Θα είμαι διακοπές, αλλά για να μην σας αφήσω έτσι….

Το θυμάστε; Πέτρα – ψαλίδι – χαρτί!

(Για τεχνικούς λόγους, μόνο στα αγγλικά…)

{{cookie}}

Δεν τα γράφω τώρα αυτά. Αν όλα πάνε καλά, αυτή την στιγμή που με διαβάζετε, κάνω camping, κάπου στην νότια Ελλάδα.

Αλλά είπα να κρατήσω μία επαφή, κάτι σαν αυτόματος τηλεφωνητής, να λέω ένα γεια, τόσο κόπο κάνατε και μπήκατε στο τσαρδί μου.

Γι’ αυτό, με την υπόσχεση οτι θα επανέλθω την επόμενη Δευτέρα (πρώτα ο Θεός), με φωτογραφίες και μυστικά γεγονότα, ας πούμε κανένα ανέκδοτο…

Δυο τύποι πήραν μια σκηνή και πήγαν διακοπές στην ακτή . Είχε όμως πάρα πολλά κουνούπια και αποφάσισαν να φύγουν . Πάνε σε ένα κοντινό λόφο και το βράδυ ο ένας βλέπει κάτι πυγολαμπίδες .

Τρέχει ξαναμμένος στον άλλο και του λέει :

– Τρέξε , τρέξε να φύγουμε , τα κουνούπια πήραν φανάρια και μας κυνηγάνε .

Δεν ήταν καλό, ε; Δίκιο έχετε. Θα σας πω τα δικά μου όταν γυρίσω..

τούτο το δωράκι για αυτούς που (έστω και προς το παρόν) μένουν πίσω:

Δεν έχω κάνει ποτέ κάμπινγκ.

Ποτέ.

Μια φορά μόνο, στον στρατό (μετράει αυτο;) που μας έβαλαν, χειμωνιάτικα, να κοιμηθούμε σε σκηνές, για μία εβδομάδα.

Και, για να γίνει ακόμα χειρότερο, είχαμε όλοι απολυθεί απο φαντάροι περίπου τρία-τέσσερα χρόνια.

Ως ιστορία έχει πλάκα, αλλά δεν είναι αυτή το ζητούμενο.

Δεν έχω κάνει ποτέ κάμπινγκ.

Αλλά την επομενη εβδομάδα, θα κάνω.

Εχω μία σκηνή, σχετικά μεγάλη, δανεική, έχω ένα sleepingbag που δεν με χωράει ολόκληρο, και τίποτα άλλο καμπιγκοειδές.

Και θα πάμε (μάλλον) Πελλοπόνησο. Δίπλα στο κύμα.

Εκτός απο Autan, έχετε καμιά ιδέα τι άλλο χρειάζομαι;

Για δώστε καμιά βοήθεια…

Μου το έστειλε ο Ανδρέας, και σας το παραθέτω αυτούσιο. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Η θεωρία ότι τα αθώα στρουμφάκια προβάλλουν την κομμουνιστική θεωρία κυκλοφορεί εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ενώ οι συνοδευτικές θεωρίες συνομωσίας (οτι δηλαδή είναι πράγματι φτιαγμένα έτσι απο τους σοβιετικούς για να έχουν τα παιδιά επαφή με τα κομμουνιστικα ιδεώδη) αντικρούονται ώς υπερβολικές, τα σημάδια ότι, ηθελημένα ή μή, το χωριό των αγαπημένων ηρώων των παιδικών μας χρόνων είναι στην πραγματικότητα μιά μικρογραφία της ουτοπικής κομμουνιστικής κοινωνίας είναι αδιάψευστα.

Αρχίζει πρώτα κανείς από το γεγονός ότι το χρήμα απουσιάζει από το στουμφοχωριό. Οι δουλειές έχουν μοιραστεί στα μισά περίπου στρουμφάκια που έχουν στερεοτυπικούς ρόλους μέσα στην στρουμφοκοινωνία: ο Προκόπης είναι οι εργάτες, ο Κηπευτής (farmer) είναι η αγροτική τάξη, ο Ζωγράφος και ο Ντορεμί οι καλλιτέχνες, ο Λιχούδης ο μάγειρας και ο Ράφτης είναι… ο ράφτης. Όλοι αυτοί κάνουν ο καθένας τη δουλειά του για όλα τα στρουμφάκια του χωριού χωρίς να ζητά αντάλλαγμα. Τα άλλα μισά στρουμφάκια είναι παραδείγματα ελαττωμάτων που η κοινωνία των στρουμφ βλέπει ως αρνητικά.

Ο Χουζουρης έχει την τεμπελιά του, ο Λιχούδης την λαιμαργία, ο Μελένιος τη ματαιοδοξία. Τα περισσότερα επεισόδια με κεντρικούς ήρωες τέτοιους χαρακτήρες έχουν ηθικό δίδαγμα το πόσο κακό είναι το αντίστοιχο ελάττωμα για τη στρουμφοκοινωνία. Και φυσικά το δίδαγμα το εκφράζει πολύ συχνά η συμβουλευτική φωνή του πάνσοφου Παπαστρούμφ. Ο «κόκκινος πατέρας» όλου του χωριού που φροντίζει για τη ευημερία αλλά και την ισότητα στο χωριό, είναι ο μοναδικός αξιωματούχος στο χωριό και ο μοναδικός που αναγνωρίζεται ως κοινωνικά ανώτερος από οποιοδήποτε άλλο στρουμφάκι. Συγκεκριμένα τα κόκκινα ρούχα του έχουν εμπνεύσει και το (σχεδόν σίγουρα retro-acronym) S.M.U.R.F. = Socialist Men Under a Red Father. Παρά την οπτική ομοιότητά του όμως με την επίσης γενειοφόρα φιγούρα του Μάρξ ο ρόλος του στη στρουμφοκοινωνία είναι ο ίδιος με του Στάλιν.

Η μεγαλύτερη βέβαια απόδειξη για τον παραλληλισμό με το σοβιετικό καθεστώς είναι ο Σπιρτουλης. Ο Σπιρτούλης είναι ο Τρότσκι. Λέει ότι είναι βοηθός (και διάδοχος σε ένα επεισόδιο) του Παπαστρουμφ, αν και σε ένα άλλο επεισόδιο κάνει ένα από τα πραξικοπήματα που έχουν γίνει στο στρουμφοχωριό και γίνεται βασιλιάς απουσία του παπαστρουμφ (τα μισά στρουμφάκια διοργανώνουν αντίσταση). Και φυσικά το κλασσικό πέταγμα του Σπιρτούλη απο το χωριό είναι παραλλησιμός με την εξορία του Τρότσκι.

Και ο Δρακουμέλ; Απλώς ένας κακός μάγος που κυνηγάει τα στρουμφάκια για να τα φάει; Να τα φάει απο ένα σημείο και μετά γιατί στα αρχικά επεισόδια θέλει να πιάσει έξι από αυτά για να τελειώσει το ξόρκι που θα του επιτρέψει να φτιάξει χρυσάφι. Έτσι κάποιος μπορεί να δει το Δρακουμέλ σάν ενσάρκωση του καπιταλισμού που σκοπό έχει να καταστρέψει την ουτοπική κοινωνία των στρούμφ για το κέρδος. Την Ψιψινέλ μπορούμε να τη δούμε ώς το προλεταριάτο-τον εξαρτώμενο εργάτη τον οποίο εκμεταλλεύεται το κεφάλαιο(Δρακουμέλ) ώστε να υλοποιήσει τα σχέδιά του.

Και βέβαια υπάρχουν συγκεκριμένα επεισόδια που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς ως επιχειρήματα. Το επεισόδιο με τα σοκολατένια νομίσματα είναι το πιό συχνά αναφερόμενο. Ο Δρακουμελ και η μαμά του στέλνουν το σατανικό σπόρο στην αυλή του Λιχούδη και φυτρώνει ένα δέντρο με σοκολατένια νομίσματα τα οποία δοκιμάζει ο Λιχούδης. Μετά αντί να τα μοιραστεί με τα αλλα στρουμφάκια (τι πιο φυσιολογικό στην κομμουνιστική κοινωνία) τα θεωρεί δικά του (ιδιοκτησία = καπιταλισμός) και τα πουλάει στα άλλα στρουμφάκια αντί απαραίτητων γι αυτά εργαλεία (τα βάρη του Προκόπη, την τσάπα του κηπουρού, τα εργαλεία του ξεφτέρη). Χωρίς αυτά η στρουμφοκοινωνία καταρρέει αφού δεν μπορεί να παραχθεί τίποτα. Η κατάσταση σώζεται μετά από παρέμβαση του παπαστρούμφ που εξηγεί στο λιχούδη ότι για την κατάσταση φταίει η παράλογη ανάγκη του να συγκεντρώσει πλούτο.

Σε άλλο επεισόδιο η αυτόματη μηχανή παραγωγής φαγητού του Ξεφτέρι οδηγεί τα στρούμφάκια σε υπερκατανάλωση με αποτέλεσμα να εξαντληθούν οι φυσικοί πόροι (στρουμφόμουρα). Ακολουθεί πανικός και την κρίση αποτρέπει ο Παπαστρούμφ μετά από καταστροφή της μηχανής με ένα πενταετές πλάνο… εεε.. δηλαδή με μια αποθήκη με φαγητό.

Πραξικόπημα στο χωριό γίνεται 2 φορές. Μία απο τον Σπιρτούλη και μία απο τη Στρουμφίτα που θέλει να γίνει «Βασίλισσα για μιά μέρα». Και τα δύο καταλήγουν σε μάχη που όμως σταματά ο Παπαστρούμφ βάζοντας τέλος σε ιδέες περί βασιλείας.

Η Στρουμφίτα τί ρόλο παίζει; Είναι πλήρως εξισωμένη στο Στρουμφοχωριό, άν και είναι το αντίθετο φύλο και προφανώς τα Στρουμφάκια μοιράζονται και αυτή και αρκούνται με μία όπως και τους φυσικούς πόρους, φαγητό κτλ.

Επίσης, το παρακάτω γίνεται πιό εμφανές στο Αγγλικό Version. Όλα τα στρουμφάκια αναφέρονται το ένα στο άλλο κολλάνε απο πίσω το ‘Smurf’ π.χ Papa Smurf, Handy Smurf, Brainy Smurf, Farmer Smurf, Painter Smurf. κάτι σαν το ‘Comrade Stalin’ δηλαδή.

Τέλος να σημειώσουμε ότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε πίστη σε θρησκεία ή κάτι άλλο στο Στρουμφοχωριό, Συνεπώς ούτε Ιερατείο και ναοί, και «Παπάς» Στρούμφ

Τελικά, στον παλιόκοσμο που ζούμε, τίποτα δεν είναι αθώο πια… 🙂

Τι υπέροχη μελαγχολία η σημερινή… Μοιάζει η μέρα με φθινόπωρο, δροσιά σχεδόν κρύα, συννεφιά και αέρας..

Μπορεί να φταίει που εχθές μελαγχόλησα λιγάκι με τα παιχνίδια, και θυμήθηκα Πάρο, παιδί..

…αλλά πάλι, μπορεί να είναι μόνο ο καιρός.

Αυτές οι μέρες μ’ αρέσουνε. Νιώθω μόνος μου. Μην με παρεξηγείτε, δεν θέλω να είμαι μόνος μου, αλλά είναι εικόνα Πάρου, πιτσιρικάς.

Εκεί, το φθινόπωρο φεύγαν όλοι. Έμενα μόνος μου θαρρείς στο νησί, εγώ, το κύμα και οι γλάροι.

Για να δεις τους γλάρους, πρέπει να δεις τον ουρανό.

Σκοτεινός, όχι τόσο απειλητικός, θαρρείς θυμωμένος ή παρεξηγημένος, μου έκρυβε το ήλιο που τόσο λαχταρούσα.

Δεν το ήξερε ο ουρανός, αλλά τον λαχταρούσα και αυτόν. Το νησί είχε εικόνα μαγική, γιατί είχε όλο ουρανό. Ζώντας αρκετά χρόνια στην Αθήνα, στο κέντρο, η μόνη διαδρομή που μου έδινε ουρανό ήταν η Βαλτετσίου (αν δεν κάνω λάθος). Αυτον τον δρόμο ανέβαινα, κάθε πρωϊ, για να πάω σχολείο. Οταν έφυγα απο την Αθήνα κατάλαβα οτι ήταν και ο μόνος ουρανός της ημέρας.

Και στην Πάρο – όλο ουρανός. Συχνά, σήκωνα το κεφάλι μου για να τον αγναντέψω, το ίδιο απρόσιτος και μακρυνός όσο η θάλασσα, με τον το γκρίζο, φουρτουνιασμένο της θυμό, που δεν με ξεγελούσε.

Δεν είσαι θυμωμένη – ούτε και εσύ ουρανέ.

Δεν θυμώνανε μαζί μου – ήταν φίλοι, και ξεγελούσαν τους άλλους. Αυτούς που τρομάζανε με τον -δήθεν- θυμό τους, και τους αποφεύγανε, και με αφήνανε μόνο μου στο νησί.

Χα, τρομαγμένα πουλιά. Εγώ ήξερα θαρρείς να κοιτάω πιο πέρα απο τον θυμό τους, να κοροιδεύω τα κύμματά τους – το κάνω ακόμα, στον Παρασπόρο, που κάνω βουτιές στα μποφόρια, και μιλάω στα κύμματα, ακόμα, τριαντατόσο χρονώ άνθρωπος.

«μόνο αυτό έχεις;» φώναζα στα κύμματα, που καλοκαιριάτικα φτάνανε τα ενάμιση-δύο μέτρα ύψος.

Μα το φθινόπωρο ήταν αλλιώς. Το κύμα δεν ήταν δυνατό, ήταν σκούρο και απειλητικό, και ταρακουνούσε όποιον τολμούσε να πατήσει το πόδι του στο νησί.

Και εγώ ήξερα οτι έτσι το έκανε, του έβγαινε η πίκρα για όλους αυτούς που το τσαλαβουτούσαν στις καλές του, λίγες μέρες πριν, στο ηλιόλουστο πύρινο καλοκαίρι, και αμφισβητούσαν την οργή του. Ήξερα οτι έτσι το έκανε, και δεν θα θύμωνε για πολύ, ούτε θα πικραινότανε πολύ – καταλαβαινόμαστε καλά με το κύμα και τον ουρανό.

Το κοιτούσα και με κοιτούσε και αυτό.

Απο ψηλά, μοναχό σε ενα τεράστιο νησί, όλο κρυψώνες και φωλιές, σπηλιές και σκιές δέντρων, ένα παιδί το κοιτούσε με θάρρος και κατανόηση.

Καταλαβαινόμασταν καλά τότε.

Που και που, σαν σήμερα, κάνει πάλι την εμφάνισή του αυτός ο ουρανός, (και είμαι σίγουρος, κάπου μακρυά και αυτό το κύμα) και μου χαρίζει το βλέμμα του.

Σταματώ. Παρατάω την δουλειά και πάω μιά βόλτα.

Θαυμάσια, μελαγχολική ημέρα.

Εν μέσω mundial, έπεσε στα χέρια μου το PC Magazine (τεύχος Ιουλίου). Δηλαδή, τι έπεσε, το αγόρασα κανονικά.

Μου γυάλισε μία προσφορά ενός προγράμματος – του SmartStore.biz (http://www.smartstore.com) το οποίο αποδείχθηκε περισσότερο πολύπλοκο και λιγότερο παραμετροποιήσιμο απο ότι περίμενα. Τι να πεις, δοκιμαστικό ήτανε, δεν τρέχει τίποτα.

Underground όμως, έπεσα σε μία προσφορά που είχε αρκετό ενδιαφέρον. Το περιοδικό, δίνει demo το παιχνίδι Sensible Soccer 2006.

Και εδώ ξεκινάει η ιστορία μας.

Άπειρες ώρες sensible. Άπειρες. Άλλαζα ονόματα, έκανα μεταγραφές, έφτιαχνα ομάδες, πήγαινα στο mundial με την Ελλάδα, το κατακτούσα, πρωταθλήματα, κακό…

(Λίγο ιστορία για αυτούς που μπορούν να καταλάβουν, τους άνδρες κυρίως: το Sensible ήταν το πρώτο παιχνίδι, ιστορικά, στο οποίο μπορούσες να έχεις ξανθούς και μαύρους παίκτες. Έτσι λύθηκε το πρόβλημα του Μπατίστα.)

Πολλές εργατοώρες (που κατά τα άλλα θα μπορούσαν να είναι χρήσιμες).

Πριν απο αυτό, ώωωωρες Goal.

(Ιστορία: το πρώτο παιχνίδι με μεταγραφές παικτών, και ατομικά στοιχεία για τον καθένα)

Και πριν απο αυτο, ώωωωωωωωωωρες Kick Off.

(Ιστορία: το πρώτο παιχνίδι στο οποίο η μπάλα δεν έμενε κολλημένη στα πόδια του παίκτη, αλλά έπρεπε να την σπρώχνει).

Και πριν απο αυτό, άαααααααααααπειρες ώωωωωωωωωρες Match Day 2 και Emilio Budragenio και πάει λέγοντας.

Θυμαμαι μάλιστα στο Match Day οτι έγραφα τετράδια με τα αποτελέσματα (που να είναι τώρα αυτά) και τις ομάδες.

Μια ζωή ποδόσφαιρο (ηλεκτρονικό, μην φανταστείτε).

Θα δοκιμάσω το καινούργιο Sensible.

Αλλα κάτι μου λέει, οτι αυτό που θα του λείπει δεν μπορώ να το ξαναβρώ.

Και αυτό λέγεται Παιδική Χαρα.

So be it, ακόμα παιδί είμαι (και τρώω τις ώρες μου σε πιο εξελιγμένα και σοβαρά πράγματα, όπως είναι το Pro Evolution Soccer…) 🙂

Links για αυτούς που είναι ακόμη παιδιά: Πλήρη συλλογή παιχνιδιών του Amstrad, με δυνατότητα να τα κατεβάσετε στον υπολογιστή σας, και ένα πρόγραμμα για να τα τρέξετε..!

Ρετρό: Το Another World, για Amiga. Απο τα ελάχιστα παιχνίδια που πάλεψα να τα τελειώσω…

Όλα ξεκίνησαν απο ένα mail που έλαβα απο τον Νίκο Ανδρουλακάκη.

Έγραφε:

Η συσκευή του κινητού σου τηλεφώνου έχει ένα 15ψήφιο κρυφό αριθμό σειράς, που αποτελεί την ηλεκτρονική ταυτότητα της συγκεκριμένης συσκευής.

Σε περίπτωση λοιπόν κλοπής του τηλεφώνου σου, η εταιρία που σου παρέχει τη σύνδεση (panafon, telestet,cosmote) μπορεί με τον αριθμό αυτό να μπλοκάρει τη συσκευή, ώστε να είναι άχρηστη στον κλέφτη.

Μπορεί βέβαια να μην ξαναβρείς το κινητό σου, αλλά, αν το έκαναν όλοι αυτό, τότε δεν θα είχαν ενδιαφέρον οι κλέφτες για κινητά τηλέφωνα. Θα χάλαγε ένας από τους κρίκους της αλυσίδας: παραγωγή – κατανάλωση.

Για να βρεις τον κωδικό αυτό αριθμό της συσκευής σου, πληκτρολόγησε:

*#06# (αστεράκι, δίεση,μηδέν, έξη, δίεση)

θα εμφανιστεί ένας 15ψήφιος αριθμός, τον οποίο πρέπει να σημειώσεις σε ένα ωραίο χαρτάκι και να περιμένεις μέχρινα σου κλέψουν το τηλέφωνο! Στείλε αυτή την πληροφορία σε όσους μπορείς!

Με τον κίνδυνο να κάνω μαλακία, το δοκίμασα στο κινητό μου.

Πράγματι, μου εβγαλε έναν αριθμό, 15ψήφιο τον οποίο και σημείωσα.

Δεν έμεινα όμως εκεί. Έστειλα ερώτημα στην Cosmote, για το κατα πόσο αυτός ο αριθμός θα ήταν χρήσιμος:

Κυκλοφορεί ως φήμη οτι εάν μου κλέψουν το κινητό, και σας ενημερώσω το ΙΜΕΙ του κινητού μου, μπορείτε να προχωρήσετε σε πλήρη φραγή των κλήσεων που (μπορεί να) γίνουν απο αυτό το κινητό – ανεξαρτήτως ποια κάρτα sim θα χρησιμοποιήσει ο κλέφτης.

Υσχύει κάτι τέτοιο; εάν κρατήσω τον αριθμό ΙΜΕΙ του κινητού μου, τι άλλα στοιχεία χρειάζεστε για να προχωρήσετε σε μια τέτοια κίνηση;

Ευχαριστώ πολύ.

Την Παρασκευή το έστειλα, Δευτέρα (πριν απο λίγο) η απάντηση:

Αξιότιμε κύριε Αρκούδε,

Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε, που επικοινωνήσατε με την Εταιρία Κινητής Τηλεφωνίας COSMOTE, μέσω INTERNET, και για το ενδιαφέρον σας για την Εταιρία μας.

Σχετικά με το ερώτημα σας, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι την παρούσα χρονική στιγμή η COSMOTE δεν προβαίνει σε αναζήτηση, εντοπισμό ή μπλοκάρισμα συσκευής, μέσω του IMEI.

Στη διάθεση σας για οποιαδήποτε συμπληρωματική πληροφορία ή διευκρίνιση.

Με εκτίμηση,
Τμήμα Εξυπηρέτησης Πελατών

Κρατάω το «την παρούσα χρονική στιγμή», καθώς και το «σε αναζήτηση, εντοπισμό ή μπλοκάρισμα συσκευής» πουτ εγώ μεταφράζω «όχι τώρα αλλά ίσως αργότερα» αλλά και δεν θα το κλειδώνουμε μόνο, αλλά θα στο βρίσκουμε κιόλας.

Κάποτε, η (τότε) Panafon αν δεν κάνω λάθος είχε μία υπηρεσία στην οποία (απλοποιημένα το λέω, δεν θυμάμαι πολλά) αγόραζες μία συσκευή και σου έβρισκε ανα πάσα στιγμή το αυτοκίνητο σου που την είχες βάλει.

Δεν ξέρω τι έγινε αυτό, και αν ισχύει ακόμα.

Ερώτηση: Θέλουμε τέτοια υπηρεσία; (όχι οτι παιζει κανέναν ρόλο τι θέλουμε εμείς, αλλά λέμε τώρα)

Θα γλυτώσουμε μερικές κλοπές (με ότι συνεπάγεται αυτό) αλλά θα «πουλήσουμε» λίγη απο την ιδιωτικότητά μας.

Αναρωτιέμαι….

Προσπαθώ να το καλυτερέψω.. προς το παρόν, μόνο σε explorer φαίνεται σωστά (sorry ppl).

Η νέα γενιά επαναστατεί...










Πατέρα, να πάω στις πορείες;
Οχι παιδί μου, δεν ξέρεις τι γίνεται... Μπορεί να σου μοιράσουνε τίποτα ανθοδέσμες...




...και δεν τους λένε παιδιά των λουλουδιών για πλάκα.

Μου ψιθυρήσανε κάτι απίστευτα σήμερα….

Απόσπασμα απο τον Στάθη της Ελευθεροτυπίας:

Εδώ και λίγους μήνες είμαι συνδρομητής της ΤΙΜ (καρτοκινητό). Πριν ένα μήνα περίπου, άρχισα να δέχομαι καθημερινά 5-6 μηνύματα από το 1260 της ΤΙΜ με περιεχόμενο πολιτικές, αθλητικές, οικονομικές ειδήσεις και εορτολόγιο.

Αφού βεβαιώθηκα ότι δεν χρεωνόταν κάποιο ποσό στον λογαριασμό μου, δεν έδωσα παραπάνω σημασία.

Χθες όμως ήρθε το παρακάτω μήνυμα: 25/6/06, ώρα 10.36, 1260: θα συνεχίσετε να λαμβάνετε καθημερινά τις εορτές με χρέωση ευρώ 0,1 ανά ημέρα, αν θέλετε να απενεργοποιήσετε την υπηρεσία, στείλτε ΓΙΟ OFF στο 7030….

Πως το έκανε παλιά ο Χατζηχρήστος; «Μπήκατε τσάμπα, αλλά θα πληρώσετε για να βγείτε…». Κάποτε ήταν αστείο τώρα μερικοί θρασύτατοι το σοβάρεψαν…

Υπόψιν, ένα γράμα είναι στον Στάθη. Δεν ξέρω αν είναι και αληθινό, δεν έχω ΤΙΜ. Αν έχει συμβεί σε σας, περιμένω με ενδιαφέρον την αντίδρασή σας…

Όλο το άρθρο στην χθεσινή έκδοση του Ναυτίλου.

Τι έγινε ρε παιδιά; ο ένας υποκλέπτει, ο άλλος κλέβει…

Σας θυμίζω οτι έχω ξαναασχοληθεί με τις αλητείες τους….

Υ.Γ. – τεστ: πόσο είναι €0,1; Ένα λεπτο, ή δέκα λεπτά; Και γιατί δεν το γράφουμε σωστά 0,10 λεπτα του ευρώ; Και με το ΦΠΑ τι γίνεται;

Υ.Γ. Και ο vasnoe έχει ασχοληθεί με το θέμα…