(Για σενα, που είπες ένα γεια.)

Ας λάβεις υπόψιν σου οτι όλοι είμαστε (ή ήμασταν κάποια στιγμή) μόνοι, φοβισμένοι, και νιώθαμε κάτι να μας πνίγει…

…όλοι, νομίζω. Πάντως σίγουρα και εγώ.

Υπήρχαν περίοδοι στην ζωή μου που η καλύτερη δυνατόν παρέα μου, ήμουν εγώ.

Ακόμα και εγώ ήμουν πολύ μουρτζούφλης για να μου αρέσω 🙂

Ακόμα και απο μένα, κρυβόμουν.

(Ω, πόσο κρυβόμουν απο μένα)

Αλλά παρότι έχω απωθήσει αυτην την περίοδο, ως χειμώνα, τώρα, τον κοιτάω με λίγο νοσταλγία (αλήθεια!) όχι γιατι με έλκει να τον ξαναζήσω, αλλά κυρίως γιατί έχει παίξει τον πρώτο λόγο στο να είμαι αυτό που είμαι σήμερα, και να νιώθω καλά με όσα έχω καταφέρει.

Αν ισχύει και για οποιονδήποτε άλλο αυτό, του θυμίζω οτι ακόμα και ο χειμώνας, είναι υπέροχη εποχή.

Δεν υπάρχει κακός χειμώνας.

Απο αυτον τον χειμώνα εγώ έμαθα να σκέφτομαι. Βρήκα τα όριά μου. Σε καιρούς που ζητούσα να αγαπηθώ, βρήκα κάποιον να με αγαπήσει και να με καταλάβει: εμένα. (Οι άνθρωποι που ήταν μαζί μου μετά απο αυτό, σας πληροφορώ, έκτίμησαν ιδιαίτερα το γεγονός οτι ήξερα τι είμαι, τι θέλω, και τι μπορώ να δώσω. Εκτίμησαν ακόμα και το γεγονός οτι όταν δεν ήξερα, τολμούσα να το πω).

Προσπερνάω τα «Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν θα σε αγαπήσει κανείς» όχι γιατί είναι λάθος, αλλά γιατί είναι δύσκολο να τα ακολουθήσεις. Οταν είσαι πεσμένος, δεν ενθουσιάζεσαι ιδιαίτερα με τα προτερήματά σου. Δεν τα βλέπεις καν. Ισως καλή συμβουλή θα ήταν: ψάξε να τα βρεις: Πήγαινε ένα θέατρο, ένα σινεμά, άρχισε ένα σπορ, γράψε ένα blog. Γράψε, μάθε, τραγούδα, χόρεψε, διάβασε, παίξε, μαγείρεψε, διακόσμησε, διασκέδασε. Εγώ θα πρότεινα να τα κάνεις (όποτε μπορείς) μόνος σου, όταν η ζωή σου δίνει μοναξιά (όπως και αν την πακετάρει: ως μία απώλεια, μία μετακόμιση, μία έλλειψη φίλων ή δεσμών), σου δίνει και μία θαυμάσια ευκαιρία να κάνεις παρέα μαζί σου – να φας λίγο χρόνο για να καταλάβεις ποιός είσαι. Κερδίζοντας την αυτόπεποίθησή σου, κερδίζεις και ότι άλλο ποθείς απο την ζωή.

Θα ανακαλύψεις ότι σ’ αρέσει το θέατρο, οτι σ’ αρέσει μία διαφορετική μουσική, οτι σ’ αρέσει ένας χορός.

Και σιγά σιγά, θα ανακαλύψεις οτι σ’ αρέσεις εσύ.

Και θα καταλάβεις γιατί ο χειμώνας είναι δώρο – αλλά το βλέπεις μόνο την άνοιξη.

Πού είναι καλύτερα: Στη φυλακή ή στη δουλειά;

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Περνάς τον περισσότερο χρόνο σου σε ένα κελί 8 Χ 10.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Περνάς τον περισσότερο χρόνο σου σε ένα γραφείο με διαχωριστικό 6 Χ 8.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Σου παρέχουν τρία γεύματα την ημέρα.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Κάνεις διάλειμμα μόνο για ένα γεύμα, που το πληρώνεις εσύ.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Μειώνεις το χρόνο παραμονής σου με καλή συμπεριφορά.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Φορτώνεσαι περισσότερη δουλειά αν δείξεις καλή διαγωγή.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Ο φύλακας κλειδώνει και ξεκλειδώνει όλες τις πόρτες για σένα.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Πρέπει να κουβαλάς πάνω σου κλειδιά για να ανοίγεις τις πόρτες.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Μπορείς να βλέπεις τηλεόραση και να παίζεις ηλεκτρονικά.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Σε απολύουν αν βλέπεις τηλεόραση και παίζεις ηλεκτρονικά.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Έχεις τη δική σου τουαλέτα.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Τη μοιράζεσαι με κάτι ηλίθιους που κατουράνε το καπάκι.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ:Επιτρέπουν στους φίλους και συγγενείς σου να σε επισκεφθούν.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Δεν μπορείς ούτε στο τηλέφωνο να μιλήσεις με τους δικούς σου.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ:Οι φορολογούμενοι πληρώνουν όλα τα έξοδα για σένα.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Πρέπει να πληρώνεις όλα τα έξοδα για να πας στο γραφείο και ύστερα σου κρατούν από το μισθό σου φόρους για τους φυλακισμένους.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Πρέπει να αντιμετωπίσεις σαδιστές δεσμοφύλακες.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Τους ονομάζουν «διευθυντές».

Σου εύχομαι μία όμορφη μέρα στο γραφείο. Εγώ πάω φυλακή!

Κάποιος τύπος βλέπει έναν φίλο του στο δρόμο και του λέει:

– Aσ’ τα είμαι χάλια. Έχω φοβερούς πόνους στον αγκώνα μου. Δεν ξέρω τι είναι. Πρέπει επειγόντως να δω έναν γιατρό.

-Φίλε μου έχω νέα για σένα. Το φαρμακείο στη γωνία έχει ένα μηχάνημα τρομερό! Με ένα μικρό δείγμα ούρων, μπορεί να σου διαγνώσει οτιδήποτε. Aλλωστε τι έχεις να χάσεις, 10 ευρώ στοιχίζει όλο κι όλο.

-Φίλε μου τι έχω να χάσω; Θα πάω.

Πάει σπίτι, λοιπόν, γεμίζει ένα ουροσυλλέκτη και μια και δυο πάει στο φαρμακείο με το θαυματουργό μηχάνημα. Ρίχνει στην υποδοχή τα ούρα του, βάζει και ένα 10ευρώ στην υποδοχή και περιμένει. Σε ένα λεπτό το μηχάνημα αρχίζει να κάνει θορύβους, λαμπάκια αρχίζουν να αναβοσβήνουν και τελικά βγαίνει ένα χαρτάκι που του λέει:

«Πάσχεις από tennis elbow, ασθένεια των τενιστών. Θα πρέπει να ξεκουράσεις το χέρι σου, να κάνεις θερμά λουτρά, να αποφύγεις το σήκωμα βαριών αντικειμένων. Σε δύο εβδομάδες θα είσαι καλύτερα».

Το ίδιο βράδυ, ο φίλος μας δεν μπορούσε να χωνέψει τις δυνατότητες αυτού του μηχανήματος, πως είναι δυνατόν να κάνει τόσο ακριβή διάγνωση. Σκεπτόταν πόσο προχωράει η επιστήμη και αν θα μπορούσε να κοροϊδέψει το μηχάνημα. Παίρνει λοιπόν λίγο νερό βρύσης, λίγο αίμα από το σκύλο του, ούρα από τη γυναίκα του και την κόρη του και τέλος βαράει και μια μαλ**ία, τα ανακατεύει καλά και πάει στο μηχάνημα.

Βάζει το δείγμα στην υποδοχή, πετάει και ένα 10ευρώ και περιμένει. Σε ένα λεπτό το μηχάνημα αρχίζει να κάνει θορύβους, λαμπάκια να αναβοσβήνουν και τελικά βγαίνει ένα χαρτάκι που του λέει:

«Το νερό της βρύσης σου είναι πολύ σκληρό. Πάρε αποσκληρυντικό. Ο σκύλος σου πάσχει από αποβιταμίνωση. Δώστου βιταμίνες. Η κόρη σου παίρνει ναρκωτικά. Βρες κλινική αποτοξίνωσης. Η γυναίκα σου είναι έγκυος – Δίδυμα κορίτσια. Δεν είναι δικά σου. Βρες δικηγόρο. Και συ αν δε σταματήσεις να βαράς μαλ**ία, ο αγκώνας σου δε θα γίνει ποτέ καλά».

Δεν ξέρω τι θα γίνει απόψε στις 11 στο Alpha. Την προηγούμενη εβδομάδα όμως, η εκπομπή του Ηλία Ψινάκη, όπως μου την μεταφέρανε, ήτο αηδία.

Θα περιμένω να δω, και θα κρίνω απο μόνος μου.

Το γενικότερο θέμα όμως, είναι αν επιτρέπουμε τέτοιες αηδίες ή όχι. Τα περι ώρας τα καταλαβαίνω – τα παιδιά δεν βλέπουν, κοιμούνται. [Οκ, αλλά όταν ξυπνήσουν τελικά απο τον παραδεισένιο κόσμο που τα κοιμίζουμε, μάλλον θα σιχαθούν (αν έχουν λίγο αυτοεκτίμηση)].

Αλλά η εκπομπή, όπως μου την μεταφέρανε, αηδίασε ακόμα και μένα. Συνεπώς, δεν είναι θέμα παιδιών ή αθώων ψυχών (ή εν πάσει περιπτώσει, αν θέλετε, οι αθώες ψυχές δεν έχουν ηλικία). Οπότε το σκέφτηκα: τι κάνουμε; πως αντιδρούμε;

Μου πήρε λίγο. Απο την μία το σιχαμερό, αλλά απο την άλλη τι; Δικτακτορία; Ποιός θα αποφασίζει τι μπαίνει στην θέση του; Ποιός θα πει «θα δεις αυτό, είναι το καλύτερο για σένα»;

Και βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε, εφόσον έχουμε δημοκρατία τότε αυτό ψήφισε (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) το κοίνο να δει. Αυτό, το Fear Factor και το Cheaters.

Αν αυτό είναι το μη χείρον βέλτιστο, λυπάμαι. Αλλά προτιμώ τον Ψινάκη.

Καλή τηλεθέαση.

Πήγαμε και εμείς να δούμε τον Κώδικα Ντα Βίντσι.

Αποφύγαμε τον μύθο που λέει «όλα είναι γεμάτα» – παπαριές, ο κινηματογράφος στο Παγκράτι είχε κόσμο, αλλά γεμάτος δεν ήταν. Το ίδιο συνέβει και σε όλους όσους ξέρω οτι πήγαν, απο λίγους μέχρι άδειο ήταν το σινεμά.

Διαφημιστικές φόλες.

Γυρίζω στο έργο. Είχα ακούσει και άσχημες κριτικές, που μιλάγανε για κακογυρισμένη φούσκα, οτι οι κριτικοί γελάγανε σε «βαριές στιγμές» του έργου και άλλα τέτοια.

Καλός ο Τιμογιαννάκης, δεν λέω – αλλά την ταινία θέλω να την δω χωρίς προκαταλήψεις.

Μετά απο καμιά δεκαριά διαφημίσεις (δεν έχω ξαναματαδεί τόσες πριν απο έργο) και 150 λεπτά αργότερα, έφυγα με την αίσθηση της ικανοποίησης.

Μια χαρά εργάκι.

Με το πάθος του, τις συγκινήσεις του, το μυστήριό του (είχα ξεχάσει το βιβλίο, ευτυχώς), όλα τα καλά του Θεού.

Μπορεί να φταίω και εγώ που συχνά «χάνομαι» στην ταινία, συμμετέχω, αφήνομαι -όταν είναι καλή- να με πάει όπου εκείνη θέλει.

~

Μπορεί όμως και να φταίει οτι προσπάθησα να μην πάω «διαβασμένος». Τις καλύτερες ταινίες που θυμάμαι ήταν σαν να τις ανακάλυψα – καμία προετοιμασία για το υπέροχο αποτέλεσμα. Δύο παραδείγματα;

Το Απέραντο Γαλάζιο,

και

Το Πέμπτο Στοιχείο.

Δεν λέω οτι ήταν κλασσικά – λέω οτι εμένα μου αρέσανε πολύ, κυρίως επειδή δεν ήμουν προετοιμασμένος για το αποτέλεσμα. Πήγα, είδα και απόλαυσα.

Οι κριτικοί πρέπει κατά την γνώμη μου να χρησιμοποιούν μόνο δύο λέξεις: να πάτε – να μην πάτε.

Τουλάχιστον, για μένα θα δούλευε καλά αυτό….

Το να είσαι blogger είναι ευχή ή κατάρα;

Έμαθα απο αυτή την διαδικασία οτι λες πολλά μυστικά – μερικά πολύ (πολύ) προσωπικά.

Δεν είναι όμως ο μόνος τρόπος.

Ο δύσκολος. Στείλτε μία κάρτα, ανακοινώστε το μυστικό που σας τυραννάει.

Ο εύκολος. Γράψτε το, και ζητήστε συγχώρεση.

Ποτέ άλλοτε η τεχνολογία δεν ήταν περισσότερο ανακουφιστική.

Το βρηκα στο istologio, που με ξάφνιασε με την αλλαγή του συνηθισμένου του ύφους …ή μήπως όχι; 😉

Το φιλανδικό συγκρότημα Lordi έρχεται να διαγωνιστεί στην Eurovision.

Παραθέτω, αυτούσιες και αναλυτικά, τις δύο απόψεις.

Ο λόγος:

ΨΗΦΙΣΤΕ LORDI!

Οποιοσδήποτε με διανοητική ικανότητα μεγαλύτερη ενός ραδικιού, βλέπει το διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision για αυτό που είναι: Ένα κακόγουστο αστείο, όπου οι βαρετές, ακούσια χιουμοριστικές και απαίσιες μουσικές ερμηνείες εναλλάσσονται με τiς κρύες ατάκες από ένα φωτογενές και κουφιοκέφαλο ζευγάρι οικοδεσποτών. Νοσταλγικά κομμάτια των προηγούμενων διαγωνισμών και ανάξιες λόγου μεταδόσεις παρουσιάζονται, όλα σε μια ζαχαρένια, δήθεν αδελφική επίδειξη της ευρωπαϊκής ψευδο-ενότητας. Ο όρος «eurotrash» περιγράφει άψογα αυτό το κωμικοτραγικό όργιο.

Σίγουρα υπάρχει θέση στον κόσμο για αυτά τα σκουπίδια. Το ανησυχητικό όμως είναι ο αριθμός ανθρώπων που παίρνουν το διαγωνισμό στα σοβαρά, τον μετέτρεψαν ακόμη και σε θέμα του εθνικής υπερηφάνειας. Αυτά τα γίδια έχουν συνήθως τη δύναμη πάνω στην επιλογή των αντιπροσώπων για τον διαγωνισμό, και παρέχουν κατά γενική ομολογία στον υπόλοιπο πληθυσμό την εύθυμη ετήσια μερίδα γαστρονομικής κακίας.

Εντούτοις, κάθε τόσο μια χώρα ξυπνά από τη χειμέρια νάρκη και εκλέγει έναν αντιπρόσωπο με άποψη, και το κάπως υγιές «άντε γαμηθείτε» προς αποδοκιμασία των συντηρητικών του διαγωνισμού. Φέτος η χώρα αυτή είναι η Φινλανδία.

Οι Lordi δεν είναι μόνο ένα αξιοπρεπέστατο hard-rock συγκρότημα στα χνάρια των Kiss, αλλά και ένα απολαυστικά προκλητικό, ειρωνικό θέαμα τεράτων. Το συγκρότημα είναι ο πιο εξωγενής διαγωνιζόμενος που θα μπορούσε να υπάρξει, και σίγουρα ο πιο βλάσφημος ερμηνευτής στην ιστορία του διαγωνισμού. Η επιλογή του στο διαγωνισμό δεν είναι τίποτα λιγότερο από θεία δικαιοσύνη, ένα ορθωμένο, αιχμηρό μεσαίο δάχτυλο που τρομοκρατεί τις κοπαδοποιημένες μάζες. Η δυσαρέσκεια των ευρωπαικών μέσων ενημέρησης, καθώς και οι κατηγορίες για Σατανισμό από θρησκευόμενα τούβλα μόνο το γέλιο προκαλούν.

Αυτή η σελίδα και εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, έχει μια αποστολή: για να διαδώσει σε ολόκληρη την Ευρώπη το μήνυμά μας, «ΨΗΦΙΣΤΕ LORDI!» Ας εξετάσουμε πόσο μεγάλη επιρροή μια (ενδεχομένως) ογκώδης διαδικτυακή εκστρατεία μπορεί να έχει. Στείλτε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείο, blog, τηλέφωνο, SMS, IRC και IM αυτό το μήνυμα σε όλους τους φίλους σας, στους φίλους των φίλων σας, στους διαδικτυακούς φίλους σας και γενικά σε καθένα που ψηφίζει στον ημιτελικό στις 18 Μαΐου και σε τελικό στις 20 Μαΐου.

Ας κάνουμε την Eurovision ιστορία. Ασκήστε το δικαίωμά της ψηφου!

Όλο εδώ: http://www.votelordi.org/#Ελληνικά

Ο αντίλογος:

ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕ ‘ΣΩΑΣ ΤΑΣ ΦΡΕΝΑΣ’

Αγαπητοί φίλοι, Έλληνες οικογενειάρχες, έλληνες χριστιανοί,

Είναι χαρά μας να δεχόμαστε στην Ελλάδα κάθε άνθρωπο που αγαπά την χώρα μας, τον ήλιο μας, την φιλοξενία μας όπως οι φίλοι μας από την Σκανδιναβία και ιδιαίτερα την Φινλανδία. Όμως σ’ αυτήν την όμορφη σκανδιναβική χώρα, κάποια μερίδα ανθρώπων έχει ψηφίσει να εκπροσωπηθεί στον διαγωνισμό της EUROVISION που θα διεξαχθεί στην Αθήνα, από ένα καθ’ όλα ΣΑΤΑΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ, με ανάλογη εμφάνιση, στίχους, φιλοσοφία και νοοτροπία, που συνειδητά θα μετατρέψει την Αθήνα και την Ελλάδα σε φεστιβάλ ΣΑΤΑΝΙΣΤΩΝ και πρέσβειρα του Σατανισμού, σε μια ημέρα που θα παρακολουθούν δισεκατομμύρια άνθρωποι από τα ΜΜΕ (άρα και τα ΜΜΕ θα μετατραπούν σε διαφημιστές του Σατανισμού).

Όλο εδώ: http://www.paskedi.gr/UserPages/NewsLetterPreview.aspx?ID=57

Καλούμε κάθε άνθρωπο ο οποίος σέβεται τον εαυτό του, την νοημοσύνη του, την αξιοπρέπεια του, τον συνάνθρωπο του και τα χριστά ήθη, να αντιδράσουν στην συμμετοχή του ΣΑΤΑΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΙΝΛΑΝΔΙΑΣ στο μουσικό διαγωνισμό της EUROVISION στην Ελλάδα, με τους κάτωθι τρεις τρόπους ταυτόχρονα:

Α) Να στείλουμε ένα e-mail στον ΠΑ.Σ.Κ.Ε.ΔΙ. (στην διεύθυνση apopsis10@yahoo.gr με ένδειξη ‘ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΙΝΛΑΝΔΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ’) με το οποίο να εκφράζετε την αντίθεσή σας στην εμφάνιση του συγκροτήματος αυτού κατά την διάρκεια της εκδήλωσης. Το σύνολο των μηνυμάτων θα κατατεθεί στον Πρωθυπουργό της Φινλανδίας ως αίτημα των Ελλήνων, στον Αρχηγό της Φινλανδικής Εκκλησίας, στην Βουλή της Χώρας και στην Φινλανδική Πρεσβεία.

Β) Να στείλουμε το ίδιο μήνυμα στην Φινλανδική Πρεσβεία στο e-mail: sanomat.ate@formin.fi και να εκφράζουμε την επιθυμία να επαναληφθεί η διαδικασία κλήρωσης φινλανδικού τραγουδιού για την EUROVISION με αποδεκτή εμφάνιση, στοίχο, παρουσία και φιλοσοφία, που να τιμά τον άνθρωπο και όχι να τον ξεφτιλίζει στο όνομα του ΣΑΤΑΝΑ, και κυρίως να σέβεται τον Ελληνικό πολιτισμό και την χριστιανική μας θρησκεία.

Γ) Να στείλουμε e-mail στην Φινλανδική Κυβέρνηση (διεύθυνση parliament@parliament.fi & parlement@parlement.fi και να ζητήσουμε να μην επιτρέψουν την συμμετοχή αυτού του συγκροτήματος στον διαγωνισμό της EUROVISION που θα διεξαχθεί στην Ελλάδα, διότι προσβάλει τον άνθρωπο και την Ελληνο-Φινλανδική Φιλία, ενώ παράλληλα προάγει τα ζωώδη σατανιστικά ένστικτα.

Και αυτό θα είναι μόνον η αρχή.

Η Πρόεδρος του ΠΑ.Σ.Κ.Ε.ΔΙ.
Κα Νίκη Κωνσταντίνου

Όλο εδώ: http://www.paskedi.gr/UserPages/NewsLetterPreview.aspx?ID=58

Το video-clip των LORDI: http://www.youtube.com/watch?v=3YgOHggUjhk&eurl=, και το (καλοσχεδιασμένο) site τους εδώ: http://www.lordi.org/

Πράξτε κατά συνείδηση.

Υπέροχο το Σαββατοκύριακο στο Ναύπλιο.

(Τι; δεν το ξέρατε; Α, ξέχασα να σας το πω – πήγαμε Σ/Κ στο Ναύπλιο! :P)

Ταξίδι με λεωφορείο, που εμένα με πειράζουν κάτι τέτοια (μία κόκα-κόλα πάντα βοηθάει, αλλά ξέχασα να πάρω) αλλά οι μοντερνιές -τύπου κλιματισμός στο πρόσωπό μου- έκαναν το ταξίδι ανεκτό.

Φτάσαμε, χωρίς να έχουμε κλείσει τίποτα. Σκοπός ήταν να βρουμε κάτι εκεί – η Ελεάνα είχε κάνει μία απίστευτη αναζήτηση, με λίστα απο ξενοδοχεία, πανσίον και δωμάτια – που μας φάνηκε πολύ χρήσιμη, αναζητώντας εκεί κατάλλυμα.

Κάτι που έγινε μέσα σε μισή με μία περίπου ώρα, ύστερα απο αρκετές αναποδιές: Αλλού δεν είχε, αλλού είχε – αλλά με 120€, αλλού μόλις βγαίνανε απο την πανσιόν εξαγριωμένοι πελάτες. Στο τέλος, ακολουθούσαμε τις ταμπέλες στους τοίχους, όπου έγραφε Pansion ρωτάγαμε.

Πανσιον Ελένη. Την κοιτάω, ζητάω δωμάτιο, καθυστερεί να μου απαντήσει όσο χρειάζεται για να μου δημιουργηθούν υποψίες.

«Εχω ένα…. να σας το δείξω…. και αν σας αρέσει…»

Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια (πολλά σκαλοπάτια αυτό το Σ/Κ βρε παιδί μου) έκανα με το δάχτυλο πίσω μου στην Ελεάνα «όχι».

Μόλις το είδα, αλλαξα γνώμη. Γενικά, η υπόθεση δωμάτιο είχε μία περιπέτεια του τύπου «να πάμε, αλλά να μείνουμε κάπου όμορφα».

Ε, το δωμάτιο ήταν συμπαθητικότατο. Γνωρίζαμε και τις τιμές, ρωτάω πόσο έχει, μου λέει η κυρά-Ελένη 60€. Όσο είχαμε υπολογίσει και εμείς.

Αφήνουμε τα πράγματα, βόλτα στην Παλιά Πόλη, μας μπαίνει ιδέα: να πάρουμε ποδήλατο;

Να πάρουμε, γιατί όχι. Τέσσερα Έξι ευρώ το άτομο, για την μέρα. Μας πιάστηκε ο πισινός βέβαια (αμάθητοι βλέπεις) αλλά είχε την πλάκα του. Ήταν και επικίνδυνο, καθώς τα λάστιχα ήταν χάλια, και δεν πιάνανε καλά τα φρένα!

Ταξίδι – με το καραβάκι- στο Μπούρτζι. Υπέροχο, έκανα εικόνες με το μυαλό μου απο τις ιστορίες για φυλακές, εκτελέσεις και φρούριο. Κάποια στιγμή έγινε και ξενοδοχείο, αλλά τίποτα μόνιμο – το πήρε ο Δήμος του Ναυπλίου τώρα (μετά απο μεγάλη προσπάθεια), οπότε άγνωστη η μοίρα του.

Βόλτα στην Ακροναυπλιά, με τα ποδήλατα. Πρόκειται για έναν παραλιακό πεζόδρομο, σε γκρεμό, που κάνει τον γύρο του Παλαμηδίου. Εντυπωσιακό σε θέα – και ας το κάναμε με ποδήλατο.

Ξεκούραση, φαγητο στα σοκάκια. Όχι πολύ ακριβά, με σχεδόν ίδιες τιμές σε όλες τις ταβέρνες (και υπάρχουν αρκετές) και σχετικά καλό φαγητό.

Κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια, και ξυπνήσαμε σαν βασιλιάδες. Μαζέψαμε, καθώς ο μόνος στόχος μας ήταν να παραδώσουμε τα ποδήλατα, να πάμε στο Παλαμήδι και να φύγουμε μέχρι τις 4.

Βόλτα στο Παλαμήδι. Κάστρο που βρίσκεται στην κορυφη του Ναυπλίου, αν πάς με τα πόδια έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε μία μεγάλη διαδρομή, και σε 999 (τόσα λέει ο μύθος, λιγότερα λέει η πράξη) σκαλοπάτια.

Επιλέξαμε ταξί για ανέβασμα, σκαλοπάτια για κατέβασμα. Να ξέρετε -αν πάτε- δύο ενδιαφέροντα πράγματα: πρώτον, το εισιτήριο είναι το ίδιο, και δεύτερον το κατέβασμα με τα σκαλοπάτια δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Μία ώρα μετά, ακόμα τρέμανε τα πόδια μου 🙂

Ως θέα πάντως, αξίζει. Ρωτήστε στο γκισέ που πληρώνουν αυτοί που ανεβαίνουν απο τα σκαλοπάτια, που είναι η πραγματική φυλακή του Κολοκοτρώνη – υπάρχει ένας μύθος/ψέμα όσο αναφορά αυτήν που παρουσιάζεται.

Επιστροφή στην Αθήνα, όπου και κατεβήκαμε πλατεία Καραϊσκάκη, για να πάρουμε το μετρό.

Επιστροφή, σε σας. 🙂

Σύντομα και άλλες φωτό και έξτρα σημειώσεις….

Υ.Γ. Περισσότερα στοιχεία για το Ναύπλιο, εδώ!

Παρότι είμαι στο τρέξιμο ελαφρώς (για πάρτη σας δουλεύω βρε καθάρματα) κάνε μου μια χάρη:

Βοηθήστε.

Αυτά, θα επανέλθω.

Είδατε που και τα μαυράκια είναι χρήσιμα; Πάει η εταιρεία Pfizer (που πουλάει πολλά φάρμακα στον πρώτο κόσμο (σε μας)) και βγάζει ένα καινούργιο φάρμακο.

Που θα το δοκιμάσει;

Σε μένα; Σε σένα; Όοοοοοχι γιατι εμείς έχουμε τηλεόραση και δικαστήρια, και γκρινιάζουμε, και έχουμε δικαιώματα – και blog.

Και που θα το δοκιμάσει να δει αν δουλεύει;

Μμμμμ…

Στα μαυράκια!

Ούτε τηλεόραση έχουν τα μαυράκια, ούτε νερό – για γκρίνιες είναι;

Πάει λοιπόν, και δίνει, πειραματικά, σε νοσοκομείο της Νιγηρίας, το φάρμακο. Σε περίπου εκατό παιδιά.

Μερικά, πεθαίνουν.

Δεν βαριέσαι – μαυρακιά είναι. Φτωχά, βρώμικα και αδύνατα.

Όλα αυτά τα ευχάριστα μερικά χρόνια πριν, το 1996.

Κάποια στιγμή, ο πολιτισμένος κόσμος (στον οποίο, σας θυμίζω, ανήκει και η Pfizer), παίρνει χαμπάρι τι γίνεται.

Και το κάνει θέμα.

Τι λέει λοιπόν η Pfizer; Λέει εγώ τους το είπα – προφορικά(!) και το φάρμακο δεν είναι επικίνδυνο, έσωσε ζωές.

Βέβαια, έχει αποσυρθεί –λόγω επικινδυνότητας– απο τα ράφια της Ευρώπης και της Αμερικής απο το 1999. Δυο χρόνια κυκλοφόρησε όλα και όλα. Υπαίτιο για θανάτους.

Υ.Γ. Τι; Αν θα πάει κανείς φυλακή για αυτή την μαζική δολοφονία; Αστειεύεστε;

Εδώ είναι Πρώτος Κόσμος…

Στο κάτω-κάτω, τι σκοτώσανε; Κάτι βρωμοαραπάκια….

Όλη η είδηση στο In.gr, για να διασκεδάσετε με την καρδιά σας….

…αλλά έλα που δεν είναι δικό μου: Μου το είπε ο Βασίλης.

Παιχνίδι παρατηρητικότητας, για άνδρες, που να γουστάρουν ποδόσφαιρο (σαν να λέμε βαρόμετρος).

Πηγαίντε εδώ.

Κοιτάξτε την σελίδα προσεκτικά, και απαντήστε πάνω σε τι βασίζει την επιτυχία της νέας χρονιάς ο Μπάκε, ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού.

Με λίγη παρατηρητικότητα, θα το βρείτε. (Εγώ πάντως λέω οτι ούτε έτσι δεν παίρνει πρωτάθλημα 🙂 ).

Υ.Γ. Επειδη έχω τζιμάνια αναγνώστες, και θα το βρούν, μην πάτε στα comments πριν το δείτε. Μπορεί όμως να μπείτε σ’ αυτήν την σελίδα απ’ευθείας (πχ απο monitor) γι’ αυτό θα «σπρώξω» χαμηλά τα comments, ωστε να μην χάσετε την έκπληξη.

Υ.Γ. 2 / Κανονίστε να με απογοητεύσετε, ε; Για τούτο το παιχνίδι ανέβαλα κοτζάμ voting, όχι αστεία…

Κάντε scoll για τα comments… 🙂

Τον κόλλησα και εγώ 🙁

Είναι ενδιαφέρον πως μία κουβέντα ξεκινάει μία σκέψη.

O Just στο προηγούμενο ποστ αναρωτιέται: «Μα, δυο τρεις να κάνουν κουμάντο σε όλη την blogόσφαιρα; Έλεος!» και ο PsyxiatroZ «τσιμπάει» και τον βαζει σε σκέψεις: «Τέλος, δεν γνωρίζω αν ο JustAnothaGoneOff ήθελε να σχολιάσει σε άλλο ποστ, το σίγουρο είναι ότι τα λόγια του με προβλημάτισαν κάπως, και όπως ανέφερα και πιο πάνω, περιμένω να διαβάσω την δικιά σου άποψη.»

Δεν αμφιβάλλω οτι ο Just είχε σκοπό να ακούσει την άποψή μου σχετικά με αυτό που έγραψα για την περι blogger διαβόητη υπόθεση video¹. Δεν είχα κάνει σχετικό post, συνεπως μου χτύπησε την πόρτα στο πρώτο διαθέσιμο post – και καλά έκανε.

Κύριοι, αποφεύγω να πάρω θέση.

Αν είχα άποψη, θα την έλεγα – αλλά δεν είμαι τόσο έξυπνος, ώστε να τεκμηριώσω μία απο τις δύο θέσεις. Επίσης, έχω αποφύγει συνειδητά να κατακρίνω άλλους blogger – όχι για να τα έχω καλά με όλους, αλλά γιατί, μέχρι τώρα, με πάνω απο δύο χρόνια σχεδόν καθημερινό bloggάρισμα, δεν αλλάζω ρούπι απο την γραμμή που πιστά τηρώ:

Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει.

Αυτό είναι το blog για μένα. Έχουν γράψει άλλοι οτι λέω μαλακίες, οτι είμαι ανόητος, με έχουν πει δειλό, με έχουν αγνοήσει – και πολύ καλά έκαναν, είτε το πίστευαν, είτε απλώς μάζευαν αναγνώσεις τον καιρό που είμασταν λίγοι².

Που ξέρω εγώ ποιος έχει δίκιο; Αν έχω άποψη την λέω, αν δεν έχω σκάω – και αν με ενδιαφέρει το ψάχνω, αλλιώς, και να με συμπαθάτε, στ’ αρχίδια μου.

Σε ξένον αχυρώνα, άχυρα δεν χωρίζω.

Στο blog του e-lawyer έγραψα μία μικρή απορία – καθώς σκέφτηκα οτι μπορεί εκεί να βρίσκεται η λύση. Έγραψα δηλαδή οτι το πρόβλημα μπορεί να μην είναι η δημοσιοποίηση αλλά η καταγραφή.

Μέχρι και την τελευταία φορά που κοίταξα, ουσιαστικά δεν συμφώνησε κανείς. Άρα, το ερώτημα ήταν άστοχο, και ως τέτοιο κακώς κατανάλωσε τα pixel που του αναλογούσαν.

Πάμε για άλλα.

~

Ιστορικό, παρόλα αυτά, μένει το ερώτημα «Μα, δυο τρεις να κάνουν κουμάντο σε όλη την blogόσφαιρα; Έλεος!»

Άποψή μου; δεν κάνει κανείς κουμάντο στην blogoσφαιρα. Ούτε οι ακριβοί μας bloggers, ούτε οι συγγραφείς μας, ούτε οι ερωτευμένες νεανίδες, ούτε τα μαλακισμένα (σαν και μένα) ούτε τα πουρά, ούτε οι παλιοί, ούτε οι καινούργιοι, ούτε οι «οργανωμένοι», ούτε οι αυτόνομοι, ούτε οι εμνευσμένοι, ούτε οι άσχετοι, ούτε οι καλοί, ούτε οι κακοί.

Έχω την αίσθηση οτι υπάρχουν συμπάθειες – αλλά ουδέποτε μπήκα στην λογική του μονοπωλίου. Αν ο Δήμου, για παράδειγμα, με τόσους επισκέπτες, πρότεινε κάποιον που δεν του άξίζει να προταθεί, θα τον διαβάζανε μία, δύο, μετά θα τον ξεχνάγανε.

Η δημοκρατία του bloggin έχει κύριως μία βάση: ο χρόνος του αναγνώστη είναι πολύτιμος.

Ο χρόνος να σε διαβάσει, να σε καταλάβει, να σε θυμηθεί, να σε προτιμήσει, να σε προτείνει, να σε υπερασπιστεί, να σου απαντήσει.

Αδιαφορώ αν μ’αρέσουν εμένα ή όχι τα γραπτά του κάθε blogger. Δεν θα αναφέρω ποτέ αν η άποψη της lilli’s δεν μου κάνει, γιατι πολύ απλά, δεν-την-ενδιαφέρει. Αν την ενδιαφέρει, θα με ρωτήσει.

Ούτε και τους επισκέπτες μου, που -και δεν γλύφω κώλους τώρα, με ξέρετε- τους πάω.

Ακόμα και όταν ένα ανάλαφρο post (όπως είναι για την Τουμασάτου) παίρνει πολλαπλάσια κόμμεντς, απο το «Χριστός Βασκριές«, ένα πόστ που έγραψα έζησα σχεδόν συγκινημένος.

Εγώ, δεν γράφω για σας, γράφω για μένα – και θα το ματαξανάγραφα, ακόμα και αν έπαιρνα μηδέν κόμμεντ.

Γιατί; Γιατί τούτο το ημερολόγιο, ασχολείται με μένα, και όχι με οτιδήποτε άλλο. Αν η λίλλη πιστεύει οτι έχει δίκιο, κανει θαυμάσια που το λέει. Αν οι nylon λένε έμεις έχουμε δίκιο, καλά κάνουν και το λένε.

Και Αν είχα και εγώ άποψη, καλά θα έκανα αν θα την έλεγα.

Αλλά κανείς (κα-νεις) δεν έχει επηρεάσει ποτέ τον χώρο μου. Άρα, κανείς δεν κάνει κουμάντο. Θα μπορούσε, αν ήμουν για παράδειγμα στον blogger, και ο τύπος που το έχει δεν γούσταρε τα γραπτά μου. Και με έκλεινε.

Πληρώνω domain και χώρο ακριβώς για να μην μπορεί κανείς να με κλείσει. Συνεπώς, ουδείς μπορεί να κάνει κουμάντο. Μπορεί να λέει την άποψή του – ίδια (σε ειδικό βάρος) βαρύτητα έχει η γνώμη της Lilli’s της DiS, του αραχτού, του βαρόμετρου, του Δήμου, των nylon, του Vrypan, του Just και του PsyxiatroZ.

Τα ίδια Pixel κοστίζουμε όλοι.

Αν κάποιοι μοιάζουν «ποιο μεγάλοι» είναι γιατί εσείς (οι εν δυνάμει αναγνώστες) τους δίνετε την ψευδαίσθηση οτι είναι τέτοιοι.

Αλλά, για μένα, πρόκειται για ψευδαίσθηση, γιατί δεν έχω σχέση εξάρτησης απο τους αναγνώστες μου – συνεπώς δεν με ανεβάζουν ή κατεβάζουν.

Εγώ, για πάρτη μου γράφω, και μετά για σένα, που διαβάζεις. 🙂

Υ.Γ. Psyxiatre, για το δεύτερο θέμα που αναφέρεις: όλα τα post είναι παιδιά μου. Μακάρι να είχα το υλικό (το ζουμί, την έμπνευση) να γράφω πάντα έτσι – αλλά και η πλάκα, μέρος του χαρακτήρα μου. Αφού δεν μπορώ να είμαι πάντα βαθύς, απολαμβάνω να είμαι συχνά και ρηχός 🙂

1. Για τους μη-μυημένους: Στο bloggoπάρτυ η ομάδα του nylon τράβηξε βίντεο απο τους παρεβρισκόμενους. Το ανέβασε στο blog. η Λίλλη ζήτησε να κατέβει το κομμάτι που έχει το πρόσωπό της. Οι naylon κατέβασαν όλο το βίντεο – αλλά μετά το ξανασκέφτηκαν και το ξαναανέβασαν. Εκτοτε, μία τεράστια κουβέντα περί προσωπικών δεδομένων έχει ξεκινήσει. [↩]
2. Τον παλιό καλό καιρό… [↩]