…τι να φάω; τα κόκκινα, τα πορτοκαλί ή τα πράσινα;

Δεν το έχω σκεφτεί ακόμα, αν είναι κακή ή καλή ιδέα (καλή μου φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση).

Γενικά όμως εμπιστεύομαι την πρώτη μου εντύπωση, και εδώ είμαι ελαφρώς κουμπωμένος… Τι δεν μου κάθεται καλά άραγε;

Για πείτε και εσείς καμιά γνώμη…

 ? 

–>

Ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις. Στην αρχή, νομίζεις οτι μιλάει για τον εαυτό της. Και μετά, σιγά σιγά, αποκαλύπτεται.

Άλλη μία μικρή όαση.

 ? 

–>

Μια καθημερινόπιτα την ημέρα.

Για του λόγου το αληθές, διαβάστε εδώ.

Εγώ πάντως, την βρήκα εξαιρετικά του γούστου μου.

 ? 

–>

Ρέαλυ, ρέαλυ σόρυ.

Arkoudos: αφκόρσε γιου άρ.

 ? 

–>

Αν είμαστε μαζί στα καλά, είμαστε και στα δύσκολα.

Την βρήκα τυχαία » δεν ξέρω καν το όνομά της » το blog της μου άρεσε » να το διαβάσετε και σεις » με έχει και link » να ‘ναι καλά η κοπέλα.

Και ξαφνιάστικα – ωπ! Τι θέλω εγώ; Δεν το είχα σκεφτεί.

Αλήθεια, σκεφτόμουν συνέχεια να βάλω τους άλλους να πουν τι θέλουν, αλλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να πω τι θέλω εγώ.

Άνοιξα τον κειμενογράφο. Πριν ξεκινήσω, έτυχε να θυμηθώ δύο πράγματα:

Το ποιήμα του araxtou.

Το μήνυμα του Θέμη.

Ήταν αρκετά για να καταλάβω ότι, σήμερα θα έπρεπε να φωνάξω τι θέλω.

Σήμερα ήταν η μέρα.

Προσπάθησα να το γράψω με λίγες λέξεις. Είπα «όσο πιο λίγες, τόσο πιο καλά». Προσπάθησα να καθαρίσω το μυαλό μου.

Και ξεκίνησα.

Σταμάτησα να γράφω 20 λεπτά αργότερα, έχοντας γράψει 88 ‘Θέλω’ σε 750 λέξεις. Όλα με κεφαλαίο θήτα. Ήμουν σε ντελίριο. Δεν καταλάβαινα τι γινόταν γύρω μου. Επι 20 λεπτά έγραφα, μανιωδώς.

Είπα τι Θέλω.

Αυτά που Θέλω Εγώ.

Ο araxtos το είπε περίφημα:

 ? 

–>

 ? 

–>

Η Krios αναρωτιέται για την αληθινή αγάπη, και τί φοβίζει τον κόσμο από το να πει αυτό που αισθάνεται (τι άραγε…)…

*

O Θέμης, αναρωτιέται γιατί δεν δείχνουμε περισσότερο σεβασμό (και αφοσίωση) σε αυτά που αγαπάμε, και μας βάζει σε ένα test…

*

Η Vanesssa (ναι, βρε περίεργοι, με τρία s) σε παλαιότερο post της, αναρωτιόταν γιατί φταίνε ΚΑΙ οι άντρες για τις (κακές, γενικά) μεταξύ τους σχέσεις…

*

Η Mandy αναρωτιέται που πάνε οι φιλίες, και γιατί δεν είναι τόσο δυνατές (τόσο αληθινές) όπως παλιά…

*

Ο kukuzelis ρωτά, σχεδόν αφοπλιστικά: «Γιατί όσα δεν έκανα είναι σημαντικότερα απ’ όσα κατάφερα;»

*

Ο κόσμος έχει απορίες.

Γιατί το να ρωτάς, να αναρωτιέσαι, είναι σημάδι αυτογνωσίας και ταπεινότητας.

Ας καταθέσουμε όλοι -σαν φόρο τιμής, από σεβασμό- μία γνώμη στις απορίες τους…

Ας συμμετέχουμε στην διαδρομή.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πέρασαν να πουν ένα γειά.

Δύο κοπέλες, που συμμετέχουν στην διαδικασία του blogging λίγο ποιό μακρυά από μας (δεν είμαστε δα και το κέντρο του κόσμου).

Διάβασα και τα δύο, ενδελεχώς – και… όχι, τα σχόλια, θα τα κρατήσω για κείνες.

Εσεις, να μπείτε, να διαβάσετε, και να κάνετε τα δικά σας.

Χαιρετώ λοιπόν, την Mandy, και την Vanesssa (και τους φίλους της Vanesssa’s : Stefanos και wisdom).

Καλωσήρθατε στην παρέα μας κυρίες μου.

(*) Οχι, πείτε, δεν είναι πολύ ωραίος τίτλος; Ποιά ποίηση και αηδίες, εδώ φαίνεται ο μάγκας ο αρκούδος…

–>

Doh!

Ξύπνησα. Μάζεψα και έβαλα πλυντήριο (φτού! ξέχασα να βάλω σήμερα, φεύγοντας..). Μεσημεράκι. Πήγα στους δικούς μου για φαϊ. Λεμονάτο, νοστιμότατο. Κουβέντα, χαβαλές, επιστροφή.

Είδα το Eric the Vicking – το είχα πάρει μαζί με την «Βραδυνή». Χε, χε. Χε, χε, χε, χα.

Με πήρε ο ύπνος, ξύπνησα γύρω στις εξίμιση. Είδα (λίγο) Πανιώνιο, περίμενα.
Επτάμιση, ΑΕΚ – Ολυμπιακός από κρακαρισμένο κουτί. Έχασα την περιβόητη σκηνή (φτού). Τελείωσε. Μαλακία παιχνίδι. Κατέβηκα, πήρα αυγά, μπεϊκον, πιπεριές, τυρί (που ‘σαι Βασίλη να δεις). Ταινία απο το DVDάδικο: Tais-toi.

Μαγείρεψα ομελέτα. Μμμμμ. Την έφαγα συνοδεία ταινίας. Βράδυ. Σκοτάδι. Βροχή. Αστραπές.

Θυμήθηκα.

Αναποδογύρισα τις φωτογραφίες, η μόνη φορά που είχα φωτογραφίες στο σπίτι – πολλά χρόνια μετά. Τις έκρυψα στο συρτάρι. Κεραυνοί.

Εβγαλα τις τηλεοράσεις από το ρεύμα. Ξεκίνησα να σκουπίζω – μιάμιση η ώρα το βράδυ. Αμίλητος. Μόνο εγώ ξέρω γιατί. Δύο. Ξάπλωσα – μόνος. Βιβλίο – οι τηλεοράσεις εκτός ρεύματος, παρότι αστραπες και κεραυνοί είχαν σταματήσει.

Σκοτάδι. Υπνος.

(*) Η απάντηση στο ερώτημα που δεν τέθηκε: «πως πέρασες την Κυριακή σου»;

 ? 

–>

Εκτός από τα προφανή – λεφτά, συνεργασία με την υπερδύναμη, ανοησία, εκτός από τα αυτονόητα, μπορεί κανείς να μου εξηγήσει ΓΙΑΤΙ;

Γιατί ρε γαμώτο;

 ? 

–>

Μπατίστ, Κορδονούρης, και τώρα ο Νικοπολίδης…

Θα μπορούσε να πει κανείς οτι η «μόδα» ξεκίνησε τότε…

 ? 

–>