Μια φορά ήταν ένας τύπος, που οδηγούσε το αμάξι του στην εξοχή. Ερημιές, ησυχία, ΜΠΑΜ! του σκάει το λάστιχο. Ρεζέρβα έχει, γρύλλο δεν έχει.

– «Οχι ρε γαμώτο», ατυχία, στην ερημιά πού να βρει κάποιον να τον βοηθήσει.

Στο βάθος, μακρυά, βλέπει ενα φως.

Θα πάω εκεί, λέει ο ήρωάς μας, όλο και κάποιος θα βρεθεί να με βοηθήσει.

Ξεκινάει λοιπόν, με κατεύθυνση για το σπίτι.

Στην διαδρομή, μονολογεί…

– «Βέβαια, δεν ξέρω ποιόν θα πετύχω εκεί, αλλά στην ερημιά είναι καλοί άνθρωποι, θα βοηθησουν.»

Περπατάει, είναι ένα χιλιόμετρο μακρυά.

– «Τώρα, απο την άλλη θα μου πεις, μπορεί να είναι κανένας παπούς με καμιά γιαγιά, που να ξέρουν αυτοί από αμάξια…»

…γύρω στα 800 μέτρα…

– «Ε, καλα, δεν χρειάζεται να ξέρουν και τίποτα – ένα γρύλλο χρειάστηκα, δεν θα τους κάνει και κόπο…»

…600 μέτρα…

«Δηλαδή! εντάξει – θα τους ενοχλήσω νυχτιάτικα, αλλά εγώ φταίω;! χάλασε δηλαδή το αμάξι κύριε, τι να κάνω; νομίζεις είχα σκοπό να σε ενοχλήσω;»

…300 μέτρα…

– «Ωχ αδελφέ… θα είναι και τίποτα χωριάτες, θα μου σπάσουνε και τα νεύρα, ‘τι θες εδω’ και ‘απο που έρχεσαι’ – λογαριασμό θα σου δώσω ρε φίλε; το αμάξι μου χάλασε, θα μου κάνεις και ανάκριση;»

…100 μέτρα…

– «Αμαν… φαντάσου δηλαδή, να μου βγουν και με καμία καραμπίνα! Να κινδυνέψω, κίολας, με τους κωλόγερους, για έναν παλιογρύλλο!»

…30 μέτρα, ανοίγει την πόρτα της αυλής…

– «Εντάξει, είπαμε! Αλλά όχι και να μου βάλουν την καραμπίνα στα μούτρα! δηλαδή, κύριε, οχι επειδή βρεθήκαμε σε πρόβλημα να μας γαμήσεις κιόλας!»

…φτάνει στην πόρτα, χτυπάει το κουδούνι…

– «Ακου να δεις! Ακου να δεις!! Χρειάστηκε ένας άνθρωπος την βοήθειά τους, να τον απειλήσουν κιόλας! Αλήτες! Βρωμοχωριάτες! Παλιόβλαχοι! Αντε μωρέ ποιός τους έχει ανάγκη τους παλιοκομπλεξικούς! Εναν γρύλλο χρειάστηκα και εγώ! Σιγά δηλαδή!»

…Μια γιαγιάκα ανοίγει δειλά την πόρτα. Βλέπει τον τύπο που είναι έξω φρενών:

«Τι θέλεις παιδάκι μου;» τον ρωτάει ευγενικά

– «ΒΡΕ, ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΕΣΥ ΚΑΙ Ο ΓΡΥΛΛΟΣ ΣΟΥ!»

Όποιος γέλασε, δεν κατάλαβε το ανέκδοτο.