Παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις από ΕΕΤΤ, Συνήγορο του Καταναλωτή, Συνήγορο του πολίτη, η HOL δεν έχει (δεήσει να) απαντήσει στο αίτημά μου για αποδέσμευση.

Με αφορμή το καινούργιο λογότυπο της HOL, δράττομαι της ευκαιρίας να ευχηθώ στην HOL μακροημέρευση, επιτυχίες, και το καινούργιο της μότο να ακολουθηθεί πρώτα απο την ίδια:

Να αποκτήσει πολιτισμό στην επικοινωνία της.

Χα -χα.

Γελάσαμε.

Διαβάστε:

Στην «τσιμπίδα» του νέου Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας έπεσε και ο νομάρχης Θεσσαλονίκης. Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης οδηγούσε τη μηχανή του χωρίς κράνος και τιμωρήθηκε με πρόστιμο 350 ευρώ και 5 βαθμούς στο πόιντ σίστεμ.

Συγκεκριμένα, δημοσιεύθηκαν φωτογραφίες του νομάρχη να οδηγεί τη μηχανή του, ενώ μαζί του ήταν και η νικήτρια του διαγωνισμού της Eurovision Μαρίγια Σερίφοβιτς.

Τις φωτογραφίες του νομάρχη είδε ο υπουργός Μεταφορών Μιχάλης Λιάπης, ο οποίος σε τηλεφωνική του επικοινωνία με την Τροχαία Θεσσαλονίκης ζήτησε να χρεωθεί πρόστιμο στον κ. Ψωμιάδη ύψους 350 ευρώ και να του καταλογιστούν και πέντε βαθμοί ποινής.

Απο το in.gr.

Το βρήκατε αστείο; Γελάσατε;

Ωραία – για σκεφτείτε και αυτό:

Φανταστείτε λοιπόν, κάποιους με φωτογραφικές μηχανές, να τραβάνε φωτό – και να σου στέλνουν σπίτι το πρόστιμο.

Κυκλοφόρησες χωρίς κράνος μέχρι το περίπτερο; Μία εβδομάδα μετά, πρόστιμο στο σπίτι.

Δεν έβαλες την ζώνη για ένα τετράγωνο; Μία εβδομάδα μετά, πρόστιμο στο σπίτι.

Α, δεν έχει πλάκα τώρα ε;

~

Εντάξει, καταλαβαίνω ότι ο Ψωμιάδης ήταν προκλητικός. Αλλά υπάρχει λόγος που οι φωτογραφίες δεν χρησιμοποιούνται με τέτοιον τρόπο. Και είναι σαφές οτι έγινε για λόγους εντυπωσιασμού.

Φοβάμαι όμως, περισσότερο απο όσο γελάω με τέτοια περιστατικά. Γιατί, αν γελάσω τώρα, όταν θα δω την φάτσα μου, δεν θα γελάω καθόλου. Θα είμαι μάλλον θυμωμένος.

~

Τι; Δεν θα βρουν κόσμο να τραβάνε φωτογραφίες;

Και τις κάμερες ρύθμισης κυκλοφορίας, τι τις έχουμε;

Το ετοίμαζα για τον πρώτο διάσημο, όποιος και να ήταν:

Να είναι καλά ευχόμαστε ο άνθρωπος. Αλλά η ερώτηση είναι: Θα του ζητηθεί -άραγε- φακελάκι;

(Μην ανησυχείτε, θα ρωτάω για κάθε επώνυμο που ακούω στο εξής)

Τι πιστεύετε εσείς; Θα του ζητηθεί; Αν του ζητηθεί, θα δώσει;

Θυμάστε τι λέγαμε για τα φακελάκια, ε;

Το έστειλα την Δευτέρα 11/6, στα ΕΛΤΑ:

Έχω μετακομίσει σε πολυκατοικία όπου δεν υπάρχει θυρωρός, αλλά κάθε ένοικος έχει δικό του κουτί εισερχόμενης αλληλογραφίας.

Υπάρχει όμως και ένα κοινό κουτί, το οποίο χρησιμοποιείται για περιοδικά και μεγάλα δέματα.

Ο ταχυδρόμος που μας εξυπηρετεί, αποθέτει συχνά τα γράμματα στο κοινό κουτί (ή στο πάτωμα(!) όταν αυτό γεμίζει), και όχι στα αντίστοιχα των κατοίκων κουτιά, με αποτέλεσμα να χρειάζεται οι ένοικοι να ελέγχουν κάθε ημέρα δεκάδες γράμματα για να βρουν το δικό τους, και πολλές φορές να υπάρχουν λάθη.

Η ερώτηση που θέλω να σας κάνω είναι η εξής:

Είναι υποχρέωσή του να «μοιράζει» τα γράμματα στα ονομαστικά κουτιά, ή (αν και όταν το κάνει) το κάνει απο απλή εξυπηρέτηση;

Εάν δεν έχει υποχρέωση να το κάνει, τότε δεν μπορώ να απαιτήσω -καλώντας στα ΕΛΤΑ που μας εξυπηρετούν- να «μοιράζει» τα γράμματα στα αντίστοιχα κουτιά, αλλιώς, αν είναι υποχρέωση του ταχυδρόμου, θα πρέπει να επικοινωνήσω ξανά με εσάς, ή τα τοπικά ΕΛΤΑ;

Σας ευχαριστώ,
Αρκούδος

Πρόβλεψη (δύο, για να είμαστε ειλικρινής):

– Ένα: Πόσες μέρες θα τους πάρει να απαντήσουν;

– Δύο: Ποιά πιστεύετε ότι θα είναι η απάντησή τους;

Ο διαγωνισμός έχει ξεκινήσει….

Φαντάσου τώρα το σκηνικό:

Είμαι λέει ο Γιάννης. Έχω έναν φίλο, τον Νίκο.

Δεν είμαστε πολύ φιλαράκια, έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Έχουμε γενικά παρτίδες, για χρόνια.

Μία μέρα, αποφασίζουμε να τα αρπάξουμε απο τον Μανώλη. Ο Μανώλης είναι ο εργοδότης μου, με πληρώνει για δουλεύω για αυτόν. Επειδή είμαι καλός(;) στην δουλειά μου, με έχει σαν βασιλιά – αλλά δεν αλλάζει το γεγονός οτι είναι ο εργοδότης μου.

Κάνουμε λοιπόν μία παρανομία στον Μανώλη. Του κλέβουμε το παιδί, ή του αρπάζουμε τα λεφτά και τα μοιραζόμαστε.

Αλητεία.

Μας παίρνει χαμπάρι ο Μανώλης όμως μία μέρα, και ξεκινάει να μας βρίζει. Επειδή με έχει ανάγκη, δεν μπορεί να με απολύσει – αλλά μου τα χώνει χοντρά.

Εγώ, αδιαφορώ. Με έχει ανάγκη ο κεφτές.

Έλα όμως που φωνάζει έναν πόλισμαν. Του λέει «το και το», «αυτοί οι δύο παρανόμησαν».

Ο αστυνόμος το σκέφτεται. Εγώ που είμαι πονηρός, τον πιάνω, και του λέω «άστο, μην το κυνηγήσεις». «Γιατί;» με ρωτάει το όργανο.

Του εξηγώ εγώ λοιπόν:

«Εγώ και ο Νίκος, είμαστε φίλοι. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο. Για να μην χαλάσεις αυτήν την σχέση, μην το κυνηγήσεις. Άσε που έχουμε κάνει και μυστικές κουβέντες μεταξύ μας, και δεν θέλουμε να τα μάθουν άλλοι.

Άστο σου λέω… »

Είναι λογικό αυτό; Στέκεται πουθενά;

Όχι ε;

Και αν το έκανα, πως θα με λέγατε; Δεν θα με λέγατε -το λιγότερο- θρασύτατο αρχιμαφιόζο;

Το λιγότερο;

Ναι, ε;

Για διαβάστε:

Η πρώτη ποινική δίκη για τις «έκτακτες μεταγωγές», μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες πτυχές του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» με την υπογραφή Μπους, άρχισε την Παρασκευή στο Μιλάνο. Πράκτορες της CIA κατηγορούνται για την απαγωγή Αιγύπτιου ιμάμη από την Ιταλία το 2003. […]

[…] Η ιταλική κυβέρνηση είχε ζητήσει από το Ανώτατο Δικαστήριο να βάλει στην …άκρη την υπόθεση, υποστηρίζοντας ότι τα έγγραφα της εισαγγελίας παραβιάζουν τους νόμους για το κρατικό απόρρητο και επιφέρουν ζημία στις σχέσεις με τη CIA, αναφέρει το BBC. […]

Απο άρθρο του in.gr.

Το οποίον, σου λέει, αφου το φιλαράκι μου (CIA) και εγώ τα έχουμε καλά, και έχουμε και μυστικά, άστο.

Γελάσαμε;

Όχι ε;

Και αν το ξαναδούμε;

Σε μία άλλη χώρα;

Με τις ίδιες (πως τα είπαμε πριν; Θρασύτατα αρχιμαφιόζικες) δικαιολογίες: η τρομοκρατία!

Όχι; Δεν γίνεται;

Ιδού:

[…] Όπως αποκάλυψε το BBC, η εταιρεία BAE Systems, η μεγαλύτερη εταιρεία που εμπορεύεται οπλικά συστήματα στη Βρετανία, κατέθεσε 1,9 δισεκατομμύριο δολάρια σε λογαριασμούς του πρώην πρεσβευτή της Σαουδικής Αραβίας στις ΗΠΑ. πρίγκιπα Μπάνταρ μπιν Σουλτάν. […]

[…] Η έρευνα για την υπόθεση είχε κλείσει μετά από απόφαση του Βρετανού πρωθυπουργού τον περασμένο Δεκέμβριο.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ υπεραμύνθηκε την Πέμπτη την απόφασή του να σταματήσει η έρευνα, επειδή εάν συνεχιζόταν θα ζημιώνονταν ζωτικής σημασίας βρετανικά εθνικά συμφέροντα.

Από την Βρετανία όπου βρίσκεται ο Τόνι Μπλερ είπε πως εάν συνεχιζόταν η έρευνα για απάτη, η Σαουδική Αραβία πιθανότατα θα τερμάτιζε κάθε μορφής συνεργασία σε θέματα ασφαλείας και παροχής πληροφοριών. «Θα υπήρχαν συνέπειες στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας και θα χάνονταν χιλιάδες θέσεις εργασίες για Βρετανούς» πρόσεθεσε.[…]

Σε άλλο άρθρο, άλλης ημέρας, απο το in.gr

Μην το πειράζετε το φιλαράκι μου ρε παιδιά! Αφού είπαμε: να χαλάσουμε τις σχέσεις μας;

Μπείτε σε αυτήν την διεύθυνση, και δείτε το.

Κλικ εδώ.

Εγώ, σας προειδοποιώ, ακολούθησα ότι ζήταγε. Σαν hint σας λέω να μπείτε σε όλα τα δωμάτια, αφήνοντας τελευταίο το δωμάτιο της κοπέλας…

Ύστερα, αν θέλετε επιστρέψτε, και διαβάστε το υπόλοιπο απο αυτό το άρθρο, για να διαβάσετε την άποψή μου (στα comments).

Δεν σας την γράφω εδώ, καθώς δεν θέλω να σας χαλάσω την έκπληξη…

Το σχόλιό μου θα μπει (μάλλον) αύριο στα comments. Μην ανησυχείτε, το έχω ήδη γραμμένο 🙂 Στο μεταξύ, μπορείτε να σχολιάσετε ότι θέλετε, είμαι πολύ περίεργος για τις αντιδράσεις σας….

Για όσους έχουν την ευγενική καλωσύνη, μην αποκαλύψετε στα σχόλιά σας περι τίνος πρόκειται. Ευχαριστώ.

Το λοιπόν, είμαστε έτοιμοι. Μάγκες και πονηροί, έχουμε πάρει ένα τηλέφωνο στο ξενοδοχείο στην Πράγα, «τι καιρό κάνει εκει πέρα ωρέ παιδιά», «μια χαρούλα, ουδέν πρόβλημα», καλώς, πακετάραμε τα ρουχαλάκια μας, μακό και πουκάμισα, και φορέματα, ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας, μιαν χαράν, ελαφριές, άδειες – άδειες.

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο.

Πάμε να μας τσεκάρουνε οτι εμείς είμαστε εμείς (που εμείς είμαστε, αλλά που να το ξέρουν;), κοιτάνε την φωτό που τράβηξα διακόσια χρόνια ποιο πριν, ανύποπτος για τα μεγαλεία που θα ζούσα, και την μπλούζα ακόμα την έχω και μου κάνει, ωραιότατη.

Κοιτάει ο κυρ ‘στυνόμος την μπλούζα, κοιτάει και μένα, φτούνος θά ‘ναι. Μου κάνει νόημα, περάστε να διασκεδάστε εκεί στα ξένα.

Θαυμάσια.

Περνάμε και απο μηχανήματα μεγάλα, ξάφνου πανικός, μαζεύονται δυο τρεις πάνου απο την τσάντα μου, κοντά και εγώ, τι έγινε ρε παιδιά, να, είδαν ένα μπουκάλι με νερό.

Α, πα, πα, να το βγάλω ρε παιδιά, -η ελεάνα μου το βαλε κρυφά, αλλά δεν την καρφώνω γιατι το ζευγάρι είναι σημαντικό να μην αλληλοκαρφώνεται, μην κοιτάτε που το λέω σε ‘σας, είστε δικοί μου άνθρωποι – το πίνω να φτάσει τα επιτρεπόμενα 100ml αλλά δεν μασάνε, να το πετάξετε.

Αντε, καλά – το πετάμε καινούργιο μπουκάλι.

Μπαίνουμε στο αεροπλάνο.

Μουστακαλής μας υποδέχετε, χαλλόου, τι χαλλόου ρε βλάχο – αλλά κάνω το κορόϊδο γιατι είμαι πολιτισμένος ως έλληνας, χαλλόου και εγώ, να κάτσωμεν, βρίσκουμε αριθμούς, τι περίεργο της ελεάνας είναι παράθυρο, μία τύχη που την ακολουθεί σε όλο το ταξίδι έκτοτε, μυστήριο πράγμα.

Ερχονται κάτι κοπελίτσες ντυμένες ομοιόμορφα σαν σχολείο «θα μας φέρετε λίγο νεράκι» εγώ, Γουάτ αυτές διοτί δεν το ομιλούν το ελληνικό.

Αντε, καλά και εδώ. Μην το μιλάτε. Θα τους κρατούσαμε μούτρα, αλλά εκείνη την ώρα απογειωνόμασταν, και χεστήκαμε -με το συμπάθειο- πάνω μας.

Προσγειωνόμαστε στα ξένα….

Εκειδά, κάτι μας λέει στα τσεχοβρετανοβλάχικα ο πιλότος -που άλλη δουλειά δεν είχε, όλο μίλαγε (ποιός πιλοτάριζε θα ήθελα να ξέρω) οτι η θερμοκρασία είναι στους …12 βαθμούς.

Ντάλα καλοκαίρι δηλαδή. Καύσωνας.

Εμείς, βαλτοί απο τον ρεσεψιονίστα, «μια χαρούλα, ουδέν πρόβλημα», έχουμε κατέβει με …φανελάκια.

Κατεβαίνουμε με χίλια ζόρια -βρε μήπως να γυρίσουμε λέμε- μούντα ο καιρός, σκάει μύτη ταξιτζής.

Εμείς, ενημερωμένοι, ξέρουμε οτι η ταρίφα αεροδρόμιο – πόλη είναι 700 κορώνες – ήτοι είκοσι ευρώ.

Του το λέμε, οκ στα τσεχοβρετανοβλάχικα ο οδηγός, μπήκαμε μέσα στα ζεστά.

Και ξεκινάει.

Ο Λάουντα ο Τσέχος.

Να χώνεται, να τρέχει, να στρίβει, και εμείς να αφήνουμε το στομάχι μας στο -ωραίοτατο δερμάτινο κάθισμα.

Μεταφορικά βεβαίως, διότι δεν θέλαμε να ντροπιάσουμε την πατρίδα μας, και να μας πουν οτι δεν έχουμε και εμείς ταξιτζίδες με φερράρι.

Αμε.

Είμεθα μαθημένοι κύριε.

Πολλές στροφές αργότερα φτάνουμε, μας κατεβάζει τα πράματα ο ευγενικός ταρίφας, ανεβαίνουμε στο ξενοδοχείο.

Για την πόρτα δεν θα πω τίποτα, ούτε το blog δεν τους ξεπλένει.

Πάμε στον ρεσεψιονίστ έτοιμοι να του στρίψουμε το λαρύγγι που κάνει ψωφόκρυο και αυτός μας έλεγε οτι θα περάσουμε καλά.

Ο ρεσεψιονίστ είναι μαύρος, πράγμα που δεν περίμενα να δω στην Τσεχία, οπότε μας έκοψε την μαγκιά.

Η ώρα είναι 7.

Λέμε να βάλουμε κάπου τα πράγματα, για να έρθουμε στις 12 να μπούμε να να ξαπλώσουμε…

..ποιές 12; Στις 2 λέει θα μπείτε.

Στις 2; και τι θα κάνουμε μέχρι τις 2;

Θα βολτάρουμε λοιπόν. Απο τις 7 (άντε να έχει πάει οχτώ) μέχρι τις δύο.

Τόσο καλά περάσαμε, που φτάσαμε στις… 2μιση.

Αλλα για αυτά τα περισσότερα, να μας ξανάρθετε (διότι κουράστηκα να γράφω, παντρεμένος άνθρωπος).

Ω, ναι.

Ναι, ναι, ναι.

Με χάσατε, τις τελευταίες μέρες, έτσι δεν είναι;

Σας έλειψα; Πειτε βρε την αλήθεια, μην ντρέπεστε, λιγάκι σας έλειψα.

Σας έγραφα οτι κάνω ετοιμασίες. Γάμου ετοιμασίες.

Ω, ναι λοιπόν. Εφτασε η ώρα. Ήρθε.

Δύο χρόνια μετά την γνωριμία μας, κάνουμε με την Ελεάνα μου, το επόμενο βήμα.

Τα-ρα-ταμ ταμ.

Την αποκλειστική φωτογραφία μας την είδατε επάνω.

Την Κυριακή θα είμαι έτσι ντυμένος, θα περιμένω στην εκκλησία να έρθει η αρκουδίτσα μου.

Εμένα θα με ξαναδείτε άμα τη επιστροφή μου απο την Πράγα (ω, ναι)

Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία, και θα την μοιραστώ μαζί σας.

Μόλις (αμέσως μόλις) την ξεπεράσω 🙂

Στο μεταξύ, αφήστε μία καλή ευχή στο commentoευχολόγιο που ακολουθεί, μέσα απο την καρδιά σας, και να ευχηθείτε να μην λιώσω απο την ζέστη μεσημεριάτικα περιμένοντας 🙂

Μια νέα ζωή ξεκινάει, ευχηθείτε μας να βρίσκουμε πάντα λόγους να την αντέχουμε 🙂

Φιλάκια,

Γιάννης & Ελεάνα