Διαβάζω την είδηση:

Την οργή βρετανικών κρατικών και μη κυβερνητικών οργανώσεων έχουν προκαλέσει οι παραγωγοί του «Big Brother», οι οποίοι αναζητούν ανάπηρους στρατιωτικούς, προκειμένου να λάβουν μέρος στο νέο κύκλο της ριάλιτι εκπομπής.

Όπως γράφει η εφημερίδα «Daily Mail», η παραγωγή αναζητά στρατιωτικούς που έχασαν τα άκρα τους στους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ και τους ζητά να συμμετάσχουν στον τελευταίο κύκλο της εκπομπής, που θα προβληθεί το επόμενο καλοκαίρι.

Κάποιες από τις κρατικές οργανώσεις και της ΜΚΟ που προσεγγίστηκαν από την παραγωγή, κατηγόρησαν τους παραγωγούς και το δίκτυο που προβάλλει την εκπομπή, δίοτι-όπως υποστηρίζουν-προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τους βετεράνους στρατιωτικούς.[…]

Από το in.gr

Ο κόσμος, λέει, ξεσηκώθηκε στην Αγγλία. Εκμεταλλεύονται τους βετεράνους ανάπηρους φαντάρους λέει, γιατί θέλουν να τους βάλουν σε εκπομπή.

Διαβάζοντάς το, έκανα μια σκέψη:

Ποιος τους έκανε ανάπηρους; Ποιος τους εκμεταλλεύτηκε;

Για ποιον λόγο έγιναν ανάπηροι; Για τα Φόκλαντς; Για το Ιράκ; Για το Αφγανιστάν; Μήπως για την Σερβία;

§

Μετά το Βιετνάμ, την υπέροχη χώρα που μάθαμε μόνο ως πόλεμο, η νέα γενιά (οι πατεράδες μας, κυρίως) έμαθαν την «αξία» του βετεράνου.

Κυνικά αν θέλει να το δει κανείς, βετεράνος είναι αυτός που πολέμησε για σκοπό που δεν τον αφορούσε άμεσα, για τον οποίο, κατά πάσα πιθανότητα δεν γνώριζε τίποτα -και αν γνώριζε ίσως να μην συμφωνούσε καν- ο οποίος κατάφερε να επιστρέψει.

Και δεν χρειάστηκε καν να καταταχθεί γι’ αυτό: Οι περισσότερες «πολιτισμένες» χώρες πλέον πληρώνουν ανθρώπους να πεθάνουν για τους σκοπούς τους. Κοιτώντας πίσω, την τελευταία εικοσαετία ίσως, δεν νομίζω ότι θα βρούμε πολλούς πολέμους για τους οποίους ο φαντάρος να πολέμησε για «ανώτερα ιδανικά». Οι μόνοι που αξίζουν αυτόν τον τίτλο, είναι, ίσως, αυτοί που πολεμούν στην πατρίδα τους.

Οι υπόλοιποι πολεμούν για πετρέλαια, συμμαχίες, και σκοτεινά κίνητρα.

Εξαγορασμένα πτώματα.

Κάποιοι δεν γλυτώνουν. Κάποιοι επιστρέφουν με ένα πόδι ή ένα χέρι λιγότερο. Και κάποιοι επιστρέφουν αρτιμελείς. Υγειείς ίσως όχι, αλλά τουλάχιστον αρτιμελείς.

Μετά το Βιετνάμ λοιπόν, υπήρξε κάτι σαν κώδικας τιμής. Επιστρέφοντας από τον πόλεμο τύγχανε μεγάλου σεβασμού ο στρατιώτης. Ειδικά στην Αμερική, είχαν και επιδόματα, είχαν και ψυχολόγους, είχαν και ασφάλεια.

Βέβαια, η Αμερική είναι τετρακόσια χρόνια τώρα συνεχώς αναμεμιγμένη σε πολέμους. Αν δεν πάρει μάτι η νέα γενιά ότι σε σέβονται άμα γυρίσεις, σιγά μην πάει να πολεμήσει σε ξένες χώρες για ξένα πετρέλαια.

§

Η κοινωνία όμως, αντιδρά περίεργα. Τον έστειλε τον άλλο για αρκετά χρήματα να πάει να πολεμήσει, και του γύρισε κουτσός. Είναι πρόβλημα να κυκλοφορεί κουτσός, γιατί θυμίζει στους άλλους ότι μπορεί να γυρίσουν και αυτοί κουτσοί. Είναι πρόβλημα να κυκλοφορεί κουτσός, γιατί μπορεί να θυμήσει στον μαλάκα άσχετο χοντρο-γιάπι που συμφώνησε και υποστήριξε τον τάδε πόλεμο ότι – ωπ! κάθε φορά που γυρίζω το κλειδί στο τζίπ μου, το αμάξι μου παίρνει μπρος γιατί ο άλλος έδωσε το πόδι του.

Δεν μπορούσε να πεθάνει εκεί με την ησυχία του; ούτε θα τον βλέπαμε, ούτε θα ασχολιόμασταν μαζί του.

Αλλά πήγε ο παπάρας και κουτσάθηκε. Και τώρα, κυκλοφορεί ανάμεσά μας, με το κολοβό του πόδι να μας δείχνει, σαν δάχτυλο.

Το big brother σκοπό έχει να κάνει ντόρο. Δεν ασχολούμαι με αυτό. Όποιος είναι αρκετά μαλάκας για να πάει, να πάει. Δεν έχει να προστατέψει όμως καμία τιμή βετεράνου στρατιωτικού.

Μάλλον εμείς θέλουμε να προστατευτούμε. Από το κολοβό του πόδι.

Και τις τύψεις μας.