Θα μάθετε από παντού για την ώρα της Γης, αύριο, Σάββατο 28/3/2009 στις 20:30.

Εγώ έχω σκοπό να συμμετάσχω.

Την αντίθετη άποψη, θα την βρείτε (όχι μόνο) στον Άνεμο. Υπάρχει, και έχει βάση. Προσωπικά διαφωνώ, αλλά πιστεύω ότι είναι στην πραγματικότητα υποστηρικτική – όχι στην περίσταση που συζητάμε, αλλά στην γενικότερη, και σαφώς πιο σημαντική ιδέα.

Την θέση μου θα την βρείτε στα σχόλια του άρθρου, όπου θα ήταν πολύ χρήσιμο να σχολιάσετε όχι μόνο μέχρι αύριο, αλλά από εδώ και μπρος…

[Σχόλια εκεί, όχι εδώ]

Το πρωτοδιάβασα στον tsimitaki.

Είναι μεγάλο, ε; βαριέστε λιγάκι. Δεν πειράζει, μπείτε στον κόπο – εγώ, διαβάζοντάς το, μορφώθηκα.

Καταγγελια προς τον συνηγορο του πολιτη
της κρατούμενης ΓΚΟΥΛΙΩΝΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
Ελεώνας Θηβών (20-02-09),

Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου.

Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστώ, για να μπορέσω να ζήσω.

Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.

Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.

Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:

Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι.

Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να.αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.

Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους.

Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφυλακας που τελεί χρέη.νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) ΓΚΑΒΑΝΑ ΣΤΕΛΛΑ παρουσία της υπαρχιφυλακα ΣΑΜΠΑΝΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.

Με οδήγησαν στην υποδιευθυντρια ΚΑΦΡΙΤΣΑ ΑΓΛΑΙΑ, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.

Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ εάν κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.

Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.

Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.

Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποιά «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλαλ τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.

Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και ανγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα ΔΑΝΙΗΛΙΔΟΥ ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ ει΄ναι η εν λόγω δεσμοφυλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφυλακα ΓΑΛΑΝΗ ΙΩΑΝΝΗ που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελεας ΠΡΑΣΣΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.

Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.

Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακευων ΚΟΡΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν.

Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση -ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.

Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.

Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριοι της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε.

Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.

Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμό του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.

Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τοςυ επάνω σε αδύναμους ανθρώπους.

Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.

Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.

ΓΚΟΥΛΙΩΝΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Και εμείς; τι κάναμε γι΄αυτό;

Αυτό κάναμε:

Ελλάδα: Ο θάνατος της φυλακισμένης Κατερίνας Γκουλιώνη χρειάζεται ανεξάρτητη και αμερόληπτη έρευνα

Αθήνα,20 Μαρτίου 2009

Νωρίς το πρωί της 18ης Μαρτίου 2009, η Κατερίνα Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή στο τέλος της μεταγωγής της με πλοίο από τον Πειραιά στις φυλακές Νεάπολης Λασιθίου. Μαζί με άλλες κρατούμενες μεταγόταν εκεί από τις γυναικείες φυλακές Θήβας. Υπάρχουν ισχυρισμοί ότι, κατά τη διάρκεια της μεταγωγής, την είχαν χωριστά από τις άλλες κρατούμενες και ότι τα χέρια της ήταν δεμένα πισθάγκωνα. Σύμφωνα με αναφορές, οι άλλες κρατούμενες δήλωσαν ότι έδειχνε χτυπημένη στο πρόσωπο.

«Ο θάνατος της Κατερίνας Γκουλιώνη στα χέρια των ελληνικών αρχών είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Οι καταγγελίες για απαράδεκτη μεταχείριση των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές πληθαίνουν, ενώ οι πρώτες πληροφορίες για τις συνθήκες θανάτου της δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να συνδέεται με τη δράση της για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των κρατουμένων», δήλωσε ο Πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, Σίμος Μπούρας.

Η Κατερίνα Γκουλιώνη είχε δραστηριοποιηθεί στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των κρατουμένων. Είχε έρθει σε επαφή με τη Διεθνή Αμνηστία σε αρκετές περιπτώσεις, προκειμένου να καταγγείλει την απάνθρωπη μεταχείριση των κρατουμένων και τις συνθήκες κράτησης στις γυναικείες φυλακές, συμπεριλαμβανομένων των γυναικείων φυλακών Θήβας και των φυλακών Διαβατών στη Θεσσαλονίκη. Ενημέρωσε τη Διεθνή Αμνηστία ότι είχε υποβάλει αναφορά στον Συνήγορο του Πολίτη, μεταξύ άλλων το Φεβρουάριο του 2009, καθώς και στη διευθύντρια των φυλακών Θήβας. Είχε επίσης εμφανιστεί σε τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ μόλις πριν το θάνατό της.

Η Κατερίνα Γκουλιώνη είχε επίσης συμμετάσχει ενεργά στις εκστρατείες της Διεθνούς Αμνηστίας συλλέγοντας υπογραφές από τις κρατούμενες στη Θήβα για διεθνείς εκκλήσεις της οργάνωσης. Ενημέρωσε το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας στις 17 Μαρτίου 2009 ότι πρόσφατα αφαιρέθηκε από το κελί της έντυπο υλικό της οργάνωσης, καθώς και άλλα έγγραφα σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ότι άλλο υλικό δεν της παραδόθηκε ποτέ.

Σύμφωνα με πληροφορίες του Υπουργείου Δικαιοσύνης, ο θάνατος οφείλεται σε καρδιακή προσβολή. Η επίσημη ιατροδικαστική έκθεση αναμένεται την επόμενη εβδομάδα.

Η Διεθνής Αμνηστία απευθύνει έκκληση στις Ελληνικές Αρχές να διεξαγάγουν πλήρη, γρήγορη, ανεξάρτητη και αμερόληπτη έρευνα σχετικά με το θάνατο της Κατερίνας Γκουλιώνη και τις καταγγελίες που είχε υποβάλει για τη μεταχείριση των φυλακισμένων γυναικών.

«Μετά τους τόσους θανάτους, κακοποιήσεις και εξεγέρσεις κρατουμένων, πρέπει επιτέλους οι αρχές να άρουν το πέπλο συγκάλυψης των συνθηκών φυλάκισης, να επιτρέψουν την πρόσβαση σε ελεγκτικές αρχές όπως ο Συνήγορος του Πολίτη και οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία, και να προχωρήσουν σε επείγοντα και αποτελεσματικά μέτρα για να εξασφαλίσουν, όπως έχουν υποχρέωση, το σεβασμό της αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των κρατουμένων», τόνισε ο Σίμος Μπούρας.

Όσα κάναμε για τον Αλέξανδρο, για την Αμαλία, για την Κωνσταντίνα, για τον Τενέζο.

Δηλαδή, μεταξύ μας, όχι και πολλά πράγματα.. Απλώς, σημειώσαμε άλλο ένα όνομα. Κατερίνα.

Ωραία…

Είμαστε θυμωμένοι. Θυμωμένοι που μας αγνοούν, θυμωμένοι που μας περνάνε διαρκώς για ηλίθιους, θυμωμένοι που δεν γίνεται το δικό μας, θυμωμένοι που μας λένε ψέμματα, και τους βρίσκουμε απέναντί μας.

Εμείς τους δώσαμε τα όπλα για να μας χτυπήσουν.

Αφού λοιπόν εμείς είμαστε πολιτικά υπεύθυνοι γι’ αυτό το κακό, ας γίνουμε πολιτικά υπεύθυνοι για να το ξεκαθαρίσουμε.

Και αφού αυτό που φοβούνται περισσότερο οι «κακοί πολιτικοί» είναι η συμμετοχή μας, ας κάνουμε τους εφιάλτες τους πραγματικότητα.

Οποιος ενδιαφέρεται απο εσάς, ας μην παρουσιάζει άλλο τα προβλήματα: μπείτε στα σχόλια, και γράψτε μία λύση.

– Γράψτε, για παράδειγμα, οτι θα ήταν λύση να μαζέψουμε (και να απαιτήσουμε όπου δεν υπάρχουν) απο τα κόμματα λύσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα.

– Γράψτε, για παράδειγμα, οτι θα ήταν λύση να μην ψηφίσουμε κανένα κόμμα εξουσίας ώστε να επανεκινήσουμε το σύστήμα που τα τροφοδοτεί.

– Γράψτε, για παράδειγμα, οτι θα ήταν λύση, αντί να μας προτείνουν λύσεις, να συμφωνήσουμε εμείς, και να τις απαιτήσουμε απο αυτούς.

Οποιος ενδιαφέρεται απο εμας, ας προτείνει κάτι. Η γκρίνια είναι στοιχείο της Δημοκρατίας μας, αλλά απο μόνη της δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμη. Χρειάζεται και κάτι ακόμα.

Ας βρούμε, όλοι μαζί, τι.

Μου το έστειλαν με email, οποίος ξέρει τον συντάκτη ας με ενημερώσει για να του αποδώσω τα εύσημα.

Μέχρι τότε, ένας μόνος απο τους λόγους γιατι είμαι κορόϊδο:

Αυτός είναι ένας μόνο λόγος. Κάνε κλικ εδώ (ή πάτα refresh) για να διαβάσεις άλλον έναν (και άλλον έναν, και άλλον έναν….)….

Αν έχεις και εσύ κάποιον καλό λόγο γιατί είμαι κορόιδο, γράψτο στα comments, να τον βάλω και αυτόν…

Ας προσπαθήσω να εξηγήσω την θέση μου, μπας και γλυτώσω την παρεξήγηση:

Η εφαρμογή της ποινικοποίησης της κουκούλας είναι τόσο κουτή, όσο θα ήταν να ζητείται απο τους συμμετέχοντες σε μία πορεία, πριν, να δίνουν δείγμα DNA και δακτυλικά αποτυπώματα – ωστε να ταυτοποιούνται αν τους βρουν σε μία παράνομη πράξη. Όσοι αρνούνται, φυσικά, να συλλαμβάνονται.

Η λογική που κρύβεται πίσω απο αυτό, είναι οτι είσαι ένοχος, ανεξαρτήτως αν διέπραξες ή όχι το έγκλημα. Είσαι ένοχος γιατί ζήτησες να προστατέψεις την ταυτότητά σου όσο δεν έχεις κάνει τίποτα για να κατηγορείσαι.

Αφού κρύβεσαι, συλλαμβάνεσαι. Δεν έχεις κάνει κάτι, αλλά έχεις σαφή πρόθεση να κάνεις.

Αυτο που θα καταφέρει να οδηγήσει είναι: είτε να συλλαμβάνονται άνθρωποι μόνο και μόνο γιατί φοράνε κουκούλα (χωρίς να κάνουν επεισόδια ή άλλη παράνομη πράξη), είτε, απλώς, να προστίθονται κάποιοι μήνες φυλάκισης στους συλληφθέντες διορθώνω: μερικά από τα προαναφερθέντα αδικήματα που θα διαπράττονται με καλυμμένο πρόσωπο να μετατραπούν σε κακουργήματα! [http://www.tvxs.gr/v7574]

Αρα: το ίδιο αδίκημα κάνω. Αλλά, αν δώσω μία σημαντική ευκαιρία στις αρχές να με συλλάβουν, τότε η ποινή μου θα μειωθεί. Απλώς, γελοίο.

Άρα, αναθεωρώ: δεν είναι κουτή, είναι επικίνδυνη:

Όπως είπα και πριν, κατά την γνώμη μου, το μόνο που έχει σκοπό να κάνει αυτή η διάταξη είναι να αυξήσει α) την ποινή των συλληφθέντων που είχαν έτσι και αλλιώς σκοπό να διαπράξουν έγκλημα και θα φορούσαν έτσι , και β) να δαιμονοποιηθεί η ανωνυμία.

Θα μπορούσα να περπατάω με μία κουκούλα στο κεφάλι στην Αθήνα; Κρυμμένος; Θα μπορούσα να φοράω μία μάσκα; Να μπαίνω στο μετρό, να παίρνω το λεωφορείο, να είμαι ανώνυμος, να μην προσφέρω την φάτσα μου δωρεάν σε όποιον την κοιτάει; Χωρίς να έχω κάνει κάτι, απλώς να κυκλοφορώ ανώνυμος. Όσοι απαντήσετε όχι, απαντήστε μου και αυτό: θα μπορούσα να αρθρογραφώ ανώνυμα; ή να σχολιάζω ανώνυμα;

Θυμάστε που ήθελαν να ταυτοποιήσουν κάθε blog με ονοματεπώνυμο;

Γιατί θεωρείτε οτι διαφέρει;

Γιατί αύριο να μην ψηφίζω επώνυμα; Γιατί να μην καταγράφονται σε αρχείο οι κινήσεις μου; Γιατί να μην καταγράφονται οι σκέψεις και οι απόψεις μου;

Αν δεν έχω να φοβηθώ κάτι, γιατί να μην συνναινέσω (και) σε αυτό;

Ενα κράτος που αντιδρά στην αντίδραση και όχι σ’ αυτό που την προκαλεί, θα καταφέρει στο τέλος (μας ζητήθηκε ξεκάθαρα πριν απο λίγες ημέρες) να ζητήσει απο τον πολίτη να απωλέσει κάθε δικαίωμα ταυτότητας και προσωπικής ελευθερίας σε όφελος της «κοινωνικής ειρήνης».

Να θεωρεί εαυτόν ένοχο, πριν ακόμα διαπράξει το έγκλημα.

Να μου επιτρέψουν να διαφωνώ: η «κοινωνική ειρήνη» δεν επιτυγχάνεται με ασφυκτικό έλεγχο και παραχωρήσεις ατομικών δικαιωμάτων.

Το τελευταίο πράγμα που θα πετύχεις έτσι, είναι «κοινωνική ειρήνη».

Μετά την …ταυτοποίηση των καρτοκινητών, που ήδη εξαιτίας τους είχα αρχίσει να χαζεύω, το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται:

Ενα:

Πρόσθετα μέτρα κατά της χρήσης κουκούλας και απόκρυψης των χαρακτηριστικών προανήγγειλε ο υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Δένδιας μετά τη συνεδρίαση της κυβερνητικής επιτροπής, την Τρίτη. Ανακοίνωσε επίσης τη μείωση της προσωρινής κράτησης.

Στην κυβερνητική επιτροπή, που συνεδρίασε υπό την προεδρία του πρωθυπουργού, συζητήθηκαν το σωφρονιστικό σύστημα και μέτρα για την προστασία της κοινωνικής ειρήνης.

Ο κ. Δένδιας ανέφερε ότι τα μέτρα που αφορούν το σωφρονιστικό σύστημα είναι εκείνα που έχουν ήδη εξαγγελθεί, ενώ όσον αφορά την προστασία της κοινωνικής ειρήνης, είπε χαρακτηριστικά: «Προβλέπουμε σε σειρά από διατάξεις σαν ιδιαίτερα επιβαρυντική περίπτωση την χρήση της κουκούλας, την απόκρυψη των χαρακτηριστικών».

Και συμπλήρωσε: «Ο Έλληνας πολίτης δεν κρύβει τα χαρακτηριστικά του και δεν φοβάται να δείξει το πρόσωπό του, ιδίως όταν διαμαρτύρεται»[…] [in.gr]

Δύο:

Την κατοχύρωση ως ιδιοκτησία της σειράς από κεντρικές πλατείες επιδιώκει η Εκκλησία της Ελλάδος, καταθέτοντας δηλώσεις στο Κτηματολόγιο.

Το ΥΠΕΧΩΔΕ το οποίο γνωστοποίησε ότι «θα ακολουθήσει επεξεργασία των συλλεχθέντων στοιχείων», προκειμένου να αποφανθεί τελικά για την κυριότητα κοινόχρηστων χώρων όπως οι πλατείες, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να κατακυρωθεί η κυριότητά τους στην Εκκλησία της Ελλάδας.[…] [tvxs]

Τρία:

Με τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης να κινεί τα νήματα, ο ΟΣΚ επιχειρεί να κατεδαφίσει μέρος του ιστορικού εμπορικού τετραγώνου του Αγίου Μηνά, με στόχο… να αναδείξει την εκκλησία. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, οι 40 καταστηματάρχες της περιοχής έλαβαν πρόσφατα εξώδικα, σύμφωνα με τα οποία απαιτείται να παραδώσουν τα κτίρια στα οποία στεγάζουν τις επιχειρήσεις τους μέσα σε ένα μήνα, αφήνοντας στο δρόμο όχι μόνο τα όνειρα τους αλλά και 200 εργαζόμενους[…].[tvxs]

Οι σημειώσεις δικές μου. Για τα δύο τελευταία άρθρα, ένα ευχαριστώ στην Cyberella που μοιράστηκε το εγκεφαλικό της μαζί μου.

Προφανώς, ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ! Τα έχετε χαμένα, είστε τελείως βλαμμένοι, και δεν ξέρετε τι λέτε! Θα μπορούσα να προσπαθήσω να μιλήσω λογικά, αλλά πραγματικά, δεν μπορώ να μπω σ’ αυτήν την διαδικασία. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω ποιος τα έχει περισσότερο χαμένα: Το ΥΠΕΧΩΔΕ που αποδέχεται ως λογικό αίτημα (το …εξετάζει κιόλας) να ανήκουν οι πλατείες στην εκκλησία, η εκκλησία που τολμάει να το ζητά, ο Δένδιας που …ποινικοποιεί την κουκούλα Ή ΕΓΩ ΠΟΥ ΚΑΘΟΜΑΙ ΑΤΑΡΑΧΟΣ και ακούω αυτά τα ζαβά;

Προφανώς, φταίω και εγώ. Φταίω, γιατί τους ψήφισα, φταίω γιατί τους ανέχθηκα.

Ναι, εντάξει, μου αξίζει εν μέρει όλο αυτό. Αλλά απο την άλλη, τόση βλακεία, πως να την αντέξω ο άνθρωπος;

Όπως έγραφα και στον τίτλο, δεν νιώθω καθόλου καλά τελευταία…

οδηγώ. παρκάρω. στην πρώτη θέση που θα βρώ. κλείνω το πεζοδρόμιο. πω πω κρίμα. ε, εντάξει, για λίγο είναι. θα φύγω αμέσως. ξεχνάω το πρόβλημα αμέσως μόλις το δημιουργήσω. πάρκαρα. βρήκα. εντάξει. θα πεταχτώ, θα κάνω την δουλειά μου, και θα ξαναγυρίσω. δεν περνάει κανείς μωρέ. δεν ενοχλώ. σε λίγο γυρίζω. έρχομαι, αμέσως.

Μία γυναίκα και ένα παιδί είναι τα θύματα του τραγικού τροχαίου δυστυχήματος που έγινε στις 8.50 το πρωί, στην οδό Λιοσίων, μπροστά στο σταθμό του μετρό Αττικής.

Σύμφωνα με την Αστυνομία θύματα είναι μια γυναίκα 64 ετών και η εγγονή της 5 ετών. Η γυναίκα βρήκε ακαριαίο θάνατο ενώ το παιδί υπέκυψε στο νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία όπου και μεταφέρθηκε.

Η γυναίκα πήγαινε την εγγονή της στο παιδικό σταθμό και βάδιζαν στο πεζοδρόμιο, όπου όμως ήταν παρκαρισμένο ένα ΙΧ αυτοκίνητο, γι’ αυτό υποχρεώθηκαν να κατέβουν στον δρόμο.

Την ώρα εκείνη ένα μικρό φορτηγό κατασκευαστικής εταιρείας που μετέφερε πίσσα, για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο, έκανε έναν ελιγμό και παρέσυρε γιαγιά και εγγονή, τις οποίες πέταξε πάνω στο σταθμευμένο αυτοκίνητο, ενώ συνέχισε την τρελή πορεία του, προσέκρουσε σε ένα άλλο σταθμευμένο φορτηγάκι και σε ένα προπορευόμενο λεωφορείο του ΟΑΣΑ

Το σταθμευμένο φορτηγάκι μετά τη σύγκρουση έπεσε πάνω σε κολώνα φωτισμού, την οποία έριξε, με αποτέλεσμα να προκληθούν ζημιές σε άλλα αυτοκίνητα.

Η 64χρονη γυναίκα και το κοριτσάκι μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος της γιαγιάς. Λίγο αργότερα, υπέκυψε και το παιδί. [tvxs.gr]

γύρισα. είδες; όλα καλά. κανένα πρόβλημα. ουτε καν κόσμο δεν έχει. άδειος ο δρόμος, δεν στο ‘πα; κανένας δεν θα ενοχληθεί. μπαμ – μπαμ. παω στο αμάξι – έχει νερά γύρω. κάποιος θα έπλυνε, και γέμισε τον δρόμο. ο μαλάκας, θα λερωθούν τα παπούτσια μου. μα, τίποτα δεν σέβεται; παω να ξεπαρκάρω. τι είναι αυτό; ένα αρκουδάκι. λούτρινο. τρυφερό. κάποιο κοριτσάκι θα το έχασε. είναι στις ρόδες μου πεσμένο. λερωμένο. κρίμα το κοριτσάκι, θα είναι στεναχωρημένο. δεν πειράζει, θα του πάρει η μαμά του άλλο. μπαίνω στο αυτοκίνητο. τους μαλάκες, μου έβαλαν αυτοκόλλητο. έτσι και τον πιάσω τον κερατά που το έβαλε… είμαι λέει γαϊδούρι που παρκάρω εδώ. και που να παρκάρω ρε φίλε; στο κάτω-κάτω δεν ενόχλησα. το είδες. πέντε άνθρωποι έκαναν τον κύκλο, σιγά μωρέ. σιγά τον κόπο.

πάθανε τίποτα;

photo via bbc | αυτοκόλλητα από τους «πάνθηρες των δρόμων»

Το θέμα της ΜΚΟ «Αλληλεγγύη» και του χρέους που εντοπίστηκε από τους ορκωτούς λογιστές, αλλά και το ζήτημα των αντιδράσεων για την αθώωση σε εκκλησιαστικό επίπεδο του μητροπολίτη πρώην Αττικής Παντελεήμονα ετέθησαν επί τάπητος κατά τη χθεσινή συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι χθες ο μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος υπέβαλε την παραίτησή του από τοποτηρητής της Μητρόπολης Αττικής, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο τη δυσαρέσκειά του για την απόφαση του πρωτοβάθμιου συνοδικού δικαστηρίου. Πάντως μένει ανοιχτό το ενδεχόμενο να μη γίνει δεκτή από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Χθες, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της ΔΙΣ οι ιεράρχες συνέχισαν τη συζήτηση για τον κ. Παντελεήμονα. […]

[…] Την ίδια στιγμή τη Σύνοδο απασχόλησε και το χρέος της «Αλληλεγγύης». Σύμφωνα με πληροφορίες, για την οφειλή των 12,987 εκ. ευρώ, που βρέθηκε από τον διαχειριστικό έλεγχο, αναμένεται να κληθούν προκειμένου να δώσουν εξηγήσεις σε ειδική επιτροπή, η οποία θα συσταθεί, τα μέλη που απάρτιζαν το ΔΣ της «Αλληλεγγύης» την περίοδο που εντοπίζεται το χρέος, δηλαδή την τελευταία τριετία πριν από την αλλαγή «σκυτάλης».
Με βάση εκκλησιαστικές πηγές, κατά τη χθεσινή συνεδρίαση συζητήθηκε και το θέμα των άδειων συρταριών της ΣΥΜΕΑΝ, της αναπτυξιακής εταιρείας της Εκκλησίας. Εκεί όπως φαίνεται το έλλειμμα αγγίζει τα 2 εκ. ευρώ.

Απο την εφημερίδα Εθνος, απο όπου δανείζομαι και την φωτογραφία.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελέτιος, Αντιπρόεδρος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, και Πρόεδρος του Πρωτοβαθμίου δι’ Αρχιερείς Συνοδικού Δικαστηρίου, ενημέρωσε την Διαρκή Ιερά Σύνοδο, αναφορικά με την κανονική υπόθεση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρ. Αττικής κ. Παντελεήμονος, ότι κατά την χθεσινή εν Συμβουλίω τρίτη Συνεδρία του Πρωτοβαθμίου δι’ Αρχιερείς Συνοδικού Δικαστηρίου, που αποτελείται από τα Μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, πλην του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 146 του Νόμου 5383/1932 «Περί Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων και της προ Αυτών διαδικασίας», το Δικαστήριο, αφού μελέτησε τον σχετικό ανακριτικό φάκελλο, κατέληξε με ψήφους 7 προς 5 στην κατά πλειοψηφία απόφαση, ότι δεν προκύπτουν από τον φάκελλο επαρκείς ενδείξεις ενοχής κατά του εγκαλουμένου Αρχιερέως και έθεσε την κανονική υπόθεση στο Αρχείο.[…]

Απο την σελιδα της Εκκλησίας.

Εχασε μία μεγάλη ευκαιρία η εκκλησία. Πήρε την πιο εξόφθαλμη υπόθεση της τελευταίας δεκαετίας, και την έστειλε στο αρχείο. Εχασε μεγάλη ευκαιρία όχι να αγιοποιηθεί, αλλά τουλάχιστον να κερδίσει κάτι απο την χαμένη εμπιστοσύνη των τελευταίων χρόνων. Υποταγμένη στο χρήμα και στην εξουσία, δείχνει τον χειρότερο δυνατόν εαυτό της προστατεύοντας με την «θεία χάρη» τους ανθρώπους που είναι φανερά επικίνδυνοι και πολύ ισχυροι. Πιο ισχυροί πιθανόν και απο τον ίδιο τον θεό που πιστεύουν.

Όπως και στο παρελθόν, («οι ζωές των άλλων», «οι ζωές των άλλων, δεύτερο μέρος»), μόνο λύπη και θυμό μου προκαλεί η στάση της. Λύπη γιατί είναι κρίμα να βλέπω να ξεφτιλίζονται άνθρωποι που, ίσως μερικοί εξ’ αυτών, άξιζαν μεγαλύτερου σεβασμού. Και θυμό για το αυριανό θράσος όταν αυτοί οι ίδιοι που καλύπτουν κάθε πιθανή εξόφθαλμη λαμογιά, θα βρεθούν στην θέση του κριτή των υπολοίπων μας.

Δεν θεωρώ εαυτόν άνθρωπο της εκκλησίας. Δείχνω απόλυτο σεβασμό σε κάθε άνθρωπο που θέτει την ζωή του στα χέρια του (όποιου) θεού πιστεύει.

Δεν θα κατέβω εγώ στους δρόμους λοιπόν. Δεν έχω καμία δουλειά να το κάνω. Αλλά περιμένω να το κάνουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο όσοι πραγματικά είναι πιστοί της ορθόδοξης εκκλησίας. Γιατί τέτοια ξεφτίλα, όπως δεν έπρεπε να την ανεχτεί η ΔΙΣ, δεν πρέπει να την ανεχθούν ούτε και αυτοί.

Δεν ξέρω, την γνώμη μου λέω: κάπου πρέπει να σταματά η δουλοπρέπεια στο χρήμα και στην εξουσία. Κάπου πρέπει να σταματά η κατηφόρα. Θα έπρεπε να γίνει στον ίδιο τον Μητροπολίτη – οχι τίποτα άλλο, απο αυτοσεβασμό. Δεν έγινε. Θα έπρεπε να είναι στους γύρω απο αυτόν. Δεν έγινε. Θα έπρεπε να γίνει στην Ιερά Σύνοδο που τον ελέγχει: ούτε και εκεί σταμάτησε.

Ας σταματήσει, τουλάχιστον στους πιστούς.

Ας σταματήσει επιτέλους, κάπου αυτή η κατηφόρα.

Διάβαζα τις ειδήσεις:

[1] «Αγγίζει τα ποσοστά των γυναικών που έχουν ήδη σημαντική πολιτική καριέρα. Οι άνεργοι προσβλέπουν σ’ αυτήν, ενώ οι ψηφοφόροι του Συνασπισμού την πριμοδοτούν με ποσοστό σχεδόν διπλάσιο από εκείνο της Μαρίας Δαμανάκη. Πλησιάζει το ποσοστό που έδωσαν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ στη Βάσω Παπανδρέου. Ανοιχτά υπέρ της τοποθετούνται οι νεοδημοκράτες, οι άνεργοι, οι μεσήλικες και οι Κρητικοί. Συγκρατημένοι απέναντί της εμφανίζονται οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ, οι οποίοι πάντως τη διαλέγουν με ποσοστό αξιοπρεπές. Η Κεντροδεξιά της σφίγγει το χέρι και η Αριστερά σκέφτεται να κάνει το ίδιο», σχολίαζε πριν λίγο καιρό το περιοδικό «Ταχυδρόμος’» το 25,2% που συγκέντρωσε ως πρόθεση ψήφου, σε δημοσκόπηση για το ποια γυναίκα επιθυμεί ο Έλληνας να δει στον Πρωθυπουργικό θώκο.

[2] Εννοείται ότι την Κυριακή 8 Ιουλίου το δελτίο του MEGA αφιέρωσε άφθονο χρόνο στην εκδήλωση αυτή, ενώ για τη διαδήλωση των sms που έγινε στο Σύνταγµα µε αίτηµα την αναδάσωση και την προστασία τού περιβάλλοντος διέθεσε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Είδαµε αλλεπάλληλα πλάνα της, είδαµε γνωστούς πολιτικούς να εξαίρουν µπροστά στην κάµερα την προσωπικότητά της (Ζέτα Μακρή, Κώστας Γείτονας) και την κ. Νατάσσα Καραµανλή να φωτογραφίζεται µε σεµνότητα δίπλα σε µια από τις 5 σηµαντικότερες Ελληνίδες.

[3] Eίναι μία από τις «Προσωπικότητες της Χρονιάς» που ανέδειξε το περιοδικό «Ηello», με 12 εκατομμύρια αναγνώστες από 100 διαφορετικές χώρες, σε όλο τον κόσμο. Βρέθηκε έπειτα από ψηφοφορία του περιοδικού στην 22η θέση, αφήνοντας πίσω της τους Τζένιφερ Ανιστον, Μίκι Ρουρκ, Οπρα Γουίνφρεϊ, Σάλμα Χάγιεκ, Πολ Μακάρτνεϊ κ.ά.

Εχει λάβει αμέτρητα βραβεία και διακρίσεις σε όλο τον κόσμο για το πολύχρονο και πολύπλευρο κοινωνικό έργο της, που έχει ως αντικείμενο τα ανθρώπινα δικαιώματα, την υγεία και την ποιότητα ζωής, την αλληλεγγύη, την εκπαίδευση, τη φτώχεια, την κακοποίηση και εκμετάλλευση των παιδιών και την προστασία της οικογένειας.

~

Υπάρχουν δύο γυναίκες που μου έρχονται στο μυαλό. Η μία είναι πολυεκατομμυριούχος, δεν χρειάστηκε να δουλέψει ούτε μία ώρα στην ζωή της, και έχει πλούσιο φιλανθρωπικό έργο, πολλάκις αναφερόμενο απο τα συμπαθή (και ιδιοκτησιακά) κανάλια.[4]

Η άλλη είναι βουλγάρα εργαζόμενη, καθαρίστρια, με έντονη συνδικαλιστική δράση, που νοιάστηκε όχι μόνο για την τσέπη της αλλά και για την αξιοπρέπεια των συναδελφισσών της. Κυνηγήθηκε, απειλήθηκε, και τελικά την έλουσαν με καυστικό οξυ για να την τρομοκρατήσουν – και αυτήν, και όποιον άλλο τολμούσε να αντιμιλήσει. [5]

Υστερόγραφο με σημασία: Όποιος νομίζει οτι μέμφομαι την πρώτη, είναι αφελής. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η περίπτωσή της. Με ενδιαφέρει, περισσότερο, η περίπτωσή μας.

Εμεις, που στην μία ανοίγουμε την πόρτα, και στην άλλη ξεχνάμε την κατάστασή της. Για την μία αφιερώνουμε βραδιές πολιτισμού και για την άλλη τρία δευτερόλεπτα απο τον μήνα μας. Για την μία αποδεχόμαστε λούσα και παλάτια, και για την άλλη αδιαφορούμε για την επόμενη μέρα της.

Η μία που δεν έχει χάσει ποτέ τίποτα, και η άλλη που είχε να χάσει τα πάντα.

Ξαναλέω: Όποιος νομίζει οτι το πρόβλημα είναι η πρώτη, είναι απλώς ηλίθιος. Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε το πρόβλημα. Και αυτό γιατί δεν ψάχνω για τους εύκολους κακούς, τα κανάλια, τους γλυψιματίες δημοσιογράφους, τις πλούσιες κυρίες του καλού κόσμου. Στο βάθρο τους ανεβάζουμε εμείς όλους αυτούς, άλλους αδίκως και άλλους δικαίως. Αλλά αυτό που ξεχνάμε να κάνουμε είναι να είμαστε τίμιοι απέναντι σε όλους: και στις βολεμένες κυρίες, και στις βουλγάρες καθαρίστριες.

Και ρωτάω: Πως θα ήταν ο κόσμος μας αν συμπεριφερόμαστε ως κοινωνία στην δεύτερη όπως (μας έμαθαν να) συμπεριφερόμαστε στην πρώτη;

Πηγές:
[1] http://www.stigmes.gr/gr/grpages/articles/marianna.html
[2] http://www.galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=843
[3] http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11380&subid=2&tag=8777&pubid=2580792
[4] http://www.eurocharity.org/article.php?article_id=135
[5] http://www.e-write.gr/posts/564
[6] http://indy.gr/analysis/gia-tin-konstantina-koyneba

Επι δύο χρόνια τώρα, κάθε μέρα που πήγαινα στην δουλειά μου, έκανα μία μικρή παράκαμψη. Εστριβα απο έναν δρόμο που δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος να στρίψω, ούτε καν για να κερδίσω χρόνο – μόνο και μόνο για να χαζέψω έναν τοίχο.

Ο τοίχος ανήκε σε ένα μαγαζί/γκαλερί, απο εκείνα που δεν είσαι ποτέ απολύτως σίγουρος τι έχουν, και τι είναι για πούλημα. Σε στενό στο οποίο σπάνια πατά άνθρωπος, μια-δύο καρέκλες έξω ένα τραπεζάκι και ένα φυτό, και μία ελάχιστη βιτρίνα. Απέναντι ο άχρωμος τοίχος που ανήκει σε ένα σουπερμάρκετ, η πλάγια είσοδός του για την αποθήκη, και πάντα, παρκαρισμένα φορτηγά μπροστά στους πάντα γεμάτους τρεις-τέσσερις κάδους σκουπιδιών.

Μύριζε ψαρίλα, χαρτούρα, τρέξιμο και καθημερινότητα σε έναν άδειο απο ψυχή δρόμο.

Αλλά, ο τοίχος είχε ένα διαμάντι: έναν μαυροπίνακα.

Στον μαυροπίνακα αυτόν έγραφε κάθε μέρα ή ο άνδρας, ή η γυναίκα στην ιδιοκτησία των οποίων ήταν η γκαλερί, ένα ποίημα. Συνήθως, αν όχι πάντα, δικό τους.

Δεν ήξερα ποτέ αν ήταν απλώς μία στροφή απο ένα βιβλίο τους, ή αν το σκεφτόντουσαν απο το βράδυ για να το γράψουν όταν ανοίξουν. Ξέρω οτι κάθε πρωΐ έστριβα απο τον δρόμο μου, και σταματούσα μπροστά απο τον μαυροπίνακα για να δω τι έγραφε. Σας ορκίζομαι, ο μαυροπίνακας ήταν το πιο σταθερό μου rss feed.

Πολυ συχνά, ήταν ένα ποιήμα εντελώς ερωτικό.

Αν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου αναγνώστη ποιημάτων – μάλλον εντελώς άσχετος είμαι, τα ποιήματα αυτά είχαν μία φαντασία άξια της δύναμης των λέξεων: ήταν -πάντα, ακόμα και όταν δεν τα καταλάβαινα, ή δεν συμφωνούσα μαζί τους- πολύ συναισθηματικά.

Ηταν σαν επανάσταση σ’ αυτό που τριγύρω, σ’ αυτό το στενό γινόταν. Αλλά, ταυτόχρονα, ήταν υποστηρικτικό, σαν να ταίριαζε να ακομπανιάρεται η καθημερινότητα με ένα βιολί.

Ήταν σταθερή αξία ο μαυροπίνακας. Κάθε μέρα, βρέξει – χιονίσει, έγραφε κάτι καινούργιο.

Με τους ιδιοκτήτες, που τους είχα πετύχει μερικές φορές να κάθονται σχεδόν αμίλητοι στις στάχινες καρέκλες ή στα πάνια σκηνοθετικά, είχαμε μία ξεκάθαρη -ανύπαρκτη- συμφωνία: δεν θα τους μιλούσα ποτέ, δεν θα μου μιλούσαν ποτέ. Εγώ, για να μην υποβιβάσω αυτόν τον υπέροχο μαυροπίνακα ασχολούμενος με την καθημερινότητά τους («τι κάνετε κύριε Γιώργο;» «Καλά μωρέ, χάσαμε στην μπάλα εχθές») και αυτοί για να μην μπερδέψουν το ενδιαφέρον μου με την αγοραστική μου ανικανότητα.

Ήτοι, απο την ανωνυμία μου και την σιωπή μου, είμασταν και οι δύο κερδισμένοι.

Χάρη σε αυτήν την συμφωνία, οι ιδιοκτήτες δεν υπήρχαν. Αν ήταν μπροστά, περνούσα βιαστικά κόβοντας το βήμα μου όσο πλησίαζα, και ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο μαύρο παραλληλόγραμμο – αν έλειπαν, στεκόμουν και διάβαζα, και καμιά φορά, αν θαύμαζα την αίσθηση που μου έδινε, τραβούσα φωτογραφία με το κινητό μου, και έκανα μία υπόσχεση στον εαυτό μου να το έγραφα σαν γλυκά λόγια στην γυναίκα μου – που δεν τηρούσα ποτέ.

Δύο χρόνια πιστός.

Αφού να φανταστείς, καμία φορά που είχα δουλειά και πήγαινα απο αλλού, μου έλειπε. Δεν θα επηρέαζε αυτός ο τοίχος την ζωή μου μετά, αφού τον διάβαζα. Ούτε καλύτερη θα την έκανε ένας στίχος, ούτε χειρότερη. Μπορεί και να τον είχα ξεχάσει, πριν ακόμα στρίψω στην γωνιά, στο μαγαζί με τους πίνακες. Αλλά ηταν σαν ελπίδα, οτι κάποιοι είναι ζωντανοί, κάπου στην πόλη κάποιοι ζουν και απευθύνονται σε μένα, με την ελπίδα να είμαι και εγώ ζωντανός.

Εδώ και κανα-δύο εβδομάδες, το μαγαζί έκλεισε, ο μαυροπίνακας αφαιρέθηκε, ο τοίχος σώπασε.

Στρίβω ακόμα εκεί σχεδόν κάθε μέρα, και παρά κάθε λογική σκέψη, κοιτώ ακόμα το κενό του. Το μαγαζί γράφει ενοικιάζεται – λογικό, πόση κίνηση να έχει μία γκαλερί δύο παλαβών καλλιτεχνών που κανείς δεν ξέρει τι πουλάνε. Αλλά εγώ ακόμα κοιτάω τον τοίχο.

Το στενό δεν είναι πιο άδειο, περνώντας απο διπλα δεν θα καταλάβεις καν οτι λείπει κάτι.

Ίσως να μην ακούσεις τα βιολιά – ναι, αυτό είναι:

Δεν σου φαίνεται με πρώτη, αλλά τα βιολιά βρε παιδί μου, έπαυσαν.

…η εβδομάδα, πολιτιστικά, ήταν εξαιρετική.

Δύο χαρτάκια είχαμε στα χέρια μας: Ένα εισιτήριο για το Slumdog Millioner, και ένα για την παράσταση «Το Θαύμα της Άννυ Σάλλιβαν» στο Θέατρο Άλφα.

Το πρώτο ήταν πάσα, το δεύτερο κερδισμένο σε διαγωνισμό ραδιοφωνικού σταθμού.

Ε, πες το πρώτο δεν πήγε καλά. Είχαμε όμως το δεύτερο.

Αφού το μελετάμε («είμαστε πολύ κουρασμένοι, να πάμε; να μην πάμε;»), το αποφασίζουμε: να πάμε.

Να πάμε, ναι, αλλά με τον ήρωα (δες προηγούμενο ποστ) λίγο …κουρασμένο (καινούργιο δυναμό αλλά ταλαιπωρημένη και προς αντικατάσταση μπαταρία), λέμε ας πάρουμε το τραίνο. Κοντά είναι, νο πρόμπλεμ, θα φτάσουμε ιν νο τάιμ που λένε και τα αμερικανά.

Συνενοούμαστε με την Ελεάνα να βρεθούμε στο πολυχρησιμοποιημένο contact point μας. Εγώ θα έρθω με τα πόδια, η Ελεάνα επίσης, θα περπατήσουμε ελαχίστως, και θα μπούμε εις τα μετρά να μας πανε κατα ‘κει που θέλουμε.

Καλά κανονισμένα, καλά οργανωμένα όλα.

Όλα; Όοοοοοοχι. Ενα μικρό χωριό της Γαλατίας αντιστέκεται ακόμα στην οργάνωση. Διότι εγώ, ο καλός σου, πάω και στήνομαι στα κρύα και περιμένω στην γωνία – αλλά η Ελεάνα, η καλή σου, πάει μέχρι το μετρό, κατεβαίνει στην αποβάθρα και ….

…δεν με βρίσκει.

Περίεργο.

Μήπως είμαι αλλού; Μήπως;

Με παίρνει τηλέφωνο, είμαι αλλού, χα-χα, κοίτα πως πήγαμε να την πατήσουμε, χα-χα.

Βρε τι πήγαμε να πάθουμε.

Βρισκόμαστε στα μισά, ματς μουτς που κάνουν και τα ζευγάρια (μην κοιτάτε έτσι μαντάμ, παντρεμένο ζευγάρι είμαστε, έχουμε και σπίτι), και ξεκινάμε για να πάμε….

Χάνουμε το τραίνο, νο γουόρις, χρόνο έχουμε άπλετο. Η ώρα είναι οκτώμισι, το έργο ξεκινάει εννέα και τέταρτο.

Οκ; ΟΚ.

Παίρνουμε το επόμενο, και μετά το επόμενο.

Φτάνουμε ομόνοια, η καλή σου λιμπίζεται παγωτάκι απο την Παγωτομανία.

Μήπως να πάρουμε μετά, όταν τελειώσει το έργο; προτείνω εγώ – Τσου, καλύτερα τώρα μου λέει η καλή μου.

Το παίρνουμε το παγωτό (χωρίς ζάχαρη, χωρίς γάλα, χωρίς γεύση) τον ρωτάμε τον καταστηματάρχη «τι ώρα κλείνετε περικαλώ;» «στις έντεκα» απαντά το κατάστημα.

Χα-χα, κοίτα πως πήγαμε να την πατήσουμε, δεν θα παίρναμε παγωτάκι, θα το βρίσκαμε κλειστό, χα-χα.

Βρε τι πήγαμε να πάθουμε.

Το αμολάμε το περιπατητό μέχρι το θέατρο, δεν είναι μακρυά, ένα εκατομμύριο φορές έχω περάσει απ’ εκεί, δεν το έχω κοιτάξει ποτέ, μυστήρια πράγματα, τυφλά σημεία στον χάρτη.

(τώρα, εσύ που έχεις διαβάσει τούτο και το προηγούμενο και είσαι φτιαγμένος και έτοιμος για την στραβή, και λες «πως θα την πατήσει άραγε ο ήρωάς μας», και ανακάθεσαι στην καρέκλα σου έτοιμος για το μεγάλο θρίλερ, την κορύφωση, και λες τι ώρα να είναι, και σου λέω οκτώμισι, προλαβαίνουμε, και μου λες α-χα, οπότε δεν αργήσατε, σαν και χθες, και σου λέω όχι, στην ώρα μας, έτοιμοι και ωραίοι, και μου λες α-χα, πως θα την πατήσετε σήμερα και σου λέω γιατί ρε φιλαράκι να την πατήσουμε, και μου λες θα καθόσουνα να γράψεις όλα τούτα αν δεν την πατάγατε, και σου λεω μπορεί να θέλω να σου γράψω οτι το έργο ήτο γαμάτο και κουνήθηκαν τα καθίσματα απο τα χειροκροτήματα και μου λες ασε ρε καραγκιόζη που το ‘χει το ριζικό σου να δεις εσύ έργο, και σου λέω σάλτα και απαφτώσου ρε φιλαράκι που θα με πεις γκαντέμη, και μου λες τελείωνε έχω και δουλειές – και σου λέω οκ, τελειώνω)

Πάμε, και εγώ φοβάμαι οτι θα είναι πήχτρα στον κόσμο. Και είναι μόνο τρία άτομα.

Τώρα, αυτό μπορεί ο ανυποψίαστος να το θεωρεί καλό, αλλά εμένα δεν μ’ αρέσει.

Κοιτάω; Ανοιχτό το γκισέ, εξυπηρετεί.

Πάμε.

(είσαι έτοιμος;)

Πάμε.

Και μία απο τις τρεις ρωτά μεγαλοφώνως την γκισετζου: Δηλαδή δεν θα γίνει παράσταση σήμερα;

(η κορύφωση που λέγαμε;)

όχι, δεν θα γίνει παράσταση σήμερα.

(ντα-ντάμ!)

Η κυρία Πέγκυ Τρικαλιώτη είναι βαθύτατα κρυωμένη και δεν μπορεί να απλώσει το ταλέντο της στα κουρασμένα μάτια μας.

(γκαντέμη)

Χα. Χα.

Βρε τι πήγαμε να πάθουμε.

Φυσικά, σαν κερασάκι στην τούρτα, λεω ευκαιρία να πάρω τουλάχιστον ένα καλώδιο οθόνης να συνδέω το λάπτοπ μου με την οθόνη μου, που το θέλω εδώ και κανα μήνα, αλλά δεν έχω χρόνο να πάρω, που να έχει εδώ κοντά, στην στουρνάρα Στουρνάρη , δίπλα είναι, πάμε να ρίξουμε μία γρήγορη ματιά, ίσα που προλαβαίνουμε (όλοι καταλαβαίνουμε που θα μας οδηγήσει το ίσα που προλαβαίνουμε, έτσι δεν είναι;) και πάμε μέχρι εκεί – και όλα τα μαγαζιά είναι κλειστά γιατί έχει επεισόδια και βρωμάει δακρυγόνο.

Και δεν παίρνω ούτε καλώδιο.

Έτσι, σαν κερασάκι στην τούρτα στο λέω.

Σλαμντογκ μιλλιονερ!

Έχουμε προσκλήσεις. Χα!

Εχουμε προσκλήσεις για την πρεμιέρα!

Χα-χα!

Αυτο σημαίνει οτι θα το δούμε, πριν απο όλους του άλλους (εξων αυτούς που το έχουν ήδη κατεβάσει και το έχουν ήδη δει – μη χέσω) και έχει και μάσα μετά.

Και άρτος και θεάματα!

Με πρόσκληση – χα!

Τιιιιιιι έγινε παιδάκια; ε; ζηλέψαμε; ε; εεεεεε;

Χα!

Ξεκινάμε λοιπόν, απο τις επτά για να πάμε εκεί οκτώ. Μπόλικη ώρα, γεμάτη. Και αν βάλεις ότι το οκτώ γίνεται και …οκτώμισι, είμαστε πολύ άνετοι.

Η Ελεάνα οδηγάει, εγώ συνοδηγάω, και διαβάζω χάρτη. Όλα καλά, μέχρι να βγούμε εθνική. Εθνική, μάλιστα, διότι η παράσταση δίνεται στα Στερ στο ίλιον, το οποίο, αν δεν σας το έχω πει μας πέφτει κομματάκι μακρυά. Αλλά έχει προσκλήσεις, και τσάμπα μάσα, το οποίον, και στην Κύπρο να ‘πεφτε, θα πηγαίναμε.

Και οχτώ όσκαρ, ε; μην το ξεχνάμε αυτό – γιατί τον έχουμε τον πολιτισμό μέσα μας.

Απανταχώθεν.

Και βραμ και βρουμ, εχω τυπώσει χάρτη, ωραίο, μαγκιόρικο, στρίφτε εδώ, κάντε έτσι, φτάσατε.

Και μπαίνουμε εθνική.

Τώρα, μέχρι εδώ καλά. Αλλά στην Εθνική που βγαίνουμε ρε φιλαράκι; Ε;

Διότι η εθνική δεν είναι …Αττική Οδός, να έχει σημάνσεις και πινακίδες και φώτα. Εγώ το έχω πει κυρά μου, οτι τα αμερικανάκια γινήκανε βλαμμένα διότι τους τα έδιναν όλα στο πιάτο – ενώ εμείς, τα ελληνάκια, που ήμασταν μαθημένα στο «κοίτα να γλυτώσεις», τα καταφέρναμε παντού.

Ε, κάποτε στην εθνική είμαστε ατσίδες – τωρα, άμα δεν έχει την πράσινη την ταμπέλα με τα γράμματα τα τρίστηλα, τον βρίζουμε τον κράτος τον ίδιο. Και αυτόν, και τον θείο του.

Όπερ, με λίγα λόγια χαθήκαμε. Χαθήκαμε στην Εθνική κάργα ένα πράγμα. Κάνουμε απ’ εδώ, κάνουμε απ’ εκεί, βγαίνουμε κάπου. Κάπου όμως.

Που άραγε;

Νύχτα βράδυ, σκοτάδια, πίσσα, κάπου.

Με τα πολλά, πιάνουμε τους δρόμους. Έχω χάρτη, αλλά δεν με βρίσκω. Και το Gps, (άλλες αμερικανιές αυτές) να έχει αράξει στην εξοχή να αερίζεται.

Πιάνουμε έναν δρόμο. Όπα; Ξαναμπαίνουμε στο παιχνίδι. Άλλα τις; Η ώρα είναι οκτώ και τέταρτο, προλαβαίνουμε. Χαρ-χαρ.

Είμαστε Αγίων Αναργύρων και θα στρίψουμε Δημοκρατίας. Λίγο ακόμα, και θα το δούμε το Στερ, θα δούμε τα όσκαρ, τους διάσημους και το φαγοπότι.

Η Αναργύρων, φυσικά, πήχτρα. Καραπήχτρα όμως. Μόνο τραίνο δεν πέρασε. Εντάξει, υπομονή, οκτώ και είκοσι, πόσο θα μας πιάσει η Δημοκρατίας, πέντε λεπτά; μάγκες.

Να την η στροφή, μπροστά. Στρίψαμε, καθαρίσαμε.

Και παφ.

Και ναι ρε φιλαράκι, παφ. Το αμάξι σβήνει. Σβήνει, και δεν ανάβει.

Για το αμάξι να σου πω ότι είναι ήρωας. Αλήθεια, Ήρωα τον φωνάζει η Ελεάνα. Είναι τέσσερα χρόνια μικρότερός της, το εβδομήντα οχτώ η Ελεάνα, το ογδόντα δύο γεννήθηκε το σταρλετάκι. Είχε και ένα κόκκινο φωτάκι αναμμένο, το αγνοήσαμε επιδεκτικά, εκείνο πάλι, δεν μας αγνόησε.

Δεν μας αγνόησε στην Αναργύρων. Στην πλατεία. Πάνω στην στροφή. Για Δημοκρατίας. Εκεί που δεν υπάρχουν φανάρια, μόνο -καλοί- τρόποι.

Με το που μου κάνει νόημα η Ελεάνα, τσαφ, το πιάνω γάτος, κατεβαίνω σαν αίλουρος, αρπάζω τον ήρωα από πίσω (άσε τα πονηρά μαντάμ, έχουμε κλείσει τον δρόμο λέμε) η κυρία στο τιμόνι, και σπρώχνε μάγκα μου.

Σπρώχνε μάγκα, σπρώχνε, το αράζω στην γωνία διότι έχει και μία ανηφόρα ο δρόμος, όσο να πεις, και κοψομεσιάστηκα. Ούτε αλάρμ δεν έχουμε, όχι οτι τα χρειαζόμαστε, σημειωτόν πάει όλος ο κόσμος, κουλός ο δρόμος. Ενηγουέη, ανοίγουμε το καπώ, κοιτάω εγώ ο μυστήριος να κάνω οτι καταλαβαίνω, γρυ. Δεν παίζει.

Κοιτάω το ρολόι. Χα-χα. Οκτώμισι. Κάποιοι, κάπου, βλέπουνε μια προβολή οκτώ όσκαρ, ενώ οι άλλοι χαζεύουν τον δρόμο χωρίς φανάρια, και καλούν την οδική βοήθεια.

Μέχρι να έρθει ο Γιώργος της οδικής, και να μας πει οτι ούτε στο τετράγωνο δεν πάει χωρίς δυναμό, και να μας φορτώσει, και να έχει πάει δέκα, και να έχουν φάει οι άλλοι και τα καναπεδάκια, και τους καναπέδες και τις πολυθρόνες, εγώ χαζεύω τον δρόμο.

Δρόμος χωρίς φανάρια, να μου θυμίζει την Ινδία, εκεί που δεν χρειάζονται φανάρια. Εκεί που όλα τα αμάξια δεν είναι καινούργια, και που οι οδηγοί γλυτώνουν πάντα, πλαγίως και μυστηρίως, και το ινδικό σλαμ ντογκ μίλλιονερ, και την ωραία βραδιά που έτσι και αλλιώς περάσαμε, γιατί το ρίξαμε στον χαβαλέ και στην καζούρα, και που δεν βαριέσαι αδελφέ – καλύτερα περνάμε μαζί.

Οχι, που μου θέλαμε και πρεμιέρες, τρομάρα μας 🙂

Αλλά και συ κυρά μου, μας έφαγες με το μάτι σου!