Να σας κάνω μία ερώτηση;
Ας δούμε μία υποθετική ιστορία.
Είμαι μεγάλη φαρμακοβιομηχανία. Μεγάλη. Βρήκα το φάρμακο (πχ για το AIDS, τον καρκίνο, whatever) που αφορά μεγάλη μερίδα κόσμου, και θα αυξήσει την ποιότητα ζωής τους.
Σε μερικούς δε μπορεί και να τους σώσει την ζωή.
Μεγάλη επιτυχία.
Επόμενο βήμα που θα κάνω είναι να κατοχυρώσω την ανακάλυψή μου. Μην τυχόν και μου την αντιγράψει κανείς, και πάει και σώσει τον κοσμάκη τσάμπα.
Καπιταλισμός, you know.
Την κατοχύρωσα; μπράβο μου. Τώρα είμαι μάγκας. Τώρα μπορώ μόνον εγώ να την πουλήσω και να βγάλω τρελά φράγκα απο όλους τους αρρώστους που θέλουν να σωθούν.
Ω, τι θεός που είμαι.
Στο μεταξύ οι μη έχοντες, ας καλυφθούν απο τα δημόσια ταμεία.
Όλα καλά καμωμένα.
Έλα όμως που…
Η κατασκευή του μου κοστίζει ο κούκος αηδόνι. Τα δημόσια ταμεία δεν είναι σε θέση να πληρώσουν την διαφορά για να το πάρουν οι ασφαλισμένοι σε λογικό κόστος.
Οπότε τι κάνω;
Σταματάω την παραγωγή:
[…]Η Pfizer έκρινε ως ασύμφορη την παρασκευή της εισπνεόμενης ινσουλίνης, καθώς είχε περισσότερα έξοδα παρά έσοδα από τη διάθεσή της. Κι αυτό γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία διεθνώς δίσταζαν να συνταγογραφήσουν τη συγκεκριμένη μορφή θεραπείας ιδίως σε χώρες με μεγάλο πληθυσμό διαβητικών όπως η Βρετανία, η Γερμανία και οι ΗΠΑ.
Οι μοναδικές χώρες που το είχαν πετύχει ήταν η Ελλάδα και η Ιρλανδία, εντούτοις αυτές οι αγορές δεν ήταν αρκετές για να φέρουν κέρδη στην εταιρεία, η οποία αποφάσισε να αποσύρει το προϊόν από την παγκόσμια αγορά.[…]
~
Έχει γίνει και άλλες φορές τέτοια κουβέντα, γίνεται και τώρα.
Τι κάνουμε ως κοινωνία όταν η υγεία είναι εμπορεύσιμο αγαθό;
– Να κάνουμε μποϊκοτάζ στην εν λόγω εταιρεία είναι μία λύση, αλλά δεν πιστεύω να πιάσει – άσε που είναι και επικίνδυνο. Δηλαδή τι; να πούμε στον άρρωστο να πάρει απο άλλη εταιρεία τα φάρμακά του;
– Να υποκείψουμε στον εκβιασμό και να αγοράσουμε ακριβότερα το φάρμακο προς το παρόν δεν παίζει καν αυτό σαν λύση – η εταιρεία το αποσύρει λόγω κόστους.
– Να υποκείψουμε στον εκβιασμό και να πιέσουμε το κράτος να το βάλει στα ασφαλιστικά ταμεία ως παροχή επίσης δεν είναι λύση: στην Ελλάδα είναι στα ασφαλιστικά ταμεία – στην Αμερική δεν είναι.
Τι κάνουμε;
Προσέξτε, σας το θέτω και ηθικά. Η εταιρεία έχει ένα φάρμακο που μπορεί να λύσει σημαντικά προβλήματα στους ασθενείς. ΔΕΝ το παράγει και το αποσύρει – επειδή δεν κερδίζει.
Καπιταλιστικά σωστό, κοινωνικά απαράδεκτο, ανθρωπίνως παράλογο.
Τι κάνουμε ως κοινωνία;
Υπόψιν: το παράδειγμα είναι για ένα προϊόν που γνωρίζουμε, και που αφορά δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους – άρα είχε επιχειρηματικό νόημα να εμφανιστεί στην αγορά. Φανταστείτε πόσες άλλες φαρμακευτικές αγωγές μένουν στο ράφι ως εμπορικά απαράδεκτες – που θα μπορούσαν όμως να σώσουν ζωές…
Loading...
>>Κι αυτό γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία διεθνώς δίσταζαν να συνταγογραφήσουν τη συγκεκριμένη μορφή θεραπείας ιδίως σε χώρες με μεγάλο πληθυσμό διαβητικών όπως η Βρετανία, η Γερμανία και οι ΗΠΑ
quoteKι αυτό γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία διεθνώς δίσταζαν να συνταγογραφήσουν τη συγκεκριμένη μορφή θεραπείας ιδίως σε χώρες με μεγάλο πληθυσμό διαβητικών όπως η Βρετανία, η Γερμανία και οι ΗΠΑ
Γιατι αυτες οι χωρες (προηγμενες επιστημονικα) δισταζαν;
Με ποια κριτηρια γινοταν αυτη η μαζικη συνταγογραφηση στην ελλαδα;
σημ. Περαν της πρακτικοτητας ειναι προφανες πως δεν μενουν ακαλυπτοι θεραπευτικα οι ινσουλινοεξαρτωμενοι και δεν κινδυνευει η ζωη τους…
Πολύ σωστό το ερώτημα περι των ασφαλιστικών ταμείων. Το γιατί διστάζουν (αν και υπάρχει μία απάντηση ίσως στο «με μεγάλο πληθυσμό διαβητικών»), και με ποιά κριτήρια γινόταν η συνταγογράφηση είναι σημαντικά θέματα.
Αρνούμαι κάθετα να συζητήσω περι «πρακτικοτητας», αφενός γιατί δεν είμαι ινσουλινοεξαρτωμενος, και δεν γνωρίζω, αφετέρου διότι δεν είναι κριτήριο για μένα:
Υπάρχει ένα φάρμακο που απλουστεύει την ζωή κάποιων, και για οικονομικούς λόγους σταματάει.
Αν για μένα σταματούσε να διακινείται το depon, ή για κάποιον άλλον το viagra (της ιδίας εταιρείας btw) δεν θα κινδύνευε η ζωή μας – αλλά θα επηρέαζε κατα πολύ την απλούστευσή της.
Η ερώτηση παραμένει: Πως αντιδρούμε σε αυτήν την πολιτική;
Η εταιρεία νομίμως (και επιχειρηματικά ορθώς) πράττει – προστατεύει τα συμφέροντά της.
Εμείς;
Ο άντρας της αδελφής μου ξεκίνησε εδώ και 1-2 μήνες ενέσεις ινσουλίνης. Δεν μπόρεσε να ξεκινήσει με το σπρέι, γιατί ήταν καπνιστής και έπρεπε να περάσουν 6 μήνες χωρίς τσιγάρο. Είχε 3-4 μήνες και περίμενε πως και πως να ξεκινήσει το σπρέι, για να σταματήσει τις ενέσεις.
Σήμερα που διάβασα την είδηση πήρα την αδελφή μου τηλέφωνο. Το είχε ακούσει και αυτή από τις ειδήσεις. Η δήλωσή της «Και περίμενε ο Γ. πως και πως να περάσει ο καιρός για να σταματήσει τις ενέσεις».
Σκέψου πόσο πιο απλό – και λιγότερο εμφανές όταν είσαι σε κόσμο – είναι να βάζεις ένα σπρέι στο στόμα (σαν κι αυτά που είναι και για τον βήχα, το άσθμα, κλπ και πόσο πιο δύσκολο να σηκώνεις την μπλούζα και να κάνεις ενέσεις στην κοιλιά σου. 🙁
Κι αυτό που με εκνεύρισε περισσότερο είναι που δήλωσαν ότι η εταιρία στην Ελλάδα θα το διαθέτει για 3 μήνες ακόμα ώστε οι διαβητικοί να μπορέσουν να κάνουν εύκολα την μετάβαση στις ενέσεις.
Ξανατρυπηθείτε, αλλά με το πάσο σας!
Απαράδεκτοι.
Αγαπητέ Αρκούδε, χώρια από την είδηση που άκουσα κι εγώ χθες στο ραδιόφωνο, έμαθα ένα – δυο πραγματάκια για την ινσουλίνη – inhaler.
Το inhaler μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυστηρά και μόνο από μη καπνιστές. Η αποτελεσματικότητά του δεν είναι ίδια με εκείνη της ένεσης εφόσον ο διαβητικός δεν μπορεί να πάρει την ακριβέστατη δόση που έχει ανάγκη και η δόση που παίρνει με την συσκευή, λαμβάνεται κατά προσέγγιση. Τέλος, τον διαβητικό τον καλύπτει από το ταμείο του η αγορά ινσουλίνης όπου κοστολογείται στα 250 ευρώ τον μήνα.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το συγκεκριμένο σκεύασμα της συγκεκριμένης εταιρίας. Το πρόβλημα είναι ότι οι φαρμακευτικές εταιρίες είναι οικονομικοί κολοσσοί, αδίστακτοι στις πρακτικές τους, οι οποίες μοναδικό σκοπό έχουν είτε την παραπάνω συσσώρευση χρήματος ή εξυπηρέτηση ακόμα πιο «ειδικών» συμφερόντων (είναι γνωστή η ανάμειξη της Bayer για παράδειγμα στον εμφύλιο του Κονγκό).
Να μην ξεχνάμε άλλωστε με πόσους τρόπους ασκούν «πίεση» στους γιατρούς οι δεκάδες πωλητές (ιατρικοί επισκέπτες όπως πολύ κομψά λέγονται), ώστε να συνταγογραφούνται τα σκευάσματα της εταιρίας που ο καθένας από αυτούς εκπροσωπεί. Άραγε με ποιά κριτήρια λαμβάνει ο χ ασθενής το ψ φάρμακο;
@Cyberella: η κουβέντα σου μου θυμίζει ένα μεγαλύτερο ερώτημα που λέει αν πρέπει να υποστηρίζει το κράτος τους ασθενείς που είναι αυτοκαταστροφικοί (πχ καπνίζουν ή είναι υπερβαροι).
Όλα όσα αναφέρεις πάντως, λύνονται, αν η συσκευή βρει τον χρόνο της, και βελτιωθεί η χρήση της. ΔΕΝ λύνονται αν αφαιρεθεί απο την αγορά – οπότε δεν έχει νόημα για βελτίωση…
(Ο άνδρας της αδελφής της maestria έκοψε το κάπνισμα για να σταματήσει να τρυπιέται στο στομάχι. Και μόνο για αυτό θα επιδοτούσα την διαδικασία…)
Παρεπιπτόντως:
In March 2006 Pfizer sued the Philippines government as well as two government health officials personally, to prevent Philippines drug regulators from allowing the importation of less expensive versions of a Pfizer heart disease drug.
—————————————————————————–
Two hundred children received Trovan in Kano, Nigeria, in 1996, the company said. The Nigerian government and Kano state government allege Pfizer gave the antibiotic to children without proper parental consent and that it disabled or killed some children. In July 2007 the Nigerian government has filed criminal charges against Pfizer over the trials.
Η πηγή των κειμένων της Σοφίας (μετά απο μικρή αναζήτηση 🙂 ) είναι το wikipedia
Για το δεύτερο θέμα που αναφέρει, η είδηση απο το in.gr είναι σαφής: «Παράνομη» η δοκιμή πειραματικού φαρμάκου σε παιδιά της Νιγηρίας και την είχα κρίνει και εγώ στο παρελθόν: Είδες, για να είμαστε στον «Πρώτο Κόσμο»;
Ναι, θεωρώ πως η παράνομη δοκιμή (από το άρθρο του in.gr) του φαρμάκου που κόστισε και την ζωή των «πειραματόζωων» στην Νιγηρία είναι ανήθικη.
Όχι, δεν θεωρώ πως η απόσυρση ενός φαρμάκου (όπως αυτού της ινσουλίνης) είναι ανήθικη.
Όχι, δεν πιστεύω πως οι φαρμακοβιομηχανίες είναι ο «θεός». Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα όταν μία εταιρία βγάζει ένα φάρμακο για να πλουτίσει, από την άλλη πλευρά βοηθά ένα σωρό κόσμο.
Στο κάτω – κάτω ηθικά αν το θέσουμε κιόλας έτσι, η εταιρία που έκοψε την παραγωγή του φαρμάκου δεν σκότωσε και κανέναν ούτε απόκρυψε πως το φάρμακο μπορεί να δημιουργεί προβλήματα αλλού. Αυτό εννοούμε όταν μιλάμε για ήθος. Για το αν ο άλλος ψεύδεται, αν κλέβει, αν σκοτώνει.
Δεν βλέπω τίποτε ανήθικο πάνω σε μία εταιρία που είχε και την ειλικρίνεια να πει πως για λόγους οικονομικούς αποσύρει το φάρμακο.
Τώρα το πώς αντιδρά το κάθε κράτος και το κάθε ταμείο είναι δικό τους θέμα…
Όταν τώρα, αποκαλυφθεί η εταιρία που θα αποσύρει το φάρμακο που θεραπεύει από τον καρκίνο για οικονομικούς λόγους, τότε είναι ανήθικο και αισχρό.
@Cyberella: αναρωτιέμαι αν οι ινσουλινοεξαρτωμενοι (όπως ο άνδρας της αδελφής της maestria) θα συμφωνούσαν μαζί σου.
Εγώ πάντως θέτω ξεκάθαρα την θέση μου στον τίτλο του post – και ας μην με αφορά ως ασθένεια…
Κοίτα, δεν είναι κάτι που θα τον σκοτώσει. Δεν είναι όπως στην Αφρική που έδιναν νερό με ζάχαρη για ινσουλίνη και πάρα πολλοί διαβητικοί πέθαναν.
Αλλά είναι ένα φάρμακο που τους διευκολύνει τη ζωή σε μεγάλο βαθμό. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να υπάρχει στην αγορά και είναι παράλογο (όπως λέει και ο αρκούδος) που δεν θα κυκλοφορεί γιατί δεν συμφέρει σε μια εταιρία που βγάζει τα «κέρατά» της.
Τι να πω, στον καπιταλισμό ζούμε και κίνητρο είναι το κέρδος.
«ανθρωπίνως» παράλογο – καπιταλιστικά η εταιρεία κάνει ακριβώς ότι επιτάσσουν οι νομοι της αγοράς και οι μέτοχοί της.
Το θέμα είναι πως προστατευόμαστε εμείς.
– Δεν μπορούμε να πούμε στην εταιρεία «μην σε νοιάζει το κέρδος» – γιατί μας συμφέρει το κέρδος (αλλιώς θα είχαμε ψηφίσει όλοι ΚΚΕ)
– Δεν μπορούμε (εγώ τουλάχιστον) να πούμε «δεν με νοιάζει» γιατί με νοιάζει
– Δεν μπορύμε να πούμε «τίποτα άλλο απο αυτήν την εταιρία» γιατί μας κρατάει απο …την υγεία μας
Οπότε; Τι κάνουμε;
Εγω ειμαι πρόθυμος να σε πιστέψω μόνο οταν μια εταιρια ανακαλυψει το φαρμακο για την τριχόπτωση και μας το κρύβει.
Για ολα τα υπολοιπα, χεστηκα
Α, μπορω να προσθεσω τώρα και το φάρμακο για τις θλασεις ?
Και ενα φάρμακο για τα παραπανισια κιλα.
Δεν μπορω να παρω τα ποδια μου απο το βαρος στο γηπεδο!
Για ολα τα υπολοιπα, χεστηκα
Α, και ενα φάρμακο για τον πονοκεφαλο, γιατι ποτε ποτε εχω απο κανενα
Για ολα τα υπολοιπα, χεστηκα
Και μια αλοιφη για μασαζ
Για ολα τα υπολοιπα, χεστηκα
Αν μετράνε και οι γαζες για φάρμακο, τότε βαλε και τις γαζες στα ποστ που με ενδιαφερουν.
Για ολα τα υπολοιπα, χεστηκα
Κανα οτριβιν παιζει?
Βαλε και το οτριβιν
Για ολα τα υπολοιπα, χεστηκα
Στις ασπιρινες ειμαι αλλεργικος
Χεστηκα για τις ασπιρινες
Ααααα, και το μπεταντιν.
Πω, μαλακα, παραλιγο να το ξεχασω και να μην σου το πω.
Βαλε και το μπεταντιν, λοιπον
Για ολα τα υπολοιπα, χεστηκα
Και τι να κανουμε; Οι ιδιοι που μας χρησιμοποιούν ως πειραματόζωα με τα τρόφιμα τους μας γιατρέβουν μετά με τα φάρμακα τους
Διαδωστε το μήνυμα αυτό μπορούμε να κάνουμε
η υγεια μας δεν είναι για πούλημα
Θα σου κάνω μία ερώτηση αρκούδε:
Όταν ακούς για την έκδοση ενός νέου λογισμικού (που επιθυμείς «κάργα» να εγκαταστήσεις στον υπολογιστή σου) το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να το πάρεις αμέσως; Συνήθως όχι. Διότι περιμένεις να δεις η αγορά πως θα αντιδράσει, παρακολουθείς τα προβλήματα που θα προκύψουν με το λογισμικό, κοιτάζεις τις διορθώσεις που γίνονται και μετά το αποκτάς.
Θα μου πεις: “Μα καλά ίδιο πράγμα είναι ένα λογισμικό με την υγεία την δικιά μου και την δικιά σου;”
Ναι, είναι! Όλα είναι εμπορεύσιμα και καλά θα κάνουμε να υπολογίζουμε διπλά πριν μπούμε στην διαδικασία να δοκιμάσουμε κάτι καινούριο… έτσι πιστεύω πως μπορούμε να προστατευθούμε. Να προστατευθούμε ε; όχι να διαμαρτυρηθούμε…
Δεν σε καταλαβαίνω: με το παράδειγμά σου προστατευόμαστε απο την ποιότητα του προϊόντος. Αυτό αναλαμβάνουν οι κρατικοί ελεγκτες φαρμάκων που επιτρέπουν -ανα περίπτωση- την διακίνηση φαρμάκων στην χώρα που υπόκεινται.
Άρα, υπάρχουν θεσμικοί κανόνες που μας προστατεύουν απο ένα προϊόν. Είναι μέρος του κρατικού μηχανισμού που κάνει ακριβώς αυτό που λες: Δοκιμάζει και ελέγχει την ποιότητα των φαρμάκων πριν αυτά βγουν στην αγορά, και στην συνέχεια ελέγχει τα αποτελέσματά τους.
Γι’ αυτό και ανακαλούνται εγκρίσεις για φάρμακα, ή ανασκευάζονται οι οδηγίες χρήσης.
Εδώ όμως μιλάμε για ένα φάρμακο που έχει (περίπου) πεντακόσιους στην Ελλάδα χρήστες. Δεν έχω ακούσει να διαπιστώθηκαν ούτε παράπονα, ούτε καταγγελίες. Υπάρχει «διστακτικότητα» να συνταγογραφηθεί και να επιχορηγηθεί (στο άρθρο του in.gr αναφέρει σαφώς την πρόταση «ιδίως σε χώρες με μεγάλο πληθυσμό διαβητικών», πράγμα που με κάνει επιφυλλακτικό για τους λόγους που διστάζουν να επιχορηγήσουν την χρήση του), αλλά αυτό αφορά αποκλειστικά τα ταμεία: στην αγορά διακινείται νόμιμα και ελεγχόμενα.
Δεν πρόκειται για ένα αποτυχημένο φάρμακο, ούτε αποσύρθηκε ως τέτοιο.
Η επίσημη δικαιολογία για την απόσυρσή του ήταν ότι δεν είναι εμπορική επιτυχία.
Τι σχέση έχει με το αν θα το δοκίμαζα ή όχι;
Σε δεύτερο σκέλος, με βρίσκεις αντίθετο: φυσικά έχει διαφορά οποιοδήποτε άλλο προϊόν με τα φάρμακα.
Το μην έχεις το software που θέλεις, είναι πράγματι, κρίμα.
Το να μην έχεις το φάρμακο που χρειάζεσαι, είναι έγκλημα.
Ο Αρκούδος ρώτησε : Ως κοινωνία, τι κάνουμε;
Πολύ καλά οι απαντήσεις, οι προτάσεις, οι σκέψεις κι οι νεώτερες πληροφορίες περί καπνιστών. Στο θέμα :
ΠΡΙΝ απαντήσουμε «ως κοινωνία, …» ,έχουμε να αποφασίσουμε σε ποια αξιώματα θα βασιστούμε για να συζητήσουμε. Σε αξιώματα, όχι αρχές που θα δομήσουμε για να εξυπηρετούν την ύπαρξή μας.
α) Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος; (Πρωταγόρας ο Αβδηρίτης.)
Ή όχι;
β) Το απαιτούμε στην κοινοβουλευτική δημοκρατία; (Τι είπα τώρα; Δημοκρατία; … ναι, δηλα… )
Αν ναι, πώς το απαιτούμε; Αν όχι, γιατί δεν μπορούμε ή δεν νοιαζόμαστε να το απαιτούμε;
Αφού, αν δεν συμφωνήσουμε σε βασικά αξιώματα του βίου ώστε να _δυνηθούμε_ να ζήσουμε σε πολιτεία, κι όχι σε κοινωνία (Lat. societas) γιατί εκεί η κοινή συμφωνία για ατομικό κέρδος, άρα στην κοινωνία μην παραπονιούνται οι μη έχοντες,
ο καθένας homo homini lupus(*).
—
* Ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άνθρωπο.
Αρκούδε έχει και παραέχει σχέση η ταυτότητα του φαρμάκου. Διότι δεν είναι ούτε ένα φάρμακο που σώζει ζωές, ούτε μία τρομερή επαναστατική πατέντα.
Ας μην κολλάμε κιόλας με την πατέντα.
Αύριο κάποιος θα ανακαλύψει τρόπο να παίρνει ο διαβητικός την ινσουλίνη του με ένα κολλύριο. Είναι μία πατέντα που όντως οικονομικά δεν έπαιξε αλλά δεν στέρησε ζωές.
Καλυτερεύει τις ζωές των άλλων; Ας το απαντήσουν οι διαβητικοί.
Τους σώζει από το μοιραίο; Όχι διότι δεν απαγορεύτηκε η παραγωγή της ινσουλίνης για τους διαβητικούς κιόλας!
Στο κάτω – κάτω η ποιότητα ζωής των διαβητικών εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τους ίδιους και πως φροντίζουν τον οργανισμό τους.
Και ναι, έχεις την επιλογή παρόμοιων φαρμάκων για την ίδια πάθηση από διαφορετικές εταιρίες. Η εν λόγω εταιρία παράγει και το Viagra. Μία άλλη παράγει ένα παρόμοιο σκεύασμα το Cialis. Και είναι σίγουρο πως στο μέλλον θα έχουμε ακόμα περισσότερες επιλογές… ίσως όχι εμείς αλλά οι γιατροί μας (βάση των συνεργασιών τους με της φαρμακευτικές βιομηχανίες).
Είναι ανήθικο; Για μένα όχι για το παράδειγμα της Pfizer διότι δεν στερεί από κανέναν τίποτα που προηγουμένως δεν του το παρείχαν.
Το πιο σωστό που θα μπορούσε να κάνει είναι να επιτρέψει σε οποιαδήποτε άλλη εταιρία θέλει να προσπαθήσει να το παράξει.
@arammos, πολύ σωστό το σχόλιο.
Εξ’όσων γνωρίζω, η εταιρεία δημιουργησε το φάρμακο σε συνεργασία με άλλη εταιρεία, στην οποία μετά απο την απόφασή της να μην προχωρήσει στην διάθεσή του, της παρεχώρησε όλα τα δικαιώματα – μια πολιτική που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο…
Από την στιγμή που η πφάιζερ θα πάψει να το παράγει, θα πάψει να πληρώνει και για την πατέντα, που σημαίνει ότι οποιοσδήποτε θα μπορεί να παράξει το φάρμακο από τώρα και στο εξής.Επιπλέον, θα γνωστοποιηθεί η διαδικασία παραγωγής. Έτσι, και άλλοι ερευνητές θα ασχοληθούν με αυτήν και πολύ πιθανό να την βελτιώσουν, να ελαττώσουν το κόστος του φαρμάκου και να το καταστήσουν κερδοφόρο.
Έτσι λειτουργεί η αγορά και η επιστημονική έρευνα, που λειτουργεί ως κομμάτι της αγοράς.
Αυτό που θα μπορούσε να κάνει η Ελλάδα είναι να επιδοτήσει την έρευνα για την βελτίωση της παραγωγής του. Και πανεπιστήμια έχουμε και ασθενείς έχουμε. Ιδού!
Χωρίς να θέλω να φανώ μεμψίμοιρος, δε νομίζω ότι θα μπορούσε η όποια αντίδραση του κόσμου να αλλάξει κάτι στο συγκεκριμένο θέμα.
Οι φαρμακοβιομηχανίες ρίναι αυτό ακριβώς που είναι: βιομηχανίες. Παρασκευάζουν και εμπορεύονται φάρμακα. Από την αγορά αυτών των φαρμάκων καταφέρουν να επιβιώνουν και να κερδοφορούν. Ο λόγος για τον οποίο κάνουν έρευνες είναι το ότι απλώς θέλουν να διευρύνουν τα φάσμα των ασθενειών για τις οποίες θα πουλάνε προϊόντα. Μια βιομηχανία παγωτού δεν «εφευρίσκει» νέες γεύσεις για να εμλπουτίσει τους γευστικούς μας ορίζοντες, αλλά για να βγάλει κι άλλα χρήματα. Αν μια γεύση δεν «πιάσει» την αποσύρει.
Δε γνωρίζω με ποια κριτήρια ακριβώς αποφασίζεται η τιμή ενός φαρμακου, πόσο κοστολογούν τις εργατοώρες των ερευνητών και ποιο το περιθώριοκέρδους που θέλουν να έχουν. Αλλά τα φάρμακα είναι η πραμάτεια τους και ως τέτοια την αντιμετωπίζουν.
Ο κλάδος των φαρμακοβιομηχανιών είναι εξίσου υπόγεια (και φανερά ενίοτε) δραστήριος με τις πετρελαιοβιομαχανίες και τις βιομηχανίες όπλων. Καταδικάζω όλα τα σχετικά νοσηρά φαινόμενα που κατά καιρούς αποκαλύπτονται και παραδέχομαι τις διασυνδέσεις με πολιτικούς οι οποίες επιτρέπουν να συνεχίζονται όλα αυτά.
Αυτό το οποίο θεωρώ ότι θα έπρεπε να μπορούσε να συμβεί είναι να συγχρηματοδοτούσε το κράτος τις έρευνες ώστε να μπορούσε να διασφαλίσει την παροχή των νέων σκευασμάτων στους ασθενείς, στις περιπτώσεις που η εταιρεία θα επικαλείτο οικονομικούς λόγους.
Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να γίνει και με τι κόστος, δεν είμαι ειδικός.
Πάντως θεωρώ πως οτιδήποτε θα μπορούσε έστω να βελτιώσει την ποιότητα ζωής ασθενών είανι κάτι το οποίο θα έπρεπε να τους παρέχεται απρόσκοπτα εφόσον υπάρχει.
Το ζητούμενο δεν είναι μόνο η αύξηση του προσδόκιμου χρόνου ζωής αλλά και η βελτιώση της ποιότητας του χρόνου που έχουμε. Επομένως, όλα τα σχετικά φάρμακα είοναι εξίσου σημαντικά…
Θα μου επιτρέψετε να ασχοληθώ με μία άλλη διάσταση του θέματος.
Και για να γίνω κατανοητός θα σας υπενθυμίσω κάτι που όλοι ξέρετε.
Ότι όλα τα φάρμακα έχουν παρενέργειες στον οργανισμό.
Δηλαδή, αν σε γιατρεύουν από μια ασθένεια, σου δημιουργού 3 ή και 5 άλλες.
Αυτό είναι σίγουρο και κανένας δεν το αμφισβητεί.
Το ζήτημα λοιπόν των παρενεργειών σχετίζεται άμεσα με τα κέρδη (υπερκέρδη) των βιομηχανιών φαρμάκων.
Πως κερδίζει και από που μια φαρμακευτική?
Είναι απλό.
Με τον να «δημιουργεί» ασθένειες.
Παίρνεις δηλαδή ένα φάρμακο για τη γρίπη και χαλάει το συκώτι σου ή και τα νεφρά σου ή και άλλα όργανα.
Αν σας φαίνεται υπερβολικό αυτό είναι γιατί για τη γρίπη συνήθως δεν παίρνεις παρά ένα μόνο κουτί αντιβιοτικά. Αν και σ αυτή την περίπτωση πάλι κάποια ζημιά παθαίνεις, σκέψου τι γίνεται όταν ακολουθείς μια μόνιμη φαρμακευτική αγωγή.
Όπως για την υπέρταση ή για το ζάχαρο.
Αυτό είναι το μεγάλο κέρδος των εταιριών που λέγαμε.
Δημιουργούν «πελατεία».
Και πάμε τώρα στο θέμα που έθιξε ο arkoudos. (και του αξίζουν συγχαρητήρια)
Εγώ δεν πιστεύω αυτό που ακούω (πάντα είμαι επιφυλακτικός στην πρώτη ματιά)
Ότι δηλαδή η φαρμακευτική «μπήκε μέσα» από το συγκεκριμένο κατασκεύασμα.
Αυτό που πιστεύω είναι ότι ανακάλυψαν (κατόπιν εορτής) ότι το φάρμακο ήταν πολύ καλό.
Ότι δεν δημιουργούσε παρενέργειες.
Άρα ήταν ζημιογόνο σύμφωνα με τη «φιλοσοφία» του κυκλώματος.
Γι αυτό και το κατήργησαν.
Αν όχι από μόνοι τους, ίσως μετά από «παραινέσεις» άλλων «ομόσταυλών» τους.
Αυτό πιστεύω.
Γιατί ξέρω πως λειτουργούν οι συγκεκριμένες εταιρίες.
Ένα μόνο παράδειγμα θα σας πω (αν και έχω αρκετά, αλλά δεν είναι ώρα για «κόντρες» με τέτοια κυκλώματα.
Για αυτό θα σας πω μια πιο παλιά ιστορία που δεν θα έχει άμεσες αντιδράσεις (φαντάζομαι).
Τώρα το πως το ξέρω είναι μια άλλη ιστορία.
Υπήρχε ένα φάρμακο πιο παλιά για τους κολικούς.
Φάρμακο, όχι παράνομο κατασκεύασμα.
Ήταν ένα μικρό μπουκαλάκι με ένα υγρό, που έβαζες 2 -3 σταγόνες και το έπινες.
Και ω του θαύματος σταμάταγαν οι ενοχλήσεις στα νεφρά.
Αν όχι με την πρώτη, τουλάχιστον με 2-3 χρήσεις σταμάταγαν μια για πάντα.
Το φάρμακο, λοιπόν αυτό, σταμάτησε να κυκλοφορεί!
Το πιστεύετε?
Βγήκε ένα φιρμάνι (από τον ΕΟΦ) που έλεγε ότι το σταματάμε γιατί είναι επικίνδυνο για την υγεία!
Μετά από χρόνια (πολλά, δεν ξέρω πόσα ακριβώς) ανακάλυψαν ότι είναι επικίνδυνο!
Ήταν αυτό που είχε σώσει πολύ κόσμο από πέτρες στα νεφρά.
Και δεν τους είχε δημιουργήσει καμία παρενέργεια!
Τώρα δεν πουλιέται πουθενά, ούτε στην Ελλάδα ούτε σε άλλες (όμορες) χώρες.
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάπου στον κόσμο, φαντάζομαι ότι θα υπάρχει ίσως με άλλο όνομα.
Το φάρμακο αυτό λεγόταν kellin.
Παραγόταν από ένα δέντρο (με την ίδια ονομασία) που υπάρχει στις Ινδίες (αν δεν κάνω λάθος).
Φαντάζομαι ότι αντιλαμβάνεστε από το γεγονός και μόνο ότι παραγόταν από ένα δέντρο με μια απλή μέθοδο (το χάραζαν, όπως εδώ βγάζουμε τη ρετσίνι) ότι δεν μπορεί ποτέ να είχε παρενέργειες αφού ήταν σχεδόν φυσικό κατασκεύασμα.
Αυτά προς το παρόν αγαπητοί φίλοι.
Αυτά αγαπητέ arkoude συμβαίνουν στον φοβερό κόσμο των φαρμακοβιομηχανιών που μας «προστατεύουν» την υγεία.
Γι αυτό δεν πιστεύω τίποτα απ όσα ανακοινώνονται.
Ή μάλλον είμαι σίγουρος ότι κάτι άλλο συμβαίνει και δεν μας το λένε.
Το ότι όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για την υγεία μας, αλλά αντιθέτως ενδιαφέρονται για πελατεία.
Όσο τρομαχτικό και αν ακούγεται, καλύτερα να το πιστέψετε.
Όλο και κάτι θα περισώσετε.
Ελπίζω να με συγχωρήσετε για το μακροσκελές σχόλιο.
Και συγχαρητήρια για την ευρεία κάλυψη του θέματος.
…ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΩΝ ΕΝΕΣΙΜΗΣ ΙΣΟΥΛΙΝΝΗΣ ΜΕ ΤΗΝ PFIZER?
ΠΑΝΤΩΣ Η ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΕΝΝΕΣΙΜΗΣ ΙΝΣΟΥΛΙΝΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ LILLY…
ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ PFIZER ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΚΑΣΕΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΗΣ ΕΝΕΣΙΜΗΣ ΙΝΣΟΥΛΙΝΗΣ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΤΗ ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΗΣΗ…
ΚΑΙ Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΛΙΓΟ…
ΝΑ ΥΠΟΧΟΡΗΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ (ΚΥΡΙΩς Η ΑΜΕΡΙΚΗ)
Η ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΛΛΗ ΕΙΣΠΝΕΟΜΕΝΗ ΙΝΣΟΥΛΙΝΗ ΠΟΥ ΝΑ ΡΙΞΕΙ ΤΗΝ ΤΙΜΗ…
Όντως η εισπνεόμενη δε θα έλυνε όλα τα προβλήματα των διαβητικών, όμως θα έκανε ευκολότερη τη ζωή μερικών. Όπως με τη δυνατότητα να παίρνουν αίμα για μέτρηση σακχάρου και από άλλα σημεία πέρα από τα δάχτυλα. Ναι ίσως ν’ ακούγεται αστείο σε κάποιον που δε νοσεί αλλά από ένα σημείο και μετά, τρύπα τρύπα, δεν μπορείς να κάνεις πράγματα που θεωρούσες δεδομένα, πχ η ξαδέρφη μου είχε σταματήσει να παίζει βιολί γι’ αυτό το λόγο. Απ’ όσο το κοιτάξαμε το θέμα δεν ήταν σίγουρα κάποια πανάκεια η εισπνεόμενη, αλλά ήταν μια *επιλογή* και όταν ζεις με μια πάθηση λίγο πολύ μονόδρομο, είναι πραγματικά κρίμα να μειώνονται κι άλλο οι επιλογές σου.
Οι φαρμακοβιομηχανίες-οπως και ολοι μας-δεδομενα λειτουργουν σε συνθηκες ελευθερης αγοράς-καπιταλισμου.Υπολογιζεται οτι το μεσο κοστος ανευρεσης-εξελιξης-πιστοποιησησης μεσα απο 3 σταδια δοκιμων(phase I-II-III) μιας καινουριας ουσιας-φαρμακου,ωστε να παρει τελικα αδεια κυκλοφοριας απ το FDA ξεπερνα τα 800 εκατ.δολλαρια!
(http://csdd.tufts.edu/NewsEvents/RecentNews.asp?newsid=6).
Οσο κι αν δεν μας αρεσει λοιπον,για να ειναι βιωσιμη η φαρμακοβιομηχανια και να μπορει να συνεχισει να ερευνα την εξελιξη νεων φαρμακων,πρεπει να μπορει να βγαλει τα κοστη της τουλαχιστον…Αλλιως θ’αρχισει να συσσωρευει ζημίες,θα εξαγοραστει απο καποια οικονομικά πιο αδίστακτη κ.ο.κ.
Η απροθυμια των ταμειων να το συνταγογραφησουν μπορει να εχει να κανει με το κοστος ή ακομη και με αδιαφανή εμποδια που μπορει να βαζει ο ανταγωνισμός,οπως γραφτηκε και παραπανω.
Οταν το πανω χερι στις φαρμακευτικες εχουν οι οικονομολογοι
θα προκρινουν παντα την οικονομικη βιωσιμοτητα του εγχειρηματος.Ενιοτε,οταν στο τιμονι βρισκονται «φωτισμενοι» επιστημονες μπορει να παραμεριστουν οι οικονομικοι ενδοιασμοι προς οφελος του κοινου καλου.Αυτο ομως αφορα θεραπειες που ΔΕΝ υπαρχουν ηδη στην αγορα με αλλη μορφη και μπορουν πραγματι να σωσουν ζωες.Μια τετοια περιπτωση ηταν το Gleevec της Novartis νομιζω,μια συντομη παρουσιαση της ιστοριας του οποιου ειχα κανει εδω…
http://squarelogic.blogspot.com/2007/02/blog-post_08.html
Στην προκειμενη περιπτωση η αποφαση της εταιρειας επηρεαζει προσωρινα την ποιοτητα ζωης των ενδιαφερομενων αφου δεν τους στερει μια ουσια,αλλα μια φαρμακοτεχνικη της μορφη.Στην ουσια ομως αποτελει μια προσκληση προς τα Ασφαλιστικα Ταμεια να αναλαβουν τις ευθυνες που τους αναλογουν.Δεν ειναι βιωσιμο δηλ.να θελεις να κανεις κοινωνικη πολιτικη με τα χρηματα αλλων.
Αυτα για μια πιο σφαιρικη εικονα ενος πολυσυνθετου θεματος που δεν προσφερεται για απλουστευσεις,αν θελει κανεις να δει την αληθεια…
squarelogic, άξιος του ονόματός σου, κάνεις μία σωστή αντιμετώπιση της κατάστασης.
Και ενώ μοιάζει να διαφωνούμε, στην πραγματικότητα συμφωνούμε εκατό τοις εκατό.
Αντιδρώ μόνο στην εικόνα της «κακόμοιρης φαρμακευτικής εταιρείας» (απο τα πιο σίγουρα «χαρτιά» στα παγκόσμια χρηματιστήρια, απο κάπου βγάζουν αυτά τα τρελά έσοδα, έτσι;) και των ασφαλιστικών ταμείων που «κάνουν κοινωνικη πολιτικη με τα χρηματα αλλων» – αυτή είναι η δουλειά τους, anyway.
Χωρίς λοιπόν να διαφωνούμε, αυτό που είπα εγώ «λαϊκά» το λες εσύ τεχνοκρατικά.
Η εταιρεία ορθώς πράττει.
Έχει ευθύνη απέναντι στην βιωσιμότητά της, στην αυτοσυντήρησή της και στους μετόχους της. Ευθύνη και δικαίωμα να πράττει όπως πράττει.
Η δικλίδα ασφαλείας για να μην μεγαλώσει αυτή η ευθυνη σε θηλειά, είναι η αντίδραση του κόσμου:
Η αντίδραση των καταναλωτών. Αυτή είναι η ασφάλειά μας.
Η ερώτηση παραμένει:
Τι κάνουμε εμεις ως καταναλωτές;
Διότι η υγεία είναι λίγο tricky να είναι εμπορεύσιμο προϊόν…
στην προκειμένη περιπτωση Αρκουδε οχι και πολλα!
Η αποφαση της εταιρειας αφορά ολοκληρο τον κόσμο και ετσι αν και στην χωρα μας τα Ταμεια το ειχαν συμπεριλαβει στην λιστα τους(και αρα θα ηταν διαθεσιμο στους ασθενεις),δεν αλλαζει την αποφαση για την αποσυρση του ενδιαφεροντος κυκλοφοριας.
Μην με παρεξηγησεις-δεν πηγα να υπερασπιστω τις φαρμακευτικες εταιρειες.Ειναι ευκολο ομως καποιος να λαικισει με το συγκεκριμενο θεμα παιζοντας με το συναισθημα και συσκοτιζοντας εντελως τις αιτιες των προβληματων.
Μην ξεχναμε επισης οτι οι φαρμακευτικες εταιρεις εχουν και μεγαλες αστικες ευθυνες(liabilities) για πιθανες παρενεργειες των φαρμακων τους.Ποιος ξεχνα οτι η αλλοτε κραταια Merck κοντεψε να καταρρευσει απο τις μαζικες αγωγες για καρδιαγγειακα προβληματα που υποτιθεται οτι δημιουργησε το Vioxx?
(προσοχη!οχι οτι δεν μπορουσε να δημιουργησει-απλως στην Αμερικη οποιοσδηποτε ειχε καρδιαγγειακο επεισοδιο και ετυχε να ειχε παρει εστω και λιγα τετοια παυσιπονα,εκανε αγωγη αποζημιωσης,ασχετα που δεν μπορουσε ν’αποδειχθει οτι στην συγκεκριμενη περιπτωση ευθυνετο το φαρμακο και δεν θα το παθαινε ετσι κι αλλιως πχ. Η βιομηχανια των αγωγων εχει σκοπο να αναγκασει την φαρμ.εταιρεια σε χιλιαδες εξωδιακστκους συμβιβασμους,που αποφερουν εκατομμυρια(παντα σε δολλαρια)στους δικηγορους που τις υποκινουν.