Απέναντι απο το γραφείο στο οποίο δουλεύω, υπάρχει μία πολυκατοικία.

Τα μπαλκόνια της βλέπουν στα παράθυρά μας – και καθώς εμείς είμαστε σε γυάλινο (σχεδόν) κτίριο, μοιάζουμε με ογκόλιθο που τα παρακολουθεί όλα.

Απέναντί μου έχουν εξελιχθεί ιστορίες, έχω μάθει τους ενοίκους, φτιάχνουμε καμιά φορά ιστορίες με τους κατοίκους.

Ο νεαρός με τον σκύλο, που κάθε απόγευμα τον βγάζει στο μπαλκόνι να κατουρήσει (τον σκύλο, όχι τον νεαρό), και μετά βγαίνει με την σφουγγαρίστρα (ο νεαρός, όχι ο σκύλος) να καθαρίσει… Ο κύριος με το στομάχι, βγαίνει πάντα το καλοκαίρι φορώντας μόνο το σορτσάκι του, είναι ο μόνος που μοιάζει να αδιαφορεί παντελώς για την παρουσία μας… τον είχα πετύχει μια φορά στο σούπερμάρκετ της γειτονιάς – και πρόσεξα πόσο διαφορετικός είναι απο κοντά.

‘Η πόσο διαφορετικός νιώθω εγώ απο μακρυά.

Δύο ιστορίες πάντως, έχουν πλάκα.

Η πρώτη είναι τα ανοίκιαστα διαμερίσματα.

Στην ίδια θέση, με έναν όροφο διαφορά, υπάρχουν δύο ενοικιαζόμενα διαμερίσματα. Έχω δει όλους όσους έχουν περάσει απο εκεί τον ένα – ενάμισι χρόνο που δουλεύω σε αυτό το κτίριο.

Το πάνω δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο μέχρι πρόσφατα, που το νοίκιασε ένας νεαρός, ψιλο γεματοδυνατούλης, τον οποίο έχουμε πετύχει παλιά με δύο-τρία νεαρά κορίτσια. Όλοι αναρωτιόμασταν ποιά είναι η επίσημη και ποιά η …ανεπίσημη.

Το κάτω, έχει μεγαλύτερη πλάκα. Έτυχε να συμπέσω με την περσυνή μετακόμιση μίας κοπέλας που ήρθε με την μητέρα της – δύο εβδομάδες καθάριζαν. Είχα φανταστεί οτι πρόκειται για φοιτήτρια, μάλλον με την μοναδική ως τώρα μετακόμιση της ζωής της. Πράγματα, καθαριότητα, βαβούρα – αλλά δεν είχαν υπολογίσει το ..απέναντι δέος. Είναι, όσο να πεις, εντυπωσιακό το λιγότερο να σε «κοιτάνε» τόσα ανώνυμα τζάμια. Δεν άντεξε πολύ – το διαμέρισμα άδειασε.

Οι επόμενες είναι πρόσφατες. Είμαι απολύτως σίγουρος οτι δεν είχαν φανταστεί πόσο άβολη είναι η παρουσία μας. Κρατούν τα παράθυρα κλειστά, και εμφανίζονται ελάχιστα στο μπαλκόνι, και η μία και η άλλη, κυρίως για να μαζέψουν κάτι που έχουν κρεμάσει και να εξαφανιστούν.

Είναι σαφές οτι το μεγαθήριο τους προκαλεί αμηχανία.

Για να δούμε πόσο θα αντέξουν…

Έχω όμως και μία ιστορία που είχε φοβερή πλάκα.

Πριν δυο-τρεις μήνες, απο το απέναντι κτίριο, πάνω απο τον αδιάφορο μισόγυμνο κύριο που καπνίζει, έβγαιναν καπνοί. Οχι πολλοί, αλλά φαινόντουσαν.

Ενεργοποιήθηκα, αλλά κανείς άλλος δεν ενδιαφέρθηκε. Πέντε η ώρα, το γραφείο είχε κλείσει απο τα άλλα τμήματα, ο προϊστάμενος (όχι ο δικός μου) που του το είπα, δεν έδωσε πάνω απο δέκα δευτερόλεπτα ενδιαφέρον. Ας τους να καούν.

Δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι. Οι καπνοί γίνονταν όλο και πιο πυκνοί, έπρεπε να αναλάβω δράση. Επιπλέον, φιγούρες έμοιαζαν να τρέχουν μέσα στο διαμέρισμα.

Μια και δυο λοιπόν, βάζω τον φίλο μου τον Μανώλη να κοιτάει και αν γίνει κάτι να με ειδοποιήσει, κατεβαίνω κάτω, περνάω απέναντι, μετράω ορόφους, υπολογίζω την είσοδο, ανεβαίνω. Πρώτος, δεύτερος, τρίτος.

Με το που φτάνω, όλες οι πόρτες είναι κλειστές, δεν μυρίζει τίποτα, και απο ένα διαμέρισμα ακούγονται δυνατοί, ρυθμικοί χτύποι.

Ποιά πόρτα να χτυπήσω;

Χτυπάω εκεί που ακούω θόρυβο, γιατί σκέπτομαι οτι εκεί σίγουρα υπάρχει κόσμος.

Μου ανοίγει μία κυρία, με μισάνοιχτη πόρτα.

«Συγνώμη, το μπαλκόνι σας βλέπει στον δρόμο;» ρωτάω.

«Ναι, τι συμβαίνει;» μου κάνει απορημένη

«Να», λέω «δουλεύω απέναντι και είδα καπνούς…»

Μου ανοίγει την πόρτα.

Μέσα, ένας τύπος μαζί με τον άνδρα της ρίχνουν έναν τοίχο!

«Οχι» μου λέει, «απλώς κάνουμε εργασίες!»

Γελάσαμε, χαιρέτησα και έφυγα.

Αλλά το μεγαθήριο, δεν μπορεί, είχε δείξει και το ανθρώπινο προσωπό του…