Άκουγα εχθές τον βράδυ τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στους Πρωταγωνιστές.

Πρόκειται για έναν ενδιαφέρον άνθρωπο, με σαφώς πιο ελκυστικές ήπιων τόνων πεποιθήσεις από τον προκάτοχό του – αλλά αυτό είναι μία προσωπική εκτίμηση, και μένει να κριθεί συν τω χρόνω.

Εντύπωση όμως μου προκάλεσε το εξής: Ήταν θετικά προσκείμενος προς οποιαδήποτε βοήθεια μπορεί να παρέχει στους μετανάστες που έχουν ανάγκη (αλλά αν ενοχλούνται και θέλουν να κατέβουν τα σύμβολα από σχολεία και δικαστήρια, «να πάνε στον τόπο τους»).

Ας βοηθήσουμε τους «κακομοίρηδες».

~

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω μία τέτοια αντίδραση – και, δυστυχώς, όχι μόνο από απλούς ανθρώπους, αλλά και από ηγέτες θρησκειών, κομμάτων και πεποιθήσεων:

Αυτή η «συμπάθεια» προς τους κατατρεγμένους «κακομοίρηδες μετανάστες» έχει αρχίσει να με εκνευρίζει ελαφρώς. Μου δίνει την εικόνα (δεν αναφέρομαι στον αρχιεπίσκοπο πλέον, ελπίζω να είναι κατανοητό) του πλούσιου που είναι φιλέσπλαχνος με τους φτωχούς -είτε είναι μετανάστες, είτε όχι-, αλλά δεν φτάνει στο σημείο να τους δίνει δικαιώματα.

Σαν να λέμε: αν ο μετανάστης είναι φτωχός και κακόμοιρος, ναι, να τον βοηθήσουμε – αλλά αν ζητήσει ένα δικαίωμά του (όπως πχ είναι η ψήφος, ή ο σεβασμός στην θρησκεία του), ε, τότε πάει πολύ.

Μυστηριωδώς, ο καλός μετανάστης είναι ο κακόμοιρος μετανάστης.

Αναρωτιέμαι αν αυτό είναι αληθινή φιλεσπλαχνία, ή απλώς ρατσισμός εκτός φυλών.

Αν είναι οικονομικός ρατσισμός.

~

Ασφαλώς μπορεί να κάνω λάθος. Μπορεί *πράγματι* η ανθρωπιστική διάθεση να είναι υπεράνω κάθε άλλης κακής σκέψης μας. Και, σε κάποιες περιπτώσεις, σίγουρα ισχύει.

Αλλά η εικόνα του «κακομοίρη ματανάστη» πρέπει να εκλείψει άμεσα. Υποβαθμίζει τον άνθρωπο, τα δικαιώματά του, και την θέση του στην κοινωνία. Ο *άνθρωπος* (και όχι απαραίτητα μετανάστης) που έχει ανάγκη την βοήθειά μας, δεν την αγοράζει πουλώντας την αξιοπρέπειά του, ούτε τα δικαιώματά του.

Και, πολύ περισσότερο, δεν θα έπρεπε να το απαιτούμε εμείς.

~

Υ.Γ.: Σε μία δεύτερη, παράλληλη σκέψη, αναρωτιέμαι αν αυτή η λογική αναγάγεται και σε επίπεδο κρατικού μηχανισμού. Αν δηλαδή αυτοί που ορίζουν τις τύχες μας σκέφτονται «να βοηθήσουμε τον κακομοίρη τον Ελληνα που βγάζει 400 ευρώ τον μήνα – αλλά όχι να μας κατσικωθεί κιόλας απαιτώντας και μισθούς!». Εχει πλάκα, γιατί αν ισχύει – σε οποιοδήποτε επίπεδο και με οποιαδήποτε εκφανση, ξαφνικά, ο «κακομοίρης» που βοηθάμε επειδή έφτασε στο σημείο να ικετεύει, και όχι επειδή έχουμε (εσωτερική ή εξωτερική) υποχρέωση να υπηρετήσουμε, είμαστε εγώ, και εσύ.