Το ζηλεύω, πραγματικά:

Η μπεκάτσα έγειρε το σώμα της.
Είχε φάει 15 σκάγια στο στήθος αλλά ήταν ακόμα ζωντανή.
Κοίταξε δίπλα της, το μπεκατσάκι, το μικρό της ξαδερφάκι, μόλις έτρωγε κι αυτό μια ντουφεκιά από τον άπληστο εγκληματία κυνηγό.
Έγειρε κι αυτό το σώμα και ανάσαινε βαριά. Ήταν ακόμα ζωντανό.
Η ματιά της μπεκάτσας έπεσε πιο πέρα. Το αδέρφι της κι αυτό χτυπημένο.
Πιο πέρα και το άλλο ξαδέρφι της….και το άλλο.
Σύνολο πέντε.
Ο κυνηγός την ξανασημάδεψε. Άκουσε το μπαμ σαν να ερχόταν από μακριά. Δεν κατάλαβε τίποτα πια. Δεν καταλάβαινε, ήταν νεκρή […]

…όλο, στον αραχτό.

Ζηλεύω που δεν το έγραψα εγω, αυτό σας λέω μόνο.

Σχόλια, προφανώς, εκεί. Και να θυμάστε να μπείτε στον κόπο να αφήσετε ένα σχόλιο, αν σας άρεσε το Post.