Κατ’ αρχάς, τα σημαντικά: γύρισα, πέρασα πολύ καλά, ήρθα και βρήκα προβλήματα με φίλους, η ζωή συνεχίζεται.

Τώρα, το post.

Στο internet έχω βρει πολλά χρήσιμα site. Αρκετά απο αυτά, είναι ταυτόχρονα και διασκεδαστικα.

Διαβάστε:

November 2003 – Due to a delay of my flight to Australia I had to stay the whole day and night at the airport. I couldn’t afford the taxi fare back to the hotel and the overnight stay at the hotel again. I spent Hours on the internet then walked up and down the huge airport. I went window shopping through the expensive stores. There is a reason for the loud speaker announcements. People can be be hearing-impaired. Have you ever thought of that? The bathrooms were very clean. At some remote ones I had the chance of having a shower as well. The security staff are friendly but with the recent bombings in Turkey they should be alert.[…]

Όλη η περιγραφή, εδώ.

Το site πραγματεύεται …διαμονές σε αεροδόμια. Οι τουρίστες που αναγκάζονται (λόγω καθυστερήσεων ή έλλειψης χρημάτων) να κοιμηθούν σε αεροδρόμια, μοιράζονται τις εμπειρίες τους.

Φυσικά, έψαξα και βρήκα το αποσπασμα απο διαμονή στο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Περισσότερα αποσπάσματα θα βρείτε εδώ.

Το site είναι όλο στα αγγλικά – και έχει αρκετά αεροδρόμια, απο πολλές χώρες…

Υ.Γ. Μετά τα camping, ασχολούμαι με διαμονές σε αεροδρόμια. Έχω αρχίσει να ραππάρω μου φαίνεται… 🙂

…ανέκδοτο για τις δύσκολες μέρες που ζούμε.

Ένας Αμερικανός πηγαίνει στον σταθμό ενός τραίνου για να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι.

Βλέπει εκεί ένα μηχάνημα με την ένδειξη «Ρίξτε ένα δολάριο στην σχισμή και το μηχάνημα θα σας πει ποιος είστε!»

Περίεργος καθώς είναι ρίχνει το δολάριο και το μηχάνημα του λέει:

-«Είσαι ο Τζων Μπουλ από την Νέα Υόρκη, λογιστής, ύψος 1,80, βάρος 90 κιλά και θα πάρεις το τρένο των 2:30 για Σικάγο»
Εντυπωσιάζεται ο τύπος με την ικανότητα του μηχανήματος!

Για να ξεγελάσει το μηχάνημα, τρέχει και αγοράζει ένα ψεύτικο μουστάκι και ξαναρίχνει ένα δολάριο.

-«Είσαι ο Τζων Μπουλ από την Νέα Υόρκη, λογιστής, ύψος 1,80, βάρος 90 κιλά και θα πάρεις το τρένο των 2:30 για Σικάγο», του λέει πάλι το μηχάνημα!

Μα δεν είναι δυνατόν φωνάζει αυτός! Ο τύπος τσαντίζεται και τον πιάνει μανία να ξεγελάσει το μηχάνημα!
Τρέχει στις τουαλέτες και μεταμφιέζεται σε άραβα! Ξαναπηγαίνει στο μηχάνημα και πάλι τα ίδια.

-«Είσαι ο Τζων Μπουλ από την Νέα Υόρκη, λογιστής, ύψος 1,80, βάρος 90 κιλά και θα πάρεις το τρένο των 2:30 για Σικάγο».

Αγανακτισμένος πάει λοιπόν και μεταμφιέζεται σε γυναίκα, ρίχνει πάλι το δολάριο και το μηχάνημα του λέει:

-«Είσαι ο Τζων Μπουλ από την Νέα Υόρκη, λογιστής, ύψος 1,80, βάρος 90 κιλά και με τις βλακείες σου έχασες το τραίνο!»

Παλιότερα, σας είχα μιλήσει για το Paper Napking – το οποίο όμως, για τεχνικούς λόγους άσχετα με την εργασία του, το σταματήσανε.

Για όσους δεν θυμούνται, και βαριούνται να ανατρέχουν σε παλιότερα post μου, (αν είναι ποτέ δυνατόν!) μία σύντομη περιγραφή:

Είναι ένας email λογαριασμός, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Τον δίνετε σε όποιον δεν γουστάρετε να ξαναμιλήσετε, και όταν αυτός με το καλό στείλει ένα μαίηλ, παίρνει μία απάντηση του τύπου «αυτό είναι ένα μήνυμα απόρριψης. Το πρόσωπο που σας έδωσε αυτή τη διεύθυνση δεν θέλει να έχει καμία σχέση μαζί σας», και πάει λέγοντας.

Το παλαιότερο post μου πάντως είχε πολύ περισσότερη πλάκα, απο αυτήν την κρύα περιγραφή 🙂 Μπορείτε ακόμα να το δείτε, δεν έφυγε..

Για αυτούς που το θυμούνται συνεχίζω το post:

Τέλος πάντων λοιπόν, αυτή η υπηρεσία σταμάτησε. Και άλλοι όμως είχαν παρόμοια ιδέα, και την έφεραν σε εφαρμογή.

Έχετε ένα site που θέλετε να δοκιμάσετε; Σας ζητάει όμως έναν πραγματικό mail λογαριασμό. Την στιγμή που τον δίνετε ξέρετε καλά, οτι θα έρθει ένα χρήσιμο mail, που θα έχει το password σας και άλλα στοιχεία, και απο εκεί και πέρα, όλα τα άλλα θα είναι spam.

Κάποιοι λοιπόν, το σκέφτηκαν, και έφτιαξαν μία email υπηρεσία που λειτουργεί ως …προσωρινό mail.

Δίνετε το email σας (όποιο σας έρθει στο μυαλό, απο arkoudos@mailinator.com μέχρι bush@mailinator.com), χωρίς να έχετε πρωτα ανοίξει λογαριασμό – δεν είναι απαραίτητο, και λειτουργεί μόνο για μερικές ώρες. Υστερα, σβήνει τα πάντα, και χάνονται όλες οι προσπάθειες των spammer στην λήθη…

Μπαίνετε στο site, και τσεκάρετε τον λογαριασμό. Αν κάποιος σας έχει στείλει κάτι, θα φανεί. Επειδή όμως δεν υπάρχει password, και άλλοι μπορούν να δουν τον λογαριασμό σας (δοκιμάστε να βάλετε το bob). Έτσι, καλό θα είναι α) να μην έχετε στείλει κάτι εκεί δοκιμαστικά, γιατί μπορεί να δουν το αληθινό mail σας άλλοι και να σας βάλουν σε τίποτα spam λίστες, και β) να μην σας στείλουν τίποτα σημαντικό, όπως είναι ένα password.

Αν δεν μπορείτε να αποφύγετε το β, τότε τουλάχιστον επιλέξτε ένα mail που δεν θα μπορεί κανείς να μαντέψει (πχ sjdhjfks11@mailinator.com)…

Θυμηθείτε το όμως μετά ε; για να μπορείτε να μπειτε…

Ωραίο; Δοκιμάστε το και εσείς.

…την έχω δει και ζωντανά, σχεδόν, σε παραλλαγή βέβαια, και έχω γελάσει πολύ:

Μία ομάδα από άντρες κάθονται στη σάουνα και συζητούν για δουλειές και μετοχές όταν ξαφνικά χτυπάει ένα κινητό.

«Γεια σου μωρό μου, είσαι στο κλαμπ;»

«Ναι καλή μου.»

«Αγάπη μου δε θα το πιστέψεις αλλά είμαι μπροστά στου YSL και υπάρχει ένα πανέμορφο μινκ προσφορά στη βιτρίνα.»

«Πόσο κάνει καλή μου;»

«Το σκοτώνουν. Μόνο 2.000.000. Το πιστεύεις;»

«Μα δεν έχεις ήδη πολλά παλτά;»

«Σε παρακαλώ αγάπη μου, είναι μοναδικό!»

«Καλά, καλά, πάρ’το!»

«Σ’ ευχαριστώ καρδιά μου. Α, για να μη σε κρατώ πολύ», πέρασα από τη Mercedes το πρωί και είδα το νέο κάμπριο. Πέθανα! Μίλησα στον πωλητή και αυτό που έχει στην έκθεση είναι ολοκαίνουργιο, με δερμάτινα καθίσματα, υδραυλικά, ηλεκτρικά, τα πάντα. Χρώμα χρυσό! Τι λες;»

«Έλα τώρα γλυκιά μου, έχουμε ήδη πολλά αυτοκίνητα!»

«Μα μου είχες υποσχεθεί ότι μπορώ να πάρω ένα κάμπριο!»

«Πόσο κάνει;»

«Δε θα το πιστέψεις, αλλά ο πωλητής είπε ότι θα μας το αφήσει μόνο 35.000.000, full extra, κομπλέ, με το κλειδί στο χέρι!!!»

«Καλά, καλά, άντε πάρ’το!»

«Μωρό μου σε λατρεύω. Είσαι ο καλύτερος σύζυγος που θα μπορούσε να έχει μια γυναίκα. Ελπίζω να μην το παρακάνω αλλά θυμάσαι το ταξίδι που είχαμε κάνει στο Παρίσι; Θυμάσαι το ξενοδοχείο με την πισίνα και τα γήπεδα του τένις; Πουλιέται. Το είδα το πρωί στο μεσιτικό γραφείο. Αν το αγοράζαμε θα είχαμε το τέλειο μέρος να μείνουμε τους κρύους μήνες του Χειμώνα!!!»

«Να σου πω, το είχα σκεφτεί κι εγώ. Πουλιέται είπες;»

«Αλήθεια; Το είχες σκεφτεί; Να πάω να κάνω μια προσφορά;

Ξέρεις, δεν είναι πολύ ακριβό και θα ταίριαζε στον τρόπο ζωής μας!»

«Πόσο το έχουν;»

«Μόνο 180.000.000 αγάπη μου. Είναι ευκαιρία!»

«Νομίζω έχουμε λεφτά στην άκρη. Πήγαινε και κάνε μια προσφορά

αλλά με τίποτα πάνω από 165.000.000.»

«Τελικά η σημερινή μέρα είναι καταπληκτική! Δε βλέπω την ώρα να σε πετύχω το βράδυ στο σπίτι για να το γιορτάσουμε!!!»

«Τα λέμε το βράδυ καλή μου.»

Ο τύπος κλείνει το κινητό και ρωτά δυνατά:

«ΡΕ ΣΕΙΣ! ΠΟΙΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ;;;;;»

Έμεινα άφωνος διαβάζοντας την είδηση των Νέων:

ΘΥΕΛΛΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ προκάλεσε χθες, πρωτοφανής επιχείρηση λογοκρισίας των κομμάτων της αντιπολίτευσης που σημειώθηκε στην Εθνική Τράπεζα, η οποία εμφανίστηκε να επιτρέπει την είσοδο από το σύστημα πληροφορικής του πιστωτικού ιδρύματος μόνο στην ιστοσελίδα της N.Δ.

«Άρνηση πρόσβασης. Τα συστήματα ασφαλείας του Ομίλου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος δεν σας επιτρέπουν την πρόσβαση στην τοποθεσία που επιλέξατε». Αυτό ήταν το μήνυμα που διάβασαν όσοι από τους εργαζομένους του Ομίλου Εθνικής, πληκτρολόγησαν χθες στον υπολογιστή τους: www. pasok.gr.

«Πόρτα» έφαγαν και όσοι επιχείρησαν να επισκεφτούν τις επίσημες ιστοσελίδες του KKE και του Συνασπισμού. Με έκπληξη, ωστόσο, διαπίστωσαν ότι η πρόσβαση ήταν ελεύθερη σε όσους υπαλλήλους επιθυμούσαν να… σερφάρουν στο site τής N.Δ.! Από την πρωτοφανή απαγόρευση, όπως προέκυψε στη συνέχεια, είχε εξαιρεθεί και ο δικτυακός τόπος του ΛΑΟΣ![…]

Όλο το άρθρο, εδώ

Σύντροφοι, για να μην σας παίρνουν χαμπάρι, μία είναι η λύση.

Δείτε τα site σας απο εδώ: http://www.workfriendly.net/

Δώστε τον δικτυακό τόπο που επιθυμείτε, και θα τον δείτε σε ένα περιβάλλον που μοιάζει με …word αρχείο, χωρίς ενοχοποιητικές φωτογραφίες και λογότυπα.

Φυσικά, για σοβαρό ανώνυμο surfing, δοκιμάστε κάτι σαν και αυτό: http://www.virtual-browser.com/

Ναι, το έχω. Είμαι μάλιστα τόσο χακεράς, που μπήκα και μέσα και είδα τί του έχουν στείλει!

Ακόμα γελάω, ρίξτε και εσείς μία ματιά…

…μοναχά για πάρτη μας.

Στην πραγματικότητα δεν ετοιμάζω τίποτα, καθώς μία άθλια εβδομάδα απο το γραφείο μου στέρησε έναν σκληρό (ναι, ακόμα έναν) και άπειρες ώρες δουλειάς (και φωτογραφίες, και προσωπικά αρχεία…).

Αλλά που θα πάει, θα φύγω.

Για μία βδομαδούλα το βάζω στον αυτόματο και σας έχω ετοιμάσει κείμενα (για όσους με επισκέπτονται, να μην βαριούνται). Στο μεταξύ εμείς πάλι σε camping, αυτή την φορά σε κοντινό νησί (δεν το λέω για να μην το γκαντεμιάσω).

Απο κοντά, την επόμενη εβδομάδα, εν μέσω δεκαπενταύγουστου.

Φιλιά και ευχές, CU.

Μικρά παιδιά, νεκρά, γεμάτα αίματα, σκόνη και – το χειρότερο – σιωπή γέμισε η τηλεόρασή μας..

Τα κουβαλούν γονείς, που τρέχουν, που δεν ξέρουν αν ζουν ή προσπαθούν να τα σώσουν από το μοιραίο που τα περιμένει.

Νεκρά, αθόρυβα.

Τα ζήσαμε και στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη, στο Ισραήλ, στην Αμερική, στην Γιουγκοσλαβία. Όπου υπήρχε τηλεόραση κοντά. Γιατί, έγιναν και αλλού, σε μέρη που δεν είναι εμπορικά, στην Αφρική για παράδειγμα. Η φρίκη είναι αποκλειστικό προνόμιο των δελτίων ειδήσεων του «πολιτισμένου κόσμου» Οι Ισραηλινοί, είναι πολύ πιθανό να μην δουν αυτά τα παιδιά, ούτε οι Αμερικανοί – θα προσπαθήσουν να τους προφυλάξουν απο τις αποτρόπαιες εικόνες, για να μην ξαγρυπνήσουν απο την φρίκη το βράδυ. Εμάς, μας έχουν κατά καιρούς κρύψει άλλες, για να μην μας μπαίνουν ιδέες.

Είχα μία κουβέντα, όπου προσπαθούσα να δικαιολογήσω την φρίκη, λέγοντας πως και η Χεσμπολαχ, κρύβεται πίσω απο μικρά παιδιά. Κάνει τις επιθέσεις της, αλλά μετά καταχωνιάζεται πίσω απο γυναικόπαιδα ωστε αν απαντήσει το Ισραήλ, να μιλούν μόνο για νεκρά παιδιά.

Πιστεύω οτι γίνεται έτσι, δεν θεωρώ τρελούς τους Ισραηλινούς να βομβαρδίζουν απ’ευθείας αμάχους. Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο τρελός.

Μπορεί όμως να είναι τόσο δειλός.

Τα παιδιά δεν τα σκότωσαν οι αιμοσταγείς Ισραηλινοί , ούτε οι ψυχροί χεσμπολαχ.

Τα παιδιά τα σκότωσε η δειλία.

Γιατι όπως και στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και αλλού, ο δολοφόνος αρκούσε να πατήσει ένα κουμπί. Αρκούσε να δώσει μία εντολή, Οι βόμβες είναι τυφλές, πάνε όπου τους πεις, όπου «νομίζεις ότι» είναι ο στόχος.

Καθισμένος στο αρχηγείο σου διατάζεις να αποτεφρωθεί το κουνούπι που σε ενοχλεί να κοιμηθείς. Αλλά η βόμβα δεν μπορεί να βρει μόνο το κουνούπι, η βόβμα δεν μπορεί να ξεχωρήσει τον άμαχο απο τον ένοπλο της Χεσμπολάχ.

Αν τολμούσες να πας εκεί, αντί να κρύβεσαι πίσω απο το αφιλόξενο ασφαλές γραφείο σου, ή την καθόλου άνετη θέση του ελικοπτέρου σου, εσύ, με ένα πιστόλι, θα μπορούσες να ξεχωρήσεις γυναικόπαιδα. Θα πολεμούσες τους πολεμιστές, πράγμα που θα θεωρούσε ο κόσμος βίαιο, αλλά τουλάχιστον λογικό –

– αλλα εσύ φοβάσαι να πολεμίσεις. Φοβάσαι να πάρεις το πιστόλι σου, προτιμας να πάρεις την ρουκέτα. Απο όσο το δυνατόν ποιο μακρυά, για να μην πιτσιλιστείς απο τα αίματα και μυρίζεις το μπαρούτι. Για να φτάνεις να ξοδέψεις το μισθό του πολέμου σου σε καινούργια κινητά και μαλακές (όσο το δυνατόν πιο μικρές και βολικές) σερβιέρτες.

Ο Ισραηλίτης διατάζει την επίθεση απο το γραφείο του. Δίνει την εντολή στον πιλότο του ελικοπτέρου, ή του αεροπλάνου, που εκει πάνω που πετά, όχι πολύ ασφαλής – αλλά τουλάχιστον δεν τον φτάνουν οι σφαίρες του εχθρού, ούτε μπορεί να διακρίνει αποκεφαλισμένα πτώματα, θα φροντίσει να διεκπεραιώσει. Θα πετύχει τον στόχο, θεαματικά. Στο γραφείο θα συζητήσουν την αγορά και άλλων πυραύλων και αεροσκαφών, που ο Αμερικανός μεσάζοντας θα χαρεί να παραδώσει στον προμηθευτή όπλων. Ακόμα πιο μακρυά αυτός απο την φρίκη, εκεί που ούτε η τηλεόραση δεν θα του φέρει τα άσχημα μαντάτα, θα ονειρευτεί μία Μέση Ανατολή υπάκουη, όπως ακριβώς την ονειρεύεται, χωρίς «κουνούπια» που να του στερούν το πολύτιμο πετρέλαιο.

Μου θυμίζει το συσκευασμένο κρέας στο σουπερ μάρκετ – είναι νόστιμο, και μοιάζει σχεδόν ευχάριστο στην άσπρη διακριτική του συσκευασία, αλλά προς θεού! δεν θέλεις να ξέρεις πως σφάχτηκε το ζώο και επιπλέον σιχαίνεσαι τα αίματα.

Θα μπορούσαμε βέβαια και εμείς να σηκωθούμε απο τον καναπέ μας, να εξαγριωθούμε, να γράψουμε -για πρώτη και τελευταία φορά- στον βουλευτή μας, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον Υπουργό, στον Πρωθυπουργό, να τους πούμε πως νιώθουμε για αυτή την φρίκη, να κατέβουμε στους δρόμους, να σταματήσουμε να αγοράζουμε Αμερικανικά (αν πιστεύουμε οτι αυτοί φταίνε) προϊόντα, να κλείσουμε τα Βίλατζ και τα Μόλ, να σταματήσουμε τις κοκακόλες και τα μαρλμπορο, να κλείσουμε το αυτοκίνητο και να πάμε με τα πόδια, για να τους δείξουμε που να βάλουν το πετρέλαιό τους, όλα αυτά με την ίδια πίκρα και το παράπονο που είχαμε κοιτάζοντας τα άψυχα, σιωπηλά κεφαλάκια τους να τρεμοπαίζουν απο το τρέξιμο του αδύναμου πατέρα. Αλλά γιατι να το κάνω εγώ αυτό; Ας το κάνει πρώτος κάποιος άλλος.

Θα μπορούσε βέβαια και αυτός ο Αμερικανός να σηκωθεί ο ίδιος απο το γραφείο του, να πάρει το γαμωπίστολο που του επιτρέπουν να κουβαλά εκεί στο Τέξας, και να σκοτώσει ο ίδιος αυτούς που τον εμποδίζουν απο τα σχέδιά του. Αυτό θα ήταν απόλυτα νόμιμο, έτσι προτάσει ο καπιταλισμός. Αλλά γιατί να το κάνει όταν μπορεί να πατήσει ένα κουμπί;

Το κουμπί του ιντρεκομ του για να μιλήσει με την γραμματέα του, του τηλεφώνου του για να μιλήσει με τον Ισραηλινό αρχηγό, το κουμπί του μικροφώνου του για να μιλήσει με τον πιλότο, το κουμπί του πιλότου για να στείλει -συστημένο- έναν πύραυλο.

Το κουμπί της τηλεόρασής μας για να γεμίσει ο κόσμος μας νεκρά παιδιά.

Εμείς οι δειλοί, που πατάμε κουμπιά.

Τι έπαθε η ΦΑΓΕ και βγάζει επιθετική διαφήμιση;

Ξέρετε αυτή που βγαίνει και λέει «Νομίζετε οτι τρώτε γιαούρτι; τα άλλα δεν είναι γιαούρτια – έχουν ζελατίνη, γιαυτό είναι όπως είναι» έχει και δεύτερο μέρος, λίγο πιο ήπιο, που λέει «διαβάσατε στα άλλα γιαούρτια τα συστατικά τους;»

Και αναρωτιέμαι τι έπαθε γιατί και την πρώτη φορά που διένειμε η ΦΑΓΕ γιαούτια με μούχλα, και το απέκρυψε σαν κλέφτης (αλλά την πιάσανε) και την δεύτερη φορά που πήρε το μάθημά της (όχι, προφανώς δεν φρόντισε κατ’αρχάς να είναι καθαρά τα γιαούρτια τους, την ξαναπάτησε, απλώς το είπε οτι τα αποσύρει) οι ανταγωνιστές της της είχαν φερθεί πολύ … επαγγελματικά, και δεν την διέσυραν…

…όπως πιθανώς της άρμοζε.

Πάντως, εκείνο το θέμα θάφτηκε, και εκτός των παραιτήσεων των προισταμένων του ΕΦΕΤ, που σχεδόν απέκρυψαν την ιστορία, δεν υπήρξε καμία άλλη (οικονομική ή άλλης φύσεως) τιμωρία στην εταιρεία.

…όπως πιθανώς της άρμοζε.

Και, φυσικά, για τους αγοραστές ούτε λόγος – μέσα στον μήνα, το είχαμε ξεχάσει.

Τότε -θυμάμαι- είχα στείλει ένα mail στην εταιρεία που έλεγε πολλά και άγρια (δεν το είχα δημοσιεύσει σε εσάς – πιθανώς να το κάνω στο μέλλον) και κανά δύο μήνες μετά μου απαντήσανε πόσο λυπόντουσαν που ένιωθα έτσι.

Βέβαια έκανα και ερωτήσεις που δεν απαντούσε κανείς.

Και επειδή το γιαούρτι που αποσύρανε –κρυφά– απο την αγορά ήταν το αγαπημένο μου, και ένιωσα πολύ άσχημα με τα ψέματα και τα κρυφτά τους, το μποϋκόταρα, και έψαξα για εναλλακτικές.

Απο τότε δεν το ξανααγόρασα.

Τέλος πάντων.

~

Ξαφνιάστηκα λοιπόν με τις διαφημίσεις – επιθετικές και εναντίον συγκεκριμένων ανταγωνιστών.

Το καλό είναι οτι όταν αρχίζουν τέτοιες μαλακίες, (θυμάστε τον Τριαντάφυλλόπουλο με την Ελευθεροτυπία; να ένα καλό παράδειγμα) βγαίνουν πράγματα στην φόρα που αλλιώς θα μένανε κρυμμένα…

…μέχρι να ηρεμήσουν και να ξαναμείνουμε στην άγνοιά μας.

Ζελατίνη ε; άκου να δεις…

Πάντως, ο λόγος που υπάρχουν δύο διαφημίσεις, είναι όχι γιατί η ΦΑΓΕ ηρέμησε, αλλά γιατι την ηρέμησαν:

Διακόπηκε η μετάδοση της καινούριας τηλεοπτικής διαφήμισης(*) για το γιαούρτι Αγελαδίτσα της ΦΑΓΕ, ύστερα από ομόφωνη απόφαση της Πρωτοβάθμιας Επιτροπής του Συμβουλίου Ελέγχου Επικοινωνίας. Στο σποτ -το οποίο έχει επιμεληθεί η Bold Ogilvy που χειρίζεται το λογαριασμό-, ο πρωταγωνιστής επισήμαινε με δυναμικό τρόπο τη (φερόμενη) διαφορά της Αγελαδίτσας από τα άλλα γιαούρτια, τα οποία όπως υποστήριζε είναι επιδόρπια γιαουρτιού και όχι γιαούρτια. […]

(*) Η αναφορά γίνεται για την πρώτη και όχι την δεύτερη.

Και αυτό γιατί:

[…] Επίσης, η Επιτροπή έκρινε ότι ο ισχυρισμός «αυτά τα επιδόρπια γιαουρτιού έχουν ζελατίνη, για αυτό και είναι κρεμώδη», ενδεχομένως να οδηγήσει μερίδα των καταναλωτών σε εσφαλμένες, αρνητικές εντυπώσεις για τη ζελατίνη, η οποία αποτελεί συστατικό εγκεκριμένο από τον Κώδικα Τροφίμων. […]

Όλο το άρθρο εδώ.

Εχει ενδιαφέρον πάντως, πως οι τύποι της ΦΑΓΕ, συνέχισαν την διαφήμισή τους (η οποία απαγορεύτηκε) αλλάζοντας απλώς μερικές λέξεις – και όχι την κεντρική ιδέα. Οταν τους απαγόρεψαν την διαφήμιση επειδή έλεγε οτι οι άλλοι έχουν ζελατίνη, ο ηθόποιός απλώς άλλαξε λίγο το κόνσεπτ, λέγοντας «έχετε διαβάσει ποτέ τα συστατικά των άλλων..;» υπονοώντας σαφέστατα την ζελατίνη που πιθανόν να έχουν άλλοι. Μου μοιάζουν λίγο λυσσασμένοι, και φαίνεται οτι κάτι συνέβη, αλλιώς γιατί να επιμείνουν και να μην το παρατήσουν; Αν πάντως το θέμα είναι το μοίρασμα της αγοράς, οι αντιδράσεις δεν είναι υπερ τους, και δείχνουν μία μάλλον αποτυχημένη κίνηση. Αν πάλι το θέμα είναι η εκδίκηση, τότε ενδιαφέρομαι πολύ να μάθω τι προκάλεσε αυτή την ιστορία…Σημειώνω επίσης οτι γίνεται λόγος για «επιδόρπια γιαουρτιού» και παρότι δεν αναμίχθηκε, η Nounou είναι η τελευταία που έκανε τέτοια κίνηση στην αγορά, και μάλιστα μοιάζει επιτυχημένη. Τα Yotopia πχ (που αγοράζω και εγώ) έχουν ζελατίνη στα συστατικά τους.

Δεν εκπλήσομαι που η ΦΑΓΕ ακολουθεί αποτυχημένη τακτική. Τις δύο τελευταίες φορές που μάθαμε για τα χαλασμένα γιαούρτια τους (γιατί προφανώς αφού έχει αυτήν την πολιτική η εταιρεία δεν ξέρουμε πόσες φορές μπορεί να κυκλοφόρησαν, αθόρυβα, χαλασμένα τους γιαούρτια και να αποσύρθηκαν) δεν κατάφεραν ούτε καν να κρατήσουν τα προσχήματα. Την πρώτη που έγινε ο σάλος, η ΦΑΓΕ ζήτησε συγνώμη ένα μήνα σχεδόν μετά την απόσυρση, όταν μαθεύτηκε το γεγονός, που σημαίνει οτι α) δεν είχαν σκοπό να το πουν πουθενά, και β) δεν είναι παράλογο να νομίζει κανείς οτι ο ΕΦΕΤ συμμετείχε στην διαδικασία απόκρυψης. Την δεύτερη το αναφέρανε, αλλά τόσο χαμηλόφωνα που μόλις και ακούστηκε. Η όλη διαχείριση της κρίσης με είχε κάνει εξαρχής να αμφιβάλλω αν τηρούν το σλόγκαν τους «δεν θα φτιάχναμε κάτι που δεν θα δίναμε στα παιδιά μας» και να πιστεύω οτι μπορούσε άνετα να αντικατασταθεί με το «σας δίνουμε όσο καλύτερα προϊόντα μπορούμε, ίσως και υπερτιμημένα, και αν είναι χαλασμένα προτιμάμε να σας το κρύψουμε όσο μπορούμε».

Πάντως, οποιός ξέρει περισσότερα για αυτην την κόντρα, έχει ενδιαφέρον η γνώμη του.

Ενδιαφέρουσα ιστορία οικονομικής πολιτικής.

Συνάδελφος και φίλος, παραιτείται απο την δουλειά που εργαζόνταν εδώ και πολλά χρόνια σε εταιρία (ας την πουμε «Βάση»), καθώς εδώ και 6-7 χρόνια δεν έχει δει αύξηση της προκοπής.

Τελευταίος μισθός, περι τα χίλια ευρώ.

Πάει σκλάβος(*) σε μία δεύτερη εταιρεία, που του προσφέρει αρχικό μισθό χίλια πεντακόσια ευρώ, με προοπτικές αναβάθμισης.

(*) Όπου σκλάβος, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι το καινούργιο φρούτο (που ψηφίστηκε επι Νέας Δημοκρατίας) που επιτρέπει σε μία εταιρεία να πληρώνει έναν υπάλληλο και να τον επινοικιάζει σε άλλη, τρίτη εταιρεία. Ο δε υπάλληλος είναι σκλάβος, διότι δεν απολαμβάνει τις παροχές της τρίτης εταιρείας, όπως για παράδειγμα αν η τρίτη εταιρεία είναι δημόσιο. Σκλάβος διότι η εταιρία του κερδίζει περισσότερα απο εκείνον ως ενοίκιο, και συνεπώς, αφού εκμεταλλεύεται την ανεργία που δεν του επέτρεπε να βρει δουλειά, είναι πολύ πιθανό στο μέλλον να την δημιουργεί κιόλας.

Συνεχίζω στο υπέροχο κόσμο της οικονομικής πολιτικής.

Ο συνάδελφος λοιπόν, δουλεύει για λογαριασμό της δεύτερης εταιρίας, στην τρίτη εταιρεία.

Μάνατζερ της εταιρείας στην οποία δούλευε παλιά (και που λόγω οργάνωσης, αγνοούσε παντελώς την υπάρξή του – την ονομάσαμε «Βάση» στο παράδειγμά μας), πηγαίνει στην τρίτη εταιρία, ζητώντας έργο.

Η τρίτη εταιρεία, ζητά απο τον συνάδελφό μου να το παραδώσει.

Αρα:

Η εταιρεία «βάση» πληρώνει έναν μάνατζερ, με πολλαπλάσια (και όταν λέμε πολλαπλάσια, εννοούμε πολλαπλάσια, έτσι;) λεφτά απο ότι έναν απλό υπάλληλο, τον οποίο τον εξαναγκάζει σε παραίτηση, και προτιμά να πληρώσει α) τον ίδιο υπάλληλο (με τις ίδιες γνώσεις και δυνατότητες) τα χίλια πεντακόσια ευρώ μισθό, ΣΥΝ το κέρδος της δεύτερης εταιρείας, ΣΥΝ το κέρδος της πρώτης.

Αν δηλαδή έδινε στον υπάλληλο 1.000 ευρώ, τόσο θα κόστιζε η δουλειά παλιά.

Αλλά τώρα κοστίζει: 1.500 ευρώ ο υπάλληλος, συν το κέρδος της δεύτερης εταιρείας (ας πούμε άλλα τόσα, έχει και αυτή μανατζέρ να θρέψει – σε κουβέντα που έκανα με γνώστη των εταιριών, το outsourcing όπως λέγεται τώρα τελευταία η σκλαβιά έχει έναν κανόνα, που λέει: ο μισθός του υπαλλήλου επι τρία – ) συν το κέρδος της τρίτης εταιρείας.

Απλή – οικονομική – διαχείριση.

Δύο στοιχεία: Ο υπάλληλος έχει φύγει εδώ και δύο εβδομάδες. Η πρώτη εταιρεία (που δίνει την δουλειά) και η τρίτη (που την αναλαμβάνει τελικά) είναι και οι δύο εισηγμένες στο χρηματιστήριο.

Σκηνή. Προτιμήστε τις ιγκλού, στήνονται άμεσα και είναι ασφαλείς.

Πασαλάκια. Προτιμήστε μεταλικά, και αγοράστε 3-4 περισσότερα απο όσα νομίζετε οτι χρειάζεστε.

Καρέκλες. Αν πάρετε πλαστικές ή απο πλαστικό πανί, υπολογιστε οτι θα τις χρησιμοποιήσετε μόνο αν βάλετε μία πετσέτα απο πάνω (για να αποφύγετε την εφίδρωση)

Τραπεζάκι (που να φτάνει σε ύψος φαγητου)

Σχοινιά – ανθεκτικά, γύρω στα δεκα μέτρα. Δύο μεγέθη (χοντρά, λεπτά).

Σφυρί, πλατυκέφαλο.

Στρώμα. Προτιμήστε φουσκωτό και υπολογίστε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο (να χωράει στην σκηνή σας, έτσι;)

Λευκά είδη :), σεντόνια, μαξιλάρια, μαξιλαροθήκες.

Sleeping bag. Υπολογίστε οτι μία ζεστή μέρα, συχνά φέρνει μία κρύα νύχτα. Αναλογα ρουχα για τον ύπνο.

Θερμός για κρύο – ζεστό νερό.

Μαχαίρια, πηρούνια, κουτάλια – απο ένα μεταλλικό, τα υπόλοιπα μπορούν να είναι μίας χρήσεως. Το μαχαίρι να κόβει καλά, μπορεί να το χρειαστείτε και για άλλες χρήσεις.

Πιάτα (τουλάχιστον ένα ανθεκτικό, τα υπόλοιπα μπορούν να είναι μίας χρήσεως)

Γκαζάκι (πάντα προσοχή στην χρήση).

Σπίρτα, αναπτήρες.

Αλάτι και λάδι ελιάς (που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στην σαλάτα, και στο τηγάνισμα)

Φαρμακείο. Οινόπνευμα και βαμβάκι must.

Αεροστεγείς αποθηκευτικούς χώρους (πχ σακούλες) για τρόφιμα, για να αποφύγετε μυρμύγκια και ζώα (πχ γάτες – σκύλους). Αν τις πάρετε μεγαλύτερες απο ότι χρειαστείτε, θα τις χρησιμοποθήσετε και ως σακούλες σκουπιδιών.

Σκεύος που να αντέχει την φωτιά.

Φως (με την μορφή φακών, ή λαμπτήρων). Προτιμήστε αυτούς με μπαταρίες (είναι η πιο διαδεδομένη πηγή ενέργειας, μπορείτε να την βρείτε σε οποιοδήποτε περίπτερο)

Ποτήρια (που να αντέχουν ζεστά, ακόμα και μίας χρήστεως)

Χαρτί τουαλέτας.

Αντικουνουπικά, σε μορφή κρέμας, Fenistyl ή αντίστοιχο για μετά τα τσιμπίματα.

Νερό, κατά προτίμιση σε πλαστικά μπουκάλια που θα χρησιμοποιήσετε μετά για άλλες χρήσεις.

Κεριά ρεσω (με προσοχή). Μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε αν κόψετε ένα πλαστικό μπουκάλι νερού, το γεμίσετε με άμμο (ή χώμα), βάλετε το ρεσώ, και το κλείσετε με το υπόλοιπο μπουκάλι (χωρίς καπάκι εννοείται). Πάντα με νερό κοντά και συνεχή επίβλεψη.

Ωτασπίδες. Μπορείτε να αγοράσετε απο πλαστικό, σιλικόνη ή αφρολέξ. Για την ασφάλειά σας, επιλέξτε να μην απομονώνουν τελείως τον ήχο (αν για παράδειγμα φυσάει, καλό θα είναι να το ακούσετε). Αν χρησιμοποιήσετε αφρολέξ, πιέστε το μέχρι να μαλακώσει και βάλτε το στο αυτί σας. Κρατήστε το για λίγο εκεί – θα πάρει το αρχικό του σχήμα και θα καλύψει τον ακουστικό πόρο.

Σακούλες (για σκουπίδια).

Σαπούνι (κατα προτίμιση σε μπουκάλι με ελεγχόμενη ροή).

Απορρυπαντικό για ρούχα.

Προφυλακτικά.

Χάρτη της περιοχής που θα κατασκηνώσετε. Επ’ ουδενί μην αρκεστείτε στις περιγραφές των κατοίκων.

Κατά τα λοιπά, μην ενοχλείτε τους άλλους 2-5 το μεσημέρι και 11-6 το πρωϊ. Αφήνετε τον χώρο καθαρό (ακόμα και πριν φύγετε), και φυλάτε τα σκουπίδια σε ειδικούς χώρους, όσο το δυνατον πιο μακρυά απο τις άλλες σκηνές.

Καλό camping!

(συμπληρώστε με comment ότι πιστεύετε οτι λείπει)

…γερός, δυνατός, ακμαίος, χαλαρωμένος, με χαμόγελο..

..και με φωτογραφίες, και με ιστορίες. 🙂

Υ.Γ. …και το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να σβήσω κάπου εκατό spam στον αρκούδο.

Συνεπώς, κάποιος έλληνας με spamάρει. Συνεπώς, θα πρέπει να λάβω ποιο ….άγρια μέτρα.

Εδώ τα κατάφερα με ορδές κουνουπιών, αυτός θα με τρομάξει;

Γράφθηκα στο AllofMp3.com.

Αν δεν ξέρετε τι είναι αυτό, να σας βάλω μέσα στα πράγματα: πρόκειται, ούτε λίγο ουτε πολύ για το πιο νόμιμα παράνομο site μουσικής.

Έχει έδρα στην Ρωσία, και σου δίνει την δυνατότητα να κατεβάζεις τραγούδια, τα οποία πληρώνεις με την πιστωτική σου (ή στην περίπτωσή μου, με οποιαδήποτε κάρτα Electron Visa).

Αλλά είπαμε, είναι παράνομο(;).

Τα πολλά δεν τα ξέρω, μία αναζήτηση στο Google πιθανόν να σας πει περισσότερα, αλλά το πνεύμα είναι οτι δεν πληρώνουν στην αντίστοιχη ρώσικη ΑΕΠΙ. πληρώνουν, αλλά απλώς λιγότερα από όσα οι Ευρωπαίοι -παύλα- Αμερικάνοι…

Και έτσι, αντί για 15-20 ευρώ που κάνει το κατέβασμα για τον κάθε δίσκο στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, εδώ πληρώνεις 15-20 λεπτά του ευρώ ανα τραγούδι.

Bargain – που θα λέγανε και οι φίλοι μου οι λονδρέζοι.

Αλλά βέβαια, παρότι είναι τελείως νόμιμο στην Ρωσία, το κυνηγάνε ως παράνομο στον υπόλοιπο κόσμο, καθώς τσακίζει τις τιμές.

Απο την άλλη, δεν έχω πρόβλημα να πληρώσω για τα τραγούδια που ακούω, αρκεί α) να μην είμαι υποχρεωμένος να κατεβάσω όλο τον δίσκο και β) να έχουν λογική τιμή.

Αναρωτιέμαι μήπως (μήπως λέω) αντι να σκοτώνουν την μουσική οι μαύροι με τις αντιγραφές, την σκοτώνουν οι άπληστες ΑΕΠΙ και εταιρείες αυτού του ντουνιά…

Προσθήκη: Δείτε αυτό το καρτούν για παιδιά. Τους μαθαίνει(;) να μην αντιγράφουν αρχεία…. Σύντομα θα βγει και η συνέχεια υποθέτω, που θα τους μαθαίνει να βγάζουν απο την μύγα ξύγκι (κορόϊδα που πληρώνουν να υπάρχουν…)