Φωτό απο το blog «2 Ellines stin India«
Κάποτε ήταν ο Σαδίκ.
Ινδός στην καταγωγή, περήφανος άνθρωπος.
Στο χωριό του δάσκαλος, τα παιδιά τον σέβονταν, οι γονείς τους τον τιμούσαν. Κάθε εβδομάδα, ένα απο τα παιδιά του έφτανε με κάποιο δώρο (ένα μήλο, λίγο ψωμί) – όχι γιατί το χρειαζόταν, αλλά απο σεβασμό.
Μάθαινε τα παιδιά τους τιμή και αξιοπρέπεια.
Με την γυναίκα του είχε κάνει 3 παιδιά. Το ένα, απο την ανέχεια δεν άντεξε – στα τρία του πέθανε.
Το χωριό όμως, ερήμωσε. Ούτε πεσκέσια, ούτε μισθός.
Ο μικρότερός του γκρίνιαζε, αλλά το ψωμί έφτανε για δύο – όχι για τρεις. Κόβανε απο το δικό τους, και ο μικρότερος έτρωγε – αλλά πάλι γκρίνιαζε.
Ο αδελφός του Σαδίκ του το είχε πει πολλές φορές – έλα στην Αθήνα. Θα βρεις δουλειά – χειρωνακτική βέβαια, καμία σχέση με σχολεία και μικρά παιδιά, αλλά το μεροκάματο βγαίνει. Αμα χρειαστείς ζητιανεύεις – δίνει εκεί ο κόσμος.
Και ο Σαδίκ το πήρε απόφαση – και ήρθε.
Ήταν ο αριθμός χωρίς υποδιαστολή.
Πέρασαν πέντε χρόνια. Έμενε με την γυναίκα του μαζί με άλλους επτά στο ίδιο διαμέρισμα. Φαγητό υπήρχε, αλλά απο τα άπλετα χωράφια του χωριού του ήταν κλεισμένος σε ένα τσιμεντένιο κελί.
Την Τετάρτη, ο μικρός ανέβασε πυρετό. Είχε και άλλους, παλιότερα, αλλά ο Σαδίκ δεν είχε λεφτά για γιατρό, του έδινε μία ασπιρίνη.
Τώρα όμως ο μικρός δεν ήταν καλά.
Το πήρε αγκαλιά, και τον πήγε στο νοσοκομείο.
Εσύ τώρα φίλε αναγνώστη, καλείσαι να διαλέξεις το μέλλον του:
Ενα, τα νοσοκομεία είναι όλα ιδιωτικά.
Η επίσκεψη στα εξωτερικά ιατρεία κοστίζει €70 (όλα καλυμένα, συν ΦΠΑ.)
Αφου δεν έχει λεφτά ο Σαδίκ, το παιδί δεν μπορεί να το κοιτάξει κανείς – πάνω απο όλα, το κέρδος του νοσοκομείου.
Έχει άλλωστε μετόχους και επενδυτικό κοινό να σκεφτεί.
Το παιδί του Σαδίκ πεθαίνει – αλλά εσύ δεν έχασες ούτε ένα ευρώ, καθώς είναι όλα ιδιωτικά και δεν χρηματοδοτούνται απο το δημόσιο.
Δύο, το Δημόσιο νοσοκομείο αναλαμβάνει να περιθάλψει το παιδί του Σαδίκ. Ο Σαδίκ δεν χρειάζεται να πληρώσει ούτε να ανησυχεί για αυτό, καθώς εσύ με το ένα ευρώ σου κάλυψες τα έξοδα της νοσηλείας του.
~
Το post αυτό, δημιουργήθηκε απο τις σκέψεις του George στο post με τίτλο «Δημοσιο-γραφία«. (Απολογούμαι: Δεν συνηθίζω να απαντώ σε post με post, αλλά οι σκέψεις μου δεν θα χωρούσαν σε ένα απλό comment).
Η γνώμη μου:
Το Δημόσιο δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Αν έχει αποκτήσει ένα κακό όνομα, έχει να κάνει με αυτούς που ψηφίσαμε και το διοικούν τόσα χρόνια.
Το να το καταργήσεις δίνοντας τα πάντα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, αποδέχεσαι οτι όλα θα έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το κέρδος.
Αν δεν υπάρχει το κέρδος τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Τίποτα δεν θα είναι πάνω απο το χρήμα.
Ουτε καν η ζωή του παιδιού του Σαδίκ.
Δεν είναι, ούτε ήταν, ούτε μπορεί να γίνει πιο απλό απο αυτό.
~
Υ.Γ. Δεν λέω οτι το Δημόσιο είναι ο μόνος δρόμος, ούτε οτι είναι καλό. Λέω οτι αν κάτι βρωμάει δεν φταίει η λογική του Δημοσίου, αλλά (κατ’ αρχάς) η κεφαλή του. Αν έχει πάθει γάγγραινα το δάχτυλο δεν κάνουμε ευθανασία στον ασθενή, έτσι δεν είναι; Ε, αν το Δημόσιο είναι άπληστο ή βρώμικο η επόμενη επιλογή δεν είναι να το καταργήσουμε.
Είναι η πιο δύσκολη. Να το καθαρίσουμε.
Loading...
🙂
Οπως (ίσως) θα έχετε ακούσει, αύριο οι 
Μου το έστειλαν με mail, αλλα ψάχνοντας τον αρχικό συντάκτη του το βρήκα και 
