«Μας είπανε ναζί, μία, δύο, δέκα. Δεν μας είπανε όμως ποτέ κλέφτες. Αυτά τα χέρια μπορεί καμιά φορά να χαιρετάνε έτσι χαιρετάει ναζιστικά, αλλά είναι καθαρά χέρια […]»
Είναι καθαρά αυτά τα χέρια.
Συμφωνώ. Είναι φανερό. Κοιτάω την οθόνη: Αυτά τα χέρια είναι καθαρά.
Γιατί ένα όπλο δεν έχει χέρια. Μία σφαίρα, δεν έχει χέρια. Μία λεπίδα, δεν έχει χέρια.
Η Χρυσή Αυγή, είναι όργανο. Είναι ένα αντικείμενο. Ένα βρωμερό, σιχαμένο αντικείμενο μίσους. Το χρησιμοποιούν όσοι είναι δειλοί να αντέξουν κάθε τι διαφορετικό, όσοι έχουν λόγο τους την γροθιά, όσοι έχουν ηδονή τους τον πόνο, όσοι θέλουν κάποιον να πατήσουν, επιτέλους, κάτω από το σκοτάδι της ύπαρξής τους.
Κάποιος άλλος, όμως, θα σφάξει γι’ αυτούς. Ένας χρυσαυγίτης θα τους γλυτώσει από το διαφορετικό. Ένας χρυσαυγίτης θα τους γλυτώσει από την δύσκολη στιγμή. Ένας χρυσαυγίτης θα σφάξει για λογαριασμό τους.
Θα σφάξει έναν μετανάστη. Θα σφάξει έναν φτωχό. Θα σφάξει έναν αριστερό. Θα σφάξει έναν ομοφυλόφιλο. Θα σφάξει έναν συμπαθούντα. Θα σφάξει έναν διαφωνούντα. Θα σφάξει, τελικά, όποιον σκέφτεται.
Αν τα χέρια του Μιχαλολιάκου είναι καθαρά, είναι γιατί τα χέρια του Πειραιώς Σεραφείμ είναι γεμάτα αίμα. Γιατί τα χέρια του Νότη Σφακιανάκη είναι γεμάτα αίμα. Γιατί τα χέρια της Χριστίνα Σάμη είναι γεμάτα αίμα. Τα χέρια του Γαϊτάνου είναι γεμάτα αίμα. Τα χέρια της Ελένης Λιάσκα είναι γεμάτα αίμα. Τα χέρια της Βούλας Παπαχρήστου είναι γεμάτα αίμα. Τα χέρια του ψηφοφόρου, του ανώνυμου, που κάνει τον σταυρό του και λέει «καλά τους κάνανε» είναι γεμάτα αίμα.
Ένας ματωμένος σταυρός ελπίδας.
Πριν εξαφανίσουμε το όπλο που λέγεται Χρυσή Αυγή, πρέπει πρώτα να δούμε ποιος το κρατάει. Τα δικά του χέρια είναι ματωμένα. Για λογαριασμό του Νότη, του Πέτρου, της Ελένης, της Χριστίνας, της Βούλας, γι’ αυτούς πράττει, με την έγκρισή τους πράττει, με την ανοχή τους πράττει, με την οδηγία τους πράττει, με την υποστήριξή τους πράττει, με την ελπίδα τους τρέφεται το μίσος του, με τις εντολές του σπέρνει τον Θάνατο.
Αυτά είναι τα ματωμένα χέρια, τα χέρια αυτών που την στηρίζουν είναι γεμάτα αίμα.
Είτε δεν τους νοιάζουν τα εγκλήματά του, είτε τα αγνοούν παρότι όλοι οι υπόλοιποι ουρλιάζουν γι’ αυτά, είτε ηδονίζονται, με την εικόνα του εξευτελισμένου ομοφυλόφιλου, του σφαγμένου μετανάστη, του τρομαγμένου βλέμματος, της απόγνωσης, της απόγνωσης ενός ανθρώπου που έφυγε από έναν πόλεμο, από έναν βιασμό, από μία λιμοκτονία, από ένα δράμα, είτε δεν ακούν την φωνή του να ουρλιάζει, είτε την ακούν και δεν τους νοιάζει, είτε την ακούν και νανουρίζονται με τις κραυγές του, σε ένα αστυνομικό τμήμα, σε ένα σοκάκι, σε ένα δωμάτιο με άλλους δέκα, με παιδιά, τα παιδιά του, την γυναίκα του, να ξυλοκοπούνται, οι δράστες είναι όργανά του. Αυτοί, που τους στηρίζουν, όπου και όπως μπορούν, είναι οι θύτες.
ο Μιχαλολιάκος σηκώνει τα χέρια του. Τα κοιτάω στον φακό. Είναι καθαρά. Είναι απλώς ένα βρωμερό στιλέτο μίσους, λάμπει στο σκοτάδι, είναι ένα καθαρό, κρύο, παγωμένο μέταλλο.
Που το σηκώνουν, ψηλά, τα όσο πιο αποστειρωμένα γίνεται, ματωμένα τους χέρια.
Αμφιβάλλω. Αν όλη την ημέρα πασχίζεις να βγάλεις τα προς το ζειν ζην, είναι δυνατόν, ταυτόχρονα, να είσαι πλήρως ενημερωμένος, να ανταλλάξεις απόψεις, να αποκτήσεις γνώμη – για να μην μανιπουλαριστείς από γνώμες άλλων, και να γίνει η απαραίτητη ζύμωση για να μπορέσεις, όταν ερωτηθείς, να καταθέσεις μία σοβαρή και εμπεριστατωμένη θέση για το μέλλον, το δικό σου και τις χώρας σου;
Αμφιβάλλω.
Ακόμα και αν προσπαθήσεις, ειλικρινά, με όποιον τρόπο μπορείς, να το κάνεις, ακόμα και αν κλέβεις ματιές στο τουήτερ, ή αγοράζεις ριζοσπάστη ξέρω γω για να πας στην δουλειά σου, η ενημέρωση θέλει χρόνο, καθαρό μυαλό και συγκέντρωση, που δεν χωράνε σε ένα διάλειμμα. Πόσο δε μάλλον, αν είσαι άνεργος, και το καθαρό μυαλό το έχει καταβάλλει ο φόβος.
Οπότε; Έχουν οι φτωχοί δημοκρατία;
Στην πραγματικότητα, το ερώτημα είναι λάθος. Αντίθετα με το φαγητό, που ο γείτονάς σου (ή εσύ αύριο, μην απατάσαι) θα αγοράζει 60% φθηνότερα φαγητό γιατί θα είναι -επισήμως- ληγμένο, η δημοκρατία δεν είναι ατομική υπόθεση.
Δεν νοείται να έχει δημοκρατία μόνο ένας, και όχι όλοι οι υπόλοιποι. Ούτε να έχουν όλοι οι άλλοι, και να μην έχει μόνο ένας.
Είναι τόσο μυστήριο πράγμα η Δημοκρατία.
Αν δεν διασφαλίσουμε, με οποιονδήποτε τρόπο, το ελάχιστο διαβίωσης σε όλους τους πολίτες αυτής της χώρας, (πράγμα που, σε κάθε ευνομούμενη χώρα, και επιπλέον δημοκρατική, θα έπρεπε να είναι ήδη αυτονόητο) δεν θα έχει δημοκρατία κανείς.
Αντίθετα με το φαγητό των φτωχών, που πλασάρεται με εύπεπτη ονομασία και που υποθέτεις ότι δεν σε αφορά, δημοκρατία (ή μη) των φτωχών, δεν υπάρχει.
Ο Biafra και ο Φασιστόμουτρο τονίζουν στα σχόλια ότι δεν είναι η επίσημη απάντηση του Υπουργού στην Βουλή, αλλά απλώς Δελτίο Τύπου, το οποίο μπορεί και να διαφέρει από την επίσημη απάντηση που θα ακολουθήσει. Τους απαντώ, στα σχόλια αλλά χρήσιμο είναι να το λάβεις υπόψιν σου, διαβάζοντας το ποστ.
Έλα να δούμε κάτι μαζί, σε παρακαλώ. Θέλω λίγο την παρέα σου, να μου πεις τι δεν καταλαβαίνω σωστά.
~
Το βράδυ της Παρασκευής Κυριακής 30 Σεπτέμβρη, στην Αθήνα, μία ομάδα ατόμων, σε μηχανές, πραγματοποιεί αντιφασιστική, για άλλους πορεία, για άλλους περιπολία. Η μία πλευρά λέει πως βρίσκουν δύο έλληνες, κατοίκους περιοχής, και αναίτια τους χτυπάνε, η άλλη πλευρά λέει πως οι δύο ήταν ακροδεξιοί, που έσπαγαν κατάστημα μετανάστη και τους πέτυχαν στο έργο.
Όπως και να έχει, ξεκινάνε επεισόδια μεταξύ τους.
Έχουν προφανώς την σημασία τους όλα αυτά, αλλά περίμενε, γιατί δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Προσπέρασέ το, λοιπόν.
Μια ομάδα της ΔΙΑΣ, επεμβαίνει, και επιτίθεται στην μηχανοκίνητη. Οι περιγραφές είναι πολλές, αντικρουόμενες, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι 15 συλληφθέντες.
Είναι αρκετά αποστειρωμένα όλα αυτά όπως στα λέω; Πάμε παραπέρα.
Οι συλληφθέντες καταγγέλλουν ότι στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ, υπόκεινται σε, ξυλοδαρμούς, λεκτική βία, εξευτελισμό, ακόμα και βασανισμούς με taser (είναι εκείνα τα ηλεκτροφόρα καλώδια, που έχουν καμιά φορά οι αστυνομικοί των άλλων, κυρίως, χωρών. Καρφώνονται με αγκίστρια στο κορμί, και διαχέουν μέσα του ισχυρή δόση ηλεκτρισμού, για την ακινητοποίηση του θύματος. Είναι, σε περιπτώσεις, ακόμα και θανατηφόρα)
Οι συλληφθέντες, περνούν από εισαγγελέα. Κατά την παραμονή τους εκεί, γίνονται επεισόδια στα οποία συμμετέχουν συγγενείς, φίλοι τους, και αστυνομικές δυνάμεις. Οι πολίτες καταγγέλλουν σωρεία νομικών και αστυνομικών παραβάσεων, ενώ ούτε η ΕΛΑΣ, ούτε η εισαγγελία έχουν εκδώσει Δελτία Τύπου. Γίνονται και εκεί, κάποιες συλλήψεις.
Σε κούρασα. Το φαντάζομαι. Και γω κουράστηκα λίγο, στην προσπάθειά μου να μείνω όσο το δυνατόν αποστασιοποιημένος, γιατί, σου ξαναλέω, η ουσία δεν έχει έρθει ακόμα (φαντάσου).
Συνεχίζω.
Μέσα από όλες αυτές τις καταγγελίες, μία ομάδα βουλευτών του Σύριζα, κάνει στην βουλή την εξής ερώτηση:
Προς το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη
Θέμα: Κακοποίηση και βασανισμός των συλληφθέντων αντιφασιστών στη ΓΑΔΑ
Το βράδυ της 30ης Σεπτεμβρίου σε αντιφασιστική μοτοπορία έγιναν συλλήψεις 15 πολιτών οι οποίοι μεταφέρθηκαν με εμφανή τα σημάδια του ξυλοδαρμού στην ΓΑΔΑ. Σύμφωνα με καταγγελίες η σύλληψή τους έγινε υπό συνθήκες απίστευτης βίας και τρομοκρατίας, καθώς οι άνδρες της ομάδας Δέλτα διεμβόλισαν με τις μηχανές τους την πορεία, έριξαν κάτω τους αναβάτες και συνέχισαν να τους ξυλοκοπούν ακόμα και αφού τους είχαν περάσει χειροπέδες. Σύμφωνα με τους καταγγέλλοντες οι αστυνομικοί έκαναν χρήση και ηλεκτρονικού όπλου (taser).
Στην ΓΑΔΑ , σύμφωνα και με καταγγελίες των συνηγόρων τους, οι συλληφθέντες ξυλοκοπήθηκαν εκ νέου και μαζί με αισχρά σεξιστικά σχόλια υπέστησαν καταναγκασμούς που παραπέμπουν σε τόπο βασανιστηρίου και όχι στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής.
Το τελευταίο διάστημα έχουν συμβεί πολλά περιστατικά από τα «τάγματα εφόδου» της Χρυσής Αυγής στα οποία η αστυνομία δείχνει ανοχή ή σε ορισμένες περιπτώσεις και συνεργασία. Αντιθέτως δείχνει αξιοσημείωτη σπουδή στην προσαγωγή και σύλληψη αντιφασιστών συνοδευόμενη από την κακοποίησή τους.
Επειδή θεωρούμε ότι η αστυνομία δρα κατόπιν συγκεκριμένων εντολών και δεν μπορεί να είναι ανεξέλεγκτος μηχανισμός καταστολής και βίας, σας θέτουμε προ των ευθυνών σας, γιατί τέτοια φαινόμενα αποτελούν εκτροπή από τη νομιμότητα και τη δημοκρατική λειτουργία της αστυνομίας.
Ως εκ τούτου ερωτάται ο κ. Υπουργός
1. Θα διεξαχθεί έρευνα για την κακοποίηση που υπέστησαν οι συλληφθέντες μέσα στη ΓΑΔΑ;
2. Θα πάρει μέτρα ώστε να ελεγχθούν άμεσα όσοι προέβησαν στις παραπάνω ενέργειες;
3. Είναι σε γνώση ή υπό τον έλεγχο του υπουργού η απαράδεκτη για το δημοκρατικό μας πολίτευμα κατάσταση που καταγγέλλεται για την ΓΑΔΑ;
4. Γιατί την 1η Οκτωβρίου ,στα δικαστήρια της Ευελπίδων, η αστυνομία επιτέθηκε απρόκλητα και με εξαιρετική αγριότητα στους συγκεντρωμένους συγγενείς και φίλους των κακοποιημένων συλληφθέντων;
Λοιπόν: Έχουν γίνει αυτά που σου περιγράφω, και πέντε βουλευτές του Σύριζα (μόνο του Σύριζα, κανένα άλλο κόμμα δεν συμμετείχε), απορούν.
Βασικά, και εγώ απορώ. Έγιναν αυτά τα πράγματα; Πράγματι, βασανίζονται συλληφθέντες στην ΓΑΔΑ; Είναι δυνατόν; Τους ασκείται βία; Δεν εξετάζω αν είναι αθώοι, ή ένοχοι, σου θυμίζω. Σύμφωνα με κάθε αξιοπρεπή συνθήκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, συλληφθείς, δεν βασανίζεται. Ούτε αν είναι ο Άκης, ούτε αν είναι ο Ψωμιάδης, ούτε αν είναι ο Δουρής, ούτε αν είναι δεκαεπτάχρονος πιτσιρικάς.
Όπότε, τα ερωτήματα είναι εύλογα: Υπάρχουν καταγγελίες, και μάλιστα επώνυμες και νομικά κατοχυρωμένες. Θα γίνει ΕΔΕ; Θα υπάρξουν κυρώσεις; Το ξέρει ο Υπουργός; Γιατί έγιναν τα δεύτερα επεισόδια την 1/10;
Εγώ καλύπτομαι απόλυτα από την ερώτηση των βουλευτών του Σύριζα. Ξέχνα ότι είναι του Σύριζα: Πες ότι την έκανα εγώ. Και αν απορείς και εσύ, πες ότι την έκανες και εσύ.
~
Σήμερα, εκδόθηκε το ακόλουθο Δελτίο Τύπου, από το γραφείο του κ. Δένδια:
Για τον ΣΥΡΙΖΑ προφανώς η έννοια «νομιμότητα» δεν υφίσταται, την οποία επιμελώς αποφεύγει σε κάθε ανακοίνωσή του, όπου μονότονα επαναλαμβάνει τα ίδια αβάσιμα επιχειρήματα. Αλλά αν μη τι άλλο αποτελεί μνημείο θρασύτητας να εξαπολύει κατηγορίες το συγκεκριμένο κόμμα για… ανοχή στις «μαφίες» που δρουν στον Άγιο Παντελεήμονα, αφού προηγουμένως αντιδρούσε και εξακολουθεί να αντιδρά στην επιχείρηση «Ξένιος Ζευς» στη συγκεκριμένη περιοχή, όπως ακριβώς αντιδρά η Χρυσή Αυγή, σε μία παράδοξη σύμπλευση.
Για τον ίδιο λόγο – και αφού πρόσφατα τάχθηκε επισήμως με ανακοίνωση της «Επιτροπής Δικαιωμάτων του κατά της αποκάλυψης των ονομάτων ταραχοποιών και κουκουλοφόρων – ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διστάζει να τάσσεται ανερυθρίαστα με όσους συμπλέκονται στους δρόμους, από το ένα άκρο του πολιτικού συστήματος εναντίον του άλλου. Να υπενθυμίσουμε στους ανιστόρητους ότι αυτό ακριβώς συνιστά τον κίνδυνο για επανάληψη των φαινομένων τύπου Βαϊμάρης, από τους εξτρεμιστές του πολιτικού συστήματος.
Αλλά τον συγκεκριμένο κίνδυνο για το δημοκρατικό μας πολίτευμα, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη είναι αποφασισμένο να τον αποτρέψει, με την στήριξη της πλειοψηφίας των πολιτών.
Ο ελληνικός λαός, με την ωριμότητα που επιδεικνύει, απαιτεί την επιβολή της νομιμότητας προς πάσα κατεύθυνση. Και αυτό θα πράξουμε, αδιαφορώντας για τους αμετανόητους νοσταλγούς ολοκληρωτικών καθεστώτων που αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα ή για τους πολιτικούς μέντορες των πάσης φύσεως «μπαχαλάκηδων»
Αυτό. Τελείωσε. Καμία άλλη γραμμή, παράγραφος, δεύτερη σελίδα, τίποτα.
Αυτό είναι όλο. Αυτή είναι η απάντηση.
Κάνε μου την χάρη, σε βάζω σε κόπο, το ξέρω – ξαναδιάβασέ την. Διάβασε πρώτα την ερώτηση, που κάνουν (κοινοβουλευτικά, σου θυμίζω, απόλυτα θεσμικά) οι βουλευτές, και διάβασε πάλι την απάντηση.
Κατάλαβες; Ωραία. Γιατί ετοιμάζομαι να πάω στο ζουμί, και να σου πω τι κατάλαβα εγώ.
~
Ο αγαπητός Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Νίκος Δένδιας, απάντησε.
Σου φαίνεται πως περί άλλων τυρβάζει, αλλά θεωρώ ότι απάντησε.
Ναι, έγιναν οι καταγγελθέντες βασανισμοί. Έγιναν. Όλοι τους, όπως περιγράφονται. Όλοι. Ναι, ο Υπουργός έχει λάβει γνώση. Γνωρίζει. Όχι, δεν προτίθεται να διεξαγάγει έρευνα. Δεν προτίθεται να τιμωρήσει κανέναν, οι αστυνομικοί δεν θα έχουν ούτε επίπληξη. Ναι, επιτέθηκε απρόκλητα και με εξαιρετική αγριότητα στους συγκεντρωμένους συγγενείς και φίλους των κακοποιημένων συλληφθέντων η αστυνομία, και όχι, δεν προτίθεται ούτε εκεί, ούτε έρευνα να διατάξει, ούτε να τιμωρήσει τους υπευθύνους. Αλλά ας τα αφήσουμε όλα αυτά. Εσείς δεν δικαιούστε να ρωτάτε.
Όχι; νομίζεις ότι δεν είπε αυτά; Δεν καταλαβαίνω γιατί πιστεύεις κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι είναι σαφές:
– Θα διεξαχθεί έρευνα για την κακοποίηση που υπέστησαν οι συλληφθέντες μέσα στη ΓΑΔΑ;
– Δεν υφίσταται η έννοια νομιμότητα για τον Σύριζα, είναι μνημείο θρασύτητας να αντιδρά, ενώ παραδόξως συμπλέκει με την Χρυσή Αυγή κατά του Ξένιος Ζεύς.
– Θα πάρετε μέτρα ώστε να ελεγχθούν άμεσα όσοι προέβησαν στις παραπάνω ενέργειες;
– Ο Σύριζα δεν διστάζει να τάσσεται ανερυθρίαστα με όσους συμπλέκονται στους δρόμους.
-Είναι σε γνώση ή υπό τον έλεγχο του υπουργού η απαράδεκτη για το δημοκρατικό μας πολίτευμα κατάσταση που καταγγέλλεται για την ΓΑΔΑ;
– Είστε ανιστόρητοι, εξτρεμιστές, και υπεύθυνοι για φαινόμενα τύπου Βαϊμάρης.
– Γιατί την 1η Οκτωβρίου ,στα δικαστήρια της Ευελπίδων, η αστυνομία επιτέθηκε απρόκλητα και με εξαιρετική αγριότητα στους συγκεντρωμένους συγγενείς και φίλους των κακοποιημένων συλληφθέντων;
– Είστε πολιτικοί μέντορες των πάσης φύσεως «μπαχαλάκηδων»
Κατ’ αρχάς μοιάζει ωσαν ο Υπουργός να κινείται απλώς πολιτικά απέναντι σε ένα πολιτικό χώρο που, να το θέσω κόσμια, δεν συμπαθεί. Θα αδιαφορούσα παντελώς, ή ακόμα-ακόμα θα δεχόμουν να μελετήσω την ορθότητα κάποιων εκ των παρατηρήσεών του, αν δεν υπήρχε μία ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια:
Δεν ζητήθηκε η γνώμη του για τον Σύριζα.
Είναι αρκετά προβεβλημένος πολιτικός, και είχε στο παρελθόν, θα έχει και στο μέλλον, δυστυχώς ή ευτυχώς, όπως το δει κανείς, άφθονες ευκαιρίες να μας πει για ποιους λόγους δεν θα δεχόταν ποτέ να γίνει μέλος του πολιτικού αυτού χώρου. Σεβαστοί, αυτοί οι λόγοι, αν και κατά βάση, αδιάφοροι.
Αλλά δεν ρωτήθηκε γι’ αυτό ο κ. Δένδιας.
Δεν ρωτήθηκε ΚΑΝ ο κύριος Δένδιας.
Η ερώτηση ήταν ξεκάθαρα προς τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη. Ξεκάθαρα.
Αφορά μέρος των αρμοδιοτήτων του, η ερώτηση έρχεται (ξανατονίζω: θεσμικά) από κόμμα στην βουλή, και οφείλει να απαντήσει ξεκάθαρα, με ένα, δύο, τρία, τέσσερα.
– Ναι, θα διεξαχθεί έρευνα. Φυσικά, θα παρθούν μέτρα. Όχι, εξ’ου και η έρευνα που έχω ζητήσει. Έχει, επίσης, διεξαχθεί έρευνα.
Μου πήρε 5» να την γράψω – εγώ, που ούτε βουλευτής είμαι, ούτε υπουργός, ούτε λόγους γράφω, ούτε υπεύθυνος είμαι απέναντί σε κανέναν. Απλό, κατανοητό, σαφές. Δεν είναι ανάγκη καν να είναι ειλικρινές.
Αλλά ο κύριος Δένδιας, ο Υπουργός, δεν έχει διάθεση να το παίξει ειλικρινής.
Για να δούμε σε ποιους δεν απαντάει.
Κατ’ αρχάς, σε βουλευτές, εκπροσώπους του ελληνικού λαού. Επίσης, δεν απαντά στους συνηγόρους των κατηγορουμένων. Δεν απαντά στα θύματα, ή, έστω, στα «θύματα». Τελος, δεν απαντά σε μένα. Και σε σένα.
Ψάχνω για ένα ευγενικό κλείσιμο. Στο μυαλό μου έρχονται διαρκώς οι λέξεις «αν δεν απαντηθεί θεσμικά, θα απαντηθεί στους δρόμους το ερώτημα, πάντως θα απαντηθεί – και υποπτεύομαι ότι αυτό, ακριβώς, επιθυμεί -ενδόμυχα ή μη- ο Υπουργός«, αλλά δεν θέλω να είμαι δυσοίωνος. Οι εναλλακτικές μου είναι πως ο Υπουργός είναι απόλυτα ικανοποιημένος με την έκβαση, πως, απλώς, δεν είδε τι του έγραψαν και το υπέγραψε, πως αδιαφορεί για τις πράξεις του, και/ή πως δεν αντιλαμβάνεται την βαρύτητά τους.
Σε κάθε περίπτωση δεν ξέρω τι είναι καλύτερο.
Σε κάθε περίπτωση, επίσης, ο Υπουργός ξέρει ότι γίνονται βασανιστήρια στην ΓΑΔΑ, δεν ενοχλείται απ’ αυτό, και δεν προτίθεται να δώσει λογαριασμό σε κανέναν.
~
Σου χρωστάω και κάτι ακόμα. Σου είπα πως δεν θα ασχοληθώ με το αν είναι αθώοι, ή ένοχοι των κατηγοριών. Φυσικά, εσύ είσαι σίγουρος πως είναι ένοχοι – γιατί, τους συνέλαβε το κράτος, ή γιατί ήταν εκεί. Δεν θα είναι ο αδελφός σου, ο φίλος σου, ο πατέρας σου – ή εσύ, γιατί αυτοί δεν κάνουν τέτοια πράγματα. Δεν έχεις να ανησυχείς ότι δικός σου άνθρωπος θα ανέβει τους ορόφους της ΓΑΔΑ για να κλειστεί σε ένα κελί παρέα με ανισόρροπους, ατιμώρητους ανθρώπους που κρατάνε στα χέρια τους, ξέρω γω, taser και έχουν την κυβερνητική άδεια να το χρησιμοποιήσουν.
Εσύ, είσαι αθώος. Οι αθώοι δεν έχουν να φοβούνται τίποτα.
Μια φορά και έναν καιρό, όχι πολύ παλιά, δημιουργήθηκε με συνασπισμό μία κυβέρνηση. Αυτή η κυβέρνηση είχε σαν αποκλειστικό στόχο να «μας κρατήσει στο ευρώ», ψηφίστηκε, εν μέρει, με εκβιαστικά και τρομοκρατικά τηλεοπτικά σποτ τύπου «Γιατί κύριε» και «η σημαία μας να κυμματίζει ψηλά», την αδιάλειπτη στήριξη των μέσων μαζικής «ενημέρωσης» και την ελπίδα, του κάθε φτωχού και κακομοίρη, ότι δεν θα πληρωνώταν σε δραχμές τον επόμενο μήνα, και ότι η κρατική σπατάλη, επιτέλους, θα σταματούσε.
Έτσι λέει το παραμύθι, έτσι σας λέω και γω.
Λίγο πριν την στήριξή της, ένα από τα πιο κρίσιμα στελέχη της, ο υφυπουργός εργασίας, ξάφνου, παραιτήθηκε. Η επιστολή παραίτησής του που μιλούσε για αθέτηση πολιτικών συμφωνιών σχετικά με την αναδιαπραγμάτευση (άλλο παραμύθι αυτό) και το μνημόνιο έγινε γνωστή, και, ταυτόχρονα, ξεκίνησε ένας πόλεμος εναντίον του, είτε από δικαίους, που ήλπιζαν ότι θα γινόταν επιτέλους ένα συμμάζεμα στο κωλοκράτος, είτε από αδίκους που ήθελαν να προστατέψουν σαν σκυλιά το αφεντικό τους, no matter what.
Έτσι λέει το παραμύθι, έτσι σας λέω και γω.
Πριν αλέκτωρ λαλλήσει τρίς, τα τζιμάνια οι δημοσιογράφοι είχαν κάνει μία ενδιαφέρουσα σύνδεση: Ο εν λόγω Υφυπουργός, Νικολόπουλος το όνομά του, δεν έφυγε γιατί ξύπνησαν οι τύψεις για το πολιτικό ψέμα μέσα του. Έφυγε γιατί α) δεν έγινε Υπουργός, ενώ το ζητούσε διακαώς, και β) και πιο σημαντικό, διότι συνεργάτης του – μισό, να αντιγράψω και εγώ ακριβώς τα λόγια των εφημερίδων, αφού κόπυ-πέιστ έτσι το είχαν όλες, τυχαίο πράγμα, :
Πάντως, η πληροφορία που ήθελε στενό του συνεργάτη, να έχει επικοινωνήσει με τον ΣΔΟΕ, προκειμένου να διευθετήσει εκκρεμή υπόθεση επιχειρηματία, με τον οποίο είχε φιλικές σχέσεις ο πρώην υφυπουργός Νίκος Νικολόπουλος, ήταν ο πρώτος (ίσως και βασικός λόγος) για να διαταραχθούν οι σχέσεις του Αχαιού πολιτικού με τον Αντώνη Σαμαρά.
Διαταράχθηκαν δηλαδή οι σχέσεις, και ο υφυπουργός την έκανε πριν τον κάνουν.
Έτσι λέει το παραμύθι, έτσι σας λέω και γω.
Όλα αυτά καλά, θα μου πεις – αν είχαν γίνει εχθές. Εγιναν όμως, μισό να δω την ημερομηνία του άρθρου, εννέα Ιουλίου του δύο χιλιάδες δώδεκα.
Πάει καιρός, ναι;
Έκτοτε, ο υφυπουργός ελαφρώς σιώπησε, τα κανάλια σταμάτησαν να ασχολούνται, και πήγαμε όλοι ήρεμα-ήρεμα για ύπνο…
..γιατί πως αλλιώς να περιγράψεις, ότι εμφανίζεται μυρωδιά σκανδάλου πρώτου μεγέθους, και, ούτε οι δημοσιογράφοι το ελέγχουν περισσότερο, να πουν «έγινε, μ’ αυτούς», ή «δεν έγινε, αθώος, μάλλον παραιτήθηκε γιατί έγινε πράγματι αντιμνημονιακός», ούτε κανείς εισαγγελέας δεν αναρωτήθηκε «για κάτσε ρε πούστη μου, τι ιστορίες είναι αυτές με συνεργάτη υφυπουργού που σώζει επιχειρηματία από τον ΣΔΟΕ; Ποιος, που πότε πως και γιατί!»
Και καλά να κοιμηθούν τα κανάλια και οι εφημερίδες – την δουλειά τους την έκαναν. Πλήγωσαν το γόητρο του υφυπουργού, πιθανόν τον εκβίασαν κιόλας («αν δεν σκάσεις θα πούμε ονόματα») και έκλεισε ο φάκελος. Και καλά να κοιμηθούν και οι εισαγγελείς που, παρότι έχουν καναδύο ενδιαφέρουσες κινήσεις, γενικά, κινούνται πιο αργά από την καθυστέρηση μη τυχόν μπλέξουν. Τρελοί είναι;
Εγώ όμως ρε φίλε, γιατί να κοιμηθώ; Καλούμαι να συμπιέσω το οικογενειακό μου εισόδημα στο μισό ενώ απέκτησα δύο παιδιά, να βγαίνω πως και πως, να με εκβιάζουν δύο τρία χρόνια τώρα τα δελτία της Digea, να χάνουν την δουλειά τους οι φίλοι μου και την σύνταξη ο πατέρας μου, να με βαράνε και να με ψεκάζουν οι ΜΑΤατζήδες κάθε που διαμαρτύρομαι, να τσακώνομαι με τους φίλους μου που απλώς υποστηρίζουν μια φιλελεύθερη πολιτική, όλα αυτά να γίνονται γιατί κάποιοι πονηροί έφαγαν, δεν έδωσαν φόρους, δεν δήλωσαν εισοδήματα, έδωσαν μίζες, πήρανε μίζες, πετάξανε λεφτά, χαρίσανε θέσεις εργασίας που μετά τις συκοφαντήσανε κιόλας, κρύφτηκε ένα ολόκληρο πολιτικό σκηνικό πίσω από μαζί τα φάγαμε, και βγήκε αλώβητο –
– εγώ γιατί να το ξεχάσω;
Πιάνουν κάποιον κυβερνητικό να σώζει επιχειρηματία και θα το ξεχάσω; Θα πω «έτσι γίνεται» και «έλα μωρέ»;
Σοβαρά ρωτάω: Μαλάκας είμαι;
Εγώ δεν ξέρω αν ο υφυπουργός είναι καλός χρυσός και άγιος, ή ένα λαμόγιο του κερατά. Δεν ξέρω αν ξύπνησε το αντιμνημόνιο μέσα του, ή φοβήθηκε ότι θα τον διώξουν και πήγε να γλυτώσει καμία ψήφο. Δεν ξέρω αν είναι τίμιος, ή αν απλώς φαίνεται τίμιος.
Ξέρω ότι πρόκειται για σκάνδαλο, και όπως γαμιέμαι εγώ να πληρώσω τους φόρους ΤΟΥΣ, θα φροντίσω τουλάχιστον να γκρινιάξω αν κάποιος κυβερνητικός είτε εκβιάζεται για να μην μιλήσει, είτε κάνει πλάτες σε επιχειρηματίες που έχουν βύσμα.
Γιατί δεν ξέρω αν η γυναίκα του Καίσαρα είναι ή όχι τίμια, αλλά την ακούω να καλοπερνά στο διπλανό δωμάτιο. Και ούτε μαλάκας είμαι, ούτε κουφός.
Υ.Γ.: Δες και το προηγούμενο ποστ μου για την Άκρη του νήματος και το βάρος και την ευθύνη της δημοσιογραφίας.
Κακοδιαχείριση, «μαζί τα φάγαμε», άχρηστοι υπάλληλοι δημοσίου, φοροφυγάδες έλληνες, τεμπέληδες. Η πολιτική εκτίμηση για την κατάσταση-κρίση στην οποία βρισκόμαστε (η οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι τόσο πανευρωπαϊκή-παγκόσμια που δεν αξίζει καν μία Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου απο ότι φαίνεται) από τους επαγγελματίες πολιτικούς είναι, σε γενικές, και πολλές φορές ειδικές γραμμές, προκαθορισμένη.
«Φταίμε (ίσως), αλλά (σίγουρα) ξέρουμε την λύση» – ή κάπως έτσι. Αρκεί να μην βγούμε από το κάδρο της εξουσίας.
Αυτή είναι η κατάσταση, την έχω αντιληφθεί (μα, όχι ακόμα, αποδεχθεί).
Έτσι είναι.
Το πρόβλημα όμως, δεν έχει έναν πατέρα. Σε όλα τα επαγγέλματα, αυτών που ορκίζονται ότι θα πράξουν τίμια, ο πολιτικός, ο πολίτης-ψηφοφόρος, ο εφοριακός,ο γιατρός, ο δικαστής, ο σκουπιδιάρης, ο διανομέας πίτσας, υπάρχει και ένα επάγγελμα που ξεχωρίζει.
Και με την άδειά σας, θα το θέσω προ των ευθυνών του, για όλα τα δεινά που ζούμε σήμερα.
Του δημοσιογράφου.
Από τον πολιτικό, δεν περιμένω πολλά. Υπάρχουν ικανοί, και μέσα στην βουλή, και ξεχωρίζουν. Υπάρχουν και οι βρομιάρηδες, άλλοι ξεχωρίζουν, άλλοι όχι, κάποιους τους ξέρουμε, κάποιους όχι, κάποιοι φέρουν ευθύνες, κάποιοι άλλοι είναι, τελικά, αθώοι και θύματα πλεκτάνης. Το ίδιο και στην αστυνομία, το δικαστικό σώμα, τους νομοθέτες, τους γιατρούς, τους τυπογράφους, τους καταστηματάρχες, τους ντελιβεράδες.
Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Η εργασία τους, πλην των εισαγγελέων, δεν είναι ούτε να ερευνούν, ούτε να καταγγέλλουν ομοίους τους που παραστρατούν. Μπορούν να το κάνουν, και είναι αξιέπαινοι (και εξαιρετικά μόνοι τους συνήθως) όταν το κάνουν, αλλά, δεν είναι βασική τους υποχρέωση.
Μόνο ένα επάγγελμα έχει ως υποχρέωση να ρωτά, να ερευνά, να αποκαλύπτει, να ελέγχει, να εμφανίζει την αλήθεια από όπου και αν προέρχεται:
Του δημοσιογράφου.
Είτε ο επίορκος είναι πολιτικός, είτε είναι κατασκευαστής, είτε είναι δημοσιογράφος, είτε είναι τυροπιτάς στην ομόνοια, ο μόνος που περιμένω, που απαιτώ να κάνει ο,τι μπορεί για να εμφανίσει την αλήθεια, είναι ο δημοσιογράφος.
Γιατί; Που; Πότε; Ποιος; Τι;
Σε κάθε περίοδο που, ας το θέσω ευγενικά, κέντρα εξουσίας χρειάστηκε να έχουν πλήρη έλεγχο στον κόσμο, το πρώτο θύμα ήταν η δημοσιογραφία.
Πρώτα η λογοκρισία, και μετά όλα τα άλλα. Πρώτα ο έλεγχος της αλήθειας, και μετά, όλα τα άλλα. Πρώτα η σπίλωση της πληροφορίας, και μετά, ΜΕΤΑ, όλα τα άλλα.
Όσοι δεν ξέρουν ποιος ή τι ήταν ο Γκέμπελς, πολύ καλά θα κάνουν να ερευνήσουν και να μάθουν μερικά πολύ χρήσιμα πράγματα γι’ αυτόν.
Είχαμε κακούς πολιτικούς; Είχαμε. Ακόμα και ο πιο αθώος ή κομφορμιστής θα το παραδεχθεί ελπίζω. Είχαμε κακούς πολίτες; Ναι, είχαμε. Είχαμε τους πολιτικούς που μας άξιζαν, το κράτος που μας άξιζε, την ποιότητα δημοκρατίας που άξιζε στις απαιτήσεις μας;
Ναι, ας απαντήσω.
Όλα αυτά όμως, κατά την ταπεινότατη γνώμη μου, είναι απόλυτα λογικό, είναι σίγουρο κι’όλας πως αλληλοστηρίζονται. Κακοί πολιτικοί που δημιουργούν κακούς πολίτες, ή κακοί πολίτες που εκλέγουν, και ενίοτε δημιουργούν κακούς πολιτικούς. Και όλοι αυτοί μαζί, να δημιουργούν κακή δημοκρατία, κακό κράτος, κακό παρόν και κακό μέλλον.
Μα όση δύναμη και να έχουν όλοι αυτοί, το μόνο, αυτό που βρίσκω απεχθέστερο όλων των άλλων, είναι να δημιουργείται κακή δημοσιογραφία.
Δημοσιογραφία που ανέχεται, που υποκρύπτει, που πληρώνεται, που εκβιάζει ή εκβιάζεται, που μετατρέπει, που αλλοιώνει, που ψεύδεται, που ξεπουλιέται.
Ψάχνω, διαρκώς ομολογώ, να βρω πως κόβουμε τον ατέρμονο κύκλο κακού που έχει δημιουργηθεί και εξαπλώνεται. Για να εξαλείψουμε τους κακούς πολιτικούς, πρέπει να έχουμε καλούς πολίτες. Για να το πετύχουμε, πρέπει να τους μορφώσουμε, να τους εξυψώσουμε την αξιοπρέπεια, να ξαναορίσουμε το δίκαιο και το δημοκρατικό. Για να το πετύχουμε, ο μόνος τρόπος που μπορώ να βρω, είναι να εισχωρήσει σ’ αυτόν τον φαύλο, σιχαμένο κύκλο της ενημέρωσής τους η σωστή, τίμια, αξιοπρεπής δημοσιογραφία.
Ειλικρινά, αυτήν την στιγμή, δεν βλέπω άλλη λύση. Πρέπει να ξεκινήσουμε από την Αλήθεια.
Τα μέσα, καθημερινά, εξατομικεύονται. Δημοσιογράφοι εκδίδουν δικά τους κείμενα, είτε έντυπα, είτε ηλεκτρονικά. Η γνώμη, ή η πληροφορία, δεν περνάει πια από ενδιάμεσους νταβατζίδες. Είναι στο χέρι μας, αποκλειστικά, η στήριξή τους. Θα έχουμε και απογοητεύσεις, θα έχουμε και επιτυχίες. Άλλωστε, η επόμενη μάχη, κυρίως από αυτούς που, θυμηθείτε την αρχή του ποστ μου, θέλουν τον έλεγχο της εξουσίας, θα γίνει για να σταματήσει η φωνή τους. Και η φωνή όλων μας.
Ο θυμός είναι μεγάλος. Ο λογαριασμός της ασυδοσίας μας, της ανοχής ή της αδιαφορίας μας για ένα σιχαμερό σύστημα που έχει πλοκάμια παντού και συντηρείται με κάθε κόστος μας έχει φανεί -δικαίως ή αδίκως- πικρός, και ιδιαιτέρως σκληρός. Ως κακοί ως τώρα πολίτες, με κακές (πλειοψηφικά το κρίνω) ως τώρα, επιλογές, το βλέπω δύσκολο να μην τιμωρήσουμε αδιάκριτα, δίκαιους και αδίκους, πιο σκληρά από ότι πρέπει, και με καμία αίσθηση λογικής αυτούς που μας πλήγωσαν.
Δεν θα είναι ένα όμορφο τέλος.
Η ελπίδα μου, ίσως η μοναδική που μου έχει απομείνει, είναι η καλή, δίκαιη, ερευνητική δημοσιογραφία. Ή θα ανθίσει αυτή, κατακεραυνώνοντας πρώτα απ’ όλους το ίδιο το σινάφι της, για να αποδεσμευτεί από τα δεινά που την καθιστούν καθηλωμένη, ή, και το πιστεύω χωρίς να το ελπίζω, θα είναι η πρώτη που θα δεχθεί την οργή των απατημένων.
Αν η δημοσιογραφία τώρα της αντιγραφής και του κάθε ΑΠΕ γίνει η δημοσιογραφία της έρευνας, αν η κάθε είδηση που κάνει έναν πολίτη να αναρωτιέται τι κρύβεται πίσω της, έχει και έναν δημοσιογράφο να το αποκαλύψει, θα οδηγηθούμε, πιστεύω ή ελπίζω, σε μία ειλικρίνεια που θα μας λυτρώσει. Αλλιώς, έχει μόνο κάτω από εδώ και μπρος
Ας ελπίσουμε όλοι μαζί να συμβεί το πρώτο. Εγώ τουλάχιστον το ελπίζω.
Έχει ένα δίκιο ο βουλευτής κύριος Γεωργιάδης, και όποιος δεν το βλέπει πρέπει να είναι εχθρός της δημοκρατίας. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Έχουμε, πλέον, ισοπεδώσει τα πάντα. Λαϊκισμός. Όλα ίδια. Όλοι ίδιοι. Ξαφνικά, ο Βουλευτής, γίνεται σαν πολίτης. Όχι ο ένας εκ των τριακοσίων πρώτων (συν κάτι Προέδρους της Δημοκρατίας, κλπ) πολιτών της χώρας, ούτε η εκλεγόμενη φωνή των πολιτών, οι άμεσοι εκπρόσωποι ή αντιπρόσωποί τους, -απλώς πολίτης.
«Γιατί αυτός, και όχι εγώ». Αυτό, μας μάρανε αδέλφια. Αυτό μας χαντάκωσε. Γιατί αυτός, και όχι εγώ. «Γιατί ο Βουλευτής να παίρνει αυτοκίνητο;» Άκου τώρα. Ντροπή, και μόνο που το σκεφτήκατε, αγαπητέ. Όνειδος για την δημοκρατία Δημοκρατία μας. Πέσαμε ήδη στα 1.400 κυβικά. Ήταν μία υποχώρηση, οι στιγμές είναι δύσκολες και αυτό αναγνωρίζεται από όλους. Κάναμε πίσω κύριοι. Δείτε το ως πράξη καλής θέλησης. Ιδού. Μα, όμως, είσθε αχάριστοι. Τα θέλετε όλα δικά σας. Δεν χρεοκοπεί η Δημοκρατία κύριοι, καταλάβετέ το. Δεν θα περάσει το δικό σας. Υπάρχει ένα όριο. Μία ανοχή. Μία κόκκινη γραμμή. Η γκρίνια σας, είπαμε, να την κατανοήσουμε, να την ανεχθούμε βρε αδελφέ – αλλά η Δημοκρατία είναι η άκρη του γκρεμού. Δεν μπορείτε να την ξεφτιλίζετε πια άλλο. Αν την περάσουμε, μετά έχει μόνο κάτω.
Σε λίγο θα μας μιλάτε και στον ενικό.
Νισάφι.
Υ.Γ.: Είχα σκοπό, γράφοντάς το, σε κάθε πρόταση να κολλάω με link και μία είδηση που πληγώνει στα αλήθεια την δημοκρατία μας, όπως οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, η έλλειψη φαρμάκων – ακόμα και για καρκινοπαθείς, τα διαλυμένα ασφαλιστικά ταμεία μας, τους μισθούς, που έπεσαν στο μισό, τον δείκτη ανεργίας ακόμα και των δύο μελών μιας οικογένειας, το αφορολόγητο του «ένα γάλα και ένα καρβέλι ψωμί κάθε μέρα», τόσα και τόσα. Με έπιασε κατάθλιψη, και μόνο η προσπάθεια – και εγκατέλειψα. Κάντε σαν να το έκανα, να χαρείτε. Καταλάβετέ με.
Υ.Γ.: Μία σκέψη μου ήρθε ξαναδιαβάζοντας το – μήπως το περάσετε για προσωπική επίθεση. Κάθε άλλο. Ο κομιστής της αντίδρασης δεν μου είναι συμπαθής, είναι γενικά γνωστό από τα γραφόμενά μου, αλλά το ύφος και η δομή της σκέψης δεν αφορά αποκλειστικά τον ίδιο, θεωρώ. Αφορά μία μεγάλη, συντριπτική πλειοψηφία βουλευτών, που θεωρούν εαυτούς λειτουργούς ακόμα και όταν ψηφίζουν νόμους που δεν έχουν, καν, μπει στον κόπο να διαβάσουν, ή και μόνο που συντηρούν την κομματική γραμμή, θέση και ιδέα ακόμα και αν δεν έχουν σταγόνα προσωπικής θεωρίας και σκέψης – όταν οι πράξεις τους, που με τόση ελαφρότητα συντήρησαν, κάνουν θεμελιώδη διαφορά στην ίδια μας την ζωή. Δεν αφορά λοιπόν τον κομιστή (που, κατά την γνώμη μου, δεν ταιριάζει καν στο προφίλ που περιγράφω) η με ειρωνική διάθεση μεταφερόμενη πικρία μου – αφορά την νοοτροπία που μας θάβει, κάθε μέρα, λίγο πιο βαθιά σε ένα μίσος που σιχαίνομαι. Γιατί η αλαζονεία του καθορίζοντα της ζωής σου, όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο, ξυπνάει τα χειρότερα ένστικτα όλων μας. Και όσο αυτοί κρύβονται πίσω από την Δημοκρατία σε κάθε επίθεση απαξίωσης των προσωπικών έργων τους, ωσάν τα έργα τους (ή η απουσία τους) να είναι η ίδια η θεμελιώδης δομή της, τόσο η Δημοκρατία ζορίζεται να αντέξει το παράλογο της κατάστασης.
Επανήλθε το θέμα του δημοσίου. Μία εντελώς δεξιά κυβέρνηση με ένα ελάχιστο ποσοστό απόχρωσης υποτίθεται αριστερής, σε συνδυασμό με την οργή του Έλληνα πολίτη που κουράστηκε να ταλαιπωρείται από την αναποτελεσματικότητά του, και συνεπικουρούμενο από πάσης φύσεως οικονομικά φιλελεύθερους που δικαιώνεται η προφητεία τους για κόλαση με περισσότερο κράτος, άρα μάλλον παράδεισο με λιγότερο, ήρθε η ώρα να πάρουν τον λόγο και να ξεπουλήσουν – ξεφορτωθούν ότι περισσότερο μπορούν.
Το κεφάλι μου πάει να σκάσει προσπαθώντας να εξηγήσω το παράλογο του πράγματος.
Έχουμε ένα αναποτελεσματικό δημόσιο. Αν και η συνολική περιγραφή αδικεί, ως συνήθως, τα επιμέρους στοιχεία που πιθανόν να δουλεύουν όχι μόνο σωστά, αλλά και με μεγάλες δυσκολίες, θα το δεχθώ χάρη της κουβέντας.
Το δίλημμα είναι: θέλεις αυτό το δημόσιο, που απομυζεί τους φόρους σου, που σε ταλαιπωρεί, που προμοδοτεί τους άχρηστους-γλύφτες-ανίκανους-λαμόγια Ή να το πουλήσουμε να πάει στο διάολο;
Δύσκολη επιλογή, ε; Χμ.
Γιατί κανένας δεν λέει «να το καθαρίσουμε το γαμίδι;»
Ωπ! να μια ιδέα. Να το καθαρίσουμε το γαμίδι. Αυτό, βέβαια, σημαίνει να κουραστούμε λίγο, να δούμε τι δουλειά κάνει ο καθένας, να απαιτήσουμε όλοι να πηγαίνουν στο γραφείο το πρωί, να έχουν κάτι να κάνουν, να αποδίδουν. Να γίνει ένας έλεγχος πχ πως μπήκε ο καθένας μέσα, κάποιοι με εξετάσεις και κάποιοι με υπουργικά σημειώματα, ενδεχομένως, να δούμε και ποιοι τα στείλανε, ενδεχομένως, να τους τιμωρήσουμε ενδεχομένως, να δούμε πόσοι είναι υπεράριθμοι να μεταφερθούν -όσοι μπορούν να μεταφερθούν- σε περιοχές που δεν έχουν αρκετό δημόσιο, να αποδώσουν εκεί, να παράγουν έργο.
Αυτό σημαίνει να βρούμε ανθρώπους που θα κάνουν αυτό που πληρώθηκαν να κάνουν, αυτό που ψηφίστηκαν να διοικήσουν, να βρουν τα σφάλματα, να τα διορθώσουν, να χαράξουν πορεία, να πράξουν έργο, για να έχουμε ΟΣΕ όπως χρειάζεται και όπου χρειάζεται, να έχουμε ΔΕΗ όπου, και όπως χρειάζεται, να έχουμε ΕΥΔΑΠ όπου και όπως χρειάζεται, να ΒΟΗΘΗΘΕΙ ο ανταγωνισμός, όχι να πολεμηθεί με πλαγιους τρόπους, να ανοίξει η οικονομία, να ενισχυθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία, να ανθίσει η αγορά.
Και, όταν εξορθολογίσουμε, όταν αποκτήσει αξία, μετά, αν κριθεί σκόπιμο και τότε, να πουλήσουμε κάτι που θα μας δίνει χρήμα, το ξανασυζητάμε.
Γιατί το δημόσιο δεν είναι μόνο βάρος. Είναι και περιουσία.
Όταν πουληθεί, η περιουσία μας, δεν θα έχουμε τίποτα άλλο να σταθούμε. Κανένα χρυσαφικό να πουλήσουμε. Δεν θα έχουμε τράπεζες να δώσουμε, ηλεκτρική ενέργεια να δώσουμε, εταιρίες ύδρευσης να δώσουμε κοκ. Τίποτα. Και, επειδή το μάθημα της χώρας θα είναι, για άλλη μία φορά, «πουλάμε ότι μας βαραίνει» και όχι «φτιάχνουμε ότι είναι χαλασμένο», όταν τελειώσουμε με τα πουλήματα, θα πτωχεύσουμε πανηγυρικά ως άχρηστοι.
Γιατί, και μόνο η σκέψη ότι το δημόσιο θα δουλέψει αν πάει στα χέρια ιδιωτών, αλλά αποκλείεται να δουλέψει στα χέρια του δημοσίου είναι ενοχλητικά παράλογη για δύο πολύ συγκεκριμένους λόγους:
Ένα, η μοίρα του δημοσίου είναι στα χέρια των δημόσιων που παροτρύνουν να πουληθεί. Όπερ, οι άχρηστοι -δεν το λέω εγώ, οι ίδιοι το αποδέχονται- ζητούν να πουλήσουν κάτι που οι ίδιοι έχουν καταστήσει άχρηστο, ως άχρηστο.
Δύο, εκτός από την υλικοτεχνική υποδομή, που είναι περιουσία του δημοσίου, οι άνθρωποι (που είναι «άχρηστοι» ή άχρηστοι) θα είναι οι ίδιοι που θα το κάνουν να δουλέψει, μαγικά, μετά – απλώς θα έχει γίνει ένα λειτουργικό ξεκαθάρισμα εργασίας. Δεν θα καθαρίσει στην κολυμπηθρα σιλωαμ, προφανώς, ούτε θα έρθουν εξωγήινοι να την κάνουν να δουλέψει. Οι ίδιοι άνθρωποι θα είναι.
~
Ο Υπουργός μας έχει δύο επιλογές να κάνει μέσα στην μέρα του. Ή να βάλει μία υπογραφή, και να πουλήσει κάτι που πιθανώς είναι χαλασμένο και δεν δουλεύει, ή να κουραστεί για να κάτσει να το διορθώσει.
Εδώ και χρόνια, (πες) δεν κάνει τίποτα (ή το κάνει στραβά, τα αποτελέσματα το δείχνουν), και αυτό το τίποτα μειώνει κάθε μέρα την αξία της πώλησης, για κάποιους που τρίβουν τα χέρια τους. Τώρα, έχει φτάσει η ώρα να κάνει το πρώτο, με τις ευλογίες των αγοραστών.
Αξιος θα κριθεί μόνο αν κάνει το δεύτερο. Άξιοι, θα κριθούμε αν, κόντρα στις παρορμήσεις μας, το απαιτήσουμε.
Αλλιώς, η αχρηστία τους θα πνιγεί σε ανοιγμένες σαμπάνιες επιτυχίας, και το δικό μας μέλλον, υπολογίζω, θα πνιγεί από ασφυξία κάτω από το χαλί, που θα το κρύψουμε.
Υ.Γ: Αυτό, που οι ίδιοι οι εδώ και χρόνια υπεύθυνοι για το δημόσιο, το καταγγέλλουν ως αναποτελεσματικό, πάντως, με ξεπερνάει κάθε φορά.
Υ.Γ.: Σας προλαβαίνω: Αν αρχίσετε τα «η «αριστερά» δεν μας άφηνε να το φτιάξουμε» συνυπολογίστε ότι παραδόξως δεν είναι πρόβλημα αν θέλουμε να πουληθεί. Αν είναι τελικά πρόβλημα, τότε η συνισταμένη είναι ίδια, αφαιρείται και από τα δύο μέρη ως κοινή, και μένουμε πάλι με το «φτιάξουμε» – «πουλήσουμε». Αυτό, για να σας προλάβω.
Το σκέφτομαι μέρες τώρα. Φοβόμαστε. Φοβόμαστε να ζήσουμε, και ζούμε τις ζωές που θα θέλαμε, μέσα από τους άλλους.
Είτε τις καλές, είτε τις κακές ζωές μας. Δεν έχει σημασία. Αρκεί να μη πληγωθούμε, αρκεί να ελαχιστοποιήσουμε τις τύψεις αν πληγώσουμε, αρκεί να ζήσουμε μία στιγμή δανεικής ηδονής, και μετά πάλι μόνοι.
~
Σε λίγες ημέρες παίζει η Εθνική με την Γερμανία για το Γιούρο. Αγώνας νοκ-αουτ. Όποιος κερδίσει, περνάει, τον άλλον τον τρώει το χώμα. Οι Έλληνες γύρω μου σκιρτούν. Θέλουν μία νίκη, όσο τίποτα άλλο. Πορώνονται, όσο ποτέ. Να γίνει μάχη. Να χυθεί αίμα. Αδιάφορα όλα – αρκεί οι Γερμανοί, οι Γερμανοί παίκτες, οι Γερμανοί φίλαθλοι, η γερμανική εξουσία, ο γερμανικός λαός, ο απόλυτος κακός, που μας τυραννά, να σκύψει το κεφάλι του. Να φύγει ηττημένος, και να χορέψουμε στον τάφο του.
Τι και ας είμαστε μικροί – επειδή είμαστε μικροί. Ο Δαυίδ. Ο αδικημένος. Αυτός που σκύβει το κεφάλι. Μας τα δίνουμε να τα υπογράψουμε, και εμείς, τι να κάνουμε, δαυδίδες, μικροί, αδικημένοι, υπογράφουμε. Σφάζουμε τις ζωές μας. Τι άλλο να κάνουμε;
Να τους τσακίσουν τα παλικάρια μας. Οι Καραγκούνηδες, οι Σαμαράδες, οι Κατσουράνηδες, η αθάνατη ελληνική ψυχή.
~
Πριν λίγες ημέρες, έγιναν εκλογές. Οι Έλληνες, γύρω μου σκίρτισαν. Πάλι. Τετρακόσιες χιλιάδες από αυτούς, αποφάσισαν, για άλλη μία φορά, ότι φτάνει πια. Αρκεί. Δεν αντέχουν άλλο να ακούν την Κανέλλη να τσιρίζει κομμουνιστικά, δεν αντέχουν άλλο τον μετανάστη που κλέβει στα δελτία ειδήσεων, σφάζει, βιάζει. Δεν αντέχουν άλλο να φοβούνται. Δεν θα φοβούνται άλλο. Αν δεν τους σέβονται, θα τους φοβούνται αυτοί. Με μπουνιές, με κλωτσιές, με μαχαιριές, να φύγουν, να φύγουν από την χώρα οι σκατάνθρωποι, να πάνε στα σπίτια τους, θα τους διώξουν οι καθαροί έλληνες με τα μαύρα, τρομαχτικά μπλουζάκια και τα καθαρά ελληνικά κρανία.
Τους μαύρους, τους κίτρινους, τους βρωμιάρηδες, τους σιχαμένους, τους πουλημένους, τα βρωμοκουμμούνια.
Να τους τσακίσουν τα παλικάρια μας. Οι Κασιδιάρηδες, οι Μιχαλολιάκοι, η αθάνατη ελληνική ψυχή.
~
Κανείς μόνος του δεν θα σήκωνε κεφάλι.
Από αυτούς που περιμένουν εναγωνίως ένα γκολ λύτρωσης σε έναν αγώνα, κάπου δυόμιση εκατομμύρια τρόμαξαν, και ψήφισαν αυτούς που υπογράφουν. Οι ίδιοι δεν μπορούν να αντιδράσουν. Τα θέλουν τα μνημόνια και τις λιτότητες; σε μεγάλο, τεράστιο ποσοστό, όχι. Αλλά καλύφθηκαν με εύκολα, παιδικά θαρρώ ψέμματα, και μία απατηλή αίσθηση ασφάλειας. Το ξέρουν. Απέναντι ο φόβος. Δεν πειράζει. Θα κερδίσουμε τους κωλογερμαναράδες. Και αύριο, πάλι, το κεφάλι κάτω.
Από τους τετρακόσιες χιλιάδες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή, λίγοι, ελάχιστοι θεωρώ θα σήκωναν χέρι. Αν έβρισκαν έναν μετανάστη στον δρόμο, εξαθλιωμένο, θα του άφηναν ένα ευρώ. Πάρε ρε κακομοίρη, να φας. Από καρδιάς. Αν άκουγαν πως ουρλιάζει κάποιος που τον χτυπάνε, που τον σφάζουν, τις κραυγές, θα μάτωνε η ψυχή τους. Όχι. Κάποιος άλλος πρέπει να κάνει την βρωμοδουλειά, κάποιος άλλος να βγάλει λεπίδι, κάποιος άλλος να στερήσει ένα νεφρό, μία ζωή, από έναν οικογενειάρχη.
Ξένα χέρια. Τα δικά μας δεν μπορούν.
Να φύγει το πρόβλημα, να λυθεί, να μη το βλέπουμε. Να κάνουμε μία νίκη, να γυρίσει ο τροχός, να γαμήσει ο φτωχός. Μέσω κάποιου άλλου, γιατί εμείς δεν μπορούμε. Δεν βαστάνε ούτε τα πόδια μας, ούτε τα χέρια μας, ούτε η ψήφος μας.
Τούτο το blog το έχω πολλά χρόνια. Και έχω γράψει σ’ αυτό πολλά πράγματα.
Δεν κρύβομαι, θεωρώ. Είμαι απολύτως ειλικρινής, ότι πιστεύω, γράφω, αν τύχει να αλλάξω γνώμη, αλλάζω, αφήνω να σχολιάζουν τα γραπτά μου χωρις να παρεμβαίνω.
Και κάνω και λάθη. Ενα, μάλιστα, το έκανα πριν λίγες ώρες.
Πιο πριν, να λύσουμε τα διαδικαστικά.
~
Έχετε διαβάσει το blog μου; είναι, θεωρώ, αρκετά ενδιαφέρον. Μιλάει για αστυνομική βαρβαρότητα, για ευθύνη του πολίτη όταν πάει να ψηφίσει, για τους σάπιους πολιτικούς, τα σάπια μίντια που αυτοπροστατεύονται σε κάθε ευκαιρία, για την υποχρέωση της κοινωνίας να προστατεύει τους αδύναμους, για το λανθασμένο μνημόνιο – πείραμα, για τις εταιρίες που σφάλλουν και την πιθανότητα να τιμωρηθούν που είναι ευθέως αντίστροφη της σχέσης τους με την εξουσία, τραβάω κάποιες κόκκινες γραμμές, μάχομαι (γραπτώς, το κατανοώ ότι δεν είναι αρκετό) τον φασισμό, τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία. Γράφω και άλλα πράγματα, προφανώς, αλλά γράφω και γι’ αυτά.
Στις τελευταίες εκλογές, και τις πριν από αυτές, δεν είχα δίλημμα. Θέλω να υπάρξει τιμωρία για όποιον παρανόμησε εις βάρος του κράτους, και των υπολοίπων από εμάς, οπότε, αυτό περιόριζε τις επιλογές. Θέλω να υπάρχει ένα κράτος προστασίας των αδυνάτων, οπότε, αυτό περιόριζε αρκετά τις επιλογές. Θέλω να παραμείνουμε στο ευρώ, γιατί δεν είμαστε έτοιμοι, θεωρώ, να φύγουμε, οπότε, αυτό περιόριζε τελείως τις επιλογές.
Ξύπνιος είσαι, do the math. Επέλεξα ένα κόμμα που εξέφραζε ανθρώπινα δικαιώματα, πολιτική και κοινωνική δικαιοσύνη, και, όσο το τίμημα δεν ήταν απαράδεκτο, παραμονή στο ευρώ.
Από την άλλη, δεν ανήκω πουθενά. Δεν ανήκω σε κανέναν. Δεν υπολογίζω κόμματα, κάθε υποψήφιος έχει να απαντήσει σε δύο μόνο ερωτήματα: τι προτίθεται να κάνει, και πόσο τίμιος είναι.
Δεν ανήκω σε κόμματα, που λένε, ανήκω στις ιδέες μου.
Πάει αυτό, ελπίζω να ήμουν σαφής. Πάμε να δούμε που έκανα λάθος.
~
Όταν ολοκληρώθηκε η εκλογική διαδικασία, ένιωσα βαθιά πικραμένος. Βαθιά. Μου φαινόταν τόσο απίστευτο που οι συμπολίτες μου δεν είδαν αυτό που μπορούσα να δω εγώ, το ξύλο από τα ΜΑΤ στο Σύνταγμα, το ξύλο από φασίστες στους δρόμους, την αδικία στους συνταξιούχους, τον λάθος δρόμο που οδηγούμαστε μαθηματικά, την ανεργία, την διάλυση του κοινωνικού κράτους, και οποιασδήποτε οργανωτικής μορφής του, τα αποτελέσματα των επιλογών στα φάρμακα, στην υγεία, στην παιδεία, το επίμονο και πλήρως αυτοκαταστροφικό ποντάρισμα στο μίσος, και τον φόβο, την μόνιμη τρομολαγνεία των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Ακόμα, ομολογώ, μου φαίνεται απίστευτο.
Αλλά αυτοί οι άνθρωποι που δεν ψήφισαν αυτό που ήθελα εγώ, ψήφισαν αυτό που ήθελαν αυτοί – και αυτό μου φαίνεται απολύτως λογικό.
Το επόμενο λογικό άλμα, βέβαια, είναι σαφές:
«Καλά να πάθουμε. Μην τολμήσουν και ξαναγκρινιάξουν.»
Μισό λεπτό. Μισό λεπτό ρε αδέλφια όμως:
Αν δεν «τολμήσουν να ξαναγκρινιάξουν», τότε ποιος κερδίζει;
Σκέψου το λίγο, όπως το σκέφτηκα και εγώ: Αν εγώ, ας πούμε η αντιπολίτευση, αποφασίσω πως «αυτοί οι άνθρωποι είναι ο εχθρός μου, γιατί ψήφισαν αυτούς που εκφράζουν ό,τι εγώ μισώ στην πολιτική σκηνή σήμερα» με ποιον θα μείνω να πολεμήσω; Με αυτούς που ξέρουμε ότι είχαμε δίκιο; Με το μικρότερο ποσοστό;
Ανεξαρτήτως αν έχω δίκιο πες, ας πούμε ότι, ο καλύτερος τρόπος να το εκφράσω, είναι η παράθεση των θέσεών μου. Ας πούμε ότι, ο μόνος τρόπος για να το βρω το δίκιο μου, είναι οι εκλογές.
Πως θα το βρω αν οι «αντίπαλοί» μου είναι εχθροί;
Πως θα το βρω αν, εφόσον δικαιωθώ(*), αυτοί με τους οποίους διαφώνησα για την πορεία της χώρας, έχουν, εκτός από την κακή τους ψήφο, και την δική μου ειρωνεία, «καλά να πάθουμε, αφού είσαστε ζώα», ή «μην τολμήσετε και μιλήσετε τώρα», ή, ή, ή;
(*) γιατί αν δεν δικαιωθώ, είναι σαφές ότι είχα λάθος, το σωστό ήταν το δικό τους.
Και, από την άλλη βέβαια, αν τελικά τους πω «ελάτε μαζί, να δούμε αν η απόφαση που πήρατε ήταν σωστή», αν τους ανταμείψω με πολιτική αβρότητα, μήπως αναπαραγάγω το ίδιο λάθος με αυτό που μας οδήγησε εδώ;
Ιδού το δίλημμα. Ιδού το εύκολο λάθος.
Έγινε κάτι σαφές στην τρέχουσα εκλογική περίοδο. Πάρθηκε η απόφαση το 2009 να πάμε στο μνημόνιο, και, αν εξαιρέσεις ότι όλα ανεξαρτήτως τα κόμματα το …αναδιαπραγματεύονταν στις εκλογικές τους δεσμεύσεις, τελικά, εμείς οι πολίτες το ψηφίσαμε.
Μόνο το 42%; Μόνο. Μόνο με 35% αποχή; Μόνο. Αλλά το υπερψηφίσαμε, καθώς το 42% από εμάς εμπιστευθήκαμε τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους, που, αν πορεύτηκαν με ψέματα από την μεταπολίτευση και μετά, αν κακώς ή καλώς μας έβαλαν στο ευρώ, με ψεύτικα ή μη στοιχεία, αν ξόδεψαν παραπάνω από όσα είχαν ή κινήθηκαν όπως όλοι στις αγορές, αν συνεργάστηκαν με siemens, μίζες, και άθλιους μιντιακούς οίκους για να πετύχουν τον σκοπό τους, κατακεραυνώνοντας εμάς μετά με το «μαζί τα φάγαμε», σήμερα έχουν το τιμόνι της χώρας με όρους που τους ξέραμε από πριν.
Δεν υπήρχαν ούτε μυστικά, ούτε λάθη σ’ αυτήν την εκλογική περίοδο: οι Έλληνες ήξεραν τι ψηφίζουν.
Και ενώ νιώθω ένα, δικαιολογημένο θαρρώ, συναίσθημα οργής και θλίψης, οφείλω να παραδεχθώ πως μία ψήφο έχουμε όλοι, και ο καθείς όπως του ταιριάζει την ορίζει.
Αύριο, ξημερώνει μία καινούργια μέρα. Εγώ λέω ότι θα είναι δύσκολη, και λανθασμένη, ο διπλανός μου, πιστεύει ότι γλύτωσε τα χειρότερα. Είμαστε όμως στο ίδιο σπίτι, και η μοίρα μας είναι κοινή. Αν τον βρίσω, θα σκάψω έναν λάκκο που θα ευνοήσει μόνο, και αποκλειστικά θεωρώ, αυτούς που έχουν το τιμόνι, και οδηγούν το καράβι.
Μόνο, και αποκλειστικά αυτούς.
Επειδή όμως το καράβι πάει με όλων μας την βούληση, θεωρώ υποχρέωσή μου να κάνω ότι χρειάζεται για να γίνουμε ένα, και να το διορθώσουμε μαζί. Δεν θέλω εχθρούς, όσο και αν με πικραίνουν, θέλω φίλους, που θα κατεβάσουν τις άμυνές τους, και θα δουν, όλοι μαζί θα δούμε, τώρα που πέρασε το δικό τους, αν είχαν δίκιο ή όχι.
Και στο μέλλον, αν είχαν δίκιο, όλα καλά. Αν όχι, να τους πω «δεν πειράζει ρε φίλε, ο,τι και αν έγινε«.
Ας το διορθώσουμε, μαζί, τώρα.
Ας πούμε «όλοι μαζί τους ψηφίσαμε», χωρίς να χωριστούμε διχαστικά μεταξύ μας σε «καλούς» και «κακούς», και ας διορθώσουμε, αν κάναμε λάθος, την ψήφο μας.
Αλλιώς, δεν θα διορθωθεί ποτέ.
Γνώμη μου, με λάθη και παραλείψεις που αναγνωρίζω και εγώ, και κρίνομαι γι’ αυτήν.
Γαμώτο, γαμώτο, δεν μ’ αρέσει να παίρνω αυτές τις θέσεις. Αλλά είναι πιο πάνω από μένα. Αυτό σκέφτομαι, και κάπως πρέπει να το επικοινωνήσω:
Είναι λάθος, από πλευράς πολιτικής και ατομικής και πολιτισμικής παιδείας, να κρίνουμε μία ενέργεια ενός ατόμου σε πολιτικό επίπεδο.
(Γαμώτο).
Πιο απλά, και συγχωρέστε μου την αδυναμία να μεταφέρω σωστά αυτό που ακριβώς σκέφτομαι:
Η Χρυσή Αυγή πρέπει να κριθεί για τις υπόλοιπες, καθαρά πολιτικές της πράξεις, και όχι αποκλειστικά για 10» (τα μέτρησα) on air ενός βουλευτή της που αντέδρασε χάνοντας την ψυχραιμία του σε έναν διάλογο.
Η πράξη του Κασιδιάρη μας βολεύει – εμένα προσωπικά με βολεύει πολύ. Είμαι εναντίον κάθε μορφής φασισμού, κάθε μορφής ρατσισμού, κάθε μορφής βίας, είτε κατά της Κανέλλη, είτε κατά του Μπογδάνου, είτε κατά του Τέλλογλου, είτε κατά του Χατζηδάκη – είτε κατά οποιουδήποτε, και η ενέργεια του αντιπαθούς βουλευτή δικαιώνει απόλυτα κάθε μαύρη και άραχνη άραχλη πρόβλεψη που έχω κάνει.
Αλλά αυτό δεν είναι σωστό.
Και παρότι με βολεύει, το ξέρω – και αφού το ξέρω, δεν μπορώ να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.
Έχω πλήρη αντίληψη, ότι σε αυτήν την περίπτωση, η ενέργεια του εκπροσώπου τύπου της Χρυσής Αυγής αντικατοπτρίζει τελείως τις βαθύτερες σκέψεις του(ς):
«Όποιος διαφωνεί μαζί μας, αν δεν ακούει από λόγια θα ακούσει με πράξεις», ή «αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω» ή «οι γυναίκες δεν είναι δυνατόν να έχουν άποψη, πόσο μάλλον όταν μιλάμε εμείς», ή «τα κουμμούνια θέλουν ή ξύλο, ή ξύλο»
Σ’ αυτήν την περίπτωση, πράγματι, η πράξη συμφωνεί με τις ιδέες. Αλλά, αν είναι έτσι, τότε, θεωρητικά μιλώντας, κάποιος θα σκεφτεί ότι αν ένας Χρυσαυγίτης είχε σώσει πχ δύο μετανάστες που κινδυνεύουν, ότι η Χρυσή Αυγή βρίθει από ανθρωπισμό. Ή, αν είναι όμορφος, και μιλάει ευγενικά, ότι είναι ένας πολιτισμένος άνθρωπος, άξιος να κάτσει στο τραπέζι μας για φαγητό.
Και ξέρω καλά ότι δεν είναι έτσι.
Οι ιδέες της Χρυσής Αυγής δεν είναι κρυφές. Αυτοί οι άνθρωποι, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, δεν έκρυβαν ούτε το σηκωμένο χέρι τιμώντας τον ναζισμό, ούτε την ιδεολογία τους για οποιονδήποτε θεωρούσαν κατώτερο άνθρωπο, πχ τις γυναίκες ή τους μετανάστες, ούτε την διαφωνία τους με την καταγραφή της ιστορίας, πχ Χούντα, Ολοκαύτωμα, Πολυτεχνείο.
Θυμικά, μπορούμε να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε μ’ αυτές, ακόμα και σε επίπεδο χημείας να αντιδρούμε, ή να αρνούμαστε να ακούσουμε την ρητορική τους.
Αλλά πολιτικά, ως πολίτες, έχουμε υποχρέωση (θεωρώ) να κρίνουμε βάση δύο πλαισίων:
– Τι έχει ο υποψήφιος ως ιδεολογία, ως θέσεις,
– Πόσο οι πράξεις του συνάδουν με αυτά που υπόσχεται.
Αλλιώς, αν μείνουμε στα 10» τηλεοπτικού χρόνου, σε έναν οποιονδήποτε Κασιδιάρη που πετάει νερά σε οποιαδήποτε Ρένα Δούρου, ή γρονθοκοπεί οποιαδήποτε Λιάνα Κανέλλη, ενώ σ’ αυτήν την περίπτωση κρίνουμε -πιθανόν- ορθά έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, θα κάνουμε σε κάποια άλλη περίπτωση λάθος αν αρκεστούμε σ’ αυτά τα 10»
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η πολιτική μας παιδεία θα μας βοηθήσει να ανέβουμε ένα επίπεδο πιο πάνω από γρήγορες κρίσεις, και θα ενισχύσει τις αποφάσεις μας με τα σωστά κριτήρια.
Και, (προσωπική εκτίμηση και αυτή) θα μας κάνει όλους λιγότερο φασίστες, λιγότερο ρατσιστές, λιγότερο βίαιους.
Στα όποια σχόλιά σας, συνυπολογίστε ότι το κείμενο γράφηκε με κάποια δυσκολία, και ότι προσπάθησα να μεταφέρω όσο καλύτερα μπορώ τις σκέψεις μου – και ότι είμαι έτοιμος να συμφωνήσω με τις δικές σας, απλώς σκέψεις παραθέτω
Έχω αρχίσει λίγο να βαριέμαι το υποτιθέμενο μήνυμα που έστειλαν οι πολίτες στους πολιτικούς. Μπορεί και να θέλουν όντως οι πολίτες συνεργασία – προσωπικά, αμφιβάλλω. Αλλά ότι το έλαβαν οι πολιτικοί, αγγίζει τα όρια του δουλέματος.
Δηλαδή, ρε μάγκα, πως ακριβώς κινήθηκαν οι ψηφοφόροι;
Μαζεύτηκαν όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο, 5-5, 10-10, και λένε «Για σιγά ρε παιδιά, δεν μπορεί να ψηφίσουμε όλοι το ίδιο, πως θα στείλουμε σαφές μήνυμα για συνεργασία; Άκου τι θα κάνουμε: Κώστα θα ψηφίσεις ΝΔ. Μαρία Σύριζα. Δημήτρη, εσύ ΠΑΣΟΚ εγώ τον ΚΚΕ και πάει λέγοντας. Έτσι, θα καταλάβουν επιτέλους ότι θέλουμε να συνεργαστούν.»
Ε;
Το πρόβλημα όμως, για να συννενοούμαστε, δεν είναι αν το «έλαβαν» το μήνυμα της συνεργασίας – ούτε καν αν εστάλη.
Το πρόβλημα, είναι η κολυμβύθρα του Σιλωάμ, που ονοματίζεται «μήνυμα των εκλογών» και καθαγιάζει όλες τις συνεργασίες, προεκλογικές, ή μετεκλογικές, που σαφή, ξεκάθαρο, και απόλυτα λογικό (αλλά όχι ηθικό) στόχο έχουν να μπει η τάδε Ντόρα στην βουλή, πχ, ή το δείνα κόμμα να μαζέψει συγκεντρωτικά ψήφους.
Ή, ακόμα χειρότερο, να κυβερνήσει το ίδιο μοντέλο με πριν – και όποιος ΔΕΝ παίξει το παιχνίδι των εξωφύλλων να κατηγορείται πως… «δεν αντιλαμβάνεται το μήνυμα των εκλογών».
Και, να σου πω, ακόμα και αυτό, δεν είναι το βασικό πρόβλημα.
Το βασικό πρόβλημα είναι πως, πανηγυρίζουν ότι έλαβαν το μήνυμα, αγνοώντας το μήνυμα που εστάλη, με κάθε δυνατό τρόπο (θεωρώ εγώ, δικαίωμά μου, αν διαφωνείς να το συζητήσουμε – αυτό έστειλα εγώ πάντως) πως οι πολίτες βαρέθηκαν πχ την ανομία, βαρέθηκαν τις συζητήσεις κάτω από το τραπέζι, βαρέθηκαν να πληρώνουν μόνο αυτοί που δεν μπορούν να αντιδράσουν, βαρέθηκαν να βλέπουν πολιτικούς με διαβατήριο αποκλειστικά το οικογενειακό τους δέντρο, βαρέθηκαν να βλέπουν απόψεις να αλλάζουν χρώμα ανά τέταρτο και να αναγιγνώσκονται, με ύφος διδαχής, με το ίδιο σθένος με πριν, βαρέθηκαν την καταστροφολογία, βαρέθηκαν να μη βρίσκουν δουλειά, βαρέθηκαν να φοβούνται για φόρους με αναδρομική ισχύ, βαρέθηκαν να τους λέει (ή να εκβιάζει) ο κάθε Σόϊμπλε και η κάθε Μέρκελ τι να ψηφίσουν επειδή αυτό τυγχάνει να βολεύει την τσέπη τους, βαρέθηκαν να διαμαρτύρονται μετά ξύλου και χημικών – εν ολίγοις, βαρέθηκαν να τους δουλεύουν.
Ίσως όχι όλοι – το σέβομαι. Κάποιοι δεν βαρέθηκαν, και αντέχουν ακόμα. Αλλά ελπίζω να βαρεθούν και αυτοί λίαν συντόμως.
Και η διαφορά μεταξύ των δύο μηνυμάτων, δεν είναι ότι το ένα είναι κατά φαντασία και αξιοποίηση, και το άλλο εστάλη όντως. Η διαφορά είναι πως το ένα χρησιμοποιείται για δούλεμα, και το άλλο «ξεχνιέται» κατά το δοκούν.
Και, το θέμα, φίλοι μου, είναι πως οι αποστολείς των μηνυμάτων δεν θα ξεχάσουν τι ζουν με δουλέματα και μισόλογα στα παράθυρα τηλεοπτικών εκλογών. Θα απαιτήσουν από τους υπηρέτες κατ’ ουσίαν πολιτικούς τους, να ακούσουν το αληθινό μήνυμα.
Και, αν δεν ακουστεί, το πιο πιθανό είναι πως θα το πουν ακόμα πιο δυνατά.
Δύο ποστ την ίδια μέρα; δεν το συνηθίζω. Αλλά έχω κάτι να πω.
Διαβάζω αυτήν την είδηση:
Ενας πολιτικός που άρχισε τη ζωή του πολεμώντας τον ναζισμό στα 15 χρόνια του είναι υποχρεωμένος να γίνει οικοδεσπότης των οπαδών του ναζισμού; Μπορεί κάποιος που αγωνίστηκε εναντίον της χούντας να υποδεχτεί έναν οπαδό των κολονέλων; Για τον Κάρολο Παπούλια είναι ένα προσωπικό και θεσμικό δίλημμα: Πρέπει να συμπεριλάβει και τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής Νίκο Μιχαλολιάκο στη διαδικασία που ακολουθεί την αποτυχία του κύκλου των διερευνητικών εντολών;
Οφείλει να τον καλέσει στα πλαίσια της έσχατης προσπάθειας για τον σχηματισμό κυβέρνησης;
Υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στον τύπο και την ουσία, όταν πρόκειται για έναν αρχηγό δημοκρατικού κράτους με τη δική του διαδρομή και έναν παράγοντα που καλλιεργεί το μίσος και τη μισαλλοδοξία στην κοινωνία , προωθώντας την υπονόμευση της Δημοκρατίας;
ΔΕΝ ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ. Το δίλημμα για έναν άνθρωπο με το πολιτικό βιογραφικό του Προέδρου είναι ουσιώδες. Αν συμπεριλάβει στις επικείμενες διαβουλεύσεις τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής, πρακτικά δίνει τον λόγο σε έναν παράγοντα που μπορεί να συμμετέχει στη νέα Βουλή έπειτα από ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές, αλλά δεν παύει να εκπροσωπεί, και το διατυμπανίζει, ό,τι πιο ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό. Με άλλα λόγια: είναι θεμιτό να ανοίξει το σπίτι της η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία σε έναν δηλωμένο εχθρό των ιδανικών της;
Νομικοί κύκλοι και πολιτικοί παράγοντες σημειώνουν ότι δεν πρόκειται για νομικό θέμα. Από τη συνταγματική επιστήμη προκύπτει ότι ανήκει στη διακριτική ευχέρεια του Προέδρου να αποφύγει προσκλήσεις η αναγκαιότητα των οποίων δεν προκύπτει από πουθενά. Το γράμμα και το πνεύμα του άρθρου 37 του Συντάγματος τον καλύπτουν απολύτως. Δεν οφείλει δηλαδή να οργανώσει σύσκεψη, στην οποία ενδεχομένως ένας ή περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί θα αρνηθούν να καθήσουν με τον Μιχαλολιάκο. Ολοι αναγνωρίζουν ότι και ίδιος ο Πρόεδρος στη θέση τους το ίδιο θα έκανε.
Επίσης η Ευρωπαϊκή Ενωση, διά των εκπροσώπων της, και πρωτίστως του προέδρου της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, έχει διαμηνύσει ότι δεν νοείται συμμετοχή κόμματος όπως η Χρυσή Αυγή που αντιστρατεύεται τις αξίες και τις αρχές της Ευρώπης, σε κυβέρνηση χώρας – μέλους. Και αφού δεν νοείται η παρουσία της σε κυβέρνηση, δεν υπάρχει λόγος να μετέχει και σε μια διαβούλευση για κυβέρνηση. Αλλωστε, αν από τις επαφές με τους μισούς αρχηγούς δεν φανεί η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, τι νόημα θα έχει η συνέχιση των επαφών και με τους υπόλοιπους;
Ο Πρόεδρος πολέμησε τον ναζισμό από τα 15 του. Ο Πρόεδρος δεν θέλει να καλέσει τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής στο μέγαρο. Δεν είναι δημοκράτες αυτοί. Ο Πρόεδρος ψάχνει τρόπο (και φαίνεται πως καλύπτεται συνταγματικά) να μην τους καλέσει. Μόνο αυτούς. Δεν του αρέσουν αυτοί του προέδρου. Επίσης, ούτε στον Μπαρόζο αρέσουν αυτοί. Και, αφού δεν αρέσουν στον κύριο Μπαρόζο, δεν έχει νόημα να κληθούν.
Με μπαράζ απειλών και προπηλακισμών κατά των εκπροσώπων Δημοσιογραφικών Ενώσεων και των εργαζομένων δημοσιογράφων εκδηλώνουν τα στελέχη της «Χρυσής Αυγής» και οι γνωστοί «άγνωστοι» την επιθετικότητά τους.
Οι απειλές που εκτοξεύτηκαν κατά του Προέδρου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών και του Προέδρου της ΕΣΗΕΑ, αλλά και της δημοσιογράφου Ξένιας Κουναλάκη της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ», αποδεικνύουν την ολοκληρωτικής αντίληψης συμπεριφορά των μελών και του Αρχηγού της «Χρυσής Αυγής» και πώς εννοούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Η συνέχεια των απειλών ήρθε σήμερα τα ξημερώματα με την επίθεση «αγνώστων» κατά του Κώστα Μπογδάνου του Τ/Σ «ΣΚΑΪ», τον οποίο τραυμάτισαν. Επιβεβαιώνοντας, έτσι, ότι ο πρώτος στόχος των μαύρων φασιστικών αντιλήψεων και πρακτικών είναι ο χώρος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.
Ο σεβασμός στις δημοκρατικές κοινωνίες κατακτάται. Δεν επιβάλλεται. Επιβάλλεται μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, που επιδιώκουν ο κ. Μιχαλολιάκος και οι όμοιοί του, με τη βία και την καταστολή κάθε ελευθερίας.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ καταδικάζει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο αυτά τα φαινόμενα, όπως και κάθε άλλου είδους απειλή από οποιονδήποτε και αν προέρχεται κατά συναδέλφων και πολιτών και καλεί τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ και όλους τους πολίτες της χώρας να μην υποτιμήσουν το φασιστικό αυτό φαινόμενο και να αγωνίζονται για τη προάσπιση της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων τους, κατά τη διάρκεια της άσκησης της εργασίας τους.
Οι δημοσιογράφοι, ως λειτουργοί του Τύπου, δεσμεύονται μόνο από τους συνταγματικούς κανόνες της χώρας μας, τη δημοκρατική τους συνείδηση και τις «Αρχές Δεοντολογίας του Δημοσιογραφικού Επαγγέλματος», αντιστέκονται δε στο ναζισμό και αποτελούν ασπίδα στην προάσπιση της δημοκρατίας και προπύργιο στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού.
Αντιστέκονται σε αυτούς.
Τι μεταφέρει η είδηση;
Ότι αυτοί απείλησαν δημοσιογράφους, χτύπησαν μάλιστα και τον Κ.Μπογδάνο (ο ίδιος δεν ξέρει καν ποιοι και γιατί), ζητά από τους πολίτες να μην υποτιμήσουν το φασιστικό φαινόμενο και αντιστέκονται στον ναζισμό- αποτελώντας ασπίδα στην προάσπιση της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του λαού.
Η γνώμη μου:
Τι λέτε μωρέ υποκριτές;
Αυτοί, είναι τα σιχαμερά αποβράσματα εκφραστές του νεοναζισμού στην Ελλάδα. Αυτοί είναι που πολεμούν, όποτε τους δίνεται η ευκαιρία, δίπλα στα ΜΑΤ, κυνηγούν μετανάστες κρατώντας λεπίδες, ρίχνουν χειροβομβίδες (χειροβομβίδες ρε φίλε!) σε συνελεύσεις κατοίκων με μετανάστες, κάνουν εκκαθαρίσεις στις γειτονιές, ανοίγουν κεφάλια, για να μην πω ότι σέρνουν πάνω τους και τον μισό ποινικό κώδικα από εκβιασμούς μέχρι και απόπειρες δολοφονίας – ακόμα και οι τωρινοί βουλευτές τους.
Αυτοί, κλείδωναν πάρκα αποκλειστικά για Έλληνες, αυτοί γινόντουσαν πιο δυνατοί σε κάθε βόλτα του υπουργού με το αυτοκίνητο στο κέντρο της Αθήνας, σε κάθε δήλωση υπουργού «τις μετανάστριες πόρνες με aids θα τις στείλουμε σπίτια τους», σε κάθε άρθρο που ονομαζόντουσαν ακτιβιστές(!) από τις εφημερίδες που καλύπτανε το κενό μίας γκετοποιημένης περιοχής του κέντρου, σα να ήταν απολύτως φυσιολογικό, αυτοί κερδίζανε κάθε φορά που ένα δελτίο ειδήσεων χρησιμοποιούσε την λέξη υγειονομική βόμβα ή γκέτο της Αθήνας, και πανηγύριζε για κάθε «επιχείρηση σκούπα», και η απόκρυψη ότι πρόκειται για νεοναζιστές δημιουργούσε κλίμα συμπάθειας για το δήθεν ….αντιμνημονιακό τους προφίλ.
Όμως, έφτασαν στην πόρτα σας.
Και στην πόρτα σας, δεν σας αρέσει.
Όταν πρέπει να συναναστρέφεστε μαζί τους, δεν νιώθετε άνετα. Όταν πρέπει να τους απευθύνετε τον λόγο, πρέπει να σηκώνεστε. Όταν σας κοιτάνε, να χαμηλώνετε τα μάτια. Δεν είναι ωραία, ε; Δεν ήταν ωραία ούτε στους δρόμους, σας βεβαιώ. Δεν ήταν ωραία ούτε τα βράδια, όταν έκαναν περιπολίες ούτε όταν απειλούσαν με δολοφονία όποιον τους αντιστεκόταν, ούτε όταν παρέα με τα ΜΑΤ πετούσανε πέτρες, ούτε όταν βγαίνανε για κυνήγι.
Αλλά αυτό ήταν στην δική μας γειτονιά. Όχι στην δική σας.
Στα δημοσιογραφικά γραφεία, ή στα μέγαρα, δεν περνούσαν αυτές οι ειδήσεις. Τα χάηλ χίτλερ στο δημοτικό συμβούλιο των Αθηνών δεν σας βοηθούσε να σκεφτείτε μήπως πρόκειται για μία παράνομη οργάνωση. Τα ανοιγμένα κεφάλια στα πανεπιστήμια και οι μαχαιρωμένοι αντιφασίστες δεν σας ενέπνεαν να σκεφτείτε ότι πρόκειται για στρατό.
Αλλα αυτά ήταν στην δική μας γειτονιά. Όχι στην δική σας.
Και τώρα; τώρα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρώτος πολίτης της χώρας πρέπει να ζήσει μ’ αυτούς που, με την ανοχή του νόμου και την επιδότηση των καναλιών και εφημερίδων, οι πολίτες ψήφισαν.
Κακώς; Κακώς. Κάκιστα; Κάκιστα.
Αλλά τους ψήφισαν – αφού πρώτα το επιτρέψατε εσείς, να μπορούν να επιλέγουν οι ακροδεξιοί ψηφοφόροι νεοναζί δολοφόνους για την Βουλή. Αφού κάνατε νόμιμο να βρουν διέξοδο οι καταπατητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους ακροδεξιούς «πολιτικούς» ηγέτες τους και να απολαμβάνουν τα προνόμια και την ασυλία των Ελλήνων βουλευτών.
Αλλά βέβαια ο Πρόεδρος πολέμησε τον ναζισμό όταν ήταν δεκαπέντε. Και το Προεδρικό Μέγαρο δεν πρέπει να πατηθεί από ναζιστικές μπότες. Οπότε, ψάχνει τρόπο να μην τους βάλει μέσα.
Και αρωματίζεται με μία εσάνς ηρωισμού, κιόλας.
Αμ δε.
Είτε θα πετύχει, και η Χρυσή Αυγή θα χρησιμοποιήσει την κόκκινη κάρτα ως δικαίωση αυτών που λέει, πράγμα που θα αποφέρει πολλαπλάσιους «αδικημένους» υποστηρικτές στις τάξεις της, είτε θα αποτύχει, και θα έχει μετατρέψει την προσωπική κόντρα σε λόγους πανηγυρισμού των φασιστών – κάτι που θα έχει το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα.
Περισσότερους φασίστες.
Οι οποίοι θα βολευτούν (και, πλέον, με βουλευτική ασυλία, αν χρειαστεί) μετά στις δικές μας γειτονιές να σφάζουν, να μολύνουν με τον φασιστικό τους λόγο νέα παιδιά, να εξαπλώνονται, να μισούν και να καταστρέφουν.
Ό,τι δηλαδή κάνουν συνήθως οι φασίστες.
Και μόνο με το προσωπικό κόστος μερικών τρελών, των αντιφασιστών, αγνοώντας την προσωπική τους σωματική ακεραιότητα, θα προφυλαχθούν όσοι μπορέσουν να προφυλαχθούν σε μία άνιση, ατελέσφορη μάχη.
Στην δική μας γειτονιά.
Γιατί η δημοσιογραφία ενοχλήθηκε που της είπαν εγέρθητι, και ένας πολιτικός κόσμος αντέδρασε μόνο όταν είδε λερωμένες με αίμα μπότες στο κατώφλι του.
Πιστεύω πως κανένας άνθρωπος δεν είναι ανώτερος από κάποιον άλλον, κανένας δεν είναι κατώτερος από κάποιον άλλον. Για κανέναν απολύτως λόγο.
Να ένας καλός λόγος να με βαρέσει κανείς. Για να δούμε και άλλους.
– Όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια βασικά δικαιώματα. Είτε είσαι φτωχός, είτε πλούσιος, είτε Άρειος, είτε Μπαγκλαντεσιανός, έχεις δικαίωμα στην Παιδεία, Υγεία, Διατροφή, Στέγη, Επικοινωνία με την καλύτερη δυνατόν μορφή της.
– Το μνημόνιο ήταν στα όρια της εθνικής προδοσίας, όχι (μόνο) για τα γραφθέντα του και τις επιταγές του, αλλά γιατί δεν επικυρώθηκε άμεσα και ξεκάθαρα από τον Ελληνικό λαό. Πιστεύω πως, όσοι το ψήφισαν, ήδη από το πρώτο, έδρασαν χωρίς να έχουν λαϊκή βούληση.
– Κανένας δεν δικαιούται να μιλάει για λογαριασμό μου.
– Ο ρατσισμός είναι βλακώδης ως ιδεολογία. Βλακώδης. Δεν αξίζει καν να ασχοληθώ μαζί της.
– Ο άνθρωπος μπορεί να πιστεύει σε όποια θεότητα θέλει, ή σε καμία – στα πλαίσια που αυτή δεν χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να αλλάξει το βασικό μου πιστεύω, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα. Η πίστη του άλλου δεν αντιτίθεται στην δική μου, δεν με προσβάλλει με κανέναν τρόπο. Οφείλω να εκφράσω την δική μου με τρόπο που δεν προσβάλλει τον γείτονά μου.
– Είμαι καραφλός, με μουσάκι, μ’ αρέσουν οι μαύρες μου μπλούζες. Μοιάζω πάρα πολύ σ’ αυτόν (καλά, ψηλό δεν με λες). Δεν προτίθεμαι να αφήσω μαλλί για να διαφέρω. Να αφήσει αυτός 🙂
– Πιστεύω σε όποια οικονομική θεωρία λέει πως και κράτος πρέπει να υπάρχει, για να προστατεύει τους αδύνατους, και ελεύθερη οικονομία πρέπει να υπάρχει, για να δίνει ευκαιρίες στους πιο σκληρά εργαζόμενους, έξυπνους, πετυχημένους. Όλοι πρέπει να συνεισφέρουμε στο κοινωνικό κράτος, όλοι έχουμε δικαίωμα να πλουτίσουμε μετά από αυτό.
– Ο ανώνυμος κάμεραμαν του σκάι δεν ευθύνεται για τις θέσεις του Μπάμπη Παπαδημητρίου. Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου ευθύνεται για τις θέσεις του Μπάμπη Παπαδημητρίου.
– Υποστηρίζω απόλυτα και ανεπιφύλακτα τους ομοφυλόφιλους. Δεν χρειάζονται την έγκρισή μου για την σεξουαλική τους προτίμηση, και δεν μπορεί να είναι λόγος σε μία πολιτισμένη κοινωνία να έχουν λιγότερα δικαιώματα από τον διπλανό τους.
– Όλοι έχουν δικαίωμα να πουν την σκέψη τους. Όλοι. Και οι μνημονιακοί, και οι αντιμνημονιακοί, όλοι. Και ο φασίστας έχει δικαίωμα να πει την δική του – άλλο που εγώ δεν ενδιαφέρομαι ιδιαιτέρως να την ακούσω. Αλλά έχει. Αρκεί να μην παραβαίνει κανείς τον πρώτο μου κανόνα.
– Οι δημοσιογράφοι οφείλουν να είναι ειλικρινείς. Αν πουν ψέματα πρέπει να τους αφαιρείται άμεσα η δημοσιογραφική ταυτότητα.
– Αν κάποιος σφάλλει, υπεύθυνα είναι τα δικαστήρια. Ο νόμος. Αν ο νόμος δεν είναι καλός, αλλάζουμε τον νόμο. Είμαι εναντίον της «δικαιολογημένης» αυτοδικίας. (δικαιολογημένης = δεν είμαι αυτοδίκαια αθώος αν σκοτώσω τον βιαστή του παιδιού μου)
– Ελεγχόμενός μου είναι ΠΑΝΤΑ η αστυνομία, όχι όποιος είναι απέναντί της. Περισσότερα εδώ.
– Ψηφίζω. Το ίδιο επιθυμώ και δι’ ημάς υμάς. Καταλαβαίνω αυτούς που δεν ψηφίζουν, άλλο που θεωρώ ότι δεν πετυχαίνουν τον σκοπό τους.
– Θεωρώ απολύτως λάθος να αγοράζω προϊόντα από την vodafone, την siemens, το mall, την Creta Farm. Δεν θέλω να πληρώνω στην ουσία εταιρίες που χρησιμοποιούν τα χρήματά τους με λάθος τρόπο. Ίσως υπάρχουν και χίλια δυο άλλες, αλλά εγώ, αυτές έχω στοχεύσει.
– Είμαι εναντίον στις κρεμάλες και στο να καεί η Βουλή. Είμαι εναντίον της βουλευτικής ασυλίας, είμαι εναντίον της ατιμωρησίας των υπουργών.
~
Ορίστε. Να κάποιοι λόγοι που θα ήθελες να με βαρέσεις.
Αν με δεις στον δρόμο, και με θυμηθείς, δες την λίστα, τι μπορεί να σε ενοχλεί, και δώστου.
Δεν τρέχω σχεδόν καθόλου, είμαι πεντακόσια κιλά αηδία, δεν μπορώ να σηκώσω χέρι επάνω σου, και, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μπορέσω να αμυνθώ σχεδόν καθόλου,
…αυτό που λέμε «θα κάτσω να τις φάω«.
Είτε είσαι νεοναζί, και οι αριστερίζουσες (ή οι γκαίη φρέντλυ) σκέψεις μου σε ενοχλούν, είτε είσαι αντιφασίστας και το καραφλό μου λουκ σε ιντριγκάρει, (ή σου θυμίσω τον φασίστα της γειτονιάς σου), ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν.
Πριν λίγο καιρό, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, έκανε βόλτα με δημοσιογράφο καναλιού στο κέντρο της Αθήνας. Αηδίασε και «προβληματίστηκε» με το θέαμα. Ήταν ένα καλά σχεδιασμένο τρυκ για να ξεκινήσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα.
Για αρκετό καιρό, στα κανάλια έπαιζαν επιμόνως διαρκώς εκτενή ρεπορτάζ, με θέμα «οικολογική βόμβα στο κέντρο της Αθήνας», «Εικοσιπέντε άνθρωποι σε ένα δωμάτιο», «βρωμιά, δυσωδία και παραβατικότητα στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου». Με έμφαση στις λέξεις διαρκώς, εκτενή, επίμονα.
Πριν λίγες ημέρες, βγήκε στο διαδίκτυο προεκλογικό σποτ της Νέας Δημοκρατίας με σαφή σύνδεση μεταναστών με την εγκληματικότητα. Έκανε λόγο για «ανακατάληψη των πόλεών μας από τους λαθρομετανάστες» «Ανακατάληψη των πόλεων από τα γκέτο των μεταναστών» (ούτε καν των παράνομων).[*]
Κάποιος θα πίστευε ότι δεν τα εννοούν αυτά που λένε. Ότι το κάνουν μόνο για να πάρουν την ψήφο από την ανερχόμενη ακροδεξιά.
Έχω διαφορετική ανάγνωση: λένε ακριβώς αυτό που εννοούμε. Απλώς όχι αυτό που νομίζεις.
~
Για την Χρυσή Αυγή, η καθαρότητα της φυλής είναι αυτοσκοπός. Καλώς ή κακώς (κακώς για μένα, αλλά αδιάφορο), αυτή η καθαρότητα εκφράζεται ειλικρινέστατα: δεν μπορεί να κρυφτεί ο νεοναζί. Πιστεύει ότι οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους με κριτήριο την φυλή τους, και δεν έχουν την ίδια αξία.
ΝΔ και Πασοκ (και πιθανότατα και άλλοι, αλλα μένω σ’ αυτούς που ήταν κόμματα εξουσίας και πήραν αποφάσεις) δεν συμμερίζονται την καθαρότητα της φυλής. Μπορεί να μοιάζει έτσι, γιατί το τελικό θύμα είναι το (σχεδόν) το ίδιο, αλλά δεν έχουν τις ίδιες βλέψεις.
Θέλω λίγο να με προσέξεις εδώ, γιατί αυτό που θα σου πω είναι καλά κρυμμένο ως τώρα πίσω από θολές θέσεις, και μπορεί να σου ξεφύγει πολύ εύκολα:
Για τα πρώην κόμματα εξουσίας, αντίθετα με την «καθαρότητα της φυλής» που πρεσβεύει η φιλοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή, το πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες.
Το πρόβλημα είναι οι φτωχοί.
Είτε ο Πακιστανός έχει έρθει ως τουρίστας, με τα ωραία του δολάρια ή ευρώ, είτε είναι ο ανθρωπάκος που σου ζητάει λεφτά στα φανάρια, για την Χρυσή Αυγή (ή κάθε άλλης φίλα προσκείμενης ομάδας, όπως το Λάος, ή οι ακροδεξιοί της Νέας Δημοκρατίας και πάει λέγοντας) είναι ένας εχθρός.
Το απάνθρωπο μίσος τους εκφράζεται τίμια και ειλικρινώς.
Για την επίσημη Νέα Δημοκρατία, και το επίσημο Πασόκ όμως, αν ο μετανάστης δεν είχε αρκετά χρήματα για να φύγει από την χώρα του ως τουρίστας, αλλά έπρεπε να διαφύγει στην χώρα μας (ως τράνζιτ σε άλλες χώρες) για να φάει ένα κομμάτι ψωμί, είναι εχθρός και αντιμετωπίζεται ως τέτοιος.
Νομίζεις ότι αφορά μόνο τους μετανάστες;
Πριν λίγες ώρες έμαθα πως όσοι νοίκιαζαν σπίτια σε περισσότερους από έναν ή δύο ανθρώπους στο κέντρο, έγιναν έρευνες και συλλήψεις.
Νομίζεις ότι μόνο οι μετανάστες δεν έχουν που να μείνουν;
Πιστεύεις ότι διαφέρεις από τον μετανάστη; Εγώ πάντως, όχι. Αν χάσω την δουλειά μου, μπορεί να κοιμηθώ στον δρόμο. Αν χρειαστεί, για να βρω μία στέγη, θα νοικιάσω με άλλους είκοσι. Αν η νόμιμη παρουσία μου στην Ελλάδα κοστίζει χρήματα, προφανώς, προφανέστατα δεν θα έχω για να πληρώσω. Αν δεν έχω λεφτά για φαΐ, θα ψάχνω στα σκουπίδια. Ή, και μετα λόγου γνώσεως το λέω, για να φάει η οικογένειά μου, θα ζητιανέψω. Θα δουλέψω χωρίς ασφάλεια, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ελπίδα.
Πόσο διαφέρω από τον μετανάστη; Τα μέσα θα με παρουσιάσουν ως Υγειονομική Βόμβα, η συζήτηση θα γίνει για το αν πρέπει να ζήσω «βρώμικα ελεύθερα, ή σε «χρυσό» κλουβί φυλακισμένος», με έμφαση στο «τουλάχιστον θα έχεις να φας» και «δεν θα βρωμίζεις το ιστορικό κέντρο». Και ας είσαι φυλακισμένος.
Γιατί είσαι φτωχός.
Αναθεωρήστε τις απόψεις σας. Τα δύο κόμματα εξουσίας δεν καπηλεύονται τον ρατσισμό της Χρυσής Αυγής.
Υ.Γ.2: [*] Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, για το video της Νέας Δημοκρατίας. Για πρώτη φορά στην ζωή μου καταψήφησα το video, και το έκανα mark για ρατσιστικό περιεχόμενο. Η Νέα Δημοκρατία «απάντησε» διατηρώντας το video, βγάζοντας την βαθμολογία (που ήταν συντριπτικά εναντίον της) και αφαιρώντας την δυνατότητα σχολιασμού.
Update 14/5/2013: Ξαναδιαβάζοντάς το, είμαι πολύ επιεικής με αυτά που γράφω ως προς την Χρυσή Αυγή. Στα σχόλια ο Αναστο έχει δίκιο: αυτοί οι άνθρωποι το μόνο που θέλουν είναι εξουσία δια της δύναμης – εναντίον οποιουδήποτε είναι απέναντι. Δεν είναι ειλικρινείς ούτε με την σκιά τους, για κανένα απολύτως θέμα.
έξαλλος και
πολύ λυπημένος.
(13 ψήφοι, βαθμολογία: 4,46 / 5)
Loading...
σκεπτικός.
μπερδεμένος και
αρνητικός και
με ελπίδα και
έλα ντέ;.
(5 ψήφοι, βαθμολογία: 4,20 / 5)
λυπημένος.
λανθασμένος και
σοβαρός.