Αν έχεις γράψει χιλιάδες λέξεις στο blog σου, χωρίς να έχεις πληρωθεί ούτε ένα σέντσι γι’ αυτό, αν έχεις φτιάξει γραφικά και banner χωρίς ανταμοιβή, αν έχεις περάσει αμέτρητες ώρες παίζοντας με τα κείμενα, να τσακώνεσαι στα comments και στα tweets, να βρίζεις την ώρα και την στιγμή που ασχολήθηκες και αμέσως μετά να δαγκώνεσαι γιατί είναι σπουδαίο αυτό που κάνεις, ξέρεις.

Ξέρεις τι είναι να λες την γνώμη σου. Ή, ακόμα καλύτερα, να φροντίζεις να ακουστεί αυτό που δεν ακούγεται. Να δίνεις τον λόγο σε φωνές που νιώθεις ότι χωρίς εσένα δεν θα έφταναν πουθενά.

Να δίνεις την φωνή στον Νίκολα Τόντι, στην Αμαλία, σε όσους θυμώνουν με την vodafone ή την siemens, στον Τενέζο, στο παιδί με το κομμένο πόδι, στην Κατερίνα Γκουλιώνη, στην Κούνεβα.

Και σε άλλους, άλλους πολλούς. Στα παιδιά της #kerateaς, στα παιδιά που έραψαν τα στόματά τους για να μας δείξουν ότι τους αδικούμε, στον 15χρονο που μας έδειξε πόσο ξεφτιλισμένοι είμαστε, σε άλλους πολλούς.

Αν είσαι blogger λες «όχι στο όνομά μου». «Πείτε ότι θέλετε, πείτε όλοι την γνώμη σας, αλλά αν διαφωνώ, θα πω την δική μου γνώμη, γιατί κανείς από εσάς, κανείς από εσάς δεν μιλάει για λογαριασμό μου».

Όχι στο όνομά μου. Αν είσαι blogger[*] το καταλαβαίνεις αυτό.

Αν είσαι blogger στην καρδιά, θα καταλάβεις τι θα γίνει σήμερα το βράδυ στις οκτώ. Ένα τσούρμο άνθρωποι, που θέλουν να μιλήσουν επί ίσοις όροις με τα κανάλια, που ξέρουν αν, ποια, και πόσο τα επίσημα σοβαρά μέσα εξυπηρετούν σκοπούς δικούς τους, που μέχρι τώρα μιλούσαν για λογαριασμό όλων, ενώ ένα τσούρμο παιδιά θέλουν να μιλήσουν για λογαριασμό τους.

Ζήτησαν την βοήθεια των φίλων. Όχι των φίλων ΤΟΥΣ, των φίλων της ελεύθερης ιδέας, αυτών που λένε ότι το περιεχόμενο μπορεί (όχι απαραίτητα πρέπει, αλλά μπορεί) να περάσει από την ιδέα στην επικοινωνία της, χωρίς μεσάζοντες και διαστρεβλωτές.

Βάζεις την ιδέα, θέλεις να την μοιραστείς, σε βοηθώ να την επικοινωνήσεις.

Αυτή η ομάδα έφτιαξε το debtocracy, ένα ντοκιμαντέρ για το χρέος. Καθώς δεν το έχω δει ακόμα, μπορεί να είναι ένα σπουδαίο ντοκιμαντέρ, ή ένα μέτριο ντοκιμαντέρ. Μπορεί να είναι ένα όμορφο παραμύθι, ή μία ενοχλητική αλήθεια. Ένα άξιο λόγου θέαμα, ή μία μετριότητα που θα ξεχαστεί. Να σ’ αρέσει, ή να μην σ’ αρέσει.

Κατ’ αρχάς, δεν έχει σημασία τι λέει. Εχει, αλλά όχι τώρα.

Τώρα, ο ένας εκ των δημιουργών του απολύθηκε από τον σταθμό που εργαζόταν, όπως και εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, που η δημοφιλία των καναλιών και η εμπιστοσύνη των τηλεθεατών σ’ αυτά έχει πέσει στο μηδέν. Τώρα, που μοιάζει, περισσότερο από ποτέ, πως η ατζέντα μερικών έκανε τον χώρο των δημοσιογράφων να μετατραπεί σε χώρο αναμετάδοσης δογμάτων. Από δημοσιογράφους να έχουμε τηλεπαρουσιαστές ιδεών.

Το debtocracy μπορεί να πραγματεύεται το χρέος, που είναι σοβαρό, αλλά κάνει κάτι, κατ’ εμέ, τρομερά πιο σημαντικό. Ενεργοποιεί μία διαφορετική διαδικασία, όπου ο πολίτης αξιοποιεί την αγοραστική του δύναμη, στηρίζοντας κάτι που δεν του προτείνεται από τα δεδομένα κανάλια ενημέρωσης.

Στηρίζοντας αυτούς που δεν θέλουν να μιλούν άλλοι στο όνομά τους.

Η διαδικασία παραγωγής του χτίζει βάσεις που θεμελιώθηκαν από την καρδιά διάφορων blogger που δουλεύουν με μόνο κέρδος και στοιχείο την αξιοπρέπειά τους, και δημιουργεί ένα μέλλον που χαίρομαι τρομερά να βλέπω.

Το debtocracy πραγματεύεται το χρέος, αλλά ξεχρεώνει αυτόματα με την προβολή και την επιτυχία του ένα λάθος που κάναμε χρόνια τώρα, και που γιγάντωσε ένα θηρίο που τρώει τον εαυτό του. Το βοηθά η τεχνολογία, που δείχνει τον καλύτερό της εαυτό, την πλευρά του μαχαιριού που κόβει ψωμί, δεν αφαιρεί ζωές.

Χρειάστηκαν όλοι να είναι τέλειοι. Ο Άρης Χατζηστεφάνου έχει χρόνια εμπειρίας στο ρεπορτάζ, ο Κώστας Εφήμερος έμεινε νύχτες ξάγρυπνος για την παραγωγή (σε τρομερά αντίξοες συνθήκες), ο Αγγελάκας έδωσε ένα σπουδαίο κομμάτι, όλοι έπρεπε να είναι ικανοί για τέτοιο βάρος. Και δεκάδες, εκατοντάδες άνθρωποι, στήριξαν ένα project χωρίς να έχουν απολύτως καμία επέμβαση στο τι θα ειπωθεί, μόνο και μόνο για να έχει το δικαίωμα να ειπωθεί.

Νίκησαν, κατ’ εμε, πριν ακόμα προβληθεί το πρώτο δευτερόλεπτο του ντοκιμαντέρ. Πριν το πρώτο καρέ του.

Καλή σας θέαση.

[*] Όταν λέω blogger δεν κυριολεκτώ. Αναφέρομαι στην καρδιά του σκοπού. Το ίδιο έκανε, χρόνια τώρα, κάθε καλλιτέχνης που τραγούδησε αφιλοκερδώς για κάποιον σκοπό, κάθε πολίτης που κόλλησε μία αφίσα στην οποία πίστευε αληθινά, κάθε άνθρωπος που είπε στην παρέα του «έμαθες για την Αμαλία;»

Υ.Γ.: Υπάρχουν και (σοβαρά διατυπωμένες) διαφωνίες. Προτείνω να τις διαβάσετε.