Δεν είχα πάει ποτέ στον Παρθενώνα. Δεν είχα πατήσει ποτέ το πόδι μου στην Ακρόπολη.

(Γι αυτο μ’αρέσει το blog, γιατί πετάω κάτι τέτοια, και νιώθω οτι εξιλεώνομαι για τα όποια λάθη μου)

Μηδέν. Νάδα. Κάτι φωτογραφίες είχα δει, πολύ λίγα θυμάμαι απο το σχολείο, και ένοιωθα αρκούντως περήφανος που το είχα μια γειτονιά μακρυά απο μένα.

Κάτι σαν να μένεις ένα τετράγωνο μακρυά απο τον Σόμμερ, ένα πράγμα.

Αλλά να πάω, ποτέ.

Δεν έκατσε, δεν έτυχε, δεν ήταν ψηλά στην λίστα των προταιρεοτήτων μου (ενώ το να πάω για παγωτό στην παγωτομάνια στο Μοναστηράκι, πχ, ήταν), ότι θες. Έχω πάει στον Βόλο, στα Ζαγοροχώρια, στο Παρίσι, στην Μύκονο (σχολική εκδρομή ήταν, αμέσως εσείς, να σχολιάσετε) στην Σαντορίνη, στην Πάρο, στην Κρήτη, Στον Πύργο, στην Καλαμάτα, στο Ναύπλιο, στα Θερμίσσια – και έχω επισκεφτεί ένα σωρό αρχαία εκεί.

Αλλα, στον Παρθενώνα, ποτέ.

Τέρμα όμως με την αυτοκριτική, ε; Είπαμε, δεν είχα πάει. Το πιάσατε το υπονοούμενο.

Πήγα, την Δευτέρα.

Εγώ και η Ελεάνα, είχαμε άλλο πρόγραμμα για Δευτέρα. Βόλτα, στο Μοναστηράκι. Το οποίον -συνήθως- περιλαμβάνει σουλατσάδα, να χαζεύουμε τους ξένους, να μας χαζεύουν και αυτοί, να νιώθουμε λίγο μακρυά απο την Αθήνα, τέτοια.

(και βέβαια παγωτό στην παγωτομανία).

Κει στην βόλτα μας, περνώντας απο δρομάκια που δεν περνάμε συχνά (ή έχουμε ξαναπεράσει και δεν θυμάμαι) φτάνουμε σε μία πύλη. Έχει τρία – τέσσερα άτομα μπροστά, λέμε να πάμε να χαζέψουμε…

Νεαρός (με ταμπελάκι, έχει σημασία αυτό. Λέξεις κλειδιά: οι υπαλληλοι φορούν ταμπελάκι.) είναι στο πόστο του, και λέει στους ξένους πως θα φτάσουνε στον …Παρθενώνα!

Δηλαδή είμαι λίγα μέτρα απο το …άβατο;

Πάμε κοντά, ρωτάμε, αποκάλυψη: Τσάμπα είσοδος!

(κάθε Κυριακή έχει τσάμπα είσοδο – Κυριακή και αργία, και εχθές ήταν, you know, αργία)

Δηλαδή είμεθα ένα βήμα πριν τον Παρθενώνα, τα αρχαία, την ιστορία – και είναι και τσάμπα!

Μιλάει το ελληνικό δαιμόνιο, ξεχνάμε όλα τα άλλα, τσάμπα είναι, πάμε; Πάμε.

Και χαρωποί-χαρωποί κάνουμε το μεγάλο βήμα, και περνάμε την είσοδο.

Ο νεαρός στην είσοδο με το ταμπελάκι, ευγενέστατος. (Και αυτό έχει σημασία, κρατήστε το. Λέξεις κλειδιά: στην είσοδο, ευγενέστατος.) Μας λέει ότι υπάρχουν δύο δρόμοι: ο δύσκολος, κάπου είκοσι λεπτά διαδρομή, και ο εύκολος.

Τώρα, μάθημα ψυχολογίας: όταν νιώθεις οτι χρωστάς στην ιστορία, οτι είσαι γαιδούρι που δεν έχεις πατήσει το πόδι σου στα υπερτατα αρχαία, πας απο τον δύσκολο δρόμο.

Κάπου είκοσι λεπτά διαδρομή.

Είκοσι, είκοσι. Πέρνουμε Παίρνουμε τον δρόμο (που έχει ταμπέλα Περίπατος, για να γνωρίζουμε και κανα δύο πράγματα, και περπατάμε σταματώντας σε κάθε πινακίδα. Οι περισσότερες είναι επεξηγηματικές, έχουν κείμενα, τούτο το σπήλαιο και κείνο το ρυάκι, χρήσιμα πράγματα, αλλά εμείς σταματάμε και στα αυτοκόλητα που διαφημίζουν τον κατασκευαστή των φυλακίων, τέτοιο πάθος για γνώση.

Ονειρευόμαστε τα αρχαία, εδώ περπάτησε ο ένας και ο άλλος, εδώ έκαναν την ανάγκη τους, ιστορικές στιγμές.

Μάθημα ψυχολογίας: όταν βλέπεις τα αρχαία, θέλεις να σκέφτεσαι τα μεγάλα ονόματα που περάσανε απο δώ, όχι τον μαλάκα τον σκλάβο που τα έχτισε. Αλλιώς, είναι σαν να βλέπεις Παρα-πέντε, και να μην σκέφτεσαι την Καρύδη, αλλά τον κάμεραμαν που την τράβηξε: Ιεροσυλία.

Κουραζόμαστε λίγο, αλλά σκεφτόμαστε τους αρχαίους που κάνανε καθημερινά το δρομολόγιο, και βαστάμε λίγο ακόμα. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, μπορεί να κάνουμε και εμείς σωματάρες, σαν τα αγάλματα.

Συναντάμε ένα ακόμη φυλάκιο. Εδώ ο φύλακας δεν είναι τόσο διαθέσιμος και συνεργάσιμος, αλλά τουλάχιστον μας δείχνει τον σωστό δρόμο. (σημειώστε: όσο πιο βαθιά, λιγότερο χαρωποί. Τί θα συναντήσει άραγε το ζευγάρι μας αργότερα;)

Στην διαδρομή, δε, πλήθος ξένων τουριστών. Εεε, όχι ακριβώς. Πλήθος ξένων. Ήτοι, Ρώσοι (μετα τις ρωσίδας συντρόφου, βεβαίως), Πακιστανοί, τέτοια.

Το οποίον, αν δεν πήγαινα εγώ εκείνη την ημέρα, ο Πακιστανός που σου κάνει τα τζάμια και σου πουλάει το CD, ο Ρώσος που σου γνωρίζει 17χρονη άρτι αφιχθίσα απο την Μόσχα για μασάζ, όλοι αυτοί θα είχαν πάει στην Ακρόπολη, στο Ερεχθειον, στον Παρθενώνα, και εγώ όχι.

Κάτι πρέπει να μας πει αυτό (σε εσένα, εγώ πήγα 🙂 ).

Κάποια στιγμή στα αρχαία παρεμβάλλονται και κάτι νέα – κάτι εργοτάξια, κάτι κατασκευές, λέμε να ξεμείνανε απο τότε, κοτζαμάν Ακρόπολη και τριάντα ναοί γύρω γύρω – αλλά όχι, είναι απο τους μοντέρνους.

Ένα αρχαίο θέατρο βρίσκουμε στον δρόμο μας, πράγμα που θυμίζει στην Ελεάνα να μου πει για το νέο θέατρο που βρέθηκε στο Μενίδι. Ητανε λέει να γίνει σούπερμάρκετ, και έγινε αρχαίο θέατρο. Αναβάθμιση της ποιότητας, αλλά εμένα αυτή η απαλλοτρίωση που ετοιμάζουν με πονηρεύει. Τεσπα, συνεχίζουμε.

Φτάνουμε στο Ηρώδειο (απο πάνω), ανακαλύπτουμε οτι η εξέδρα που κάθονται όλοι οι μουσικοί μπαίνει – και βγαίνει.

Προσέξτε, το σημαντικό δεν είναι οτι μπαίνει. Το σημαντικό είναι οτι κάποιος ασχολείται μετά να την βγάλει. Απο πάνω φαίνεται καθαρά η διάταξη του αρχαίου κτίσματος, συνεπώς, αξιέπαινη και αυτή η λεπτομέρεια.

Φτάνουμε σε άλλο ένα φυλάκιο (στην Κακαβιά είμαστε;) εκεί, άλλη μία κυρία με ταμπελάκι (το πιάσατε το υπονοούμενο, ε;) μοιάζει φουριόζα.

Φοράει το μαντίλι της στο λαιμό και λέει σε κάτι ταλαίπωρους οτι κλείνουν.

Ώπ! καινούργια δεδομένα. Ανοιχτό ίσον κλείνει κάποια στιγμή. Πότε κλείνουν; στις τεσσερις και μισή (ποτέ δεν την κατάλαβα αυτήν την πληροφορία: τι πάει να πει τέσσερις και μισή; σε πόση ώρα είναι αυτό έχει αξία.)

Τι ώρα είναι τώρα; Τέσσερις και είκοσι. Ώ, ναι. Και δεν έχουμε δει το γκράντ σώου ακόμα.

Οι λίγοι «τουρίστες» (έχει και τουρίστες ανάμεσα στους ξένους, όχι μόνο μετανάστες) και οι μπόλικοι έλληνες αρχίζουν να ξεχνάνε τις «μικρολεπτομέρειες» που συναντούν στον δρόμο τους (κάτι κίονες, κάτι τείχη θεόρατα, κάτι αρχαία) γιατι δεν θα προλάβουν τον πρωταγωνιστή της επίσκεψης.

Κάτι σαν και εμάς, λόγου χάρη, που απαρνιώμαστε πλήθος ευρημάτων, (ενώ πριν φωτογραφίζαμε απο σπηλιές μέχρι κατσαρόλες) για μιά ματιά στο «μεγάλο, το αρχαίο, το αληθινο».

Τι να πεις, όλα θέμα προταιρεοτήτων είναι.

Ο λαός (γιατι πλέον είμαστε τσούρμο, μπουλούκι) περνάει την είσοδο, και ιδού, το μεγαλείο.

Πέρα απο την πλάκα, μου κόβεται η ανάσα.

Κοιτάζω να μην το δείξω, αλλά σε τέτοια πράγματα ανατριχιάζω. Όχι μόνο στα ελληνικά, σε όλα.

Τραβάμε τις φωτογραφίες μας, το ίδιο κάνουν όλοι. Μπαίνουν σε ξένα κάδρα, κάθονται με φόντο τα αρχαία, διασκεδάζουν ή μένουν άφωνοι με το μεγαλείο….

ΈΞΩ!

Μία «κυρια» με ταμπελάκι μόλις εντόπισε νεαρό να έχει περάσει το

ΈΞΩ – ΈΞΩ – ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ – ΕΞΩ

σκοινί που απαγορεύει την είσοδο

ΕΞΩ ΕΞΩ ΕΞΩ

στον Παρθενώνα, για να φωτογραφηθεί.

Η κυρία με το ταμπελάκι οσμίζεται οτι ο νεαρός είναι γνώστης της ελληνικής (πως αλλιώς εξηγείται το ελληνικό πρόσταγμα;) βαρήκοος (διότι η φωνή της ακούγεται ίσαμε το θησείο) και τρόφιμος φυλακών (διότι η κατάσταση απαιτούσε χιτλερική συμπεριφορά).

Όπου φύγει-φύγει ο νεαρός βέβαια, ούτε λόγος. Εδώ κοντέψαμε να φύγουμε και εμείς, που είμεθα και νομιμόφρονες.

Χαμογελάμε με αμηχανία για την συμπεριφορά της φέρουσας καρτελάκι κυρίας. Θα κάναμε παρατήρηση (για άνευ σημασίας πράγματα, όπως η πιθανότητα να ξεφτιλιστήκαμε διεθνώς με την συμπεριφορά της) αλλά δεν προλαβαίνουμε διότι ο χρόνος τελειώνει, μία μπαγκράουντ φωνή ενημερώνει οτι σε λίγο θα ακουστεί η σφυρίχτρα (μά τον θεό) των φυλάκων για το άδειασμα του χώρου, και, στο κάτω κάτω, την πέρασε την γραμμή και παρανόμησε ο χριστιανός, έτσι δεν είναι;

Άλλο που ήθελε να τραβήξει μία φωτογραφία με το μνημείο μας και όχι να βιάσει πεντάχρονο αγοράκι (γιατι η καρτελοσημασμένη κυρία – πρώην φύλακας στον Κορυδαλλό, μάλλον με την δεύτερη κατηγορία είδε τον νεαρό, και όχι με την πρώτη).

Αγνοούμε λοιπόν την βλακεία, και συνεχίζουμε, τραβώντας όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορούμε, και θαυμάζοντας τους αρχαίους (και τους σκλάβους τους, μην ξεχνιώμαστε) για το μεγαλείο τους…

ΕΞΩ!

Όχι ρε πούστη μου, η μουρλή

ΕΞΩ – ΕΞΩ, ΕΞΩ – ΕΞΩ, ΕΞΩ – ΕΞΩ!

κάποιον πέτυχε πάλι.

ΌΟοοοοχχχχι, δεν είναι αυτή η μουρλή. Είναι ΑΛΛΗ, με παρόμοια συμπεριφορά, προς καινούργιο «παραβάτη».

Φορώντας το καρτελάκι της δύναμης, το ισοδύναμο του σχεδίου των κεραυνών των ναζί,

ΕΞΩ – ΕΞΩ – ΕΞΩ – ΕΞΩ – ΕΞΩ – ΕΞΩ

επαναλαμβάνει το έξω ρυθμικά, απορώντας μέσα της που ο αναιδής δεν καταλαβαίνει το αρχαιοελληνικό «Όξω Πούστη Απο Την Παράγκα» με ύφος «Εδώ Είναι Τα Αρχαία Μας Ρε Κερατά Και Δεν Εισαι Άξιος Να Τα Θαυμάσεις», και «Εγώ Είμαι Ελληνίδα – Εσύ Είσαι Αλβανος(*)», καθώς και το «Όλα Αυτά Τα Έχτισαν Πρόγονοί Μου – Οι Δικοί Σου Τρώγαν Βαλανίδια».

Εκεί που νομίζουμε ότι ήταν μία κυρία που η εμμηνόπαυση δεν της έκατσε καλά, ιδού που μαζεύονται και γίνονται κόμμα.

Σας ορκίζομαι οτι βλέπω και νεαρό, αξύριστο και γλειωδέστατο, ΜΕ ΚΑΡΤΕΛΑΚΙ να πηγαίνει προς τον παραβάτη (που δεν τον είδα) με όρεξη για τσαμπουκά.

Ά, ρε Ελλάδα.

Οι φύλακες πλέον μας κόβουν τον δρόμο προς τα υπόλοιπα αρχαία (η Ελεάνα ακούει έναν απο αυτούς να λέει σε κάποιον «Έλα αύριο, που θα έχει δώδεκα ευρώ») σφυρίζοντας με τις σφυρίχτρες τους.

Οι προσταγές τους στα άπταιστα ελληνικά «κλείνουμε παρακαλώ, όλοι έξω» δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Το …κοπάδι, καθοδηγούμενο απο σφυρίγματα, προσταγές και όχι τόσο ευγενικές παραινέσεις, με ελάχιστα αγγλικά στοιχεία, οδηγείται κακήν κακώς προς την έξοδο.

Το μνημείο αδειάζει. Οι ξένοι φεύγουν, με τις καλύτερες των εντυπώσεων απο την ελληνική φιλοξενία. Είμαι σίγουρος οτι έχουν αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις θαυμάζοντας την αρχαιοελληνική ομορφιά, και την νεοελληνική σιχαμερή συμπεριφορά.

Άνθρωποι απο όλον τον κόσμο, που ήρθαν να αποτίσουν φόρο τιμής σε αυτούς που χάρησε γνώση και ομορφιά παγκοσμίως αντιμετωπίζονται σαν ζώα, απο αυτούς που θα έπρεπε να είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές μας.

Άσε που είμαι σίγουρος ότι της καθημερινές οι ίδιοι άνθρωποι είναι κύριοι. Σου λέει, πλήρωσε εισιτήριο ο πελάτης, δεν είναι φτωχομπινιεδιάρης μετανάστης.

Θα πάω πάλι, το υπόσχομαι. Σύντομα. Και θα είναι Κυριακή.

Όχι γιατί είμαι φτωχομπινές. Αλλά γιατί α) θα πάω με τους μετανάστες, ανθρώπους αγνούς (πρέπει να είσαι αγνός όταν σου συμπεριφέρονται κάθε μέρα σαν σκουπίδι και εσύ επισκέπτεσαι την ιστορία τους) και β) γιατί δεν θέλω να δώσω ούτε ευρώ στον μισθό των αγράμματων φυλάκων.

Και αλλίμονό τους αν τους πιάσω ξανά να μιλάνε με αυτόν τον τρόπο μπροστά μου.

Όξω!

(*) Αλβανός όχι ως καταγωγή, αλλά ως κατηγορία ανθρώπου…

Υ.Γ. Και άλλες φωτό..: 1 | 2

Πέντε πράγματα για τον εαυτό μου, ε, Flareman/νυστέρι;

Για να δούμε….

1. Χόμπι: Μου αρέσει η δουλειά μου. Πολύ. Σε τέτοιον βαθμό που ακόμα και όταν δεν δουλεύω για άλλον, πάντα έχω μία ιδέα να φτιάξω μόνος μου. Εγώ λέω οτι το χόμπι μου, βρέθηκε κάποιος να μου το πληρώνει, and i’m ok with that. Happy Web Designer, αυτό είμαι 🙂

---

2. Σκέψη: Ο εγωϊσμός. Οτι κάνω, το κάνω γιατι το γουστάρω πρώτα εγώ – πράγμα που οι άλλοι, όταν το αντιληφθούν, το σέβονται. Αυτή η γνώση και η προσπάθειά μου να είμαι πάντα ειλικρινής, με βοηθούν να κοιμάμαι ήσυχος το βράδυ. Δεν μπορώ να χρεώσω τίποτα σε κάποιον άλλο, όσο γνωρίζω οτι για πάρτη μου έκανα ό,τι έκανα.

---

3. Διάθεση: Για περπάτημα. μ΄αρέσει να παίρνω τους δρόμους – έπεισα και την Ελεάνα να το κάνει, που ήταν πιο δύσκολο απο ότι ακούγεται 🙂 . Είναι απόλυτα χαλαρωτικό να περπατάω, ειδικά με την παρέα κάποιου (ή του ραδιοφώνου, όταν είμαι μόνος μου). Είναι απο τα πράγματα που μπορώ να κάνω και μόνος μου, όπως το να δω μία ταινία στον κινηματογράφο ή να δω έναν αγώνα ποδοσφαιρικό (στο γήπεδο ή στο σπίτι).

---

4. Ελπίδες. Δεν κάνω ποτέ όνειρα για το μέλλον. Ή κάνω, αλλά δεν το παραδέχομαι. Ή το παραδέχομαι, αλλά δεν τα λέω. Μάλλον η απογοήτευση με πληγώνει τόσο, ώστε να με αποτρέπει απο το να ονειρεύομαι κάτι για το μέλλον. Ζω για την μέρα – άντε την εβδομάδα.

---

5. Πείσμα. Δεν κάνω ποτέ κακό σε άλλον. Αρνούμαι να πληγώσω, να πω ψέμματα, να κακολογήσω, να ενοχλήσω. Ακόμα και αν είμαι θυμωμένος, όταν θα ξαναέχω καθαρό μυαλό, κατά πάσα πιθανότητα θα μετανιώσω για κάτι που έχω πει ή κάνει. Αλλά είμαι μαλάκας, και όταν μου κάνεις κακό, σε διαγράφω. Δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία, ούτε εξιλέωση.

---

Ταγκάρισμα; Στην πιο αταίριαστη ομάδα ανθρώπων:

– Araxtos (τα γράφει χωρίς να το ζητήσω)

– Γιώργος (ο άνθρωπός μας)

– Μιχάλης (πολιτικός αναλυτής)

– Old Boy (long time favorite)

– Sikia (απλώς γιατί υπάρχει)

(*) Το παιχνίδι, για όσους δεν γνωρίζουν είναι πως γράφεις 5 πράγματα για τον εαυτό σου (ψωνάρα) και ζητάς απο άλλους πέντε να κάνουν το ίδιο…

Παρακολουθώ διαφημιστικά teaserάκια του mega, σχετικά με το πόσο αξιοπρεπείς είναι οι ειδήσεις τους… και μου έρχεται στο μυαλό μία είδηση, χθεσινή ή προχθεσινή, που έπαιξε στο δελτίο τους.

Κράτησε αρκετά λεπτά, και επρόκειτο για διαφήμιση. Προσέξετε, ουτε καν δελτίο τύπου: Διαφήμιση κανονική. Αφορμή η επιβολή απο την επιτροπή ανταγωνισμού στην Motor Oil προστίμου πάνω απο ενάμισι εκατομμύριο ευρώ, το οποίο απο ότι φαίνεται, τρόμαξε τους μετόχους.

Και το κοινό αφεντικό (μετοχές και στο κανάλι, και στην επιχείρηση) Βαρδινογιάννης, κανόνισε στο πιτς-φιτίλι να βγεί στο κεντρικό δελτίο είδηση – άποψη, που υιοθετούσε απολύτως τα επιχειρήματα της εταιρείας και τόνιζε το …άδικο της απόφασης…

Εντάξει. Δικά του είναι, να μην τα υποστηρίξει;

Αλλά μην βγάζουν και teaserάκια περί… ανεπηρέαστης ενημέρωσης!

~

Τα ίδια (και χειρότερα, πολύ χειρότερα) έχουμε δει κατά καιρούς και απο το Star Channel.. Ειδικά στο παρελθόν, οι απόπειρες πίεσης σε δημοφιλέστατους πολιτικούς και επιχειρηματίες με συνεχόμενα αρνητικά και εμφανώς εμπαθή ρεπορτάζ ήταν οφθαλμοφανέστατες! Σιχαινόμουν να παρακολουθώ το δελτίο τους…

Τα θυμάστε τα σύντομα ερωτήματα; Μου άρεσαν τόσο πολύ, που τα ξαναξεκίνησα.

Τα ερωτήματα είναι βα-θύ-τα-της σημασίας, γι’ αυτό μην τα παίρνετε ελαφρά.

Ας ξεκινήσουμε με το κλασσικό ερώτημα:

Σε ελάχιστες (μία, το πολύ δύο) μέρες κλείνει, γι αυτό μην αφήσετε για αύριο ότι μπορείτε να κάνετε σήμερα! Άλλωστε, αν έχει συμμετοχές, θα ζήσει ως προσπάθεια, αν όχι, θα χαθεί στην λήθη.

Υ.Γ. Γιατι το σταμάτησα τότε; ρωτήστε τον Παπαδάκη του Pathfinder (όχι, που δεν θα σε κρέμαγα φιλαράκι…)

Ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους είναι από την Τρίτη οι δύο απεργοί πείνας Τάρασιος Ζαντορόζνι και Γεράσιμος Κυριακόπουλος, καθώς και ο συγκατηγορούμενός τους, Κωνσταντίνος Κατσαδούρας, που είχαν συλληφθεί το Μάιο στη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια πορείας του κοινωνικού φόρουμ.

Οι δύο έκαναν απεργία πείνας, εδώ και αρκετές ημέρες. Εδώ.

Απο πότε; απο τον περασμένο Μάιο. Κοντά έναν χρόνο. Συνελήφθησαν για επεισόδια.

Πόσο κρατήθηκαν άλλοι;

17/09/06

Προφυλακιστέος κρίθηκε την Κυριακή, μετά την πολύωρη απολογία του στον 14ο τακτικό ανακριτή, και ο τρίτος εκ των κατηγορουμένων για την υπόθεση της ΜΕΒΓΑΛ, ο μέχρι πρότινος γενικός διευθυντής της Επιτροπής Ανταγωνισμού Παναγιώτης Αδαμόπουλος.

05/12/06

Αποφυλακίζονται με διάταξη του 14ου τακτικού ανακριτή οι κατηγορούμενοι στην υπόθεση εκβίασης της γαλακτοβιομηχανίας ΜΕΒΓΑΛ πρώην γενικός διευθυντής της Επιτροπής Ανταγωνισμού Παναγιώτης Αδαμόπουλος και ο εκτελωνιστής Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος.

Ηθικό δίδαγμα: Καλύτερα εκβιασμούς και δωροδοκίες, παρά να κάνεις επεισόδια….

Ξεκινάω τους αγώνες μου για να μειώσω τον λογαριασμό του κινητού μου.

Τηλεφωνώ στην cosmote στην οποία ανήκω, 13838.

Ζητώ:

Να ενημέρωθώ για την χρέωση ανα δευτερόλεπτο. Απορώ γιατί δεν είχαμε κατέβει στους δρόμους για αυτό (εδώ δεν κατεβήκαμε για άλλα, τέλος πάντων).

Καμία ενημέρωση, δεν ισχύει ακόμα.

Ζητώ να μάθω αν μπορώ να καλώ έναν αριθμό κινητού με χαμηλότερη χρεώση, ακόμα και αν ανήκει σε άλλη εταιρεία.

Τσου. Υπάρχει (μέσω πακέτου) αριθμός, αλλά πρέπει να είναι Cosmote.

Τέλος, ζητώ να μάθω για χρεώσεις internet. Εκεί αρχίζει η πλάκα, με πακέτα (και μη) που χρεώνουν ανα kilobyte, με απαράδεκτες χρεώσεις. Υπάρχουν και με πάγιο, που ξεκινούν απο € 18,85 και τελειώνουν σε € 34,51.

Μάλιστα κύρίες και κύριοι, για να δώ μια γαμωσελίδα WAP πρέπει να σκάσω στην εταιρεία μου περίπου 0,0119 €/kb.

Ανήκουστο, αμέσως ψάχνω για ενναλακτική.

Vodafone δεν το συζητάμε, μετά τις αλητείες τους, οπότε, καταλήγουμε στην Tim.

Παίρνω τηλέφωνο 210 6158000, το μόνο που βρήκα στο site τους.

Η κυρία που το σηκώνει με ρωτά αν είμαι εταιρικός ή όχι πελάτης. Απαντώ οτι δεν είμαι πελάτης.

Και μου δίνει αριθμό:

6935601260

Ορίστε;

Την ρωτάω, δεν υπάρχει ένα σταθερό να καλέσω;

Όχι μου λέει, μόνο αυτό.

Είναι ποτέ δυνατόν; Για να γίνω πελάτης της Tim, πρέπει να καλέσω ένα κουλό κινητό;

Εταιρεία είναι αυτή, ή παράγκα;

No chance.

Μένουμε στα ίδια, μέχρι να το γυρίσουμε σε κάρτα και να γλυτώσουμε τα κερατιάτικα του κράτους….

Καμιά ιδέα κανείς;

Παιχνιδάκι που μου είχε κάνει ο πατέρας μου, όταν ήμουν μικρός.

Αλλάζω τις ισοτιμίες (γιατί όταν ήμουν μικρός είχαμε ακόμα δραχμές – και λεπτά επίσης 🙂 ) και σας το παραθέτω:

Εγώ και η Ελεάνα, πάμε να φάμε σε μία ταβέρνα. Κάνουμε λογαριασμό ακριβώς τριάντα επτά ευρώ. Πληρώνουμε ο καθένας μας απο ένα εικοσάευρω, και του ζητάμε να κρατήσει ένα ευρώ πουρμπουάρ.

Το γκαρσόνι, παίρνει τα χρήματα, και επιστρέφει τα ρέστα. Ένα ευρώ για την Ελεάνα, ένα για μένα.

Υπάρχει όμως ένα θέμα:

Πληρώσαμε απο είκοσι ευρώ – άρα δώσαμε σαράντα ευρώ σύνολο.

Ο καθένας πλήρωσε όμως δεκαεννιά ευρώ αφού πήραμε ένα ευρώ ρέστα. Σύνολο δηλαδή τριάντα οχτώ.

Και ένα που κράτησε το γκαρσόνι; Τριάντα εννιά ευρώ.

Που είναι το ευρώ μέχρι τα σαράντα που δώσαμε αρχικά;

Ας ξεσηκώσουμε θύελλες. Ας χαλάσουμε τον κόσμο.

Στο κάτω – κάτω, γιατί όχι;

Αφορμή, το σχόλιο του αναγνώστη R0ufianou:

(Δ)ειραν έναν Κύπριο. Γιατί δεν μας κάνεις κανένα σχόλιο τώρα για τα αίσχη που κάνουν πάλι τα «παλικάρια» στο κέντρο της Αθήνας και μένουν ατιμώρητα; Η ευαισθησία σου περιορίζετε μόνο στους «ακροδεξιούς» και τους κακούς αστυνομικούς; Τέτοια επιλεκτική ευαισθησία βλέπω μόνο σε φασίστες τύπου παπαρίγα…κρίμα…

Εδώ.

Ξεκαθαρίζω την θέση μου: Οι (λεγόμενοι) αναρχικοί είναι μαλακισμένα κωλόπαιδα.

Αλλά είναι επίσης οι καλύτεροι που θα μπορούσαμε να έχουμε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που με ρωτάνε για τους αναρχικούς. Για όλους αυτούς τους χούλιγκαν που κάνουν φασαρίες. Έχω φαίνεται δώσει το στίγμα του αριστερού, και πιστεύουν οτι μπορούν να με «πικάρουν» έτσι.

Γελιέστε.

Οι αναρχικοί, αυτά τα μαλακισμένα κωλόπαιδα που χαλάνε τον κόσμο, είναι η μοναδική στιγμή που εμείς οι «αγνοί πολίτες» ξυπνάμε.

Καίνε την σημαία γιατι είναι βλαμμένα – αλλά γελάω, γιατί εμάς μας πειράζει που την καίνε, ενώ άλλοι την πουλάνε και δεν διαμαρτυρόμαστε καθόλου.

Κατεβαίνουν στους δρόμους και πετάνε μολώτοφ γιατι είναι βλαμμένα – αλλά γελάω, γιατί εμείς, που θα είχαμε καλύτερους λόγους να το κάνουμε, καθόμαστε ήσυχοι – ήσυχοι στο πλεϊστέισιον μας.

Είναι πρεζόνια γιατι είναι βλαμμένα, αλλά εμείς, που νομίζουμε οτι είμαστε καθαροί, ναρκωνόμαστε με τα κανάλια μας, και τις Γιουροβίζιον μας.

Αυτοί, τουλάχιστον, διαμαρτύρονται για κάτι.

Για οτιδήποτε.

Εμείς;

Ας γελάσουμε λίγο με εμάς. Οταν πήγανε να μας αυξήσουνε τις τιμές στην ADSL και την σύνδεση στον internet, έφτιαξα λογότυπα, φώναξα, βάψαμε όλοι τις σελίδες μας μαύρες, κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες – δεν πέρασε το μέτρο.

Νόμιζα και εγώ, το ζώον, οτι είχαμε δύναμη. Οτι είχα δύναμη. Οτι μπορούσα να πολεμήσω το άδικο.

Και μετά.. Μετά, ο Antenna έκανε τηλεπαιχνίδι – απάτη, φώναζα, φώναζα, τίποτα δεν έγινε. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε χαράτσι στην κινητή τηλεφωνία, φώναζα, έκανα λογότυπα, έφτιαξα σελίδα – και; Τίποτα δεν έγινε. Καμια δεκαριά αντιγράψανε τα banner, και τα κατέβασαν και αυτοί, όταν είδαν οτι κανένας δεν ενδιαφέρεται.

Κανένας δεν ενδιαφέρεται. Γράφω άρθρα οτι όλοι ψηφίζουμε – λες και ξαφνικά είναι αντίσταση να αλλάξεις κανάλι.

Αντίσταση είναι να πετάξεις την τηλεόραση απο το παράθυρο, αυτό είναι αντίσταση.

Η κυβέρνηση μας κοροϊδεύει λέγοντας οτι – στο παράδειγμα των υποκλοπών- για έναν χρόνο το ήξερε, αλλά δεν το έλεγε, διότι έκανε «έρευνα». Βέβαια, τρείς μήνες μετά την αποκάλυψη (των ΝΕΩΝ, έτσι;) μάθαμε όσα τα τζιμάνια δεν βιαζόντουσαν να μάθουν έναν ολόκληρο χρόνο πριν. Τώρα, πανηγυρίζει που γλυτώνει την εξεταστηκή επιτροπή.

Και τι έγινε; Διαμαρτυρήθηκε κανείς;

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, λάβρος κατά του σχεδίου του The Mall όσο ήταν αντιπολίτευση! Όταν όμως έγινε κυβέρνηση, φρόντισε να ολοκληρώσει το έργο.

Και τι έγινε; Διαμαρτυρήθηκε κανείς;

Η κυβέρνηση, να ψηφίζει νόμους που επιτρέπει την δουλεία, την αγοραπωλησία και ενοικίαση υπαλλήλων, την κατάργηση του οκταώρου!

Και τι έγινε; Διαμαρτυρήθηκε κανείς;

Τα κανάλια και οι εφημερίδες που απο την μία προβάλλουν τηλεπαιχνίδια απάτες, και απο την άλλη μάχονται για την δημοκρατία και την δικαιοσύνη.

Και τι έγινε; Διαμαρτυρήθηκε κανείς;

Συμφωνώ, οι «αναρχικοί» που κάνουν φασαρίες είναι μαλακισμένα κωλόπαιδα. Αλλά δεν τα πιάνει κανείς, τόσα χρόνια τώρα. Γιατι βολεύουν.

Κάτι σαν την 17Νοέμβρη, που όλοι μεγαλοφώνως την καταδικάζαμε, και στις παρέες το μόνο που άκουγες ήταν γέλια επιδοκιμασίας μετά απο κάθε χτύπημα.

Γιατι κάπως εμείς οι αστοί, πρέπει να νιώθουμε οτι επαναστατούμε.

Εγώ, ο μαλάκας με το blog μου, που νομίζω οτι θα αλλάξω τον κόσμο. Περιμένετε σοβαρά να τσαντιστώ με τους μόνους -τους μοναδικούς, μαζί με κάτι ξεχασμένους αριστερούς, τον Θοδωράκη, την Σακοράφα – ακόμη – ακόμη και την Κανέλη, χριστέ βοήθα- Δον Κιχώτες, που λένε (και κάνουν) μια επανάσταση;

Όσοι λένε μαύρο σε μία χώρα που ομαδικά πιστεύει μόνο στο πράσινο και το μπλε, δεν έχουν ανάγκη την επιβεβαίωσή μου.

Πρέπει να πάνε φυλακή για κάθε πέτρα, για κάθε μολώτωφ, για κάθε καμμένη σημαία. Συμφωνώ. Και εμείς όμως, για κάθε ψέμα, για κάθε αδιαφορία, για κάθε παθητική απραξία.

Για κάθε φορά που στριφογυρίσαμε (απλώς) στον καναπέ μας.

Στο κάτω κάτω, είμαστε ευσυνείδητοι πολίτες, και αν είμαστε πολύ εκνευρισμένοι, μπορεί και να φτάσουμε στο σημείο να αλλάξουμε και κανάλι. Τέτοια αυτοθυσία.

Viva la revolution.

Μπήκα σε φοβερό πειρασμό να το κλέψω, και να το αναπαραγάγω στην ελληνική πραγματικότητα – αλλά σέβομαι την πρωτότυπη δουλειά του τύπου που το έφτιαξε, και επιπλέον, δεν μου περισσεύει και χρόνος.

Όχι οτι χρειάζεται και πολύς…

Η διαδικασία είναι απλή: Ανοίξτε το πρωτότυπο αρχείο (σε Firefox ή Explorer 7 είναι καλύτερα) και τυπώστε το (αφού το μικρύνετε όσο χρειαστεί για να χωρέσει στην σελίδα σας.

Υστερα, γράψτε επάνω του και στείλτε το με το ταχυδρομείο, ή περάστε το κάτω απο την πόρτα γνωστού (ή αγνώστου σας).

Στα συν: συνεχίζει να δουλεύει ακόμα και όταν κοπεί το ρεύμα… 🙂

Την Norah Jones, την ξέρετε, όχι;

Όχι;

Ακούστε λοιπόν:

Για μένα ίσως απο τις πιο ποιοτικές μουσικές προτάσεις – με απίστευτη φωνή, και εξαιρετική συλλογή τραγουδιών, ξέρετε, απο εκείνες που δεν ξέρεις ποιο να πρωτοαγαπήσεις απο κάθε δίσκο….

Σας προτείνω να τους ακούσετε, αν όχι να τους αποκτήσετε.

Έπεσα όμως, τελειώς τυχαία, σε αντίστοιχα εξαιρετική τραγουδίστρια απο την Γαλλία. Ονομάζεται Carla Bruni, και δεν έχει την ίδια δισκογραφική ιστορία με την Jones, αλλά οι φωνές (και η ομορφιά) μοιάζουν πολύ.

Ας απολαύσουμε λοιπόν άλλη μία φωνή που θα ζεστάνει τις καρδιές μας…

Μουσικούλα; ιδού:

Επιστρέφοντας απο την γερή ίωση (ή κρύωμα, δεν έμαθα ποτέ να τα ξεχωρίζω αυτά τα δύο), που με καθήλωσε, ετοιμαζόμουν να γράψω άρθρο για το StartPoint:

Απο τους πρώτους που κοιτούσα καθημερινά, ο startPoint.gr έχει σταματήσει να εκπέμπει. Δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά όλες τις προηγούμενες υπήρχε μία εξήγηση (μία ασθένεια, προβλήματα συντήρησης κλπ).

Τώρα, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα.

Γνωρίζει κάτι κανείς;

Η επικαιρότητα με πρόλαβε, φυσικά. Ο StartPoint ζει και βασιλεύει…. 🙂

Ξεκινάω με ένα γεγονός:

Δεν προσέχω ιδιαίτερα τι τρώω.

Υποπταύομαι που κάνω λάθος, καμιά φορά πέφτω μέσω, αλλά, τέλος πάντων, τρώω διάφορα.

Μεταξύ των άλλων, σπα-νι-ό-τα-τα, και τυρόπιττες.

~

Τόσο σπάνια, που ξεχνάω ότι έχω πολλές πιθανότητες να με πιάσει μιση ώρα μετά καούρα στο στομάχι.

Αλλά, όπως είπαμε, αφου δεν προσέχω τι τρώω, δεν το συνδέω.

Ανακαλύπτω όμως ότι μοιράζομαι το ίδιο πρόβλημα με τουλάχιστον 5-6 άτομα που το έχω συζητήσει! Όλοι έχουν συνδέσει καούρες – και τυρόπιττες!

Βρε μπας και είμαστε πολλοί εκεί έξω; Ξέρει κανείς;

Είναι δυνατόν άνθρωπος που ομολόγησε οτι αποπειράθηκε να δολοφονήσει συναδέλφους του, θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο την ζωή των ίδιων αλλά και των ασθενών τους, να συνεχίζει να εργάζεται σε …Νοσοκομείο;

Κατέχοντας μάλιστα και …διευθυντική θέση;

Δεν τα λέω εγώ αυτά.

Αντιγράφω απο άρθρο των ΝΕΩΝ[14/06/2003]:

[…]Ο 48χρονος νευροχειρουργός Γεώργιος Ζορνατζής συνελήφθη χθες το πρωί επ’ αυτοφώρω στον χώρο του νοσοκομείου. Λίγη ώρα πριν είχε ρίξει κρυφά με σύριγγα στο φλιτζάνι τού ενός από τους δύο συναδέλφους του την ουσία μιδαζολάμη, η οποία είναι φάρμακο γενικής αναισθησίας και κυκλοφορεί με την εμπορική ονομασία Dormicum. Σε υπερβολικές δόσεις επιφέρει κώμα και άπνοια, ενώ μπορεί να προκαλέσει ακόμη και θάνατο.

Ο Γ. Ζορνατζής υποστήριξε στην Αστυνομία ότι είχε διαφορές με τους δύο συναδέλφους του, επειδή πίστευε ότι τον αδικούσαν στις εφημερίες. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία που συνέλεξε η Αστυνομία, ο γιατρός έριχνε παρόμοιες ουσίες στον καφέ των συνεργατών του ανά τακτά χρονικά διαστήματα κατά τους τελευταίους 20 μήνες!

Τα δύο θύματά του αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα υγείας. Ο ένας μάλιστα είχε πέσει σε κώμα και είχε νοσηλευθεί σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Ο νευροχειρουργός οδηγήθηκε στον Εισαγγελέα και εις βάρος του ασκήθηκε δίωξη σε βαθμό κακουργήματος για παράβαση καθήκοντος, παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών και βαριές σωματικές βλάβες. Στην κατοχή του βρέθηκαν και κατασχέθηκαν ποσότητες διαφόρων αναισθητικών φαρμάκων – σε υγρή μορφή (συνολικά 10 αμπούλες) αλλά και χάπια, τσιρότα με ισχυρό αναλγητικό, καθώς και 7 φιαλίδια με χλωριούχο κάλιο – και σύριγγες. […]

Αντιγράφω απο επερώτηση βουλευτών[23.1.2006]:

[…]Ειδικότερα, ο κ. Ζορνατζής είχε απασχολήσει και στο παρελθόν με τη συμπεριφορά του. Tην περίοδο 1990-1993 (!), όταν εργαζόταν ως γιατρός στο αντικαρκινικό νοσοκομείο «Μεταξά», φέρεται να ετέθη θέμα δίωξής του κατόπιν περιστατικών υπεξαίρεσης φαρμάκων και ναρκωτικών στο νευροχειρουργικό τμήμα, που δε χρησιμοποιήθηκαν για ιατρικούς σκοπούς. Την περίοδο εκείνη τη θέση του Δ/ντη κατέλαβε ο κ. Μαριάτος, με αποτέλεσμα η σκοτεινή αυτή υπόθεση να μπει στο συρτάρι, γεννώντας έτσι πολλά ερωτηματικά και εντείνοντας τη φημολογία περί συγκάλυψης ενός μεγίστου σκανδάλου.[…]

Αντιγράφω απο παλαιότερο άρθρο του δικτυακού τόπου του ALPHA[10.1.2006]:

[…]Ο Γιώργος Ζορνατζής είχε συλληφθεί επ αυτοφώρω το 2003, να ρίχνει επικίνδυνο αναισθητικό στους καφέδες δύο συναδέλφων του και στον ορό ασθενούς του Τζάννειου Νοσοκομείου. Ο Ζορνατζής όχι μόνο αποφυλακίστηκε επικαλούμενος ψυχολογικά προβλήματα, αλλά και αποσπάστηκε από το Τζάννειο στο Αττικό Νοσοκομείο. Τρία χρόνια μετά τις απόπειρες ανθρωποκτονίας ο νευροχειρουργός δεν έχει ακόμη περάσει από το Πειθαρχικό Συμβούλιο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, ενώ η ποινή του από το Πειθαρχικό Συμβούλιο του ΕΣΥ ήταν μόλις τρίμηνη παύση. Συνήγορος του ήταν και τότε η κ. Χριστίνα Βαληνάκη-Χαρατσάρη. […]

Επίσης[10.1.2006]:

[…]Η τηλεφωνική συνομιλία του ALPHA με τη γραμματεία του Αττικού Νοσοκομείου αποδεικνύει ότι ο γιατρός εργάζεται στο νοσοκομείο, ενώ εκκρεμή η δίκη του. Εντύπωση προκαλεί μάλιστα και το γεγονός ότι ο κατηγορούμενος νευροχειρουργός προσελήφθη σε νοσοκομείο που δεν διαθέτει Νευροχειρουργική Κλινική[…]

Τέλος το ερώτημα: Τι γίνεται με αυτήν την υπόθεση; Εγινε η δίκη; Συνεχίζει πράγματι να εργάζεται σε νοσοκομείο ο γιατρός; Γνωρίζει κανείς;

To story, so far:

Σε κινητό συναδέλφου, έρχεται μήνυμα:

ΚΕΡΔΙΣΑΤΕ ΚΑΤΟΠΙΝ ΚΛΗΡΩΣΗΣ ΕΝΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΚΕΤΟ ΗΛΕΚΤΡΙΚΩΝ ΣΥΣΚΕΥΩΝ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΑΣ. ΚΑΛΕΣΤΕ ΣΤΟ 901-600-9889 ΑΠΟ ΣΤΑΘΕΡΟ ΤΗΛ

Δεν είναι αφελής να το πιστέψει – άλλοι όμως είναι.

Εκνευρίζομαι, και πιάνω δουλειά:

Σκοπός πρώτος: να βρω σε ποιόν είναι νοικιασμένος ο αριθμός.

Καλώ το 1888, την υπηρεσία καταλόγου του ΟΤΕ, που με την σειρά του με στέλνει στο 134, στις υπηρεσίες του ΟΤΕ.

Εκεί, νεαρός με τον οποίο μιλάω, με ενημερώνει οτι οι αριθμοί 901-600 9000 έως 9999 έχουν επινοικιαστεί στην Tellas. Επίσης, οτι ο συγκεκριμένος αριθμός έχει κόστος €3,5/λεπτό χωρίς ΦΠΑ και χωρίς όριο χρήσης.

Πιάνω την Tellas.

Αφού δυσκολεύομαι αρκετά (πως εξυπηρετούνται οι πελάτες τους;) καταφέρνω να μιλήσω με κύριο, που με εξυπηρετεί.

Παραδέχεται (δεν είναι ντροπή :)) πως οι αριθμοί αυτοί είναι πράγματι δικοί τους, αλλά δεν ξέρει αν έχει το νομικό δικαίωμα να με ενημερώσει για τον πελάτη τους.

Τον ενημερώνω με την σειρά μου, πως, αν κινηθώ νομικά, πρέπει να γνωρίζουν πως θα κινηθώ εναντίον τους – για να μου αποκαλύψουν τον πελάτη τους, στον οποίο θα ζητήσω να μάθω πως βρήκε το νούμερο και γιατί μου έστειλε μήνυμα που δεν ζήτησα.

Το οποίον, παρεπιπτώντως, είναι και παντελώς παράνομο.

Υπόσχεται πως θα διαβιβάσει το αίτημά μου στο νομικό τους τμήμα που με την σειρά του θα μου απαντήσει. Συμφωνώ, είναι απολύτως λογικό, του δίνω τα στοιχεία μου, μου δίνει τα δικά του. Του επισημαίνω μάλιστα πως ζητώ μόνο το απολύτως νόμιμο – καμία χάρη.

Η συζήτηση δε, είναι σε απόλυτα φιλικά και ταυτόχρονα επαγγελματικά πλαίσια.

Κλείνουμε το τηλέφωνο και περιμένω…

To be continued… 🙂

Η γνώμη σας: τι πρέπει να κάνω οταν (και αν) μάθω τον δικαιούχο του αριθμού; Είμαι νομικά καλυμένος να ενημερώσω την αστυνομία; Πρέπει να ακολουθήσει μήνυση; Γνωρίζετε σε ποιά υπηρεσία πρέπει να αποτανθώ;

Θυμηθείτε οτι το μήνυμα δεν στάλθηκε σε μένα, ούτε και γνωρίζω ως που η συνάδελφος έχει διάθεση να το τραβήξει…

Εσείς, τι θα κάνατε;