Απέναντι απο το γραφείο στο οποίο δουλεύω, υπάρχει μία πολυκατοικία.

Τα μπαλκόνια της βλέπουν στα παράθυρά μας – και καθώς εμείς είμαστε σε γυάλινο (σχεδόν) κτίριο, μοιάζουμε με ογκόλιθο που τα παρακολουθεί όλα.

Απέναντί μου έχουν εξελιχθεί ιστορίες, έχω μάθει τους ενοίκους, φτιάχνουμε καμιά φορά ιστορίες με τους κατοίκους.

Ο νεαρός με τον σκύλο, που κάθε απόγευμα τον βγάζει στο μπαλκόνι να κατουρήσει (τον σκύλο, όχι τον νεαρό), και μετά βγαίνει με την σφουγγαρίστρα (ο νεαρός, όχι ο σκύλος) να καθαρίσει… Ο κύριος με το στομάχι, βγαίνει πάντα το καλοκαίρι φορώντας μόνο το σορτσάκι του, είναι ο μόνος που μοιάζει να αδιαφορεί παντελώς για την παρουσία μας… τον είχα πετύχει μια φορά στο σούπερμάρκετ της γειτονιάς – και πρόσεξα πόσο διαφορετικός είναι απο κοντά.

‘Η πόσο διαφορετικός νιώθω εγώ απο μακρυά.

Δύο ιστορίες πάντως, έχουν πλάκα.

Η πρώτη είναι τα ανοίκιαστα διαμερίσματα.

Στην ίδια θέση, με έναν όροφο διαφορά, υπάρχουν δύο ενοικιαζόμενα διαμερίσματα. Έχω δει όλους όσους έχουν περάσει απο εκεί τον ένα – ενάμισι χρόνο που δουλεύω σε αυτό το κτίριο.

Το πάνω δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο μέχρι πρόσφατα, που το νοίκιασε ένας νεαρός, ψιλο γεματοδυνατούλης, τον οποίο έχουμε πετύχει παλιά με δύο-τρία νεαρά κορίτσια. Όλοι αναρωτιόμασταν ποιά είναι η επίσημη και ποιά η …ανεπίσημη.

Το κάτω, έχει μεγαλύτερη πλάκα. Έτυχε να συμπέσω με την περσυνή μετακόμιση μίας κοπέλας που ήρθε με την μητέρα της – δύο εβδομάδες καθάριζαν. Είχα φανταστεί οτι πρόκειται για φοιτήτρια, μάλλον με την μοναδική ως τώρα μετακόμιση της ζωής της. Πράγματα, καθαριότητα, βαβούρα – αλλά δεν είχαν υπολογίσει το ..απέναντι δέος. Είναι, όσο να πεις, εντυπωσιακό το λιγότερο να σε «κοιτάνε» τόσα ανώνυμα τζάμια. Δεν άντεξε πολύ – το διαμέρισμα άδειασε.

Οι επόμενες είναι πρόσφατες. Είμαι απολύτως σίγουρος οτι δεν είχαν φανταστεί πόσο άβολη είναι η παρουσία μας. Κρατούν τα παράθυρα κλειστά, και εμφανίζονται ελάχιστα στο μπαλκόνι, και η μία και η άλλη, κυρίως για να μαζέψουν κάτι που έχουν κρεμάσει και να εξαφανιστούν.

Είναι σαφές οτι το μεγαθήριο τους προκαλεί αμηχανία.

Για να δούμε πόσο θα αντέξουν…

Έχω όμως και μία ιστορία που είχε φοβερή πλάκα.

Πριν δυο-τρεις μήνες, απο το απέναντι κτίριο, πάνω απο τον αδιάφορο μισόγυμνο κύριο που καπνίζει, έβγαιναν καπνοί. Οχι πολλοί, αλλά φαινόντουσαν.

Ενεργοποιήθηκα, αλλά κανείς άλλος δεν ενδιαφέρθηκε. Πέντε η ώρα, το γραφείο είχε κλείσει απο τα άλλα τμήματα, ο προϊστάμενος (όχι ο δικός μου) που του το είπα, δεν έδωσε πάνω απο δέκα δευτερόλεπτα ενδιαφέρον. Ας τους να καούν.

Δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι. Οι καπνοί γίνονταν όλο και πιο πυκνοί, έπρεπε να αναλάβω δράση. Επιπλέον, φιγούρες έμοιαζαν να τρέχουν μέσα στο διαμέρισμα.

Μια και δυο λοιπόν, βάζω τον φίλο μου τον Μανώλη να κοιτάει και αν γίνει κάτι να με ειδοποιήσει, κατεβαίνω κάτω, περνάω απέναντι, μετράω ορόφους, υπολογίζω την είσοδο, ανεβαίνω. Πρώτος, δεύτερος, τρίτος.

Με το που φτάνω, όλες οι πόρτες είναι κλειστές, δεν μυρίζει τίποτα, και απο ένα διαμέρισμα ακούγονται δυνατοί, ρυθμικοί χτύποι.

Ποιά πόρτα να χτυπήσω;

Χτυπάω εκεί που ακούω θόρυβο, γιατί σκέπτομαι οτι εκεί σίγουρα υπάρχει κόσμος.

Μου ανοίγει μία κυρία, με μισάνοιχτη πόρτα.

«Συγνώμη, το μπαλκόνι σας βλέπει στον δρόμο;» ρωτάω.

«Ναι, τι συμβαίνει;» μου κάνει απορημένη

«Να», λέω «δουλεύω απέναντι και είδα καπνούς…»

Μου ανοίγει την πόρτα.

Μέσα, ένας τύπος μαζί με τον άνδρα της ρίχνουν έναν τοίχο!

«Οχι» μου λέει, «απλώς κάνουμε εργασίες!»

Γελάσαμε, χαιρέτησα και έφυγα.

Αλλά το μεγαθήριο, δεν μπορεί, είχε δείξει και το ανθρώπινο προσωπό του…

Οι monitor επισκέπτες δεν το πήραν χαμπάρι, γιατί δεν εμφανιζόντουσαν νέα.

Οι επισκέπτες που έρχονταν απ’ ευθείας, δεν βλέπανε τίποτα, εκτός απο μία σελίδα Suspended Accound.

Οσοι ήταν τυχεροί, μερικές ώρες μετά, έβλεπαν αυτό…

Μεγάλο παλούκι – αλλά για κανα δύο μέρες, δεν είχα blog.

Προς το παρόν θα συμμαζέψω λίγο τα πράγματα – μετά, θα σας διηγηθώ την …τραγωδία μου.

Κάποια post που σας χρωστάω, θα σας τα ανεβάσω το συντομότερο δυνατό.

Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, σήμερα.

Διαβάστε την προσεκτικά, και προσπαθήστε να βρείτε το μικρό λάθος.

Συμβαίνει και στις καλύτερες(;) οικογένειες….

Την φωτό βρήκα στο περίπτερο του Sport.gr

Σε beta (αλλά πλήρως λειτουργική έκδοση) η ελληνική εναλλακτική των ξένων blog προγραμμάτων μοιάζει να είναι ένα επαγγελματικό εργαλείο blog.

Μοιάζω να κάνω διαφήμιση, ε;

Το δοκίμασα – είναι, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ένα WordPress blog, πλήρως ελληνοποιημένο, και με μερικές έξτρα δυνατότητες…

..και φυσικά με ελληνικό κοινό.

Τα σημαντικότερα (κατ’ εμέ) στοιχεία είναι:

– Πλήρη έλεγχο στην εμφάνιση,

– Κατηγοριοποίηση των post σας και στατιστικά, (δύο εξαιρετικοί λόγοι για να μετακομίσετε απο τον blogger)

– και δυνατότητα εισαγωγής του παλιού σας blog (είτε είναι στον blogger, είτε στο wordpress, είτε στο blogs.gr) στο καινούργιο pblogs.

Η μόνη μου επιφύλλαξη είναι η ταχύτητα – το παλιό σύστημα των blog του Pathfinder σερνότανε που και που…

Το καινούργιο πάντως, μοιάζει ικανοποιητικά γρήγορο.

Εν κατακλειδι: αξίζει είτε να ανοίξετε καινούργιο, είτε να μετακομίσετε κατα εκεί; Δοκιμάστε το – εγώ πιστεύω οτι ναι.

Υπόψιν οτι είναι απαραίτητος ένας λογαριασμός στον pathfinder (θα βρείτε αρκετούς καλούς λόγους για να ανοίξετε έναν, σας το εγγυώμαι)

(…και το κινητό ενός φίλου).

Ακριβή συνταγή, για γερά πορτοφόλια.

Υλικά:
– Ένα αυγό,
– Μία κεραμική αυγουλιέρα.
– Δύο κινητά,
– Οτιδήποτε παράγει ήχο (ένα ραδιόφωνο, μία τηλεόραση, ένα μπουζούκι),
– Περίπου 65 λεπτά χρόνου ομιλίας στα κινητά, και γεμάτες μπαταρίες.

Βάζουμε το αυγό σε μία θήκη, κεραμική.

Δεξιά και αριστερά του τοποθετούμε δύο κινητά. Απο το ένα (κατα προτίμηση του φίλου μας) καλούμε το άλλο (κατα προτίμηση το δικό μας) και ενεργοποιούμε την συνομιλία.

Βάζουμε το ραδιόφωνο (ή την τηλεόραση) να παίζουν. Αν στην συνταγή προτιμήσαμε μπουζούκι, καθόμαστε και το παίζουμε (εγώ φταίω;). Ο σκοπός, εκτός απο την διασκέδασή μας, είναι να περνάει ήχος απο τα κινητά, για να μην κλείσουν.

Περιμένουμε περίπου μία ώρα.

Το αυγό είναι έτοιμο – στην υγεία μας.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με τον εγκέφαλό μας κατα την διάρκεια χρήσης είναι συμπτωματική.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε σε ρώσικη εφημερίδα.

Το μεταφρασμένο κείμενο εδώ, το αυθεντικό εδώ.

Σας αφήνω τώρα, καποιος με καλεί στο κινητό….

Μια φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήµατα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήµατα.

Μια µέρα έµαθαν ότι το νησί τους θα ßούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις ßάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η µόνη που έµεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει µέχρι την τελευταία στιγµή. Όταν το νησί άρχισε να ßυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει ßοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε µε µία λαµπρή θαλαµηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε µπορείς να µε πάρεις µαζί σου;»,

«Όχι, δεν µπορώ», απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήµι και χρυσάφι στο σκάφος µου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει ßοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από µπροστά της σε ένα πανέµορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ ßοήθησέ µε», είπε η Αγάπη».

«Δεν µπορώ να σε ßοηθήσω Αγάπη. Είσαι µούσκεµα και θα µου χαλάσεις το όµορφο σκάφος µου», της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν ßοήθεια.

«Λύπη άφησέ µε να έρθω µαζί σου».

«Ω! Αγάπη, είµαι τόσο λυπηµένη που θέλω να µείνω µόνη µου», είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε µπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σηµασία.

Ήταν τόσο ευτυχισµένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά ßοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε µια φωνή.

«Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ µαζί µου».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωµένος κύριος που η Αγάπη δε γνώριζε, αλλά ήταν γεµάτη από τέτοια ευγνωµοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνοµά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόµο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη ßοήθησε ρώτησε τη Γνώση.

«Γνώση, ποιος µε ßοήθησε;»

«Ο Χρόνος», της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί µε ßοήθησε ο Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαµογέλασε και µε ßαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος µπορεί να καταλάßει πόσο µεγάλη σηµασία έχει η Αγάπη».

(Μ. Χατζιδάκις)

Εδώ και αρκετά post, αλλά και με αρκετή προσωπική εμπειρία, βρέθηκα μπροστά σε ένα δίλλημα που δυσκολεύτηκα αρκετά να διαλευκάνω:

Εχει σημασία ποιός το λέει;

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ήταν απο τους πιο αγαπημένους μου στιχουργούς. Τα τραγούδια του ήταν ακριβώς αυτό που θα έβλεπα Ελλάδα της παρέας κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου.

Όταν σταμάτησα να ακούω, και έψαξα να βρω το πρόσωπο πίσω απο τα γράμματα, βρήκα έναν απλό άνθρωπο, φανατικό ΑΕΚτζή, σαν οποιονδήποτε παππού που βλέπεις στα καφενεία και στα γήπεδα να φανατίζεται με αηδίες – αυτός που έχει γράψει τόσο όμορφα τον έρωτα.

Απογοητεύτηκα σφόδρα.

Αφού άκουγα την μουσική του για χρόνια, ανακάλυψα οτι ο Σταμάτης Σπανουδάκης κρύβεται πίσω απο την μουσική της ταινίας Πέτρινα Χρόνια. Μία μελωδία που σε κερδίζει – κυρίως πολιτικά, και όταν μπήκα λίγο στην λογική του πολίτη, περίμενα -το λιγότερο- έναν εντυπωσιακά αριστερό άνθρωπο, ταγμένο στις ιδέες της ταινίας που αγάπησα.

Αντ’ αυτού έπεσα σε έναν παθιασμένο δεξιό, ναι μεν με λόγο και ουσία, καθαρό και συμπαθητικό, αλλά εκ διαμέτρου αντίθετο με την εικόνα που είχα πλάσει στο μυαλό μου ακούγοντας την αριστερά ως μελωδία.

Υπέροχα επαναστατικός, βαθιά πολιτικοποιημένος, ένας απίστευτος μύθος -που ανατριχιάζω ακόμα και σήμερα με όσα πρεσβεύει και όσα θυμίζει- ο Μίκης Θοδωράκης με άφησε άφωνο όταν, όχι δα και τόσο μακρυά απο την δύσκολη περίοδο της χούντας (και σίγουρα με κοινούς ανθρώπους σε νευραλγικά σημεία) δέχθηκε το υπουργείο Πολιτισμού απο την Νέα Δημοκρατία.

Στα καθ’ημάς, η Μαρία που ζητά να πληρωθεί για το βιβλίο της, απο την αντίδρασή και την προσωπικότητά της έχει συγκεντρώσει τουλάχιστον ίσους αντιπάλους με όσους αντιστάθηκαν στην ιδέα της. Οι Going Through με το τραγούδι τους Καλημέρα Ελλάδα αλλά και οι Active Member ξεσήκωσαν στο blog μου δίκαιες αντιδράσεις – αλλά όχι τόσο για τα τραγούδια τους όσο για το παρελθόν τους.

~

Μην μείνουμε στα πρόσωπα, το πιάσατε αυτό που με καίει.

Όταν ακούμε ένα τραγούδι, μία ιδέα, ένα σχόλιο – πόσο σημαντικό είναι να αξιολογήσουμε ποιός το λέει;

Δεν θα διαφωνήσουμε ούτε στιγμή αν αυτά που ακούμε είναι δίκαια ή όχι. Το θέμα δεν είναι «αν αυτός είναι άξιος ή όχι του παρελθόντος του» αλλά κυρίως αν «αυτό που λέει κρίνεται ή όχι απο τους τρόπους του, το παρελθόν του, την ιστορία του».

Πόσο ξεκόβουμε το ειπωθέν απο τον ειπωθέντα.

Μπορεί κάτι υπέροχο να ακουστεί απο έναν άνθρωπο που δεν το αξίζει;

Η κουβέντα (η ιδέα, το τραγούδι, η εικόνα) κουβάλαει την κληρονομιά του κουβαλητή της;

Καλημέρα Ελλάδα
Goin’Through

Καλημέρα Ελλάδα,
Σου μιλάει ο Νίβο
όλα σου τα λέω τίποτα δεν κρύβω
πολύ με υποτίμησες, εγώ μονάχα λίγο
Σκέφτηκα Ελλάδα να σ’αφήσω, να φύγω
Δεν το ‘βαλα κάτω και προσπάθησα κι άλλο
ν’ ανεβάσω σαν κι εσένα πιο πολύ το καβάλο
Να πετάξω καπέλα και το rap ντύσιμό μου
Και ν’αλλάξω τη ζωή και το φέρσιμό μου

Καλημέρα Ελλάδα
Να μου ζήσεις για πάντα
Να τιμάς με παρελάσεις το έπος του 40
Να κρατάς το κεφάλι ψηλά στον αγώνα
Και να βγάζεις για κυβέρνηση το ίδιο κόμμα

Να μου ζήσεις Ελλάδα και όλοι οι βουλευτές σου
Με τ’ αυθαίρετά τους όλοι στις ακρογιαλιές σου
Με τους Χριστιανούς σου που κάνουν νηστεία
και ό,τι περισεύει στέλνουν στην Ελβετία

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν’ αλλάξω γνώμη πρέπει και συ να μάθεις ν’ αγαπάς
Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροιδεύεις
Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Καλημέρα Ελλάδα,
Νίβο στο μικρόφωνο
Στα λεω μέσα στους δίσκους
Στα λεω και στο ραδιόφωνο
Στα ‘πα απ’την καλή
Στα λεω και απ’ την ανάποδη
Σου ‘χω μαζέψει άπλυτα απο δω μέχρι τη Νάπολι

Κύριοι υπουργοί, κύριοι βουλευταί
Πριν πάτε στο γραφείο, σας κάνω εγώ σεφτέ
Διαλέγω ένα τραγούδι αντί να στέλνω γράμματα
Δε ψάχνω για μαλάκες, δεν περιμένω θαύματα
Παράτα και γραφείο και χαρτοφυλάκιο
Ελάτε μια βόλτα μέχρι τη Βαρβάκειο
Κατέβα στο λιμάνι, μίλα στους εργάτες σου
Πάρε την ευθύνη μιά φορά πάνω στις πλάτες σου

Ποια δημοκρατία, μου μιλάτε, ποια προγράμματα;
Ποια πανεπιστήμια, ποια Ευρώπη, και ποια γράμματα;
Πού είναι η παιδεία, πού είναι η υγεία σας;
Κύριε υπουργέ γαμώ τα υπουργεία σας

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν’ αλλάξω γνώμη
πρέπει και’συ να μάθεις ν’ αγαπάς
Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροιδεύεις
Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Κύριε Πρόεδρε,
Παίρνω το θάρρος σήμερα
Αφού όλα τα προβλήματα είναι θέματα εφήμερα
Προκαταβολικά συγγνώμη μα έχω όνειρα
Σαν αυτά που κάποιοι ονομάζανε ανώνυμα
Εγώ τους δίνω όνομα και δεν κάθομαι φρόνημα
Γιατί εγώ κι εσύ διαφέρουμε στο φρόνημα
Ζητάω τα προβλεπόμενα, δεν τα ζητιανεύω
Σ’αντίθεση με σας έχω μάθει να δουλεύω

Ελλάδα σε βιάζουν και’συ φτιάχνεις τα νύχια σου
Όχι να με δεις‘αμυνθείς
Όχι για να βρεις τα δίκια σου
Αυτοί σε ξεπουλάνε όση ώρα καλοπίζεσαι
Είστε μια παρέα και μονάχη ξεφτιλίζεσαι

Καληνύχτα Ελλάδα,
Σ’αφήνω παω για ύπνο
Όσο εσύ μ’ αυτούς ετοιμάζεσαι για δείπνο
Εγώ θα κάνω στίχους, κάθε σκέψη στο τετράδιο
Και θα στ’ αφιερώσω απ’ το ράδιο μάλλον αύριο

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν’ αλλάξω γνώμη
πρέπει κι εσύ να μάθεις ν’ αγαπάς
Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροιδεύεις
Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Περνώντας απο Active Member και lowbap, σταματώντας για λίγο σε txc και στην πλάκα των ημισκουμπρίων, γελώντας και μιλώντας σοβαρά με stoixima – άγγιξα ακουστικά και τους Going Through.

Στην πραγματικότητα τα ακούσματά μου στην ελληνική hip-hop σκηνή είναι λίγο αθώα και αφελή – και καθώς δεν είμαι νιάτο πια, εύκολα παρασύρομαι (εθελοντικά) σε ποιο light ακούσματα τύπου Eros.

Παρόλα αυτά, κάπου κάπου, μικρο επαναστάσεις (άλλοτε ελεγχόμενες, όπως το «Καλημέρα Ελλάδα» και άλλοτε ανεξέλεγκτες όπως των Stoixima) με ενθουσιάζουν – μέχρι είτε να με κουράσουν, είτε να με απογοητεύσουν, είτε να βρεθεί κάτι άλλο.

Στον ενθουσιασμό (με προσμονή κούρασης) είμαι τώρα με τούτο εδώ.

Αλλά η ψευτοεπανάσταση της μουσικής πιστεύω ότι (ή μήπως ελπίζω ότι) θα οδηγήσει σε κάτι μεγαλύτερο, μία ενόχληση, μία απορία, μία ένσταση.

Γνωρίζοντας βέβαια ότι αν γίνει αυτό, μάλλον θα είμαι με τους κακούς τους βολεμένους, και δεν θα με σώζουν τα ακούσματα μου :).

Εχθές το βράδυ, είπα να κοιμηθώ νωρίς.

Νωρίς – νωρίς. Δηλαδή πριν τις δύο το πρωϊ, όπως γίνεται συνήθως.

Πάω λοιπόν στο κρεβατάκι μου, απλώνομαι, αράζω…

..και τσακώνονται οι αποκάτω.

Πικρή ιστορία – οικογένεια που τουλάχιστον ο πατέρας πρέπει να έχει …ζάχαρο, γιατί όταν αρχίζει, δεν σταματάει. Και τα παιδιά του, στο άνθος της εφηβείας και της αντίδρασης απαντούν αναλόγως. Κοινώς, μπάχαλο.

Περνάει κανα μισάωρο. Ησυχάζουν αυτοί, αρχίζουν οι άλλοι.

Διαμέρισμα πιο κάτω απο μένα, μαζεύτηκαν φίλοι, τα λένε.

Θορυβούν – αλλά κανείς δεν νοιάζεται ιδιαιτέρως. Αν σηκωθώ, και τους ζητήσω (ευγενικά, με ξέρετε) να κάνουν ποιο σιγά, πάει ο ύπνος μου.

Βάζω τηλεόραση. Να κλείσει σε 30 λεπτά. Σε όλα τα κανάλια φωνάζουν (ο σκοπός είναι να με παρεκλίνει απο τους κάτω, αλλά τα κάνει χειρότερα).

Το βάζω (αν δεν κάνω λάθος) στην ΕΤ3. Κάτι μουρμουρίζουν, διαφημίσεις δεν ξέρω τι είναι αλλά χρρρρ…

…χρ! Εκει στην ΕΤ3 φωνάζουν. Πρωτάθλημα μοτοσυκλετών. Τι φόρμουλα ένα και αηδίες, που λέει ο παρουσιαστής. Πράγματι. Στην φόρμουλα ένα, έχουν κανόνες και προσπερνάνε μια φορά κάθε μήνα. Εδώ γίνεται χαμός και προσπερνιούνται σε κάθε σβούρα δέκα φορές. Κάθε φορά που περνάει ένας Ρόσσι γίνεται χαμός. Το κωλόπαιδο. Κάθε φορά που χάνει θέση, πάλι χαμός γίνεται.

Παλιο-κάναλο, και σας πληρώνω κιόλα. Χάθηκε μια όπερα; Ενας πουτσίνι; (σημείωση στον εαυτό μου: την επόμενη φορά βάλε Βουλή)

Βάζω dvd. Τι βάζω δηλαδή, πατάω ένα κουμπί, στο σκοτάδι, ότι έχει μέσα ας παίξει.

DVD Κόσμου του Επενδυτή, επιλογή ανάμεσα σε Ηρακλή Πουαρό ή Σκύλο Ρεξ.

Δεν υπάρχει καν δίλλημα. Σκύλος ίσον θα αρχίζει να γαυγίζει, μπράβο ρεξ, όρμα ρεξ, δεν θα μ’ αφήνει ο κοπρίτης να δω ύπνο γλυκό .

Ηρακλής και πάλι Ηρακλής.

Ξαναπρογραμματίζω να κλείσει η τηλεόραση στο μισάωρο, καθώς δεν ξέρεις τι γίνεται, μπορεί να τα καταφέρω και να κλείσω μάτι.

Έλα όμως που η ιστορία είναι ωραία. Ακούω, οι άλλοι φωνάζουν, γυρίζω, αντε να δω λίγο, κοιτάω, ενδιαφέρον χρρρ…..

χρ! Κάπου τρεις το πρωϊ. Η τηλεόραση κλειστή. Η παρέα έχει βγάλει τον σκασμό και έχει πάει σπίτι της (που να τους χαλάσει η βρύση και να στάζει το κινέζικο βασανιστήριο όλη νύχτα).

Γυρίζω πλευρο.

…Είναι λοιπόν, μετά από όλα αυτά, μετά απο τέτοιον πολυτάραχο ύπνο, να απορείς που βλέπω τέτοια όνειρα σαν αυτό που σου είπα το πρωϊ;

(ποιό όνειρο; δεν θυμάμαι. Αν μου θυμίσουν, θα σας το πω και σε μας)

(Για σενα, που είπες ένα γεια.)

Ας λάβεις υπόψιν σου οτι όλοι είμαστε (ή ήμασταν κάποια στιγμή) μόνοι, φοβισμένοι, και νιώθαμε κάτι να μας πνίγει…

…όλοι, νομίζω. Πάντως σίγουρα και εγώ.

Υπήρχαν περίοδοι στην ζωή μου που η καλύτερη δυνατόν παρέα μου, ήμουν εγώ.

Ακόμα και εγώ ήμουν πολύ μουρτζούφλης για να μου αρέσω 🙂

Ακόμα και απο μένα, κρυβόμουν.

(Ω, πόσο κρυβόμουν απο μένα)

Αλλά παρότι έχω απωθήσει αυτην την περίοδο, ως χειμώνα, τώρα, τον κοιτάω με λίγο νοσταλγία (αλήθεια!) όχι γιατι με έλκει να τον ξαναζήσω, αλλά κυρίως γιατί έχει παίξει τον πρώτο λόγο στο να είμαι αυτό που είμαι σήμερα, και να νιώθω καλά με όσα έχω καταφέρει.

Αν ισχύει και για οποιονδήποτε άλλο αυτό, του θυμίζω οτι ακόμα και ο χειμώνας, είναι υπέροχη εποχή.

Δεν υπάρχει κακός χειμώνας.

Απο αυτον τον χειμώνα εγώ έμαθα να σκέφτομαι. Βρήκα τα όριά μου. Σε καιρούς που ζητούσα να αγαπηθώ, βρήκα κάποιον να με αγαπήσει και να με καταλάβει: εμένα. (Οι άνθρωποι που ήταν μαζί μου μετά απο αυτό, σας πληροφορώ, έκτίμησαν ιδιαίτερα το γεγονός οτι ήξερα τι είμαι, τι θέλω, και τι μπορώ να δώσω. Εκτίμησαν ακόμα και το γεγονός οτι όταν δεν ήξερα, τολμούσα να το πω).

Προσπερνάω τα «Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν θα σε αγαπήσει κανείς» όχι γιατί είναι λάθος, αλλά γιατί είναι δύσκολο να τα ακολουθήσεις. Οταν είσαι πεσμένος, δεν ενθουσιάζεσαι ιδιαίτερα με τα προτερήματά σου. Δεν τα βλέπεις καν. Ισως καλή συμβουλή θα ήταν: ψάξε να τα βρεις: Πήγαινε ένα θέατρο, ένα σινεμά, άρχισε ένα σπορ, γράψε ένα blog. Γράψε, μάθε, τραγούδα, χόρεψε, διάβασε, παίξε, μαγείρεψε, διακόσμησε, διασκέδασε. Εγώ θα πρότεινα να τα κάνεις (όποτε μπορείς) μόνος σου, όταν η ζωή σου δίνει μοναξιά (όπως και αν την πακετάρει: ως μία απώλεια, μία μετακόμιση, μία έλλειψη φίλων ή δεσμών), σου δίνει και μία θαυμάσια ευκαιρία να κάνεις παρέα μαζί σου – να φας λίγο χρόνο για να καταλάβεις ποιός είσαι. Κερδίζοντας την αυτόπεποίθησή σου, κερδίζεις και ότι άλλο ποθείς απο την ζωή.

Θα ανακαλύψεις ότι σ’ αρέσει το θέατρο, οτι σ’ αρέσει μία διαφορετική μουσική, οτι σ’ αρέσει ένας χορός.

Και σιγά σιγά, θα ανακαλύψεις οτι σ’ αρέσεις εσύ.

Και θα καταλάβεις γιατί ο χειμώνας είναι δώρο – αλλά το βλέπεις μόνο την άνοιξη.

Πού είναι καλύτερα: Στη φυλακή ή στη δουλειά;

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Περνάς τον περισσότερο χρόνο σου σε ένα κελί 8 Χ 10.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Περνάς τον περισσότερο χρόνο σου σε ένα γραφείο με διαχωριστικό 6 Χ 8.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Σου παρέχουν τρία γεύματα την ημέρα.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Κάνεις διάλειμμα μόνο για ένα γεύμα, που το πληρώνεις εσύ.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Μειώνεις το χρόνο παραμονής σου με καλή συμπεριφορά.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Φορτώνεσαι περισσότερη δουλειά αν δείξεις καλή διαγωγή.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Ο φύλακας κλειδώνει και ξεκλειδώνει όλες τις πόρτες για σένα.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Πρέπει να κουβαλάς πάνω σου κλειδιά για να ανοίγεις τις πόρτες.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Μπορείς να βλέπεις τηλεόραση και να παίζεις ηλεκτρονικά.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Σε απολύουν αν βλέπεις τηλεόραση και παίζεις ηλεκτρονικά.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Έχεις τη δική σου τουαλέτα.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Τη μοιράζεσαι με κάτι ηλίθιους που κατουράνε το καπάκι.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ:Επιτρέπουν στους φίλους και συγγενείς σου να σε επισκεφθούν.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Δεν μπορείς ούτε στο τηλέφωνο να μιλήσεις με τους δικούς σου.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ:Οι φορολογούμενοι πληρώνουν όλα τα έξοδα για σένα.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Πρέπει να πληρώνεις όλα τα έξοδα για να πας στο γραφείο και ύστερα σου κρατούν από το μισθό σου φόρους για τους φυλακισμένους.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ: Πρέπει να αντιμετωπίσεις σαδιστές δεσμοφύλακες.
ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ: Τους ονομάζουν «διευθυντές».

Σου εύχομαι μία όμορφη μέρα στο γραφείο. Εγώ πάω φυλακή!