Σήμερα λέω να καταπιαστώ με το θέμα τις ελπίδας. Ας πούμε οτι αφορμή είναι το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Λίβερπουλ.

Αναρωτήθηκα λοιπόν εχθές: απο τι τρέφεται η ελπίδα; Τι είναι αυτό που την κρατάει ζωντανή, δυνατή και παρούσα;

Πιστεύω οτι είναι η αγάπη. Η πίστη οτι αυτό που θέλεις να πετύχεις, αξίζει. Οχι μόνο οτι αξίζει αυτό, σαν στόχος, αλλά οτι το αξίζεις και εσύ.

Οτι είσαι ικανός να το πολεμήσεις, ακόμα και όταν όλα είναι εναντίον σου: η ελπίδα είναι η δύναμη των φτωχών.

Πόσα κερδίζεις ελπίζοντας; Νομίζω οτι το κυριότερο είναι η αξιοπρέπειά σου. Εκεί που είσαι «λίγος», γίνεσαι «ισάξιος». Αλλά και αυτό που ελπίζεις να γίνει κερδίζει: γίνεται ποιό μεγάλο, εφικτό, αγαπητό.

Πάντα πίστευα οτι τα πράγματα που αξίζουν, αξίζει να τα ποθήσουμε. Είτε είναι μία νίκη του Ολυμπιακού είτε οτιδήποτε άλλο, ότι ποθούμε πρέπει να αξίζει αληθινά για μας, να το διεκδικούμε – και όταν το χάνουμε να μην το απαρνιόμαστε.

Νομίζω οτι είτε χάσουμε, είτε κερδίσουμε, πρέπει πάντα να είμαστε ειλικρινείς: το ποθήσαμε γιατί άξιζε.

Η ελπίδα, η επιθυμία να το αποκτήσουμε είναι απο μόνη της κέρδος. Άλλωστε, πολλές φορές, αν είναι ειλικρινής, είναι το μόνο που αξίζει.

Ελπίζω δεν σημαίνει αρνούμαι την πραγματικότητα. Αντιθέτως, την βλέπω, την κατανοώ, αλλά πιστεύω σε μία άλλη, ποιό σπουδαία, σε ένα όνειρο.

Όλοι έχουν δικαίωμα όταν συναντούν τους πόθους τους να μην τους αφήνουν εύκολα. Όσο ποιό ακριβό αυτό που ζητάς, τόσο ποιό δικαιολογημένος είσαι.

Δεν είναι ανάγκη να είναι ακριβό για όλους, έτσι; Πόσο πολύτιμο είναι για σένα μετράει, και μόνο.

Και αν χάσεις; Συνεχίζεις, γνωρίζοντας οτι αυτό που κυνηγάς δεν σε πρόδωσε, ακριβώς γιατί έλπιζες, δεν απαιτούσες να κερδίσεις.

Όλοι έχουν δικαίωμα στην ελπίδα, ακόμη και όταν χαθούν όλα. Ακόμη και μετά απο αυτό. Όσο πιο πολύ αξίζει, τόσο πιο πολύ δικαιούσαι.

Ελπίζω. Γιατί αξίζει να είμαι εδώ.

«Κάποια πράγματα μου στράβωσαν τις τελευταίες μέρες, και δεν είμαι πολύ χαρούμενος.

Ε, εντάξει, δεν έρχονται όλα όπως τα περιμένεις – και αυτό έχει, όσο να πεις, μία μικρή επίπτωση στην ψυχολογία μου.»

Υ.Γ. Πρέπει να έγραψα τέσσερις φορές αυτό το post. Το ξαναδιάβαζα και δεν έβγαζα κανένα απολύτως νόημα. Μόνο το πάνω κομμάτι κρατάω, τα υπόλοιπα τα ξανασυντάσω ωστε να βγάζουν νόημα:

Ας τα πάρουμε απο την αρχή, ωραία και απλά:

«Είμαι down. Το είδα. Γέλασα. Να πάτε και εσείς. Να γελάσετε.»

Για ρίξτε μία ματιά… υπάρχει ζουμί σ’ αυτή την κουβέντα… Για πείτε καμια γνώμη…

Είχα πετύχει, στην Ακαδημίας (στην αρχή της, κοντά στην πλατεία Κάνιγγος) πριν από καιρό, κάδους ειδικούς για ανακύκλωση.

Ηταν χωρισμένοι στα τρία (πλαστικό, χαρτί, αλουμίνιο) με τρεις διαφορετικές σακούλες – για εύκολή και σωστή αποκομιδή των σκουπιδιών.

Είχα σκοπό να το κάνω και post – σε στυλ ‘μπράβο στον Έλληνα που αλλάζει’ ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Και την Παρασκευή, πέφτω σ’ αυτό:

Το καπάκι που χωρίζει συνεχίζει να υφίσταται – αλλά η σακούλα είναι μία, ενιαία, και όλα τα σκουπίδια καταλήγουν μαζί.

Είχα σκοπό να κάνω πλάκα, αλλά δεν έχω όρεξη σήμερα.

Γελάστε μόνοι σας.

Στην ιστορία αυτή έχω ακούσει πολλά – και ως γνωστόν, όταν ακούω πολλούς να μιλάνε, πετάγομαι να πω και εγώ την γνώμη μου:

1. «Ο Σαββας Τσιτουρίδης είναι ένας έντιμος πολιτικός (σύμφωνα με τον Τράγκα στον Alpha)».

Ωρε τι μας λες; Suprise! Εντιμος πολιτικός; Γιατι δεν τον βάλαμε στην γυάλα; Γιατί δεν τον δωρίζουμε στην επιστήμη να τον κλωνοποιήσουμε, να βγάλουμε και άλλους;

Το προφανές (και αυτό που ως πολίτης απαιτώ) ΔΕΝ αποτελεί δικαιολογία για ΤΙΠΟΤΑ. Δεν υπάρχει ‘πρότερος έντιμος βίος’ για υπουργό: first strike and you’r out, που λένε και τα αμερικανά…

2. «Είναι πατέρας, και νοιάστηκε για το παιδί του.»

Ο Τράγκας φώναζε και χτυπιόταν εχτες: «καταστρέψανε το σπίτι του, την οικογένειά του.» Ταυτόχρονα, έλεγε σε όλο τον κόσμο, ένα πρόβλημα υγείας που έχει ο γιός του, Κυριάκος, και το οποίο ο υπουργός το είχε κρατήσει κρυφό.

Ορίστε;

Δεν επιτίθεμαι στον Τράγκα, κάθε άλλο. Αλλά αν ο πατέρας έχει πρόβλημα γιατι το παιδί του έχει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, λυπάμαι, δεν νομίζω οτι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να λυθεί. Ειδικά αν ο πατέρας είναι ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ και θα μπορούσε να περάσει έναν νόμο, να πιέσει προς αυτήν την κατεύθυνση, ωστε και τα παιδιά των άλλων πατεράδων, που έχουν το ίδιο πρόβλημα, να βοηθηθούν, και ο ίδιος να μην είναι παράνομος.

Αντιθέτως, προτίμησε να πιέσει(αν πράγματι υπήρξε πίεση, γιατί γνωστοί του διατείνονται οτι απλώς αναζήτησε νόμιμη λύση), κάνοντας χρήση της βουλευτικής του ιδιότητας.

3. «Το έκανε για το παιδί του»

Αμα η κρήτη (η λεβεντομάνα) είναι νταχάου, καλά έκανε ο άνθρωπος.

Αλλά δεν νομίζω οτι είναι αυτό: Το παιδί χρειαζόταν την οικογένειά του, και ο άνθρωπος ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΞΕΒΟΛΕΥΤΕΙ.

Είναι απλό: στην ζωή μας, κάνουμε όλοι της επιλογές μας, και κρινόμαστε για αυτές. Όσο ποιο πλούσιες οι επιλογές, τόσες περισσότερες οι κρίσεις και τα διλλήματά μας.

Έχω έναν γίο που χρειάζεται να είμαι δίπλα του (για τον A-B λόγο); Είτε πάω εγώ εκεί, είτε έρχεται αυτός εδώ. Τί μου είναι ποιό εύκολο; τι είναι καλύτερο (για μένα, για αυτόν – ανάλογα με τις προτεραιότητες μου); Το κάνω.

Ο κύριος Τσιτουρίδης, το έκανε. Και κρίθηκε για τις επιλογές του.

4. «Καταστράφηκε»

Δύο αντιρήσσεις:

α. Να μην το έκανε. Don’t do the crime if you can’t do the time.

β. Σιγά την καταστροφή! σιγά το έγκλημα που έκανε! Μία παρατυπία είναι, σωστά παραιτήθηκε, το θέμα είναι λήξαν.

Δεν είναι δα και μεθυσμένος βουλευτής, να τρακάρει και να σκοτώνει κόσμο… (νομίζω;)

5. Τέλος, το διάβασα στο Βήμα, και το παραθέτω:

«[…] Αλλά επιμένω: ο Σ. Τσιτουρίδης είναι το θύμα. Θύτης είναι αυτός ο πρώην πρύτανης του Παντείου, που κλαυθμηρίζει στα τηλεοπτικά παράθυρα οτι δεν διέπραξε καμία παρανομία. Ενδεχομένως είναι αλήθεια. Δεν παρανόμησε. Και λοιπόν; Αυτό είναι το ζητούμενο; Ή μήπως το ζητούμενο για έναν ακαδημαϊκό δάσκαλο, δημόσιο λειτουργό και ευσυνείδητο πολίτη θα ήταν ακριβώς να μην ενδώσει και να μην υποκύψει;

Σκεφθείτε την εξέλιξη της υπόθεσης αν ο πρύτανης του Παντείου είχε απαντήσει στο διάβημα ενός υπουργού (που ήταν και πατέρας, άρα συναισθηματικά ευάλωτος) λέγοντας:

– Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, κύριε υπουργέ. Δεν θα έπρεπε να τα ζητάτε, δεν μπορώ να τα κάνω και δεν θα τα κάνω, προστατεύοντας πρώτα εσάς και τον γιό σας. […]»

Πρετεντέρης, που δεν τον χωνεύω. Αλλά είναι η καλύτερη άποψη που έχω ακούσει μέχρι σήμερα.

Αχχχχχχ…

Έχω στο σπίτι μου, λίγο απο την άμμο του νησιού, εδώ και αρκετά χρόνια. Πέρσυ, έφερα και λίγες πέτρες, πρόπερσυ είχα φέρει τα σπιτάκια.

Φέτος, εμπλούτισα την εικόνα με ένα κλαδί (απο μυστήριο φυτό)…

Δεν θα ησυχάσω αν δεν φέρω, σιγά-σιγά, όλο το νησί 🙂

ΥΓ.: Το κερί στο βάθος, είναι και αυτό εικόνα του νησιού. Που να σας εξηγώ τωρα…

Είχα μία κουβέντα εχθές με μία φίλη, που ξαφνιάστηκε ακούγοντας με να λέω οτι μπορώ να πω «σ’αγαπώ» στο τηλέφωνο στην κοπέλα μου, αδιαφορώντας για το που βρίσκομαι και ποιός με ακούει.

Αφου λοιπόν ξαφνιάστηκε εκείνη, αναρωτιέμαι μήπως υπάρχουν και άλλοι που ξαφνιάζονται.

Για εκείνους, για άλλη μια φορά αυτο-εκτίθεμαι:

Οταν αγαπάω, αδιαφορώ.

Αδιαφορώ ποιός με ακούει, αν με ξέρουν, αν χαμογελάνε ειρωνικά, αν θα με δουλέψουνε μετά – ή όχι.

Αδιαφορώ αν εκτίθεμαι, αν δίνω λαβή για σχόλια, αν ψυθιρίζονται κουβέντες – ή όχι.

Όσοι με ξέρουν, με αγαπούν.

Και όσοι με αγαπούν, με βλέπουν αν είμαι ερωτευμένος, αν αγαπώ και με χαίρονται (Γιατι όταν είμαι ερωτευμένος, φαίνομαι πολύ καλό παιδί :P).

Στην ζωή που επέλεξα να φτιάξω γύρω μου, στους φίλους μου που με περιτριγυρίζουν, στους γνωστούς που κάνω πλάκα, στον κόσμο που (ναι, ναι) γυρίζει γύρω απο μένα, το να αγαπώ είναι δώρο. Ενα πολύ σημαντικό δώρο.

Προσέξτε: σημαντικό το να αγαπώ, όχι να με αγαπούν.

Δεν ντρέπομαι λοιπόν να αγαπώ, δεν ντρέπομαι να ΔΕΙΧΝΩ οτι η κοπέλα που έχω απέναντί μου, είναι το αντικείμενο της λατρείας μου.

Είμαι περήφανος για την κοπέλα που αγαπώ.

Αν διαβάζεις λοιπόν, μην ξαφνιάζεσαι:

Όταν αγαπώ, είναι γιορτή.

Συμμετέχω φωνάζοντας, σιωπώντας.

Κλαίω για τους ανθρώπους που μένουν πίσω.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που απειλούνται από ένα πλάσμα τόσο αθώο, τόσο ακίνδυνο, τόσο καθαρό, τόσο μοναδικό – αντιδρούν με τόσο μίσος, τόση χαιρεκακία, τόση ανασφάλεια.

Ξένια, αν μετράει αυτό σε κάτι – οι φίλοι σου είναι μαζί σου.

Ο kuk με κάλυψε απόλυτα:

Στον παράδεισο.
«Καλά είμαι εδώ ρε γαμώτι, αλλά μου λείπει η Ξένια.»

Μια φορά ήταν ένας τύπος, που οδηγούσε το αμάξι του στην εξοχή. Ερημιές, ησυχία, ΜΠΑΜ! του σκάει το λάστιχο. Ρεζέρβα έχει, γρύλλο δεν έχει.

– «Οχι ρε γαμώτο», ατυχία, στην ερημιά πού να βρει κάποιον να τον βοηθήσει.

Στο βάθος, μακρυά, βλέπει ενα φως.

Θα πάω εκεί, λέει ο ήρωάς μας, όλο και κάποιος θα βρεθεί να με βοηθήσει.

Ξεκινάει λοιπόν, με κατεύθυνση για το σπίτι.

Στην διαδρομή, μονολογεί…

– «Βέβαια, δεν ξέρω ποιόν θα πετύχω εκεί, αλλά στην ερημιά είναι καλοί άνθρωποι, θα βοηθησουν.»

Περπατάει, είναι ένα χιλιόμετρο μακρυά.

– «Τώρα, απο την άλλη θα μου πεις, μπορεί να είναι κανένας παπούς με καμιά γιαγιά, που να ξέρουν αυτοί από αμάξια…»

…γύρω στα 800 μέτρα…

– «Ε, καλα, δεν χρειάζεται να ξέρουν και τίποτα – ένα γρύλλο χρειάστηκα, δεν θα τους κάνει και κόπο…»

…600 μέτρα…

«Δηλαδή! εντάξει – θα τους ενοχλήσω νυχτιάτικα, αλλά εγώ φταίω;! χάλασε δηλαδή το αμάξι κύριε, τι να κάνω; νομίζεις είχα σκοπό να σε ενοχλήσω;»

…300 μέτρα…

– «Ωχ αδελφέ… θα είναι και τίποτα χωριάτες, θα μου σπάσουνε και τα νεύρα, ‘τι θες εδω’ και ‘απο που έρχεσαι’ – λογαριασμό θα σου δώσω ρε φίλε; το αμάξι μου χάλασε, θα μου κάνεις και ανάκριση;»

…100 μέτρα…

– «Αμαν… φαντάσου δηλαδή, να μου βγουν και με καμία καραμπίνα! Να κινδυνέψω, κίολας, με τους κωλόγερους, για έναν παλιογρύλλο!»

…30 μέτρα, ανοίγει την πόρτα της αυλής…

– «Εντάξει, είπαμε! Αλλά όχι και να μου βάλουν την καραμπίνα στα μούτρα! δηλαδή, κύριε, οχι επειδή βρεθήκαμε σε πρόβλημα να μας γαμήσεις κιόλας!»

…φτάνει στην πόρτα, χτυπάει το κουδούνι…

– «Ακου να δεις! Ακου να δεις!! Χρειάστηκε ένας άνθρωπος την βοήθειά τους, να τον απειλήσουν κιόλας! Αλήτες! Βρωμοχωριάτες! Παλιόβλαχοι! Αντε μωρέ ποιός τους έχει ανάγκη τους παλιοκομπλεξικούς! Εναν γρύλλο χρειάστηκα και εγώ! Σιγά δηλαδή!»

…Μια γιαγιάκα ανοίγει δειλά την πόρτα. Βλέπει τον τύπο που είναι έξω φρενών:

«Τι θέλεις παιδάκι μου;» τον ρωτάει ευγενικά

– «ΒΡΕ, ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΕΣΥ ΚΑΙ Ο ΓΡΥΛΛΟΣ ΣΟΥ!»

Όποιος γέλασε, δεν κατάλαβε το ανέκδοτο.

Δευτέρα…

Δεν είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Κατ’ αρχάς, ήρθε μετά από ένα Σ/Κ που (ξανα) ταλαιπωρήθηκα από πέτρα στα νεφρά. Επίσης, ήρθε μετά απο ένα Σ/Κ που έπρεπε να περιμένω κάτι.

Ακόμα το περιμένω.

Δεν έχει σημασία τι, ξέρετε – σημασία έχει η αναμονή. Όταν γνωρίζει κανείς, ξέρει πως να αντιδράσει – είτε τα νέα είναι καλά, είτε είναι άσχημα. Η αναμονή είναι απο μόνη της όμως άσχημα νέα…

«Θα γίνει αυτό που θέλω;» ή «θα γίνει αυτό που θέλω να αποφύγω;». Ερωτήματα χωρίς απάντηση, καθώς όπως είπαμε, περιμένεις.

Και πλάθεις σενάρια, και όλα είναι περίεργα και σημαίνουν κάτι και «α, να αφού έγινε αυτό, τότε είναι σίγουρο οτι θα γίνει εκείνο..» και ψάχνεις -ενδόμυχα και χωρίς να το παραδέχεσαι- σημάδια «μου πήγαν όλα καλά την προηγούμερη φορά που..» τα ακολουθείς, το μετανιώνεις, «ρε τι βλακείες είναι αυτές» το ξανασκέφτεσαι…

Και περιμένεις.

(Απο την άλλη, μπορεί να είναι οτι είμαι χαρακτήρας που θέλει τον πλήρη έλεγχο των πραγμάτων. Από αυτήν την άποψη, η προσμονή της γνώσης, μιας διαδικασίας η οποία κινείται -κατ’απαίτησή μου, επίσης- παντελώς έξω απο οποιοδήποτε έλεγχο μου ήταν μιά εμπειρία. Ισως μάλιστα μία μέρα να την χαρακτηρίσω και ευχάριστη. Οχι σήμερα πάντως – είπαμε, σήμερα περιμένω.)

Δεν καταλάβατε τίποτα. Καλώς. Είπαμε, δικό μου είναι το blog, όχι δικό σας.

The way you’re bathed in light
Reminds me of that night
God laid me down into your rose garden of trust
And I was swept away
With nothin’ left to say
Some helpless fool
Yeah I was lost in a swoon of peace
You’re all I need to find
So when the time is right
Come to me sweetly, come to me
Come to me

Love will lead us, alright
Love will lead us, she will lead us
Can you hear the dolphin’s cry?
See the road rise up to meet us
It’s in the air we breathe tonight
Love will lead us, she will lead us

Oh yeah, we meet again
It’s like we never left
Time in between was just a dream
Did we leave this place?
This crazy fog surrounds me
You wrap your legs around me
All I can do to try and breathe
Let me breathe so that I
So we can go together!

Love will lead us, alright
Love will lead us, she will lead us
Can you hear the dolphin’s cry?
See the road rise up to meet us
It’s in the air we breathe tonight
Love will lead us, she will lead us

Life is like a shooting star
It don’t matter who you are
If you only run for cover, it’s just a waste of time
We are lost ’til we are found
This phoenix rises up from the ground
And all these wars are over…

Αν δεν σας δω, καλό Σαββατοκύριακο…

Μου έστειλαν πολλά, αλλά τούτα ‘δω ήταν τα καλύτερα:

Αυτό γιατι έγινε επίτηδες:

και αυτό γιατι έγινε απο καθαρή βλακεία:

Ενα thanks στον gel για τις φωτό…

Θέλω να δώσετε μεγάλη προσοχή σ’αυτό το post.

Μιλάει για έναν καλό μου φίλο. Που δεν τον γνώρισα ποτέ – αλλά όποτε τον χρειάστηκα ήταν εκεί.

Τον λένε Peter McWilliams.

Διάβασα ένα βιβλίο του, πριν από 15 χρόνια: Live 101 (Everything We Wish We Had Learned About Life In School – But Didn’t), στα αγγλικά.

Δυσκολεύτηκα λίγο, δεν τα είχα και στο τσεπάκι μου τα αγγλικά -τελικά κατέληξα να το κοιτάω όποτε το είχα ανάγκη, πρέπει να το έχω ανοίξει πάνω απο πεντακόσιες φορές. Όταν πέφτω για ύπνο, όταν ταξιδεύω, καμιά φορά όταν πηγαίνω στο γραφείο, όταν είμαι στην Πάρο.

(Τώρα που το σκέφτομαι, ΚΑΘΕ χρόνο που πηγαίνω στην Πάρο το παίρνω μαζί μου – σχεδόν ασυναίσθητα)

Το έχω αγοράσει άλλη μία φορά – η πρώτη έκδοση μου φάνηκε καλύτερη, αλλά την διέλυσα από το πολύ διάβασμα -κυριολεκτικά.

Είναι ένας φίλος. Αυτό είναι αυτό το βιβλίο για μένα. Όποτε το χρειάστηκα, -και στην ζωη μου είχα τις αναποδιές μου- ήταν ένας καλός βοηθός.

Ο Peter McWilliams έζησε μέχρι το 2000 – πέθανε απο καρκίνο, σε μία διαρκή μάχη ετών να νομιμοποιήσει την μαριχουάνα ως φαρμακευτική αγωγή για τους καρκινοπαθείς (παρακαλώ, τα σχόλιά σας να μην περιοριστούν σ’αυτό).

Σήμερα, λέω να το δώσω σε μία πολύ αγαπημένη ψυχή, που μοιάζει να το έχει ανάγκη. Το στέλνω με όλη μου την καρδιά, ίσως να γράφτηκε περισσότερο γι’ αυτήν παρά για μένα. Δεν το έχει διαβάσει ποτέ, και καθώς ο ένας άνθρωπος διαφέρει από τον άλλον, δεν θα ξαφνιαστώ αν το κοιτάξει, διαβάσει την πρώτη, δεύτερη σελίδα, και πει «Δεν το καταλαβαίνω», ή «Δεν με ενδιαφέρει.»

Δεν θα ξαφνιαστώ αν και εσείς πείτε το ίδιο.

Αξίζει όμως να χάσετε τα λεφτά σας αποκτώντας αυτό το βιβλίο, σας διαβεβαιώνω.

Μπορείτε να το βρείτε όλο on-line: Σας προειδοποιώ όμως οτι η σύγκριση on-line και βιβλίου είναι το ίδιο ατυχής με την σύγκριση τηλεόρασης 14» με κινηματογράφο.

Μερικά link:

Εδώ μπορείτε να βρείτε το site του Peter McWilliams

Εδώ το βιβλίο «LIFE 101: Everything We Wish We Had Learned About Life In School – But Didn’t» online (Δωρεάν)

Εδώ τα υπόλοιπα βιβλία του online (Δωρεάν)

Εδώ μία αναζήτηση στο Google

Εδώ μία αναζήτηση στο Amazon

The Henry Hazlitt Foundation, όπου διαφοροι φίλοι του Peter McWilliams (4.112 απο αυτούς τουλάχιστον) έστειλαν ένα μήνυμα μετά τον θάνατό του.

Αυτό οδηγεί σ’ αυτό. Αλλά ποιός θα το έλεγε οτι θα οδηγούσε σε αυτό; Αυτός μιλάει για τέτοια πράγματα;