Είμαι πιο εκνευρισμένος απο όσο άφησα να φανεί στο προηγούμενο post μου.

Είμαι θυμωμένος, απορημένος, πικραμένος.

Γιατι βρε γελοίε;

Γιατί βρε κατακάθι της κοινωνίας;

Τι θα κερδίσεις αν πεις τέτοια πράγματα;

Ένα παιχνίδι; Την αίγλη σου; Την ιδιότητα του αρχηγού;

~

Το ξέρεις, φυσικά, οτι ο άλλος θα απαντήσει.

Τον έφερες να αναγκαστεί να απαντήσει.

Και το ξέρεις οτι οι μεν θα κάνουν πλάκα στους δε.

Και οι δε, δεν θα σηκώσουν την πλάκα, θα σηκώσουν το χέρι τους.

Το ξύλο, την πέτρα, το σίδερο.

Το ξέρεις οτι αυτοί που θα πάνε στο γήπεδο (απο το οποίο έχεις φροντίσει να λείπεις) θα σου απαντήσουν.

Και αν χάσουν;

~

Ηλίθιοι αυτοί, καυλωμένα παιδάκια, ρομποτάκια της πλήξης και της μιζέρια τους, με το αίμα να τρέχει καυτό στις φλέβες τους.

Στρατός.

~

Και απο τι -βρε κακόψυχε, άχρηστε βλάκα- θα τραφεί η κακία τους;

Ένα παράδειγμα θέλουν.

Αν εσύ δεν ήθελες, θα τους έπειθες. Θα τους έκανες ανθρώπους. Θα πανηγύριζαν την ομάδα τους και μετά θα πήγαιναν ήρεμοι σπίτι τους.

Τι τον θες τον στρατό ρε αστείο ανθρωπάκι;

Γιατί τον θέλεις ετοιμοπόλεμο; Τυφλό; Χωρίς φραγμούς;

~

Τα ίδια σκατά δημοσιογράφοι, πρόεδροι, παράγοντες.

Και η ανόητη στην ενηλικίωσή της πιτσιρικαρία να παλεύει για άδειους πολέμους.

Που κερδίζουν άλλοι, στα γραφεία τους, με τις γραβάτες τους και τα μπίζνες πλάν τους.

Γελοίε, ε γελοίε.

Για πες μας λοιπόν;

Με πόσους νεκρούς θέλεις να κερδίσεις την Κυριακή;