Παλιά είδηση που είχα δημοσιεύσει, σκάει στο «Διαβάστε ένα τυχαίο άρθρο». Την ανοίγω, και διαβάζω:

Τι πάθανε όλοι τους;

Μπατίστ, Κορδονούρης, και τώρα ο Νικοπολίδης…

Θα μπορούσε να πει κανείς οτι η “μόδα” ξεκίνησε τότε…

Εδώ, απο τις 8/11/2004.

Οι τρεις υποθέσεις δεν ήταν ίδιες: ο Μπατίστ προκάλεσε ατύχημα, οι άλλοι δύο απλώς συμμετείχαν.

Τώρα, με πιο φρέσκο μυαλό, ρίχνω μια πιο σοβαρή ματιά:

Για τροχαίο με εγκατάλειψη κρατείται ο Αμερικανός μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού Μάικλ Μπατίστ, 27 ετών. Όπως έγινε γνωστό από την αστυνομία, ο 27χρονος Αμερικανός ενώ οδηγούσε το ΙΧ αυτοκίνητό του συγκρούστηκε στις 4:40 τα ξημερώματα της Πέμπτης με μοτοσικλέτα στη λεωφόρο Κηφισίας 258 στο Χαλάνδρι, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί ο οδηγός της Πέτρος Στέλιος επίσης 27 ετών.

Στη συνέχεια, ο μπασκετμπολίστας ανέπτυξε ταχύτητα, εγκαταλείποντας τον τραυματία, αλλά σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου προσέκρουσε με το αυτοκίνητό του σε διαφημιστική πινακίδα. Το αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε και ο Μπατίστ απομακρύνθηκε τρέχοντας και κρύφτηκε μέσα σε μια αθλητική εγκατάσταση στη διασταύρωση Κηφισίας και Γούναρη.

Τον αντιλήφθη όμως ο φρουρός της εγκατάστασης και ειδοποίησε την αστυνομία με αποτέλεσμα λίγο αργότερα ο μπασκετμπολίστας να συλληφθεί. Ο Αμερικανός δήλωσε ότι είναι τραυματισμένος και μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό Αθηνών, όπου νοσηλεύεται φρουρούμενος.

Στο ίδιο νοσοκομείο νοσηλεύεται και ο Πέτρος Στέλιος, ο οποίος έχει κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και η κατάστασή του θεωρείται σοβαρή.Από το ανακριτικό της Τροχαίας ζητήθηκε να γίνει αλκοτέστ και στους δύο οδηγούς. Και οι δύο εξετάσεις ήταν θετικές.

Προανάκριση για το ατύχημα διενεργεί η Τροχαία Κηφισιάς.

Απο άρθρο του in.gr της εποχής.

Ξέρει κανείς τι απέγινε η υπόθεση; Γλύτωσε ο τραυματίας; Ο παίκτης πάντως εξακολουθεί να αγωνίζεται στον Παναθηναϊκο…

Το τροχαίο με εγκατάλειψη, είχε συνέπειες; ποιές; Το ξεχάσαμε; Πλήρωσε; Δεν τηρήθηκε η αυτεπάγγελτη διαδικασία; Τι προβλέπει ο νόμος; Πόσοι άλλοι (π.χ. Γεωργούλης) μπήκαν στην ίδια λογική;

Θυμίζω: Προκάλεσε τροχαίο, τραυμάτησε σοβαρά, εγκατέλειψε το θύμα, πήγε να αποφύγει την σύλληψη, πιάστηκε (σχεδόν) επ’ αυτοφώρο, και αποδείχθηκε πιωμένος.

Ολα αυτά ατιμώρητα;

Ξέρει κανείς; Για σχολιάστε σας παρακαλώ…

Εσείς, πόσο μεγάλη την έχετε; Διότι ένας τύπος ανακάλυψε οτι δεν είναι το θέμα να την έχεις μεγάλη, αρκεί μόνο να ξέρεις και να έχεις όρεξη να την χρησιμοποιείς. Και μικρή να την έχεις, πάλι θα κάνεις την δουλειά σου – μια χαρά…

Πιθανόν να το έχετε ξανακούσει. Εγώ πάντως, ομολογώ – πρώτη φορά το άκουσα.

Ο τύπος αυτός λοιπόν, πήρε τρεις φωτογραφίες (μία με μηχανή ανάλυσης πέντε, μία οχτώ, και μία δεκατριών megapixels) και φωτογράφησε ένα μωρό. Ύστερα, τύπωσε την κάθε μια σε μέγεθος μικρής αφίσας και έδειξε τα αποτελέσματα σε περαστικούς.

Η ερώτηση ήταν ποια φωτογραφία ήταν τραβηγμένη με την φωτογραφική των 13 megapixels.

Μόνο ένας απο τους πολλούς κατάφερε να εντοπίσει ποια φωτογραφία ήταν τραβηγμένη με την καλύτερη φωτογραφική – και αυτός μάλλον το πέτυχε κατά τύχη.

Μήπως λοιπόν η υψηλότερη ανάλυση στην φωτογραφική (που την χρυσοπληρώνουμε κιόλας) δεν έχει αντίκρυσμα στις (απλές, ερασιτεχνικές) φωτογραφίες μας;

Το πλήρες άρθρο το βρίσκετε εδώ.

Αυτο στα υπόψιν, τώρα που έρχονται γιορτές.

Α, και μία πρόταση για τους γονείς: Φέτος, μην πάρετε XBox ή αντίστοιχα παιχνίδια) στους μπόμπιρές σας: Δοκιμάστε να τους παρασύρετε με ένα μικροσκόπιο ή ένα σετ χημείας, ή ένα σετ δημιουργικότητας τέλος πάντων. Οταν θα γίνει μεγάλος (και θα κάνει ό,τι γουστάρει έτσι και αλλιώς) ας το διεκδικήσει τότε. Όσο μπορείτε, δοκιμάστε να τους ενθαρρύνετε να παίζουν δημιουργικά….

Υ.Γ. Δεν πιστεύω να παρεξηγήσατε την εισαγωγική πρόταση, ε; Δεν έχετε βρώμικα μυαλά εσείς, σωστά; 🙂

Ο blogger (δημοσιογράφος – σχολιαστής – φωτογράφος) Arkoudos, σας προσφέρει, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα σχέδιο που ετοιμάζεται στην ΕΛ.ΑΣ. (αλλά και στην ΓΑΔΑ, και σε άλλα ιδρύματα και οργανισμούς), και αφορά τον σχεδιασμό της Αστυνομίας για τις πορείες που (που θα πάει; δεν θα έρθουν;) θα έρθουν.

Το σχέδιο προβλέπει ζαρτινιέρες -παύλα- αστυνομικούς, οι οποίες θα φυτεύονται στην μέση των κεντρικών οδών (π.χ. Β.Σοφίας) ωστε να διακοπτεται με τον πλέον ειρηνικό τρόπο οι όποια παραβατική συμπεριφορά των γνωστών – αγνώστων (π.χ. συμβασιούχων, συνταξιούχων) που χαλάνε την ηρεμία και την ησυχία με την οποία έχει συνηθίσει το κράτος (π.χ. Παυλόπουλος), όταν ζητάνε (άκουσον-άκουσον) τα δεδουλευμένα τους.

Άκουσον – άκουσον δηλαδή. Ανοήτοι διαδηλωτές, να ενοχλούν κοτζαμάν κυβέρνηση, για εισπράξουν τα νομίμως δεδουλευμένα τους. Θράσσος κύριοι, θράσσος.

Επανέρχομαι.

Η οργάνωση της εκστρατίας έχει προγραμματιστεί εδώ και καιρό, για να αποδειχθεί η πίστη του κράτους σε εφαρμοσμένες τεχνικές, και οτι ο,τι γίνεται, γίνεται με μακρόχρονο σχεδιασμό. Εξ’ου και το αμίμιτο:

«Τι περιμένατε να τους δώσουμε; Γαρδένιες;»

Ε, τώρα θα τους κοπανάνε ολόκληρη την ζαρτινιέρα.

Σύμφωνα με τα Δελτία Τύπου που συντάσονται (απο τώρα, άλλωστε δεν θα αλλάξει τίποτα στο μέλλον), οι διαδηλωτές ΑΝ πηγαίνουν στο νοσοκομείο για αναπνευστικά προβλήματα θα ευθύνεται το έντονο άρωμα των λουλουδιών, και ΑΝ τραυματίζονται σοβαρά θα είναι επειδή, προσπαθώντας εμφανώς να διαφύγουν, θα προσκρούουν εντόνως στις ζαρτινιέρες, όπου και θα τραυματίζονται ελαφρώς. Το «σοβαρά» του τραυματισμού θα προκύπτει απο αλλεπάληλες προσπάθειες διαφυγής. Το κόστος δε των ζημιών της ζαρντινιέρας, θα καλύπτεται α) απο την αύξηση του Τέλους Κινητής Τηλεφωνίας, β) απο τα Παρκόμετρα της Αθήνας, και γ) απο πρόστιμα που θα παίρνουν οι συλληφθέντες – οπότε οι πολίτες δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Επίσης, αν διακομιστούν υπερβολικά πολλοί διαδηλωτές, η αστυνομία θα παρέχει αστυνομικούς ντυμένους με πολιτικά, επιφορτισμένους με ειδικές εντολές (όπως το κάψιμο της σημαίας, ο λιθοβολισμός, το κάψιμο αυτοκινήτων) ωστε να τηρηθεί το τυπικό, και ούτε η διαδήλωση να χάνει το νοημά της, ούτε να χάνουν την ποιότητά τους οι γνωστοί γνωστοί-άγνωστοι.

Η κάτωθι φωτογραφία τραβήχθηκε απο την δοκιμαστική πορεία που έγινε στο κτήριο της ΓΑΔΑ, όπου και τραυματίστηκαν σοβαρά πέντε Αστυνομικοί που παρίσταναναν τους διαδηλωτές και τρεις Ζαρτινιέρες – αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα το πετυχημένο σχέδιο που οργάνωσε η κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση παρακαλεί να διακοπούν οι συγκεντρώσεις (άνω των δύο ατόμων, όπως τα παλιά καλά χρόνια) καθώς η παραγωγοί αδυνατούν να έχουν έτοιμες μπλέ γαρδένιες, ωστε να θυμόμαστε όλοι ποια κυβέρνηση εφήρμοσε τούτο το μέτρο, και να χρησιμοποιηθούν και σε περίπτωση που -μακρυά απο εμάς- τολμήσει κανείς να ζητήσει αλλαγή πολιτικού σκηνικού.

Κοινώς, να ζητήσει Δημοκρατία.

Ετοιμάζεται επίσης στόλος απο γλάστρες, που θα αντικαταστήσουν τους μηχανόβιους αστυνομικούς, θα είναι πιο ευέλικτες, και θα ομορφύνουν την Αθήνα – και μερικά κεφάλια.

Αυτά, για να μην λέτε (εσείς οι γελοίοι) οτι δεν παράγεται κυβερνητικό έργο.

[Το παρόν είναι ελαφρώς ανορθόγραφο. Το έκανα επίτηδες, ωστε να διαφέρει απο το αληθινό Δελτίο Τύπου, το οποίο είναι εξίσου γελοίο, αλλά περισσότερο σοβαρό. Λένε και άλλα αστεία κατα καιρούς, αλλά αυτά, δεν τα φτάνω με τίποτα.]

Πηγές: εδώ και εδώ

[Δεν θα το σπάσω σε παραγράφους τούτο εδώ. Δεν θα το κάνω εύκολο. Δεν είναι εύκολο. Πονάω. Με βαρέσανε στην Χούντα, τριάντα χρόνια πριν, με βαρέσανε την Παρασκευή στην Θεσσαλονίκη. Με πονάει που δεν πονάει κανείς]

Έχουμε Χούντα; Έχουμε χούντα; Όταν γίνονται τέτοιες αλητείες στην Θεσσαλονίκη, δεν έχουμε χούντα; Ποιοι είναι αυτοί; Ποιοι είναι αυτοί που στις πορείες ντύνονται με πολιτικά; Τι δουλειά έχουν; Ποιοι ανάβουν τις φωτιές στις σημαίες; ποιοι δημιουργούν τα επεισόδια; Δεν είδαμε (λίγες μέρες πριν) το ξύλο των …κομμουνιστών στην (προ τριαντακονταετίας) χούντα; Διέφερε αυτό που είδαμε εχθές; Σε τι; Γιατι έγινε αυτο; Γιατί ένας άνθρωπος φωνάζει βοήθεια στην μέση του δρόμου; Ποιοι τον βαράνε; Γιατί;Ας μου απαντήσει κάποιος αυτό, μόνο αυτό: Γιατί; Οι αστυνομικοί; Τα ΜΑΤ; γιατί το επιτρέπουν; Γιατί φεύγουν; Γιατί αποστρέφουν το βλέμμα; Τι ψηφίσαμε; Τι βγάλαμε; Γιατί βαράνε τα αδέλφια μας; Γιατί μας βαράνε; Αφου μας βάζουν τις χειροπέδες, γιατί μας βαράνε; είμαστε απειλή; εμείς, για αυτούς; Δεν ντρέπονται; Κανείς δεν ντρέπεται; Κανείς; Δεν παρατείται κανείς; Αυτό, ήταν σαδισμός! Ήταν αλητεία! Γιατί κανείς δεν αντιδρά; Τι περιμένουν, να ξεχάσουμε; Αυτός που έγραψε το Δελτίο Τύπου της Αστυνομίας, θα παραιτηθεί; Θα απολυθεί; Είπε ψέμματα, δεν είπε; Ψέμματα! Απο την αστυνομία! Που είναι η αλήθεια; Γιατί έπρεπε να υπάρχει κάμερα για να φανεί η αλήθεια; Αδιάψευστος, αυτόπτης μάρτυρας. Και η Αστυνομία, εντύπως, επισήμως, να λέει ψέμματα! Ποιος συνέταξε την επιστολή; Ποιος την υπαγόρεψε; Γιατί; Πόσα άλλα «υπαγορεύτηκαν» ; Απο ποιούς; Απο τους ίδιους που βαράνε; Απο αυτούς που οργανώνουν αυτούς που βαράνε; Απο αυτούς που τοποθετούν αυτούς που οργανώνουν; Τι θα κάνουμε για αυτό; Εγώ έγραψα αυτό το άρθρο, για να φωνάξω. Ηθελα να φωνάξω. Οχι, ήθελα να κλάψω. Εχθές το βράδυ ήθελα να κλάψω! Γοερά, με δάκρυα Γιατι πονάω! Για κάθε κλωτσιά που έφαγε, για κάθε μπουνιά, για κάθε άνανδρο χτύπημα, για κάθε κραυγή, για κάθε… έριξα κλωτσιές στους τοίχους, στα πράγματα, ούρλιαζα! Τα έβλεπα και αναγούλιαζα! Και ο αστυνομικός- συνδικαλιστής να μου λέει εσύ δεν είδες την σημαία που την καίγανε; Εσύ, δεν είδες τις μολότωφ και τα «πιστόλια» φωτοβολίδων; Οχι, αλλά είδα αστυνομικούς με πολιτικά. Πέντε, έξι, να ξεκαυλώνουν σε έναν που παρακαλάει. Δεν σηκώνει το χέρι του – ούτε μία φορά. Τον βαράνε, και ικετεύει. Εγώ φωνάζω, φτύνω, κλωστάω, γράφω. Εσύ, που διαβάζεις, τι θα κάνεις; Θα κάνεις αλλού κλικ; θα το ξεχάσεις; Ο νεαρος; που τον βαράγανε -αδίκως-, αλύπητα, μερικοί σαδιστές, φασίστες βασανιστές; θα το ξεχάσει; Φώναζε βοήθεια! πονούσε! και οι αστυνομικοί γυρίζαν την πλάτη. Τα ΜΑΤ γυρίζαν την πλάτη. Εμείς, θα γυρίσουμε την πλάτη; Εγινε. Το είδες. Σου είπαν ψέμματα. Το άκουσες. Θα γυρίσεις την πλάτη; Ξανάηρθαν οι βασανιστές της Χούντας – απόρησες τι έγιναν όλοι αυτοί που έχυναν βιάζοντας την αδελφή και την μάνα σου και καθιστούσαν ανάπηρους τον αδελφό και τον πατέρα σου; Απόρησες; Εδώ ήταν, στην τηλεόραση. Τους αναγνώρισες; Ποιους δεν είδες; Αυτούς που τους έβαλαν. Αυτούς δεν μπορούσες να τους δεις. Αλλά σου έχω νέα: αυτούς που τους τοποθέτησαν, που τους γαλούχισαν σαν φίδια στον κόρφο τους, τους έθρεψαν, τους έκαναν άξιους του άξιου παρελθόντος τους, τους είδες. Τους ξέρεις. Τους είδες στα ψηφοδέλτια. Και στα κανάλια, να φωνάζουν -πιο δυνατά, όσο πιο δυνατά γίνεται- πριν τις διαφημίσεις: Κατακριτέο! Ντροπή! Και μετά να αλλάζουν όσο πιο μαλακά θέμα: ναι, αλλά οφείλουμε να εξετάσουμε… Τους ψήφισες. Πες, μαζί και εγώ. Μπήκαν στα γραφεία τους, και έστειλαν τον στρατό τους. Έχουμε χούντα; Αυτό που έγινε, ήταν για να το δεις. Για να το δώ και εγώ. Ο νεαρός να κλαίει. Κάποιοι να κλωτσάνε. Αυτοί, είναι η εξουσία. Αυτός, είναι ο λαός. Τα σκατά τους στο στόμα του. Ας βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί: Ποτέ ξανα ο φασισμός. Και ας αλλάξουμε κανάλι, όσο πιο μαλακά γίνεται.

Δεν θέλουμε να ξυπνήσουμε και καμία συνείδηση, έτσι;

[ Αποκλειστικό στιγμιότυπο: Ο Αρκούδος μπαίνει στο ταξί. ]

Μπαίνω στο ταξί.

Ωραία; Ωραία.

Βασικά, δεν θέλω να πάρω ταξί. Αλλά είναι αργά. Και βαριέμαι. Και το αποφασίζω – άλλα λεφτά δεν χάλασα σήμερις, μήτε σέντσι.

Και μπαίνω.

Ταξιτζής-λουκούμι.

Το οποίον παχχύ μουστάκι, νέος σχετικά, λιγομίλητος, ότι πρέπει για νυχτερινή βόλτα, εγώ, αυτός και τα αστέρια, ρομαντικά πράματα.

Που πάμε, κείθε, καλώς, ξεκινάει.

Και εκεί αρχίζουν οι πλάκες.

Δεν ξεκινάει: ξεκινάει – σταματάει. Σαν να μην το έχει πάρει απόφαση. Το πατάει το γκάζι, το αφήνει, πατάει φρένο, πάλι γκάζι. Ανεπαίσθητα, 4-5 χιλιόμετρα διαφορά – αλλά πολύ σπαστικό ρε αδελφάκι μου.

Αναποφάσιστος.

Και όχι με ρυθμό – όοοοοχι. Ράντομ. Στα ζάρια. Εκεί που λές τωρα θα ηρεμήσει, τότε τρέχει αυτός. Μετά, κόβει. Πατάει λίγο ακόμα – κόβει. Λίγο – κόβει. Λί – κό.

Το πιάσατε το υπονοούμενο.

Λέω, δεν θα τα πάμε καλώς. Να του την πω, το σημειώνω, στο τέλος. Μετά, σπάω πλάκα στους επόμενους, και λέω θα κάνω το κορόιδο. Αλλά για το μπλόγκ τα ετοιμάζω, διότι σας σκέφτομαι βρε κουτά, και ας με πληρώνετε 3 comment το καλό το άρθρο, το μωβώρο. Χαλάλι σας.

Κάπου στο Γαλάτσι, πιάνει κουβέντα, για ποδόσφαιρο. Εκεί, σκάει το δεύτερο: είναι και Παναθηναϊκός. Ξεκινάει βέβαια με το «εγώ δεν ασχολούμαι» αλλά σε πέντε λεπτά έχει θερίσει Οσιμ και Ντέμη Νικολαϊδη. Του κάνω και κόντρα, πάω να το παίξω πονηρός, τσιμπάει, αλλά μου πετάει οτι ο Ολυμπιακός δεν θα πάρει πρωτάθλημα φέτος, και χάνω το χιούμορ μου σαν χρηματιστής στις μεγάλες πτώσεις.

Υστερα, αρχίζει για το δάκρυ να είσαι ταξιτζής την σήμερον ημέρα, που όλοι σου κορνάρουνε, και τι να κάνω εγώ να μην σε πάρω, να μην σ’ αφήσω, μεγάλος ο καυμός, και θα πιάσω έναν πουστη που κορνάει, έχω ένα λοστάρι σιδερένιο πίσω, -αλήθεια-, και θα του το κάνω καλοκαιρινό του πούστη που κορνάρει. Διοτι την μάνα του θέλει να την πάρω (κούρσα) και την κόρη του (κούρσα) και την γκόμενά του (δεν το διευκρίνησε αυτό να σας το πω). Αλλά άμα σταματήσω λιιιιγάκι φωνάζει – ο μαλάκας. Και το χω τάμα. Μέχρι να συνταξιοδοτηθώ, κάποιον θα κάνω καλοκαιρινό, και ας πλερώσω.

Του λέω πόσο καιρό θέλεις για την σύνταξη, πολύ μου λέει, πάει η κουβέντα λέω (μέσα μου, μαλάκας είμαι;) γαμήθηκε, αλλά μετά του λέω ναι, αλλά καμιά φορά άαααααλλοι ταξιτζίδες (όχι εσύ, είσαι λεβεντιά, δεν κάνεις τέτοια), σταματάνε κάθε τρεις και λίγο, και με διπλή κούρσα μέσα, και κάνουν την Πατησίων μπορδέλο μεσημεριάτικα. Και, προς έκπληξη όλων (εμένα, εσάς, του Θεού που μας κοίταγε και έσπαγε μεγάλες πλάκες, μπορεί και του ιδίου,), ο ταξιτζής επαραδέχθηκε οτι άλλοι (όχι εσύ είπαμε, λεβεντιά) πράττουν το αδίκημα τούτο – εκνευριστικόν και κατακτριτέον.

Όλα αυτά με μία-μπαίνω-μία-βγαίνω στο γκάζι, ε; μην ξεχνιόμαστε.

Δίκιο έχεις, αλλά, μου λέει, για να επιστρέψει στον παλιό καλό σουρεαλ εαυτό του, κράτος είναι αυτό που έχουμε; μπουρδέλο είναι.

Ωραία, τώρα μπορούμε πάλι να συννενοηθούμε. Ανησυχησα λίγο γιατί μου σοβάρεψες.

Το κράτος πταίει που οι ταξιτζίδες σταματούν κάθε πέντε μέτρα στην Πατησίων; τολμώ να ερωτήσω. Εβεβαίως με λέγει ο μουστακαλής. Διότι, σου λέει ο άλλος, ανέβασε κύριε την ταρίφα ετούτην, να μην παίρνω διπλή ταρίφα. Ευρωπαϊκά πράματα, καλά καμωμένα. Ωραίος λέω, ή διπλή ταρίφα ή καροτσάκι, καλά τα λέει ο μπεσαλής, να, εδώ όπου θες με αφήνεις.

Στην μέση του δρόμου με άφησε ο χριστιανός, και καλά που δεν ήτονε κανένας πίσω, να κορνάρει και έχουμε άλλα ντράβαλα.

Ποσο κοστίζει η βόλτα με το Λούνα Πάρκ, πέντε παρα κάτι, κράτα πέντε λέω διότι έχουν ανέβει και τα νοίκια (τα δικά του, τα δικά μου είναι σταθερά, το τελευταίο εικοσαήμερο ούτε δέκα ευρώ πάνω δεν επήγανε) , έχω εικοσαεύρω,το οποίον έχω ενημερώσει τον επιχειρηματία απο την αρχή γιατί είμαι και καλός μαλά πελάτης, βεβαίως, μου δίνει ρέστα, κοιτάω αν έπεσε κάτι στο πάτωμα, τσου, τα ‘χω όλα, φεύγω.

Απο τις ελάχιστες φορές που δεν κοιτάω τον αριθμό του.

Πάω εις το περίπτερο να αγοράσω έναν χυμό, διότι η δίαιτά μου δεν με αφήνει πλέον να τρώγω σοκολάτες διότι έχω γίνει ωσάν τόφαλος, και είμαι και έτοιμος για γάμο τρομάρα μου.

Πάωνα πληρώσω, και τι να δω; Δεκαπέντε ευρώ ρέστα έπρεπε να μου δώσει ο συμπαθής ταρίφας, εικοσιπέντε ευρώ μου έδωσε.

Ητο μακρυά πλέον (μόνο για μένα είχε το κούτσα-τράβα φαίνεται, γιατι μετά πέταξε) και δεν μπορούσα να του επιστρέψω το ποσόν.

Ποιο πολύ πλάκα είχε απο το Taxi Girl, σας το λέω. Τον δε χυμό, τον ήπια στην υγεία του.

Αγοράσατε σήμερα εφημερίδα; Είδατε τηλεόραση; Φάγατε γιαούρτι; Μιλήσατε στο κινητό;

Ε, λοιπόν, και εσείς, όπως και εγώ, και όλοι μας, ψηφίσατε.

Όσοι βλέπουν αντέννα, ψηφίζουν αντέννα. Όσοι βλέπουν Extra Channel, ε, ψηφίζουν Extra.

Ξαφνιάζεστε; Όχι και τόσο. Δεν έχω ανόητους αναγνώστες.

~

Τα κινητά, πριν απο λίγο καιρό, παρακολουθούντο. Η Vodafone είχε «τρύπες» (ανθρώπινες ή ηλεκτρονικές) στο σύστημά της. Με βάση αυτές τις παρακολουθήσεις, κυβερνητικά μυστικά μαθεύτηκαν, εκβιασμοί οργανώθηκαν, άνθρωποι σπιλώθηκαν.

Μία κυβέρνηση απέκρυψε, για έναν ολόκληρο χρόνο, την υπόθεση. Ενας άνθρωπος πιθανότατα κρεμάστηκε για να μην γίνει γνωστό το γεγονός.

Όσοι μετά απο αυτό το γεγονός αγοράσαμε Vodafon, ψηφίσαμε (*).

~

Η εταιρία ΦΑΓΕ διέθεσε χαλασμένα γιαούρτια. Οταν το κατάλαβε, κράτησε μυστικό το γεγονός. Απέκρυψε την απόσυρση, βάζοντας την υστεροφημία της πιο πάνω απο τους καταναλωτές της – μια τακτική που δεν δίστασε να επαναλάβει, τουλάχιστον άλλη μία φορά.

Όσοι μετά απο αυτό το γεγονός αγοράσαμε ΦΑΓΕ, ψηφίσαμε (*).

~

Ενα εμπορικό κέντρο, το THE MALL καταπάτησε γη, νόμους και συνειδήσεις για να χτιστεί. Τουλάχιστον μία δημοτική αρχή καθαιρέθηκε για το γεγονός. Υπήρξαν περιπτώσεις που η όποια αντίδραση στην κατασκευή και λειτουργία του, τιμωρήθηκε με πολιτική απαξίωση.

Όσοι μετά απο αυτό το γεγονός αγοράσαμε απο το THE MALL, ψηφίσαμε (*).

~

Παιδάκια σφάχτηκαν στην Γιουγκοσλαβία. Σφαίρες με εμπλουτισμένο ουράνιο ρίχτηκαν στο Αφγανιστάν. Ψεύτικοι εχθροί «δημιουργήθηκαν» στο ΙΡΑΚ.

Όσοι μετά απο αυτό το γεγονός αγοράσαμε προϊόντα Made in America, ψηφίσαμε (*).

~

Ο Αντέννα, σε συνεργασία με εταιρεία – κολλοσό έφτιαξε παιχνίδι – παγίδα. Ότι ειπώθηκε μέσα απο αυτό, ήταν ψέμματα. Η εταιρία έκανε εισπράξεις, προσφέροντας μόνο απατηλές υποσχέσεις πλουτισμού.

Όσοι μετά απο αυτό το γεγονός παρακολουθήσαμε Αντέννα, ψηφίσαμε (*).

~

Τράπεζες εξελίσσονται, βρίσκουν τρόπους να παραπλανούν τους πελάτες τους, δημιουργούν όρους όπως «μικρά γράμματα», προκαλούν φτώχια για να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Όσοι μετά απο αυτό το γεγονός αγοράσαμε πιστωτική ή δάνειο, ψηφίσαμε (*).

~

Καπνοβιομηχανίες (μεταξύ των οποίων και η Φίλιπ Μόρρις) κατηγορήθηκαν (και καταδικάστηκαν) οτι έβαζαν διάφορα χημικά στα τσιγάρα τους, μεταξύ άλλων και αμωνία, για να εντείνουν τον εθισμό.

Όσοι κάνατε ένα Μαρλμποράκι σήμερα, ψηφίσατε (*).

~

Τα ΜακΝτόναλτς κατηγορούνται για την αισχρή ποιότητα των φαγητών τους. Υπερβολική ζάχαρη και αλάτι – που δεν αναφέρονταν πουθενά, χωρίς καμία επισήμανση. Αποκλειστικά για τον εθισμό και την γεύση εις βάρος της υγείας των καταναλωτών τους.

Όσοι φάγαμε ένα ΜακΜπέργκερ μετά απο αυτό, ψηφίσαμε (*).

~

Οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας συνεχίζουν να εγκαθιστούν -ακόμη και σήμερα- κεραίες για να βελτιώσουν το δίκτυό τους, όχι μόνο αδιαφορώντας για την υγεία των πολιτών, αλλά εφευρίσκοντας τρόπους να παραπλανούν τον νόμο, και να μεταμφιέζουν κεραίες σε …θερμοσίφωνες.

Όσοι κάναμε μία κλήση με το κινητό μας μετά απο αυτό, ψηφίσαμε (*).

~

(*) Τι ψηφίσαμε όλοι εμεις; Ψηφίσαμε «ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ». Ψηφίσαμε «ΚΑΝΤΕ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ». Ψηφίσαμε «Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΚΑΛΟ».

Αδιαφορία; Δεν φτάνει η λέξη. Να πεις οτι δεν ξέραμε; Κουτό. Ασφαλώς και ξέραμε – απλώς, επιλέξαμε να «ξεχάσουμε».

Να πεις οτι δεν θα το ξανακάνουν οι εταιρείες; Ανόητο. Όσο βρίσκουν να το κάνουν, θα το κάνουν.

Η ψήφος είναι ιερή, και εμείς την πουλήσαμε. Για ωραιότερο κινητό που παίζει mp3, για γεύση φρούτων, και για καλύτερο δώρο.

Στο μεταξύ, οι εταιρείες ξαφνιασμένες απο την απάθειά μας, βρίσκουν νέους τρόπους, θρασύτερους, για να εισπράξουν και να απομυζήσουν υπερ-κέρδη. Απαιτούν να τους αποκαλούμε κύριους, και να τους ανοίγουμε τον δρόμο με τους αστυνόμους φύλακες – για να μην τυχόν καθυστερήσουν να μας βιάσουν. Αγοράζουν συνειδήσεις, τις τελευταίες που απομένουν, με ένα απλό: «δεν βλέπεις ρε μαλάκα; κανείς δεν νοιάζεται«.

Φτηνά πήγε η ψήφος, αλήθεια. Τουλάχιστον, αν είχαμε λίγη αξιοπρέπεια παραπάνω, θα ζητάγαμε περισσότερα.

Ποιός φταίει; το κακό το ριζικό μας; το σχολείο; τα κινητά; οι γονείς; Η τηλεόραση; Τα λανθασμένα πρότυπα; Η απουσία ηθικών αξιών; Η ανεργία; Η ανασφάλεια; Οι μετανάστες; Οι αλβανοί; Η ανεξιθρησκεία; Ο κομμουνισμός; Η (υπερβολική) δημοκρατία; Το internet; Οι κοπέλες που ντύνονται σαν τσούλες απο τα δώδεκά τους; Οι άνδρες που δεν είναι άνδρες αν δεν γαμουν και δέρνουν; Οι γυναίκες, γενικότερα; Οι άνδρες, ειδικότερα; Οι σιωπή; Οι φωνές; Η υπερβολική σκέψη; Η απερισκεψία; Η κακή χρήση της τεχνολογίας; Η τεχνολογία ειδικά; Μήπως πρέπει να γυρίσουμε είκοσι χρόνια πίσω; Μήπως πρέπει να προσαρμοστούμε είκοσι χρόνια μπροστά;

Έχω μία ιδέα:

Μήν με βρίσετε όμως;

Μήπως φταίμε εμείς; Εσύ και εγώ; Μήπως ένα ατυχές γεγονός το αναγάγαμε σε τηλεοπτικό σορολόπ; Μήπως η ανάγκη μας για αίμα, δάκρυα και σέξ μας έκανε να ξεχάσουμε οτι πίσω απο αυτή την ιστορία βρίσκονται καμιά δεκαριά ζωές;

«Μα είναι τόσο ενδιαφέρον». Γιατί; Γιατί είναι άξιο παρακολούθησης ένας βιασμός; Γιατί, αφού τα δικαστήρια επιληφθηκαν της υπόθεσης; Γιατί μας άρεσε να κοιτάμε την μάνα που λέει τι καλό είναι το παιδί της και τους πατέρες που λένε οτι τα σημερινά κορίτσια γουστάρουν να γαμιούνται απο τα δεκαπέντε; Πότε αναισθητοποιηθήκαμε έτσι; Και γιατί δεν το πήραμε χαμπάρι;

Παραδεχθήτε το – γουστάρουμε.

Καυλώνουμε με την εικόνα. Είναι μακρυά απο εμάς, αλλά δεν έχει το ψευτοχάρτινο του κινηματογράφου – έχει τον ωμό ρεαλισμό του αληθινού.

Το γευόμαστε το αίμα, το μυρίζουμε. Και ως ζώα ξεχνάμε οτι προέρχεται απο αληθινούς ανθρώπους.

~

Εχθές, κοιτώ σούπερ ντίλ, στον αντέννα. Το παιχνίδι παίζεται ως εξής (για όσους είναι ακόμα παρθένοι): Παίκτης διαλέγει απο καμιά τριανταριά βαλίτσες μία και μόνο για μείνει κρυφή και να ανοιχθεί στο τέλος. Στην συνέχεια, ανοίγει τις υπόλοιπες. Μία, μία. Έχουν ποσά, από ένα λεπτό μέχρι μισο εκατομμύριο ευρώ. Η οικογένεια (αποτελούμενη σχεδόν πάντα απο τρία μέλη, για να μην υπάρχει εύκολη ομοψυχία, παρακολουθεί και παρεμβαίνει. Κάθε δύο-τρείς βαλίτσες, ένας συνεργάτης της εκπομπής, αποτελούμενος ως «τραπεζίτης» παρεμβαίνει, προσφέροντας ένα ποσό στον παίκτη, για να του «αγοράσει» την βαλίτσα. Αν το αποφασίσει, το παιχνίδι σταματά και παίρνει το προσφερόμενο ποσόν. Αν αρνηθεί, διακινδυνεύει η βαλίτσα να περιέχει αδιάφορο μικροποσόν, και να χάσει την σιγουριά της προσφοράς.

Εχθές λοιπόν βλέπω έναν άλλο, απίστευτο βιασμό.

Οικογενειάρχης παίζει, και πάει σχετικά καλά. Στο πλάι του ο γιός του, η γυναίκα του, και μία ακόμα γυναίκα.

Μέχρι την μέση, είναι όλοι μαζί του.

Ξαφνικά, τα ποσά αυξάνουν – έχουν μείνει μόνο βαλίτσες με μικροποσά, και το μισό εκατομμύριο. Θυμηθείτε – έχει μία βαλίτσα που θα μείνει κρυφή μέχρι το τέλος – μπορεί να έχει δέκα λεπτά, μπορεί και ένα ευρώ.

Βλέπω μπροστά στα μάτια μου τους ανθρώπους να αλλάζουν. Απληστία, χρήμα, παιχνίδι, τζόγος. Σας ορκίζομαι, το βλέπεις στα μάτια τους, αλλάζουν. Είναι τρομακτικό.

Και ιδιαιτέρως ερεθιστικό για τους τηλεθεατές.

Το παιχνίδι ανάβει, η αγωνία μεγαλώνει. Η προσφορά του τραπεζίτη φτάνει τα 75.000 ευρώ.

Η οικογένεια αλλαλάζει (με μόνο, προς τιμή του τον υιό, που δεν παίρνει θέση). Είναι φρικτό. «Πάρε τα λεφτά» – «συνέχισε».

Ο παίκτης κάνει δεκτή την προσφορά, μένει στα 75.000. Η γυναίκα του είναι σε απερίγραπτη κατάσταση.

Οι υπόλοιπες βαλίτσες ανοίγουν – «για να δούμε τι χάσατε».

Ανοίγει και αυτή που είχε επιλέξει, και έχασε με την προσφορά: Μισό εκατομμύριο ευρώ.

…

Οι οικογένεια διαλύεται. Εμείς, ως ηλίθιοι τηλεθεατές χαζεύουμε και γελάμε, και λέμε «βρε τον μαλάκα» ή «καλά έκανε μωρε, που να το ξέρει», και εγώ σταματάω απότομα –

– το μυαλό μου παγώνει.

Μόλις είδα, ζωντανά, έναν βιασμό.

Η οικογένεια – το βλέπω στα μάτια μου, στα μάτια τους- διαλύθηκε.

Η γυναίκα κατηγορεί τον άνδρα, ο άνδρας είναι απαρηγόρητος. Πιστεύει οτι έκανε καλά, αλλά απο την άλλη είχε μισο εκατομμύριο στα χέρια του και το άφησε.

Είναι φρικτό.

Σκέφτομαι οτι θα μπουν διαφημίσεις, θα ακολουθήσει άλλη ταινία, θα αλλάξουμε κανάλι, θα το ξεχάσουμε – αλλά αυτός θα γυρίσει σπίτι του, κουβαλώντας αυτό το γεγονός σαν κατάρα για την υπόλοιπη ζωή του.

Θα σκέφτεται τι έχασε, θα κλαίει τα βράδυα, θα τον χωρίσει η γυναίκα του, θα τον πουν άχρηστο και ανίκανο, δειλό και αδελφή.

Και εγώ, στο μεταξύ, θα έχω αλλάξει κανάλι και θα ασχολούμαι με κάτι άλλο.

Ξεκαύλωσα και συνεχίζω, αλλά αυτός θα συνεχίσει να ζει τον βιασμό όλη του την ζωή. Κέρδισε 75.000€ αλλά για να τα πάρει, πούλησε την ψυχή του στον διάολο.

~

Φήαρ Φάκτορ, Τσίτερς, Βιασμοί και πορνό στα σχολεία, Μπιγκ Μπράδερ, Εύκολα τηλεπαιχνίδια, Τζακ-ας, Ειδήσεις, Πόλεμοι, Αίμα.

Όσο εμείς διψάμε για αίμα, τόσο θα υπάρχουν κάποιοι που θα βιάζουν τους βιασθέντες. Βρώμικοι αλλά και άσπιλοι, γιατί «αυτό θέλει το κοινό».

Και το κοινό είμαστε εμείς. Που ανώνυμα (και αδιάφορα) παρακολουθούμε με λαγνεία.

Εσύ, και εγώ.

Που θα βιάζουμε τους βιασθέντες, για ένα καλό ξεκαύλωμα.

Αντιδράστε, φωνάξτε, τσαντιστείτε!

Το «κράτος» (στην πραγματικότητα μερικοί «πονηροί») θα εισπράτει (απο αύριο, ε;) μέχρι 10 ευρώ για κάθε λογαριασμό κινητού – απο όλους μας!

Σας περισσεύουν 10 ευρώ να τους χαρίσετε; Κάθε μήνα;

Χα – σας γελάσανε! Είναι πιο πονηροί απο εσάς – διαβάστε:

Φόρο και στα καρτοκινητά τηλέφωνα βάζει η κυβέρνηση, επιβαρύνοντας περισσότερους από 6.000.000 καταναλωτές, κατόχους κινητών χωρίς συμβόλαιο.

Όπως αναφέρει την Τρίτη η εφημερίδα Τα Νέα, αυτό είναι το επόμενο μέτρο που μελετά το οικονομικό επιτελείο, μετά την αύξηση του ειδικού τέλους συνδρομητών κινητής τηλεφωνίας (συνδέσεις με συμβόλαιο), που τίθεται σε ισχύ για τους λογαριασμούς που θα εκδίδονται από την Τετάρτη 1 Νοεμβρίου.

Ναι, το σκέφτηκαν και αυτό οι αρπάχτρες!

Δεν θα ξεφύγουμε! Είμαστε εγκλωβισμένοι να πληρώνουμε 10 ευρώ, κάθε μήνα, και -το κυριότερο- να μην ξέρουμε που πάνε!

Μήπως θα πάνε σε δωρεάν ευρυζωνικό δίκτυο στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις; Μήπως θα δοθεί για να γίνουν έρευνες στις κεραίες κινητής τηλεφωνίες και τους κινδύνους της;

Ή μήπως θα γίνουν αύξηση στους μισθούς των βουλευτών, «δωράκια» στις κατασκευαστικές, διαφήμιση στα ΜΜΕ που χρειάζονται την στήριξή τους;

Είναι μία αυξηση παράλογη, άδικη, και υπερβολική!

Αντιδράστε όπως μπορείτε, και ξεφωνήστε τους!

Αν μείνουμε αμέτοχοι, μας αξίζει τέτοια συμπεριφορά: Έχετε την φωνή, την δύναμη και το δίκιο: ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΕ!

Σχόλια στο Post που έφτιαξα όταν πρωτοασχολήθηκα με το θέμα: Άθλιο Χαράτσι στην κινητή τηλεφωνία – ας αντιδράσουμε επιτέλους!

Οσο είμαι εναντίον των κινητών και των κεραιών τους, άλλο τόσο είμαι εναντίον στην εξαθλιωτική ανατίμηση που ζητά (και αποφάσισε) το κράτος στα Τέλη Κινητής Τηλεφωνίας.

Διαβάστε να φρίξετε:

Το νέο τέλος συνδρομητών κινητής τηλεφωνίας θα ισχύσει απο τους λογαριασμούς που θα εκδοθούν απο την 1 Νοεμβρίου 2006 και μετά, ανεξάρτητα απο τη χρονική περίοδο των υπηρεσιών που καλύπτουν οι λογαριασμοί αυτοί.

Αυτό προβλέπεται σε εγκύκλιο του υφυπουργού Οικονομικών Αντώνη Μπέζα, με την οποία παρέχονται διευκρινίσεις σχετικά με το μέτρο αυτό.

Μετά τις αλλαγές, τα νέα τέλη κινητής τηλεφωνίας ανέρχονται σε 2 ευρώ για λογαριασμούς έως 30 ευρώ, σε 5 ευρώ για λογαριασμούς από 30,01 έως 60 ευρώ και σε 10 ευρώ για λογαριασμούς άνω των 60,01 ευρώ.

Το τέλος κινητής τηλεφωνίας βαρύνει τους συνδρομητές και υπολογίζεται επί του συνολικού μηνιαίου λογαριασμού, προ του ΦΠΑ.

Πλήρες άρθρο υπάρχει επίσης και στον reporter.gr, που λέει και λίγο περισσότερα για το ιστορικό.

Είναι ντροπή, γιατί είναι θρασύτητα να μην προσφέρεις απολύτως τίποτα, να επιτρέπεις οι εταιρείες να κερδοσκοπούν με τις ακριβότερες χρεώσεις της Ευρώπης, και παρόλα αυτά όχι μόνο να μην σιωπάς, αλλά να ανατιμείς κιόλας!

Με βάση αυτές τις ίδιες, απαράδεκτες χρεώσεις!

Απο πρώτης Νοεμβρίου, ετοιμαστείτε να τα σκάτε στο κράτος. Συγκεκριμένα:

Για κάθε λογαριασμό που κάνετε μέχρι 30 ευρώ, θα δίνετε άλλα 2 ευρώ στο κράτος,

για κάθε λογαριασμό μέχρι εξήντα, θα δίνετε άλλα πέντε,

και, για κάθε λογαριασμό άνω των 60 ευρώ, θα δίνετε επιπλέον… δέκα!

Υπολογίστε οτι αυτές οι τιμές είναι χωρίς ΦΠΑ, που σημαίνει οτι τα δέκα γίνονται …δώδεκα!

Το θράσος τους είναι απίστευτο, και είμαι φοβερά εξοργισμένος. Το ποσό είναι τεράστιο (συγκριτικά με τον λογαριασμό – φανταστείτε οτι αν κάνετε λογαριασμό 60,01 ευρώ, θα πληρώσετε συνολικά 71,40 ευρώ!

Εξίσου εκνευριστικό είναι και το γεγονός οτι πάνω απο τα εξήντα ευρώ λογαριασμό σταματά στα δέκα ευρώ το τέλος – άρα, και χίλια ευρώ λογαριασμό να κάνεις, πάλι δέκα θα πληρώσεις.

Το οποίον; το οποίον χτυπάμε τους μικρομεσαίους, και αφήνουμε ανέγκιχτους τους μεγάλους λογαριασμούς! Σιγά, μην πονέσουν τα μεγάλα πορτοφάλια!

Ντροπή σε αυτόν που το συνέλαβε, ντροπή σε αυτούς που το ενέκριναν.

~

Η απάντησή μας;

Πιστεύω οτι μπορούμε να το ανατρέψουμε. Αυτό το εφιαλτικό σενάριο (που μας περιλαμβάνει όλους) μπορεί να ανατραπεί, αν δείξουμε οτι είμαστε αντίθετοι – και οτι θα τους κοστίσει μία τέτοια ενέργεια.

Διαλαλλήστε οτι δεν θα το ανεχθείτε, και αντιδράστε δυναμικά!

Είναι ένα τέλος άδικο, υπερβολικό και παράλογο – και κάποιος πρέπει να τους το πει!

…γειτσες.

Κρύωσα αδέλφια. Με πλησιάζε στο γραφείο, και κάθε μέρα ερχόταν κατά έναν συνάδελφο ποιό κοντά – μέχρι που με άρπαξε, την άρπαξα, και ξαναθυμήθηκα σε ποιο συρτάρι κρυβόταν το θερμόμετρο.

Σαν να μην έφταναν αυτά, λίγες μέρες πριν χάλασε ο υπολογιστής στο σπίτι…

Οταν επιστρέψω σας το λέω, σαν τηζεράκι, έχω να γράψω post απο τα γνωστά, τα καλά…

Ανακοινώνοντας στο γραφείο τον επικείμενο αρραβώνα μου, άκουσα κάτι που δεν είχα συνειδητοποιήσει στο παρελθόν:

«Γιατι; μια χαρά ελεύθερο παιδί δεν είσαι; Γιατί να κλειστείς στο …κλουβί;»

Ελέχθει ως αστείο, αλλά, όπως όλα τα αστεία, είχε μία δόση αλήθειας μέσα του. Ή εν πάσει περιπτώσει, μια αίσθηση οτι είναι σωστό.

Ίσως ποιο παλιά να συμφωνούσα. Οταν όμως τώρα κάναμε την κουβέντα, ήταν αδύνατο να πείσω τους συναδέλφους (περισσότεροι εκ των οποίων είναι αδέσμευτοι – αλλά όχι όλοι, και έχει αυτό την σημασία του) οτι δεν μιλάμε για φυλακή.

Δεν είναι χειροπέδα η βέρα.

Δεν ξέρω πως το βλέπουν οι άλλοι, αλλά απο την δική μου την ζωή, την δική μου την οπτική, η ανακάλυψη μίας τέτοιας συντρόφου, που καλύπτει τις περισσότερες ανάγκες σου (αν όχι όλες) δεν είναι αιχμαλωσία – είναι ελευθερία.

Είναι όμως δύσκολο να το περάσω στους άλλους. Είναι δύσκολο (αν όχι αδύνατο) να εξηγήσω πόσο επηρέασε το να έχω μία σύντροφο την ζωή μου, την καθημερινότητά μου.

Προσέξτε, δεν μιλάω για αγάπη μόνο: μιλάω για κάλυψη αναγκών.

~

Υπήρξα μόνος μου πολύ καιρό. Περισσότερο απο όσο θα έπρεπε, ίσως. Έγινε ηθελημένα, ή τουλάχιστον ακόμα και τώρα έτσι πιστεύω. Το επεδίωξα.

Η αναζήτηση της μίας είναι πολύ μοναχική υπόθεση. Και δύσκολη.

Εκτός όμως απο την πρόθεσή μου να «ζυμωθώ», να απομονωθώ και να σκεφτώ, να μην υποκείψω σε τίποτα λιγότερο απο το τέλειο, υπήρχε πάντα η ανάγκη της μοιρασιάς.

Όσο ανάγκη έχεις για να μείνεις μόνος σου, άλλο τόσο έχεις ανάγκη να μοιραστείς την ζωή σου.

Αυτό όμως οδηγεί σε μία εκ φύσεως διαδικασία: κοιτάς γύρω σου.

Ψάχνεις την πιο όμορφη γυναίκα, αυτήν που μπορείς να πλησιάσεις, που χαμογελάς με το αστείο της, που ερωτεύεσαι το κορμί της.

Ψάχνεις το βλέμμα της, τα χέρια της, τα μαλλιά της, το ρούχο ή το άρωμά της.

Και ειδικά εγώ, που υπήρξα δύσκολος και απαιτητικός, αυτή η αναζήτηση ήταν σχεδόν απογοητευτική.

Η ανάγκη να ολοκληρωθώ μόνο με μία σύντροφο που να μου ταιριάζει, οδήγησε σε άπειρες απογοητεύσεις, ατυχίες, στεναχώριες. Μια περιπέτεια που χωρίς άλλο γουστάρω – αλλά είναι βαθιά καυστική.

Τώρα, έχοντας δίπλα μου μία κοπέλα που με καλύπτει απόλυτα, την οποία εμπιστεύομαι με κλειστά τα μάτια, που με εμπνέει να την λατρέψω, αυτή η διαδικασία αναζήτησης συντρόφου σταμάτησε να ταλαιπωρεί το εγώ μου.

Νιώθω στο πετσί μου την ολοκλήρωση. Ο στόχος μου δεν είναι να ικανοποιήσω το «γενικό αίσθημα» αλλά έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράζομαι τα πάντα, που με αντιλαμβάνεται και τον αντιλαμβάνομαι, και τον επέλεξα με πληρότητα ψυχής.

Και κανείς δεν μπορεί να με πείσει οτι πριν ήμουν ελεύθερος και τώρα είμαι δεσμευμένος και φυλακισμένος.

Να με συμπαθάτε, αλλά εγώ, τώρα νιώθω ελεύθερος.

Τι έγινε ρε παιδιά;

Το άρθρο:

Χρήση τοξικών ουσιών, κάνναβης ή κοκαΐνης, από έναν στους τρεις Ιταλούς βουλευτές αποκαλύπτει το …μεγάλο κόλπο της δημοφιλούς σατιρικής τηλεοπτικής εκπομπής «Ύαινες». Αναταραχή στο Κοινοβούλιο, πρωτοσέλιδα, ποικίλα σχόλια και απειλές για μηνύσεις.

Ποιος, πότε;

Το τηλεοπτικό σόου είναι γνωστό για φάρσες και αστεία που φέρνουν σε δύσκολη θέση δημόσια πρόσωπα. Η επίμαχη εκπομπή που «ξεσκεπάζει» έναν στους τρεις βουλευτές αναμένεται να μεταδοθεί το βράδυ της Τρίτης από το κανάλι Italia 1, ιδιοκτησίας του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, εκτός εάν υπάρξει εισαγγελική παρέμβαση.

Οι Ύαινες «εξέτασαν» περίπου 50 βουλευτές. Ένας δημοσιογράφος με τηλεοπτικό συνεργείο είχε στήσει …καρτέρι έξω από την Κάτω Βουλή ρωτώντας τους πολιτικούς σχετικά με τον υπό συζήτηση προϋπολογισμό του 2007.

Πως;

Μαζί του βρισκόταν μία συνεργάτιδα της εκπομπής που παρίστανε τη μακιγιέζ. Με το πρόσχημα ότι ήθελε να καθαρίσει το ιδρωμένο μέτωπο του συνεντευξιζιαζόμενου, χρησιμοποιούσε ένα βαμβάκι το οποίο στην πραγματικότητα ήταν ένα τεστ «drug wipe» που αποκαλύπτει αν το άτομο αυτό έχει κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών τις τελευταίες 36 ώρες.

Και τα αποτελέσματα;

Σε ποσοστό της τάξεως του 32% ήταν θετικοί στο τεστ και συγκεκριμένα ποσοστό 24% είχε κάνει χρήση κάνναβης και 8% κοκαΐνης.

Μμμμμμάλιστα.

Πριν πάτε στο άρθρο, γράψτε στα comment τι πιστεύετε οτι πρέπει να γίνει:

α) τα τεστ ήταν παράνομα, έγιναν χωρίς την συγκατάθεση των βουλευτών, και δεν επιτρέπεται η διαπόμπευσή τους.

β) τα τεστ ήταν νόμιμα, οι βουλευτές είναι παράνομοι παραβιάζουν νόμους για χρήση ναρκωτικών, και πρέπει να τους διώξουν.

γ) άλλο, δικό σας

δ) δεν γνωρίζω – δεν απαντώ.

Όταν γράψετε (αν κάνετε κέφι, μην …πιεστείτε) επιστρέψτε και διαβάστε όλο το άρθρο απο το In.gr