Απο το παρόν blog, ανακοινώνεται ο αρραβώνας μεταξύ του Αρκούδου -παύλα- Ιωάννη, και της Ελεάνας.

Και στα δικά σας (όσοι/ες γουστάρετε).

Επισημάνσεις:

– Το ζεύγος είναι πολύ ερωτευμένο,

– οι βέρες είναι μισές-μισές (λευκόχρυσο/χρυσό) και ματ (αν δεν το δείχνει επαρκώς η φωτογραφία)

– η ημερονηνία του γάμου μένει να ανακοινωθεί (όπως και το αν θα ψήσω την Ελεάνα για να σας την πω και εσάς, και να κάνουμε μπούγιο)

– το ζεύγος είναι πολύ ερωτευμένο,

– ο αρραβώνας έγινε σε κλειστό οικογενειακό κύκλο, την Κυριακή,

– και ο γράφων θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που γνώρισε αυτήν την κοπέλα.

Εις αύριον τα σπουδαία.

Η Καθημερινή απέκτησε έναν καινούργιο (μόνιμο) αναγνώστη:

Μαζί με κάθε φύλλο, απο Τρίτη μέχρι και Παρασκευή, δίνει εντελώς δωρέαν επεισόδιο της σειράς «Μάλιστα κύριε Υπουργέ», που είναι αφάνταστα κωμική, διαχρονική και εφυής (και ο τρόπος που κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει Αγγλικό Χιούμορ).

Έχασα τα τέσσερα πρώτα, και ήδη έχω επικοινωνήσει με την Καθημερινή για να τα αποκτήσω.

Όσο είναι δωρεάν, θα φροντίσω να μην λείψουν άλλα απο την συλλογή μου.

Όσοι ξέρετε την σειρά, ξέρετε και τι πρέπει να κάνετε (μα, να το αγοράζετε βρε κουτά!)

Για όσους κάτι πάει να πει, αλλά είναι λίγο θολό, δείτε ιντερνετικό αφιέρωμα.

Για όσους δεν λέει τίποτα αυτό το νταβαντούρι, δοκιμάστε αγοράζοντας μία Καθημερινή: αν δεν σας αρέσει, μην ξαναπάρετε.

Κάντε το όμως νωρίς, γιατί -που θα πάει- θα τελειώσει τούτο το δώρο…

Αναδημοσιεύω απο το ΕΘΝΟΣ, με τα δικά μου σχόλια σε παρένθεση:

Eξιτήριο αντί για εντατική
«E» 29/9

Περιφορά θανάτου από νοσοκομείο σε νοσοκομείο βιώνει ένας βαριά τραυματισμένος Πακιστανός.

Aν και φέρει βαριές εγκεφαλικές και λοιπές κακώσεις, δύο νοσοκομεία του EΣY τον «απέβαλαν» θεωρώντας ότι δεν έχουν πια να του προσφέρουν τίποτε! Tον παρέπεμψαν δε σε μία μικρή, συμβεβλημένη με το IKA κλινική, η οποία δεν διαθέτει ούτε Mονάδα Eντατικής Θεραπείας…

H περιπέτεια του Xουσεϊν Pαφακάτ ξεκίνησε στις 15 Iουλίου, όταν τραυματίστηκε πέφτοντας στην οικοδομή όπου εργαζόταν (Ηταν ασφαλισμένος; Φορούσε τα απαραίτητα για την ασφάλειά του; Ελέγθηκε η επιχείρηση ή ο εργοδότης του;). O 30χρονος άνδρας διακομίστηκε με ασθενοφόρο του EKAB στο KAT και οι γιατροί διέγνωσαν σοβαρές κακώσεις στον εγκέφαλο, στην κοιλιά και στον θώρακα.

Λόγω της βαρύτητας των τραυμάτων, του έκαναν τραχειοτομία και τον εισήγαγαν για νοσηλεία στη Mονάδα Eντατικής Θεραπείας. Mετά την έξοδό του από τη μονάδα, η νοσηλεία του συνεχίστηκε στη θωρακοχειρουργική κλινική του νοσοκομείου.

Παρά τη βαρύτητα της κατάστασής του, την περασμένη Tρίτη, οι θεράποντες γιατροί του KAT αποφάσισαν να του δώσουν εξιτήριο! (Γιατί;) Mε έγκριση του επόπτη του IKA (Ποιός; με ποιό αιτιολογικό;), ο άνδρας μπήκε σε ασθενοφόρο προκειμένου να διακομιστεί σε άλλο νοσοκομείο (Ποιό;).

Kατέληξε στην «Παμμακάριστο», όπου δεν έγινε δεκτός (Γιατί; απο ποιόν;) και διακομίστηκε με το ίδιο ασθενοφόρο στη μικρή κλινική «Γαληνός», η οποία είναι συμβεβλημένη με το IKA. H κατάστασή του άρχισε να επιδεινώνεται και ζητήθηκε να διακομιστεί σε νοσοκομείο του EΣY, προκειμένου να έχει πλήρη περίθαλψη (Έγινε αυτό; Που νοσηλεύεται τώρα ο άνθρωπος;). Eνδεικτικό είναι ότι στη συγκεκριμένη κλινική εφημερεύει μόνον ένας γιατρός κάθε βράδυ, ενώ δεν υπάρχουν κατάλληλα οργανωμένα τμήματα για να φροντίζουν την τραχειοτομία και τα άλλα σημεία του σώματός του που είναι «ανοικτά» (και τότε γιατί νοσηλεύτηκε εκεί εξ’αρχής;).

Mιλώντας στο «Eθνος», ο διοικητής του KAT κ. Kώστας Δημητρόπουλος δήλωσε ότι οι θεράποντες γιατροί έδωσαν εξιτήριο, θεωρώντας ότι χρειάζεται μία κλινική για χρόνια περιστατικά (Τι έκαναν για να νοσηλεύτει σε τέτοια κλινική; ).

Ποιός δεν ντρέπεται απο τέτοια άρθρα; Αν πεθάνει ο άνθρωπος, ποιός θα πάει φυλακή;

Πολλές φορές η ζωή μου τα φέρνει έτσι, που όταν το σκέφτομαι χαμογελάω για τους λόγους που μου δίνει να γράψω σε τούτο το blog.

Ένα)

Φίλοι μου στέλνουν (μαζικά θα έλεγε κανείς) το τραγούδι της Έφη Θώδη I will survive. Μου το στέλνουν για να γελάσω, όπως υποθέτω οτι γέλασαν και αυτοί.

Όσοι δεν το έχετε ακούσει και γουστάρετε, θα το ανεβάσω για να το κατεβάσετε..

Οι υπόλοιποι, που απλώς θέλετε να παραμείνετε στο θέμα χωρίς να μπλέκετε με downloads και ιστορίες μία μικρη περιγραφή:

Η Έφη Θώδη προσπαθεί να τραγουδήσει, χωρίς να έχει ούτε το αγγλικό, ούτε το accent.

~

Δύο)

Φίλη ετοιμάζεται να κατέβει στις Δημοτικές. Οι πρώτες (και τελευταίες) προσπάθειες, όχι να βγει, αλλά να μην πάει χαμένη η ευκαιρία να πει «συμμετείχα στις Δημοτικές, ως σύμβουλος» και έκανα ότι καλύτερο μπορούσα μοιάζουν με απέλπιδες.

~

Ενα και Δύο: μία αποτίμηση.

Πρέπει να είμαι μόνος έλληνας που γουστάρει την προσπάθεια της Θώδη. Πρέπει να είμαι ο μόνος έλληνας που δεν μένει στο «αει γοίλ σουρβάηβ» αλλά ευχαριστιέται με την προσπάθεια της τραγουδίστριας να διασκεδάσει και να περάσει καλά, κάνοντας ότι καλύτερο μπορεί.

Που προσπαθεί να πει αυτό το τραγούδι.

Έχει καλή φωνή, (πολύ καλή φωνή) αλλά όχι την προφορά; στα αρχίδια της. Το κάνει, και μπορώ (ή απλώς θέλω) να αντιληφθώ οτι το λέει με την καρδιά της. Οτι κάνει όλο το τραγούδι δικό της, παίζοντας λίγο με τον ήχο, με την χροιά, όσο μπορεί.

Μπράβο στην υποψήφια που κατεβαίνει χωρίς «κλίκες» και «μέσα». Η προσπάθεια δεν είναι αποτυχία – αν είσαι ειλικρινής, κανείς δεν μπορεί να γελάσει που προσπαθείς ή ελπίζεις.

Μπράβο σε όλους αυτούς που βγαίνουν τελευταίοι, χωρίς να έχουν απωλέσει ούτε την διάθεση, ούτε την σοβαρότητα. Σε αυτούς που δεν «πουλιούνται» σε αυτούς που δοκιμάζουν τα πάντα όσα θέλουν να δοκιμάσουν, χωρίς να τους απασχολεί αν θα τους κοιτάξει ο κόσμος και θα πει «κοίτα: ένας αποτυχημένος».

Μπράβο σε αυτούς που ζούν την ζωή τους, τραγουδώντας, πηγαίνοντας ως υποψήφιοι, ή απλώς κάνοντας κάτι που όλοι εμείς οι υπόλοιποι, με την φαυλότητα της ζωής μας θεωρούμε ως αυτοσκοπό το αποτέλεσμα, και όχι την προσπάθεια.

Δεν λέμε «θα προσπαθήσω να τραγουδήσω, όσο καλύτερα μπορώ» αλλά «θα γίνω τραγουδιστής, ο καλύτερος που μπορώ».

Δεν λέμε «θα προσπαθήσω να βγω Δημοτικός Σύμβουλος – η θα διασκεδάσω προσπαθώντας» αλλά λέμε «Θα προσπαθήσω να βγω πρωθυπουργός, περνώντας απο το Δημοτικό Συμβουλιο».

Και για να το πετύχουμε αυτό, το απώτερο, το «ουσιώδες», θυσιάζουμε στην πορεία άλλα, που κρίνονται πιο «ανούσια», όπως είναι η αξιοπρέπειά μας, ή η ιστορία μας.

Και ενώ ο σκοπός μας είναι καλύψουμε τα (άλλα, βαθύτερα) κενά μας, κάποιοι άλλοι διασκεδάζουν με την ζωή τους – με τις αποτυχίες και τις -ελάχιστες- επιτυχίες τους.

Καλή διασκέδαση Έφη, καλή διασκέδαση Ναυσικά.

Σε λένε Παναγιώτη – το αγόρι του Μάη. Ασημόμαλλος, γοητευτικός, μάγκας και με rχίδια.

Το οποιόν, κουφέτο για την πολιτική.

Είσαι νομάρχης Σαλλονίκης, σα να λέμε σχεδόν πρωθυπουργός συμπρωτεύουσας. Εδώ και αρκετό καιρό ο ..δήμαρχος – προεδρος Δημοκρατίας δεν ακούγεται, οπότε κάνεις παιχνίδι μόνος σου.

Κυριολεκτικά όμως.

Καποια στιγμή, βρίσκεσαι να είσαι κολλητός (να έχει το πολιτικό σου γραφείο, σαν να λέμε) με έναν τύπου Πανάγο (όχι αυτόν που φωνάζανε στον Ηλία του δεκάτου έκτου, αυτός ήτονε τίμιος. Άλλον Πανάγο έχεις κολλητό).

Βγαίνεις λοιπόν και λες: εγώ την φιλία μου την τιμάω.

Α;

Ορίστε;

Τον κατηγορούν το άνθρωπο (μεταξύ πολλών άλλων) ότι μεσολάβησε για να πάρει μίζα απο εταιρεία, στην οποία είχε μπει πρόστιμο, ωστε να μην της το βάλουνε.

Μεταξύ πολλών άλλων.

Και δηλώνεις οτι ο τύπος είναι …φίλος σου.

Α, μάλιστα. Δεν είχαμε αμφιβολία, αλλά δεν σε ρώτησε κανείς αυτό.

Αν σε τρακάρει κάποιος γνωστός μου, και εγώ είμαι ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας, και με καλέσεις στο δικαστήριο, τι θα πω;

«δεν μπορώ να σας πώ τίποτα, γιατί είναι φίλος μου – και εγώ την τιμάω την φιλία μου»;

Εγώ μπορώ να το πω, θα είναι όμως δίκαιο για σένα;

Και είσαι και δημόσιος υπάλληλος. Φτου σου καμάρι μου.

~

Και άντε, δεν έγινε τίποτα για αυτό – αν και για μένα είναι ανήθικο, και δεν γίνεται για λόγους φιλίας αλλά αυτοπροστασίας. Με δουλεύεις δηλαδή, αλλά δεν πειράζει.

Το να παραγγέλνεις όμως ως νομαρχία catering απο επιχείρηση στην οποία συμμετέχει η οικογένειά σου, ή να παραγγέλνεις σημαίες απο την επιχείρηση του αδελφού σου, ε, ρε φίλε είσαι προκλητικός.

Για μένα είσαι προκλητικά πολιτικά ανήθικος.

Και περιμένεις να σε ψηφίσω; Σοβαρά τώρα, περιμένεις να σε ψηφίσω;

Οχι βέβαια. Καλύτερα να αφήσεις τις νομαρχίες, και να πας κάπου που να σου ταιριάζει το περιβάλλον.

Είναι μία καλή ευκαιρία να γίνεις …βουλευτής.

Σε λένε Φώφη – σαν τον παππού σου τον Βαγγέλη.

Δουλεύεις -άγνωστο πως, και γιατί- στην Εθνική Τράπεζα.

Δημόσιο, ξέρεις τώρα.

Δουλεύεις, άρα πληρώνεσαι.

Κάποια στιγμή, κάτι γιατί το έχεις στο αίμα σου, κάτι γιατι έχεις ωραίο επώνυμο, κάτι γιατι είσαι ειλικρινής και θέλεις να αλλάξεις τα πράγματα, λες «θα κατέβω στην πολιτική»

Ωραία λόγια, και σταράτα.

Πας στο πρόεδρο, που είναι γιος και εγγονός προέδρου, και του λες «είμαι στην διάθεσή σου»

«Θέλεις νομαρχία;» σου λέει «θέλω» λες εσύ.

Παλεύεις, σκάνε κάτι τζίπ, κάτι τσικουεντέντο, κάτι επώνυμα, κάτι πρώην ανακατεμένοι με τον πολιτισμό -παύλα- αθλητισμό…

…βγαίνεις.

Οπέρ; Οπερ πλερώνεσαι τον μισθό της Νομαρχιακής Υπαλληλάρας.

Ναι, αλλά αυτόν της Εθνικής;

Τον ξεχάσαμε αυτόν. Όλοι οι υπόλοιποι πλην της Ανδρογυναικός.

Η οποία, όταν ματαξανάρχονται εκλογές, και επειδή το τζιπ είναι παρκαρισμένο, το θυμάται και το πετάει:

«Η μανδάμ πληρώνεται απο δύο ταμπλώ».

Εσύ τι κάνεις;

α) Λες «να με συμπαθάτε, λάθος, και να σας δώσω πίσω όσα έχω πάρει εδώ και τρία – τέσσερα χρόνια απο την Εθνική»;

β) Λες «να με συμπαθάτε, μου διέφυγε» και παραιτείσαι απο Νομάρχισα;

γ) Λες «ωπα μαλακία μου» και παραιτείσαι και απο τα δύο;

δ) Τιμάς τον πατέρα σου και την μητέρα σου και λες «Τι μιλάτε εσείς; αφου και εσείς τα ίδια κάνετε».

Για να δούμε. Δεν μιλάω νομικά, είσαι καλυμένη. ΗΘΙΚΑ μιλάω.

Ηθελες να αλλάξεις τα πράγματα; Δεν το βλέπω. Τα δούλεψες τα λεφτά που έπαιρνες απο την Εθνική; Αν ναι, τότε δεν ήσουν καλή νομάρχισα, αν όχι τα έπαιρνες χωρίς να κάνεις τίποτα. Εκτός και αν είσαι ισόβια υπάλληλος. Εδώ και τέσσερα χρόνια τα τρως (όσα είναι, δέκα ευρώ, που δεν είναι δέκα ευρώ, είναι ένας δικός μου μισθός, ξέρεις τι σημαίνει αυτό;) και κάνεις το κορόϊδο – ή μήπως πήγες στους της Εθνικής, και τους είπες «παιδιά, εγώ απο εδώ και μπρος πληρώνομαι ως νομάρχισα και δεν είναι σωστό να τα παίρνω»;

Οχι. Έκανες το κορόϊδο.

Άλλωστε, όλοι είχατε «βολέψει» να κρατήσει «νόμιμα» αυτό, μέχρι την 1/1/2007.

Είναι νόμιμο να παίρνεις λεφτά που είναι αδύνατο να τα δουλεύεις; Και μάλιστα, ΚΡΑΤΙΚΑ;

Αλλά, έχει και άλλο:

Σε πιάσανε.

Είτε ξεχάστηκες (και εγώ ξεχνιέμαι όταν μπαίνουν λεφτά στον λογαριασμό μου που δεν τα δούλεψα – λεφτά άλλων, που τα δουλεύουν σου θυμίζω) είτε το έκανες επίτηδες, σε πιάσανε στα πράσα.

Μαλακία σου και άστα – βράστα.

Είπες συγνώμη; Οχι. Επέστρεψες τα χρήματα; Ούτε λόγος.

Τι έκανες; Πέταξες λάσπη στους άλλους. Τα παίρνετε και εσείς, και μην μιλάτε.

Και περιμένεις, σοβαρά πες μου τώρα, περιμένεις να σε ψηφίσω;

Οχι βέβαια. Καλύτερα να αφήσεις τις νομαρχίες, και να πας κάπου που να σου ταιριάζει το περιβάλλον.

Είναι μία καλή ευκαιρία να γίνεις …βουλευτής.

Διαβάστε το ως το τέλος, είναι πολύ ενδιαφέρον:

«Στο κόμμα μας, πραγματοποιούμε αυτό που υποσχόμαστε.
Μόνο οι ανόητοι θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι
δεν αγωνιζόμαστε κατά της διαφθοράς.
Διότι, ένα είναι βέβαιο για μας:
Η τιμιότητα και η διαφάνεια είναι προϋπόθεση να πετύχουμε τους στόχους μας.
Αποδεικνύουμε ότι πλανάται όποιος πιστεύει πως
οι μαφιόζοι θα συνεχίσουν να μετέχουν στην κυβέρνηση όπως στο παρελθόν.
Διασφαλίζουμε, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, ότι
η κοινωνική δικαιοσύνη θα είναι ο κύριος σκοπός της διακυβέρνησής μας.
Παρά ταύτα, υπάρχουν ακόμα ανόητοι άνθρωποι που πιστεύουν πως
θα είναι δυνατόν να εξακολουθεί κανείς να κυβερνά
με παλαιοπολιτικά τερτίπια.
Όταν αναλάβουμε την εξουσία, θα κάνουμε το παν ώστε
να τεθεί τέρμα στις προνομιακές καταστάσεις και στην ευνοιοκρατία
δεν θα επιτρέψουμε σε καμιά περίπτωση
να πεθάνουν της πείνας τα παιδιά σας
Θα πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μας ακόμα και
να στερέψουν πλήρως οι οικονομικοί πόροι
θα ασκήσουμε την εξουσία ώσπου
θα έχετε καταλάβει ότι από δω και πέρα
είμαστε η «ΝΕ.ΠΟ», η «Νέα Πολιτική».»

Ωραία; Δεν μοιάζει σχεδόν ουτοπικό;

Διαβάστε τώρα από κάτω προς τα πάνω….
αρχίζοντας από την τελευταία γραμμή και ανεβαίνοντας γραμμή-γραμμή ως την αρχή.

Thanks George

Αστείο, αλλά στην πληροφορική ισχύει – τέσσερις καμμένους δίσκους έχω μέχρι τώρα στην δεκαετή ασχολία μου με τους υπολογιστές, αυτά που χρειαζόμουν τα βρήκα μόνο αν τα είχα μοιραστεί με άλλους.

Πως το λέγανε εκείνο το πρόγραμμα που χρησιμοποιούσα για να….

..έλα ντε; Όσα προγράμματα χρησιμοποιούμε πολύ, το κάνουμε σχεδόν μηχανικά, με αποτέλεσμα να προσπερνάμε την ονομασία ή την προέλευσή τους.

Τούτο δω δεν είναι post – με την στενή σημασία του όρου. Αφού χρησιμοποιώ διαρκώς καινούργια προγράμματα, θα το εμπλουτίζω κάθε φορά με κάτι νέο.

Και συνιστώ να κάνετε το ίδιο: σχολιάστε προτείνοντας προγράμματα άγνωστα στο ευρύ κοινό, που σας είναι απο χρήσιμα εώς απαραίτητα.

Και αν με το καλό (κακό) τα χρειαστείτε, θα ξέρετε τουλάχιστον που θα τα ξαναβρείτε…

Αρχίζω:

FlashNote

Μικρό (αλλά θαυματουργό) notepad που μένει πάντα ανοιχτό (ακόμα και όταν το κλέινεις) σώζει αυτόματα, και είναι επανέρχεται με έναν εύκολο συνδυασμό πλήκτρων – πολύ χρήσιμο για να κρατάς σημειώσεις.

http://softvoile.com/flashnote/?s=fn

Notes Holder

Επίσης για φύλαξη γρήγορων κειμένων – με άλλη λογική. «Αγκιστρώνεται» σε μία άκρη της οθόνης, και όταν το ακουμπάς εμφανίζεται. Σώζει το κείμενο αυτόματα, το χωρίζει ανα μέρα, και επίσης σημαντικό – έχει και υπενθύμιση.

http://notes.aklabs.com/

TaskBar Shuffle

Χρησιμοποιώ την μπάρα εργαλείων μου κάθετα, και όχι οριζόντια όπως όλος ο κόσμος. Αυτό μου δίνει μεγαλύτερη ευχέρεια, καθώς μπορώ να έχω περισσότερα αρχεία ανοιχτά. Το πρόβλημα όμως είναι όταν θέλω να κινούμαι γρήγορα, δεν θέλω να ψάχνω ποιο -απο τα πολλά- προγράμματα είναι αυτό που θέλω να χρησιμοποιήσω.

Την λύση δίνει το TaskBar Shuffle που επιτρέπει να μετακινείς (αλήθεια, γιατί δεν το έχει κάνει ακόμα η Microsoft? είναι τόσο απαραίτητο..) τα ανοιχτά σου προγράμματα (αρχεία, φακέλους) ωστε να αλλάζεις την σειρά τους, και να έχεις για παράδειγμα πάντα πρώτο το mail πρόγραμμά σου (ακόμα και αν το άνοιξες τελευταίο).

http://www.freewebs.com/nerdcave/index.htm

Stroke it

Προσομειώνει εντολές (άνοιξε, κλείσε, αντέγραψε άνοιξε αρχείο, κλπ) με κινήσεις του mouse. Μαθαίνεται δύσκολα, αλλά μετά γίνεται απαραίτητο…

http://www.tcbmi.com/strokeit/

CDEx

Απο τα καλύτερα προγράμματα CD ripping

http://cdexos.sourceforge.net

LockNote

Όσοι έχουν usb και μέσα του γράφουν passwords πρέπει να κατεβάσουν αυτό το πρόγραμμα. Δεν χρειάζεται εγκατάσταση, ανοίγει με έναν κωδικό, και λειτουργεί σαν ένα κανονικό notepad. Απαραίτητο εργαλείο για να φυλάτε ότι χρειάζεστε μακρυά απο αδιάκριτα μάτια…

http://locknote.steganos.com/

Folder Marker

Δεν μοιάζει χρήσιμο, αλλά δίνει μία ευκολία για να βρίσκετε γρήγορα ποιός φάκελος έχει τί. Δουλειά του, να χρωματίζει με εικονίδια τους φακέλους, ανάλογα με το περιεχόμενό τους (το ορίζετε εσείς).

Δεν χρειάζεται εγκατάσταση.

http://www.foldermarker.com/

UPDATE:

Audocity

Από τα καλύτερα προγράμματα για να «πειράζετε» mp3 αρχεία.

http://audacity.sourceforge.net/

Vsubst

Πρόγραμμα για να ορίζετε τα folder που θέλετε να εμφανίζονται σαν σκληροί δίσκοι. Βολεύει σε προγραμματισμούς, κλπ

http://www.ntwind.com/software/utilities/visual-subst.html

~

Όλα τα προγράμματα είτε είναι απολύτως δωρεάν, είτε έχουν και δωρεάν (lite) έκδοση.

Περιμένω τα δικά σας (και προσθέτω και άλλα δικά μου).

Είναι δυνατόν;

Είναι και αυτό μια λύσις. Όταν έρθει η ώρα, υπόσχομαι να το σκεφτώ και εγώ :D.

Ξαφνικά, που λέτε, ανακαλύψαμε την πυρίτιδα. Όλοι στην Ελλάδα μάθαμε οτι υπάρχει καρτέλ στην αγορά γάλακτος. Λες και δεν το ξέραμε, λες και μας είπαν κάτι για το οποίο ούτε υποψία δεν περνούσε από το μυαλό μας.

Σε λίγο θα μας πουν οτι υπάρχει καρτελ και σε άλλες αγορές, όπως των φρούτων και θα πέσουμε απο τα σύννεφα. Όχι και τόση υποκρισία, αδέλφια… Έλεος!

Έτσι τα γράφει το Ποντίκι εχθές, και εγώ έχω να συμπληρώσω:

Αμ στο πετρέλαιο; Αμ στο κόστος των τηλεπικοινωνιών; Αμ, αμ, αμ…

Αλλά δεν τσαντίστηκα με το ότι κλείνουμε τα μάτια μας. Όχι δα. Με την υποκρισία τσαντίστηκα και κάθομαι να γράψω τούτο δώ…

Είναι που λέτε, τα καρτέλ…

Αγοράζουν το γάλα 30 λεπτά το λίτρο – το πουλάνε 1,20 και βάλε.

Το ίδιο στα οπωροκηπευτικά, στο κρέας, στο πετρέλαιο παντού. Τα ‘παμε αυτά.

Μας κοιτάει με κακόμοιρο ύφος ο γεωργός και ο παραγωγός, και λέει «τι να κάνω παιδί μου, δεν βρίσκω να το πουλήσω αλλιώς, θα το δώσω όσο θέλουν».

Και τον λυπάσαι τον κακομοίρη, και λες «ρουφιάνες εταιρείες», και πας μετά στην ΕΒΓΑ της γειτονιάς σου, και παίρνεις το γάλα σου, και λες είναι γάλα τώρα αυτό; νεροζούμι είναι, και άμα βρεις μπουκάλι με αληθινό γάλα, το πλερώνεις και 2-3 ευρώ αμα λάχει γιατί έτσι είναι το γάλα το αληθινό με την πέτσα του.

Καλά ως εδώ; καλά. Κράτα το κακόμοιρο ύφος του παραγωγού ε; έχει σημασία.

Διαβάστε τώρα σε τι κινητοποιήσεις μπαίνουν οι παραγωγοί μας που αδικούνται:

Μυστική συμφωνία «τιμής» μεταξύ των γαλακτοβιομηχανιών, που εξαναγκάζει τους γαλακτοπαραγωγούς να δέχονται τις εξοντωτικές γι’ αυτούς και τη βιωσιμότητα των μονάδων τους τιμές, κατήγγειλαν τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής Αγελαδοτρόφων Ελλάδας, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Θεσσαλονίκη.

«Η μέση τιμή αγοράς γάλακτος από τον παραγωγό, που διαμορφώνεται περίπου στα 0,33 ευρώ ανά λίτρο, είναι εξοντωτική, όταν το κόστος παραγωγής ανέρχεται σε 0,36 ευρώ το λίτρο» επισήμανε το μέλος της Επιτροπής, Γιώργος Κεφαλάς.

Απαπα..

Αυτά γίνονται μέχρι τώρα. Έπρεπε να γίνουμε κώλος για να βγει κάποιος να τα πει…

Περιμέντε όμως, έχει και συνέχεια:

Για το λόγο αυτό, οι αγελαδοτρόφοι ζητούν να επανέλθουν οι τιμές στο ύψος που ήταν πριν από τις μειώσεις και για το επόμενο έτος αίτημά τους είναι η τιμή ανά λίτρο να διαμορφωθεί στα 0,40 ευρώ.

Ωπ! Λένε «θέλουμε ποιο πολλά, γιατί τα δικαιούμαστε». Μάλιστα.

Με μία μικρή διαφορά: Αν αυξηθεί η τιμή του παραγωγού, πόσο θα αυξηθεί η τιμή του προϊόντος;

Λένε δηλαδή οι παραγωγοί: «Επ! θέλουμε και εμείς μερίδιο απο τα κέρδη».

Σωστό θα μου πείτε. Δεν αντιλέγω.

Η εκβιαστική συμπεριφορά των γαλακτοβιομηχανιών αναγκάζει πολλούς γαλακτοπαραγωγούς να αποσυρθούν. Μάλιστα, ο κ. Κεφαλάς σημείωσε πως «πριν από δέκα χρόνια υπήρχαν περίπου 19.500 γαλακτοπαραγωγοί σε όλη την Ελλάδα, ενώ φέτος ανέρχονται σε 6.500».

Όσο για το μέγεθος της παραγωγής αγελαδινού γάλακτος, αυτό ανέρχεται σε 820.000 τόνους ετησίως. Την ίδια ώρα, η κατανάλωση γάλακτος και γαλακτοκομικών προϊόντων στη χώρα ξεπερνά τους 1.200.000 τόνους.

Όλο το άρθρο απο το In.gr

Δηλαδή; Δηλαδή, οι παραγωγοί αποσύρονται. Πάνω απο τα 2/3 αποσύρονται. Όμως δεν βλέπουμε τα τελευταία χρόνια μείωση των τόνων γάλακτος. Συνεπώς; Συνεπώς, ούτε λιγο ούτε πολύ, οι παραγωγοί μειώθηκαν, τα ζώα όμως παρέμειναν σταθερά (ή και αυξήθηκαν). Και, αφού αυξήθηκαν τα ζώα, σημαίνει οτι κάποιοι επένδυσαν. Το 30% των παραγωγών που απέμεινε, πήρε το 110% (και βάλε) της παραγωγής.

Που βρήκατε τα λεφτά για αυτό;

Κάπου υπάρχει ψέμα. Αν η τιμή πώλησης διαμορφώνεται στα 0,33 ευρώ ανά λίτρο» και η τιμή κόστους «ανέρχεται σε 0,36 ευρώ το λίτρο» τότε ο παραγωγός χάνει, όχι; Αλλά αφού χάνει, γιατί επενδύει; και μάλιστα σε τρελούς ρυθμούς;

Και για να φτάσουμε στο ζητούμενο, γιατί ζητάει αύξηση της τιμής, χωρίς πρώτα να έχει εξασφαλίσει μείωση της τιμής του παραγόμενου προϊόντος;

Θα μου πεις, αυτοί καλά κάνουν, την δουλειά τους.

Θα σου πω, δεν είναι υποκρισία όμως; Μέχρι τώρα δεν κάναμε τίποτα για τα καρτέλ, και τώρα που έγινε θέμα αυξάνουμε την τιμή;

Εγώ σαν τελικός καταναλωτής, δεν πρέπει να γκρινιάζω που πίνω το νεροζούμι με 1,20?

Αφού έχει βρεξει καταρακτωδώς, και οι δρόμοι έχουν γίνει ποτάμια, και οι ουρανοί καθαρίσανε, με κόβει μία πείνα.

Λέω, δεν πάω να φάω; αφού σταμάτησε.

Κατεβαίνω κάτω, στο κτήριο, χωρίς ομπρέλα. Θα φάω κάτι στο καφέ που έχουμε μέσα στο κτήριο – συνεπώς, γιατί ομπρέλα;

Φτάνω στην πόρτα, αλλα είμαι ρέστος. Μόνεϊ μηδέν.

Πηγαίνω στο μηχάνημα ανάληψης.

Δεν μπορεί τώρα, ξεκουράζεται. Δεν δίνει ρευστό.

Υπάρχει άλλο ένα, κάπου 8-9 τετράγωνα μακρυά.

Λέω δεν γαμιέται, ούτε σταγόνα δεν πέφτει, θα πάω.

Μέτα το πρώτο τετράγωνο ψιχαλίζει.

Μέχρι το τέταρτο, βρέχει.

Μούσκεμα εγώ, πεισματάρης δεν γυρίζω πίσω. Θα φτάσω στο μηχάνημα ότι και αν γίνει.

Ποιο πεισματάρης ο καιρός, ρίχνει καρέκλες.

Φτάνω στο μηχάνημα, πάταγος:

Δεν δουλεύει.

Κάνω δέκα βήματα, πλεόν είναι πολύ δυνατή η βροχή, κάθομαι σε μία τέντα και περιμένω.

Τα δέκα πιο απολαυστικά και ξεκούραστα λεπτά της ημέρας… 🙂

Φίλε αναγνώστη, κάνε μου μια χάρη:

Πριν διαβάσεις αυτό το post, παίξε αυτό το κομμάτι.

~

Το κύμα παφλάζει αδιάφορα.

Μεγάλωσα στην Πάρο. Δηλαδή, δεν μεγάλωσα μόνο ηλικιακά, αλλά και ωρίμασα, αισθάνθηκα, έζησα.
Όλοι έχουν μιά πατρίδα στο μυαλό τους. Ένα μέρος που νιώθουν σπίτι. Εμένα είναι η Πάρος.

Εδώ έζησα την μάνα μου, τόσα χρόνια πριν. Ζήσαμε και αλλού, αλλά εδώ έζησα την μάνα μου. Δεν μου καθησαν ποτέ περισσότερες εικόνες, μυρωδίες, στιγμές απο εκείνη, απο όσες ζήσαμε μαζί, εδώ.

Μην ξεγελιέσαι αναγνώστη, τούτο το ποστ δεν είναι ούτε για την Πάρο, ούτε για την μάνα μου.

Τούτο το ποστ είναι για μένα.

~

Τέτοια λοιπόν έλεγα εχθές το βράδυ στην Ελεάνα. Νύσταζε, χασμουριόταν η καημένη – είδε και εξ’ αιτίας μου όλο το champions league, τον Ολυμπιακό για μένα, τις άλλες ομάδες για κάτι κάφρους διπλανούς.

Γυρίζαμε και της έλεγα για την μάνα μου, θεός σχωρέστη, και στιγμές με ένα υφασμάτινο σκάκι που είχε και παίζαμε.

Δεν καταλάβαινε πολλά, μούγκριζε «ναι» και «όχι» και «σ’απαπάω» – δικό μας αυτό. Περπατάγαμε ακρη του λιμανιού, γυρίζοντας απο τα Λιβάδια, αυτή κρύωνε, εγω ιδρωμένος απο την ζέστη των ονείρων μου. «Μόλις φτάσουμε» να μου λέει, «εγώ θα κοιμηθώ». «Αμ δε» την κοροϊδεύω εγώ «που θα κοιμηθείς» – το μυαλό της πάει στο πονηρό και γελάει. Εγώ όμως, το εννοώ.

Φτάνουμε κοντά στο σπίτι, έχει απο ώρα μπει στις δεκατρείς του μηνός, δεκατρείς γνωριστήκαμε, μηνιαία επέτειος.

Δεκαέξι μήνες μαζί.

Μιά ζωή, και μην το γελάς.

Κάθε μήνα, ένα μικρό δώρο. Απο κάρτα και λουλούδια, μέχρι σύνδεση για τον υπολογιστή με το κινητό.

~

Τούτο το ξημέρωμα του δέκατου έκτου λοιπόν, φτάνουμε στο σπίτι που μας φιλοξενεί.

Ένα σπίτι μακρυά απο αυτό που μεγάλωσα, και απέναντί μας η Αγία Άννα.

Της λέω σου έχω δώρο, για την επέτειο. Ξυπνά. «Είναι άδικο, εγώ δεν σου πήρα κάτι» μου λέει ναζιάρικα. «Δεν πειράζει», της λέω, «θα εμπνευστείς». Γελάει.

«Το θέλεις σήμερα;» της λέω. «Οχι» μου λέει. Μετά την τρώει: «Ναι». Το ξανασκέφτεται, νυστάζει: «‘Οχι»

«Ελα μωρέ» της λέω «καλύτερα να το δεις τώρα, να κοιμηθείς με αυτό αγκαλιά το βράδυ»

Με τα πολλά, πειθεται.

«Πρέπει όμως να το δούμε στην Αγία Άννα»

Έντάξει, πάμε έξω, το παίρνω μαζί, καθόμαστε.

Της λέω πόσο έντονα νιώθω εδώ. Της λέω πόσο μου λειπει η μάνα μου. Που δεν με είδε άντρα, παρά μόνο παιδί. Που δεν με ειδε να χαίρομαι και άλλο, να λυπάμαι και άλλο, να κλαίω, να γελάω.

Που δεν με είδε να την αγαπάω τόσο.

Που δεν με είδε να…

…και ανοίγω το δώρο…

…της κάνω πρόταση γάμου.

Θα με παντρευτείς καρδιά μου;

~

Δεν θα μπορούσε να γίνει πουθενά αλλού. Το ‘χα ταμένο.

Ξημέρωνε δεκατρείς Σεπτεμβρίου.

Ξημέρωνε άλλη μία μέρα.

Η πρώτη της κοινής μας ζωής.

~

Η Ελεάνα δάκρυζε. Εγώ φοβόμουν ευχάριστα. Ο ήλιος όπου να ‘ναι έβγαινε.

Το κύμα εξακολουθεί να παφλάζει – ποιο αδιάφορα, και ποιο γλυκά απο ποτέ.

.

..για μιά βδομαδούλα.

Βέβαια, αυτό δεν είναι ακριβές, αφού εκεί που θα είμαι, και θα γράφω, και θα postάρω.

‘Η εν πάσει περιπτώσει, μπορώ να το κάνω.

Αν θα το κάνω, είναι άλλο θέμα… 🙂

Αν το κάνω όμως, τα post μου θα μυρίζουν αιγαίο – εγγυημένα 🙂

Εις το επανιδείν.