Επειδή είμαι λίγο παρμένος -με άσχετα πράγματα-, είναι εξαιρετική ευκαιρία να γράψω για κάτι που συνάντησα στον τηλεοπτικό μου κόσμο εχθές:

Πρωϊ, σε αλτερσταρ επιπέδου κανάλι.

Κυρία, γύρω στα 35, να εξηγεί στην γελοιοπαρέα που ακούει σοβαροφανής, γιατι θα αφήσει τον τύπο που είναι μαζί του εδώ και έξι χρόνια, για να παντρευτεί τον προϊστάμενό της.

Τον οποίο γνωρίζει εδώ και μερικούς μήνες, αλλά βγαίνουν για μερικές εβδομάδες.

Τον παντρεύεται -και χωρίζει τον παλιό- γιατί, κατά δήλωσή της, έτσι θα εξασφαλίσει το μέλλον της.

Στο σπίτι που μπαίνει η φτώχια, η αγάπη βγαίνει απο το παράθυρο, και άλλα τέτοια πονηρά.

Ο άλλος έχει καλή καρδιά, και μακάρι να βρει αυτήν που του αξίζει, αλλά εγώ θα πάω στο χρήμα.

Εγώ, αυτές τις γυναίκες, τις λέω πουτάνες.

~

Αλλά, ας πιάσουμε την ιστορία απο την αρχή:

Μαζί με τον Νίκο πίνουμε καφέ στο Κολωνάκι. Κοιτάμε και χαζεύουμε, μας κοιτάνε και χαζεύουνε, ξέρεις τώρα, χαβαλές να γίνεται.

Στην περατζάδα, περνάει παππούς με κοπελίτσα. Ο παππούς είναι ματσό, φανερό, η κοπελίτσα είναι κοπελίτσα, φανερή.

Του κρατάει το χέρι, ερωτικά. Σφικτά.

Ο Νίκος τα παίρνει -συνηθισμένο- και μου λέει «να πεταχτώ να του πω που πας ρε παππού με την εγγονή σου;»

Περίμενε, του λέω. Αν ήσουν παππούς, και είχες τέτοιο χρήμα, και τέτοια γκομενίτσα, θα σε ένοιαζε;

Όχι, φυσικά. Δεν θα σε ένοιαζε.

Συνεπώς, ο παππούς, καλά ξηγιέται. Τα εμφανίζει, και όποια της γυαλίσει, πάει.

Ξεπουλιέται.

Νομίζεις οτι σταματάει εκεί; Πόσες φορές δεν έχω ακούσει κοπέλα να λένε «να έχει και λεφτά να με βγάζει έξω;» και «να έχει και αμάξι -καλό- να με πηγαίνει διαδρομές;»

Η κάθε μία, ότι μπορεί να πουλήσει, όσο μπορεί να το πουλήσει.

Και αν δεν έχει αμάξι; Και αν δεν έχει λεφτά; Και αν είναι ο μαλάκας της αρχικής κουβέντας μας που δεν;

Θα βρεθεί κάποιος γερο-προϊστάμενος, να φάμε καλύτερα.

Ποιοι έρωτες τώρα, για τέτοια είμαστε;

Η Λιλίκα ή φίλη μου, έχει γούνα -απο τον δικό της-, η Κατερίνα (η γαμιόλα) της πήρε αμάξι, η Ντίνα του τα τρώει στα μπουζούκια, και εγώ στους έρωτες;

Και ψάχνονται για το καλύτερο πορτοφόλι. Γιατι ηδονίζονται με το χρήμα, με την εξουσία. Ο πως-τον-λέγανε με την γραμματέα, ο ιδιοκτήτης τηλεοπτικού σταθμού με την ηθοποιό, ο επιχειρηματίας με την ηθοποιό.

Τι τους βρήκανε; ομορφιά; ρώμη; λεφτά και εξουσία, αυτό τους βρήκανε.

Και αυτοί έχουν να δείχνουν τα πιπίνια τους και να λένε στα κολλητάρια «κοίτα πόσα λεφτά έχω», και να καμαρώνονται για τις κοπέλες τους, την Τζίνα, ή την έτσι, ή την αλλιώς…

…αλλά αυτές; Δεν έχουν μεγαλύτερη διαφορά απο ένα αυτοκίνητο, ή ένα σπίτι. Αντικείμενα.

Που πρέπει να φαίνονται όμορφα, όσο ακόμα περνάει η μπογιά τους, για να βρουν το κορόϊδο να του τα φάνε – αλλά μέχρι τότε θα έχουν ξεφτίσει, και θα ψάχνουν την ηδονή στους πόρνους άνδρες-μοντέλα.

Γιατι είπαμε: τον πούλησαν τον έρωτα. Νωρίς. Τα όνειρα δεν αγοράζονται με μάστερκαρτ, ακόμα και χρυσές. Γιατι αν ήταν έτσι, θα τα ξανακέρδιζες. Τα όνειρα τα ακρωτηριάζεις για να έχεις αμάξι και να γεμίσεις το μαλακισμένο γελοίο κενό που σου αφήσε η απουσία του συναισθήματος.

Το φόρεμα των δεκάδων χιλιάδων ευρώ και η παρουσία στο γκαλά με τις άλλες πουτάνες, δεν αξίζουν μία ματιά απο κάποιον που σε αγαπάει.

Αγαπάει αληθινά.

Όσο και αν το λένε οι διαφημίσεις, τα παπούτσια που θα σε κάνουν θεά δεν σε αγαπούν πίσω. Μπορείς να τα αγαπάς όσο θέλεις, αλλά δεν σε αγαπούν πίσω.

Δεν σου επιστρέφουν την αγάπη σου.

Ώπα όμως, φιλαράκι.

Δεν μου λες όμως εσύ, που τις βρίζεις και τις λες πουτάνες, ποιός πιστεύεις οτι τις έκανε έτσι;

Εσύ. Που τις έβαλες στο εξώφυλλο. Που τις ονειρεύτηκες. Που τις έφτιαξες ακριβώς στα μέτρα σου – αλλά μετά δεν είχες λεφτά να τις αποκτήσεις. Εσύ, ο άνδρας, που νόμιζες οτι είναι δωρεάν να τις κάνεις πουτάνες, αλλά τώρα πληρώνεις.

Ω, ρε φίλε, πόσο ακριβά πληρώνεις.

Είναι όλες έτσι; όχι. Δεν είναι όλες πουτάνες. Δεν ξεπουλιούνται για να ανήκουν στο τζετσετ. Στους βι αει πι. Στα φλας.

Και τούτο εδώ, δεν το γράφω γιατί θέλω να στρώσω τα πουτανάκια που ξεπουλιούνται για μία καλή θέση πάρκινγκ.

Θέλω εσύ όμορφο κοριτσάκι ή κοπέλα που διαβάζεις τούτο το blog, και βρεθείς στο δίλλημα «να ξεπουληθώ ή όχι» (σπάνια θα είσαι τυχερή και θα βρεις τόσο καθαρά το ερώτημα) να μην ακούσεις μόνο το Alter, το Star και την Espresso που λέει τι τέλεια είναι η Τζίνα, αλλά να ακούσεις και τον κακομοίρη τον arkoudo που έζησε με την καρδιά του, και επέλεγε να έχει δίπλα του γυναίκες που αξιολογούσαν αυτά που πιστεύει αυτός οτι είναι ουσιώδη (ένα φιλί, μια αγκαλιά, μία ματιά και όχι το ευρώ), και κατάλαβε τι σημαίνει να τον αγαπούν, και να αγαπά, και να καταλάβεις οτι είτε θα ζήσεις με την καρδιά σου είτε θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε κοιτάξουν μία μέρα, θα σε ακούσουν στην τηλεόραση και θα πουν –

«Το κακόμοιρο το πουτανάκι…»

και θα εννοούν εσένα.

[…] (Ο κατηγορούμενος) είχε αθωωθεί πρωτοδίκως το Δεκέμβριο του 2004 και κατόπιν, ως πρωθυπουργός, «πέρασε» νόμο, με βάση τον οποίο δεν θα μπορούσε να ασκηθεί έφεση (στην υπόθεσή του). Ωστόσο, ο νόμος κρίθηκε αντισυνταγματικός και στις αρχές του χρόνου η Εισαγγελία πήρε το πράσινο φως για να εφεσιβάλει την απόφαση. […]

Απίστευτο; Και πήγαν οι άλλοι, και τον ψήφισαν. Θα μου πεις, εδώ, έχουμε καλύτερους;

Ελα ντε…

Το άρθρο, για να μάθετε για ποιόν μιλάμε, είναι στο in.gr.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τον ψηφίσαν. Ποτέ.

«Μας βάλανε χέρι και σε οχτώ – δέκα ταμεία, αλλά δεν μπορούμε να ασχοληθούμε τώρα – έχουμε την Τουρκία«

Τάδε έφη Χριστόφορος Ζαραλίκος, σήμερα το πρωϊ, στο ραδιόφωνο της Ερα spor.

Κάνει ειρωνία – αλλά ως γνωστόν η ειρωνία είναι η καλύτερη απεικόνηση της πραγματικότητας.

Παρόλα αυτά, αφού μου το ζήτησε η Cyberella, δεν μπορώ παρά να καταθέσω άποψη:

Εμείς οι έλληνες είμαστε ωραίοι.

(και αυτό απο την εκπομπή Ζαραλίκου. Μεγάλη μορφή ο άνθρωπος.)

Είμαστε ωραίοι, πως να το κάνουμε; Ωραίοι. Οι ίδιες εφημερίδες που κοροϊδεύουν τους τραμπούκους -«Αυτοί ηττήθηκαν (η ομάδα) αυτοί διασύρθηκαν (οι …φίλαθλοι)»- , οι ίδιες τραμπουκάρουν με δηλώσεις τύπου «Μυρίζει Μουχλα αυτή η μπιραρία του Ρεχάγκελ», «Με πιο σκεπτικό δεν σηκώθηκε να φύγει μετά το 2004;» (Ο Ρεχάγκελ).

Ωραίοι είμαστε. Ωραίοι.

Βγάλαμε τα κοντάρια απο τις σημαίες, για να τις πετάξουμε στους Τούρκους – γιατί είμαστε ωραίοι. Ωραίοι. Υπήρξαν φίλαθλοι (φίλαθλοι, ωραίοι) που χαιρετάγανε ..ναζιστικά στην ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου… Ωραίοι, ωραίοι. Και μείς τους λέμε «εθνικόφρονες». Άλλοι ωραίοι εμείς. Αλλά και άλλοι, γιουχάρανε τον Τούρκικο ύμνο, ενώ το Mega χαμήλωνε τον ήχο του κόσμου και ανέβαζε του ύμνου για να μην ξεφτιλιστούμε… Ωραίοι οι φίλαθλοι που ήταν εκεί, ωραίοι.

Ωραίοι.

Αλλά τι να πεις για εμάς, τους απόξω; Εμείς δεν είμαστε ωραίοι; Εμείς που εφήυραμε τους κλέφτες (δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ) Αλβανούς, τους δολοφόνους Ρουμάνους, τους «κακομοίρηδες» τους μαύρους, τους αιώνιους εχθρούς Τούρκους – δεν είμαστε εμείς ωραίοι;

Αυτοί που πήγαν στο γήπεδο είναι τραμπούκοι, εμείς είμαστε φίλαθλοι, ωραίοι.

Του καναπέ ωραίοι. Με την πίτσα μας, την μπύρα μας (όχι… του Ρεχάγκελ) που κάναμε «τσ-τσ-τσ» όταν πετάγανε καδρόνια και μπουκάλια τους Τούρκους παίκτες, και λέγαμε –ωραία και δυνατά- «απαπαπα τα κωλόπαιδα», αλλά από μέσα μας λεγαμε «καλά του κάνανε του κωλότουρκου, να ψοφήσει».

Μπορεί και απόξω μας.

Σίγουρα και απόξω μας, γιατι είμαστε ωραίοι.

Ωραίοι σου λέω! Σηκώσαμε το σεντόνι του Ευρωπαϊκου μας ύπνου, και βρήκαμε απο κάτω όλα αυτά που είχαμε θαμμένα – που βρωμάγανε και ψοφήσανε απο καιρό.

Και η λύση είναι «Φύγε-φύγε τώρα Γερμανέ», «Που να ξέρει αυτός απο Ελλάδα» (Πρωταθλητής) και «Σπίτι σου Χερ Όττο» (Ώρα για σπορ) – αυτός που ήταν… Ρεχαγκελάκης!

Ωραίοι εμείς οι έλληνες, ωραίοι!

Ή, να δεις πως το είπε ένας ακροατής του Ζαραλίκου; Με …κάλος!

Αυτή είναι η επιστολή που έστειλα στο INKA:

Ημουν συνδρομητής στην εταιρεία HOL (www.hol.gr) που προσφέρει σύνδεση στο διαδίκτυο, αγοράζοντας ένα πακέτο εξάμηνης διάρκειας με προσφορά έξι μηνών δώρο επιπλέον. Η ενεργοποίηση έγινε πριν απο ένα χρόνο περίπου.

Πριν δύο-τρεις μέρες, η HOL μου απέστειλε λογαριασμό ποσού 23,44 ευρώ για την χρήση των υπηρεσιών της.

Επικοινωνώντας με την εν λόγω εταιρία, έμαθα οτι έχει γίνει «αυτόματη ετήσια ανανέωση του λογαριασμού μου» αφού όπως υποστηρίζει η εταιρεία, όφειλα -και δεν έπραξα- να την ενημερώσω 40 ημέρες πριν την λήξη για την πρόθεση διακοπής μου.

Παρότι η εταιρεία είχε τηλέφωνο επικοινωνίας, επέλεξε να με ενημερώσει μέσω… του email που μου διέθετε στην προσφορά, και το οποίο δεν χρησιμοποίησα ποτε. Ετσι, δεν ενημερώθηκα ποτέ για το πότε πλησιάζει η λήξη της συνδρομής μου, και ως εκ τούτου δεν έπραξα αναλόγως.

Στην επικοινωνία μας, η εταιρεία με ενημέρωσε ότι αν αιτηθώ τώρα διακοπή, είμαι υποχρεωμένος να πληρώσω 248,87 ευρώ για την «αγορά που έκανε η εταιρεία κόμβου απο τον ΟΤΕ», με βάση την ετήσια ανανέωση…

Εγώ με την σειρά μου υποστηρίζω οτι α) δεν ενημερώθηκα σωστά για την λήξη της συνδρομής και β) είναι παράνομο να προχωράει η εταιρεία σε ετήσια ανανέωση συνδρομής χωρίς την έγγραφη αίτησή μου.

Σας παρακαλώ να με ενημερώσετε αν στέκει η θέση μου, και τι κινήσεις προτείνετε να ακολουθήσω.

Περιμένοντας οτι η εταιρεία κινείται στο γράμμα του νόμου (και δεν είναι τόσο χαζή ώστε να κάνει τόσο ανόητες παρανομίες) θα μείνω αιχμάλωτος της HOL για έναν ολόκληρο χρόνο…

Καμία ιδέα;

Σε γενικότερο επίπεδο, θεωρώ οτι η κάθε εταιρεία δεν έχει τίποτα άλλο εκτός απο το όνομά της. Όταν συμπεριφέρεται άδικα στους πελάτες της, είναι εγγυημένο οτι θα το χάσει, και μαζί με αυτό τους μελλοντικούς πελάτες και την ουσία της ύπαρξής της. Η HOL με αδίκησε, και ακόμα και αν είμαι εκτεθημένος νομικά, νομίζω οτι αυτή έχει μόνο να χάσει απο έναν δυσαρεστημένο -πρώην ή νυν πελάτη… Φαντάζεστε να κρατήσει εμένα «δεμένο» και τούτο το post (και η γνωστοποίηση της περιπέτειάς μου) να της στερήσει δέκα;

Και βέβαια οι δέκα θα αποθαρρύνουν με την σειρά τους άλλους δέκα…

Παράδειγμα, τρανταχτό, η Vivodi. Ταλαιπώρησε -σε ενοχλητικό βαθμό- φίλους μου, και με την σειρά μου απέτρεψα τουλάχιστον είκοσι άτομα απο το να υπογράψουν στην εν λόγω εταιρία. Σε μία περίπτωση μάλιστα, είχαμε το εξής τραγελαφικό: Φίλος δεν με άκουσε, υπέγραψε, και διέκοψε κακήν-κακώς όταν άρχισαν να του παρουσιάζονται τα ίδια προβλήματα με τους γνωστούς μου…

Η εταιρία έχει μόνο το όνομά της. Η δίκαιη συμπεριφορά απο μέρους της, είναι η καλύτερη διαφήμιση….

.

Το γνωστό παιχνίδι, έχει και συνέχεια…

Η Κατερίνα με χώνει να σας πω τις επτά ταινίες που γουστάρω, και εγώ προσθέτω άλλη μία (γιατί είναι πολύ περισσότερες, αλλά το «επτά συν μία» περνάει, το «σαρανταοχτώ» είναι λίγο χλωμό…)

Ξεκινώ:

The Big Blue

Το Απέραντο Γαλάζιο. Ισως η πιο βαθιά συναισθηματική μου ταινία. Την έχω δει άπειρες φορές, έχω λατρέψει την πρώτη έκδοση (αυτή που βγήκε στους κινηματογράφους, όχι του DVD), την αγόρασα σε κασσέτα, την έχω και σε DVD. Δεν χορταίνω τις εικόνες: των δελφινιών, της Ελλάδας, του Μπαρ, του Ρενώ.

Στέλλα

Η ελευθερία αξίζει τον θάνατο. Η Στέλλα δεν μπορεί να υποταχθεί, δεν μπορεί να μπει σε καλούπια. Ούτε αυτή η ταινία. Αν ο Φούντας δεν είχε τόσο «φθηνό» ρεπερτόριο που τον αδικεί, και η φράση του τέλους δεν ειχε παίξει τόσο, θα ξαφνιαζόμασταν για το πόσο σημαντική είναι αυτή η ταινία. Η Μελίνα δεν γιορτάζει την ζωή, όπως στο εξαιρετικό Ποτέ την Κυριακή, αντιθέτως, αγκαλιάζει τον θάνατο.

Angel Hart

Σκοτεινή και πολυεπίπεδη ταινία. Όσες φορές την δείς, τόσες θα μάθεις κάτι καινούργιο. Η πολυπλοκότητα του σεναρίου σε κρατάει σε ένταση. Απίστευτοι οι Μίκυ Ρούρκ (που τον πάω ως ηθοποιό ήδη απο τον «Ωραίο Τζόνι» και Ρόμπερτ Ντε Νίρο.

Life Is Beautiful (La Vita è bella)

Απίστευτα συγκινητική ταινία. Ο Μπενίνι είναι, εκτός απο ηθοποιός, εξαιρετικός στο να περνάει το συναίσθημα. Αθωότητα – εναντίον πραγματικότητας, με νικητές αυτούς που κρατούν τα μάτια τους ανοιχτά (και υγρά).

Twelve Monkeys

Ταινία που θα ταίριαζε και σαν σοβαρή, και σαν δράσης. ο Μπράντ Πητ προετοιμάζεται για αυτό που θα ακολουθήσει στην ταινία Fight Club, ο Μπρούς Γουίλλις (που έχει πιάσει όλα τα είδη, απο το καταπληκτικό «Πέμπτο Στοιχείο«, μέχρι την καθηλωτική «Έκτη Αίσθηση«) κρατάει την ταινία με άνεση…

Fight Club

Ένα εκατομμύριο μηνύματα, σε ένα εκατομμύριο καρέ. Κορυφαίοι και οι δύο πρωταγωνιστές – ο (έτσι και αλλιώς) «ωραίος» Μπράντ Πητ, και ο εντυπωσιακός (από το απίστευτο ρολο του στο Primal Fear) Έντουαρτ Νόρτον.

Memento

δράση. έντονη τέλος, Εξαιρετικό σου. μυαλό το με παίζει που «παιχνίδι» το λατρέψεις να μάλλον Πόσο ανάποδα. γυρισμένη είναι που ταινία μία δεις να εύκολο είναι Δεν

+1

Άρωμα Γυναίκας

Ο τυφλός Αλ Πατσίνο (θα κέρδιζε μία συμμετοχή στις 7 καλύτερες μόνος του, με τον Σημαδεμένο, την Σκυλίσια Μέρα, το Σέρπικο, το Carlito’s Way, το Frankie and Johnny, το Any Given Sunday ) «βλέπει» απο την ζωή, όσα δεν θα μπορούσαμε να δούμε μόνοι μας. Γεύεται και εγκαταλείπει, ονειρεύεται και αφήνεται. Οι μονόλογοί του, σχεδόν σε κάθε ταινία, είναι must απο μόνοι τους για να την ξαναδείς.

Το μπαλάκι περνάει στους:

– Βαρόμετρο (γιατί είμαι σίγουρος οτι θα κάνει εκπλήξεις)

– Γιάννη Καρακατσάνη (γιατί θέλω να δώ την νέα ματιά)

– Cyberella (διότι είναι πιστοποιημένα μουρλοκομείο – πες μου ποιο απο όλα τα link σου να βάλω φιλαράκι)

– George (παρότι με έγραψε κανονικότατα την πρώτη φορά)

– Old Boy (γιατί έτσι και αλλιώς, ασχολείται)

Αυτά. Καλή θέαση… 🙂

Τι ανακάλυψε το Press-Gr?

Οτι σε φυλλάδιο της ΓΣΕΕ, για το 33o συνέδριο της, χορηγοί είναι οι πιο ισχυρές κρατικές εταιρείες!

Ο τιτλος του φυλλαδίου; «Τομή στις εξελίξεις, Συνέχεια στους αγώνες».

Χα!

Σπουδαία τομή σύντροφοι. Απο τον καιρό του Πρωτόπαπα έχει να εμφανιστεί τέτοια κοροϊδία (θυμίζω – πρόεδρος της ΓΣΕΕ και μετέπειτα… υπουργός κυβέρνησης)

Διαβάστε το post της Press-Gr…

Καθαρίζω το σπίτι μου, στην διαδικασία μετακόμισης Εκατοντάδες πράγματα, περιοδικά και βιβλία που καθόντουσαν αμέριμνα στις βιβλιοθήκες μου επι σειρά ετών, βρεθηκαν στην κριτική ματιά της προσπάθειας κουβαλήματος – και έχασαν.

Δεκάδες Bell -κάποτε είχα χρόνο να τα διαβάζω όλα αυτά- , περιοδικά που φύλαξα χωρίς μετα να μπορώ να θυμηθώ γιατί, άλλα που θυμήθηκα γιατι – αλλά ήταν αργά πια, καθώς είχαν χάσει την σημασία τους. Η ιστορία επτά ετών, αποκαθηλώνεται.

Το ερώτημα ήταν τι να τα κάνω όλα αυτά. Να τα πετάξω;

Flashback.

Πάντα κρατούσα τα πάντα. Το σπίτι μου στην Πάρο είχε έναν τοίχο, μεγάλο σε πλάτος, γεμάτο με κασόνια. Στα κασόνια είχα περιοδικά (χι-λιά-δες). Τα είχα στοιβάξει (τα κασόνια) σαν βιβλιοθήκη, και ήμουν πολύ περήφανος για την ατελείωτη συλλογή μου με SpiderMan. Φυσικά, στην σκληρή μετακόμιση της δεκαετίας του 90, όλα αυτά πήραν πόδι – και μετανιώνω οικτρά για αυτό.

Στα πράγματα που φυλάω, για ανεξακρίβωτους λόγους, είναι απο σήματα του στρατιωτικού μου κασκέτου, μέχρι παιδικά παιχνίδια. Όλα αυτά τα κουβαλάω σαν βάρος ενός παρελθόντος που δεν με βολεύει ακριβώς, αλλά είναι σαν να το έχω χρεωθεί. Αν τα έχανα, δεν θα μπορούσα να θυμηθώ ούτε ένα απο αυτά που φιλοξενούνται στις κούτες. Αλλά θα στεναχωριόμουν να τα πετάξω.

Επιστροφή στο τώρα.

Τι τα κάνουμε λοιπόν τόσα περιοδικά και βιβλία;

Αρνούμαι να τα πετάξω «στα σκουπίδια». Αυτά που είναι άχρηστα για μένα, είναι -συνήθως- εξαιρετικά χρήσιμα για κάποιον άλλον.

Τα βιβλία για παράδειγμα, οι γονείς της ελεάνας θα τα αξιοποιήσουν σε μία απο τις βόλτες τους στις φυλακές – όποτε πηγαίνουν και δίνουν ρούχα και άλλα στους φυλακισμένους.

Για τα παλιά έπιπλα και πράγματα, ο Δήμος έχει την λύση. Κατεβάζεις ότι μεγάλο και άχρηστο έχεις, ενημερώνεις τον δήμο Αθηναίων (καλέστε στα Δημοτικά διαμερίσματα, η λίστα είναι εδώ) και τα παραλαμβάνουν – δωρεάν. Αν, βεβαια, πρώτα δεν έχει περάσει ο γνωστός «παλλλιάααατζζζζζζήηςςςς» και τα «απαλλωτριώσει». Χρήσιμο πάντα να κοιτάξετε στην στήλη των εφημερίδων «Ζητώ να μου χαρίσουν» – εγώ βρήκα μια φοιτήτρια, αλλά ο σε άθλια κατάσταση τετραθέσιος καναπές μου ήταν δύσκολος για την γκαρσονιέρα της Ιωάννας…

Τα δε περιοδικά, βρήκα άλλη λύση: Έξω απο τον σταθμό του Ηλεκτρικού στον Άγιο Ελευθέριο, έχει στάντ απο δωρεάν εφημερίδες, που φαλήρησαν και σταμάτησαν να βγαίνουν. Έχθες το βράδυ άφησα πιλοτικά 50-100 περιοδικά. Η λογική ήταν οτι οι ταξιδιώτες θα εκτιμούσαν να έχουν κάτι να διαβάζουν στην πρωϊνή διαδρομή τους.

Μέχρι το μεσημέρι σήμερα είχαν εξαφανιστεί.

Τα παιδικά παραμύθια, σαν αυτά που μοίραζε η εφημερίδα Το Θέμα, ψάχνω μία οικογένεια μεταναστών στην πολυκατοικία μου να τα δώσω. Τα παιδιά τους θα τα εκτιμήσουν περισσότερο απο τον κάδο των σκουπιδιών.

Αυτά λοιπόν, είναι τα σκουπίδα που συζητάγαμε; Όχι. Άχρηστα για μένα, χρήσιμα για άλλους.

Τι είναι τα σκουπίδια λοιπόν σύντροφοι;

Υ.Γ. Ο Void, στο blog Μία Παρέα, καταθέτει άλλη άποψη για τις υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων. Μπείτε, και ρίξτε μία ματιά….

Σύμφωνα με την Marvel Comics, στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, ο Στηβ Ρότζερς (γνωστός και ως Captain America) πυροβολήθηκε πολλές φορές απο απόσταση, και υπέκυψε στα τραύματά του στα σκαλιά του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου της πόλης.

Ένας απο τους δράστες έχει ήδη συλληφθεί, ενώ αναζητείται ακόμη ένας συνεργός του, ο οποίος οι αρχές θεωρούν οτι αυτός έδωσε την χαριστική βολή στον σούπερ ήρωα.

Για περισσότερα, μπορείτε να ενημερωθείτε απο το επίσημο site της Marvel Comics.

Επι προσωπικού, ο χαρακτήρας του Captain America ήταν πραγματικά ισάξιος ήρωας με τον Spiderman, χωρίς το αθώο μυαλό μου να μπορεί να αντιληφθεί πόσο κακή ήταν η φυσιογνωμία ενός σούπερ στρατιώτη, απο τον πόλεμο της αμερικής με τους ναζί (η σχεδιαστική γέννηση του σούπερ ήρωα), μέχρι και το Βιετνάμ.

Ένα προσφατο βιογραφικό του ήρωα, μπορείτε να βρείτε εδώ.

Εξ όσων γνωρίζω, οι σχεδιαστές – και κυρίως οι σεναριογράφοι – του χάρτινου σούπερ ήρωα τον κράτησαν μακρυά απο πρόσφατες διαμάχες του αμερικανικού πολεμικού στρατού, όπως στην Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν ή το πρόσφατο μας Ιράκ, ανακουφίζοντας όσους αγαπούσαν τον ήρωα χωρίς να εμπλέκονται σε πολιτικές και ιστορικές αμφιλεγόμενες απόψεις.

Ήλπιζα και ευχόμουν να μην υπάρξει αντίστοιχη κινηματογραφική γέννηση του υπερήρωα όπως άλλοι (Spiderman, X-man) της Marvel, καθώς οι πιέσεις να παρακινηθούν οι αμερικανοί να πιστέψουν οτι κάθε πόλεμος που μετέχει η αμερική είναι ιερός, με την βοήθεια της όποιας συναισθηματικής σχέσης με τον Captain America θα ήταν καταστροφικές για τον ήρωα. Ο Captain America, για όσους τον συμπάθησαν, δεν έπρεπε να πάρει θέση σε τέτοιες αμφιλεγόμενες διαμάχες.

Δυστυχώς, όλα δείχνουν – και μεταφράζω αυθαίρετα τα γεγονότα – οτι αυτές οι πιέσεις απο τα γεράκια υπήρξαν, και οι υπεύθυνοι της Marvel προτίμησαν να «σκοτώσουν» τον ήρωά τους, παρά να τον διαθέσουν ως διαφημιστή των αμερικανικών ιδεών.

Η Marvel υπήρξε ιδιαίτερα προσεκτική να μην αναμιχθεί σε πρόσφατα ιστορικά γεγονότα, πράγμα που την καθιστά ιδιαιτέρως συμπαθητική. Αν κάνω λάθος, θα αποδειχθεί λίαν συντόμως, καθώς οι «δολοφόνοι» του Captain America δεν έχουν κατανομαστεί – συνεπώς, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

Η δολοφονία αναφέρεται στο τεύχος 25 της τελευταίας έκδοσης.

Υ.Γ. Μια αναζήτηση οδήγησε σε μία μικρή είδηση: Στον σχεδιασμό των ιστοριών του Captain America συνεργάστηκε και ο «δικός μας» George Roussos.

Όλα ξεκινάνε απο αυτό το διασκεδαστικό post απο το blog «Στην μέση του πουθενά«:

Μήνυση κατά του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιά κατατέθηκε σήμερα το πρωί εκ μέρους του Σωτήρη Νίνη.

Ο δικηγόρος του ποδοσφαιριστή Τ. Ρελλανέμας δήλωσε ότι η μήνυση αφορά τις δηλώσεις τού υπουργού κατά την έναρξη λειτουργίας τού μηχανήματος διάνοιξης σήραγγας για το μετρό οι οποίες αποτελούν σαφέστατα συκοφαντική δυσφήμηση τού πελάτη του.[…]

Όλο εδώ (να πάτε, να πάτε).

Ακολούθως πήγα στο Link της ελευθεροτυπίας στο κάτω μέρος της σελίδας:

[…] Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ σχολίασε πάντως αρνητικά την πρόταση του Ελληνα επιτρόπου Σταύρου Δήμα και του ΠΑΣΟΚ για συγκρότηση χωριστού υπουργείου Περιβάλλοντος. «Θα δυσκολέψει την εξέλιξη των έργων», υποστήριξε. Ανέφερε ότι λαμβάνονται μέτρα προστασίας και επικαλέστηκε την επιβάρυνση στον προϋπολογισμό οδικών έργων λόγω των καταφυγίων του λύκου και της αρκούδας. «Μας στοίχισε ένα εκατομμύριο ευρώ η κάθε αρκούδα», είπε.

Ως προσωπικό σχόλιο, σημειώνω ότι σχέση ζώων και χρήματος είναι κατ’ αρχάς βλακώδης. Αλλά δεν σταμάτησα εδώ:

Έβαλα και λίγο το μυαλουδάκι μου να δουλέψει (περί …κόστους για τα ζώα), και θυμήθηκα αυτό:

Η είδηση πέρασε στα «μονόστηλα» κάποιων εφημερίδων αλλά επειδή έχει την -όποια- σημασία (και ανάλογα με την οπτική που βλέπει καθένας το θέμα) την επισημαίνουμε.
Τα κόμματα θα πάρουν για το 2007 περισσότερα από 55 εκατομμύρια ευρώ στα πλαίσια της τακτικής κρατικής χρηματοδότησής τους.[…]

Απο το πάντα ενδιαφέρον press-gr.

Που πάνε τα λεφτά; Το Press-Gr αναφέρει (για το ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον):

[…] Ομως από τα επιμέρους ποσά δημιουργούνται ερωτήματα.
Το κονδύλι για «Μετακινήσεις Στελεχών» είναι 6.968.785,13.
Δηλαδή κάθε μήνα 580.732 ευρώ. Τι …. μετακινήσεις είναι αυτές που χρειάζονται σχεδόν 600 χιλιάδες ευρώ το μήνα;[…]

Χωρίς επίλογο. Τρεις ασχετες μεταξύ τους ιστορίες, που συνδέονται με μία διαδρομή λογικής. Ο καθένας ας σχολιάσει ότι θέλει… 🙂

Ιστορία πρώτη:

Μετακομίζω, γιατί παντρεύομαι. Απο τον Άγιο Ελευθέριο πηγαίνω στο Παγκράτι.

Είναι μια διαδικασία επίπονη, κουραστική και χρονοβόρα. Όχι τόσο η μετακόμιση καθ’ εαυτή (δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, το καινούργιο σπίτι είναι πολύ πρόσφατα κλεισμένο) όσο η διαδικασία να βρεις, και να συμφωνήσεις.

Στο παλιό μου σπίτι, μένω 7 χρόνια τώρα. Ημουν πάντοτε σωστός και τίμιος με τους ιδιοκτήτες, μερικοί μάλιστα πιστεύουν οτι παραήμουν καλός. Ως παράδειγμα αναφέρω ότι δεν καθυστέρησα ποτέ νοίκι (καμιά φορά το έδινα και νωρίτερα, όπως σε γιορτές και σε αργίες), δέχθηκα μία αναπροσαρμογή της τάξης του 40% σε έξι χρόνια, δεν έκανα ζημιές (και όποτε τις έκανα τις επιδιόρθωσα με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο). Και ένα καρφί με το ζόρι το βάζω, και ας γελάνε μερικοί-μερικές που με γνωρίζουν… 🙂

Και πως αλλιώς τον λένε τον καλό;

Παρότι έχω ενημερώσει εδώ και καιρό οτι θα φύγω, προχθές, που το ανακοίνωσα και επισήμως, αρνήθηκαν να μου επιστρέψουν την εγγύηση που είχα δώσει τότε.

Η δικαιολογία; Παρέλαβα το σπίτι βαμμένο, άρα πρέπει να …το παραδώσω βαμμένο. Όταν δε αρνήθηκα κατηγορηματικά οτι υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο, η κουβέντα πήγε σε σπάσιμο συμβολαίου (καθώς φεύγω 9 μήνες νωρίτερα) παρότι οι ίδιοι στην υπογραφη της ανανέωσης με είχαν διαβεβαιώσει (γιατί απο τότε τους είχα ειδοποιήσει) οτι δεν θα υπάρξει πρόβλημα και «ας το κάνουμε δύο χρόνια»…

Τόσο καιρό σωστός, και τώρα μου δημιουργούν προβλήματα…

Ιστορία δεύτερη:

Καθώς είμαι τόσα χρόνια στην γειτονιά, έτυχε να γνωρίσω και τον τρελό του χωριού. Αλαφροϊσκιοτος ο Νικόλας, προσπαθεί να προσαρμοστεί στην δική μας παράνοια, αλλά δεν του βγαίνει. Τον γνώρισα να δουλεύει σε ένα ψιλικατζίδικο που οι μισοί πελάτες πήγαιναν για να τον κλέψουν, και οι άλλοι μισοί για να του αφήσουν πουρμπουαρ. Περιττό να πω οτι όσο τον αντέξανε στην δουλειά τον αντέξανε, μετά τον διώξανε.

Πριν ενάμισι μήνα, τον πετυχαίνω να κάθετε σε μία πλαστική καρέκλα έξω απο το σπίτι του. Με σταματάει και μου ζητά αν έχω την καλωσύνη να πάω να του αγοράσω μπισκότα απο εκεί, γιατί «δεν του δίνουν». Είχε και προτιμήσεις, μάρκα. Μου λέει κάνει 1.20, και μόλις έχω, θα στα δώσω.

Κανένα πρόβλημα.

Πάω, αγοράζω, δεν λέω για ποιόν είναι, φεύγω, επιστρέφω, του τα δίνω.

«Θα στα δώσω» μου λέει, «όποτε γουστάρεις», του λέω.

Εχθές, γυρίζω σπίτι, πετάγεται απο ένα σουβλατζίδικο, «έλα εδώ, έλα εδώ» μου δίνει ένα νόμισμα. «Πάρε» μου λέει, «για τότε που σου χρωστάω». «Την άλλη φορά μου τα δίνεις» του λέω, ανένδοτος αυτός – «τώρα έχω» μου λέει. «Να μωρέ, τότε, που στα ζήτησα, πείναγα – δεν είχα φάει τίποτα για μέρες».

Μου δίνει τα λεφτά, φεύγει.

Αθόρυβα.

Ξαναρωτάω: ο καλός βλέπει καλό;

Τι λέτε;

Καθώς δεν φάνηκε να σας εντυπωσιάζει ιδιαίτερα το παιχνίδι που έβαλα εχθές 🙂 , ιδού μία φωτογραφία απο το παρελθόν.

Στην πραγματικότητα είναι σημερινή η φωτό, αλλά αναφέρεται σε ένα post του παρελθόντος(δύο περίπου χρόνια παλιό).

Παραμένει σε άθλια κατάσταση, αλλά αποπνέει ακόμα μία μεγαλοπρέπεια (ή μία παράνοια;) που σε καθηλώνει.

Για όσους ενδιαφέρονται να το επισκεφθούν (εξωτερικά ε; εσωτερικά μπορεί να είναι επικίνδυνο) μπορούν να το βρουν στην οδό Θήρας 54, κοντά στην Αγίου Μελετίου. [Yahoo! map]

Διακοπές στα Πατήσια… χεχε.. 😀

Τρέχω να βρω αν η Κουρούνα τήρησε την υπόσχεσή της και έγραψε post για το Κάστρο….

Παίξαμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, με παρέα, το Σάββατο. Ο τίτλος είναι (αν δεν απατώμαι) LifeStyle(*), και παίζεται ως εξής:

Ο κάθε παίκτης επιλέγει απο μία ερώτηση (μπορεί να φτιάξει και δική του). Επιλέγει απο μία σειρά γενικών φωτογραφιών τέσσερις και τις τοποθετεί σε τέσσερις προκαθορισμένες θέσεις στο ταμπλω.

Ας υποθέσουμε οτι η ερώτηση είναι «Που θα ονειρευόσουν να πας διακοπές με την γυναίκα σου»

Εξηγεί για κάθε μία απο τις φωτογραφίες τι τον αντιπροσωπεύει. Στο παράδειγμά μας, έστω οτι έχει διαλέξει μία φωτογραφία που απεικονίζει ένα βουνό, μιά άλλη με θάλασσα, μια με μία μεγάλη παρέα και μία με ένα ζευγάρι μόνο του στην παραλία.

Οι υπόλοιποι παίκτες καλούνται να μαντέψουν με ποιά σειρά τις τοποθετεί στην προτίμησή του.

Αφού όλοι οι παίκτες βάλουν τις επιλογές τους, επιλέγουν και ποιά απάντηση αντιπροσωπεύει περισσότερο εκείνους.

~

Ας παίξουμε μαζί λοιπόν ένα παιχνίδι.

Η ερώτηση που βάζω για μένα είναι:

Αν μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο, αύριο το πρωϊ, τις σκέψεις του και τις προταιρεοτητές προτεραιοτητές του τι θα επέλεγα;

Οι φωτογραφίες είναι εδώ σε τυχαία σειρά (click για μεγαλύτερες):

α. Να ανέχεται τον εαυτό του, όσο και αν οι άλλοι τον προτρέπουν για το αντίθετο. Να νιώθει καλά με αυτό που είναι.

β. Να προσφέρει στους άλλους. Να διαθέσει τον εαυτό του στο γενικότερο καλό.

γ. Να ανέχεται την διαφορετικότητα των άλλων. Να μην τους φοβάται, να τους σέβεται και να μην τους επιτίθεται όταν νοιώθει ανώτερος.

δ. Να παλεύει για τους στόχους του, ανεξαρτήτως πόσο εφικτοί μοιάζουν. Να τους διαλέγει προσεκτικά, και να τους κυνηγά όσο μπορεί.

Τι πιστεύετε οτι έχω σε προτεραιότητα;

(προσέξτε, δεν ζητώ να ταυτοποιήσετε φωτογραφία με απάντηση – αυτό έχει ήδη γίνει. Σας ζητώ να διαβάσετε τις απαντήσεις, να δείτε και την φωτογραφία για κάθε μία απάντηση, και να σημειώσετε τι θεωρώ πιο σημαντικό απο αυτές)

Παράδειγμα απάντησης: Β Γ Α Δ.

Εξηγήστε γιατί.

Ύστερα, αφού προσπαθήσετε να μαντέψετε το δικό μου, βάλτε και την δική σας προτεραιότητα.

(*) Το είδα μόνο στα …γερμανικά. Όποιος ξέρει περισσότερα για το παιχνίδι, θα ήθελα να ενημερωθώ.

Το διάβασα στο blog press-gr (που ανακάλυψα πρόσφατα) και έμεινα άφωνος:

Πόσους θανάτους ελλήνων οπλιτών λέτε ότι έχουμε τους τελευταίους μήνες;

Δεν θα απαντήσω. Δείτε το μόνοι σας, στον επίσημο δικτυακό τόπο του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Τα σχόλια στο blog το λένε πάντως μια χαρά: Σχεδόν μία στις τρεις ειδήσεις του στρατού, αναφέρει «θανάσιμο τραυματισμό οπλίτη»!

Και ανανεώνεται συχνα, δυστυχώς…

Φυσικά, «Τα αίτια του θανάτου διερευνώνται από τις αρμόδιες στρατιωτικές αρχές». Αυτό ισχύει για όλες, χωρίς να υπάρχει καμία απάντηση στο ερώτημα «γιατί» ούτε απο την πιο παλιά είδηση (να σημειώσω οτι τα αρχεία των δημοσιεύσεων σβήνονται, μετά την πάροδο έξι μηνών…)

Τι γίνεται ρε παιδιά εδώ!;

Αυτό ισχυρίζεται το Discovery Channel.

Απο το in.gr σημειώνω τα εξής:

Ένας τάφος που ανακαλύφθηκε το 1980 στην Ιερουσαλήμ περιείχε κάποτε τα λείψανα της οικογένειας του Ιησού του Ναζωραίου, υποστηρίζει ο σκηνοθέτης Τζέιμς Κάμερον σε ντοκιμαντέρ που θα προβάλει το Discovery Channel. Ισχυρίζεται επίσης ότι ο Ιησούς και η Μαρία Μαγδαληνή είχαν αποκτήσει γιο με το όνομα Ιούδας.

και επίσης:

Ένα επιπλέον επιχείρημα υπέρ του ισχυρισμού ότι πρόκειται για τον οικογενειακό τάφο του Ιησού προέρχεται από τη χημική σύγκριση της πάτινας μιας τρίτης λάρνακας με την πάτινα της «λάρνακας του Ιάκωβου», ενός ευρήματος που ήρθε στο φως ανεξάρτητα επίσης το 1980. Τα δύο δείγματα ταιριάζουν μεταξύ τους, κατέληξε εργαστήριο εγκληματολογίας της Νέας Υόρκης.

Διαβάστε το άρθρο εδώ.

Το αφιέρωμα του Discovery Channel, είναι πλούσιο σε φωτογραφίες, και βρίσκεται εδώ.

Δύο ερωτήσεις, μία γενική και μία ειδική:

Είναι πράγματι ο τάφος του Ιησού;

και αν ναι, τότε τι θα σημάνει αυτό για το μέλλον των θρησκειών;