Έχω πάει σε συναυλία του Μίκη Θοδωράκη δύο φορές.

Η πρώτη, πριν κανα-δυο χρόνια, η δεύτερη την Παρασκευή.

Για όσους δεν έχουν πάει, το σενάριο λέει οτι προβάλλονται ταινίες για τις οποίες έχει γράψει μουσική ο Μίκης, και μετά παίζονται, ζωντανά ή ιστορικές σκηνές όπως η χούντα, η ιρλανδία και η παλαιστίνη, και ακούγονται τραγούδια του Μίκη εναρμονισμένα με το θέμα.

Και τις δύο φορές, δάκρυσα σε μία σκηνή.

Είναι, αν δεν κάνω λάθος απο την ταινία «ο θανάσης στην χωρα της σφαλιάρας» (ή της καρπαζιάς, ή κάτι τέτοιο), όπου ο Θανάσης Βέγγος κρατάει στα χέρια του ένα νεκρό παιδί, και κλαίει βουβά, μπροστά απο μία εκκλησία.

Δεν υπάρχει τίποτα άλλο στην σκηνή. Ο Θανάσης, το παιδί, η εκκλησία, και το βουβό κλάμα.

Δεν ξέρω αν καν ακούγεται τραγούδι εκει.

Δεν έχει και τόση σημασία άλλωστε.

Update: Κάποιος καλός άνθρωπος ανέβασε το video. Το βρήκα την ημέρα της είδησης του θανάτου του Θανάση Βέγγου. Στο 0:42» η σκηνή.

Είχα σκοπό να γράψω κάτι άλλο, αλλά τούτο δω είναι πρόσφατο, και δεν θέλω να το χάσω.

Φίλος ερωτεύτηκε πριν απο κανα χρόνο. Καλό παιδί, ήσυχο, λιγουλάκι περίεργος – όπως όλοι μας.

Βρήκε μια κοπέλα να δώσει τον έρωτά του.

Η κοπέλα του βέβαια, κουβαλούσε τα δικά της προβλήματα. Όπως όλοι μας.

Τα προβλήματά της είναι κυρίως με την οικογένεια (όπως όλοι μας) αλλά λίγο πιο σοβαρά, πιο επίμονα.

Και, κυρίως, εκνευριστικά.

Κρατάνε απο τότε που γνωριστήκανε τα παιδιά, και μάλλον αρκετό καιρό πιο πριν.

Τώρα λοιπόν, πρόσφατα, η κοπέλα (ας την πούμε Σωτηρία), πήγε στον φίλο μου (ας τον πούμε Ανέστη), και του είπε:

«Θέλω να χωρίσουμε, γιατί δεν μπορώ να σε κουράζω με τα προβλήματά μου.»

Ο Ανέστης το πάλεψε για λίγο καιρό, αλλά δεν κατάφερε να την πείσει, και πράγματι, χωρίσανε. Ο ίδιος μου έλεγε οτι έτσι και αλλιώς είχε κλονιστεί η εμπιστοσύνη του.

Είχα συναντήσει παρόμοια συμπεριφορά και στο παρελθόν, με άλλο ζευγάρι.

~

Συζητάω με γυναίκες για τούτο δώ, και φαίνεται πως, παρότι βγάζουμε άκρη, παραμένει ένα μυστήριο:

Γι’ αυτό τον χώρισε;

Εγώ λέω να εκτεθώ, και να καταθέσω την άποψή μου:

Ο έρωτας δεν είναι μόνο πράσινα λιβάδια, έρωτας με την πρώτη ματιά, τραπέζι με κεριά, μπάνιο με κεριά, υπέροχος έρωτας, και να γελάς με όλα τα αστεία του/της.

Ο έρωτας είναι και μαλάκας αφεντικό, ατύχημα με σπασμένο πόδι, να χάσεις το λεωφορείο, να βρέχεσαι και να κρυώνεις στο ραντεβού, μαλάκας πατέρας.

Κοινώς, ο έρωτας δεν είναι μόνο ηρεμία. Είναι και εγρήγορση.

Θέλω κάθε σχέση (δική μου, αλλονών) να είναι σχέση μεταξύ δύο εγωϊστών. Ο καθένας απο τους δύο να προσπαθεί να περνάει όσο καλύτερα γίνεται πρώτα αυτός – και μετά το ταίρι του. Δεν θέλω μία σχέση με θυσίες, με χρεωστικά, με «εγώ που στα έδωσα όλα». Θέλω μία σχέση (δική μου, αλλονών) με «στα έδωσα όλα γιατι γούσταρα πρώτα εγώ – άρα δεν μου χρωστάς μία».

Ετσι, θα περίμενα (θα ήλπιζα ίσως) η «Σωτηρία» να πει «άκου να δεις, αυτά τα προβλήματα έχω, άμα γουστάρεις κάτσε, άμα δεν γουστάρεις στο καλό«.

Και ότι και να έκανε ο «Ανέστης», μαγκιά του, αυτός ήξερε καλύτερα. Θα έβαζε τον δικό του εγωϊσμό να δουλέψει, και θα έλεγε «περνάω τόσο καλά μαζί της που δεν με ενοχλούν τα προβλήματα» ή «δεν το αντέχω, άντε γεια»

Δικός του λογαριασμός.

Αλλά τώρα, ποιά η επιλογή;

Δεν έχει δικαίωμα ο Ανέστης να πει «Μπορώ» ή «Δεν μπορώ». Η Σωτηρία αποφάσισε αυτή για πάρτη του: Δεν μπορείς.

Άδικο για τον «Ανέστη». Τον αδικεί η Σωτηρία. Του στερεί την ορμή, την προσπάθεια να αποδείξει σ’ αυτήν και στον εαυτό του πόσο πολύ την αγαπά. Και αυτό είναι ευνουχισμός, ανώτερος και βαθύτερος απο οποιονδήποτε άλλον έχει εφευρεθεί στην ιστορία.

Για να τον προστατέψει, τον ευνουχίζει.

~

Παλιότερα, προσπαθούσα να πείσω άλλον φίλο μου να ερωτευτεί. Πάει καιρός, αλλά το πνεύμα ήταν «Να πονέσεις ρε μαλάκα. Μην φοβάσαι να πονέσεις. Δεν θα αξίζει πάντα, αλλά όταν αξίζει, θα αναστηθείς«.

Δεν έχω αλλάξει γνώμη. Ο έρωτας πρέπει να είναι πλήρης, με τα λιπαρά του και με τα όλα του.

Με τα πάνω του – και με τα κάτω του.

Μακάρι να μπορούσα να το εξηγήσω στην Σωτηρία.

Και στις Σωτηρίες όλου του κόσμου.

Για τους μαζί:

Ετσι αποκτά την πλάκα του το blog. Όταν μπορείς να γυρίσεις έναν χρόνο πίσω, στο ίδιο γεγονός, και να δεις τι έγραφες τότε.

Ενα χρόνο πριν, το διασκέδαζα μονάχος. Φέτος, έχω και παρέα.

~

Δεν έχω πρόβλημα με το να αλλάξω γνώμη. Σήμερα πιστεύω έτσι, αύριο αλλάζουν τα πράγματα, προσαρμόζομαι, πιστεύω αλλιώς. Γι’ αυτό και δεν είμαι ποτέ απόλυτος στις απόψεις μου, γιατί δεν ξέρεις τί σου ξημερώνει αύριο.

Αλλά μ’ αρέσει πολυ να συμφωνώ με το παρελθόν μου. Όπως τότε που έλεγα «καλώς υπάρχει» όταν ήμουν μόνος μου, και λέω τώρα «καλώς υπάρχει» όταν είμαι με την καλή μου.

Και, βέβαια, τα έφερε η μοίρα η γιορτή του Βαλεντίνου να είναι στην περίπτωσή μου διήμερο. Ένας λόγος παραπάνω να έχει έξτρα νόημα αυτή η γιορτή: όταν όλοι οι άλλοι προετοιμάζονται, εμείς ήδη ήμαστε στα πανηγύρια :).

Για τους μόνους:

Απο έναν καμένο πάντως, που πέρασε (όχι λίγες) Βαλεντινοκαταστάσεις μόνος του, αξίζει πιστεύω μία κουβέντα για αυτούς που είναι μόνοι τους:

Ξέρω οτι περιμένετε. Και εγώ περίμενα, γι’ αυτό το ξέρω. Περίμενα κάτι να αξίζει. Όχι οτι τα άλλα δεν αξίζουν, αλλά να ρε γαμώτο, δεν ήθελα ούτε να κοροϊδεύω, ούτε να κοροϊδεύομαι.

Για αυτούς που περιμένουν κάτι να αξίζει, αξίζει να περιμένουν.

Αν υπάρχει κάτι που σε ενδιαφέρει, κυνήγησέ το. Αν όχι, περίμενε.

Δεν σου λέω τι να κάνεις, γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα απο μένα. Αλλά σου λέω οτι αν είσαι τέτοιος άνθρωπος που νιώθεις την ανάγκη να δωθείς, είσαι τέτοιος άνθρωπος. Ούτε καλός ούτε κακός, ούτε εντός ούτε εκτός μόδας, ούτε άχρηστος ούτε Θεός. Αν περιμένεις να αξίζει, αξίζει να περιμένεις.

Εχω μάθει το εξής: ολοι έχουν κάποιον. Έχω α-θλι-ό-τα-τους φίλους που έχουν κάποιον. Άνθρωποι που δεν φαίνεται να το αξίζουν έχουν κάποιον. Και όσοι δεν έχουν, βρίσκουν.

Το ποιο πιθανό είναι και εσύ να βρεις. Οχι «κάποιον» αλλά εκείνον τον άνθρωπο που θα του τα δώσεις όλα. Που θα αξίζει να τα δώσεις όλα. Που ακόμα και αν κάποια στιγμή δεν μοιάζει να αξίζει, πάλι σου έκανε ένα δώρο: σε έπεισε οτι Ξέρεις (Μπορείς, Θέλεις, Γουστάρεις) να τα δώσεις όλα.

Περίμενε. Θα δεις. Εχεις ήδη το ποιο σημαντικό συστατικό (και μην αφήσεις κανέναν να σου πει το αντίθετο): Την ποιότητα στην επιλογή σου.

Αυτή η γιορτή είναι πιο δούναι παρά λαβείν.

Σε αντίστροφη μέτρηση, για να έχει αγωνία:

Τρία: άλλαξα, όπως όλοι βλέπετε, blog. Είναι περίεργο να αλλάζεις κάτι που έχεις συνηθίσει τόσο καιρό. Σαν να μετακομίζεις σε άλλο σπίτι – άντε να το βρουν οι φίλοι σου, άντε να μάθεις που έχει ΕΒΓΑ και τι ώρα κατεβάζεις εδώ σκουπίδια.

Θα το μάθεις, αλλά δεν θα πάρεις χαμπάρι πιο έντονα την αλλαγή απο την στιγμή που -διστακτικά ή με πάθος- πεις «ναι»

…ή στην περίπτωσή μας, πατήσεις το ok.

Δύο: νέο κινητό. Με επιδότηση απο την Cosmote 100€ (και άλλα 60€ κρυφά) απέκτησα το w800i. Πρώτη εντύπωση καλή, περισσότερα σε review.

Μέχρι όμως να το κάνω όπως ήταν το παλιό (τηλέφωνα, φωτογραφίες, contact’s, παιχνίδια και ήχους κλήσης) θα μου έχει περάσει η εντύπωση του καινούργιου 🙂

Ένα: Καινούργιο μέλος στον υπέροχο κόσμο που ζούμε. Η Γεωργία, καινούργια φίλη -είχε μείνει έγκυος τις ημέρες που γνώρισα την καλή μου- γέννησε εχθές ένα υγιέστατο μελλοντικό (στρουμπουλό) καταναλωτή.

Λέω στο μωρό να κάνω δώρο ένα blog. Είναι μικρό ακόμα για κινητά.