Φίλε αναγνώστη, κάνε μου μια χάρη:

Πριν διαβάσεις αυτό το post, παίξε αυτό το κομμάτι.

~

Το κύμα παφλάζει αδιάφορα.

Μεγάλωσα στην Πάρο. Δηλαδή, δεν μεγάλωσα μόνο ηλικιακά, αλλά και ωρίμασα, αισθάνθηκα, έζησα.
Όλοι έχουν μιά πατρίδα στο μυαλό τους. Ένα μέρος που νιώθουν σπίτι. Εμένα είναι η Πάρος.

Εδώ έζησα την μάνα μου, τόσα χρόνια πριν. Ζήσαμε και αλλού, αλλά εδώ έζησα την μάνα μου. Δεν μου καθησαν ποτέ περισσότερες εικόνες, μυρωδίες, στιγμές απο εκείνη, απο όσες ζήσαμε μαζί, εδώ.

Μην ξεγελιέσαι αναγνώστη, τούτο το ποστ δεν είναι ούτε για την Πάρο, ούτε για την μάνα μου.

Τούτο το ποστ είναι για μένα.

~

Τέτοια λοιπόν έλεγα εχθές το βράδυ στην Ελεάνα. Νύσταζε, χασμουριόταν η καημένη – είδε και εξ’ αιτίας μου όλο το champions league, τον Ολυμπιακό για μένα, τις άλλες ομάδες για κάτι κάφρους διπλανούς.

Γυρίζαμε και της έλεγα για την μάνα μου, θεός σχωρέστη, και στιγμές με ένα υφασμάτινο σκάκι που είχε και παίζαμε.

Δεν καταλάβαινε πολλά, μούγκριζε «ναι» και «όχι» και «σ’απαπάω» – δικό μας αυτό. Περπατάγαμε ακρη του λιμανιού, γυρίζοντας απο τα Λιβάδια, αυτή κρύωνε, εγω ιδρωμένος απο την ζέστη των ονείρων μου. «Μόλις φτάσουμε» να μου λέει, «εγώ θα κοιμηθώ». «Αμ δε» την κοροϊδεύω εγώ «που θα κοιμηθείς» – το μυαλό της πάει στο πονηρό και γελάει. Εγώ όμως, το εννοώ.

Φτάνουμε κοντά στο σπίτι, έχει απο ώρα μπει στις δεκατρείς του μηνός, δεκατρείς γνωριστήκαμε, μηνιαία επέτειος.

Δεκαέξι μήνες μαζί.

Μιά ζωή, και μην το γελάς.

Κάθε μήνα, ένα μικρό δώρο. Απο κάρτα και λουλούδια, μέχρι σύνδεση για τον υπολογιστή με το κινητό.

~

Τούτο το ξημέρωμα του δέκατου έκτου λοιπόν, φτάνουμε στο σπίτι που μας φιλοξενεί.

Ένα σπίτι μακρυά απο αυτό που μεγάλωσα, και απέναντί μας η Αγία Άννα.

Της λέω σου έχω δώρο, για την επέτειο. Ξυπνά. «Είναι άδικο, εγώ δεν σου πήρα κάτι» μου λέει ναζιάρικα. «Δεν πειράζει», της λέω, «θα εμπνευστείς». Γελάει.

«Το θέλεις σήμερα;» της λέω. «Οχι» μου λέει. Μετά την τρώει: «Ναι». Το ξανασκέφτεται, νυστάζει: «‘Οχι»

«Ελα μωρέ» της λέω «καλύτερα να το δεις τώρα, να κοιμηθείς με αυτό αγκαλιά το βράδυ»

Με τα πολλά, πειθεται.

«Πρέπει όμως να το δούμε στην Αγία Άννα»

Έντάξει, πάμε έξω, το παίρνω μαζί, καθόμαστε.

Της λέω πόσο έντονα νιώθω εδώ. Της λέω πόσο μου λειπει η μάνα μου. Που δεν με είδε άντρα, παρά μόνο παιδί. Που δεν με ειδε να χαίρομαι και άλλο, να λυπάμαι και άλλο, να κλαίω, να γελάω.

Που δεν με είδε να την αγαπάω τόσο.

Που δεν με είδε να…

…και ανοίγω το δώρο…

…της κάνω πρόταση γάμου.

Θα με παντρευτείς καρδιά μου;

~

Δεν θα μπορούσε να γίνει πουθενά αλλού. Το ‘χα ταμένο.

Ξημέρωνε δεκατρείς Σεπτεμβρίου.

Ξημέρωνε άλλη μία μέρα.

Η πρώτη της κοινής μας ζωής.

~

Η Ελεάνα δάκρυζε. Εγώ φοβόμουν ευχάριστα. Ο ήλιος όπου να ‘ναι έβγαινε.

Το κύμα εξακολουθεί να παφλάζει – ποιο αδιάφορα, και ποιο γλυκά απο ποτέ.

.

..για μιά βδομαδούλα.

Βέβαια, αυτό δεν είναι ακριβές, αφού εκεί που θα είμαι, και θα γράφω, και θα postάρω.

‘Η εν πάσει περιπτώσει, μπορώ να το κάνω.

Αν θα το κάνω, είναι άλλο θέμα… 🙂

Αν το κάνω όμως, τα post μου θα μυρίζουν αιγαίο – εγγυημένα 🙂

Εις το επανιδείν.

Όσο και αν φωνάζω, κανείς (κανείς: ούτε το κράτος, ούτε οι εφημερίδες, ούτε τα περιοδικά – ξέρω τι λέω) δεν συγκινείται.

Μόνος μου τα λέω, μόνος μου τα ακούω.

Η εκπομπή – τηλεπαιχνίδι – λοτταρία, Puzzle Mania, που παίζεται στον Antenna, συνεχίζεται.

Ακάθεκτη.

Φωνάζω, τσαντίζομαι, αλλά κάποιοι κάθονται στα γραφεία τους και γελάνε.

Στα α-ρχί-δια-τους!

«Αστους μαλάκες να φωνάζουν – έτσι δεν κάνανε και με το MALL?

Μήπως μετά δεν πήγαν να ψωνίσουν απο εκεί;»

Ασε τον μαλάκα να φωνάζει…

Είναι παράνομο;

Είναι κομπίνα;

Είναι α-λη-τεί-α;

Άσε τον μαλάκα να ρωτάει…

~

Σας θυμίζω: Στις 2 Οκτωβρίου σταματάει – μόνο του.

Όσα βγάλανε, βγάλανε.

Πρόταση:

Κύριοι του Ραδιοτηλεοπτικού,

Μην τρέξετε να το κλείσετε απο τώρα.

Μελετήστε το καλά το θέμα – και κλείστε το στις 3 Οκτωβρίου.

Και εσείς θα είστε νόμιμοι, και οι ιδιοκτήτες θα βγάζουν τα λεφτά.

Απο ποιούς;

Απο τα κορόϊδα!

Απο όλους αυτούς που είναι σίγουροι οτι το παιχνίδι είναι νόμιμο – και δεν τους κοροϊδεύει!

Απο εσάς και απο μένα…

~

Κακώς έχω θυμώσει με τους bloggers. Με την «φωνή». Με αυτους που περίμενα να φωνάξουν. Με αυτούς που περίμενα πως θα χρησιμοποιήσουν το μέσο. Πως θα θυμώσουν. Πως θα διαμαρτυρηθούν. Πως θα βοηθήσουν να κατέβει αυτή η μαλακία!

«Στο κάτω-κάτω και τι έγινε; Ένα παιχνίδι είναι». «Το πρώτο ή το τελευταίο;» «Σιγά τώρα». «Συνηθήσαμε». «Να ‘ταν και άλλα». «Απο λαμόγια…»

Την κάθε σταυροφορία μου θα ακολουθούν όλοι; Καλά δεν τα πήγαμε με το ΕΠΑΚ και τις μαύρες σελίδες, και τα εικονίδια… ε, τί, κάθε μέρα τα ίδια;

~

Μόνος μου τα λέω…

Κοίτα ρε που θα καταντήσω και γραφικός…

Το διάβασα τυχαία οτι αποχωρείτε.

Όμορφη πορεία γράψατε. Χαρά μας που συμπορεύσαμε.

Έχετε πολλούς θαυμαστές της σκέψης και του λόγου σας.

Δεν μιλώ εκ μέρους άλλων – για πάρτη μου:

Ευχαριστώ.

Εις το επανιδείν 🙂 »

Αν θέλετε να επικοινωνήσετε και εσείς μαζί του, ιδού το email: kibi2g@yahoo.gr

Διαβάστε το τελευταίο του άρθρο στην Καθημερινή,

Την είδηση την βρήκα στο blog «Τα Πάντα» όπου και στα comments θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τον ΚΙΜΠΙ, και το που συνεχίζει…

Ξημέρωμα Τρίτης.

Ξυπνάω σήμερα απο τον γλυκύτερο ύπνο μου. Έχω κοιμηθεί βαθιά, καθώς η δουλειά την Κυριακή με κράτησε μέχρι τις επτάμιση το πρωϊ της Δευτέρας – που σημαίνει οτι πήγα στο γραφείο με 3 ώρες ύπνο.

Η Ελεάνα πρέπει να πάει για δουλειά – η ώρα είναι επτάμιση.

Συνήθως ξυπνάω μεταξύ εννιά και δέκα, οπότε τι κάνουμε μέχρι τότε;

Για να δούμε.. Τα πιάτα είναι καθαρά, προλαβαίνω ένα γάλα, θα κατεβάσω την Ελεάνα μέχρι το τραίνο.

Μετά, έχω ιδέα: θα πληρώσω τους λογαριασμούς που μαζεύτηκαν απο το καλοκαίρι!

Παίρνω λεφτά, ένα χαρτί που μου έστειλε το ταχυδρομείο – κάρτα υποπτεύομαι, απο την Eurobank- τους λογαριασμούς (όλους πλην ΟΤΕ) και πάω την Ελεάνα στον ηλεκτρικό.

Υστέρα, διαδρομή.

Πρώτα ταχυδρομείο.

Μηδέν δουλειά -έχει πάει οχτώ- άδεια τα γραφεία, έγω και δύο άλλοι. Έρχεται η σειρά μου, να η ταυτότητα, που ειναι το γράμμα, να το γράμμα, καινούργια κάρτα απο την Eurobank.

Προβλέψιμο.

Υστερα ΟΤΕ.

Στην διαδρομή, βλέπω έναν τυφλό που θέλει να περάσει απέναντι. Θέλεις να σε βοηθήσω του λέω, ναι μου λέει, θέλω να πάρω ταξί.

Να τον βοηθήσω τον άνθρωπο, αλλά ταξί απο την Πατησίων; χλωμό. Πρίν καλά-καλά το σκεφτώ, τσουπ, να το το ταξί. Και άδειο παρακαλώ, με τα σήματά του ανοιχτά, είναι και προδιαγραφών ολυμπιακών αγώνων.

Είσαι τυχερός του λέω, τον βοηθάω, μπαίνει, αντίο, να είσαι καλά.

ΟΤΕς.

Εκεί -συνήθως- η ουρά είναι 30-40 άτομα (δεν τα παραλέω, δεν χωράνε στο κτήριο, και φτάνει μέχρι ένα τετράγωνο μακρυά).

Ούτε δέκα άτομα.

Είχα έναν λογαριασμό στο σπίτι, έδειχνε 80 ευρώ, λέω έχω να πληρώσω δύο λογαριασμούς, αποκλείεται να είναι μόνο τόσα, θα πάρω αντίγραφο απο εκεί, υπολογίζω κανένα εκατονπενηντάρι μίνιμουμ.

Ζητάω αντίγραφο λογαριασμού απο μία κυρία που δεν μοιάζει να με αντιλαμβάνεται καλά, σύνολο 80 ευρώ. Είναι δύο λογαριασμοί μου λέει, να τον πληρώσετε, θα σας το κόψουν.

Γι’ αυτό είμαι εδώ, της λέω.

Μόνο 80; απο τότε που έβαλα ADSL, έχω κατεβάσει τους λογαριασμούς μου στο 1/4. Μπράβο Ελεάνα.

Έχω να πληρώσω ΕΥΔΑΠ (ένα γλυκύτατο 20ευρώ, την λατρεύω την ΕΥΔΑΠ γιατί μου ζητά λίγα και δεν μου κόβει τίποτα) και την ΔΕΗ.

Κοιτάω τον λογαριασμό της ΔΕΗς, 145 γιούργια. Αφήνω την ΕΥΔΑΠ (ετσι είναι, οι καλοί πάντα την πατάνε) και πάω για ΔΕΗ.

Στον δρόμο ανακαλύπτω οτι είμαι -σχεδόν- γείτονας με την Κατερίνα Θάνου, καθώς βγαίνει με μία πολυτελέστατη μαύρη μερσεντες απο πολυμονο κατοικία.

Αναρωτίεμαι αν με ξέρει (το διαβάζει κόσμος το blog, τι νομίζετε), και σκέφτομαι να της τα χώσω γιατί έχει κλείσει το πεζοδρόμιο (όχι αυτή, ο συνοδός της που δεν είναι εκείνη την στιγμή στο αμάξι).

Δεν βαριέσαι, θα της την χαρίσω αυτή την φορά.

Για την ΔΕΗ χάνομαι. Για την ΔΕΗ πάντα χάνομαι.

Ρωτάω, είναι μακρυά η σκασμένη, Ορφανίδου κάτι, δεν έχω και ραδιοφωνάκι να μου κάνει παρέα, περπατάω, πάω.

Εκεί αρχίζουν τα στραβά. Συνήθως είναι το πολύ δεκα άτομα ουρά, σήμερα τριάντα.

Μμμμμ.

Περιμένω, έρχεται η σειρά μου, δίνω τον λογαριασμό, ρωτάω αν είναι ο τελευταίος.

Οχι μου λέει ο γκισετζης, δεν είναι, ατυχία, τραβάτε στα γραφεία.

μμμμμ.

Πάω στα γραφεία, ένας περιμένει – τέσσερις εξυπηρετούνται, παίρνω αριθμό, περιμένω όμως κανα δεκάλεπτο.

Μμμμμμ.

Αδειάζει, παει ο πρώτος, περιμένω, πάω και εγώ.

Συγνώμη μαντάμ, είναι ο τελευταίος, κοιτάει, γελάει, τσου μου λέει και είναι και για διακοπή.

Α-χα.

Μου τυπώνει τον τελευταίο σούμα, μου λέει τραβάτε στις διακοπές.

Πάω, άλλη μαντάμ, μου λέει δεν σας το έχουμε κοψει, αλλά θα το κάνουμε. Πόσο το μαλί; 223 ευρώ. Μπορείτε να το πλερώσετε σε όποια ΔΕΗ θέλετε. Κοιτάω, έχω 222 ευρώ.

Όχι ρε γαμώτο.

Ρωτάω, τράπεζα εδώ κοντά, μου λέει τσου, μήπως στην λεωφόρο Τάδε. Φτάνω μέχρι την τάδε, ρωτάω, τσού – μόνο πατησίων.

Περπατάω μέχρι πατησίων, επιστρέφω στην ΔΕΗ, τα τριάντα άτοιμα γίνικανε σαράντα.

Τι τα ταϊζουνε και αυγατένουν έτσι;

Περιμένω, μπλα-μπλα, πληρώνω.

Αντε πάλι πίσω.

Μέχρι το σπίτι, κανα μισάωρο, η ώρα δέκα και κάτι.

Λέω, αντε, ένα μπάνιο προλαβαίνω, να ξυριστώ κιόλα, ξεκινάω, τηλέφωνο συνάδελφος:

Θα αργήσω σήμερα.

Εγώ να δείς.

Δύο είμαστε, ένας απο τους δύο πρέπει να είναι απο τις δέκα και μισή, η ώρα έντεκα παρά και ο καθένας σπίτι του.

ΜΜμμμμμάλιστα.

Θα καλύψω εγώ τον συνάδελφο, θα φτάσω πρώτος (αλλά αργά, έτσι;).

Το ξύρισμα δεν μπορεί να σταματήσει στην μέση, το μπανιο να μην γίνει δεν προβλέπεται, μπαμ-μπαμ, φεύγω.

Φυσικά, αργώ να φτάσω, και φτάνω με το άγχος να μην μου την πουν…

~

Κάθε φορά που τσαντίζομαι με την μοιρα μου, κάποιος άλλος την πληρώνει.

Σήμερα, την πάτησε νεαρά, ψηλή.

Με πράσινο φόρεμα, προσεγμένη, περιμένει στο Μοναστηράκι. Φυσικά, το χάνω το τραίνο -για λίιιιιγο-, το ίδιο και αυτή.

Δεν την προσέχω για άλλον λόγο, μόνο γιατί κρατάει το κινητό στο αυτί, χωρίς να μιλάει, επί επτά λεπτά.

Τόσο κάνει να έρθει το τραίνο και να φτάσει στο Σύνταγμα.

Εκεί, την χτυπάει η μοίρα (μου) και μπαίνει μέσα ελεγκτής.

Ένας μόνο.

Στην δική μας πόρτα – μόνο.

Αυτή και ένας παππούς κατεβαίνουν -λίγο αργά, αφού έχουν μπει όλοι- και ο ελεγκτής, γατόνι, παίρνει χαμπάρι την φάση:

Τους δείχνει, και τους λέει «τα εισιτήριά σας».

Ναι φυσικά λέει αυτή, και

…αφού κατεβαίνει, αρχίζει και τρέχει!

Απο πίσω ο ελεγκτής, που δεν το περίμενε, να φωνάζει…

Αλλα τέσσερα λεπτά να φύγει το τραίνο, για να μην ανοίξει την δίοδο για τις ράγες και κάνει καμία μαλακία η μικρή…

~

Στείλτε κόμμεντ. Πως να προγραμματίζω οτι θα κλείσει η μέρα; Τι με περιμένει; Τι προβλέπετε;

Μπείτε στο άπειρο και απολαύστε μία ανακάλυψη που εκανε η Στέλλα:

Ο ΚΤΕΛ, απέσυρε λέει τα δρομολόγιά του απο το Internet, γιατί μπαίνει πολυδιαφημισμένη εταιρεία παροχής πληροφοριών (μάλλον αναφέρεται στο 11880, μία αρκετά ύποπτη εταιρεία), και δίνει πληροφορίες για δρομολόγια!

Προσέξτε: Ο ΚΤΕΛ αποφάσισε οτι αφού κάποιοι μπαίνουν και εκμεταλεύονται τις πληροφορίες που διαθέτει, τις διακόπτει για όλους!

Η Στέλλα έχει περισσότερα, εγώ έχω μόνο μία ερώτηση:

Τι ακριβώς τα θαυμαστά μυαλουδάκια τους σκέφτονται να κάνουν για αυτό; Το διέκοψαν για να κάνουν τι ακριβώς;

Θα το ξαναανοίξουν;
Θα το ξανανοίξουν επι πληρωμή;
Θα το κρατήσουν κλειστό για πάντα;

Τρείς δρόμοι υπάρχουν, και οι τρεις ήταν χειρότεροι απο το να συνεχίσουν να κάνουν την δουλειά τους όπως έκαναν μέχρι τώρα.

Θυμώνω, γιατί είναι ασχετοσύνη, ανικανότητα και βλακεία. Και απίστευτη κίνηση πανικού.

Για να μην πω οτι πρόκειται για αλητεία:

Το (κρατικό) 11888 δεν δίνει δρομολόγια. Παραπέμπει στο 1440, που (όσο και να ψάξεις στο site του ΚΤΕΛ δεν θα το βρεις) είναι το τηλέφωνο των πληροφοριών δρομολογίων.

Αναρωτιέμαι όμως: έπαιξαν ρόλο συζητήσεις μεταξύ του (πολυπληγωμένου απο αυτήν την ιστορία κρατικού 11888) και του ΚΤΕΛ; Απαίτησε -με οποιονδήποτε τρόπο- να διακοπεί η διαδικτυακή ενημέρωση;

Στην δε αγγλική ανακοίνωση του ΚΤΕΛ γίνεται λόγος για παράνομη –illegal– παροχή πληροφοριών απο την εταιρεία πληροφοριών. Ισχύει κάτι τέτοιο; Αν ναι, γιατί δεν κινήθηκαν νομικά για να προστατέψουν τα δικαιωμάτά τους;

Για τα παλικάρια του 11880 δεν έχω ασχοληθεί ακόμα. Έχω την αίσθηση οτι πρόκειται για απάτη ολκής, με πολλούς εμπλεκόμενους, για διάφορους λόγους.

Και χαμένους, ποικιλοτρόπως, κυρίως όλους εμάς.

Αλλά είναι αυτός τρόπος να αντιμετωπιστεί;

Για το όνομα του Θεού!

Όπως είπα, διαβάστε την Στέλλα. Εκεί θα βρείτε και το link για το ΚΤΕΛ γιανατο διαβάσετε με τα ματάκια σας…

Σας να μην μας έφταναν όλα τα άλλα…

Μία περίεργη ιστορία έχει αποκαλυφθεί εδώ και λίγο καιρό. Η όλο και αυξανόμενη ποιότητα των εκτυπωτών, μας οδήγησε σε μία γενιά που η εκτύπωση στο σπίτι έχει γίνει σχεδόν εφάμιλλη επαγγελματικών μηχανημάτων.

Με την σειρά του αυτό οδήγησε σε σκέψη τις αρχές.

Είναι δυνατόν να τυπώνει όποιος θέλει, ότι θέλει;

Ανήσυχες οι εταιρείες κατασκευής εκτυπωτών, απο τα αντίγραφα χαρτονομισμάτων και επίσημων εγγράφων που πλαστογραφούνταν χάρη στην απαράμιλλη ποιότητα των μηχανημάτων τους, ανήσυχες και οι αρχές που δεν μπορούσαν να ξεχωρήσουν ποιός τύπωσε τι.

Έτσι, ξεκίνησε το αδιανόητο:

Φίλοι αναγνώστες, οτιδήποτε τυπώσετε, μπορεί, με τις κατάλληλες συνθήκες, να οδηγήσει πίσω σε εσάς.

Αν και φαίνεται απίστευτο, κάθε γράμμα σας – μία ερωτική επιστολή, ένα απειλητικό σημείωμα, μία πλάκα τυπωμενη απο τον αγαπημένο σας (και ως τώρα ανώνυμο) εκτυπωτή, φέρνει και μία υπογραφή.

Αόρατα απο το γυμνό μάτι, κάθε εκτυπωτής τυπώνει μία σειρά απο κουκίδες.

Αυτές οι κουκίδες, όταν αποκρυπτογραφηθούν, περιέχουν μεταξύ άλλων την ημερομηνία εκτύπωσης, και τον σειριακό αριθμό του εκτυπωτή.

Η τεχνολογία πρωτοεφαρμόστηκε απο την εταιρεία Xerox, αρκετά (κάπου είκοσι) χρόνια πριν, και σήμερα την εφαρμόζουν πολλές μεγάλες εταιρείες.

Με τις ευλογίες αυτών που παρακολουθούν, βεβαίως.

Απίστευτο;

Το χειρότερο είναι οτι οι εταιρείες δεν κάνουν απολύτως τίποτα παράνομο – αν και κανείς δεν έχει καταφέρει ακόμα να αποκωδικοποιήσει τις κουκκίδες αυτές απο όλους τους εκτυπωτές. Φυσικά, ελέγχεται αν είναι παράνομο να μην το αναφέρουν πουθενά στα έντυπα που συνοδεύουν την συσκευασία των εκτυπωτών οι εταιρείες…

(στον δικό σας αναφέρεται; έχετε τα χαρτία του; διαβάστε και πείτε μου!)

Εκτός απο εκείνους που …ξέρουν καλά.

Φυσικά, εκτός απο τους …τρομοκράτες και τους …εμπόρους ναρκωτικών, ανησυχούν και οργανώσεις που βρίσκονται στο στόχαστρο των ισχυρών, όπως η Greenpeace, ή αντι-MacDonalds οργανώσεις.

Την ανακάλυψη αυτής της απίστευτης ιστορίας την έκανε η EFF η οποία υπερασπίζεται το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα του καθενός μας.

Αν θέλετε να δείτε αν έχετε και εσείς ρουφιάνο εκτυπωτή, δείτε την λίστα της eff.

Διαβάστε: την έρευνα της eff, ένα εκτενές άρθρο της Washigton Post (από το 2005!), και ένα – δύο άρθρα απο τον pathfinder της εποχής.

Ρουφιάνε, θα σε βγάλω απο την πρίζα!

Στην πραγματικότητα δεν είναι bug, αλλα δυνατότητα, πολύ χρήσιμη για προγραμματιστές, αλλά απολύτως επικίνδυνη για τον απλό χρήστη.

Τι θα λέγατε αν μάθαινα τι κάνατε copy την τελευταία φορά;

Για δείτε….

Απίστευτο;

Εγώ χρησιμοποιώ έναν κώδικα απολύτως ασφαλή για εσάς, γιατί είμαι καλός άνθρωπος.

Αν ήμουν όμως κακός άνθρωπος, θα κρατούσα το στοιχείο που έχετε στην μνήμη του υπολογιστή σας, περιμένοντας μήπως κάποια στιγμή έχετε κάνει copy κάτι σημαντικό, όπως ένα username και password για το mail σας, τον αριθμό της πιστωτικής σας κάρτας, ή οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσα να εκμεταλευτώ.

Αυτό θα σας έβαζε σε πολύ μεγάλο κίνδυνο – ειδικά αν μπορούσα να ταυτοποιήσω τα στοιχεία που έχετε στην μνήμη σας, με το ποιός είστε (αν για παράδειγμα είσασταν εγγεγραμμένος χρήστης).

Τον κώδικα δεν τον έγραψα εγώ (αν και είναι ενοχλητικά απλός) αλλά τον βρήκα εδώ.

Επίσης, ο ίδιος δικτυακός τόπος, προτείνει την λύση:

Πηγαίντε στο Tools -> internet options -> security του Internet Explorer σας

Πατήστε το κουμπί custom level

Στο security settings, επιλέξτε disable στο Allow paste operations via script.

Τώρα δεν μπορούν να μάθουν τα περιεχόμενα της μνήμης του υπολογιστή σας με αυτόν τον τρόπο…

Ακολουθήστε την. Είναι πολύ πιθανό να έχετε ήδη επισκεφθεί δικτυακούς τόπους που να εκμεταλεύονται αυτό το «κενό» στον internet explorer και να μαθαίνουν (πολύ) προσωπικά σας πράγματα…

Την Τρίτη, Εικοσιεννέα Αυγούστου:

Όλα γύρω μου θυμίζουν ρυθμό. Γυρίζοντας χτυπούσα τα πόδια μου δύο φορές (stomp, stomp) και ακουλουθούσα χτυπώντας τα χέρια μου, κατεβαίνοντας τον Λυκαβυττο.

Σαν μικρό παιδί.

Παράσταση γεμάτη gangs, δεν σε αφήνει ούτε στιγμή να βαρεθείς ή να κοιτάξεις αλλού. Χωρίς διακοπή, οι τύποι όλο και κάτι κοπανάγανε -απο σπίρτα μέχρι βαρέλια- σε απόλυτα μουσικούς ρυθμούς.

Και όταν αποσύρονταν στα παρασκήνια, για λίγο μόνο, ο «αδικημένος» (και απόλυτα πετυχημένος, αν κρίνω απο τα χειροκροτήματα) ερχόταν και μας έκανε πλάκα. Το -σχεδόν γεμάτο απο ανθρώπους όλων των ηλικιών- θέατρο του Λυκαβυττού γέλασε πολλές φορές, χειροκρότησε ακόμα περισσότερες, θαύμασε καθ’ όλη την διάρκεια, και έφυγε α-πο-λύ-τως ενθουσιασμένο.

Υπόψιν: αν και οι stomp μας έρχονται απο το εξωτερικό, δεν μιλούν. Μουκρίζουν απόλυτα κατανοητά, και καταλαβαίνετε τα πάντα, καθώς το κωμικό στοιχείο θυμίζει πολύ παντομίμα… 🙂 Επίσης, μην τραβήξετε τα μάτια σας απο την σκηνή: θα ακούσετε όλο το θέατρο να γελάει, και δεν θα καταλάβετε γιατί, αφού οι πλάκες έρχονται τις πιο απίθανες στιγμές.

Δύο-τρία tip για τους καινούργιους (σαν και μένα): 1) Πηγαίντε νωρίς (τουλάχιστον 40 λεπτά με μία ώρα πριν την παράσταση) αν θέλετε να καθίσετε κέντρο. Θα βαρεθείτε, αλλά αξίζει τον κόπο. 2) Ζητήστε απο τον ταψιτζή (αν πάτε με ταξί) όσο και αν γκρινιάζει, ότι παραμυθι και αν σας πουλήσει, να σας πάει μέχρι επάνω. Αυτός δεν θα θελήσει (αν είναι γκρινιάρης και κακόψυχος) και θα σας πει οτι δεν επιτρέπεται η άνοδος. Μπαρούφες: η αστυνομία επιτρέπει -σχεδόν αποκλειστικά στα ταξί- να ανέβουν όλο το βουνό, και για ελάχιστα χρήματα θα γλυτώσετε μπόλικο ανέβασμα. Υπολογίστε πάντως κίνηση. 3) Λίγο ψύχρα όταν νυχτώσει ίσως πρέπει να προβλεφθεί.

Τι σας είπα εχθές; Μην διανοηθείτε και δεν πάτε !

~

Την Δευτέρα Εικοσιοχτώ Αυγούστου:

Σας το είχα γράψει και παλιότερα: Τότε ήταν μόνο Θεσσαλονίκη, τώρα είναι και στην Αθήνα (28/8-1/9), και στην Θεσσαλονίκη (4-6/9).

Μην διανοηθείτε και δεν πάτε – αξίζει και τα λεφτά, και τον χρόνο σας.

Περισσότερο promo εδώ, και official εδώ.

Με ξέρετε τώρα – όταν προτείνω κάτι τόσο έντονα, αξίζει τον κόπο 🙂

Απόψε θα είμαι εκεί. Αύριο, σχόλια.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ η 11η ΓΙΟΡΤΗ ΤΣΑΚΩΝΙΚΗΣ ΜΕΛΙΤΖΑΝΑΣ

Μετά το οδυνηρό γεγονός που συντάραξε την κοινωνία μας, την κλοπή της Ιεράς Εικόνας της Παναγίας της Έλωνας -προστάτιδας και πολιούχου της περιοχής μας, πολύτιμο θρησκευτικό λατρευτικό και πολιτισμικό κόσμημα-, εκφράζοντας τη θλίψη της κοινωνίας μας και το σεβασμό στο ιερό κειμήλιο η προγραμματισμένη γιορτή της Τσακώνικης μελιτζάνας του Δήμου μας αναβάλλεται.(Θα ανακοινωθεί από το Δήμο νέα ημερομηνία.)

Εδώ: http://www.leonidio.gr

Συγνώμη, προσέξτε με λίγο, γιατί τα έχω πάρει αγρίως:

Πως τον λέγανε εκείνον τον τύπο που κατηγορήσανε για τις γραμμές μηδέν-ενενήντα;

Ποιοί τον κατηγορήσανε;

Ποιοί ουρλιάζανε για την απάτη, και την κομπίνα;

Δεν σας είχα πει τότε οτι το θέμα δεν είναι η ηθική και η προστασία – αλλά οτι τους χαλάει την αγορά;

Κάθε βράδυ, μετά τις 12, ο Αντέννα βάζει ένα (καλογυρισμένο) παιχνίδι.

Μία νεαρά παρουσιάστρια κάθετε μπροστά στην οθόνη μας, και μας μοιράζει δεκαχίλιαρα.

Αρκεί να βρούμε την λέξη, και να στείλουμε μήνυμα.

Για να κερδίσουμε τα «ζεστά, γλυκά, λαχταριστά» (όπως ακριβώς τα λέει) δέκα χιλιάδες ευρώ.

Σας θυμίζει τίποτα;

Η κυρία μας προτρέπει να παίξουμε το παιχνίδι. «Θέλουμε να κερδίσετε όλοι!». «Ειναι κρίμα να μην διεκδικήσετε και εσείς τα δέκα χιλιάδες ευρώ». «Αυτά τα ζεστά, λαχταριστά δέκα χιλιάδες ευρώ!». Αυτό που η κυρία κάνει δεν είναι τηλεπαιχνίδι – λοταρία, γιατι αυτά απαγορεύονται. Η λέξη που λείπει είναι δύσκολη, γιατί απευθύνεται σε τηλεθεατές με μυαλό και σωστή χρήση του.

Ναι είναι παιχνίδι.

Ναι, είναι φτιαγμένο για ηλίθιους.

Ναι, πληρώνεις για να συμμετάσχεις. Είτε με μήνυμα, είτε με μηδέν-ενενήντα.

Ναι, η ερώτηση είναι βλα-κώ-δης (για να συμμετάσχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι).

Ναι, το διοργανώνει ο Αντέννα, το παρουσιάζει ο Αντέννα, το καλύπτει τεχνολογικά ο Αντέννα, αλλά δεν είναι του Αντέννα. Μην τυχόν φάμε καμιά μήνυση καλοκαιριάτικα.

Ναι, περιέχει όρους όπως:

9. ΑΠΟΔΟΧΗ ΟΡΩΝ
9.1 Κάθε χρήστης της υπηρεσίας με την κλήση του τηλεφωνικού αριθμού ή της αποστολής SMS και συμμετοχής του στο διαγωνισμό θεωρείται ότι έχει αποδεχθεί πλήρως και ανεπιφύλακτα τους όρους διεξαγωγής του διαγωνισμού.
9.2 Καθένας που επιθυμεί να προβεί σε έλεγχο, εφόσον έχει έννομο συμφέρον, οφείλει να το πράξει εντός μηνός το αργότερο από την ημερομηνία κλήσης, γνωστοποιώντας στις Διοργανώτριες το αίτημά του προ της διεξαγωγής της σχετικής κλήρωσης για την ανάδειξη του νικητή. Αίτημα τρίτου προς έλεγχο που δεν πληροί τις παραπάνω προϋποθέσεις, δεν ικανοποιείται από τις Διοργανώτριες σημειώνεται δε ότι τα στοιχεία κλήσεων και μηνυμάτων μετά την διενέργεια κάθε κλήρωσης καταστρέφονται για τεχνικούς λόγους.

Τεχνικοί λόγοι απαιτούν την καταστροφή. Τι βολικό.

Ναι, δεν παίζεις για να κερδίσεις – όοοοοοχι βέβαια, πως σας πέρασε αυτό απο το μυαλό. Άλλωστε το παιχνίδι δεν δίνει δώρα:

Διευκρινίζεται ότι τα έπαθλα παρέχονται αιτία προκηρύξεως και κατά κανένα τρόπο εξ άλλης αιτίας, ιδίως όχι αιτία δωρεάς.

Φυσικά απευθύνεται μόνο σε ενήλικες. Υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μην ληστευθούν οι αθώες ψυχές των παιδιών:

γ) Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να έχουν συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας τους.

…αλλά η εταιρεία δεν κάνει απολύτως τίποτα για να το επιβεβαιώσει. Μπορεί όμως να μην σας δώσει το δώρο που κερδίσατε (αυτό κι αν είναι καινούργιο!) αν είσαστε κάτω των δεκαοχτώ.

Για επιστροφή χρημάτων; Ούτε λόγος.

στ) Η Rosegarden Studios, ο AΝΤΕΝΝΑ TV, η Αntenna Internet, η Audiotex ή o εκάστοτε πάροχος τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών για την υλοποίηση της υπηρεσίας ουδεμία υποχρέωση ή ευθύνη έχουν έναντι οποιασδήποτε αξίωσης επιστροφής ποσού το οποίο έχει διατεθεί για κλήση ή αποστολή SMS στο πλαίσιο του προγράμματος ή/ και του διαγωνισμού.

Ουδεμία ευθύνη. Ο Αντέννα που το προβάλλει, η Αντέννα Ιντερνετ που το διαφημίζει, η Audiotext που το υποστηρίζει, και η εταιρεί παραγωγής ουδεμία ευθύνη έχουν. Ίσως να ζητήσουμε τα λεφτά μας απο τον εισαγγελέα που μπορεί να επιληφθεί της υποθέσεως (κάτι αστεία που λέω πρωϊ – πρωϊ…)

Ναι λοιπόν, όλα αυτά ισχύουν. Ενα πράγμα δεν ισχύει. Δεν είναι κομπίνα, και δεν είναι παράνομο.

Γιατι αν ήταν, θα είχε σταματήσει, σωστά;

Να σας πω κάτι στα ίσια; Frankly, στα αρχίδια μου. Δεν πρόκειται ποτέ να παίξω τετοιες μαλακίες. Δεν με ενδιαφέρει το κάθε κοροϊδο που νομίζει οτι μπορεί να βγάλει λεφτά χωρίς να δουλέψει και να χύσει τον ιδρώτα του – και αν.

Δεκάρα δεν δίνω. Ας παίξουν τα κοροΐδα.

Αυτό που μου την σπάει είναι ο Αντέννα. Που στην αρχή το παίζει μάγκας, ντροπή, και καταστρέφονται τα παιδιά μας, και φωνές και ουρλιαχτά…

…και μετά, μόλις καταλαγιάσει η σκόνη, αρχίζει το δικό του παιχνίδι.

Κάθε πολιτικός που εμφανίζεται εκεί, δεν είναι υπαίτιος; Ρωτάω, δεν ξέρω: δεν απαγορεύεται η διεξαγωγή τυχερών παιχνιδιών;

Το καλύτερο απο όλα;

Ακούστε:

Την πρώτη φορά μόνο που κάθε συμμετέχων θα καλέσει ή θα στείλει SMS κατά τη διάρκεια κάθε ημέρας κάθε συμμετέχων θα πρέπει να απαντήσει σωστά σε μια ερώτηση πολλαπλών επιλογών. Κάθε φορά που τυχόν ξανακαλέσει ο ίδιος συμμετέχων και εφόσον υπάρχει αναγνώριση του αριθμού του, ο αριθμός του καταχωρείται και για όσες φορές ξανακαλέσει ο ίδιος συμμετέχων με σκοπό να συμμετάσχει δεν θα του τεθεί δεύτερη ερώτηση.

Η παρουσιάστρια το επαναλάμβανε συνεχώς: Μόνο με ένα sms.

Αλλά επειδή είμαι γατόνι, και επειδή αποκλείεται να θέλουν να φάνε 1 μόνο ευρώ απο κάθε κορόϊδο, έριξα μία ματιά στους όρους, και έφριξα:

Έχετε αντιληφθεί πως παίζεται το παιχνίδι; Να σας το πω;

Ο τηλεφωνικός αριθμός κάθε πέμπτου τηλεθεατή που καλεί ή στέλνει SMS καταγράφεται ώστε ο συγκεκριμένος συμμετέχων να έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει περαιτέρω στον διαγωνισμό. Οι λοιποί συμμετέχοντες των οποίων οι τηλεφωνικοί αριθμοί δεν καταχωρήθηκαν δεν έχουν δικαίωμα περαιτέρω συμμετοχής στο διαγωνισμό παρά μόνο αν επαναλάβουν την ίδια διαδικασία εξ αρχής.

Το καταλάβατε; Ένας στους πέντε μπαίνει στην κλήρωση! Αλλιώς ξαναδοκιμάστε!

Ποιος; Απο ποιούς; Ω, λυπάμαι, το ξέχασα:

σημειώνεται δε ότι τα στοιχεία κλήσεων και μηνυμάτων μετά την διενέργεια κάθε κλήρωσης καταστρέφονται για τεχνικούς λόγους

Βλακεία μου.

Πείτε μου απο που δεν βρωμάει αυτή η αηδία:

Παίζουν ανήλικοι, κανείς δεν είναι υπεύθυνος, υπάρχει πλήρης αδιαφάνεια (είναι αδύνατο να μάθεις ποιός παίζει, πότε παίζει), και το κερασάκι στην τούρτα; καταστρέφονται τα αρχεία μετά απο κάθε παιχνίδι, για τεχνικούς λόγους!

Σας θυμίζω παλιότερη κουβέντα μου:

Πάντως, υπάρχει και το ηθικό θέμα -ξαφνιαστήκατε τώρα, ε; παραδεχθείτε το- που έχει να κάνει με την χρήση των κινητών απο ανήλικους, ανεξέλεγκτο τζόγο απο εταιρείες, διαβλητά συστήματα, και πάει (μακρυά) η βαλίτσα. Αναρωτιέμαι μήπως ήρθε ο καιρός, τώρα που η τεχνολογία και η οικονομία ανθίζουν, να κρίνουμε το ηθικό ή μη ενός εγχειρήματος με βάση… οικονομικά κριτήρια.

Το άρθρο ήταν εδώ

Η αρχή είχε έρθει με αυτό το post: Και joker, ο αριθμός επτά

Απο τον Αντέννα δεν περιμένω να ντραπεί κανείς. (Να βγάζουν τον σκασμό περιμένω, και να μην με κοροϊδεύουνε, σε περιπτώσεις άλλων κομπιναδόρων).

Αλλά απο τους εισαγγελείς; Απο τους πολιτικούς που ξημεροβραδιάζονται εκει μέσα;

Κανείς δεν ντρέπεται;

Φωνάξτε μωρέ να σταματήσουμε αυτή την πρωτοφανή αηδία πια!

Φρέσκο πράγμα:

Έριξα μία ματιά απο περιέργεια να δώ τι είναι αυτό το Rosegarden που έχει αναλάβει την παραγωγή.

Έ-φρι-ξα!

Ξεχάστε τις μαϊμουδιές και τις προχειρότητες του Χρηστίδη, εδώ έχουμε να κάνουμε με επαγγελματίες:

http://www.rosegardenstudios.tv/

Στο παρελθόν ήταν γνωστή ως Callactive που ειδικευόταν όχι μόνο στα τηλεπαιχνίδια, αλλά και στα τηλεραντεβού και πάει λέγοντας…

..είδαν όμως που είναι το χωμί και ειδικευτήκανε.

Διοργανώνουν παιχνίδια σε πολλές χώρες, κάνοντας συνεργασίες με τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Αν και φροντίζουν αυτοί για τις συνεργασίες με εταιρείες τηλεφωνικής χρέωσης, στην ελλάδα πρέπει να βρήκαν τον παράδεισό΄τους, αφού ο Αντέννα έχει …σταθερή συνεργασία με την AudioText.

Δύο σε ένα.

Το δε βιντεάκι προβολής τους είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικό. Απίστευτη οργάνωση, meetings, αξιολόγηση ανα πάσα στιγμή της κίνησης και των κλήσεων, άμεση και αυτόματη αναπροσαρμογή των ερωτήσεων (υποθέτω αν η ερώτηση είναι τόσο δύσκολη που δεν μπορεί να την απαντήσει ένα τρίχρονο).

Βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε, σύμφωνα με τους όρους που αυτόματα δέχεστε όταν συμμετέχετε

σημειώνεται δε ότι τα στοιχεία κλήσεων και μηνυμάτων μετά την διενέργεια κάθε κλήρωσης καταστρέφονται για τεχνικούς λόγους

Δηλαδή η αυτοματοποίηση και η οργάνωση της εταιρείας είναι στην τεχνολογική κορυφή όσο διαρκεί το παιχνίδι αλλά μετά -παφ!- τεχνικοί λόγοι αναγκάζουν την εταιρεία να σβήσει όοοοοολα τα στοιχεία που είναι πιθανό να θέσουν ερωτήματα όπως:

– Ποιοί πήραν τηλέφωνο
– Ποιοί είναι οι ένας στους πέντε
– Ποιοί κληρώθηκαν
– Ποιοί τελικά βγήκαν στον αέρα
– Και ποιοί τελικά πήραν τα λεφτά.

Όπως σημειώνει ο Μαύρος Γάτος στο comment του, μόλις βγεις στον αέρα (χο-χο) έχεις να κερδίσεις το Joker. Ο ίδιος το υπολογίζει σε μία-στις-1024.

Θυμίζω: η ρουλέτα σταματάει μία-στις-36.

Και μετά σου λέει δεν είναι παράνομο όλο αυτό…

Δεν ξέρω αν είναι παράνομο, πάντως αηδία είναι!

.

Πάει πολύς καιρός, περπατούσα στον δρόμο, γυρίζοντας σπίτι.

Τότε, περπατούσα πολύ – γιατί δεν είχα και πολλά καλύτερα πράγματα να κάνω 🙂

Μπροστά μου, μπορούσα να δώ ένα ζευγάρι, τις πλάτες τους, που μου κίνησε την περιέργεια. Εκείνος κοντά στα 180-200 κιλά, εκείνη μία μελαχρινή μικροκαμωμένη και λεπτή κοπέλα.

Εβλεπα μόνο τις πλάτες τους.

Πιασμένοι χέρι – χέρι, κάπου κάπου σταματάγανε και φιλιόντουσαν, ανταλλάσανε λόγια αγάπης, και συνεχίζανε τον δρόμο τους.

Και οι δύο ερωτευμένοι.

Αύξησα το βήμα μου, απο καθαρή περιέργεια. Ήθελα να δώ τι στραβό έχει εκείνη η κοπέλα για να είναι με αυτόν τον τύπο.

Όταν την είδα – και αυτό μου συμβαίνει σπανιότατα, σας διαβεβαιώ – σχεδόν την ερωτεύτηκα.

Μία υπέροχα ζεστή και όμορφη κοπέλα. Μία κουκλίτσα.

Αναρωτήθηκα τότε, γιατί αυτοί οι δύο να είναι μαζί – τι του βρίσκει.

Ένα πράγμα μου φάνηκε προφανές: είναι καλά μαζί.

Πολύ πρόσφατα, φίλος «έμπλεξε» με μία κοπέλα.

Αυτος, χωμένος σε μαθηματικά, εξετάσεις, δουλειά, μία ιδιοφυϊα στον χώρο του προγραμματισμού, θρήσκο και σοβαρό παιδί.

Δεν είναι όμως και ο Τζορτζ Κλούνεϊ.

Αυτή, το άκρο αντίθετο: Διασκεδάζει στα μπουζούκια, έχει μάθει να θέλει, κάνει σχέσεις με βάσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την δημιουργία οικογένειας (sic), εν ολίγοις, μία τυπική femme fatale – αράχνη.

Και βέβαια, και κορμί, και πρόσωπο μοντέλου.

Για λόγους που δεν θα αναλύσω εδώ (ούτε αλλού), αυτοί οι δύο βρέθηκαν μαζί – και μάλιστα, αυτή έμοιαζε απόλυτα ερωτευμένη μαζί του.

Αυτός, παρότι πρέπει να ζούσε το όνειρο αρκετών ανδρών, δεν έμοιαζε το ίδιο ικανοποιημένος.

«Δεν έχω τι να συζητήσω».

Την μία και μοναδική φορά που την γνώρισα, η διαφορές μεταξύ τους ήταν εμφανείς – και δεν μιλάω για το εμφανισιακό, ε;

Αλλού ο ένας, αλλού η άλλη.

Η σχέση εξατμίστηκε σχεδόν άμεσα.

~

Καμιά φορά, ονειρευόμαστε την/τον σύντροφό μας σαν τα μοντέλα στα περιοδικά. Δεν είναι κακό, στην πραγματικότητα είναι μία καθαρά γονιδιακή διαδικασία για να επιλέξουμε την μητέρα / τον πατέρα των παιδιών μας.

Το πρόβλημα είναι, όπως μου έλεγε παλιά ένας φίλος, ότι στην σχέση γαμάς (με το συμπάθειο) μισή ώρα και μιλάς οχτώ.

Η έμπνευση έρχεται απο το μυαλό – και αφού οι άντρες συχνά δεν μπαίνουν στο τριπάκι να προσπαθούν να ομορφύνουν, να καλλωπιστούν, να βάψουν τα μαλλιά και τα νύχια τους, κλπ, σε εσάς το λέω κυρίες μου:

Μπορεί να σας ερωτευτούν για τον κώλο σας (με το συμπάθειο πάλι) αλλά θα σας αγαπήσουν αν ταιριάζετε.

Σε μία σχέση καλός είναι ο έρωτας, δεν λέω, αλλά η αγάπη είναι το μόνο που κρατάει.