Μια φορά και έναν καιρό, είχα έναν σκληρό δίσκο στο μηχάνημά μου. Ε, πριν κανα δυό μήνες αυτός, πάπαλα, καταστράφηκε ολοσχερώς.

Το ίδιο έχει συμβεί (κατά πάσα πιθανότητα επειδή ούτε defrag, ούτε format κάνω ποτέ), άλλες δύο φορές, στο σπίτι.

Η εσωτερική μου αναζήτηση ξεκινάει με την απορία «δεν με ενοχλεί που χάνω τόσα πράγματα;»

Ε, λοιπόν, δεν με ενοχλεί ιδιαιτέρως.

Flashback.

Είμαι άνθρωπος που -κυριολεκτικά- δεν πετάει τίποτα. Χθες που καθάριζα το σπίτι, καταχωρούσα αποδείξεις της ΔΕΗ απο το 2003. Απο το 2003! Γιατί; Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ.

Πήρα απο την μάνα μου. Αυτή, με την μανία της να μην πετάει τίποτα, έκανε το χόμπι της επάγγελμα, και έφτιαξε το «Μοναστηράκι» της Πάρου. Ήταν ένα μαγαζί που την κράτησε οικονομικά στο νησί για αρκετά χρόνια. Το μόνο που έκανε ήταν να πηγαίνει στο Μοναστηράκι (των Αθηνών) στην αρχή της σαιζόν, να διαλέγει διάφορα πράγματα (μεταξύ των οποίων γραμματόσημα και βιβλία) και να τα πουλάει στους τουρίστες.

Το σπίτι μου στο νησί, ήταν ένα κανονικό βιβλιοπωλείο. Άπειροι τόμοι απο βιβλία BELL και Κόμικς – ένας τοίχος γεμάτος Spiderman και Μπλεκ (όταν ήταν μαζεμένα. Αλλιώς, ήταν στο πάτωμα).

Όλα αυτά χαθήκανε. Η πλάκα είναι οτι αν μου το λεγες τότε, θα πάθαινα σοκ και θα χτυπιόμουν στο πάτωμα – τώρα δεν με πειράζει (πολύ).

Τι άλλαξε; Δεν είμαι σίγουρος. Πάντως, απο ένα σημείο και μετά, χάνεται ο δίσκος μου, που περιέχει άφθονα και πολύτιμα προσωπικά αρχεία, και μου προκαλεί σχεδόν αδιαφορία.

Αλλάζω κινητό (ο λόγος για τον οποίο γράφω τούτο το ποστ), φυλάω το παλιό μήπως και μου χρειαστούν όλα αυτά που έχω μέσα… και σχεδόν τα ξεχνάω.

Μήπως αλλάζει η αντιμετώπισή μου προς τα υλικά πράγματα; Μήπως το κέντρο συγκίνησής μου μετακινήθηκε;

Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Πάντως, σας βεβαιώ, τούτη η αδιαφορία προς το υλικό παρελθόν μου, με έχει βάλει σε σκέψεις…