Ο @NChatzinikolaou ζητά ερωτήσεις για τον Θ. Πάγκαλο απόψε, για την εκπομπή του.

Σκέφτομαι, είναι ευκαιρία να περάσει η γνώμη μου. Σκέφτομαι, μπορώ να εξηγήσω σ’ αυτόν τον άνθρωπο, αν θέλει να ακούσει, (πάντα με έλεγαν υπερβολικά αισιόδοξο και καλοπροαίρετο με τους ανθρώπους) πόσο κακό παθαίνει η ελληνική κοινωνία ως αποτέλεσμα των πράξεών του. Να τον καταστήσω υπεύθυνο, να του πω «ξέρεις, η τιμή του πετρελαίου», ή «ποιοι είναι οι φοροφυγάδες που χρωστάνε» και τέτοια.

Δεν μου έρχεται στο μυαλό τίποτα.

Τίποτα άλλο μετά από αυτήν την εικόνα:

Το πρόβλημά μου είναι σαφές: Δεν μπορώ να μιλήσω σοβαρά, με κανέναν αν δεν λυθεί αυτό.
Οποιαδήποτε κουβέντα κάνω, υπό οποιαδήποτε συνθήκη, υπό οποιαδήποτε διαδικασία, κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς –

– όσο αυτός ο άνθρωπος φωνάζει «έξω από την πλατεία» και ο ΜΑΤατζής τον πλησιάζει –

– και ο άνθρωπος αμύνεται-παρακαλά-τονίζει-σημειώνει-φοβάται-δεν το πιστεύει-

«μην με βαρέσεις»

– άνθρωπος χωρίς μάσκα, χωρίς πέτρες στα χέρια, χωρίς απειλή, χωρίς άλλη απειλή από την φωνή του, χωρίς άλλα όπλα από τις λέξεις του, χωρίς άλλη ευθύνη από την ύπαρξή του, εκεί, μόνος του –

«μην με βαρέσεις»

– και ακούγεται ο χτύπος, ο πόνος, και σωριάζεται, και ο ΜΑΤατζής αποχωρεί, ανώνυμος, λειτουργός ενός κράτους που δεν νιώθει, που δεν έχει ούτε οίκτο ούτε αιδώ ούτε νόημα ούτε λογική ούτε συναίσθημα –

– και σωριάζεται μόνος του κάτω, κρατώντας το κεφάλι του, που τρέχει αίμα, που στάζει στο Σύνταγμα, μπροστά από την βουλή, ανάμεσα από δακρυγόνα, κρότου λάμψης, πνιγμένους στο σύνταγμα –

– Δεν υπάρχει κάποιος για να μιλήσω μαζί του.

Αν μιλήσω μαζί του, αν του πω «οι συντάξεις», «η Τρόικα», «το άρθρο στο ΒΗΜΑ», «οι δικοί σας συνδικαλιστές», είναι σαν να του λέω «καλά αυτός, εντάξει, αλλα και οι συντάξεις, το βήμα, οι συνδικαλιστές, η τρόικα».

Δεν θέλω να το κάνω αυτό.

Τραβάω γραμμή. Η αξιοπρέπειά μου το απαιτεί. Τραβάω γραμμή. Η συνείδησή μου το προστάζει. Όχι «καλά αυτός αλλά…»

Αυτός.

Μετά όλα τα άλλα. Μετά οι πολιτικές αποφάσεις, μετά οι συνομιλίες με την τρόικα ή τους διαπραγματευτές ή τους συνδικαλιστές, ή τους δημοσιογράφους, ή τον κυρίαρχο λαό, ή τα τιμημένα γηρατειά, ή τον ψηφοφόρο στην εξουσία.

Πρώτα αυτός.

Η αντοχή μου, και κατά συνέπεια η αναγνώριση του κράτους που εκπροσωπεί ο συνομιλητής μου εξαρτάται απόλυτα από το κατέβασμα ενός γκλόμπ στο κεφάλι ενός αθώου.

Είναι η γραμμή της αξιοπρέπειάς μου, και δεν προτίθεμαι να την περάσω.

~

Διάβασε επίσης: «Εγώ, το αφεντικό«, «Να πούμε ότι άργησαν να κερδίσουν, μόνο αυτό«, «#GreekPmLive, απαντήστε κύριε Πρωθυπουργέ«, «Τι ήταν πραγματικά το #askND«