Είναι απλό για όλους μας να σκεφτούμε έναν πολιτικό, ή έναν παπά, ή έναν δημόσιο υπαλληλο – που τα «παίρνει».
Είναι καθημερινότητα, που την αποδεχόμαστε χωρίς να προκαλούμε μεγαλύτερες συνέπειες απο την αγανάκτησή μας.
Αγανακτούμε, και μετά μας περνάει.
Δεν είναι περίεργο, αντιθέτως, είναι μάλλον φυσιολογικό: θεωρήσαμε σε κάποιον βαθμό οτι αυτό γίνεται, και έτσι έχουν τα πράγματα. Αν ένας πολιτικός βγει βουλευτής «θα φάει καλά». Αν η εκκλησία ανακατευθεί με τα κοινά, κάτι οικονομικό έχει να αποκομίσει. Αν κάποιος αποκτήσει δουλειά στο δημόσιο, θα τεμπελιάσει.
Και, σε μεγάλο βαθμό, απλώς επιβεβαιωνόμαστε.
Αυτή η συμπεριφορά όμως, έχει και άλλες συνέπειες. Επιτρέπει στον Υπουργό να εξοργίζεται που δεν μπορεί να κατανοήσει κανείς, οτι απλώς έκανε «ότι κάνουν και όλοι οι άλλοι» όταν αποκρύπτει φορολογηθέν εισόδημα, επιτρέπει στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου να λέει οτι «εμείς ασχολούμαστε με την πνευματικότητα», επιτρέπει στο στέλεχος του Πασοκ να λέει οτι δεν έχει ευθύνη, γιατί δεν είχε ίδιον όφελος.
Λόγια και σκέψεις βαλμένες σε λάθος σειρά, που βγάζουν αλλοπρόσαλο νόημα σε σχέση με την πραγματικότητα. Η λέξη «ευθύνη» γίνεται «επιλογή», η λέξη «κατάχρηση» γίνεται «θυσία», η λέξη «κλοπή» γίνεται «επένδυση». Οι λέξεις αλλάζουν και ενώ όλοι καταλαβαίνουμε τι έχει συμβεί, αποχαυνονώμαστε απαλά σε έναν ύπνο που κυριαρχούν οι πλαστικές λέξεις, αποθαρύνοντας την πραγματικότητα που παλεύει μάταια να μας ξυπνήσει.
Και η δική μας συμπεριφορά είναι που αποθρασύνει τους πάντες.
Ακόμα και έτσι, κανείς δεν τραυματίζεται. Το ανώτερο που έχει επιβληθεί σε υπουργό τα τελευταία δεκάδες χρόνια είναι η παραίτησή του – ανεξαρτήτως τι έχει κάνει. Αντιθέτως, τα σκάφη, τα ακριβά αυτοκίνητα, τα υψηλά εισοδήματα, οι βίλες και οι πλούσιες σύζυγοι εμφανίζονται ως τίτλοι τιμής, που προκαλούν στους υπόλοιπους δέος, και εμπνέουν σεβασμό.
Ακόμα όμως και ετσι ο ισχυρός, παλεύει με νύχια και με δόντια να γλυτώσει απο την παραίτηση -ή αποπομπή όταν θέλουμε να δείξουμε κυβερνητικό κύρος- δείχνοντας απάθεια στην «λαϊκή εντολή».
Παπάρια λαϊκή εντολή – αφού στην επόμενη είδηση θα αλλάξει, πιθανόν θα διαμαρτυρηθεί για κάτι άλλο εξίσου σοβαρό, όπως αν παντρεύτηκαν δύο άντρες, ή αν θα δουλεύει το μετρό δύο ώρες παραπάνω.
Και έτσι, υπουργοί που χρεώθηκαν επι υπουργείας τους το σκάνδαλο της τηλεφωνικής υποκλοπής του τηλεφώνου του πρωθυπουργού, θα παραιτηθούν με το κεφάλι ψηλά, χρόνια μετά, δηλώνοντας θρασύτατα σε έναν αποχαυνωμένο και συννένοχο τηλεθεατή ότι «Όλοι γνωρίζουν ότι, από όπου κι αν πέρασα, δεν υπήρξε τίποτα μεμπτό», γελώντας πονηρά στον φακό, όπως έκαναν προ ημερών και άλλοι, καταχραστές της εμπιστοσύνης μας, που δήλωσαν απλώς «τα πήρα για το κόμμα».
Και όπως πάντα, αυτό το γέλιο μας βγαίνει ξινό.
Αλλά αυτό το γέλιο δεν μας βγαίνει ξινό γιατί ένας υπουργός κάνει offshore εταιρείες, ή γιατί ένας άλλος χρηματοδοτεί με επώνυμες μίζες το κόμμα του. Το πρόβλημα δεν είναι τα δεκα, είκοσι εκατό εκατομμύρια ευρώ που χάθηκαν απο τα δημόσια ταμεία.
Μαθημένοι να μετρούμε τα πάντα με την μεζούρα του χρήματος, επιλέγουμε -σχεδόν συνειδητά- να ξεχάσουμε την πληγή που μεγαλώνει, την πληγή στην αξιοπιστία της Δημοκρατίας και των θεσμών, στην πληγή της εμπιστοσύνης στο Θείο, την πληγή της προσφοράς στο δημόσιο.
Ενας λαός που αποδέχεται τον βιασμό του όχι ως ηττημένος σε μία μάχη, αλλά ως παραδομένος σε μία μοίρα που την διδάχθηκε απο την τηλεόραση και τα κουτσομπολίστικα περιοδικά, ή ως ένας λαός που επιλέγει να βιαστεί μόνο και μόνο γιατί βαριέται να ασχοληθεί, δεν είναι ένας λαός άξιος της μοίρας του, όπως βολικά λέμε, αλλά ένας λαός δολοφόνος.
Αν εμείς, ως «ο λαός», αρνούμαστε να θυμώσουμε ενεργά, και επιλέγουμε βολικά να «εκφράσουμε την δυσαρέσκειά μας», στην πραγματικότητα δίνουμε συνειδητά συγχωροχάρτι και στον επόμενο, και στους προηγούμενους.
Δειλοί και ανόητοι ταυτόχρονα, σκοτώνουμε σιγά σιγά και σαδιστικά την δημοκρατία που με χάρη ανεβάσαμε τόσο ψηλά, όπως ακριβώς κάνουμε στα ιδάλματά μας που απο την μία μέρα ήρωες, την άλλη τους κάνουμε κομμάτια.
Και εντελώς υποκριτικά και παρανοϊκά, δημιουργούμε έναν φανταστικό εχθρό, διαφορετικό κάθε φορά, μόνο και μόνο για να έχουμε κάπου να εκδηλώσουμε τον θυμό μας – τον θυμό για την ίδια την απάθειά μας.
Λες και δεν ξέραμε πριν ποιος ήταν ο υπουργός, ποιος ήταν ο ‘στρατηγός’, ποιος ήταν ο παπάς.
Ξέραμε – αλλά ανεβάσαμε στα ύψη επιτρέποντάς του τα όλα, και ύστερα, βολικά, τον καθαιρέσαμε, με μία γλυκιά ηδονή ψήγματος εξουσίας.
Σαν τηλεοπτικό παιχνίδι που εμείς επιλέγουμε ποιος ήρωας θα φύγει απο το σόου.
Και βέβαια θα οδηγήσουμε όλους αυτούς τους βουλευτές, ηθοποιούς, υπουργούς, παπάδες, να απορούν και να μην μπορούν ειλικρινά να αντιληφθούν γιατί όλα αυτά που εμείς οι ίδιοι τους επιτρέψαμε και τους παρακινήσαμε να τα κάνουν, τώρα έχουν την σφραγίδα της αμαρτίας.
Στις επόμενες εκλογές, εγώ και εσείς, θα δημιουργήσουμε νέα είδωλα. Θα προσκυνήσουμε νέες μερσεντές, νέους ίματζ μάκερς, νέες ψεύτικες ονειροπαραγγελιές. Και κάποιους απο αυτούς, όταν τους βαρεθούμε, εντελώς θεατρικά, θα κατεβάσουμε εμείς οι ίδιοι απο το βάρθρο τονίζοντας την ανάγκη για κάθαρση και διαφάνεια.
Μπαμ. Άλλο ένα καρφί στην ταφόπλακα της δημοκρατίας.
Υ.Γ. Αλλά είναι απλό: όταν η ίδια η δημοκρατία αποσυρθεί απορημένη απο το σόου, το πολύ-πολύ θα αλλάξουμε κανάλι – έτσι δεν γίνεται πάντα;
Loading...
Τώρα εγώ θα βάλω ένα σχόλιο και θα συμφωνήσω. Άντε, θα κάνω και ένα ποστ στο μπλογκ μου. Άντε, και δεν θα τους ψηφίσω, όπως έτσι και αλλιώς δεν έχω κάνει ποτέ μου.
Και μετά? Τι κάνω στην καθημερινότητα μου για να αλλάξει αυτό?
Κατεβαίνω σε πορείες. Συμμετέχω όσο μπορώ σε συλλογικότητες και δράσεις.
Συζητάω όσο μπορώ γύρω μου.
Και ακούω πολύ συχνά: «Έτσι είναι και έτσι ήταν πάντα»
Γιατί ρε γαμώτο? Γιατί να το δεχόμαστε έτσι?
Η μόνη λύση που βλέπω είναι να ξυπνήσουμε με περισσότερη συμμετοχή. Οργάνωση. Και ανυπακοή. Χωρίς παρωπίδες. Και το δύσκολο: Χωρίς μικρές ιδιοτέλειες. Μαζί μπορούμε να καταφέρουμε. Συμμετοχή. Γιατί να αφήνουμε τα όποια συνδικαλιστικά όργανα στα χέρια άλλων; Γιατί να μην συμμετέχουμε οι ίδιοι? Με ανοιχτά μάτια και μυαλά?
Ο διπλανος, ο γείτονας μας, δεν είναι -δεν πρέπει να είναι εχθρός ή αντίπαλος. Το ίδιο αγγούρι τρώμε όλοι, άσχετα αν φαίνεται περισσότερο ή λιγότερο. Γιατί να θέλουμε να μας το χώνουνε και το μόνο που να μας νοιάζει να είναι να μπει στον δικό μας κώλο λιγότερο ή ακόμα χειρότερα σου διπλανού μας περισσότερο?
Πρέπει να βρούμε τι μας ενώνει και όχι τι μας χωρίζει. Είναι εύκολο να βρω που διαφωνώ με τον διπλανό μου. Μπορώ όμως να βρω που συμφωνώ? Και πάνω σε αυτό να δουλέψουμε? Τόσο δύσκολο είναι?
Συμφωνώ και με τους δύο. Φταίμε και εμείς, που στρογγυλοκαθίσαμε στον καναπέ μας και αφήνουμε τους άλλους να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Συμφωνώ ότι κυριαρχεί η απαξίωση των πάντων. Δε μας κάνουν οι πολιτικοί, αλλά εμείς τους στέλνουμε στη βουλή. Δε μας κάνουν τα κόμματα, αλλά εμείς τα ψηφίζουμε. Μας ενοχλεί η συμπεριφορά των παπάδων, αλλά εμείς γεμίζουμε τις εκκλησίες και τα παγγάρια τους. Μας ενοχλούν οι μεγαλοσυνδικαλιστές, αλλά εμείς δε συμμετέχουμε στις απεργείες, στις πορείες δεν ψηφίζουμε να εκλέξουμε κάτι άλλο. Μας ενοχλεί η ακρίβεια, η έλλειψη ελέγχων στην αγορά, αλλά δε συμμετέχουμε σε οργανώσεις καταναλωτών. Από την άλλη πλευρά πιστεύω ότι υπάρχει ένα καλά στημένο σχέδιο απαξίωσης των πάντων. Προβάλλεται το κακό, τσουβαλιάζονται όλα και σε μας μένει η απογοήτευση που είναι ο καλύτερος σύμμαχος της απάθειας. Είναι ώρα πια να κάνουμε κάτι, να κάνουμε ένα έστω μικρό βήμα για να πάρουμε ένα μικρό κομμάτι της τύχης μας στα χέρια μας. Εγώ προτείνω να ρίξουμε μια ματιά: http://www.kepka.org Ίσως βρούμε μια αρχή…..
Ο ασκητισμός η ισορροπιστική ροπή στη μοναχικότητα του ανθρώπου με την πνευματικότητα που την διακρίνει δεν έχει να κάνει με τις καθαρά διαπλεκόμενες εγκόσμιες ενέργειες της μονής Βατοπεδίου που εργολάβοι και πολιτικοί με την συνευθυνη της ηγεσίας του μοναστηριού και πιθανών ξένων δυνάμεων διασαλεύουν την εθνική κυριαρχία μας στη Κηφησίας ,στο Λαύριο, στη Χαλκιδική, στη Θράκη στη Πάτμο και αλλού εις ΰγείαν υμών των κορόιδων! Ο Καραμανλής έχει να αντιμετωπίσει τις πουτανιές ενός φίλου του,κολλητου υπουργού που ξέρει πολλά, βασικά φοβάται να τον βγάλει ΤΩΡΑ από τη μαρμήτα. Το θράσος του πεθερού και παντός πατριαρχείου μεντορα χαρακτηρηστικό στον ΑΝΤ1 προχτές. Η διαφορά των Τσουκαταίων από τους Βουλγαρογαργαλάκηδες είναι μία. Οι πρώτοι σου άφηναν μια ελπίδα να τους μοιάσεις έστω στην κίνηση μοιχεία, οι σημερινοί ψηφισμένοι φοροκλεφτες απατεώνες διαπράττουν την πορνική πράξη τους εις βάρος του δημοσίου και θρασύτατα μας λένε πληρώστε τώρα τον λογαριασμό! Η Ελλάδα καλείται να επιζήσει μόνο με κυβερνήσεις συνεργασίας.μΕ απαραίτητη προυποθεση την αναγκαστική κάθαρση των συμβαλλομένων. Οι απατεώνες της πολιτικής ζωής στη χωματερή των πολιτικών μονο με την δική μας συμβολή, εκλογές το συντομότερο. Είναι αστείο να θεωρούμε ότι ο Καραμανλής είναι ικανός να κάνει ένα νόμο που να λέει το αυτονόητο, συμβόλαια στο Ελληνικό κράτος )Μωρια, Ρούμελη) ισχύουν από 1828 και δώθε, Θεσσαλία, Ηπειρο και Μακεδονία από το 1912 και δώθε και βέβαια Ιόνια και Δωδεκάνησα που είχαν φροντίσει από παλιά άλλοι πολιτισμένοι λαοί να κάνουν κτηματολόγιο.Μια ματιά σας στο πρωτοείσακτο αίσχος που λεγεται periousia.gr αρκεί να πείσει τον κάθε νοικοκύρη για το τι παίζεται με αυτό που λέγεται ΅προστασία της δημόσιας περιουσίας΅
Oi συλλογικές ευθύνες ας μην μας γεννούν ατομικές ενοχές. Το παλεύω καθημερινά από 17 χρονών 33 χρόνια, τουλάχιστον ξέρουμε
Ο μέσος όρος ηλικίας των μπλόγκερς μπορεί και να είναι 45 χρονών.
Οι απόψεις που διατυπώνονται στα ελληνικά μπλόγκς -για οποιοδήποτε θέμα- είναι οι “μοντέρνες” απόψεις της προηγούμενης γενιάς.
Οι εικοσάρηδες δεν είναι εδώ .
Οι τριαντάρηδες είναι με το ένα πόδι.
Από κει και πάνω τα μπλόγκς εμφανίζουν πληθωρισμό.
Αυτοί οι αμετανόητοι σαραντάρηδες και βάλε εχουν φάει το χαστούκι εκεί έξω στην κοινωνία και έρχονται εδώ να πολεμήσουν ανεμόμυλους .
Είναι πολύ εύκολο να τα βάζεις με ανεμόμυλους , αλλά κάποτε το παιγνίδι τελειώνει και επιστρέφει το αδιέξοδο.
Με λίγα λόγια οι ελληνες μπλόγκερς δεν έχουν να πουν και πολλά πράγματα σε κανένα τομέα.
Άλλωστε εδώ τους έφερε η δυνατότητα να έχουν ένα λαπτοπ που δεν το έχουν οι 20αρηδες , η ευκολία να πληρώνουν το ΕΙ-ΝΤΙ-ΕΣ-ΕΛ , τα απωθημένα τους , λίγη μοναξιά , η πιθανότητα για κανένα καινούριο αίσθημα , λίγη περιπέτεια και λίγη εκτόνωση .
Σε γενικές γραμμές το μπλόκιν στην Ελλάδα εξυπηρετεί ανάγκες βολεμμένων ανθρώπων. Ακριβώς με την ίδια λογική τροφοδοτείται η αναπτυξη του ίντερνετ από τις ΗΠΑ και από τις εταιρείες . (Οι αναγκες βολεμενων και με βεντάλια γούστων για περισσότερο τζίρο )
Τώρα υπάρχουν κάποιοι που μεσα σπο τα μπλόγκς περιμένουν ανατροπές …
… ας περιμένουν .
Για το μεσο όρο 45 θα συμπληρώσω πως στις γυναίκες έχουμε περισσότερες 20 – 30 χρονών ίσως γιατι έχουν μια έφεση στο γράψιμμο. Σε αλλη περιπτωση ο μέσος όρος των μπλόγκερς θα ήταν 50 .
Σύγνωμη που το παρακάνω αλλά θα ρωτήσω : εσάς δεν σας μυρίζουν ακόμα μεταπολίτευση τα μπλογκς ; δεν εχουν κατι απο τον ενθουσιασμό των πρωτοπασοκικών χρόνων; δεν πιάνετε στον αέρα κατι από τις εφημερίδες που στηρίζουν τις σοσιαλιστικές ιδέες ; δεν βλέπετε τους πιό χύμα να επαναλαμβάνουν τους τηλεοπτικούς καυγάδες και τους πιο ψαγμένους να αναπαράγουν το βήμα και το θεμα;