Στους «Απαράδεκτους» η τηλεόραση χρωστά τις ελάχιστες στιγμές που άρχισα να πιστεύω οτι μπορούσε να έχει το χαζοκούτι χαβαλέ.

Καρφωμένο στο μυαλό μου, το τραγούδι του Μπονάτσου που άκουσα μόλις δύο φορές – μία live και μία σε επανάληψη (και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί είναι ζήτημα να έχω δει το ένα δέκατο των επεισοδείων).

Όλως τυχαίως, μου ξαναήρθε στο μυαλό τώρα.

Αυτό που έκανα λοιπόν ήταν να το ψάξω στο YouTube. Και, ως εκ θαύματος, το βρήκα.

Σε δύο εκδόσεις μάλιστα.

Η μία, είχε φωνή στην αρχή, αλλά δεν ήταν ολόκληρο το κομμάτι – η άλλη δεν είχε την πρώτη στροφή στην αρχή.

Ιδού:

http://www.youtube.com/watch?v=UqjHjLYhKCk

http://www.youtube.com/watch?v=ekUezj5hpHM

Αυτό που έκανα λοιπόν ήταν:

Το κατέβασα,

Το μετέτρεψα,

Το διόρθωσα.

Προς ικανοποίηση όλων, στην διάθεσή σας….

Να σας κάνω μία ερώτηση;

Ας δούμε μία υποθετική ιστορία.

Είμαι μεγάλη φαρμακοβιομηχανία. Μεγάλη. Βρήκα το φάρμακο (πχ για το AIDS, τον καρκίνο, whatever) που αφορά μεγάλη μερίδα κόσμου, και θα αυξήσει την ποιότητα ζωής τους.

Σε μερικούς δε μπορεί και να τους σώσει την ζωή.

Μεγάλη επιτυχία.

Επόμενο βήμα που θα κάνω είναι να κατοχυρώσω την ανακάλυψή μου. Μην τυχόν και μου την αντιγράψει κανείς, και πάει και σώσει τον κοσμάκη τσάμπα.

Καπιταλισμός, you know.

Την κατοχύρωσα; μπράβο μου. Τώρα είμαι μάγκας. Τώρα μπορώ μόνον εγώ να την πουλήσω και να βγάλω τρελά φράγκα απο όλους τους αρρώστους που θέλουν να σωθούν.

Ω, τι θεός που είμαι.

Στο μεταξύ οι μη έχοντες, ας καλυφθούν απο τα δημόσια ταμεία.

Όλα καλά καμωμένα.

Έλα όμως που…

Η κατασκευή του μου κοστίζει ο κούκος αηδόνι. Τα δημόσια ταμεία δεν είναι σε θέση να πληρώσουν την διαφορά για να το πάρουν οι ασφαλισμένοι σε λογικό κόστος.

Οπότε τι κάνω;

Σταματάω την παραγωγή:

[…]Η Pfizer έκρινε ως ασύμφορη την παρασκευή της εισπνεόμενης ινσουλίνης, καθώς είχε περισσότερα έξοδα παρά έσοδα από τη διάθεσή της. Κι αυτό γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία διεθνώς δίσταζαν να συνταγογραφήσουν τη συγκεκριμένη μορφή θεραπείας ιδίως σε χώρες με μεγάλο πληθυσμό διαβητικών όπως η Βρετανία, η Γερμανία και οι ΗΠΑ.

Οι μοναδικές χώρες που το είχαν πετύχει ήταν η Ελλάδα και η Ιρλανδία, εντούτοις αυτές οι αγορές δεν ήταν αρκετές για να φέρουν κέρδη στην εταιρεία, η οποία αποφάσισε να αποσύρει το προϊόν από την παγκόσμια αγορά.[…]

Απο το in.gr

~

Έχει γίνει και άλλες φορές τέτοια κουβέντα, γίνεται και τώρα.

Τι κάνουμε ως κοινωνία όταν η υγεία είναι εμπορεύσιμο αγαθό;

– Να κάνουμε μποϊκοτάζ στην εν λόγω εταιρεία είναι μία λύση, αλλά δεν πιστεύω να πιάσει – άσε που είναι και επικίνδυνο. Δηλαδή τι; να πούμε στον άρρωστο να πάρει απο άλλη εταιρεία τα φάρμακά του;

– Να υποκείψουμε στον εκβιασμό και να αγοράσουμε ακριβότερα το φάρμακο προς το παρόν δεν παίζει καν αυτό σαν λύση – η εταιρεία το αποσύρει λόγω κόστους.

– Να υποκείψουμε στον εκβιασμό και να πιέσουμε το κράτος να το βάλει στα ασφαλιστικά ταμεία ως παροχή επίσης δεν είναι λύση: στην Ελλάδα είναι στα ασφαλιστικά ταμεία – στην Αμερική δεν είναι.

Τι κάνουμε;

Προσέξτε, σας το θέτω και ηθικά. Η εταιρεία έχει ένα φάρμακο που μπορεί να λύσει σημαντικά προβλήματα στους ασθενείς. ΔΕΝ το παράγει και το αποσύρει – επειδή δεν κερδίζει.

Καπιταλιστικά σωστό, κοινωνικά απαράδεκτο, ανθρωπίνως παράλογο.

Τι κάνουμε ως κοινωνία;

Υπόψιν: το παράδειγμα είναι για ένα προϊόν που γνωρίζουμε, και που αφορά δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους – άρα είχε επιχειρηματικό νόημα να εμφανιστεί στην αγορά. Φανταστείτε πόσες άλλες φαρμακευτικές αγωγές μένουν στο ράφι ως εμπορικά απαράδεκτες – που θα μπορούσαν όμως να σώσουν ζωές…

Σε λένε Σοφοκλή. Μεγάλο παιδί, θερίο.

Είσαι δυο μέτρα παλικάρι, έχεις και τον όγκο σου, τέλειος για μπάσκετ. Είσαι και κομματάκι μαύρος, trendy αυτό για πουλήμα απο τους μάνατζερ, σου λέει «μαύρος έλληνας», ξεχωρίζει.

Με γειά σου, με χαρά σου.

Παλεύεις, ξεχωρίζεις, μπράβο σου, παίρνεις μεγάλη μεταγραφή, σε φωνάζουν και στην εθνική.

Γουέλ ντάν.

Αλλά, έχεις και μία ανάγκη. Μία διάθεση. Μία όρεξη βρε αδελφε.

Που ακυρώνει τα όνειρα (των άλλων).

Διαβάζω το άρθρο του Βαγγέλη Αρναούτογλου στο Sport24, που είναι σαφής:

«Εγώ θα συμπλεύσω με εκείνους που δεν τον αντιμετωπίζουν πλέον ως ένα μεγάλο κεφάλαιο για το ελληνικό μπάσκετ (νισάφι πια), αλλά ως έναν άνθρωπο που επιστρέφει τόσο αχάριστα στη φύση το χάρισμα που αυτή του προσέφερε«

Μάλιστα.

Ο δημοσιογράφος όνομα έχει, υπογράφει την γνώμη του, καλά κάνει. Στο κάτω-κάτω δεν μιλάει προσωπικά, εμάς αντιπροσωπεύει. Ή εν πάσει περιπτώσει κάποιους απο εμάς – αλλά όχι εμένα.

Γιατί, να μου επιτρέψει, διαφωνώ.

Όχι στο ποιος φταίει, αλλά στο αν τελικά, φταίει κανείς.

Θα επανέλθω.

~

Φίλη ηθοποιός. Ταλέντο. ΟΚ.

Σπάζονται οι φίλες της διότι η (ας την πούμε) Κατερίνα δεν ασχολείται με το θεάτρο (ενώ το έχει), και δεν τρελαίνεται να παίξει τηλεόραση, εξ’αιτίας του έρωτά της – που δεν την ενθαρύννει.

Ας πούμε οτι η ίδια γουστάρει να γίνει… πωλήτρια.

Φταίει κανείς;

Είναι πολύ όμορφη, και έχει ταλέντο. Μπορεί να το κάνει. Κάποτε ήθελε.

Τώρα όμως, δεν γουστάρει. Δεν κάνει κέφι.

Που είναι το πρόβλημα;

~

Επανέρχομαι λοιπόν:

Εχεις κάτι. Οτιδήποτε. Κάτι που θέλουν οι άλλοι. Ταλέντο, ομορφιά, λεφτά.

Έχεις κάτι – που οι άλλοι θέλουν.

Που οι άλλοι ονειρεύονται. Που αν το έκαναν αυτοί θα το έκαναν πολύ καλύτερα. Αν ήταν Μαραντόνες θα αδυνάτιζαν και θα έπαιζαν μέχρι τα 80 τους – αν ήταν Σχορτσιανίτηδες θα αδυνάτιζαν και θα έπαιζαν στο ΝΒΑ, αν ήταν «Κατερίνες» θα ήταν τα πρώτα ταλέντα – Παξινού ένα πράμα.

Αλλά πας και το «επιστρέφεις αχάριστα στην φύση».

Αδικία, σου λέει ο άλλος. Είσαι αχάριστος.

Διότι, εμείς, το ονειρευόμασταν απο παιδιά, το γουστάρουμε, το θαυμάζουμε – αλλά το βλέπουμε να …χαραμίζεται. Δύο μέτρα θηρίο, σκοτώνει την καριέρα του με το φαϊ. Δύο μέτρα κουκλάρα, σκοτώνει την καριέρα της στις πωλήσεις (ή στον έρωτα).

Και εμείς – που το θέλαμε τόσο πολύ, στο μεροκάματο και την ανωνυμία. Να συζητάμε για αυτούς – τους αχάριστους.

Ε, λοιπόν, δεν πάει έτσι.

Μαγκιά στην «Κατερίνα», μαγκιά στον Σόφο, μαγκιά στον κάθε Μαραντόνα που κάνει την ζωή του ότι θέλει. Δεν μας χρωστάει επειδή ονειρευτήκαμε μέσω αυτού. Δεν μας χρωστάει την ζωή του επειδή εμείς -και καλά- τον κάναμε «αστέρι». Δεν χρωστάει σε κανέναν – ούτε καν στην ζωή. Αν κάνει λάθος, κάνει για πάρτη του. Αν η –καθόλα υποκριτική μας– κοινωνία χρειάζεται πρότυπα, ας ασχοληθούμε το έργο τους – και αν είναι κακό ας το κάνουμε κακό πρότυπο, αν είναι καλό ας το κάνουμε καλό πρότυπο – και ας αφήσουμε τον προσωπικό βίο τους για πάρτη τους.

Σόφο και Κατερίνα αυτού του -παράλογου κόσμου- ερωτευτείτε ό,τι γουστάρετε.

Σας το είπανε οτι κάνετε λάθος, αλλά καλύτερα να κάνεις το δικό σου λάθος, παρά το δικό τους σωστό.

Στο κάτω-κάτω, και άλλοι είναι παχύσαρκοι, ταλαιπωρημένες πωλήτριες, πρεζόνια. Αφού δεν νοιαζόμαστε για αυτούς, γιατι νομίζετε οτι νοιαζόμαστε για εσάς;

Η πλάκα είναι οτι έχουν και αυτοί (εμείς) που γκρινιάζουν ταλέντα. Σε κάτι άλλο.Γράφουν καλά, μιλάνε καλά, έχουν χρυσό χέρι στην ιατρική. Αλλά βαριούνται να κάνουν αυτό, το ξέρουν καλά – πάνε για άλλα. Ή τον χαραμίζουν ξεπουλώντας το για λίγα ευρώ – ενώ είναι κομμένοι και ραμμένοι για μεγαλεία.

Για πάρτη τους (για πάρτη μας, γιατί για όλους μας μιλάω τώρα) είναι ευκολότερο να κρίνεις τους άλλους, αλλά όταν μιλάμε για μας – ε, δεν θέλουμε να δοκιμάσουμε. Πολύ βαριά η καλογερική ρε παιδί μου.

Αλλά απαιτούμε να κάνει ο άλλος κάθε μέρα δύο προπονήσεις – και να παίζει κάθε Σαββατοκύριακο, και να τον βρίζουνε πεντακόσιοι άσχετοι, ή απαιτούμε η ηθοποιός να διαβάζει πενήντα σελίδες κείμενο και να βγαίνει στην σκηνή να κοιτάνε οι λυσσάρηδες τα πόδια της.

Στο κάτω-κάτω «αξίζει τον κόπο, ε»;

~

Και ένα μπόνους.

Νομίζετε οτι σταματάει στους διάσημους;

Ό-χο όχι.

Διότι οι γονείς μας ήθελαν να γίνουμε κάτι. Να πετύχουμε αυτό που ήθελαν στην ζωή, αλλά ποτέ δεν το αποκτήσανε.

Και πιέζουν όσο μπορούν, για να γίνουμε ο,τι ονειρεύθηκαν.

Πολύ σπαστικό να ζείς την ζωή των άλλων, δεν είναι; Έχουμε γεμίσει γιατρούς και δικηγόρους που θα ζούσαν πολύ καλύτερα την ζωή τους (όχι οικονομικά, ποιοτικά) γιατί ήθελαν να γίνουν ηθοποιοι ή αστροναύτες.

Και αυτοί είχαν μόνο δύο πάνω απο το κεφάλι τους. Δύο να τους πιέζουν, να τους ωθούν, να τους κατευθύνουν, να τους λένε τι να κάνουν, πως να ονειρευτούν – ΤΙ να ονειρευτούν.

Φαντάζεστε πως θα ένοιωθαν αν είχαν δέκα εκατομμύρια;

Προσέξτε τώρα πως πάει όλο αυτό.

Εγώ σας προτείνω να δείτε μία παράσταση που μας (εμένα και της Ελεάνας) άρεσε.

Εσείς λέτε «τι καλά που τα γράφει ο αρκούδος» – και με γράφετε.

Δεν πάτε, βαριέστε.

Δεν πάτε, θέλετε να γλυτώσετε τα 15-20 ευρώ.

Δεν πάτε – τελεία.

Περνάει ο καιρός, 15 παραστάσεις είναι όλες-όλες. Τελειώνει.

Δεν αισθάνεστε οτι σας έλειψε κάτι. Μία χαρά είσαστε.

~

Μετά απο μερικούς μήνες ξαναδιάβαζετε το ποστ και λέτε «τι παπαριές μας έλεγες ρε αρκούδε, σιγά την παράσταση».

Δεν πήγατε όμως, και έτσι δεν ξέρετε.

Δεν ξέρετε αν είναι καλή. Αν θα σας άγγιζε, όπως άγγιξε και μένα. Αν θα πιάνατε τρυφερά το χέρι του καλού ή της καλής σας απο κάτι που καταλάβατε, ή αν θα γελάγατε με τα χάλια σας.

Δεν ξέρετε πόσο ευφραίνει καρδίαν αυτή η παράσταση. Πόσο εκφραστικός είναι ο -με υποψία τρακ- έμπειρος Γιαννακάς Γεννατάς . Πόσο θα θέλετε να αγκαλιάσετε το ταίρι σας μετά απο αυτό.

Δεν ξέρετε πόσο καλή (με όλη την σημασία της λέξεως) είναι αυτή η παράσταση.

Δεν το ξέρετε – γιατί δεν πήγατε.

Γιατί βαριόσασταν. Που να τρέχετε στο Coronet βραδιάτικα. Αλλά τώρα το μετανιώσατε. Είναι τόσο τρυφερή και αστεία και αληθινή παράσταση -λέτε- μακάρι να έπαιρνα την καλή / καλό μου και να την έβλεπα. Να ξεκουνιόμουν μία φορά και να εμπιστευόμουν μία φορά τον αρκούδο…

Θα πέρναγα τόσο καλά. Και όσοι άλλοι την είδαν, είχαν να μου πουν τα καλύτερα.

Αλλά δεν την είδατε.

Κρίμα.

~

Newsflash: έχετε μία ευκαιρία ακόμα να αγγίξετε την τρυφερότητα. Ξεκινά 18/10/2007 και κρατάει 15 παραστάσεις.

Δεν έχω άλλους τρόπους να σας πείσω οτι αξίζει και τα λεφτά, και τον κόπο.

Πάλι θα πεις βαριέμαι;

Ένα ευχαριστώ στην Μαρία για το πολύτιμο δώρο που μου έκανε.

(*) Βλέπεται κυρίως απο ζευγάρια, και απο ανθρώπους που θέλουν να ζευγαρώσουν. Δηλαδή απο σχεδόν όλους 🙂

Με ξέρετε δα τώρα: ένα διαφημιστικό να λάβω, και χαλάω τον κόσμο.

Τούτο εδώ όμως, είχε ένα ενδιαφέρον. Με το που μου συνέβει, έστειλα την επόμενη ημέρα email διαμαρτυρίας – που όμως εδώ και μία εβδομάδα έχει μείνει αναπάντητο. Απο όλους.

Αφου είναι έτσι, και όλοι αδιαφορούν(?), το θέτω υπόψιν σας:

Προς:

Την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων [contact@dpa.gr]
Την εταιρεία Παπιστας [pr@papistas.gr ]
Την εταιρεία Vodafone [ccsupport.gr@vodafone.com]
Την εταιρεία Cosmote [mediarelations@cosmote.gr ]

Σας ενημερώνω ότι εχθές (1/10/2007), στις 19:00, έλαβα κλήση στο κινητό μου τηλέφωνο, απο τον αριθμό 2392079060. Την κλήση έκανε κυρία που, αφού πιστοποίησε το όνομά μου, ζήτησε να μάθει αν ενδιαφέρομαι να αλλάξω εταιρεία και να μεταφερθώ από την Cosmote στην Vodafone.

Λίγο πριν αρνηθώ την προσφορά, την ρώτησα και έμαθα οτι εργάζεται στην εταιρία Πάπιστας, οτι τα στοιχεία έλαβε απο τον προϊστάμενό της(!), και ότι τα μόνα στοιχεία που είχε για μένα ήταν το όνομά μου, και το τηλέφωνό μου.

Είχε όμως, και την εταιρεία που συνεργάζομαι αυτήν την στιγμή.

Οι απορίες μου:

Απο που βρήκε τα στοιχεία μου η εν λόγω εταιρεία; Πως γνώριζε οτι ήμουν πελάτης της Cosmote; Απο που πήρε το δικαίωμα να με ενοχλήσει για προσφορές, ενώ είμαι εδώ και περισσότερο απο ένα χρόνο μέλος του μητρώου 13 της Aρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα; Τι άλλο πρέπει να κάνω για να έχω την ησυχία μου;

Ειδικά:

Προς την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων:

Σας παρακαλώ να με προστατέψετε απο εταιρείες που δεν σέβονται την ιδιότητά σας. Το μητρώο 13 είναι ένα υπερπολύτιμο εργαλείο – όχι για εμένα, που διαθέτω κριτική σκέψη (όση μπορώ τέλος πάντων) αλλά για ανθρώπους ηλικιωμένους ή αφελείς που οφείλουμε -όλοι μας- να προστατέψουμε.

Προς την εταιρεία Παπιστας:

Απο που συλλέξατε τα στοιχεία σας; Πως γνωρίζατε το τηλέφωνο και το όνομά μου; Πως γνωρίζατε ότι είμαι συνδρομητής της Cosmote; Γιατί αγνοείτε την επιθυμία μου να μην ανήκω στις λίστες σας; Γιατί αγνοήσατε την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων;

Προς την εταιρεία Vodafone:

Μετά το σκάνδαλο της παρακολούθησης των τηλεφώνων (κάποιοι έχουν ισχυρή μνήμη και δεν αρκούνται σε τρελά διαφημιστικά budget) δεν με ενδιαφέρει να είμαι μέρος της εταιρείας σας, οποιαδήποτε προσφορά και αν κάνετε, με οποιοδήποτε κόστος – είναι θέμα αρχής, οπότε είναι ανώφελο να επικοινωνήσετε μαζί μου για τυχόν προσφορές στο μέλλον. Γνωρίζατε την λειτουργία της εταιρείας Πάπιστα; Κινείται κάτω απο τις εντολές σας; Αν ναι, πιστεύετε οτι είναι επαγγελματικά σωστό να ενοχλείτε τον κόσμο για να γραφθεί στην εταιρεία σας; Πιστεύετε οτι οι ηλικιωμένοι ή οι αφελείς θα πάρουν τηλεφωνικά όλα τα στοιχεία που χρειάζονται για να κάνουν την σωστή επιλογή εταιρείας – ή μήπως σας αρκεί άλλος ένας επιπλέον πελάτης, χωρίς να σας απασχολεί το «πως»; Αν όχι, επικροτείτε τέτοιες ενέργειες;

Προς την εταιρεία Cosmote:

Είμαι ευχαριστημένος απο τις υπηρεσίες σας. Θα σταματήσω να είμαι αν υποψιαστώ οτι στοιχεία μου πωλούνται (ή χαρίζονται) δεξιά και αριστερά, με ή χωρίς την σύμφωνη γνώμη σας. Σας έχω εμπιστευτεί τεράστιο μέρος της προσωπικής μου ζωής, και ειλικρινά ελπίζω να μην ταράξετε την εμπιστοσύνη μου.

Στην διάθεσή σας για τυχόν σχόλια και παρατηρήσεις,
Arkoudos

Αυτά. Αν δεήσει κανείς να μου απαντήσει, θα το μάθετε και εσείς…

Θέλετε να μικρύνετε μία φωτογραφία, αλλά δεν θέλετε να χάσετε «θέμα».

Πάααααρα πολύ ωραία.

Το rsizr.com χρησιμοποιεί έξυπνους αλγόρυθμους για υπολογίσει τι «χρειάζεται» και τι όχι, και δημιουργεί για εσάς το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα.

Δείτε το video (το πρώτο που φιλοξενώ στον arkoudo, ε; ) και θα καταλάβετε για τι πράγμα μιλάμε.

Και μετά, ο κόσμος (της φωτογραφίας) είναι δικό σας. Αυξομειώστε τον έξυπνα.

Μετά τον Λαζόπουλο, άλλη μία φωνή ξεσκεπάζει τα αυτονόητα.

Οι περισσότεροι γνωρίζουν (λόγω μέσου) την τηλεοπτική, αλλά σας πληροφορώ οτι η ραδιοφωνική Ελληνοφρένεια είναι απείρως καλύτερη. Επιπλέον, ο Σκάι σέβεται τον χρόνο σας, και σας την παραδίδει αρχειακά.

Υποθέτω οτι (όπως και ο Λαζόπουλος) έχει μόνο φανατικούς εχθρούς και φίλους. Ανήκω δικαιωματικά στους δεύτερους.

Links: Skai.gr, Αρχείο Ελληνοφρένειας (απο την λίστα, με το εικονίδιο του ήχου – η δεύτερη), blog με την τηλεοπτική και την ραδιοφωνική ελληνοφρένεια, fans στο Facebook.

Όπως έγραφε και ο πρόεδρος της ΕΕΧΙ Νίκος Βασιλάκος η δίκη για τον Τσιπρόπουλο και το Blogme.gr έγινε πριν λίγο καιρό.

Όσοι δεν ξέρουν περι τίνος πρόκειται, μία μικρή αναζήτηση θα σας βοηθήσει – ή ενημερωθείτε περισσότερα απο το site του κατηγορούμενου.

Παρακολουθώ καθημερινά διαρκώς blogs που καταφέρονται εναντίον του Λιακόπουλου, και της μήνυσής του – αλλά έχω θέμα, και παίρνω θέση:

Δεν φταίει ο Λιακόπουλος. Ασφαλώς, οι θέσεις του τον κάνουν εύκολο κακό σε όσους δεν συμφωνούν με την δουλειά του. Εγώ προσωπικά δεν είμαι fan του Λιακόπουλου – ούτε των έργων του.

Αλλά δεν τον κατηγορώ για την άδικη μεταχείρηση που υπέστη ο Τσιπρόπουλος. Ο Λιακόπουλος δέχθηκε δικτυακή επίθεση – και εφόσον εθίχθη, έκανε το απολύτως αναμενόμενο:

Ζήτησε απο την πολιτεία να τον προστατέψει.

Τώρα, αν η πολιτεία δεν ξέρει την δουλειά της, και πιάνει αυτόν που κολλάει τις αφίσες αντί να παραπέμψει αυτόν που τις γράφει, δεν φταίει (αποκλειστικά) ο Λιακόπουλος.

Ο Λιακόπουλος δεν είναι υπεύθυνος να κάνει έρευνα. Το κράτος όμως είναι. Μπορεί ο Λιακόπουλος να είναι ο εύκολος κακός, αλλά ο καλός (το κράτος) αποδεικνύεται δύσκολος και δύσχρηστος και αδαής.

Θα υποστηρίξουμε τον Τσιπρόπουλο, γιατί υπέστη άδικια σε αυτήν την ιστορία. Αλλά ας αναζητήσουμε αλλού τον κακό της υπόθεσης…

Θέλω να γράψω για άλλα πράγματα στο blog, και να σταματήσω λίγο τα …κοινά, αλλά όλο με προκαλούν!

Τελευταίο κρούσμα, από το (Πρώτο) Θέμα της Κυριακής.

Ο δημοσιογράφος, προφασιζόμενος τον επιχειρηματία, κάνει δώρο Rolex ρολόι στους Υπουργούς (και τους Υφυπουργούς) της Κυβέρνησης.

Όλοι, πλην πέντε τιμίων το δέχθηκαν χωρίς κουβέντες (αν και ο Ρουσόπουλος το …παρέλαβε, αλλά το επέστρεψε).

Φυσικά δεν ξαφνιάζεστε, διότι είσαστε πονηρά παιδιά – αλλά εγώ εξοργίζομαι!

Αναρωτιέμαι αν λόγω της εφημερίδας – και τις σχέσεις που έχει δημιουργήσει γενικότερα με τον τύπο, το θέμα θα πάρει διαστάσεις ή θα αποσιωπηθεί….

…αλλά για αυτό είμαστε εμείς οι blogger.

Επι τούτου:

Το δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα:

Β. Μεϊμαράκης,
Σ. Χατζηγάκης,
Ε. Στυλιανίδης,
Σ. Καλαφάτης,
Κ. Τασούλας,
Γ. Ιωαννίδης,
Π. Καμμένος,
Κ. Χατζηδάκης,
Μ. Τζίμας,
Μ. Λιάπης,
Α. Μπέζας,
Δ. Σιούφας,
Δ. Αβραμόπουλος,
Ν. Μπακογιάννη,
Θ. Κασσίμης,
Π. Δούκας,
Ι. Πλακιωτάκης,
Γ. Παπαγεωργίου,
Γ. Κωσταντόπουλος,
Ν. Λέγκας,
Κ. Κιλτίδης,
Σ. Καλογιάννης,
Σ. Ταλιαδούρος,
Σ. Καλαντζάκου,
Π. Καμμένος

Το δέχθηκε (αλλά το επέστρεψε)

Θ. Ρουσόπουλος

Δεν το δέχθηκαν:

Αρης Σπηλιωτόπουλος
«Δεν δέχεται τέτοια ακριβά δώρα, ευχαριστούμε»

Αθανάσιος Νάκος
«Δεν δέχεται τέτοια δώρα – σας παρακαλώ να μην το στείλετε»

Θεμιστοκλής Ξανθόπουλος
«Τον φέρνετε σε δύσκολη θέση Ο κ. Ξανθόπουλος δεν δέχεται τέτοια δώρα, μην το στείλετε καλύτερα»

Ανδρέας Λυκουρέντζος
«[…]είναι οι αρχές του τέτοιες που δεν του επιτρέπουν να δέχεται δώρα.»

«Είναι οι αρχές του τέτοιες»… Δέκα εκατομμύρια έλληνες είμαστε, τόσο λίγοι είναι αυτοί που έχουν αρχές ρε γαμώτο;

Αντιλαμβάνεστε ότι α) οι «αρνητές» δικαιούνται να έχουν όνομα και επίθετο, β) έγραψα την άρνησή τους για να δείξω στους άλλους καραγκιόζιδες πως απαντάμε όταν παίρνουμε «δωράκι», γ) το άρθρο δεν είναι αντιγραφή copy – paste, τα έγραψα ένα-ένα βρίζοντας σκαιότατα τον καθένα μιζαδόρο απο αυτούς, δ) η μόνη κίνηση μετάνοιας είναι η απόλυση (δεν αστειεύομαι) του συνεργάτη που δέχθηκε το δώρο, ε) δικαιούμαι, μετά το γεγονός αυτό να τους αποκαλώ «δωράκιδες«, έτσι δεν είναι; στ) κανείς δεν ρωτά απο ποιόν είναι το δώρο, ούτε γιατί δίνεται(!)

Το (Πρώτο) Θέμα είναι online (short of) και μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο εδώ (πλέον εδώ στο καινούργιο format της εφημερίδας).

Ξεφτιλισμένοι άνθρωποι… Ντροπή, και πάλι ντροπή.