Αποτελέσματα:

Είχα μία μεγάλη κουβέντα – για σοβαρά, ως γνωστόν, θέματα συζητά ο αρκούδος.

Καλείστε, ως αναγνώστες να βοηθήσετε σε ένα θέμα που μας ταλανίζει, και μας ταλαιπωρεί.

Μην αμελήσετε να βοηθήσετε στην απόφαση που θα κρίνει το μέλλον μας.

(για πάρτη σου, ξέρεις εσύ)

Για να μην βαριέμαι στο τραίνο, ξεκίνησα να παίζω τέτρις στο κινητό.

Το παιχνίδι ξεκινάει με δύο επιλογές – είτε παίζεις με την εύκολη διαδρομή, είτε παίζεις στο δύσκολο. Το point είναι να αντέξεις όσο περισσότερο μπορείς.

Απο ένα σημείο και μετά, το παιχνίδι δεν παίζεται. Γίνεται πάρα πολύ γρήγορο, ότι και να έχω προσπαθήσει, είναι αδύνατο να τα προλάβεις τα γαμημένα τα μπλοκάκια. Είναι πολύ γρήγορα, πέφτουν σχεδόν σαν να σε μισούν, δεν μπορείς να σκεφτείς, έρχεται το ένα, μετά το άλλο. Δεν ταιριάζουν, κάνω μια μαλακία, πέφτει ένα πολύ άστοχα, απογοητεύομαι, αλλά αυτά δεν με λυπούνται, δεν σταματούν. Θα πέσει και το επόμενο – και δεν θα ταιριάζει πουθενά.

Πάντα παραδίδομαι – σηκώνω τα χέρια, και παρακαλάω να τελειώσει. Χάνω απογοητευμένος.

Πόσο κοντά είναι αυτό στην ζωή;

Πόσο κοντά μοιάζει αυτή η διαδικασία με την εποχή που έχεις προβλήματα; Που σου έρχεται το ένα μετά το άλλο, και εκεί που λες να! ήρθε αυτό που ταιριάζει και θα βοηθήσει, και θα ξελασκάρω λίγο – κάνεις μαλακία γιατί ήρθε πολύ γρήγορα και δεν ήσουν προετοιμασμένος και τα έκανε χειρότερα, αντί να λύσει σε έφερε ποιο κοντά στην ήττα και απογοητεύεσαι λίγο περισσότερο…

Η δική μου οπτική είναι οτι όσο και να μοιάζει με την ζωή (εκείνη την στιγμή μόνο αυτό σκέφτεσαι, μόνο αυτό υπάρχει, το παιχνίδι) ΔΕΝ είναι η ζωή.

Μετά, κλείνεις το κινητό, ή σε παίρνει κάποιος τηλέφωνο, ή μιλάς με τον σκύλο σου, εν πάσει περιπτώσει ζεις.

Τα προβλήματα, λυπάμαι που το λέω δεν είναι η ζωή – είναι αντίστοιχα με το τέτρις που μοιάζει για λίγο να είναι αποκλειστικά, αλλά δεν υπάρχει μόνο αυτό, υπάρχουν και όλα τα άλλα που έχουν σημασία, που έχουν νόημα – αλλά δεν τα βλέπεις, γιατί εκείνη την στιγμή είσαι αφοσιωμένος στο τέτρις.

Όμως δεν είναι τίποτα άλλο, ένα τέτρις είναι, άμα το κλείσεις δεν υπάρχει.

Τα downsite της ζωής μας, τα έχουμε ξεπεράσει γελώντας.

Ξέρετε πόσες αναποδίες είχα εγώ; Πόσες φορές είπα πάει! τελείωσε – δεν βλέπω συνέχεια;

Και τώρα λέω είμαι ευτυχής.

Ρε πούστη μου, η ζωή είναι πολύ περίεργη, σαν να την περπατάς στο κέντρο της Αθήνας. Ένα τετράγωνο μετά δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Μπορεί να δεις τον Γεωργούλη, έναν άστεγο, να σε βρέξει ο παπάρας που περνάει με το αμάξι του και στα αρχίδια του η λακούβα γεμάτη νερά. Μπορεί να δείς μία τιμή σε ένα προϊόν και να πεις ωραίο! θα το αγοράσω (μία μέρα) ή να δεις έναν τίτλο στις εφημερίδες, και να αναρωτηθείς πότε επιτέλους θα πάρει ο Παναθηναϊκός πρωτάθλημα. Μπορεί να μισήσεις την Κοντολίσα (την αρχίδω) ή να ανακαλύψεις ένα χρώμα καινούργιο, ή ένα σπίτι που η αρχιτεκτονική του θα σε ξαφνιάσει.

Να κοιτάξεις πάνω απο μία ταμπέλα μαγαζιού (πάντα έχει σπίτια πάνω απο τις ταμπέλες μαγαζιού) ή έναν σούπερ γκόμενο, ή να γελάσεις που ανακάλυψες οτι έφυγες απο το σπίτι με το τηλεκοντρόλ αντί για το κινητό.

Να δοκιμάσεις ένα φαγητό που δεν δοκίμασες ποτέ, ένα κρασί που δεν τόλμησες να πιείς, ένα άρωμα που δεν είχες σκεφτεί να βάλεις. Να κάνεις τα μαλιά σου αλλιώς, να αλλάξεις χρώμα στον τοίχο, να φυτέψεις μία μπιγκόνια, να δίνεις κάθε μέρα ένα χάμπουργέρ σε έναν άστεγο.

Η ζωή έχει πάντα μία έκπληξη κάπου. Στην φυλάει. Εν’ ανάκη, θύμωσε και κλείσε το γαμημένο το τέτρις σου.

Και πήγαινε ένα τετράγωνο πιο πέρα.

Κάνε υπομονή – δεν είναι κοντά το τετράγωνο, και η έκπλήξη (καλή ή και καμιά φορά κακή) είναι εκεί και σε περιμένει. Και μετά δες: το φόρεμα, το χρώμα, τον Γεωργούλη, την αφίσα, τον άστεγο, τον τοίχο, την πινακίδα, την αφίσα, την μυρωδιά, την γεύση, το αύριο.

Σχετικά αργοπορημένα, γύρω στις 11 παρα λίγο (ας όψετε ο Κωνσταντάρας να παίζει -πολύ πετυχημένα- τον Μαυρογυαλούρο), φύγαμε με την Ελεάνα για την εκκλησία. Δεν θα πηγαίναμε στην συνοικιακή, αντιθέτως. Κάπου στα Λιόσσια, ο πνευματικός της, Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής (και εκ παραδρομής και Αττικής) θα έψαλε το «Χριστός Ανέστη», και θα ήθελε, αφού πρώτη φορά δεν θα έκανε με την οικογένειά της ανάσταση, να το ακούσει απο εκείνον. Και καθώς συμπαθώ (πιο σωστή λέξη είνα το «σέβομαι» – όχι λόγω θέσης, αλλά λόγω κάποιων από τις απόψεις του) τον Νικόλαο, και κυρίως δεν ήθελα με τίποτα να της χαλάσω χατίρι, συμφώνησα ευχαρίστως.

Ήταν, όμως, ένα μικρό ταξίδι.

Με τα πολλά, σε μία άδεια Αθήνα, φτάνουμε στην αττική οδό. Απο εκεί, έξοδος επτά, λίγο μπέρδεμα με την Δημοκρατίας που γίνεται Αθηνών, σαν να χανόμαστε.

Πλησιάζει η ώρα στο μεταξύ, ε;

Βρίσκουμε ένα περίπτερο και ρωτάω.

«που θέλετε να πάτε;»

«στην Παναγία την Σουμελά»

«α, το υπόγειο που έχτισε ο ρώσος;»

«…ε, ναι, μάλλον…»

«ναι, ναι, εκεί» και μας δείχνει στον χάρτη που έχουμε τυπώσει απο την Μητρόπολη μία διαδρομή άντίστοιχη με την δικιά μας.

Αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε την δική μας, αλλά… «το υπόγειο που έχτισε ο ρώσος;»

Λογικό, μου λέει η Ελεάνα, αφού λέγεται Παναγία Σουμελά. Ίσως είναι ρωσοπόντιος.

Ναι, αλλά το …υπόγειο;

Τέλος πάντων, πρωϊ φτιάχτηκε ο χάρτης, το βράδυ βολτάρουμε εμείς, που να δούμε Γρηγόρηδες και τράπεζες, πάλι ψιλοχανόμαστε, ρωτάμε, το βρίσκουμε.

Κόσμος πολύς. Όλοι μπροστά σε ένα γιαπί.

Παρκάρουμε, πλησιάζουμε.

Γύρω μας ακούμε μόνο ρώσικα. Υπάρχουν και ελληνικές φωνές, αλλά γύρω μας οι περισσότεροι ρώσοι, να συννενοούνται μεταξύ τους. Έχω την αίσθηση οτι οι υπόλοιποι έχουμε έρθει «προσκεκλημένοι» του πάτερ Νικόλαου.

Ο πάτερ Νικόλαος έχει φέρει και το άγιο φως κατ’ευθείαν απο τα Ιεροσόλυμα. Κάνει μία περιφορά γύρω απο το γιαπί, ο κόσμος ακολουθεί, πάμε να ακολουθήσουμε και εμείς, παίρνουμε χαμπάρι οτι πάνω στο γιαπί υπάρχει χώρος υποδοχής οπότε θα κάνει ανάσταση εδώ, δεν ακολουθούμε, πλησιάζουμε.

Πράγματι, επιστρέφουν.

Λειτουργία πριν την ανάσταση, με χωρωδία γυναικών, αντί για ψάλτες. Υπέροχες φωνές, μια διαφορετική εικόνα ήδη.

Απίστευτα χαλαρωτικό.

Έρχετε η ώρα, Χριστός Ανέστη, Χριστός Βασκριές¹. Χριστός Ανέστη στα ρώσικα. Απαντούν οι γύρω μας, Αληθώς ανέστη, και αντίστοιχα στα ρώσικα, δεν καταφέρνουμε να το αποκρυπτογραφήσουμε.

Οι αυλικοί μας ανοίγουν πάλι, θα πάνε κάτω στον ναο, (κάτω;) το παίρνουμε χαμπάρι, πάμε; λέει η Ελεάνα, πάμε λέω και εγώ, κατεβαίνουμε κάτι σκαλιά. Μια μεγάλη υπογεια εκκλησία, πολύ λευκή, στους τοίχους βυζαντινές και αναγεννησιακές εικόνες ² δίπλα δίπλα, οι πιστοί μαζεύονται. Σχεδόν καμία ρωσίδα γυναίκα δεν μπαίνει στον ναό χωρίς μαντίλι, ξεχωρίζουν αμέσως.

Οι φωνές της χωρωδίας να συνοδεύουν τους ιερωμένους, κατάνυξη, διπλή λειτουργία – στα ρώσικα και στα ελληνικά, ο κόσμος κρατά καλαθάκια με κόκκινα αυγά και τσουρέκια. Μία κυρία λέει σε μία άλλη, οτι είναι έθιμο, εκ ρωσίας, να ευλογήσει ο παπάς τα αυγά και τσουρέκια μετά την λειτουργία.

Χαμογελάω συνέχεια, μ’ αρέσουν αυτά που βλέπω, απλός λαός να κάνει ανάσταση, νιώθω τουρίστας, ξένοι κώδικες, ξένα έθιμα, άνθρωποι που ζουν τις ζωές τους μακρυά απο τον τόπο τους και κουβαλούν τις παραδόσεις τους μαζί, σαν φυλαχτό.

Χαμηλοτάβανη εκκλησία, με ψιλοπλακώνει – αλλά ταυτόχρονα κάνει τους λίγους πολλούς, όλους μαζί, συννενώνει.

Συν αυτώ, μου θυμίζει την εικόνα που έχω για τα τεμένη στην ελλάδα, χαμηλοτάβανα υπόγεια και αυτά, νιώθω την αδικία στο πετσί μου, ό,τι διαφορετικό να μπαίνει υπόγεια, να εξαφανίζεται.

(Καταλάβατε γιατί σέβομαι τον Πάτερ Νικόλαο; Γιατί εκεί που άλλοι σπρώχνουν στο χώμα, τούτος το αναδυκνείει με την παρουσία του, το φωτίζει, μας το γνωρίζει. Λέει, όσοι νιώθετε πνευματικά παιδιά μου και θέλετε να κάνουμε Πάσχα μαζί, θα κάνουμε Πάσχα με τους υπόγειους³).

Αληθινό Πάσχα.

Ο πατήρ Γρηγόριος, ο κινητήριος μοχλός της εκκλησίας, είναι φανερά ενθουσιασμένος. Πρέπει να φώναξε στους πιστούς Χριστός Ανέστη πάνω απο εκατό φορές, αλλες τόσες στα ρώσικά. Κάπου εκεί στο τέλος μάθαμε το Αληθώς Ανέστη και εμείς, και απαντάγαμε.

Μέχρι τις τέσσερις περίπου, δεν έφυγε (σχεδόν) κανείς. Περίμεναν την ευλογία των αυγών, των τσουρεκιών και των σοκολάτων τους, κάτι που έγινε με ενθουσιασμό, και μετά μας μοίρασαν αυγά.

Η πιο αξιομνημόνευτη ανάσταση της ζωής μου, δεν το συζητώ.

Βαΐσιμα Βασκριές, φίλοι μου 🙂

1. Όποιος έχει στοιχεία για το πως μπορώ να το γράψω καλύτερα αυτό, ας ενημέρωσει…. [↩]
2. Ντράπηκα να τραβήξω ξενδιάντροπα φωτογραφία απο τις εικόνες τους, αλλά εμένα με κέρδισε η αναγεννησιακή ζωγραφική τους. Όποιος θέλει, μπορεί να πάει στην εκκλησία, ακολουθώντας τον χάρτη που μπορώ να σκανάρω – αν σας ενδιαφέρει…(όχι πια, το άρθρο είναι του 2006! 🙂 ) [↩]
3. Δεν λέω οτι η ρώσικη εκκλησία στην ελλάδα έχει την ίδια αντιμετώπιση με την μουσουλμανική κοινότητα. Λέω όμως για την αντίδρασή μας στο διαφορετικό, σ’ αυτό που δεν καταλαβαίνουμε. [↩]

Επακριβώς:

Αν αύριο το πρωϊ χαλάγανε όλα τα blog του κόσμου (μαζί και το δικό σας), τι θα κάνατε;

Θα τα παρατάγατε όλα και θα πηγαίνατε για καφέ: 63% (52)
Θα πετάγατε χαρτάκια με post στους δρόμους: 13% (11)
Θα τυπώνατε απο τον υπολογιστή σας αφίσες-post και θα τις κολλάγατε στους τοίχους: 11% (9)
Θα μαζευόσασταν με άλλους για να φτιάξετε εφημερίδα: 9% (7)
Θα παίρνατε τους φίλους σας τηλέφωνο: 4% (3)

Πολύ περίεργες οι απαντήσεις, και δεν το περίμενα. Οι περισσότεροι (πάνω απο τους μισούς) μοιάζουν να μην πολυσκοτίζονται – θα τα παράταγαν όλα – αλλά μόνο ελάχιστοι θα έβγαζαν την ανάγκη τους σε μη-προσωπική επικοινωνία μέσω τηλεφώνου. Οι υπόλοιποι έξω, αραχτοί για καφέ.

Απο αυτούς που θα προτιμούσαν να διατηρήσουν μία κάποια μορφή posting (χρειάστηκε να στίψω το μυαλό μου για να βρώ απαντήσεις που να ταιριάζουν για όλες τις περιπτώσεις), με βάση τις συσχετίσεις που είχα κάνει ¹ παρατηρώ ότι:

Κατα σειρά, όσοι απαντήσανε προτιμήσανε το πιο αθόρυβο (και πρακτικό) απο το πιο θορυβώδες και δύσκολο. Δηλαδή, είναι πολύ πιο εύκολο (αλλά και underground) να πετάς ανώνυμα χαρτάκια στον δρόμο, απο το να τυπώνεις ευδιάκριτες αφίσες στους δρόμους. Δεν μιλάω καν για εφημερίδα, οι περισσότεροι blogger μοιάζουν να την αγνοούν απο τις επιλογές τους (παρότι «μεγάλα ονόματα» συνεργάζονται με αυτές, και άλλοι γράφουν ή έχουν ήδη γράψει βιβλίο).

Είναι οι αναγνώστες μου ελληνάρες, δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτό με τον καφέ και το όξω με έπεισε.

Υ.Γ. Εχει καμία σημασία; Πάντως εγώ ή αφίσα, ή χαρτάκια θα ψήφιζα (όχι οτι με χαλάει το όξω δηλαδής….)

1. Τα έχουμε ξαναπεί, ο καθένας διαβάζει όπως θέλει τα αποτελέσματα, αυτή είναι η δική μου ερμηνεία, όχι η απόλυτη [↩]

Πήζω τρελά στην δουλειά – αλλα κατα τα άλλα είμαι περίφημα.

Είναι απο τα πιο άνοστα ποστ που έχω γράψει, (και συχνά βαριέμαι να τα διαβάζω στους άλλους) αλλά είναι πολύ καλύτερο απο το να ανησυχείτε.

Αλλά για να μην σας φέρω και τσάμπα, ιδού ένα ανέκδοτο να γελάσει το χειλάκι σας:

Μια μέρα ο Πρόεδρος Μπους επισκέπτεται ένα δημοτικό Σχολείο και λέει στα παιδιά :

«Μπορείτε να μου κάνετε ότι ερωτήσεις θέλετε » πετάγεται ο Μπομπ «Κύριε πρόεδρε θα σας κάνω τρεις ερωτήσεις»

«Μπράβο παιδί μου ρώτα»

1) Πως κερδίσατε τις εκλογές εφόσον στο μέτρημα των ψήφων χάσατε ;

2) Γιατί θέλετε δίχως αιτία να εισβάλετε στο Ιράκ ;

3) Δεν νομίζετε ότι η Βόμβα στην Χιροσίμα ήταν η μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση ;

Εκείνη την στιγμή χτυπάει το κουδούνι για διάλειμμα, τα παιδιά βγήκαν στην αυλή και όταν γύρισαν πίσω τους λέει ο Μπους

«Θέλει κανείς να κάνει καμιά ερώτηση;»

Πετάγεται ο Τζο «Κύριε πρόεδρε θα σας κάνω δυο ερωτήσεις».

«Λέγε παιδί μου»

1) Γιατί σήμερα το κουδούνι χτύπησε μισή ώρα πιο νωρίς ;

2) Και που είναι ο Μπομπ ;

Απο τα αγαπημένα μου…

Πριν απο έναν χρόνο, πήγα να την βγάλω καθαρή και να μη πω τίποτα, αλλά με πήρανε χαμπάρι – φέτος λέω να το πω μόνος μου, για να μη με δουλεύουνε κιόλα οτι το κρύβω 🙂 :

Αρκουδογενέθλια σήμερα.

Τριαντατρία χρόνια με χαρές, μπόλικες λύπες, κανα-δυό μαλακίες αξιομνημόνευτες, δυο-τρεις αδικίες, γεμάτο το καλάθι μας.

Γεμάτη ζωή – καλή ζωή.

~

Τα όνειρά μου; Πέρσυ το θυμάμαι σαν τώρα, ευχήθηκα να αγαπώ και να μ΄αγαπάνε. Κάποιος ακούει, και οι ευχές πιάνουν. Αργούν καμιά φορά, αλλά πιάνουν.

Ποιο παλιά; Η μόνιμή μου ευχή ήταν «να αγαπώ ότι έχω, και να έχω ότι αγαπώ». Με κανα-δυό εξαιρέσεις, έπιασε και αυτή.

Σήμερα, με το νερό να τρέχει επάνω στο δασύστριχο στιβαρό κορμί μου, αναρωτήθηκα τι ευχή να κάνω. Τι επιθυμείς όταν νιώθεις πλήρης;

Την έκανα, αλλά δεν θα σας την πω: την ακούσαμε το νερό, οι τοίχοι, και εγώ. Ισως του χρόνου.

~

Μπορεί να γελάσετε με αυτό που θα σας πω, αλλά αισθάνομαι δύο ετών. Η αλήθεια είναι ότι πριν περίπου δύο χρόνια, έκανα αλλαγές, πήρα αποφάσεις (όχι τόσο γενναίες όσο ακούγονται), πήρα τα ηνία.

Ξε-φοβήθηκα μπορεί κανεις να πει.

Αν είμαι ευτυχισμένος σήμερα, είναι γιατί απλώς απολαμβάνω τους καρπούς των αλλαγών μου.

.

Και, ώ, ναι. Είμαι ευτυχισμένος σήμερα.

Στην βόλτα μου έπεσα σε μία περίεργη κόντρα.

Η αφίσα της διαμαρτυρίας για το σκότωμα της φώκιας, σήκωσε αντιδράσεις για την αποκρουστική της εικόνα.

Οι δύο γνώμες που πήρα χαμπάρι είναι απο τον OldBoy και τον Ανεμο¹.

Γιατί;

Μερικοί αναστατώντονται στην θέα της φωτογραφίας. Είναι προφανώς ψηφιακά πλασμένη, ψεύτικη, φτιαγμένη για να σοκάρει. Γιατί όμως ξεσηκώνει την αντίδραση;

Θυμάμαι την αντίδραση των ευρωπαίων όταν στα τσιγάρα τους αποφασίστηκε να μπουν φωτογραφίες με σάπια πνευμόνια και πληγιασμένες καρδιές, με σκοπό να θυμίσουν τις συνέπειες του καπνίσματος.

Ακόμα και εδώ, στην φτωχή μας Ελλάδα, θραύση έκαναν τα χαρτόνια που μέσα τους μπαίναν τα πακέτα τσιγάρων που γράφανε οτι «Το Κάπνισμα Προκαλεί Καρκίνο».

Το καταλαβαίνω κάποιος να μην θέλει να το δεί. Το καταλαβαίνω να αντιδρά – γιατί του χαλάει το στομάχι, γιατί του ανεβάζει την πίεση, γιατί δεν τον αφήνει να κοιμηθεί ή να φάει.

Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί δεν αντιδρά σε αυτό που δημιουργεί τέτοιες αφίσες, σε αυτό που προκαλεί όλο αυτόν το θόρυβο:

– Δεν θέλει να παίξει το παιχνίδι του ανθρώπου που τον τρόμαξε;

– Βαριέται;

Θα έλεγε κανείς οτι χτυπούν τον ταχυδρόμο για τα άσχημα νέα που έφερε…

~

Λυπάμαι, αλλά νομίζω οτι είναι πιο σημαντικό να μην σκοτώνονται οι μικρές φώκιες – και αν αυτή η διαφήμιση γλυτώσει έστω και μία, ή αν επηρεάσει έστω και έναν άνθρωπο να αντιδράσει (εναντίον του φονικού, όχι της διαφήμισης), καλώς υπάρχει.

Αποψή μου, και άποψή σας. Αν θέλετε, την συζητάμε.

Να σας θυμίσω όμως ένα «ανέκδοτο»;

Προχθές έπεσα πάνω σε καμιά πενηνταριά βιβλία που έγραφαν πόσο κακό κάνει το κάπνισμα. Και το σταμάτησα αμέσως. Το διάβασμα.

Υ.Γ. Η εν λόγω αφίσα είναι εδώ. Όποιος θέλει, κάνει κλικ και την βλέπει – για να καταλάβει και για τι πράγμα μιλάμε.

1. Και οι δύο, παρά την όποια διαφωνία τους μου είναι εξαιρετικά συμπαθείς, και να μην παραλείψετε να διαβάσετε συνολικά τα blog τους [↩]

Μόνο εγώ ξαφνιάζομαι;

Ποιο είναι το πολυτιμότερο υγρό στη Γη; Εάν θεωρείτε ότι είναι το πετρέλαιο, κάνετε λάθος. Είναι το νερό. Ακόμα κι αν περισσότερο από το 70% της γήινης επιφάνειας καλύπτεται από το H20, πολλές περιοχές του πλανήτη πάσχουν από συνεχή έλλειψη πόσιμου νερού.

Το LifeStraw αναμένεται να αλλάξει την κατάσταση. Πρόκειται για συσκευή μικρών διαστάσεων που κατασκευάζεται από την ελβετική Vestergaard Frandsen S.A., η οποία αξιοποιεί μια -κατοχυρωμένη με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας- ρητίνη που σκοτώνει τα βακτηρίδια με το που έρχεται σε επαφή μαζί τους. Τα φίλτρα της συσκευής αφαιρούν βακτηρίδια όπως της σαλμονέλας και του σταφυλόκοκκου από τα νερά των ποταμών και των λιμνών. Είναι μια συσκευή πολλών χρήσεων, η οποία, στην εκτιμώμενη τιμή των 3-4 δολαρίων είναι ιδιαίτερα προσιτή και έχει τη δυνατότητα όχι μόνο να περιορίσει τις ασθένειες, αλλά και να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο και την υγιεινή σε πολλές από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη.

Από το in2life.gr.

Μόνο εγώ έχω πάθει σοκ;

Κάνει 3-4 δολλάρια και δεν έχει γίνει χαμός; Αντιλαμβανόμαστε πόσοι άνθρωποι θα γλυτώσουν με αυτήν την πολύτιμη εφεύρεση;

Κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα- που είναι όλοι αυτοί;

Σπαταλήσαν τις δυνάμεις τους στα …internetoσκάνδαλα και στην Eurovision;

Τα blog θα σας μαθαίνουν τον κόσμο, σας το λέω.

Το επίσημο (και πολύ ενδιαφέρον) site, θα το βρείτε εδώ ….

Άνοιξε και τον περιμέναμε – αλλά δεν μας λέει που. Πρόταση: τώρα με την eurovision που έρχεται, μετά τα μεθεόρτια, δεν πάμε να τσακίσουμε κανένα δίπιττο; Πρόταση νουμερο δύο: μήπως το μαγαζί να λέγεται «Το bloggerάδικο«;

Υ.Γ. Ρε φιλαράκι George, σήμερα ξεκίνησα την δίαιτα, γιατί μου τα κάνεις αυτά; Τίποτις λάιτ, δεν έχεις;

Έκανα δυο-τρεις πρωταπριλιάτικες φάρσες, εντέχνως τυχαίες, και γέλασα πολύ – και τα θύματα, γιατί ήταν (πιστεύω) όλες καλοπροαίρετες και πετυχημένες.

Εδώ θα βρείτε ξένο site που μάζεψε τις πρωταπριλιάτικες φάρσες απο άλλα site (γνωστά και μη) για το 2006.

Πείτε μου αν ξέρετε κάτι ανάλογο – τι γράψανε οι εφημερίδες;

Το μόνο που βρήκα ήταν οτι Τα Νέα και άλλη μία εφημερίδα έγραψαν για την συμφιλίωση Μητσοτάκη-Σαμαρά (εκτός και αν δεν είναι πρωταπριλιάτικο…) 🙂

Πάντως, με αυτό που γέλασα πολύ ήταν η είδηση (της χρονιάς, πιθανώς):

Η WordPress και η TextPattern ενώνονται, για να φτιάξουν την …WordPattern!

Είναι απίστευτη η εντύπωση που έγινε απο αυτό το αστειάκι (μέχρι και αρνητικά σχόλια διάβασα…)
….

Μόλις πήρα χαμπάρι οτι τόσα χρόνια bloggerας, δεν σας έχω κεράσει φάρσα.

Ετοιμαστείτε. Απο του χρόνου αυτό θα αλλάξει! 🙂

έχουμε και λέμε.

Τριανταοχτάχρονος δίνει αίμα για έναν φίλο του (αν δεν κάνω λάθος) ο οποίος το χρειάζεται.

Δύο-τρία βράδυα πιο πριν, είχε ξεδώσει, για λόγους που τον αφορούν, σε εκδιδόμενες γυναίκες¹. Οι κοπέλες έχουν τον ιο του AIDS, αλλά αν και ο τύπος, κατά δήλωσή του, κρατάει κάποιες στοιχειώδεις προφυλάξεις, τον κολλάει².

Το αίμα ανεξέσταστο, για χίλιους δύο λόγους που με αφήνουν παγερά αδιάφορο, μεταγγίζεται σε δύο άτομα: μία 17χρονη, και έναν 76χρονο. Τα άτομα, αφού τους έγινε η μετάγγιση, εντοπίζονται να έχουν τον ιο.

Αλλα το υπέροχο κράτος μας, τα διορθώνει όλα: αφήνει τους γιατρούς και το προσωπικό που δεν ελέγξανε το αίμα, αλλά ασκεί ποινική δίωξη στον… αιμοδότη!

Εγώ τώρα που είμαι μέρος της κοινωνίας, ρωτάω:

Αποδίδεται δικαιοσύνη;

Δηλαδή ρε αδελφέ, καλύφθηκα;

Ο χριστιανός, αν το ήξερε, μαλάκας είναι; δεν θα έδινε αίμα. Παει αυτό, το λέει και ο εισαγγελέας:

Σύμφωνα με την εκτίμηση του Εισαγγελέα, ο συγκεκριμένος αιμοδότης, τα στοιχεία του οποίου παραμένουν απόρρητα, δεν είχε δόλο για να μεταδώσει με την αιμοδοσία τον ιό IHV σε άλλους συνανθρώπους τους, έπρεπε όμως να απόσχει από την αιμοδοσία τη συγκεκριμένη ημέρα, αφού πριν δώσει αίμα ενημερώθηκε και υπέγραψε το σχετικό «δελτίο αιμοδότη-ιατρικό ιστορικό-οδηγίες αιμοδοσίας».

Ναι ρε φίλε, έπρεπε να απόσχει, δεν διαφωνεί κανείς. Αλλά, δεν πήγε για την διμηνιαία αιμοδοσία ο χριστιανός, να δώσει αίμα κατ’ανάγκη πήγε. Δηλαδή, ο φίλος του χρειαζόταν αίμα, και αυτός δεν το είχε προγραμματίσει να μην πάει να πηδηχθεί δυο μέρες πριν. «Τάδε χρειάζομαι αίμα» του είπανε, πήγε.

Απο την άλλη, σου λέει ο τύπος, το ελέγχουνε το αίμα, αμα γίνει καμιά στραβή, θα το μαζεψουνε.

Αμ δε. Είτε γιατί βαριούνται (δεν το πιστεύω) είτε γιατι κοστίζει, είτε γιατί είχε μπάλα, το αίμα πήγε χωρίς κανέναν έλεγχο στους ασθενείς.

Και ο τύπος, κατά πάσα πιθανότητα, κόλλησε και την γυναίκα του στο μεταξύ.

Ποιός είναι ο ένοχος; Γιατί στο σκαμνί δεν κάθονται υπουργοί και διευθυντές, υπεύθυνοι και προσωπικό;

Μήπως είναι ο ποιο εύκολος στόχος; άλλοι δεν είναι υπεύθυνοι για αυτό το συμβάν;

Από την έρευνα ουδεμία ευθύνη προέκυψε σε βάρος των αρμοδίων ιατρών του Κέντρου Αιμοδοσίας του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, οι οποίοι, σύμφωνα τον Εισαγγελέα, ενήργησαν στο πλαίσιο της συνήθους διαδικασίας και με βάση την υλικοτεχνική υποδομή που διέθεταν.

Ουδεμία ευθύνη. Μάλιστα.

Ευθύνη για τρεις φόνους. Ετσι λέω εγώ.

Εγώ ξαναρωτάω: καλύφθηκα; σαν κοινωνία, είμαι πλέον σίγουρος οτι το επόμενο αίμα δεν είναι μολυσμένο;

Αποδίδεται δικαιοσύνη αν στείλω φυλακή τον 38χρονο;

Κάθε διαφωνία δεκτή.

1. Δεν είναι αυτές οι πουτάνες σε αυτήν την θλιβερή ιστορία [↩]
2. Σημαντικό σχόλιο: Η Μαρία Κ. πιστεύει οτι ο ιος δεν μεταδίδεται απο γυναίκα σε άντρα. Θα πούμε περισσότερα για αυτό μια άλλη φορά – προς το παρόν το αναφέρω απλώς (αν και στην υπόθεσή μας δεν έχει καμία σημασία). [↩]

Αυτή η εποχή, έχει κυρίως χαμένους.

Κάποτε, έχω την αίσθηση ότι όλοι ήταν ικανοποιημένοι αν, κοιτώντας την ζωή τους, έβλεπαν μία οικογένεια, ένα δικό τους σπίτι, ένα αυτοκίνητο.

Ίσως και μία έχρωμη τηλεόραση.

Σήμερα, μοιάζει όλοι να θέλουν να γίνουν κροίσοι. Αυτοκίνητα, σπίτια, κινητά με hands free, ρολόγια και τσάντες αξίας, τίποτα να μας ξεχωρίζει απο τους πλούσιους. Όλοι μία κάστα, και δεν μπορεί, κάποιους πρέπει να εκνευρίζει σοβαρά αυτή η τακτική.

Εμείς και οι πλούσιοι ίδιοι; αστειεύεστε;

Στην πραγματικότητα ο τρόπος για να αποκτήσεις το αγαθό άλλαξε – ήρθε πιο κοντά. Οι φημισμένες τσάντες longchamp (περί τα 600 ευρώ η μία) πουλιούνται κάτω απο το βλέμμα μας – κυρίως σε πελάτες που έχουν να πληρώσουν μία περιουσία.

Όσοι δεν έχουν, χρεώνονται. Σε πιστωτικές, σε δάνεια, στην ζωή.

Όσοι δεν μπορούν, ή είναι ήδη χρεωμένοι, αγοράζουν φθηνά αντίγραφα απο τους μαύρους.

Η πιθανότητα να μην την επιθυμήσουν, μοιάζει να μην είναι επιλογή.

Σε τι διαφέρουμε απο τους πλούσιους; Σε απολύτως τίποτα. Μοιάζουμε το ίδιο, οδηγούμε τα ίδια αυτοκίνητα, ντυνόμαστε το ίδιο (τουλάχιστον στις καθημερινές μας διαδρομές).

Και μήπως, μεταξύ μας, είναι αυτοί πλούσιοι;

Με τον ίδιο τρόπο που τα «αποκτήσαμε» εμείς, με τον ίδιο τα αποκτήσανε αυτοί. Μεγάλες επιχειρήσεις, με τρελούς τζίρους είναι σοβαρά υπερχρεωμένες σε επαγγελματικά δάνεια και υπερτιμημένες μετοχές.

Εταιρείες δημιουργούν εταιρείες (που δημιουργούν εταιρείες) για να καλύπτουν με ύποπτες και σκοτεινές διαδρομές κρυφά τιμολόγια.

Όλα δανεικά, όλα ξένα.

Κοιτάζω το κινητό μου. Εκατό χιλιάδες δραχμές έκανε. Κάποτε θα ντρεπόμουν να δώσω τόσα λεφτά.

Τώρα μεγάλωσα.

Οι ίδιοι άνθρωποι που «μεγαλώσαμε» και αποκτήσαμε ευθύνες, αδυνατούμε να απεργήσουμε.

Δεν μας παιρνάει απο το μυαλό να κατεβούμε στους δρόμους, να τσακωθούμε με την εξουσία, να πούμε στο αφεντικό μας «αντε γαμήσου». Απο την στιγμή που θα μας κοροιδέψουνε, μέχρι την στιγμή που θα το ξεχάσουμε ούτε ένα μάτι δεν προλαβαίνει να ανοιγοκλείσει.

Όλα υπολογισμένα, τα αγαθά μας (που δεν είναι δικά μας, δανεικά απο την τράπεζα είναι) μας κρατούν σαν αλυσίδες όταν πάμε να σηκωθούμε.

Νιώθουμε ελεύθεροι γιατί πάμε για «σκι στον Παρνασσό» ή «διακοπές στην Μύκονο» αλλά αγνοούμε πλήρως την πραγματική ελευθερία του να μην έχεις ρεύμα για δέκα μέρες.

Δεν ανησυχώ για μας – προσαρμοζόμαστε δύσκολα.

Για τα παιδιά μας ανησυχώ: αν είμαστε εμείς το πρότυπό τους, ή που θα μας πάρουν χαμπάρι και θα αντιδράσουν, ή που θα ομαλοποιηθούν με το σύστημα.

Ποιός θα τολμήσει να τους πει την αλήθεια;