Συμμετέχω φωνάζοντας, σιωπώντας.

Κλαίω για τους ανθρώπους που μένουν πίσω.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που απειλούνται από ένα πλάσμα τόσο αθώο, τόσο ακίνδυνο, τόσο καθαρό, τόσο μοναδικό – αντιδρούν με τόσο μίσος, τόση χαιρεκακία, τόση ανασφάλεια.

Ξένια, αν μετράει αυτό σε κάτι – οι φίλοι σου είναι μαζί σου.

Ο kuk με κάλυψε απόλυτα:

Στον παράδεισο.
«Καλά είμαι εδώ ρε γαμώτι, αλλά μου λείπει η Ξένια.»