Είδατε που και τα μαυράκια είναι χρήσιμα; Πάει η εταιρεία Pfizer (που πουλάει πολλά φάρμακα στον πρώτο κόσμο (σε μας)) και βγάζει ένα καινούργιο φάρμακο.
Που θα το δοκιμάσει;
Σε μένα; Σε σένα; Όοοοοοχι γιατι εμείς έχουμε τηλεόραση και δικαστήρια, και γκρινιάζουμε, και έχουμε δικαιώματα – και blog.
Και που θα το δοκιμάσει να δει αν δουλεύει;
Μμμμμ…
Στα μαυράκια!
Ούτε τηλεόραση έχουν τα μαυράκια, ούτε νερό – για γκρίνιες είναι;
Πάει λοιπόν, και δίνει, πειραματικά, σε νοσοκομείο της Νιγηρίας, το φάρμακο. Σε περίπου εκατό παιδιά.
Μερικά, πεθαίνουν.
Δεν βαριέσαι – μαυρακιά είναι. Φτωχά, βρώμικα και αδύνατα.
Όλα αυτά τα ευχάριστα μερικά χρόνια πριν, το 1996.
Κάποια στιγμή, ο πολιτισμένος κόσμος (στον οποίο, σας θυμίζω, ανήκει και η Pfizer), παίρνει χαμπάρι τι γίνεται.
Και το κάνει θέμα.
Τι λέει λοιπόν η Pfizer; Λέει εγώ τους το είπα – προφορικά(!) και το φάρμακο δεν είναι επικίνδυνο, έσωσε ζωές.
Βέβαια, έχει αποσυρθεί –λόγω επικινδυνότητας– απο τα ράφια της Ευρώπης και της Αμερικής απο το 1999. Δυο χρόνια κυκλοφόρησε όλα και όλα. Υπαίτιο για θανάτους.
Υ.Γ. Τι; Αν θα πάει κανείς φυλακή για αυτή την μαζική δολοφονία; Αστειεύεστε;
Εδώ είναι Πρώτος Κόσμος…
Στο κάτω-κάτω, τι σκοτώσανε; Κάτι βρωμοαραπάκια….
Όλη η είδηση στο In.gr, για να διασκεδάσετε με την καρδιά σας….
Loading...
Μα το άλλο το άκουσες; Που βγήκε σκάνδαλο στην Λιβερία ότι άτομα από τον ΟΗΕ κακοποιούν σεξουαλικά μικρά παιδιά έως και 18χρονα με αντάλαγμα το φαγητό;;;;;
ΈΝΑΝ ΔΕΝ ΘΑ ΠΙΑΣΩ; (μπαααα…. οι πιθανότητες είναι κατά μου) ΘΑ ΦΤΥΣΕΙ ΤΟ ΓΑΛΑ ΠΟΥ ΒΥΖΑΞΕ!
depression 🙁
Μετά τη δολοφονία του Πατρις Λουμούμπα, η Αφρική έχασε το παιχνίδι της επιβίωσης. Αυτό το αποτρόπαιο γεγονός σηματοδότησε την οδό προς την ανυπαρξία μιας ολόκληρης ηπείρου.
Την Αφρική τι μπορεί άραγε να τη σώσει;
Περασμένα – ξεχασμένα αρκούδε.
Ότι έγινε έγινε…
Στο κάτω κάτω δεν κάνανε τα πειράματα τους σε αρκούδες.
Σε αραπάκια την κάνανε…
Η ζωή στον πρώτο κόσμο συνεχίζεται…
Εκεί ακόμα δεν έχει ξεκινήσει…
Και στην τελική… ποιος νιάζεται αν θα ξεκινήσει κάποτε ή όχι;
Ας πιούμε τα ουζάκια μας τώρα…
Αηδία για τον ‘πολιτισμένο’ κόσμο μας – που πειραματίζεται στον οποιονδήποτε αρκεί να του έχει πριν αφαιρέσει την προσωπικότητα και τον αυτοσεβασμό…
Ακόμα και αν είναι βρέφη ή μωρά, όπως λέει και το άρθρο.
Πόσο γρήγορα ξεχνάει ο άνθρωπος… Τα ίδια έκαναν σε εβραίους (πειράματα ιατρικής) και τα ονομάσαμε Φρίκη. Αυτό, πως πρέπει να το πούμε;
Λυπάμαι… σε όποιο κομμάτι του κόσμου αυτού κι αν ανήκω….
Πολλοί είναι που υποστηρίζουν οτι η επιστήμη καταστρέφει την ανθρωπότητα…
Δεν συμφωνώ, αλλά διαβάζοντας άρθρα σαν κι αυτό, τους καταλαβαίνω…
Εδώ μία από τις αστυνομίες του πρώτου (λέμε τώρα!…) κόσμου -η δική μας ντε!- δεν κατορθώνει να συλλάβει 150 γομάρια που είναι κλεισμένα μέσα σε ένα πλοίο που μόλις έχουν σπάσει, θα μπορέσει, νομίζεις πτωχή αρκούδα, να κινητοποιηθεί ή να συλλάβει τα τσακάλια και τις ύαινες που μας κυβερνούν?
Είσαι γελασμένος αν πιστεύεις ότι δίνουν μία δεκάρα για τις ανθρώπινες ζωές… Και δεν είναι αναγκαία αυτές των μαύρων…
Είδα πρόσφατα ένα πολύ ωραίο, πρόσφατο ντοκυμαντέρ-φιλμ The Corporation σχετικά με την λογική των ανωνύμων εταιριών. Αξίζει να το δείτε όλοι σας. Οι πιο αξιόλογοι άνθρωποι χάνουν την ηθική τους διάσταση χάρην της οικονομικής αναγκαιότητας που επιβάλλει η οικονομική πολιτική του συμπολίτη μας-εταιρίας (νομικό πρόσωπο γαρ…)
Θυμάσαι το ψευτοδίλημμα με το κουμπί που αν το πατήσεις θα σκοτώσεις εκατομμύρια Κινέζους;
Η απάντηση είναι μποϋκοτάζ. ¨Ομως φίλε μου, κυκλοφορεί εδώ ακόμα, επικίνδυνο για καρκίνο φάρμακο που θεραπεύει πολυκυστικές ωοθήκες, ενώ στην Αμερική έχει καταργηθεί επειγόντως πριν ενάμισυ χρόνο! Και συνταγογραφείται!
Κάτι όχι επί της ουσίας.
Είχες αναφέρει παλιότερα ότι σε κείμενα που πραγματικά σημαίνουν κάτι για σένα, όπως σ’ εκείνο για την Ανάσταση που έκανες σ’ εκείνη τη ρώσικη εκκλησία, δεν παίρνεις παρά ελάχιστα σχόλα, ενώ σε άλλα πιο επιφανειακά ας πούμε γίνεται χαμός. Αυτό ισχύει και σ’ αυτό το κείμενο. Το θέμα ειναι φοβερό, και όμως τα σχόλια που έχει πάρει είναι τα έλάχιστα.
Θέλω να πω το εξής: Δεν σχολιάζουμε πάντα αυτό που μας αγγίζει περισσότερο. Όταν μπήκα και πρωτοδιάβασα αυτό το κείμενο, πέραν του τί ένοιωσα, δεν είχα τίποτα να γράψω.
Θα μπορούσα να βάλω λυπημένες φατσούλες, ενδεικτικά, θα μπορούσα να πω ότι αισθάνομαι πολύ μικρή για να δράσω, ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. ή έστω ότι εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξει τίποτα.
Αλλά όλα αυτά είναι τα αυτονόητα νομίζω. δηλαδή, πολύς κόσμος θα μπήκε, θα διάβασε, θα στεναχωρήθηκε, θα αναστέναξε και θα βγήκε χωρίς να γράψει κάτι, όχι επειδή αδιαφορεί, αλλά επειδή μερικές φορές το μόνο που μπορείς να πεις είναι «δεν ξέρω τι να πω». όπως όταν πρέπει να συλληπηθείς έναν άνθρωπο σε μια κηδεία. Τι να πεις, πέρα απο τα τετριμμένα..
Δεν θέλω να μην διαβάζω τέτοια ποστ, μόνο και μόνο επειδή με θλίβουν. Θέλω να ξέρω τι γίνεται γύρω μου, γιατί αυτό είναι το πρώτο βήμα. Και αν αύριο κάποιος μου πει κάνουμε πορεία διαμαρτυρίας, θα πάω. Ή αν μου δώσουν μια λίστα με τα φάρμακα αυτής της εταιρίας που φτάνουν στην Ελλάδα, θα τη διαδώσω και θα προσπαθήσω να μην τ’ αγοράζω. Γιατί θέλω να προσπαθώ για το αδύνατο, ή έστω θέλω να μην αισθάνομαι τύψεις ότι δεν έκανα ότι περνούσε απο το χέρι μου.
Ήθελα μόνο να πω, μην παρεξηγείς για αδιαφορία την απουσία των σχολίων, γιατί πιστεύω ότι θα είναι κι άλλοι σαν κι εμένα που απλά δεν έχουν τι να πουν…
Αλήθεια, μια και ο προηγούμενος σχολιαστής θίγει το θέμα, εσύ φίλε μου, σχολιάζεις άλλα κείμενα; ¨Η λόγω χρόνου δεν προλαβαίνεις;
Αυτό ετοιμαζόμουν να απαντήσω και εγώ – καμια φορά δεν σχολιάζω, για τους ίδιους λόγους.
Οταν βλέπω ένα κείμενο που έχει ερωτήματα, συμμετέχω – αλλά αν δεν μπορώ να βρώ τι να γράψω, όπως σωστά επισημαίνεται, δεν σχολιάζω.
Αυτό που κάνω πάντως, όποτε μπορώ, είναι κείμενα που αξίζουν να τα προτείνω απο το blog μου – είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.
Ποτε δεν είπα οτι ΠΡΕΠΕΙ να σχολιάζει κάποιος. Αυτό που παρέθεσα είναι το κρίμα που καμιά φορά, ωραία (κατα την γνώμη μου) ποστ, χάνονται στην ανωνυμία. Καταλαβαίνω απόλυτα γιατί γίνεται – αλλά επιτρέψτε μου μία μικρή πικρία, που και που… 🙂
Ναι ναι αλίμονο το ξέρω ότι δεν είπες τίποτα τέτοιο, ότι πρέπει να σχολιάζουμε ντε και καλά.
Εγώ ήθελα μόνο να τονίσω ότι όταν ένα θέμα είναι έτσι τραγικό, η απουσία σχολίων δεν σημαίνει απαραίτητα αδιαφορία, και άρα η πικρία που λες είναι αναίτια. Απλά επειδή είδα ότι εδώ και μέρες δεν είχες γράψει κάτι καινούριο, και επειδή τα σχόλια ήταν ελάχιστα, το πήρα σαν αφορμή για να το πω αυτό που στο φυλούσα από τότε 😉
ΥΓ. Ευχαρίστως θα πρότεινα το κείμενό σου στο μπλογκ μου, αλλά είναι τόσο μη δημοφιλές (έστω και προς το παρόν, δεν γκρινιάζω) που θα ήταν σαν να προτείνει ο Κουτσομύτης τον Σπίλμπεργκ!
Επανέρχομαι γιατί δεν μου αρέσει το ..13 (σχόλια!) και γιατί αυτό που σχολίασες, επεδίωκα , ήθελα να φανεί , γιατί το ξέρω απο προσωπική εμπειρία.
Mπορεί να μην κάνεις δημόσιες σχέσεις απο blog σε blog για το θεαθείναι.Είσαι απο τους «παλιούς» που προβάλλουν και στηρίζουν στη σελίδα τους. Προσωπικά είμαι ευγνώμων γιατί πρόβαλες δυο φορές μάλιστα, ένα άρθρο για τον κήπο της Ριζάρη, χωρίς καλά καλά να με ξέρεις σαν blogger πολύ περισσότερο καθόλου προσωπικά.
Επίσης όταν χρειάστηκε, με βοήθησες. Όταν σχολιάζω δε, με αντιμετωπίζις με χιούμορ και κυρίως, χωρίς να χάσεις την νεανική σου αμεσότητα και παρορμητισμό, δεν με «πρόσβαλες» ποτέ, παρά τη διαφορά ηλικίας. Γιατί μου συνέβη και αυτό, σχολιάζοντας, ή επικοινωνώντας, να με «προσβάλλουν».
Αν είναι ένα τέτοιο κείμενο να δέχεται σχόλια για τα σχόλια καλύτερα να μην δέχεται καθόλου σχόλια.