Σε λένε Σοφοκλή. Μεγάλο παιδί, θερίο.
Είσαι δυο μέτρα παλικάρι, έχεις και τον όγκο σου, τέλειος για μπάσκετ. Είσαι και κομματάκι μαύρος, trendy αυτό για πουλήμα απο τους μάνατζερ, σου λέει «μαύρος έλληνας», ξεχωρίζει.
Με γειά σου, με χαρά σου.
Παλεύεις, ξεχωρίζεις, μπράβο σου, παίρνεις μεγάλη μεταγραφή, σε φωνάζουν και στην εθνική.
Γουέλ ντάν.
Αλλά, έχεις και μία ανάγκη. Μία διάθεση. Μία όρεξη βρε αδελφε.
Που ακυρώνει τα όνειρα (των άλλων).
Διαβάζω το άρθρο του Βαγγέλη Αρναούτογλου στο Sport24, που είναι σαφής:
«Εγώ θα συμπλεύσω με εκείνους που δεν τον αντιμετωπίζουν πλέον ως ένα μεγάλο κεφάλαιο για το ελληνικό μπάσκετ (νισάφι πια), αλλά ως έναν άνθρωπο που επιστρέφει τόσο αχάριστα στη φύση το χάρισμα που αυτή του προσέφερε«
Μάλιστα.
Ο δημοσιογράφος όνομα έχει, υπογράφει την γνώμη του, καλά κάνει. Στο κάτω-κάτω δεν μιλάει προσωπικά, εμάς αντιπροσωπεύει. Ή εν πάσει περιπτώσει κάποιους απο εμάς – αλλά όχι εμένα.
Γιατί, να μου επιτρέψει, διαφωνώ.
Όχι στο ποιος φταίει, αλλά στο αν τελικά, φταίει κανείς.
Θα επανέλθω.
~
Φίλη ηθοποιός. Ταλέντο. ΟΚ.
Σπάζονται οι φίλες της διότι η (ας την πούμε) Κατερίνα δεν ασχολείται με το θεάτρο (ενώ το έχει), και δεν τρελαίνεται να παίξει τηλεόραση, εξ’αιτίας του έρωτά της – που δεν την ενθαρύννει.
Ας πούμε οτι η ίδια γουστάρει να γίνει… πωλήτρια.
Φταίει κανείς;
Είναι πολύ όμορφη, και έχει ταλέντο. Μπορεί να το κάνει. Κάποτε ήθελε.
Τώρα όμως, δεν γουστάρει. Δεν κάνει κέφι.
Που είναι το πρόβλημα;
~
Επανέρχομαι λοιπόν:
Εχεις κάτι. Οτιδήποτε. Κάτι που θέλουν οι άλλοι. Ταλέντο, ομορφιά, λεφτά.
Έχεις κάτι – που οι άλλοι θέλουν.
Που οι άλλοι ονειρεύονται. Που αν το έκαναν αυτοί θα το έκαναν πολύ καλύτερα. Αν ήταν Μαραντόνες θα αδυνάτιζαν και θα έπαιζαν μέχρι τα 80 τους – αν ήταν Σχορτσιανίτηδες θα αδυνάτιζαν και θα έπαιζαν στο ΝΒΑ, αν ήταν «Κατερίνες» θα ήταν τα πρώτα ταλέντα – Παξινού ένα πράμα.
Αλλά πας και το «επιστρέφεις αχάριστα στην φύση».
Αδικία, σου λέει ο άλλος. Είσαι αχάριστος.
Διότι, εμείς, το ονειρευόμασταν απο παιδιά, το γουστάρουμε, το θαυμάζουμε – αλλά το βλέπουμε να …χαραμίζεται. Δύο μέτρα θηρίο, σκοτώνει την καριέρα του με το φαϊ. Δύο μέτρα κουκλάρα, σκοτώνει την καριέρα της στις πωλήσεις (ή στον έρωτα).
Και εμείς – που το θέλαμε τόσο πολύ, στο μεροκάματο και την ανωνυμία. Να συζητάμε για αυτούς – τους αχάριστους.
Ε, λοιπόν, δεν πάει έτσι.
Μαγκιά στην «Κατερίνα», μαγκιά στον Σόφο, μαγκιά στον κάθε Μαραντόνα που κάνει την ζωή του ότι θέλει. Δεν μας χρωστάει επειδή ονειρευτήκαμε μέσω αυτού. Δεν μας χρωστάει την ζωή του επειδή εμείς -και καλά- τον κάναμε «αστέρι». Δεν χρωστάει σε κανέναν – ούτε καν στην ζωή. Αν κάνει λάθος, κάνει για πάρτη του. Αν η –καθόλα υποκριτική μας– κοινωνία χρειάζεται πρότυπα, ας ασχοληθούμε το έργο τους – και αν είναι κακό ας το κάνουμε κακό πρότυπο, αν είναι καλό ας το κάνουμε καλό πρότυπο – και ας αφήσουμε τον προσωπικό βίο τους για πάρτη τους.
Σόφο και Κατερίνα αυτού του -παράλογου κόσμου- ερωτευτείτε ό,τι γουστάρετε.
Σας το είπανε οτι κάνετε λάθος, αλλά καλύτερα να κάνεις το δικό σου λάθος, παρά το δικό τους σωστό.
Στο κάτω-κάτω, και άλλοι είναι παχύσαρκοι, ταλαιπωρημένες πωλήτριες, πρεζόνια. Αφού δεν νοιαζόμαστε για αυτούς, γιατι νομίζετε οτι νοιαζόμαστε για εσάς;
Η πλάκα είναι οτι έχουν και αυτοί (εμείς) που γκρινιάζουν ταλέντα. Σε κάτι άλλο.Γράφουν καλά, μιλάνε καλά, έχουν χρυσό χέρι στην ιατρική. Αλλά βαριούνται να κάνουν αυτό, το ξέρουν καλά – πάνε για άλλα. Ή τον χαραμίζουν ξεπουλώντας το για λίγα ευρώ – ενώ είναι κομμένοι και ραμμένοι για μεγαλεία.
Για πάρτη τους (για πάρτη μας, γιατί για όλους μας μιλάω τώρα) είναι ευκολότερο να κρίνεις τους άλλους, αλλά όταν μιλάμε για μας – ε, δεν θέλουμε να δοκιμάσουμε. Πολύ βαριά η καλογερική ρε παιδί μου.
Αλλά απαιτούμε να κάνει ο άλλος κάθε μέρα δύο προπονήσεις – και να παίζει κάθε Σαββατοκύριακο, και να τον βρίζουνε πεντακόσιοι άσχετοι, ή απαιτούμε η ηθοποιός να διαβάζει πενήντα σελίδες κείμενο και να βγαίνει στην σκηνή να κοιτάνε οι λυσσάρηδες τα πόδια της.
Στο κάτω-κάτω «αξίζει τον κόπο, ε»;
~
Και ένα μπόνους.
Νομίζετε οτι σταματάει στους διάσημους;
Ό-χο όχι.
Διότι οι γονείς μας ήθελαν να γίνουμε κάτι. Να πετύχουμε αυτό που ήθελαν στην ζωή, αλλά ποτέ δεν το αποκτήσανε.
Και πιέζουν όσο μπορούν, για να γίνουμε ο,τι ονειρεύθηκαν.
Πολύ σπαστικό να ζείς την ζωή των άλλων, δεν είναι; Έχουμε γεμίσει γιατρούς και δικηγόρους που θα ζούσαν πολύ καλύτερα την ζωή τους (όχι οικονομικά, ποιοτικά) γιατί ήθελαν να γίνουν ηθοποιοι ή αστροναύτες.
Και αυτοί είχαν μόνο δύο πάνω απο το κεφάλι τους. Δύο να τους πιέζουν, να τους ωθούν, να τους κατευθύνουν, να τους λένε τι να κάνουν, πως να ονειρευτούν – ΤΙ να ονειρευτούν.
Φαντάζεστε πως θα ένοιωθαν αν είχαν δέκα εκατομμύρια;
Loading...
Ενα μονο κενο εχει ο συλλογισμος σου, θαρρω.
Οτι ο Σοφο ειναι επαγγελματιας αθλητης και πληρωνεται αδροτατα για κατι. Θελω να πω, ενταξει, το παιδι μπορει να το εβαλαν να παιζει μπασκετ στον Μαντουλιδη επειδη ηταν πανυψηλος και πολυ πλατυς, αλλα γιατι οταν τελειωσε το σχολειο συνεχισε το μπασκετ;;; Για μενα αυτο δειχνει ανευθυνοτητα, οπως ανευθυνος ειναι καθε ανθρωπος που κανει κατι που δεν τον ευχαριστει και μετα γκρινιαζει απο πανω.
Και οντως, γαμησε τα ολα τα ονειρα των αλλων για τις διακρισεις, για το επομενο τεραστιο πενταρι στο παγκοσμιο μπασκετ και ολα αυτα. Αν ο Σοφο ποτε δεν πηγαινε σε καμια ομαδα επαγγελματικη, μιας και δεν το γουσταρε, δεν θα συζητουσαμε τιποτα απο ολα αυτα τωρα. Απλα, αν τον πετυχαιναμε στον δρομο θα χεζομασταν πανω μας [το εχω παθει αυτο με τον Σχορτσιανιτη, παρεμπιπτοντως, μιλαμε ο ανθρωπος ειναι γιγαντας με ολη την εννοια της λεξης].
Διαφωνώ. Αν ο Σχορτσιανίτης ΔΕ ΘΕΛΕΙ να είναι επαγγελματίας αθλητής, να ανακοινώσει πως τα παρατάει. Όσο ειναι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ αθλητής, επιβάλλεται να παίξει με τους κανόνες.
Δεν είναι καθόλου μαγκιά του. Είναι ντροπή του. Απλά!
Ωραία, κουβέντα.
Γαμάει την ζωή του, ήταν επαγγελματίας και δεν είναι πια, και τα λοιπά, και τα λοιπά.
ο-κ.
Μας πέφτει λόγος; Παρακάλεσε για την δουλειά του; Τον θέλει η ομάδα του, τον έχει, δεν τον θέλει – στο καλό. Ο επαγγελματισμός δεν είναι απαιτούμενος – είναι προϋπόθεση. Αν είσαι μένεις – αν όχι φεύγεις.
Ότι ισχύει για όλους, ισχύει και για ολους τους Σόφο του κόσμου.
Μας πέφτει λόγος; Γίνεται ο «αχάριστος της ζωής»; Είναι ο μοναδικός αχάριστος της ζωής; εμείς οι υπόλοιποι δεν είχαμε ευκαιρίες; τις κάναμε πράξη;
χρωστάμε σε κανέναν;
γιατί χρωστάει αυτός;
ΣΕ ΠΟΙΟΝ χρωστάει αυτός;
@dilated: «επιβάλλεται»;»ντροπή του»; κατανοώ την θέση σου, αλλά είναι σκληρά τα λόγια σου. Νομίζω οτι δεν πρέπει επιβάλλεται τίποτα (απο κανέναν) δεν έχει να ντρέπεται για τίποτα (σε κανέναν).
Αλλά ακούω την γνώμη σου: ντροπή του.
Γιατί; Να ντρέπεται ποιόν;
@sourotiri: Ούτε εμείς τον πληρώνουμε, ούτε εμείς είμαστε ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης του κόσμου τούτου. Η ομάδα του (οι εργοδότες του) βάζουν τα λεφτά και κρίνονται (?).
Και, στο κάτω κάτω, είχε επιλογή να γίνει κάτι τέτοιο; Μήπως απο μικρό τον ετοιμάζανε για ένα κουστούμι που δεν νιώθει να του πάει;
Σήμερα δεν θέλει, χθες ήθελε. Κακός επαγγελματίας; So $%^& what? ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος;
Μας χρωστάει που γούσταρε να παίζει μπάσκετ;
@όλους: Ξαναλέω το point μου: Δεν πρέπει να το παίρνουμε προσωπικά.
Ας μην προβάλλουμε την ζωή μας (που δεν είχαμε ποτέ) σε άλλους ανθρώπους.
Ας μην καρφώνουμε άδικα (και πολλές φορές υποκριτικά) τους άλλους στον τοίχο.
Ερώτηση προς όλους: Γιατί θυμώνουμε μαζί τους;
Εγώ δεν αντιλέγω σε όσα λες. Αλλά νομίζω οτι πρέπει να προσέξει τον εαυτό του στο θέμα της παχυσαρκίας για την υγεία του και μόνο. Αν θέλει να καταντήσει πολυκατοικία σε εμφάνιση και να μην μπορεί να περπατήσει γούστο του βέβαια… επιλογή του, ας κάνει ό,τι θέλει. Αλλά είναι βλακεία.Εχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι γουστάρει αλλά κι εγώ να κάνω μια κριτική ως σχόλιο και μονο.
Συμφωνώ απόλυτα με Αρκούδο. Ο καθένας, όπως και ο Σοφοκλής, μπορεί να κάνει ό,τι επιθυμεί στην ζωή του.
@dilated : Κανείς δεν είναι «υποχρεωμένος» να δίνει αναφορά για τον επαγγελματικό του προσανατολισμό και τα σχέδια που έχει για την ζωή του. Ο Σόφο μπορεί να θέλει να αράξει αυτή την περίοδο.
Βέβαια υπάρχει και κάποιο άλλο ενδεχόμενο Αρκούδε που ίσως δεν έχεις προσέξει. Μπορεί ο καθένας να έχει το ταλέντο και την ομορφάδα και όλες τις δυνατότητες να γίνει κάτι (ασφαλώς εφόσον το επιθυμεί) όμως οι κοινωνικοί ρόλοι όπως έχουν διαμορφωθεί τον εμποδίζουν να προχωρήσει στο όνειρό του. Θέλω να πω, βλέποντας μέσα από τον καλλιτεχνικό χώρο, η επαγγελματική καταξίωση και αναγνώριση δεν αποκτείται από το πόσο καλή δουλειά κάνεις ή το πόσο ταλαντούχος είσαι. Πρέπει να έχεις και άλλα «προσόντα». Δεν είναι αυτά που νομίζεις… τα σεξουαλικά. Είναι το θράσος, η ικανότητα να μην υπολογίζεις κανέναν, να μπορείς να ρίξεις το φταίξιμο κάπου αλλού ώστε να είσαι «καθαρός», το ταλέντο να μπορείς να λες παραμύθια για να αποδείξεις γνώσεις που τελικά δεν έχεις. Βασικά άμα τα έχεις όλα αυτά, καταξιώνεσαι, έχεις ένα εξαιρετικό εισόδημα και είσαι επιθυμητός σε όλους τους ομοίους σου.
Συμπέρασμα: Δεν χρειάζεται να είσαι ούτε όμορφος, ούτε έξυπνος, ούτε ταλαντούχος για να καταξιωθείς.
Υ.Γ.: Φαντάζομαι πως τα παραπάνω δεν ισχύουν για τους καταξιωμένους αθλητές επειδή η εργασία τους στηρίζεται στις προφανείς ικανότητές τους.
@cghera: Δικαίωμα έχει και αυτός, δικαίωμα και εσύ. Σωστό. Και είμαι ο τελευταίος που θα πει (πχ. στον Βαγγέλη Αρναούτογλου) «δεν έχεις δικαίωμα να το λες αυτό» – έχει, όσο έχω και εγώ να κρίνω τα λεγόμενά του.
Αλλά θυμήσου: η κοινωνική πίεση, προς όποια κατεύθυνση και αν πηγαίνει, δεν έχει προσφέρει πολλά. Έχει καταστρέψει ζωές – αλλά δεν θυμάμαι να έχει φτιάξει καμία….
Υ.Γ. επιτέλους, ένας άνθρωπος που λέει το αυτονόητο. Δηλαδή, ο Σοφοκλής πρέπει να προσέχει για την υγεία του. Αλλά πάλι – εμείς προσέχουμε την δική μας; Και αν το κάνουμε, μπορούμε να κρίνουμε αν είναι βλάκας κάποιος που δεν το κάνει;
Μπορούμε, δεν αντιλέγω. Είναι όμως σωστό;
Μην ξεχνάς επίσης και το παράδειγμα της «Κατερίνας». Όσοι τσαντίζονται με τις επιλογές της, δεν το κάνουν γιατί βλάπτει την υγεία της – το κάνουν γιατί ζηλεύουν (θεμιτό είναι, απλώς το αναφέρω) που της δόθηκε μία ευκαιρία να κάνει την ζωή που νομίζουν οτι ονειρεύονται που και που..
@Cyberella: To point δεν είναι αυτοί – σωστά λες οτι αυτά που ευκόλως θεωρούνται χαρίσματα δεν είναι δα και απαραίτητα.
Το point είμαστε εμείς. Εμείς και η πίεση που οδηγεί νέα παιδιά να μην κάνουν αυτό που θέλουν πραγματικά στην ζωή τους.
Ακόμα και αν είναι να φάνε ένα χάμπουργκερ – ή να γίνουν πωλήτριες…
mpa..egw nomizw pws o arkoudos exei profanes dikio,se shmeio pou dn einai suzhthsimo.oti 8elei o ka8eis na kanei. egw mporei na exw epidoseis olumpiakou a8lhth sto treksimo (leme twra) kai na 8elw na anoiksw souvlatzidiko,douleia mou.
an telika asxolh8w me to treksimo,alla dn exw oreksh na ta dwsw ola,dn einai magia mou,enai dikaioma mou omws.
oi ikanothtes kapoioi dn ka8orizoun ti 8a kanei,apla tou dinoun ena pleonekthma se kapoious tomeis.auto einai olo.akous ekei epistrefei la8os sth fush to xarisma pou tou dw8hke..siga mh ths xrwstaei kai xarh!!
Κάτσε βρε αρκούδε! Δηλαδή θέλουμε εξήγηση για το προφανές. Τα νέα παιδιά δεν μπορούν να κάνουν αυτό που επιθυμούν στην ζωή τους λόγω της έλλειψης εργασιακών θέσεων, λόγω της φτώχιας και του χαμηλού βιοτικού επιπέδου (οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι) και άλλα πολλά που όλοι μας τα γνωρίζουμε. Εγώ φίλε μπορεί να θέλω να γίνω τραγουδίστρια και να έχω και γαμώ τις φωνές αλλά ούτε τις «άκρες» έχω, ούτε θέλω να χάσω την αξιοπρέπειά μου για να τις αποκτήσω. Δηλαδή αυτό το όνειρο που είχα πάει στα σκουπίδια, μαζί με το ταλέντο μου και τις επιθυμίες μου; Ποιος ευθύνεται γι αυτό; Εγώ που έχω τέτοιο όνειρο; Η σκατοκοινωνία που θέτει τέτοιους αισχρούς όρους; Μήπως ευθύνεται ο καθένας που έχει το ίδιο όνειρο και είναι διατεθειμένος να το αποκτήσει με το «όποιο» δυσάρεστο τίμημα; Εγώ γιατί να κάνω εκπτώσεις στα όνειρά μου και να μην μου δίνεται η δυνατότητα να τα πραγματοποιήσω ενώ έχω αποδείξει την αξία μου;
Ο Σόφος και όποιος άλλος που παρατά την καριέρα του και πέφτει με τα μούτρα στα McDonalds (ναι μαγκιά του) προφανώς αρκούδε έχει την πολυτέλεια να το κάνει. Για την ώρα δεν έχω δει κάποιον στην Ελλάδα του 2007 να παρατάει τα ωραία του λεφτάκια, ανεξαρτήτως του ταλέντου του, για να γίνει ασκητής σε μοναστήρι.
@Cyberella, ξαναλέω: το post δεν έχει να κάνει με αυτούς. Ούτε με τις ευκαιρίες που άλλοι έχουν και άλλοι όχι.
Έχει να κάνει με την δική μας συμπεριφορά, ως κοινό (τηλεθεατές, θεατές, φίλαθλοι, whatever).
Αν είναι σωστό να κρίνουμε τον άλλο για τις επιλογές του, επειδή εμείς ταυτιστήκαμε με την ζωή του.
Sorry που είμαι εκτός θέματος… το έπαθα και στις πανελλήνιες… χαχαχα
Εχεις πάθος στην απάντησή σου, i’ll give you that 🙂
Βοήθησέ όμως λίγο εδώ: γιατί πιστεύεις οτι θυμώνει ο κόσμος με τον Σοφοκλή; Γιατί ξεχνάει (ή επιλέγει να ξεχάσει) οτι δεν πρέπει να ορίζει τις ζωές των άλλων;
Ίσως αρκούδε μου διότι ταυτίζεται με την ιδέα που εκπροσωπεί, το αθλητικό ιδεώδες, την δυναμική του διάσημου έλληνα – μαύρου με το παρουσιαστικό ενός Michael Jordan και το μυαλό ενός εφήβου (είναι ακόμα έφηβος αν δεν απατώμαι). Ίσως ο κόσμος κοιτάζει αυτούς τους ανθρώπους σαν αυτό που λένε «role model». Δεν αρκεί να γνωρίζεις τις δυνατότητες του άλλου και να τις εκθιάζεις αλλά και να έχεις και καλή γνώμη γι αυτόν. Όλοι ξέρουμε πόσο εξαιρετικός αθλητής είναι ο Dennis Rodman όμως το γεγονός ότι έχει βρεθεί με κατηγορίες αποπλάνησης ανηλίκου (και λίγα λέω) έχει εμποδίσει τον κόσμο να τον αγαπήσει. Τον Σοφοκλή τον αγάπησε ο κόσμος σαν τον απίθανο παίχτη με την καρδιά ενός παιδιού. Τώρα η «μη πειθαρχημένη» κίνησή του μεταφράζεται ως εξής: «γιατί ρε φίλε; Εμείς σε αγαπάμε».
Πρώτα – πρώτα θα ήθελα να προσθέσω πως προσωπικά δεν νιώθω έτσι. Δεν νιώθω τέτοια βαθιά αισθήματα απέναντι σε κάποιον που δεν γνωρίζω. Μπορώ να συμπάσχω, να τον καταλάβω, να μην τον καταλάβω κιόλας (τι, ψυχοθεραπευτής είμαι) αλλά δεν μπορώ να αγαπήσω ένα είδωλο και να το θεωρήσω τιμή μου και καμάρι μου λες και είναι καρπός μου.
Με άλλα λόγια, και εδώ θα τελειώσω διότι αν συνεχίσω δεν θα φύγω από το γραφείο, ο κόσμος παθιάζεται με ομάδες, παίχτες, ηθοποιούς και τραγουδιστές σαν να ήταν δικοί τους άνθρωποι. Τους κρίνει ανεβάζοντάς τους και τους περιφρονεί όταν προσβάλουν την «κοινωνικά ορθή» στάση που έχουν σχηματίσει γύρω από τα πάντα. Ίσως ο κόσμος έχει απογοητευτεί από τους καθημερινούς ανθρώπους και αναζητά πρότυπα για να τους φορέσει δάφνες και να τους βάλει στο ψηλότερο σκαλοπάτι. Ίσως και πάλι, αυτό να είναι κάτι που έχουμε εμείς οι έλληνες στην καρδιά μας διότι είμαστε όλο αισθήματα και τα δείχνουμε.
Ως «κατερίνα» ευχαριστώ για λογαριασμό των επώνυμων και μη συνονόματων! Τόχουμε λίγο στο αίμα μας το sui generis..
Μου αρέσει αυτό που είπες, «καλύτερα το δικό μου λάθος» το χρεώνομαι άλλωστε, «παρά των άλλων το σωστό» που σε αφήνει ανικανοποίητη και στριμωγμένη..
Αλλά, υπάρχει και το αλλά.. οι ευκαιρίες έχουν μαλλιά που φυτρώνουν μπροστά, ποτέ από πίσω και αν περάσουν..πέρασαν!
Καλό σ/κ
Αγαπητέ Αρκούδε η άποψή μου σχετικά με το θέμα της «βλακείας» που σχολιάζεις, είναι οτι πιστεύω οτι όποιος δεν προσέχει την υγεία του (όχι να γίνουμε υποχώνδριοι) κάνει βλακεία. Τουλάχιστον σε επίπεδο που θα επηρεάσει την ζωή του σημαντικά, δεν λέω για ένα κρυολόγημα που δεν θα πάρεις φάρμακο. Κι εγώ αν έχω πρόβλημα παχυσαρκίας κι όχι απλά λίγα κιλάκια αν το αφήσω και γίνω μοσχάρι βλακεία θα κάνω. Από εκεί και πέρα ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Αλλά αναλαμβάνει & τις ευθύνες του. Αν ο Σοφο παρατήσει το μπάσκετ λογω παχυσαρκίας, θα είναι δικαίωμά του και επιλογή του, αλλά αν αργότερα κοιτάξει πίσω και πει έκανα πατάτα, δικιά του ευθύνη θα είναι. Θα πρέπει να τα βρει με τον εαυτό του και να πάει μπροστά. Προσωπικά σκορδοκαϊλα μου αν θα παίξει μπάσκετ μπορει να πω «κριμα, ήταν καλός παίχτης» αλλά ως εκεί.Θελει; Ας στρωθεί. Δεν θέλει, ας βρει άλλο τρόπο να τον γεμίσει. Αλλά αν αύριο πάθει π.χ. εμφραγμα απο το πάχος εγώ βλακεία θα πω οτι έκανε γιατί το ήξερε το πρόβλημα και δεν έκανε τιποτα. Τωρα αν έχω το δικαίωμα να τον πω βλάκα; Πρακτικά το έχω, ηθικά ίσως και όχι. «Μην κρίνετε για να μην κριθείτε…»
Και προς την Cyberella θα έλεγα οτι μπορει το 2007 να μην έχω παράδειγμα, αλλά σε πρόσφατα χρόνια σίγουρα θα βρει κάποιον/κάποια που παράτησε λεφτά και καριέρα για να γίνει μοναχός – ασκητης. Διότι μπορει «τα ωραία του λεφτάκια» να μην του λέγαν τίποτα τελικά. Δεν κρίνουν ολοι με βάση τα λεφτά.
Είχα γράψει ολόκληρο σεντόνια αλλά δεν έβαλα το 37!
Δεν το ξαναγράφω με τίποτα!
Εν ολίγοις. Κανένας Ολυμπιακός δεν υποχρεώνει κάποιον να παίξει παρά τη θέλησή του. Μπορεί να τον πιέσει αλλά όχι να τον υποχρεώσει. Κι αν ο άλλος δε γουστάρει δεν έχει νόημα να πληρώνει ο Ολυμπιακός για υπηρεσία που δεν εισπράττει. Ο Σοφοκλής λοιπόν είναι φάουλ αφού δε βγαίνει να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Είναι ντροπή του γιατί αφήνει τους πιτσιρικάδες που αγόρασαν τη φανέλα του και που στο σχολείο φωνάζουν «Σόφο» όταν βάζουν καλάθι, να αναρωτιούνται που είναι το πρότυπό τους. Είναι επίσης ντροπή του γιατί με αυτή τη συμπεριφορά προσβάλλει όλους τους προπονητές του και τους συμπαίχτες του που τον βοήθησαν να φτάσει σε αυτό το επίπεδο (όποιος ξέρει από μπάσκετ κατανοεί πόσο σημαντικό είναι αυτό που λέω).
Γενικά…αν δε γουστάρεις βγες και πες δε γουστάρω κι άντε γαμηθείτε όλοι! Δε συμμερίζομαι αυτά που λέει ο δημοσιογράφος…αλλά δε δίνω και δίκιο στον Σόφο και σε αυτό που λες πως είναι μαγκιά του! Επιμένω πως είναι (κατά τη γνώμη μου πάντα) 100% λάθος και ντροπή του.
@dilated *s* σου ξέφυγε, έτσι; *s* Το νούμερο του παπουτσιού μου. Λέω… *s*
Arkoudos και Cyberella (αν δεν κάνω λάθος)
«Διότι οι γονείς μας ήθελαν να γίνουμε κάτι. Να πετύχουμε αυτό που ήθελαν στην ζωή, αλλά ποτέ δεν το αποκτήσανε.
…επειδή εμείς ταυτιστήκαμε με την ζωή του….»
Δεν είναι τόσο απλοποιημένο αυτό για τους γονείς. Μπορεί να κάνω λάθος. Να τα πούμε πάλι όταν το χτυποκάρδι αυτό, η λαχτάρα αυτή μας είναι οικεία; Δεν είναι μόνο μια επιθυμία, ένα απωθημένο του γονιού, καλέ μου. Άμε δε πολλώ κάρρονες γενόμεθα.
Ταυτισθήκαμε με την ζωή του.. ναι, αυτό πάει στο «η ομάδα μου», κλπ. Λες και είναι δική μου, λες και η ζωή μου θα αλλάξει αν κερδίσει κλπ . Το να παρακολουθείς δημόσια αγωνιζόμενους, όπως αθλητές για παράδειγμα, είναι _ταυτό_ με το να παίρνεις μέρος. Όπου το συναίσθημα πληρώνεται κι υποκαθίσταται. Είναι ή ίδια λειτουργία που βασίζεται η διαφήμιση (είναι τρελοί όλοι αυτοί που ξοδεύουν τεράστια ποσά ; ) , η τηλεόραση και το τηλεπαιχνίδι (παίζει και η κονσόλα με παιχνίδια εδώ) που υποκαθιστά τα όνειρα, γι αυτό ακριβώς και το ξενύχτι, και κάθε είδους τεχνητή ηρωοποίηση. Σε αυτή την αρχή διεύθυνσης των μαζών και διεύθυνσης προσωπικού και διεύθυνσης διοίκησης και διανοητικής προσαρμογής βασίζονται μαθήματα στις σχολές Κυβέρνησης πανεπιστημίων που προετοιμάζουν ταγούς – δεν χρειάζεται να επεκταθώ, έτσι δεν είναι; Σε απλούς όρους, ακόμη κι ο Έκο διαπιστώνει πως το να παρακολουθεί κάποιος Αγώνες/Games : βγάλε άκρη (ή κινηματογραφικούς ήρωες) είναι για να ταυτισθεί ο στερημένος (δεν θυμώνω, όχι, συνέχισε…) με τους πρωταγωνιστές και για να εκτονωθεί ό,τι το καταπιεσμένο (εγώ καταπιεσμένος, βρε;) , γι’ αυτό και η βία, το κλάμα, η συζήτηση μετά, ο τσακωμός, ο σχολιασμός και η παρακολούθηση του σχολιασμού και η συζήτηση για τον σχολιασμό και το γεγονός ανάγεται στην τρίτη και στην τετάρτη κι εγώ χάνω ην ουσία, το γεγονός και τον σκοπό του.
Για τον ίδιο λόγο χρειάζομαι μάρκα στα ρούχα μου για να έχω ταυτότητα, χρειάζομαι να ανήκω σε σύλλογο, ομάδα, κόμμα, και καλά θα κάνουνε να πάνε καλά, να νικάνε, να είναι σπάνιοι, ξεχωριστοί, μοναδικοί και να είναι εκείνο που δεν τολμώ και δεν μπορώ να είμαι εγώ!
Εγώ; ΕΓΩ; Χμ! Ζάβαλος!
Είχα αυτή τη συζήτηση με τον κολλητό μου πριν το καλοκαίρι. Του έλεγα λοιπόν πως ο Σόφο και ο κάθε Σόφο, έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει όπως θέλει και όταν το θέλει. Δεν χρωστάει σε κανέναν. Και μπορεί για τους περισσότερους να είναι όνειρο ζωής το ταλέντο του, τον ρωτάτε όμως αυτόν αν γουστάρει να τον κοιτάνε όλοι, να τον κρίνουν όλοι, και να περιμένουν όλοι ένα στραβοπάτημα του για να τον θάψουν; Μπορεί να φοβάται την πτώση και γιαυτό να αρνείται να ανέβει πιο ψηλά. Δεν είπα να μην σχολιάζουμε τους επώνυμους, όμως ας κοιτάμε και την καμπούρα μας.
Θα έγραφα κι άλλα. όμως ήρθε ο προϊστάμενος. Καλημέρα!
Ξαναρωτάω…ποιός τον υποχρεώνει να είναι στην ομάδα;;;
@dilated: Η ομάδα είναι εταιρεία. Ότι κάνει, το κάνει για το δικό της συμφέρον.
Το ίδιο και ο παίκτης. Αν λοιπόν οι δύο πλευρές κρίνουν οτι η συμβίωσή τους είναι αρμονική, και δεν υπάρχει λόγος να διασπαστεί…
…εμένα τι με καίει; Και πολύ περισσότερο, εσένα;
Μπορείς να διαφωνείς με την ομάδα που τον κρατάει, αλλά με τον παίκτη τι διαφωνείς; Έχει συμβόλαιο, δεν μπορεί να σταματήσει. Είναι το …αδύνατο μέρος της συμφωνίας 🙂
Επιπλέον, εξίσου σημαντικό:
α) ο Σοφοκλής είναι άνθρωπος, η ομάδα είναι εταιρεία. Αν χρειαστεί να «μαλώσω» κάποιον, δεν θα την πέσω στον άνθρωπο, αλλά στην εταιρεία.
β) αν ο Σοφοκλής κατέβει, και παίξει, υπο την πίεση του κόσμου, και πάθει ανακοπή και πεθάνει (κούφια η ώρα), τι θα πούμε μετά; Τον πίεσε η εταιρία; Όταν όλος ο κόσμος φωνάζει «ντροπή σου που τους τρως τα λεφτά, και που τα παιδάκια σε είχαν για είδωλο»;
Οσο για τους πιτσιρικάδες, συμφωνοδιαφωνούμε: ισχύει οτι είναι κρίμα, αλλά όχι ντροπή. Γενικά, για αυτήν την ιστορία, μέχρι κρίμα πάει. Ντροπή, όχι.
Στην ερώτησή σου: η ομάδα τον υποχρεώνει να είναι στην ομάδα.