Ακουσα και εγώ, όπως και αρκετοί άλλοι, την φάρσα του Μητσικώστα στον Ρουβά.

Δεν είμαι Ρουβακι, κάθε άλλο – είχα μια μάλλον αδιάφορη σχέση με τον Ρουβά. Χαριτωμένα τα τραγούδια του, σε όποιους απευθύνονται, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είμαι όμως και ΑντιΡουβάς – ο καθένας μπορεί να ακούει ότι γουστάρει, είτε της δικαιοσύνης τον ήλιο, είτε τα μακαρόνια με κιμά.

Ομολογώ όμως, οτι μετά το άκουσμα της εν λόγω φάρσας, τον συμπάθησα πολύ τον κύριο Ρουβά. Γιατί δείχνει αυτογνωσία. Γιατι δείχνει σεβασμό.

Σε όρους του παιχνιδιού, ο Ρουβάς είναι στους πιο ακριβοπληρωμένους (αν όχι ο πιο ακριβοπληρωμένος) τραγουδιστής. Ο μεγαλύτερος αστέρας της ελληνικής showbiz. Δεν λεω οτι αυτό είναι κακό, ή καλό. Δεν με νοιάζει γιατί δεν συμμετέχω σ’ αυτό, δεν εχω αγοράσει ποτέ δίσκο του – ή τον δίσκο των πενήντα άλλων που του κάνουν παρέα στην λίστα αυτή.

Αλλά όλο αυτό, σε έναν άνθρωπο, δίνει έναν αέρα. Όπως και να το κάνεις, μπορεί να δώσει ένα τουπέ. Και αν είσαι εκεί τα τελευταία δέκα, δεκαπέντε χρόνια, ε, έχεις άλλο κύρος.

Αλλο κύρος ανάμεσα σε ομοίους σου, ε; Σε ανθρώπους που θεωρούν οτι αυτή η λίστα είναι το παν, αυτοί οι αστέρες είναι υπέρλαμπροι.

Ε, ο κορυφαίος της λίστας, παρότι ο Μητσικώστας -παύλα- Θοδωράκης του ζητά να του μιλήσει στον ενικό, δεν τολμά να το κάνει.

Kudos(*) λοιπόν στον Ρουβά, που αναγνωρίζει (δεν του το ζήτησε κανείς, αντιθέτως) οτι υπάρχουν και άλλοι θεσμοί, πιο σοβαροί και πιο ουσιαστικοί απο αυτόν που τον περιβάλλει. Kudos που μιλάει στον πληθυντικό, kudos για τον σεβασμό και την αναγνώριση.

Δεν θεωρεί εαυτόν ανώτερο επειδή μερικοί απο εμάς τους υπόλοιπους θεωρήσαμε οτι πρέπει να τον αναγάγουμε σε κορυφαίο.

Μακάρι να ακολουθούσαμε, πολλοί εξ ημών, το παράδειγμά του.

Υ.Γ.: Με τον Μητσικώστα έχω επίσης και τις κόντρες και τις συμπάθειες μου. Κάτω απο την ζώνη πάντως το τωρινό αστειάκι του – αυτός ο έξυπνος, Ρουβάς ο αφελής. Μπορεί αν δεν με εντυπωσίαζε με την συμπεριφορά του ο Ρουβάς, να θύμωνα – τώρα απλώς αδιαφορώ με την άστοχη πλάκα του.

Την φάρσα μπορείτε να την δείτε εδώ.

(*) kudos = σεβασμός.

Είναι αρκετά τα διαφημιστικά που κυκλοφορούν στο internet και προσφέρουν είτε μέτρηση …βάρους, είτε να βρείτε το IQ σας, και πάει λέγοντας.

Είχα μάλιστα πετύχει και μερικά που ζητούσαν να δώσεις τον αριθμό του φίλου σου (της κοπέλας σου, του παιδιού σου) και η υπηρεσία θα σε ενημερώσει που βρίσκονται στον χάρτη(!).

Οι υπηρεσίες αυτές ξεχωρίζουν γιατί για να πάρεις τα αποτελέσματα, θα πρέπει να στείλεις το κινητό σου τηλέφωνο. Εκεί θα σου στείλουν την απάντηση, χρεώνοντας σε (δεν το κρύβουν) με κάποια ευρώ (συνήθως 2) ανά μήνυμα.

Ανα μήνυμα, σημαίνει πάνω απο ένα. Στην πραγματικότητα η υπηρεσία δεν αναφέρει συνήθως πόσα μηνύματα θα στείλει, αφήνοντας ανοιχτή την πιθανότητα να συνεχίσει να σου στέλνει, πολλά μηνύματα την εβδομάδα, μέχρι να θελήσεις να διακόψεις.

Μέχρι εκεί, πιθανώς, όλα καλά.

Αν το δώσεις, εν γνώση σου, θα χρεωθείς για όσα μηνύματα θέλεις. Μετά, σταματάς.

Σταματάς;

Χμμ… Οχι τόσο εύκολα.

Έφτασε στα χέρια μου ένα email που λέει ότι δεν φεύγεις από όλους τόσο εύκολα. Το θύμα που κάνει την καταγγελία, υπογράφει επώνυμα, βάζει μέχρι και το τηλέφωνό της, και μιλάει για την περιπέτειά της με μία εταιρία που …δεν την αφήνει να διακόψει!

Συγκεκριμένα καταγγέλλει ότι δεν απαντάει κανείς στα τηλέφωνα για να κάνει διακοπή, ενώ παρά τα επανηλλειμένα sms που έχει στείλει στο αντίστοιχο νούμερο διακοπής, συνεχίζει να χρεώνεται αδιαλείπτως. Το ποσό δεν είναι μικρό, €2/SMS 2 SMS την εβδομάδα, πράγμα που σημαίνει οτι είναι έτσι και αλλιώς σοβαρό το πρόβλημα.

Δεν αναφέρω το email, ούτε τα ονόματα του θύματος και της εταιρίας, κυρίως επειδή δεν έχω στοιχεία οτι πράγματι συνέβησαν έτσι όπως περιγράφονται τα πράγματα. Αλλά η αναφορά στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το θύμα είναι σημαντική, κυρίως επειδή η φάκα δεν ήταν τόσο ξεκάθαρη όταν πρωτοείδα την διαφήμιση. Αλλά γίνεται ξεκάθαρο τώρα με ποιον τρόπο θα σας εξαπατούσε ένας κομπιναδόρος αν ήθελε.

Αν λοιπόν θέλετε να μάθετε το IQ σας, να σας το πω εγώ: παίζοντας σε τέτοια παιχνίδια, και δίνοντας το κινητό σας, έχετε μικρότερο IQ απο αυτούς που τα σχεδιάζουν….

Ενας δεκατριάχρονος λοιπόν, έγινε πατέρας. Και στην κοινωνία της Βρετανίας, προκλήθηκε σάλος. Οι βρετανοί (και ο υπόλοιπος κόσμος) το διάβασαν σε δύο τρεις εφημερίδες, στο BBC και είδαν και βίντεο στο YouTube.

Το πρώτο θέμα που απασχολεί, τους τηλεθεατές και αναγνώστες είναι αν ο πιτσιρικάς είναι αρκετά ώριμος για να γίνει πατέρας.

Ώρες-ώρες έχω την αίσθηση οτι η κοινωνία μας έχει αποβλακωθεί εντελώς.

Διότι το θέμα της ωριμότητας του δεκατριάχρονου, ανέλαβαν εντελώς ανώριμα να λύσουν περιοδικά, εφημερίδες, κανάλια, βίντεο, δεκάδες δικτυακοί τόποι, και κάθε άλλος τυχάρπαστος που έτρεξε να επωφεληθεί απο την ζουμερή ιστορία.

Ο δεκατριάχρονος που, ειρήσθω εν παρόδω, θεωρείται πολύ ανώριμος για πατέρας, θεωρήθηκε αρκετά ώριμος για συναινέσει ώστε να ποζάρει σε εξώφυλλά περιοδικών με το τέκνο του, πιθανότατα υπο αμοιβή, και να δει τον εαυτό του να απαντά σε ώριμες ερωτήσεις δημοσιογράφων στο YouTube.

Αντί να καταδικάζουμε τα μέσα, που εξεφτέλισαν ένα, κατά κοινή ομολογία, δύσκολο κοινωνικό θέμα, τα χρησιμοποιήσαμε για να ασχοληθούμε με κάτι που θα έπρεπε να αφεθεί αθόρυβα και προσεκτικά σε επαγγελματίες ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς.

Αντι να κάνουμε το καθήκον μας, ασχοληθήκαμε με την ψυχαγωγία του πράγματος.

Λες και έχει ο δεκατριάχρονος την ευθύνη για το πως έχει καταντήσει την ζωή του, και όχι ΕΜΕΙΣ για το πως καταντήσαμε και την δική του, και την δική μας.

Η είδηση για την πατρότητα του δεκατριάχρονου θα παιχτεί ακριβώς πριν την εκπομπή Η Στιγμή της Αλήθειας, και θα δημοσιευτεί ακριβώς δίπλα στην πρωτοσέλιδη φωτογραφία του μοντέλου που κόντεψε να χάσει το μάτι της απο το σπέρμα του συντρόφου της, και στις αποκλειστικές φωτογραφίες απο την δολοφονία Σεργιανόπουλου.

Προς θεού: ας σταματήσουμε να σχολιάζουμε την ωριμότητα του δεκατριάχρονου. Δεν είμαστε αρκετά ώριμοι για κάτι τέτοιο.

Πενήντα τριών ο ασθενής που κατέληξε σε ασθενοφόρο της συμπρωτεύουσας. Πατέρας δύο παιδιών.

Και αυτό γιατί σύμφωνα με το δημοσίευμα, δεν υπήρχαν στο ασθενοφόρο ειδικά πατς για τον απινιδωτή. Αξίας εκατό ευρώ.

Τόσο άξιζε η ζωή του; λιγότερα απο εκατό ευρώ;

Αυτά, θα τα έγραφα αν ήμουν εφημερίδα. Θα τα έλεγα αν ήμουν δημοσιογράφος. Θα τα αναπαρήγαγα αν ήμουν αντιπολίτευση.

Επειδή όμως, ούτε εφημερίδα είμαι, ούτε δημοσιογράφος, ούτε πολιτικός, θα σας πω τι σκέφτομαι:

Το «πενηντατριάχρονος» κάηκε με την «σαρανταπεντάχρονη» «τριανταπεντάχρονη» που εκβίαζε μία θέση στο δημόσιο και έκανε τον μισο πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο να ψεύδεται ασύστολα. Όταν μάθουμε το όνομά του, ας πούμε «Ηλίας», θα έχει βάρος όσο και η Αμαλία. Ισχυρό, αλλά όχι με διάρκεια. Ενα και κάτι χρόνο μετά, και δεν έχει τίποτα περισσότερο στην συνείδησή μας απο ένα λινκ στην άκρη του blog μας. «Αυτος που πέθανε στο ασθενοφόρο» έχει την ίδια αξία μνήμης με τον νεαρό που έχασε το πόδι του: ανύπαρκτη.

Εχω μία άλλη ιδέα.

Να ονομάσουμε αυτόν τον άνθρωπο «ο πατέρας μου».

Κάθε φορά που αναφερόμαστε σ’ αυτόν, να τον λέμε ο πατέρας μου: «Ο πατέρας μου κατέληξε στο ασθενοφόρο γιατί δεν υπήρχαν πατς εκατο αξίας ευρώ. Ο πατέρας μου άξιζε λιγότερο απο εκατο ευρώ. Ο πατέρας μου πέθανε άδικα, και κανείς δεν έδειξε την παραμικρή -αληθινή- μεταμέλεια. Κανείς δεν ντράπηκε που εξαιτίας του πέθανε ο πατέρας μου. Κανείς δεν μετάνιωσε.»

Είναι ενδιαφέρον σαν πείραμα. Ίσως για τον πατέρα μας να κατέβουμε στους δρόμους. Ίσως αν είναι ο πατέρας μας που πεθαίνει άδικα να αντιδράσουμε. Είναι απλό: είτε θα αντιδράσουμε γι αυτό, είτε -πια- δεν θα αντιδρούμε για τίποτα. Αν αντιδράσουμε γι’ αυτό, δεν θα σταματήσουμε. Ούτε στην παραίτηση του υπευθύνου, ούτε του βουλευτή, ούτε του υπουργού, ούτε του εκάστοτε πρωθυπουργού. Γιατι είναι ο δικός μας ο πατέρας. Γιατί είναι άδικο. Αν δεν αντιδράσουμε, να μην αντιδράσουμε για τίποτα. Ο πατέρας μας να πεθαίνει άδικα – οκ. Θα αράζουμε στον καναπέ μας και θα βλέπουμε το καινούργιο επεισόδιο του nip tuck, ή θα συζητάμε για το καινούργιο 3G iphone.

Ενας νεαρός έχασε το πόδι του πριν απο καιρό, γιατί δεν έγινε άμεσα η διακομιδή στο νοσοκομείο. Η Αμαλία πέθανε μόνο και μόνο γιατί (εκτός απο τα φακελάκια) αντιμετώπισε και την γραφειοκρατική και ιατρική δυστοκία. Τα χρήματα που κατατέθηκαν για τους πυρόπληκτους ή για την οικογένεια με πρόβλημα υγείας, και δεν δόθηκαν εκεί που έπρεπε, όταν έπρεπε. Ενας άνθρωπος έχασε την ζωή του γιατί δεν ήταν εξοπλισμένο σωστά το ασθενοφόρο.

Λαϊκίζω βάζοντας τα όλα στην ίδια μοίρα; προφανώς. Αλλά αφού δεν κάναμε (ή πετύχαμε) απολύτως τίποτα για μεμονωμένα όλα αυτά, ίσως κάνουμε κάτι, ίσως αντιδράσουμε συνολικά.

Ισως πάλι, αντιδράσουμε απλώς για τον πατέρα μας.

Διαβάστε το δυνατά:

«Ο πατέρας μου πέθανε σε ένα ασθενοφόρο γιατί δεν υπήρχαν πατς εκατο αξίας ευρώ. Ο πατέρας μου άξιζε λιγότερο απο εκατο ευρώ. Ο πατέρας μου πέθανε άδικα, και κανείς δεν έδειξε την παραμικρή -αληθινή- μεταμέλεια. Κανείς δεν ντράπηκε που εξαιτίας του πέθανε ο πατέρας μου. Κανείς δεν μετάνιωσε. Και κανείς δεν πλήρωσε. Εχασα τον πατέρα μου, και κανείς δεν πλήρωσε.»

Αν αυτό δεν δημιουργήσει αντιδράσεις, τίποτα δεν θα δημιουργήσει.

Είναι, αλήθεια, ένα ενδιαφέρον πείραμα.

Πηγαίνουμε να αγοράσουμε δημητριακά. Βασικά, πριν παντρευτώ ομολογώ οτι δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις με πρωϊνό, αλλά αφότου νοικοκυρεύτηκα, ελάχιστα πρωϊνά έχω φύγει απο το σπίτι νηστικός.

Anyway, αγοράζουμε δημητριακά Fitness της Nestle, με σοκολάτα (γάλακτος, όχι υγείας).

Ανοίγουμε το κουτί, και τα κομμάτια σοκολάτα είναι μισο… ροζ. Κάτι που δεν κάνει να τρώει κουταμάρες η Ελεάνα, κάτι που δεν μας νοιάζει, παίρνουμε τηλέφωνο την Nestle.

«Γεια σας», «γειά σας», «να, πήραμε τα δημητριακά σας, και ήτο λίγο ροζ».

«Δεν είναι περίεργο», μας λέει η κυρία, «έχει να κάνει με το βούτυρο και την κακή θερμοκρασία αποθήκευσης. Το γράφει και στο πακέτο. Δεν είναι κακό, τρώγεται, αλλά αφού μας πήρατε τηλ. να σας το αλλάξουμε».

«Να σας το αλλάξουμε».

Και πως θα μας το αλλάξουν; Θα μας στείλουν το καινούργιο με κούριερ! 😀

Και ναι, αγαπητέ αναγνώστη – αγαπητή αναγνώστρια, λίγες ημέρες μετά, μας χτύπησε το κουδούνι και το κούριερ πήρε το παλιό, ανοιχτό κουτί, και μας έφερε ένα καινούργιο.

Μεγαλύτερης συσκευασίας.

Αυτά απο την Nestle.

~

Μου έκαναν δώρο ένα mp3 player, απο τα e-shop. Είχα πει οτι για την γιορτή μου ο,τι υπολογίζουν για δώρα φέτος, να τα βάλουν στον λογαριασμό της Κούνεβα, αλλά το δώρο ήταν προαποφασισμένο και προαγορασμένο, και ξέφυγε.

Με το ραδιοφωνάκι του, και τα 4GB μνήμης του, και όχι εξωφρενικά ακριβό, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν.

(Σαν αγορά, πάντως, δεν το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μπορεί να είναι οκ απο τεχνολογία, αλλά για να φτάσεις εκεί που θέλεις απο πλοήγηση, θέλεις πτυχίο πυρηνικής φυσικής)

Την περασμένη Πέμπτη όμως, πάω να το ανοίξω καθώς το έχω κρεμασμένο απο την ζώνη, και …. νιχ καπάκι play.

Καπουτ. Καπούτ καπάκι, σημαίνει καπουτ συσκευή, γιατί δεν έχει άλλον τρόπο να ανοίξει.

Μια και δυο, Σάββατο στο e-shop Στουρνάρας.

Στο κατάστημα περιμένω, έρχεται η σειρά μου, το δείχνω και λέω «δύο βδομάδων χρήσης».

Ο υπάλληλος μου λέει «όχι, δεν το παραλαμβάνω».

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Διότι, εμένα, δεν μου αρκεί αυτό. Δεν το παραλαμβάνω είναι μία εντελώς αποδεκτή απάντηση, αλλά την θέλω γραπτά και καθαρά, για να το πάω στο Υπουργείο, και να μου πουν και αυτοί την γνώμη τους.

Και με δύο εβδομάδων χρήση συσκευή, δεν έχω καμία αμφιβολία για το δίκαιο του αιτήματός μου.

Οπερ λέω «είσαστε σίγουροι;»

Μου λέει «να ρωτήσω τον υπεύθυνο».

Ερχεται ο υπεύθυνος, ευγενέστατος μεν, αλλά μου λέει οτι «δυστυχώς δεν το παραλαμβάνει το τμήμα σέρβις».

Η Ελεάνα εκνευρίζεται, αλλά εγώ παραμένω ήρεμος. Ξέρω οτι τελικά, είτε έτσι, είτε αλλιώς, θα δικαιωθώ.

«Ωραία», λέω, «αλλά είναι η τελευταία σας κουβέντα»;

Δεν είναι, προφανώς. Μπορεί να επικοινωνήσει με τα κεντρικά και να του πουν. Θα μου πει την Δευτέρα.

Σήμερα με παίρνει τηλέφωνο: Όποτε θέλω, να περάσω να το αλλάξω.

Θα είχαμε γλυτώσει πολλά (κυρίως εκνευρισμό, και κακή εικόνα) αν ήταν λίγο πιο άμεσα εξυπηρετικοί, αλλά η δουλειά έγινε σωστά.

Αυτά και με το e-Shop.

~

Πριν απο έναν μήνα περίπου, πήραμε φαγητό απο τα McDonalds στο Παγκράτι. Πακέτο, για το σπίτι.

Εγω, σε κάθε παραγγελία παίρνω πάντα ένα milk shake vanilla.

Αυτήν την φορά, ήταν… κάπως. Η γεύση του δεν μου άρεσε. Ούτε εμένα, ούτε στην Ελεάνα. Μια χαρά μπορεί να ήταν, αλλά αφού δεν μας άρεσε και στους δύο, δεν το ήπιαμε.

Το milkshake κάνει ένα ευρώ, οπότε είπαμε να μην γκρινιάξουμε πουθενά. Αλλά μετά μου ήρθε: ρε, λες να είναι χαλασμένο;

Τώρα, το λογικό είναι χειμωνιάτικα να μην πάρει κανείς άλλος (δεν είναι όλοι τρελοί σαν και μένα). Παρόλα αυτά, για να μην έχω τις τύψεις οτι δεν το είπα πουθενά, κάθησα να πάρω τηλέφωνο.

Που όμως;

Πουθενά τηλέφωνο καταστήματος. Ούτε στις αποδείξεις, ούτε στην σακούλα, πουθενά.

Internet. Μπαίνω στον δικτυακό τους τόπο απο το iphone, δεν μπορείς να τον δείς χωρίς Flash. Στο iphone δεν έχει flash, οπότε τζίφος. Ανοίγω laptop, δεν βρίσκω αυτό που θέλω. Παίρνω τηλέφωνο σε 118ΧΧ, δεν υπάρχει το κατάστημα.

Μου κόβει, και ψάχνω για το κατάστημα Μιχαλακοπούλου. Εκεί, υπάρχει τηλέφωνο. Το σημειώνω, το γράφω, το παίρνω, ενημερώνω – ζητάω και το τηλέφωνο του Παγκρατίου.

Παίρνω και αυτούς, και τους ενημερώνω.

Την επόμενη ημέρα, αναρωτιέμαι: αν πάθει κανείς κάτι, θα περάσει το δικό μου τον ντουβρουτζά για να βρει ένα τηλέφωνο καταστήματος; Μια και δύο, γράφω email στην εταιρεία, που διαμαρτύρομαι για την ανυπαρξία μηχανισμού επικοινωνίας.

Επιστρέφεται ως ανύπαρκτος ο λογαριασμός.

Ξαναστέλνω, αυτήν την φορά σε έναν λογαριασμό που έχω απο παλιά:

Σιγή ιχθύος έκτοτε.

Εχει περάσει κοντά ένας μήνας, καμία απόκριση.

Αυτά και με τα McDonalds.

Θα αναγκαστείς να σκοτώσεις. Είτε θες, είτε όχι, θα αναγκαστείς. Θα αναγκαστείς να αδικήσεις. Θα πάρεις εντολή να το κάνεις, και δεν θα σηκώνει όχι. Μπορεί να χρειαστεί να βιάσεις γυναίκες, να σκοτώσεις παιδιά, να κολυμπήσεις στο αίμα.

Αυτό είναι ο πόλεμος.

Κάποιος σου είπε οτι ο πόλεμος είναι για άντρες. Τρίχες. Τι αντρίκιο υπάρχει σε όλο αυτό;

Θα κοιτάξεις κάποιον στα μάτια, και θα πυροβολήσεις. Δεν θα έχεις άλλη επιλογή. Θα σε κοιτάξει στα μάτια, θα τον κοιτάξεις και εσύ. Θα φοβάσαι, θα τρέμεις. Δεν προλαβαίνεις να μισήσεις, είναι τόσο νέος. Θα σε μισήσει και θα το ξέρεις. Θα το θυμάσαι πάντα πόσο αδύναμος ήταν, και πόσο αδύναμος είσαι. Το αίμα σου θα παγώσει, θα το νιώθεις στις φλέβες σου κρύο. Θα εύχεσαι να είσαι οπουδήποτε αλλού, οπουδήποτε αλλού. Θεέ μου, οπουδήποτε αλλού.

Θα σταματήσεις την ζωή του, έτσι, με μία κίνηση του δακτύλου σου. Ο κρότος απο το ίδιο το πιστόλι σου θα σε τρομάξει. Μια ξαφνική λευκή σκιά θα κρύψει την έκπληξή του, αλλά εσύ θα προλάβεις να την δεις. Κάθε γραμμή του προσώπου του θα την θυμάσαι για πάντα. Το στομάχι σου θα σε πιέσει – θα γυρίσεις δίπλα, στην άκρη και θα κάνεις εμετό. Αν είσαι τυχερός. Θεέ μου, οπουδήποτε αλλού.

Αν είσαι τυχερός, δεν θα βρεθείς στην θέση του. Αν δεν είσαι, θα βρεθείς.

Θα κοιτάξεις αυτόν που σου βαπτίσανε εχθρό, στα μάτια. Αυτός θα κρατά το όπλο. Δεν θα ξέρει ούτε και αυτός γιατί. Θα σε σημαδεύει. Θα είσαι πολύ τρομαγμένος, θα ελπίζεις και θα φοβάσαι. Το πιστόλι του θα μυρίζει μέταλλο και μπαρούτι. Ο ιδρώτας του θα βρωμάει, μπορεί να είναι και ο δικός σου. Θα τον κοιτάξεις στα μάτια, με την ελπίδα οτι θα επαναστατήσει – δεν θα κάνει ότι του πουν. Κοιτάς τις φλέβες του – χτυπούν. Κοιτάς το χέρι του – τρέμει. Δεν ξέρει γιατί σε σημαδεύει, ούτε γιατί θα σε σκοτώσει. Δεν του είπανε. Του είπαν οτι αν δεν σε σκοτώσει, θα τον σκοτώσουν. Φοβάται κι αυτός πολύ. Σαν και σένα. Μπορεί περισσότερο. Τον μισείς για την δειλία του, σε μισεί για το θάρρος σου. Τον καταλαβαίνεις για το αδιέξοδό του, σε καταλαβαίνει για τον φόβο σου. Αναρωτιέσαι αν θα ξαναδείς το παιδί σου. Την γειτονιά σου. Τον ήλιο – τι ωραίος που είναι ο ήλιος. Αυτός αναρωτιέται αν θα αντέξει. Αν το τρέμουλο θα τον αφήσει. Μια κίνηση του δακτύλου του, και τέλος. Τόσο πολύ, τόσο λίγο. Είναι παιδί, είσαι παιδί. Προσέχεις τα πάντα επάνω του, σαν να κρατιέσαι ζωντανός όσο είσαι προσκολημένος στην εικόνα του. Δεν θα το κάνει, ή μήπως θα το κάνει;

Μπαμ.