Ας (ξανα)δούμε λοιπόν τα ναρκωτικά…

Σύμφωνα με την Espresso και το Press-Gr ο ηθοποιός που πιάστηκε με 34g κόκας είναι ο Νίκος Σεργιανόπουλος.

Αφου ο άνθρωπος δεν έχει ούτε καν δικαστεί, ας μην μπούμε στην λογική αν είναι ή όχι. Ιδιο θα είναι το ποστ ανεξαρτήτως ποιος επώνυμος μπορεί να βρίσκεται κατηγορούμενος.

Ας αφήσουμε επίσης και τα «ράκος στο κρατητήριο», «μεγάλος αστέρας» και τα λοιπά κλισέ των φυλλάδων.

Το σημαντικό για μένα είναι η αδυναμία του κόσμου (και της αστυνομίας) να στείλει τον ηθοποιό κατηγορούμενο για κατοχή και όχι για πώληση – παρότι το βάρος των ναρκωτικών που είχε μαζί του δικαιολογεί την δεύτερη περίπτωση.

Λογικό. Μπήκα και εγώ στην ίδια δυσκολία να το φανταστώ.

Αλλά, μετά, σκέφτηκα και όλους τους άλλους που συλλαμβάνονται για ναρκωτικά – και αφού δεν τους ξέρει ο κόσμος, τηρείται το γράμμα του νόμου.

Αδικία.

Τι πάει να πει «τον ξέρουμε»;

Για το πρεζόνι της γωνίας που πήρε για την παρέα του (ή whatever) και δεν το ξέρουμε να τηρηθεί το γράμμα του νόμου, και η εξαίρεση να γίνει στον ηθοποιό;

Αν νόμος είναι άδικος (για μένα είναι, σε πολλές πλευρές) να αλλάξει ο νόμος.

Οι εξαιρέσεις οδηγούν σε αδικίες. Αλλίμονο αν ο νόμος στηρίζεται σε αδικίες.

Αν δεν θέλουμε να πάει φυλακή ο ηθοποιός, να αλλάξουμε τους νόμους. Αν πιστεύουμε οτι έχει κάτι ο κατηγορούμενος που τον απαλλάσει, όχι συναισθηματικά αλλά λογικά, να το καταγράψουμε. Να το αποκρυπτογραφήσουμε. Και να το κάνουμε κτήμα όλων.

Αν είναι κουτό ή απλοϊκό θα φανεί μόνο με την αποκρυπτογράφηση του.

Τι θα πούμε δηλαδή;

Οι ηθοποιοί να μην μπαίνουν φυλακή; Όλοι οι έμποροι θα δηλώνουν ηθοποιοί.

Οι συμπαθείς να μην μπαίνουν φυλακή; Για άλλους δεν είναι συμπαθής ο εν λόγω ηθοποιός.

Οι ασπρομάλληδες να μην μπαίνουν φυλακή; Τα γερόντια θα έχουν άλλον ένα τρόπο να γεμίσουν την καρτέλα ενσήμων τους για να πάρουν την πολυπόθητη σύνταξη.

Ίσως θα έπρεπε να πούμε οτι 34g δεν είναι αρκετά για εμπόριο.

Ίσως θα έπρεπε να πούμε οτι δεν αξίζει φυλακή – αλλά απεξάρτηση.

Ίσως….

Η κουβέντα ανοιχτή.

Υ.Γ. Θέση, για να μην παρεξηγηθώ: Αυτοί που κάνουν χρήση είναι άρρωστοι, και χρήζουν βοήθειας. Αυτοί που κάνουν εμπόριο είναι εγκληματίες, και πρέπει να σαπίσουν στην φυλακή. Προφανώς το post αναφέρεται στους χρήστες, και όχι στους εμπόρους…

Ας ήταν και με τον Ολυμπιακό, ή τον Παναθηναϊκό, να το καταλαβαίναμε καλύτερα..

Κυκλοφορεί με mail, το βρίσκετε και στο διαδίκτυο (σε όλο και περισσότερα μέρη), μπορεί να ακούσατε για αυτό και στην τηλεόραση.

Η underground φωτογραφία της Δέσποινας Βανδή, που χρησιμοποιήθηκε ρετουσαρισμένη στο περιοδικό Nitro.

~

Απο την ιστορία, καταλαβαίνω δύο πράγματα:

Ένα, η ανάγκη για εικόνα. Για πλασματική εικόνα. Όσο πιο δύσκολο είναι να αντιγράψεις αυτό που βλέπεις, τόσο πιο πολύ το ονειρεύεσαι. Τόσο περισσότερο θα το ποθήσεις. Σε τόσους περισσότερους πειρασμούς θα πέσεις για να το πλησιάσεις. Τόσο περισσότερο θα το ζηλέψεις.

Τόσο περισσότερο θα το θεοποιήσεις.

Αυτό ισχύει σε όλα. Στο ποδόσφαιρο, στο modeling, στα media.

Και για όλους. Περισσότερο βέβαια, για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη να είναι τέλειοι.

Όχι σαν επιλογή, σαν ανάγκη.

Ακόμα και τα ίδια τα πρόσωπα που παραποιούνται.

~

Το δεύτερο είναι η έκπληξη. Αυτό που νιώθουμε όλοι όταν αποκαλύπτεται το προφανές.

Η δουλειά μου είναι αν μέρει να ασχολούμαι με το Photoshop και, καμιά φορά, να μετατρέπω και εγώ τέτοιες φωτογραφίες.

Ακόμα και εγώ ξαφνιάστηκα με το μέγεθος του ρετούς.

Και να πεις οτι είμαι πρωτάρης…

~

Η θέση μου;

Ποιο πιο πολύ γουστάρω την Βανδή έτσι, απείραχτη.

Αληθινή.

Νομίζω πως είναι πιο άτρωτη έτσι…

* Το ερωτηματικό στον τίτλο μπήκε αφού βρήκα το σχόλιο του popoculture…

Παρέα σε γιορτή Κατερίνας. Περνάμε καλά, είμαστε όλοι λίγο-πολύ γνωστοί μεταξύ μας.

Κάποια στιγμή, ο Παντελής βλέποντας την Μυρτώ (γνωστή και ως Cyberella) με ζακέτα γούνινη, της λέει περιπεκτικα:

«Αν είναι αληθινή, θα σε καρφώσω στον arkoudo!»

Ξαφνιάζομαι. Δεν μπορεί να ξέρει οτι γράφω ως αρκούδος, σωστά;

Ποιος είναι ο αρκούδος; ρωτάω – σχεδόν σίγουρος για την απάντηση..

«Ενας blogger στο δίκτυο, πολύ γνωστός (sic)»

…

To point of internest εδώ δεν είναι το «πολύ γνωστός», δεν είναι οτι η Cyberella φοράει γούνινα (δεν είναι αληθινό, αγαπάει τα ζώα), δεν είναι οτι ο Παντελής είναι καρφί (εμ, είσαι) ούτε είναι οτι ξέρω μια Κατερίνα και πηγαίνω στην γιορτή της.

Το κόλπο εδώ είναι οτι είμαστε όλοι bloggers.

Αφού έχουμε όλοι την δυνατότητα να ανοίξουμε ένα blog, και οι περισσότεροι έχουν την δυνατότητα να το συντηρήσουν, εν δυνάμει, είμαστε όλοι bloggers. Και όχι μόνο αυτό: είμαστε bloggers με δημόσιο λόγο.

Ας το δούμε λιγο πιο απλά αυτό. Ας υποθέσουμε ότι εμένα με διαβάζουν (να είσαστε καλά) 10 άνθρωποι. Αυτοί οι 10 με ξέρουν απο τον λόγο μου (τον γραπτό) και όχι απο την φυσική μου παρουσία.

Δεν ξέρουν την φυσική μου παρουσία. Δεν με ξέρουν ως άνθρωπο.

Είναι σαν να αρθρογραφώ ανώνυμα (παρότι όλοι όσοι έχουν επικοινωνήσει μαζί μου ξέρουν οτι χρησιμοποιώ το επώνυμό μου κανονικά) να χάνομαι στο πλήθος, αλλά να επηρεάζω (λίγο ή πολύ, καλά ή άσχημα) 10 ανθρώπους (*)

(*) με την προϋπόθεση οτι με παίρνουν σοβαρά, πράγμα που στην θέση σας δεν θα θεωρούσα δεδομένο

Έχοντας διαβάσει το blog μου (είναι μεγάλο, και ελπίζω απο καιρό σε καιρό άξιο λόγου) μπορείτε να σχηματήσετε μία γνώμη για μένα.

Για εσάς είναι δεδομένη. Για εμένα όμως, είναι διαφορετικά.

Καμαρώνω όταν σας αρέσει το blog (ειδικά όταν δεν με ξέρετε) παίρνουν τα μυαλά μου αέρα όταν το βρίσκετε χρήσιμο, γουστάρω όταν σας προκαλεί να αντιδράσετε. Όσοι είσαστε ήδη bloggers ξέρετε καλά οτι δεν κάνω τίποτα σπουδαίο – γράφω, όπως και εσείς, καλά ή άσχημα, όπως και εσείς, θυμώνω ή αστειεύομαι – όπως και εσείς. Όσοι δεν είσαστε, το θεωρείτε μεγάλο πράγμα (όπως εγώ αυτούς που κάνουν τηλεόραση ή ραδιόφωνο, που λέω «πω-πω, δύσκολο φαίνεται» ενώ για αυτούς είναι δουλειά – ή έστω, χόμπυ). Μέχρι βέβαια αυτοί που δεν γράφουν να αρχίσουν να γράφουν, οπότε λένε «τελικά εύκολο είναι», και με ξεχνάνε ως «σπουδαίο πρόσωπο».

Και καλά κάνουν, μεταξύ μας 🙂

Γιατί αν με ρώταγε κανείς, δεν θέλω περισσότερους αναγνώστες. Περισσότερους blogger θέλω…

Είναι πάντως, σας βεβαιώ, ένα υπέροχο ταξίδι μαζί σας.

Διότι έχω φωνή, εκθέτω τις απόψεις μου, συμφωνώ και διαφωνώ με άλλους, συναναστρέφομαι με ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ (όπως το καλτσόβρακο, τον Νάσσο, τον Κουκουζέλη και τον Θας, τον Ολντμπόυ) ως ίσος.

Και τόσους άλλους.

Φαντάσου να σέβεσαι και να εκτιμάς, και να συναναστρέφεσαι ως ίσος.

Και αυτήν την δύναμη ισότητας, την αντλώ αξιοποιώντας την σκέψη μου, τον γραπτό μου λόγο.

Νομίζοντας οτι μιλάω σε εσάς, στην πραγματικότητα μιλώ σε μένα. Κρίνω τον λόγο μου, ζυγίζω την σημασία του. Αυτό το δώρο που ξεκίνησε για πλάκα, το blog, και που είναι ανοιχτό για όλους, για όποιον θέλει να εκφραστεί, μου έδωσε κοντά τέσσερα χρόνια ένα μικρό σκαλοπάτι αυτοεκτίμησης να ανέβω.

Ας ελπίσουμε όλοι (περισσότερο απο εσάς, εγώ) να φανώ άξιος και στο μέλλον να σας κάνω παρέα.

Υ.Γ.: Σύντομα θα ανεβάσω και μία φωτό μου στο blog. Στο παλιό είχα, (ρε σεις, μου έλειψε το παλιό) αλλά στην μεταφορά δεν χώρεσε (άλλαξα και εγώ απο τότε, ε; :)). Είχα βάλει γιατι θεωρούσα οτι πρέπει να «βλέπεις» ποιος σου μιλάει, οτι έχει σημασία, αλλά δεν το κυνήγησα μετά να ξαναβάλω.

Προς το παρόν, ίσως ανασύρω εκείνο το ξεχασμένο μικρό movie-εικονίδιο που είχε τόση πλάκα στην κατασκευή του… 🙂

Οπως (ίσως) θα έχετε ακούσει, αύριο οι δημοσιογράφοι απεργούν.

Σκοπός τους είναι να εναντιωθούν (κατ’αρχάς) στην όποια μεταβολή του ασφαλιστικού συστήματος.

Ως εδώ καλά.

Για άλλη μία φορά όμως, την απεργία θα ακολουθήσουν και οι ηλεκτρονικοί συντάκτες. Δηλαδή, ούτε In.gr (που είναι αποκλειστικά δικτυακό), ούτε Flash.gr, ούτε Sportline.

Οι δικτυακοί συντάκτες δεν έχουν ενσωματωθεί (ακόμα!) σε κανένα σύστημα ούτε ασφαλιστικό, ούτε άλλο, δεν νοούνται ως συντάκτες, δεν υποστηρίζονται, ούτε προστατεύονται ως τέτοιοι.

Έχοντας άμεση σχέση με τον χώρο, έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές την αγωνία τους: «και τώρα τι κάνουμε εμείς; ακολουθούμε;» γνωρίζοντας καλά πως κάθε φορά θα ακολουθήσουν, θα απεργήσουν για τα δικαιώματα που ΙΣΩΣ μία μέρα γίνουν και δικά τους.

Ίσως.

Στο διάστημα όμως μέχρι να πραγματοποιηθεί αυτό το όνειρό τους, οι ηλεκτρονικοί συντάκτες θα θεωρούνται δεύτερης κατηγορίας, θα δέχονται ισχυρές πιέσεις απο τις εργοδοσίες, θα μένουν απροστάτευτοι.

Και στο μεταξύ, οι -παραδοσιακοί- δημοσιογράφοι θα καμώνονται πως «και αυτήν την φορά, η απεργία πέτυχε».

Και πράγματι, θα έχει πετύχει. Γιατί ο κόσμος θα στερηθεί, για μία ημέρα, την πολύτιμη (δεν το λέω ειρωνικά) ενημέρωσή του.

Αν όμως δεν συμμετάσχουν οι ηλεκτρονικοί; Τότε ο κόσμος θα πληροφορηθεί τις ειδήσεις της ημέρας. Γιατί το internet για την νέα γενιά γίνεται εξίσου σημαντικό με την τηλεόραση . Γιατι ο καιρός που ο ένας στους δέκα έμπαιναν στο διαδίκτυο για την ενημέρωσή του άλλαξε, τώρα είναι πολλοί, πολλοί περισσότεροι.

Και στο μέλλον, θα είναι όλοι.

Ας θυμήσουμε λοιπόν στους -παραδοσιακούς- δημοσιογράφους την δύναμη της ηλεκτρονικής ενημέρωσης. Ας κάνουμε απεργία στην απεργία τους.

(και για να μην πει κανείς οτι προστατεύω το …κεφάλαιο, ας απεργήσουν χωριστά, άλλη ημέρα. Να μην κινείται τίποτα δικτυακά…)

Η θέση μου λοιπόν: Απεργία στην Απεργία. Μέχρι να δικαιωθούν ΟΛΟΙ οι αγώνες ΟΛΩΝ.

Μου το έστειλαν με mail, αλλα ψάχνοντας τον αρχικό συντάκτη του το βρήκα και εδώ.

Κάποτε σε ένα χωριό στο οποίο κατοικούσαν αγρότες, εμφανίστηκε ένας ξένος ο οποίος ανακοίνωσε ότι ενδιαφερόταν να αγοράσει πιθήκους προσφέροντας $10 (υποθετικό τοπικό νόμισμα) για κάθε πίθηκο. Οι χωρικοί καθότι ήξεραν ότι υπήρχαν άπειροι πίθηκοι στο δάσος παράτησαν τις γεωργικές εργασίες τους και ξεχύθηκαν στο δάσος να τους μαζέψουν.

Ο ξένος – τηρώντας την υπόσχεση του – αγόρασε όλους τους χιλιάδες πιθήκους που του προμήθευσαν, προς $10 το κεφάλι. Η προσφορά όμως άρχισε να μειώνεται. Βλέπετε, οι χωρικοί τους είχαν πιάσει σχεδόν όλους.

Βλέποντάς το ο ξένος αυτό, τους ανακοίνωσε ότι τώρα θα πλήρωνε $20 για κάθε πίθηκο. Αυτό ήταν αρκετό για τους χωρικούς να προσπαθήσουν ακόμα πιο σκληρά να βρουν και να πιάσουν τους πιθήκους εκείνους που τους είχαν ξεφύγει ή είχαν κρυφτεί στα πιο απίθανα και απομακρυσμένα μέρη.

Σύντομα η προσφορά έπεσε σε τόσο χαμηλά επίπεδα που δεν είχε νόημα να κυνηγούν πιθήκους. Έτσι επέστρεψαν σιγά-σιγά στις αρχικές γεωργικές εργασίες τους.

Η προσφορά αγοράς αυξήθηκε ακόμα σε πιο ψηλά επίπεδα! $25 για κάθε πίθηκο και τώρα πια η προσφορά πιθήκων ήταν τόσο χαμηλή πού ήταν σχεδόν αδύνατο να δεις κανείς πίθηκο στο δάσος. Πόσο δε να τον πιάσει…

Και εκεί που φαινόταν ότι η ιστορία με τους πιθήκους θα τελείωνε, ο ξένος έκανε την πιο απίστευτη προσφορά: θα πλήρωνε $35 για κάθε νέο πίθηκο που θα κατάφερναν να του παραδώσουν! Όμως επειδή θα απουσίαζε στην πόλη για κάποιες δουλειές, θα άφηνε την βοηθό του για την πληρωμή.

Εν τη απουσία του αφεντικού της η πονηρή βοηθός έκανε μια πρόταση στους χωρικούς:

«Κοιτάξτε όλους αυτούς τους πιθήκους στα κλουβιά που έχει μαζέψει το αφεντικό μου. Αντί να ψάχνετε να βρείτε καινούργιους σας πουλάω αυτούς προς $35 τον έναν. Όταν επιστρέψει το αφεντικό θα σας τους αγοράσει προς $50 τον έναν.»

Ήταν μοναδική ευκαιρία! Οι χωρικοί μάζεψαν όλες τις οικονομίες τους και αγόρασαν όλους τους πιθήκους.

…από τότε δεν ξαναείδαν ούτε τη βοηθό, ούτε το αφεντικό, αλλά έβλεπαν καθημερινά μόνο τους πιθήκους που είχαν κατακλύσει το χωριό τους.

Αυτά είναι…

Thanks Χρήστο…

Με ρωτούν λοιπόν πολλοί – και τι έγινε;

Και προσπαθώ να εξηγήσω οτι αν επιτρέψεις κάτι για τους σωστούς λόγους, το επιτρέπεις και για τους λάθος.

Αν πιστεύεις οτι υπάρχει καλή πρόθεση, να είσαι έτοιμος και για την κακή πρόθεση.

Τις θέλουν -λένε- για να μας προστατέψουν απο τους κακούς βάνδαλους αναρχικούς που καίνε αυτοκίνητα και μαγαζιά.

Φίλος μου είχε πει παλιά οτι το χειρότερο που μπορεί να κάνει κάποιος στην Δημοκρατία είναι να της δώσει δύο επιλογές:

«Θες αυτό ή εκείνο;»

«Θέλεις να σου κάψουν το αυτοκίνητο και το μαγαζί, ή κάμερες;»

Κλειδωμένος σε δύο επιλογές, συνήθως δεν έχεις αρκετά καθαρό μυαλό να αντιληφθείς οτι μανιπουλάρεσαι..

Σωστό λοιπόν, αλλά αν τις θέλουμε για να αποτρέψουμε το έγκλημα, (αλλού δεν έχει πιάσει αυτό btw) αυτό δεν σημαίνει οτι θα χρησιμοποιηθεί μόνο για αυτό.

Και επίσης, σας θυμίζω, υπάρχουν και άλλοι τρόποι να αποτραπεί (και όχι να καταδικαστεί) το έγκλημα.

Σήμερα το in.gr έχει την πιο κατάλληλη είδηση για να κλείσω τούτο το post.

Διαβάστε:

Στην «πυρά» η κυβέρνηση Μπράουν μετά την αποκάλυψη ότι χάθηκαν ψηφιακοί δίσκοι με τα προσωπικά δεδομένα 25 εκατομμυρίων πολιτών -ονόματα, διευθύνσεις, τραπεζικοί λογαριασμοί. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Βρετανίας εκτεθειμένος στον κίνδυνο πλαστογραφίας και τραπεζικής απάτης…

Τα προσωπικά δεδομένα πολιτών που λάμβαναν επιχορηγήσεις τέκνων ήταν αποθηκευμένα σε δύο ψηφιακούς δίσκους, οι οποίοι εστάλησαν από κατώτερο υπάλληλο του υπουργείου Οικονομικών με το ταχυδρομείο προς άλλον κρατικό φορέα. Η αποστολή των CD έγινε στις 18 Οκτωβρίου και δύο εβδομάδες μετά η Σκότλαντ Γιαρντ δεν έχει βρει ίχνος τους… […]

[…] Οι ειδικοί εκτιμούν ότι σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Βρετανίας είναι εκτεθειμένος στον κίνδυνο πλαστογραφίας και τραπεζικής απάτης. Η κυβέρνηση και οι τράπεζες καλούν τους πολίτες να παρακολουθούν στενά τους λογαριασμούς τους για «ασυνήθιστη κίνηση» και ο Αλιστερ Ντάρλινγκ δεσμεύεται ότι θα δοθεί αποζημιώση σε κάθε περίπτωση απάτης. […]

Όλο το άρθρο εδώ: Σάλος στη Βρετανία από την απώλεια προσωπικών δεδομένων 25 εκατ. πολιτών

Ακούστε τι σας λενε λοιπόν.

Όταν σας λένε «Θα κρατάμε πλήρη στοιχεία για δύο χρόνια τα email που στέλνετε – για να την παγκόσμια τρομοκρατία» κρατήστε το «Θα κρατάμε πλήρη στοιχεία για δύο χρόνια τα email που στέλνετε».

Όταν σας λένε «Θα παρακολουθούμε και θα καταγράφουμε απο τις κάμερες τις πορείες – για τους αναρχικούς που καταστρέφουν αθώους ανθρώπους» κρατήστε το «Θα παρακολουθούμε και θα καταγράφουμε απο τις κάμερες τις πορείες «.

Μην λαμβάνετε ως δεδομένη την καλή τους διάθεση. Θέλουν να το χρησιμοποιήσουν για αυτό, δεν σημαίνει ούτε οτι ξέρουν πως να σε προστατέψουν, ούτε οτι δεν θα το χρησιμοποιήσουν για κάτι άλλο…

Υπάρχει και πρώτο μέρος. Φωτό απο τον Kalsovrako – άλλες εδώ.

Καμία ντροπή. Κανένας φραγμός.

Η απόλυτη δικαίωση για όσους λένε οτι απο αυτήν την κυβέρνηση λείπει η αξιοπρέπεια.

Η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, είχε αρνηθεί να λειτουργήσουν οι κάμερες.

Αυτοί, γέλασαν.

Η Αρχή λειτούργησε, και τους επέβαλε πρόστιμο.

Αυτοί, γέλασαν.

Ο Σανιδάς έβγαλε δική του απόφαση. Επέτρεψε την χρήση των καμερων ασφαλείας σε διαδηλώσεις.

Η Αρχή, αντέδρασε.

Η κυβέρνηση, γέλασε.

Και τις χρησιμοποίησε.

Και φυσικά, ο επικεφαλής και τα μέλη της Αρχής, παραιτήθηκαν.

Την παραίτησή τους υπέβαλαν στον πρόεδρο της Βουλής ο επικεφαλής και τα μέλη της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, παραιτήθηκαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το γεγονός ότι τέθηκαν σε λειτουργία οι κάμερες στη διάρκεια της πορείας του Πολυτεχνείου, χωρίς την έγκριση της Αρχής.[…]

~

Συγχαρητήρια, κυβέρνηση της ξεφτίλας. Παραλάβατε κάτι που δούλευε και επιδοκιμαζόταν απο τον ελληνικό λαό, και το καταστρέψατε.

Δεν φτάνει που δεν διορθώνετε τίποτα, χαλάτε και ότι καλό έχει μείνει.

Ότι σας πάει κόντρα, το διαλύετε.

Οτι έχει φωνή, το φιμώνετε. Ότι έχει ανάστημα, το κονταίνετε.

~

Τώρα μπορείτε να ασυδοτείτε ελεύθερα. Δεν υπάρχει πλέον ηθική. Δεν υπάρχει πλέον συνείδηση.

Μόλις την παραιτήσατε.

Και δεν πήρατε κανένα μάθημα αξιοπρέπειας. Ούτε καν αυτό.
~

Και εμείς, αδέλφια, εάν είχαμε έστω και ένα αποκούμπι ελευθερίας, μόλις το απωλέσαμε…

Υπάρχει και δεύτερο μέρος…

Αναγνώστρια απο Τρίκαλα αναρωτιέται αν έχω το τραγούδι Πυρρίχιος απο τον δίσκο «Η ενδεκάτη εντολή» της Νανάς Μούσχουρη.

Η ίδια θα το αγόραζε ακόμα και σε δίσκο, αν το έβρισκε εκεί, αλλά δυστυχώς δεν το βρίσκει, και ο χρόνος είναι λίγος.

Και εγώ, δυστυχώς, δεν το έχω.

Αλλά δεν εγκαταλείπω τα όπλα: λέω τόσους καλούς αναγνώστες έχω, τόσες χάρες τους έχω κάνει, δεν μπορεί, κάποιος θα το έχει να εξυπηρετήσουμε την κατάσταση (μια εργασία κάνει η κοπέλα).

Ε; ε; φανταστικοί αναγνώστες μου;

Αντιθέτως απο ότι νομίζετε, δεν είναι ποδοσφαιρικό το σχόλιο.

Ούτε καν αθλητικό.

Διότι, μερίδα του τύπου, που δεν μπορεί να αποκτήσει αναγνώστες με σοβαρό και μεστό λόγο, τους κερδίζει με φωνές, λοιδωρίες, βλακώδη επιχειρήματα, και γενικά, αυτό που κοινά αποκαλείται «γλώσσα του πεζοδρομίου».

Παράδειγμα; Η Αθλητική. Άλλο παράδειγμα; Η Αυριανή.

Και μπορώ να μιλήσω γιατί ούτε Πα.Σο.Κ είμαι, ούτε Παναθηναϊκός, ούτε Α.Ε.Κ.

Αλλά εκνευρίζομαι με την ξεφτίλα (γενικώς) και με την ειρωνία (ειδικώς).

Δεν είμαι υπέρ του να κλείσουν αυτές οι εφημερίδες. Δεν έχω ιδέα ποιός θα τολμούσε να κρίνει αν είναι άξια εκτύπωσης τέτοια εικόνα, ή όχι.

Ας τα κρίνουν οι αναγνώστες τους.

Αλλα, καθώς έχουμε δημοκρατία, και επιπλέον δημοκρατία της αγοράς, θεωρώ οτι αυτοί που αγοράζουν τέτοιες φυλλάδες, υποστηρίζουν (οικονομικά) τέτοιες συμπεριφορές.

Απο «δημοσιογράφους» που ηδονίζονται με το να προκαλούν καταστάσεις – οι ίδιοι μετά θα τρέξουν να προτείνουν λύσεις (συχνά «ξεχνώντας» την δική τους συμμετοχή) και να παρουσιαστούν ως σωτήρες.

Λίγους μήνες πριν, κλαίγαμε για τα παλικάρια που πεθαίνανε στην άσφαλτο απο το μίσος των οπαδών.

Στέγνωσαν φαίνεται τα δάκρυα…

Κυρία θέλει να βάλει τέντες στο μπαλκόνι. Ανοίγει τον τηλεφωνικό κατάλογο, ψάξε, ψάξε, βρίσκει «ΜΠΑΜΠΗΣ – ΤΕΝΤΕΣ».

Τηλεφωνάει στον τεντά…

– «Μπάμπης. Τέντες»… ακούγεται μια μάγκικη, απότομη φωνή.

«Ναι, καλή σας ημέρα. Θα ήθελα μια τέντα για το μπαλκόνι μου», του λέει η κυρία.

– «Αύριο, 11:30», απαντά ο τεντάς και κλείνει το τηλέφωνο.

Την επόμενη μέρα. Χτυπάει το κουδούνι…

– «Ναι; Ποιος είναι;», ρωτά η κυρία.

– «Μπάμπης. Τέντες», απαντά ξερά ο τεντάς.

– «Στον 4ο».

Ανεβαίνει πάνω και η κυρία του ανοίγει.

– «Καλή σας ημέρα».

– «Μέρα. Μπάμπης. Τέντες», απαντά ο τεντάς.

– «Από δώ από δω. Περάστε».

Βγαίνει στο μπαλκόνι ο Μπάμπης, ανεβαίνει στη σκάλα και λέει στη κυρία:

– «Φραπέ. Γλυκό».

Πάει η κυρία να του φτιάξει. Όταν επιστρέφει…

– «Και νερό. Κρύο», της λέει ο τεντάς στο ίδιο απότομο ύφος.

Πάει η κυρία να του φέρει και νερό ώσπου ακούει το κουδούνι.

– «Ναι;», ρωτάει από το θυροτηλέφωνο.

– «Μπάμπης. Τέντες».

– «Μα έχει έρθει ήδη ένας… Εσείς ποιος είστε;»

– «Μπάμπης. Έπεσα».