Ας ξεσηκώσουμε θύελλες. Ας χαλάσουμε τον κόσμο.
Στο κάτω – κάτω, γιατί όχι;
Αφορμή, το σχόλιο του αναγνώστη R0ufianou:
(Δ)ειραν έναν Κύπριο. Γιατί δεν μας κάνεις κανένα σχόλιο τώρα για τα αίσχη που κάνουν πάλι τα «παλικάρια» στο κέντρο της Αθήνας και μένουν ατιμώρητα; Η ευαισθησία σου περιορίζετε μόνο στους «ακροδεξιούς» και τους κακούς αστυνομικούς; Τέτοια επιλεκτική ευαισθησία βλέπω μόνο σε φασίστες τύπου παπαρίγα…κρίμα…
Εδώ.
Ξεκαθαρίζω την θέση μου: Οι (λεγόμενοι) αναρχικοί είναι μαλακισμένα κωλόπαιδα.
Αλλά είναι επίσης οι καλύτεροι που θα μπορούσαμε να έχουμε.
Δεν είναι η πρώτη φορά που με ρωτάνε για τους αναρχικούς. Για όλους αυτούς τους χούλιγκαν που κάνουν φασαρίες. Έχω φαίνεται δώσει το στίγμα του αριστερού, και πιστεύουν οτι μπορούν να με «πικάρουν» έτσι.
Γελιέστε.
Οι αναρχικοί, αυτά τα μαλακισμένα κωλόπαιδα που χαλάνε τον κόσμο, είναι η μοναδική στιγμή που εμείς οι «αγνοί πολίτες» ξυπνάμε.
Καίνε την σημαία γιατι είναι βλαμμένα – αλλά γελάω, γιατί εμάς μας πειράζει που την καίνε, ενώ άλλοι την πουλάνε και δεν διαμαρτυρόμαστε καθόλου.
Κατεβαίνουν στους δρόμους και πετάνε μολώτοφ γιατι είναι βλαμμένα – αλλά γελάω, γιατί εμείς, που θα είχαμε καλύτερους λόγους να το κάνουμε, καθόμαστε ήσυχοι – ήσυχοι στο πλεϊστέισιον μας.
Είναι πρεζόνια γιατι είναι βλαμμένα, αλλά εμείς, που νομίζουμε οτι είμαστε καθαροί, ναρκωνόμαστε με τα κανάλια μας, και τις Γιουροβίζιον μας.
Αυτοί, τουλάχιστον, διαμαρτύρονται για κάτι.
Για οτιδήποτε.
Εμείς;
Ας γελάσουμε λίγο με εμάς. Οταν πήγανε να μας αυξήσουνε τις τιμές στην ADSL και την σύνδεση στον internet, έφτιαξα λογότυπα, φώναξα, βάψαμε όλοι τις σελίδες μας μαύρες, κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες – δεν πέρασε το μέτρο.
Νόμιζα και εγώ, το ζώον, οτι είχαμε δύναμη. Οτι είχα δύναμη. Οτι μπορούσα να πολεμήσω το άδικο.
Και μετά.. Μετά, ο Antenna έκανε τηλεπαιχνίδι – απάτη, φώναζα, φώναζα, τίποτα δεν έγινε. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε χαράτσι στην κινητή τηλεφωνία, φώναζα, έκανα λογότυπα, έφτιαξα σελίδα – και; Τίποτα δεν έγινε. Καμια δεκαριά αντιγράψανε τα banner, και τα κατέβασαν και αυτοί, όταν είδαν οτι κανένας δεν ενδιαφέρεται.
Κανένας δεν ενδιαφέρεται. Γράφω άρθρα οτι όλοι ψηφίζουμε – λες και ξαφνικά είναι αντίσταση να αλλάξεις κανάλι.
Αντίσταση είναι να πετάξεις την τηλεόραση απο το παράθυρο, αυτό είναι αντίσταση.
Η κυβέρνηση μας κοροϊδεύει λέγοντας οτι – στο παράδειγμα των υποκλοπών- για έναν χρόνο το ήξερε, αλλά δεν το έλεγε, διότι έκανε «έρευνα». Βέβαια, τρείς μήνες μετά την αποκάλυψη (των ΝΕΩΝ, έτσι;) μάθαμε όσα τα τζιμάνια δεν βιαζόντουσαν να μάθουν έναν ολόκληρο χρόνο πριν. Τώρα, πανηγυρίζει που γλυτώνει την εξεταστηκή επιτροπή.
Και τι έγινε; Διαμαρτυρήθηκε κανείς;
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, λάβρος κατά του σχεδίου του The Mall όσο ήταν αντιπολίτευση! Όταν όμως έγινε κυβέρνηση, φρόντισε να ολοκληρώσει το έργο.
Και τι έγινε; Διαμαρτυρήθηκε κανείς;
Η κυβέρνηση, να ψηφίζει νόμους που επιτρέπει την δουλεία, την αγοραπωλησία και ενοικίαση υπαλλήλων, την κατάργηση του οκταώρου!
Και τι έγινε; Διαμαρτυρήθηκε κανείς;
Τα κανάλια και οι εφημερίδες που απο την μία προβάλλουν τηλεπαιχνίδια απάτες, και απο την άλλη μάχονται για την δημοκρατία και την δικαιοσύνη.
Και τι έγινε; Διαμαρτυρήθηκε κανείς;
Συμφωνώ, οι «αναρχικοί» που κάνουν φασαρίες είναι μαλακισμένα κωλόπαιδα. Αλλά δεν τα πιάνει κανείς, τόσα χρόνια τώρα. Γιατι βολεύουν.
Κάτι σαν την 17Νοέμβρη, που όλοι μεγαλοφώνως την καταδικάζαμε, και στις παρέες το μόνο που άκουγες ήταν γέλια επιδοκιμασίας μετά απο κάθε χτύπημα.
Γιατι κάπως εμείς οι αστοί, πρέπει να νιώθουμε οτι επαναστατούμε.
Εγώ, ο μαλάκας με το blog μου, που νομίζω οτι θα αλλάξω τον κόσμο. Περιμένετε σοβαρά να τσαντιστώ με τους μόνους -τους μοναδικούς, μαζί με κάτι ξεχασμένους αριστερούς, τον Θοδωράκη, την Σακοράφα – ακόμη – ακόμη και την Κανέλη, χριστέ βοήθα- Δον Κιχώτες, που λένε (και κάνουν) μια επανάσταση;
Όσοι λένε μαύρο σε μία χώρα που ομαδικά πιστεύει μόνο στο πράσινο και το μπλε, δεν έχουν ανάγκη την επιβεβαίωσή μου.
Πρέπει να πάνε φυλακή για κάθε πέτρα, για κάθε μολώτωφ, για κάθε καμμένη σημαία. Συμφωνώ. Και εμείς όμως, για κάθε ψέμα, για κάθε αδιαφορία, για κάθε παθητική απραξία.
Για κάθε φορά που στριφογυρίσαμε (απλώς) στον καναπέ μας.
Στο κάτω κάτω, είμαστε ευσυνείδητοι πολίτες, και αν είμαστε πολύ εκνευρισμένοι, μπορεί και να φτάσουμε στο σημείο να αλλάξουμε και κανάλι. Τέτοια αυτοθυσία.
Viva la revolution.
Loading...
λένε : τρώμε,ακούμε,έχουμε γενικά ό,τι μας αξίζει.Μπορεί είναι αλήθεια.Δεν το δέχομαι.πρέπει να καταλάβουμε οτι μας δουλεύουν, ότι αξίζουμε περισσότερα και να τα ζητήσουμε.όλα τα άλλα είναι φαύλος κύκλος.
Να «αγιασει» το πληκτρολογιο σου Αρκουδε!Ολοσωστος!
«τους δρομους παιρνει στα τυφλα
μοναχος μες στη πολη πορτες παραθυρα κλειστα
και αναρωτιεται σιωπηλα που να χαθηκαν ολοι;»
Το κειμενο σου με αγγιξε πολυ, ηταν ολοσωστο. Μεσα απο τις λεξεις σου ανιχνευσα και τη δικη μου απογοητευση για την απαθεια των γυρω μου που την εντοπιζω τοσο στις κοινωνικοπολιτικες πτυχες της ζωης μας όσο και στην περιβαλλοντικη συνειδηση τους που ειναι τ ο σ ο ανυπαρκτη…
Συνέχισε, σε παρακαλω. Ολα πιανουν τοπο.
Χαιρετισμους.
Μπράβο!!! Συμφωνώ απολύτως μαζί σου, μόνο που εγώ ανήκω πλέον στα ζώα που απλά τα λέω και δεν κάνω τίποτα. Κουράστηκα και πλέον το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να βγάλω τα λεφτά που χρειάζεται για να ζήσω την οικογένειά μου! 🙂
Εγώ θα συμφωνήσω με τον Nikola παρόλο που προσπαθώ να κάνω κάτι, έστω να ενημερώνομαι αν οχι να συμμετέχω. Το ζήτημα όμως είναι οτι ο πολυς κόσμος είναι κουρασμένος. Δεν έχει κουράγιο για αντιδράσεις. Κακώς, ναι, αλλά έτσι είναι. Ποιος θα ασχοληθεί με τα τέλη της κινητής; Οι μισοι ουτε καν βλέπουν το ποσο στο λογαριασμό. Αλλωστε το πληρώνουν με πιστωτική χρεωμένη τόσο πολύ που 6-7 ευρώ δεν θα τους κάνουν διαφορά.
Οι περισσότεροι από εμάς γυρνάνε σπίτι και ξεσπάνε μπροστά στην τηλεόραση. Περιμένουν να δουν Ανίτα για να νιώσουν λίγο καλύτερα μπροστά στο χάλι και την κατάντια.Ανυπομονούν να δουν «Παραπέντε» ή «Μαρία η άσχημη» ή «δενξερω τι σηριαλ» μήπως γελάσουν λίγο. Δεν φταίνε τα σήριαλ. Φταίει η ζωή μας. Η παιδεια μας. Ποιος θα δει «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα»; 1 στους 1000
Εχουμε πια φτασει στο σημείο να μην νοιαζομαστε παρα μόνο για την καλοπέρασή μας. Δεν είμαστε για επαναστάσεις τώρα..
Διαφωνω. Πληρως.
αφηνω το ενδεχομενο να μην εχω πιασει την ουσια του κειμενου και αρα να μην εχω καταλαβει καλα τι θελεις να πεις, αλλα αν οντως λες αυτο που καταλαβα οτι λες….διαφωνω…
οι αναρχικοι δε μας κανουν να αισ8ανομαστε ασχημα που ειμαστε βολεμενοι. Μας κανουν να αισθανομαστε ΚΑΛΑ με τον εαυτο μας! μας κανουν να νιωθουμε πως εμεις ,τουλαχιστον,ειμαστε σωστοι, που δεν καιμε περιουσιες και δεν τσαμπουκαλευομαστε στους δρομους. Μας κανουν να αισθανομαστε πως καλα κανει και υπαρχει η αστυνομια για να τους σταματα απ το να καινε και να καταστρεφουν (και ξεχναμε προς στιγμην ποσο ΜΑΛΑΚΕς ειναι και αυτοι με τα γκλομπ τους και τα κομπλεξ τους ) Δε μας χρειαζονται αναρχικοι, ουτε επαναστατες του ΚΚΕ και αλλοι, προβατα σε μαντρι, που νομιζουν πως αυτοι εχουν βρει το νοημα της ζωης και οι αλλοι ειναι οι καταπιεσμενοι. Μας χρειαζονται ανθρωποι που σκεφτονται ελευθερα,κρινουν ελευθερα, και τη χρησιμοποιουν σωστα την τηλεοραση, για να βλεπουν,ας πουμε,ρεπορταζ χωρις συνορα.
α και τωρα που θυμηθηκα. Οι αναρχικοι βουτυρομπεμπεδες δεν πειθουν κανενα. Ανταρτες της πορδης με τα λεφτα του μπαμπα…
Δεν διαφωνούμε τόσο πολύ πια, αλλά, ναι, σε σημεία διαφωνούμε.
Διότι, ναι μεν συμφωνώ μαζί σου για την χρήσιμη πλευρά της τηλεόρασης, και εγώ ψηφίζω δαγκωτό ρεπορτάζ χωρίς σύνορα, και εξάντα, και τέτοια…
…αλλά διαφωνώ μαζί σου για τους «βουτυρομπεμπέδες». Ξαναλέω: είναι οι καλύτεροι που θα μπορούσαμε να έχουμε. Αν μπορούσαμε, αν το αξίζαμε, θα είχαμε ποιοτικότερους, εξυπνότερους, λιγότερο μαλάκες – ναι. Αλλά όταν όοοοολη η κοινωνία αυτοικανοποιείται βλέποντας Καλομοιρα και Γρηγόρη και θεωρεί *σημαντικό* ζήτημα, άξιο λόγου, ποιός θα μας αντιπροσωπεύσει στην Γιουροβίζιον και αν είναι ελληνίδα η τάμτα, τότε χίλιες φορές τα κωλόπαιδα.
Η ποιότητα της αδιαφορίας γεννά την ποιότητα της αντίδρασης.
Αυτά μας αξίζουν.
Συμφωνώ στο τι χρειαζόμαστε, αλλά δεν παύουμε να έχουμε αυτά τα «παλικάρια» δικαίως.
Και πάλι καλά να λες.
Όσο για το συναίσθημα του καθενός, δεν ανακατεύομαι, ότι νομίζεις και ότι νομίζω 🙂
ναι. δε με καταλαβες,εγω δεν νομιζω οτι τα κωλοπαιδα αντιδρουν στην κοινωνια της eurovision του Αρναουτογλου και της Ταμτας. Εγω πιστευω οτι αντιδρουν για την αντιδραση Τα παιδια απλα βαριουνται την ηλιθια ζωουλα τους, και λεν,αφου τα ξυνουν που τα ξυνουν,να ριξουν και καμια μολοτωφ.. ειναι τελειως αλλου γι αλλου και δεν εχουν ουτε την καταλληλη κριση ουτε τα καταληλου μεγεθους αρχιδια για να αλλαξουν οτιδηποτε. Επανασταση my ass. Αν αυτο ειναι επανασταση εγω ειμαι η μαρια αντουανετα.
Αλλα εχεις δικαιο σ άυτο. Μας αξιζουν… Γαμωτο ουτε μια νορμαλ αντιεξουσιακη ομαδα δεν εχουμε σαυτη τη χωρα,τι σκατα!!
Είμαστε μαζί σου…
Το πρόβλημα με όλες τις επαναστάσεις δεν είναι η «επανάσταση από κάτι» αλλά η «επανάσταση σε κάτι… «, καλύτερο εννοείται.
Αν δούμε την ιστορία των λαών, όλες οι επαναστάσεις που αποτίναξαν επιτυχώς ένα ζυγό, τα σκάτωσαν στη διάδοχη κατάσταση. Κι αυτός είναι ο κύριος λόγος που έχουμε αδρανοποιηθεί. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Έχουμε αποκοπεί από τις αληθινές ανάγκες μας. Ήρθαμε στη ζωή για να ζήσουμε αλλά μας έπεισαν ότι ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα. Έτσι από τη μια οι εταιρείες αυξάνουν την κερδοφορία τους, από την άλλη εμείς γυρίζουμε σπίτι σαν ζαλισμένα κοτόπουλα. «Δεν θα επαναστατήσουν εάν δεν συνειδητοποιηθούν και δεν θα συνειδητοποιηθούν εάν δεν επαναστατήσουν», έγραφε ο Όργουελ το 1948, στο βιβλίο 1984 (αναριθμητισμός). «Δεν θα επαναστατήσουν εάν δεν ξεχρεώσουν και δεν θα ξεχρεώσουν εάν δεν επαναστατήσουν», θα συμπλήρωνα το 2007. Έχουμε οικονομικό χρέος προς τις Τράπεζες και ηθικό χρέος προς τα παιδιά μας να τους αφήσουμε ένα καλύτερο κόσμο. Ας αποφασίσουμε τι μετράει περισσότερο. Εν τω μεταξύ οι δόσεις τρέχουν…
Σωστός ο Think. Συμφωνώ απολύτα στο οτι δεν έχουμε κάτι να επαναστατήσουμε προς.
– Μας φαίνεται τόσο λογικό μία εταιρεία να παλεύει (ακόμα και αντικανονικά) για το υπερ-κέρδος της (προσέξτε: λογικό, όχι αποδεκτό) που λέμε «ε, καλά κάνει και αυτή».
– Μας φαίνεται τόσο λογικό μία κυβέρνηση να προασπίζεται με ψέμματα (οποιαδήποτε κυβέρνηση, ε;) την θέση της, που λέμε «ε, τι άλλο να κάνουν»…
Γιατί είναι σαφές. Αν ερχόταν σε μας, το χρήμα ή η εξουσία, κατά πάσα πιθανότητα το ίδιο θα κάναμε.
Βγάζει λοιπόν ο κόρακας κοράκου μάτι;
Απλώς είμαστε σους απο-κάτω. Αυτό δεν μας κάνει λιγότερο ένοχους – όσο δεν διαμαρτυρόμαστε στους απο-πάνω, τότε μάλλον το κάνουμε με την ελπίδα «να γυρίσει ο τροχός…».
Αν διαμαρτυρηθούμε, και αλλάξουν τα πράγματα, η διαφάνεια θα μας κρατήσει για πάντα μισθωτούς – ενώ αν συντηρηθεί το παρόν σύστημα (ή έστω το κακό κομμάτι του παρόντος συστήματος), έχουμε μία ελπίδα στο γλυκό…
Τα «κωλόπαιδα» είναι καλά συνειδητοποιημένα: δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Εννιά στους δέκα, αν τους κάνουν υπουργούς, το πρώτο πράγμα που θα κάνουν είναι να κάψουν το ίδιο τους το υπουργείο!
Η απόδειξη για αυτό είναι οτι θα μπορούσαν να γίνουν «φυσιολογικοί» – δεν κοστίζει δα και τόσο ένα πλέιστέισιον ή ένα κούρεμα – αλλά επιλέγουν την αντίδραση, -είτε μας αρέσει, είτε όχι- με ότι και αν επιφέρει αυτό.
Είναι, όπως και να το κάνεις, ειλικρινέστεροι απο εμάς..
Δηλαδή, ο Χατζηνικολάου (που θα αλλάξει κανάλι) δεν είναι επαναστάτης; Αυτό μου λες; ΑΥΤΟ;
(συμφωνώ σε γενικές γραμμές στα περί επανάστασης. Και θα αναγνωρίσω ως επαναστάτες το Θεοδωράκη, τη Σακοράφα -άντε και την Κανέλλη, για να μη σε πληγώσω- αλλά όχι τα ανεγκέφαλα παιδάκια που σπάνε τα πανεπιστήμιά μας και βαφτίζουν τις ενέργειες τους με ιδεολογικά προσχήματα. Δυστυχώς, για να ξημερώσει πάλι Μάης του ’68, θέλει πολύ περισσότερα από αλητομαγκιά και ψευτονταηλίκια. Και το ξεύρεις πολύ καλά, ρε Αρκούδε!)
Είδες; καμιά φορά τα post σε πάνε εκεί που δεν μπορείς να φανταστείς…
Αναπόφευκτο το συμπέρασμα οτι ο Χαντζηνικολάου δεν είναι επαναστάτης.. Θλιβερό, αλλά εκεί οδηγούν όλα… 😀
Πέρα απο την πλάκα, το ξέρω και το ξέρεις, και το ξέρουμε, αλλά ξέρεις τι άλλο;
Δεν δικαιούμαστε να μιλάμε.
Οι Θεοδωρακοσακοραφο(αντεκαικανελλο) επαναστάτες μπορούν να πουν «αυτός είναι επαναστάτης, αυτός είναι μαλάκας».
Ίσως οι μόνοι που μπορούν, ανάμεσά μας.
(Κρατώ σοβαρές επιφυλλάξεις για την Κανέλλη, καταλαβαίνεις)
Εμείς απο την άλλη, χρυσέ μου πιγκουίνε, δεν δικαιούμαστε να κάνουμε τέτοιες διακρίσεις.
Στον καναπέ μας είναι εύκολο να λέμε «αυτός αλητόμαγκας, αυτός ψευτονταής». Μηδέν κόπος, άρα μηδέν βάρος. Στους δρόμους σύντροφε. Αν θέλουμε να τους κρίνουμε, θα πρέπει να το κάνουμε δίπλα τους – μόνο εκεί η φωνή μας πιάνει τόπο.
Αλλά, όπως έλεγα πιο πάνω, πρέπει να βρούμε και έναν καλό λόγο να φωνάξουμε. Ή μάλλον, καλούς λόγους έχουμε, έναν καλό λόγο για να ξεκουνηθούμε πρέπει να βρούμε.
Καμιά ιδέα σύντροφε bloggερά;
Δεν νομίζω να βρούμε εμείς τον λόγο να ξεκουνηθούμε. Εκείνος πρέπει να μας βρει. Και εννοώ κάτι εκρηκτικά δραστικό όπως να αρχίσουν οι τράπεζες να κατάσχουν περιουσίες μαζικά, η φτώχεια και η ανεργία να εξαπλωθούν παντού. Να πάψει ο μπαμπάς να μπορεί να χαρτζηλικώνει τα παιδιά ως τα τριάντα τους και βάλε. Κάτι να κάψει το πετσί ολλονών.
Αλλά και πάλι λείπει το προς.
Εκεί είναι το ζητούμενο. Το προς.
Και για να βρεθεί το προς, γιατί το προς υπάρχει, το ξέρουμε όλοι στο βάθος του μυαλού μας, το αναγνωρίζουμε στα πρόσωπα των -αληθινών- αγωνιστών, στις μάχες της G8, στον Μάη του ’68, ακόμα και στους παλαιστίνους (όταν δεν σκοτώνονται μεταξύ τους) ή στους κάθε επαναστατημένους,
πρέπει να σταματήσουμε να θέλουμε τόσο πολύ να τους μοιάσουμε.
Μόνο αν τους σιχαθούμε, αν τους λυπηθούμε, αυτούς με τις βιλάρες και τις μερσεντές, με τα κότερα και τα σαλε, με την τηλεόραση και την θεοποίηση,
αν αρχίσουμε να πιστεύουμε στον δίπλα μας, στην νοικοκυρά, στον μετανάστη, στον γιατρό – τον αγροτικό γιατρό, ή αυτόν που τρέχει χωρίς σύνορα, στον δάσκαλο – που κάνει μάθημα, όχι αγγαρεία, στον παπά – της Κιβωτού όχι τον Χριστόδουλο,
αν αποκτήσει αξία η τιμιότητα, ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια, η φιλανθρωπία, η προσπάθεια, η ειλικρίνεια,
τότε, κάπου εκεί, θα βρούμε και το προς.
Οσο λαχταράμε να γίνουμε αυτό που μισούμε, τόσο θα απομακρυνόμαστε απο το προς.
Δεν είναι οτι δεν το ξέρουμε το προς, είναι οτι φοβόμαστε μπας γίνει.
Ακόμα και έτσι πάντως, που το σκέφτομαι, δεν το καταλαβαίνω.
Πες ρε αδελφέ, οτι δεν γουστάρουμε να παλέψουμε για την ειρήνη, την δημοκρατία, την ισότητα, την ισονομία.
Πες οτι βαριόμαστε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Πες οτι έχει αγώνα/show/πίπες στην τηλεόραση και δεν θέλαμε να το χάσουμε.
Και πάλι, μαγκιά μας.
Αλλά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί δεν χαλάσαμε τον κόσμο όταν βάλανε άδικο χέρι στην τσέπη μας.
Αφου είμαστε τόσο υλιστές, και τόσο για πάρτη μας, και τόσο του χρήματος, γιατί αδιαφορήσαμε;
Τόσα blog, τόσα comments, τόση δύναμη, τόση πειθώ… και δεν έγινε σχεδόν τίποτα. Λίγοι μόνο πήγαν να κάνουν φασαρία.
Ας μου εξηγήσει κάποιος ρε παιδιά, γιατί εγώ, δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί δεν φώναξε -δυνατά, να ουρλιάξει λέμε- ο καθένας απο μας…
Βυθισμένος στην αναπαυτική πολυθρόνα του, άκουγε τα παγάκια να ραγίζουν σιγά-σιγά μέσα στο ουίσκι του ενώ παρακολουθούσε στην τηλεόραση το αίμα να ρέει άφθονο στους δρόμους. Άλλαξε κανάλι. Όταν σπάσανε την πόρτα οι κουρελήδες βάρβαροι και μπουκάρανε μέσα, τον βρήκανε να κοιμάται μακάριος μπροστά σε μια οθόνη που έπαιζε τηλεμάρκετινγκ. Χωρίς να πουν έστω και μία λέξη, τον σφάξανε ευσπλαχνικά και αρχίσανε να λεηλατούν τα μισογεμάτα τάπερ στο ψυγείο. Έξω στο δρόμο, η φωτιά είχε νικήσει τη μάχη με τον συναγερμό του τζιπ του. Την επόμενη μέρα, ο στρατιωτικός νόμος είχε αρχίσει να αποκαθιστά την τάξη. Δεν βρέθηκε ούτε ένας στο γραφείο που να πρόσεξε την απουσία του.
Έχω μπερδευτεί. Εγώ ήξερα ότι στις δημοκρατίες οι πολίτες έχουν τη δύναμη. Σε όλες τις δημοκρατικές κοινωνίες αυτό βλέπω. Δύναμη σημαίνει υπεύθυνη παρέμβαση στη δημόσια ζωή. Πχ έχεις πρόβλημα με το νέο νόμο για την Παιδεία; Κανένα πρόβλημα. Στείλε γράμμα στο βουλευτή σου, οργάνωσε μια κίνηση μαζί με άλλους πολίτες για να ευαισθητοποιήσετε την κοινή γνώμη, άσκησε πίεση στο κόμμα σου για να υιοθετήσει άλλη στάση. Μιλάμε για πράγματα αυτονόητα, συνυφασμένα με την έννοια του καλού πολίτη. Όλες αυτές οι ενέργειες γίνονται όμως με υπευθυνότητα, επώνυμα και ανοικτά.
Στην Ελλάδα όμως μιλάμε για άλλα πράγματα. Εδώ μιλάμε για ακραίο φασισμό. Ομάδες ανώνυμων (;;) «νεαρών» οργανωμένες στα πρότυπα των εθνικοσοσιαλιστικών ομάδων νεολαίας της Γερμανίας πραγματοποιούν «κινητοποιήσεις» που παίρνουν τη μορφή «κινημάτων», «αντιεξουσιαστικών οργανώσεων» και τώρα τελευταία «αντιρατσιστικών ΜΚΟ». Αυτοί οι χούλιγκαν έχουν υιοθετήσει πλήρως τις μεθόδους των Γερμανών φίλων τους: τραμπουκισμοί, απειλές, βία και φυσικά όλα κρυμμένα. Η μοναδική τους διαφορά από τους φασίστες του Χίτλερ είναι ότι οι μεν ήταν (και δυστυχώς είναι) ακροδεξιοί ενώ οι εγχώριοι είναι αριστεροί…κατά τα άλλα τα ίδια σκατά πάντως.
Το δε τραγικό είναι η «πολιτική» τους πρόταση, που είναι απλά το «όχι». Φίλοι αριστεροί, το όχι ΔΕΝ είναι πολιτική! Από μικρό παιδάκι θυμάμαι την αριστερά να λέει:
Όχι στο ΝΑΤΟ
Όχι στην ΕΕ
Όχι στο Ευρώ
Όχι στο νέο νόμο
Κλπ κλπ
Ωραία, άντε να συμφωνήσω πως οι προτεινόμενες αλλαγές δεν είναι οι καλύτερες δυνατές (που δεν είναι…) αλλά η απάντηση δεν μπορεί να είναι ένα απλό όχι! Λέγοντας συνέχεια όχι απλά επιδεικνύουν την ανυπαρξία επιχειρημάτων και οράματος για το μέλλον. Εγώ θα δεχόμουν να μου πεις «όχι στο νέο νόμο για την Παιδεία» αλλά μετά (εάν είσαι λίγο-λίγο σοβαρός) πρέπει να βάλεις τις δικές σου προτάσεις. Προτάσεις σοβαρές, ρεαλιστικές και με νόημα – όχι του τύπου «δουλειά για όλους» ή «λευτεριά στην Κούβα»…
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι ούτε ρατσιστής, ούτε ακροδεξιούς. Ένας μέσος Έλληνας 30άρης είμαι που έχω τσατιστεί άσχημα με την καφρίλα που βλέπω καθημερινά.
Αφού ζητήσω συγνμώμη απο τον φίλο Ρουφιάνο που το comment του μπήκε στο ψυγείο μερικές μέρες, (τυχαία το είδα,το είχε περάσει στα spam comments, αλλά με τέτοιο email που έβαλες και συ ρε παιδάκι μου…:) ) να δώσω την απάντησή μου στις σκέψεις του…
Ωραία. Ας συμφωνήσουμε οτι οτιδήποτε το ακραίο (αναρχικό, κομμουνιστικό ή δεξιό) δεν μας βρίσκει σύμφωνους..
Αν (λέμε, αν) διαφωνούσες εσύ με όλα αυτά που γίνονται. Και προσπαθούσες να πάρεις τηλέφωνα. Και πάλευες να ενημερώσεις τον κόσμο. Και έβλεπες οτι ο βουλευτής έψαχνε μόνο για ψήφους, η γειτονιά ασχολιόταν μόνο με την Τάμτα Ι(μια χαρά το κορίτσι, στο παράδειγμα λέω) και, συνολικά, όλοι οι άλλοι προσπέρναγαν το πρόβλημα…
…δεν θα σου ‘ρχόταν να πετάξεις μία πέτρα;
Δεν λέω οτι αυτή η μορφή αντίδρασης είναι σωστή. Δεν υποστηρίζω αυτό.
Υποστηρίζω όμως οτι είναι η καλύτερη δυνατή. Η διαφορά είναι ότι θα την απαρνηθώ όταν βγούμε εμείς (οι ..καλλιεργημένοι, μην χέσω) στους δρόμους, με προτάσεις, με μη-βίαιες πιέσεις, με αξιόλογα επιχειρήματα. Μέχρι τότε, τουλάχιστον κάποιος διαμαρτύρεται.
Αν δεν μας αρέσει ο τρόπος, ας εφεύρουμε έναν δικό μας. Ως τότε, ας μην ακολουθούμε το παράδειγμα που ανέφερες ΟΧΙ στην (παράλογη, συμφωνώ) αντίσταση του δρόμου…
Στο κάτω-κάτω βρε αδελφέ, αυτοί τρώνε τα χημικά, όχι εμείς.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους θεωρητικούς του αναρχισμού. Με αυτούς που δεν γουστάρουν καμία αρχή και προσπαθούν να αλλάξουν την κοινωνία προς αυτή τη κατεύθυνση… Δικαίωμα τους να πιστεύουν ότι θέλουν και να μάχονται για ότι γουστάρουν! Έχω όμως ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ πρόβλημα με όλους αυτούς τους θρασύδειλους οι οποίοι κρύβονται κάτω από κουκούλες και εκμεταλλεύονται το πανεπιστημιακό άσυλο για να βγάλουν το κόμπλεξ τους πάνω στις περιουσίες του κοσμάκη… Όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν βία ενάντια σε όποιο έχει διαφορετική από αυτούς άποψη, είναι στην τελική, οι μεγαλύτεροι φασίστες και πρέπει να αντιμετωπίζονται έτσι!
andkand, κατ’ αρχάς σε ευχαριστώ γιατί με «ανάγκασες» να ξαναδιαβάσω ενα post που είχα ξεχάσει, και ηταν μία ωραία επιστροφή.
Με μπερδεύει ομώς το σχόλίο σου:
Σε τι δεν καλύφθηκε απο τις προηγούμενες απαντήσεις μου;
http://www.arelis.gr
εριεχει ερωτονομικον το πιο αναρχικο και σεξουαλικο βιβλιο ever
που σοκαρε την ελληνικη κοινωνια
λάθος γνώμη έχεις για τους αναρχικούς… άλλο οι μπάχαλοι που κατέβηκαν από το γήπεδο για φασαρία και άλλο οι αναρχικοί.. μόνο αυτό..