Είμαι έξαλλος.
Διάβασέ το, και θα είσαι και εσύ.
Είναι απλό. Τσάμπα κάναμε ότι κάναμε για την Αμαλία. Τσάμπα και βερεσέ. Είναι γαίδούρια, αναίσθητοι. Μπορεί να κλαίνε λιγουλάκι, αλλά θα μετά θα διαθέσουν όλη την δύναμη που έχουν – όχι για να διορθώσουν το κακό, να μην ξανασυμβεί σε κανέναν – αλλά για να ξαναβγούν.
Να τους ψηφίσουμε.
Ότι και να μου πείτε, θεωρώ ότι η υπόθεση είναι αμιγώς πολιτική. Τι και αν ο βουλευτής μας, ο υφυπουργός μας, ο κομματάρχης μας, ο υπουργός μας, ο πρωθυπουργός μας δεν ήταν εκεί, και δεν ήξεραν τίποτα:
Η τακτική της αδιαφορίας τους για τα κοινά, οδήγησε τους υφισταμένους τους να τους μιμηθούν, και να δείξουν εγκληματική αδιαφορια σε ένα 17χρονο παιδί. Σε έναν αθώο. Σε σένα και σε μένα.
Χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ.
Είναι απλό: τον ψηφίζεις γιατί θυμάσαι την φάτσα του, γιατί τον βλέπεις στην τηλεόραση, γιατί φωνάζει πιο δυνατά, γιατί τα λέει πιο ωραία, γιατί φοράει καλύτερα κουστούμια, γιατί σου υποσχέθηκε θέση στο δημόσιο, γιατί έχει πιο ωραίο site, έχει καλύτερο χτένισμα, γιατί έτσι σου είπανε (αν είναι δυνατόν).
Στην πραγματικότητα, ψηφίζεις έναν άχρηστο – και το ξέρεις. Αλλά στα αρχίδια σου – γιατί βαριέσαι.
Κόβεις όμως το νήμα της ζωής στην Αμαλία, το πόδι ενός αθώου παιδιού, την ιδιωτικότητα κάποιων ανθρώπων, την αξιοπρεπεια κάποιων άλλων, το μέλλον άλλων, το μέλλον όλων.
Την προηγούμενη φορά, με την Αμαλία, νόμιζα οτι πέρασε το μήνυμα. Προφανώς όχι. Στο συλλαλητήριο για την Πάρνηθα νόμιζα οτι πέρασε το μήνυμα – προφανώς όχι.
Οι «γνωστοί – άγνωστοι» ακόμα γελάνε με τις «διαμαρτυρίες» μας.
Γελάνε με τον πόνο μας όσοι αδιαφορούν γιατί έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν όπως να προετοιμάσουν τις εκλογές, να ψηφιστούν, να διοριστούν.
Γελάς; Αν ο πρωθυπουργός ήθελε να σταματήσει η αδιαφορία, να είσαι σίγουρος οτι μπορούσε να το κάνει σε μία νύχτα. Με τον φόβο ή τον σεβασμό.
Αλλά ποιος να σεβαστεί αυτόν που ψηφίστηκε για το κούρεμα, την γυναίκα, το κουστούμι ή το site?
Έλα μαλάκα μου, γνωριζόμαστε καλά.
Αλλά το έχω επισημάνει και στο παρελθόν: Ασπρίζουν όταν τους παίρνεις την καρέκλα. Κόβονται τα πόδια τους.
Ε, λοιπόν, ας δείξουν οτι νοιάζονται: Και καρέκλα, και φυλακή για τους υπεθύνους.
Αν δεν απολυθούν, παραιτηθούν, καθαιρεθούν, μπουν φυλακή, όχι όσοι φταίνε, αλλά και αυτοί που δεν φταίνε, που έλειπαν, που δεν ήταν εκεί, που δεν ξέρουν τίποτα, αν δεν εξαφανιστούν απο μπροστά μου δικαίως ή αδίκως όλοι όσοι εμπλέκονται στην υπόθεση, θα κατηγορήσω ευθέως τον πρωθυπουργό.
(Με ξέρετε. Τον οποιονδήποτε πρωθυπουργό.)
Και θα του ζητήσω σαν προεκλογική εξαγγελία, να δώσει πίσω το πόδι στο παιδί.