν.Σηφουνάκης και Π.Τουρνικιώτης:
«πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι σήμερα δεν παράγονται τα αγνά φυτικά χρώματα του παρελθόντος, αλλά πλαστικοποιημένα, που δημιουργούν άλλη αίσθηση από αυτήν που επιδιώκεται»
και
«επιστροφή στο χρώμα μόνο στην περίπτωση που θα είχαμε τεχνικές χρωματισμού που χρησιμοποιούνταν παραδοσιακά στα νησιά και όχι χημικά χρώματα που παράγουν κρούστες»
αντίστοιχα.
Τα «αραιά» χρώματα του παρελθόντος(υδατοδιαλυτά συνήθως και με κανένα κρόκο αυγού για να κολλάνε καλύτερα) καμμιά σχέση δεν έχουν με τις «βαριές» σημερινές μπογιές. Εκτός όμως από την υφή τίθεται και το ζήτημα της απόχρωσης. Η ποικιλία της αγοράς σήμερα, σίγουρα θα αποτελεσει πρόκληση για πολλούς για να ξεφύγουν από τα παραδοσιακά «λουλάκι/ώχρα/χοντροκόκκινο/ώμπρες κλπ».
Εκεί είναι όλο το παιχνίδι.
Θα συμφωνήσω με rodia και evee!!! Πόσο πιο ενδιαφέρον θα ήταν τότε το χρωματικό τοπίο… Ένα σύστημα το οποίο χαρακτηριζόταν από αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον τόσο για κάθε κτίριο μεμονωμένα όσο και σε συνολικό επίπεδο.
Παραπέμπω εδώ
κι εδώ σε δύο άρθρα του Τ. Παπαϊωάννου. 🙂
Πιστεύω ότι το πρόβλημα σήμερα έγκειται στο γεγονός ότι οι κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στα ελληνικά νησιά είναι εντελώς διαφορετικές. Τότε επικρατούσε μία ολότελα διαφορετική θεώρηση της ζωής και της κατοίκησης. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε το πώς το «ασβέστωμα» εντασσόταν στη ζωή κάθε οικογένειας και συνδεόταν με κοινωνικά γεγονότα (όταν συνόδευε χαρμόσυνο γεγονός π.χ. ένα γάμο) ή με την κυκλική εναλλαγή των εποχων (όταν γινόταν κάθε χρόνο), συμβολίζοντας κάποιας μορφής ανανέωση – αναζωογόνηση.
Επίσης, οι άνθρωποι τότε, έχοντας μία ολοσδιόλου διαφορετική σχέση με το περιβάλλον τους αντιλαμβανόντουσαν το κτίσμα ως κάτι που φύεται μέσα από τη γη. Η διάχυση των χρωμάτων, που αναφέρει και ο Παπαϊωάννου, είχε σαν αποτέλεσμα μία χρωματική συνέχεια ανάμεσα σε εξωτερικό τοίχο, πεζούλα, δρόμο, φυτικά στοιχεία, πόρτες, γειτονικές ιδιοκτησίες. Ίσως, εν τέλει, το σπάνιο αισθητικό αποτέλεσμα που παρήγαγαν αυτοί οι οικισμοί να ήταν το αποτέλεσμα μίας χωρικής έκφρασης της συλλογικότητας.
Κατά συνέπεια, αν σκεφτούμε ότι σήμερα ο καθένας θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να διαφοροποίησει την ιδιοκτησία του (σουβενιράδικα, ρεντερουμάδικα κλπ), και κάνοντας χρήση των γνωστών, πλαστικών, «σκληρών» χρωμάτων… μάλλον θα πρέπει να αρχίσουμε να τρέμουμε!!! :-/
Και γιατι παρακαλω να εχουμε το ιδιο χρωμα σπιτια καν στην ιδια πολυκατοικια; ΕΙδικα εκει δεν συντρεχει καν λογος ομοιομορφιας λογω διατηρητεας αισθητικης οπως στα νησια.
Βαψε εσυ τους δικο σους τοιχους κοκκινους απεξω, να κανω εγω τους δικους μου μαυρους, να βαλει ο αλλος στο μπαλκονι του μια καλαμωτη, ο αλλος μια ωραια τυρκουαζ τεντα, ο αλλος να το κλεισει και να το κανει γραφειο με τζαμιλικι, ο αλλος να το επεκτεινει με σανιδια και να στησει και μια ωραια εξεδρα μπας και κανει συναυλιες στον τριτο οροφο…
Καθολου ασχημο! Μονο πειτε μου που θα εισαστε, να απομακρυνθω οσο μπορω να σας κοιταω απο το google maps να χαιρεται η ψυχη μου 🙂
Ότι οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν για να βάφουν τα σπίτια τους λευκό;
Ζω στην Ισπανία και θέλετε να χρωματίσετε κατάστρωμα μου ίση με την ελληνική.
Agradecria βοήθεια. Χαιρετισμοί.