Επανήλθε το θέμα του δημοσίου. Μία εντελώς δεξιά κυβέρνηση με ένα ελάχιστο ποσοστό απόχρωσης υποτίθεται αριστερής, σε συνδυασμό με την οργή του Έλληνα πολίτη που κουράστηκε να ταλαιπωρείται από την αναποτελεσματικότητά του, και συνεπικουρούμενο από πάσης φύσεως οικονομικά φιλελεύθερους που δικαιώνεται η προφητεία τους για κόλαση με περισσότερο κράτος, άρα μάλλον παράδεισο με λιγότερο, ήρθε η ώρα να πάρουν τον λόγο και να ξεπουλήσουν – ξεφορτωθούν ότι περισσότερο μπορούν.
Το κεφάλι μου πάει να σκάσει προσπαθώντας να εξηγήσω το παράλογο του πράγματος.
Έχουμε ένα αναποτελεσματικό δημόσιο. Αν και η συνολική περιγραφή αδικεί, ως συνήθως, τα επιμέρους στοιχεία που πιθανόν να δουλεύουν όχι μόνο σωστά, αλλά και με μεγάλες δυσκολίες, θα το δεχθώ χάρη της κουβέντας.
Το δίλημμα είναι: θέλεις αυτό το δημόσιο, που απομυζεί τους φόρους σου, που σε ταλαιπωρεί, που προμοδοτεί τους άχρηστους-γλύφτες-ανίκανους-λαμόγια Ή να το πουλήσουμε να πάει στο διάολο;
Δύσκολη επιλογή, ε; Χμ.
Γιατί κανένας δεν λέει «να το καθαρίσουμε το γαμίδι;»
Ωπ! να μια ιδέα. Να το καθαρίσουμε το γαμίδι. Αυτό, βέβαια, σημαίνει να κουραστούμε λίγο, να δούμε τι δουλειά κάνει ο καθένας, να απαιτήσουμε όλοι να πηγαίνουν στο γραφείο το πρωί, να έχουν κάτι να κάνουν, να αποδίδουν. Να γίνει ένας έλεγχος πχ πως μπήκε ο καθένας μέσα, κάποιοι με εξετάσεις και κάποιοι με υπουργικά σημειώματα, ενδεχομένως, να δούμε και ποιοι τα στείλανε, ενδεχομένως, να τους τιμωρήσουμε ενδεχομένως, να δούμε πόσοι είναι υπεράριθμοι να μεταφερθούν -όσοι μπορούν να μεταφερθούν- σε περιοχές που δεν έχουν αρκετό δημόσιο, να αποδώσουν εκεί, να παράγουν έργο.
Αυτό σημαίνει να βρούμε ανθρώπους που θα κάνουν αυτό που πληρώθηκαν να κάνουν, αυτό που ψηφίστηκαν να διοικήσουν, να βρουν τα σφάλματα, να τα διορθώσουν, να χαράξουν πορεία, να πράξουν έργο, για να έχουμε ΟΣΕ όπως χρειάζεται και όπου χρειάζεται, να έχουμε ΔΕΗ όπου, και όπως χρειάζεται, να έχουμε ΕΥΔΑΠ όπου και όπως χρειάζεται, να ΒΟΗΘΗΘΕΙ ο ανταγωνισμός, όχι να πολεμηθεί με πλαγιους τρόπους, να ανοίξει η οικονομία, να ενισχυθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία, να ανθίσει η αγορά.
Και, όταν εξορθολογίσουμε, όταν αποκτήσει αξία, μετά, αν κριθεί σκόπιμο και τότε, να πουλήσουμε κάτι που θα μας δίνει χρήμα, το ξανασυζητάμε.
Γιατί το δημόσιο δεν είναι μόνο βάρος. Είναι και περιουσία.
Όταν πουληθεί, η περιουσία μας, δεν θα έχουμε τίποτα άλλο να σταθούμε. Κανένα χρυσαφικό να πουλήσουμε. Δεν θα έχουμε τράπεζες να δώσουμε, ηλεκτρική ενέργεια να δώσουμε, εταιρίες ύδρευσης να δώσουμε κοκ. Τίποτα. Και, επειδή το μάθημα της χώρας θα είναι, για άλλη μία φορά, «πουλάμε ότι μας βαραίνει» και όχι «φτιάχνουμε ότι είναι χαλασμένο», όταν τελειώσουμε με τα πουλήματα, θα πτωχεύσουμε πανηγυρικά ως άχρηστοι.
Γιατί, και μόνο η σκέψη ότι το δημόσιο θα δουλέψει αν πάει στα χέρια ιδιωτών, αλλά αποκλείεται να δουλέψει στα χέρια του δημοσίου είναι ενοχλητικά παράλογη για δύο πολύ συγκεκριμένους λόγους:
Ένα, η μοίρα του δημοσίου είναι στα χέρια των δημόσιων που παροτρύνουν να πουληθεί. Όπερ, οι άχρηστοι -δεν το λέω εγώ, οι ίδιοι το αποδέχονται- ζητούν να πουλήσουν κάτι που οι ίδιοι έχουν καταστήσει άχρηστο, ως άχρηστο.
Δύο, εκτός από την υλικοτεχνική υποδομή, που είναι περιουσία του δημοσίου, οι άνθρωποι (που είναι «άχρηστοι» ή άχρηστοι) θα είναι οι ίδιοι που θα το κάνουν να δουλέψει, μαγικά, μετά – απλώς θα έχει γίνει ένα λειτουργικό ξεκαθάρισμα εργασίας. Δεν θα καθαρίσει στην κολυμπηθρα σιλωαμ, προφανώς, ούτε θα έρθουν εξωγήινοι να την κάνουν να δουλέψει. Οι ίδιοι άνθρωποι θα είναι.
~
Ο Υπουργός μας έχει δύο επιλογές να κάνει μέσα στην μέρα του. Ή να βάλει μία υπογραφή, και να πουλήσει κάτι που πιθανώς είναι χαλασμένο και δεν δουλεύει, ή να κουραστεί για να κάτσει να το διορθώσει.
Εδώ και χρόνια, (πες) δεν κάνει τίποτα (ή το κάνει στραβά, τα αποτελέσματα το δείχνουν), και αυτό το τίποτα μειώνει κάθε μέρα την αξία της πώλησης, για κάποιους που τρίβουν τα χέρια τους. Τώρα, έχει φτάσει η ώρα να κάνει το πρώτο, με τις ευλογίες των αγοραστών.
Αξιος θα κριθεί μόνο αν κάνει το δεύτερο. Άξιοι, θα κριθούμε αν, κόντρα στις παρορμήσεις μας, το απαιτήσουμε.
Αλλιώς, η αχρηστία τους θα πνιγεί σε ανοιγμένες σαμπάνιες επιτυχίας, και το δικό μας μέλλον, υπολογίζω, θα πνιγεί από ασφυξία κάτω από το χαλί, που θα το κρύψουμε.
Υ.Γ: Αυτό, που οι ίδιοι οι εδώ και χρόνια υπεύθυνοι για το δημόσιο, το καταγγέλλουν ως αναποτελεσματικό, πάντως, με ξεπερνάει κάθε φορά.
Υ.Γ.: Σας προλαβαίνω: Αν αρχίσετε τα «η «αριστερά» δεν μας άφηνε να το φτιάξουμε» συνυπολογίστε ότι παραδόξως δεν είναι πρόβλημα αν θέλουμε να πουληθεί. Αν είναι τελικά πρόβλημα, τότε η συνισταμένη είναι ίδια, αφαιρείται και από τα δύο μέρη ως κοινή, και μένουμε πάλι με το «φτιάξουμε» – «πουλήσουμε». Αυτό, για να σας προλάβω.
με ελπίδα και
μπερδεμένος.
Loading...
Επί δεκαετίες η καταχρεωμένη Ολυμπιακή δεν πουλιόταν και διάφορες κυβερνήσεις προσπαθούσαν να την εξυγιάνουν για να «παραμείνει σε κρατικά χέρια ο εθνικός αερομεταφορέας». Δεν δούλεψε. Την πουλήσαμε και ησυχάσαμε από το χρέος που μας βάραινε καθημερινά αυτό το υπέροχο «περιουσιακό στοιχείο» που στην ουσία ήταν χώρος εξυπηρέτησης βολεψάκιδων από όλα τα κόμματα [κυρίως ΠΑΣΟΚ]. Βρες μου έναν από το πλέγμα των ενδιαφερομένων (κυβέρνηση, κόμματα, συνδικαλιστές, εργαζόμενοι, κοινή γνώμη) που κάτι έκανε για να πετύχει η εξυγίανση. Όλοι μα όλοι την υπονόμευσαν ανεξαρτήτως θέσης και πολιτικής προέλευσης. Και πες μου τι ακριβώς διαφορετικό – πέραν της καλής σου βούλησης που προφανώς δεν φτάνει – μπορεί να γίνει να δουλέψει αυτό που προτείνεις.
Η αποτυχία δεν είναι οικονομική, αλλά θεσμική – τα κίνητρα των εργαζόμενων, της διοίκησης, των φορέων της εξουσίας – για λόγους πατρωνίας δεκαετιών δεν συντίθενται στο κοινό συμφέρον, αλλά στόχο έχουν να εξυπηρετούν μικροσυμφέροντα. Ξέρεις πολύ καλά τι θα αλλάξει αν πουληθούν αυτές οι επιχειρήσεις. Ο πολίτης δεν θα παίρνει πια τηλέφωνα στον βουλευτή / υπουργό για να «βολέψει το παιδί που έχει πρόβλημα», ο βουλευτής / υπουργός δεν θα παίρνει πια τον Πρόεδρο του ΔΣ για «μια μικρή εξυπηρέτηση», οι συνδικαλιστές δεν θα λαμβάνουν πια προσοδοθηρίες που καρπώνονται στο μεγαλύτερο μέρος τους οι ίδιοι οι αρχισυνδικαλιστές και όχι οι εργαζόμενοι (πληρωμένα ταξίδια στην Κούβα για επαναστατικό τουρισμό, απίστευτες ατέλειες, σκανδαλώδεις αποδοχές). Τις αποτυχίες τις κάθε επιχείρησης (όπως και τις επιτυχίες) δεν θα τις φορτωνόμαστε στις πλάτες μας.
Ως πολίτης δεν είμαι διατεθειμένος να συνεχίσω πληρώνω με το φόρο μου τα προνόμια της ΓΕΝΟΠ, της ΠΟΣΠΕΡΤ, των λιμενεργατών, ελπίζοντας ότι κάποτε ξαφνικά θα γίνουν όλοι υπεύθυνοι και έντιμοι και ότι οι πολιτικοί θα μετράνε περισσότερο το γενικό συμφέρον από την εξυπηρέτηση των ηχηρών μειοψηφιών από τις οποίες εξαρτούν την επανεκλογή τους. Προτιμώ ο φόρος μου να πάει για να μην κοπούν οι συντάξεις των γέρων που τα χουν δει όλα τα τελευταία χρόνια, να πάει για τις ανάγκες των σχολείων και των νοσοκομείων, παρά να γεμίζει μαύρες τρύπες και τσέπες στις ΔΕΚΟ. Λεφτά δεν υπάρχουν, οι διαθέσιμοι πόροι είναι πάντα περιορισμένοι και πρέπει επιτέλους να ιεραρχήσουμε τις ανάγκες μας βάσει των δυνατοτήτων που έχουμε.
Με λίγα λόγια: μαγική λύση που θα αλλάξει τα κίνητρα των εμπλεκόμενων στις ΔΕΚΟ {και κυρίως τις διοικήσεις παρά τους εργαζόμενους που πολλοί όντως κάνουν ό,τι μπορούν} και από προσοδοθήρες θα τους κάνει προσανατολισμένους στην παραγωγή έργου υπέρ του πολίτη και του κοινωνικού συνόλου, δεν υπάρχει – ούτε είναι θέμα του ποιος είναι στην εξουσία. Αν εσύ βλέπεις πως υπάρχει, πες μου την.
Και σε προλαβαίνω: προφανώς δεν πρέπει όλα να πουληθούν. Το κράτος έχει και ρόλο έχει τομείς θεμιτής και ωφέλιμης δράσης (σχολεία, νοσοκομεία και άλλα) και τομείς αποκλειστικής δράσης. Αλλά υπάρχουν πολλά που το κράτος δεν έχει καμία δουλειά να κάνει. Και ο συλλογικός πλούτος (αριθμός θέσεων εργασίας, συνολικά κερδισμένα εισοδήματα εργαζομένων, συνολική ανάπτυξη, βελτίωση όρων ζωής κατά κεφαλήν) η συντριπτική πλειονότητα της βιβλιογραφίας θα σου πει ότι εξυπηρετείται πολύ καλύτερα με ιδιωτικοποιήσεις τομέων που το κράτος κρατά ως μη όφειλε ως κομματικά φέουδα παρά με «ασημικά» από τα οποία λίγοι τρώνε και τα οποία οι πολλοί πληρώνουνε.
Δεν με πρόλαβες σ’ αυτό, όμως: Αν δεν μπορούν να κάνουν κάτι γι’ αυτό, (και σου θυμίζω πως, και στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, και το 2009, και το 2012, πρωταρχικό σύνθημα ήταν κάθαρση στο δημόσιο, όχι πούλημα στο δημόσιο) καλύτερα, διακριτικά, να αποχωρήσουν. Το λέω με πάση βεβαιότητα: Αν η μόνη μαγική λύση για ένα διαλυμένο δημόσιο είναι η πώλησή του, τότε η μόνη πραγματική λύση για να μην δημιουργούμε κάτι, το καταστρέφουμε, και το ξεπουλάμε για να γλυτώσουμε από αυτό, χωρίς καμία αίσθηση ευθύνης, καμία τιμωρία, κανέναν ουσιαστικό έλεγχο, είναι να σηκώσουμε τα μανίκια μας.
Λες ότι είναι δύσκολο να γίνει για πέντε πχ λόγους – από τους οποίους, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι είναι *ηθικοί*. Αν είμαστε ανήθικοι, αυτό δεν θα διορθωθεί με την πώληση, θα διορθωθεί με την κάθαρση.
Αν κάτι δουλεύει στην «ελεύθερη» αγορά, αλλά δεν δουλεύει στον δημόσιο τομέα, τότε οι μεταβλητές της αλλαγής δεν είναι δύσκολο να φανούν. Μεταξύ τους, δεν είναι μάχη παραδείσου και κόλασης, αλλά μάχη μεταξύ «αυτό που έχω είναι δικό μου και είμαι υπεύθυνος» και «αυτό που έχω είναι των ψηφοφόρων μου, και είμαι ανεύθυνος»
Δεν διορθώνουμε τίποτα αν πουλήσουμε το πρόβλημα. Ούτε καν χρόνο δεν κερδίζουμε. Απλώς, πιστοποιούμε σε κάποιους «σωτήρες» πως, μπορούν να ψεύδονται όταν δίνουν τον λόγο τους πως θα διορθώσουν, μπορούν να κλέβουν ψήφους όταν διορίζουν, μίζες όταν παραγγέλνουν, και μετά, απλώς θα τα ξεφορτωθούμε.
Και μετά, καθαροί, πάλι από την αρχή.
Δεν μιλώ για ηθική. Μιλώ για σύστημα κινήτρων – για θεσμικό πρόβλημα. Δεν θέλω ούτε βάζω ως στόχο να αλλάξω τους ανθρώπους, τους οποίους δεν θεωρώ ούτε καλούς ούτε κακούς εκ φύσεως. Μάλλον εσύ είσαι που θες να αλλάξεις συμπεριφορές και ηθικές στάσεις. Και πάλι θα πρέπει να μου εξηγήσεις πώς θα το κάνεις – πώς θα εγκαταστήσεις την κοινωνία αγγέλων που οραματίζεσαι στις ΔΕΚΟ.
Επίσης είμαι βέβαιος καταλαβαίνεις ότι δεν αρκεί το «να φύγουν αυτοί για να *σηκώσουν τα μανίκια* κάποιοι άλλοι». Τι *ακριβώς* θα κάνουν οι άλλοι; Αυτό είναι το ερώτημα. Η λύση των προβλημάτων δεν είναι θέμα βούλησης. Η βούληση είναι αναγκαία αλλά όχι επαρκής από μόνη της. Ούτε το να θέλεις κάτι σου διασφαλίζει ότι θα το πετύχεις αν δεν ξέρεις τι ακριβώς θα κάνεις για να το πετύχεις, ούτε αν σου λέει κάποιος ότι αυτό που λες δεν γίνεται, σημαίνει ότι κατ΄ανάγκη απορρίπτει το στόχο σου. Αλλά πρέπει να δούμε με τι θα βάψουμε τ’ αυγά – if you know what i mean 😉
Τέλος: «Δεν διορθώνουμε τίποτα αν πουλήσουμε το πρόβλημα»;;; ΄Ίσα-ίσα διορθώνουμε πάρα πολλά. Δεν μου φορτώνονται σήμερα ελλείμματα της Ολυμπιακής. Κι αυτό είναι μια διόρθωση όσο και να πεις.
@Biafra Θα απαντήσω με την πραγματικότητα.
Δες αυτό το άρθρο, μου πήρε τόση ώρα να το βρω. Διάβασέ το λέξη-λέξη:
Ο μάνατζερ που φέρνει κέρδη στα τρένα
Εγώ, παρότι δεν έγινε ΟΥΤΕ ΜΙΑ προσπάθεια να αποδοθεί δικαιοσύνη, είμαι υπερ τέτοιων εργασιών. Και ελπίζω.
Πριν το διαβάσω (το βράδυ γιατί τώρα φεύγω): δεν χρειάζεται να μου τη λες. Τι χρειάζεται το «λέξη-λέξη»;;;
Είναι απολαυστικό, γι’ αυτό. Δεν στην λέω. Δεν χάλασες εσύ τον ΟΣΕ, ούτε την ΤραινΟΣΕ. Ξέρω ποιος είναι ο εχθρός μου, και σίγουρα δεν είναι ο συνομιλητής μου.
Το πρόβλημα του δημοσίου δεν είναι το μέγεθος ή το κόστος του αλλά το τι παράγει. Και δεν παράγει τίποτα!
Το γιατί πρέπει να αναζητηθεί σε ένα δαιδαλώδες νομικό πλαίσιο στημένο έτσι ώστε να επιβάλει και να επιβραβεύει την παραγωγή του τίποτα!
Παραδείγματα άπειρα …
Το διάβασα και είναι όντως απολαυστικό. Όμως μάλλον με επιβεβαιώνει παρά με διαψεύδει. Ο ήρωας-μάνατζερ του άρθρου είναι μια εξαίρεση στον γενικό κανόνα, που έχει να παλέψει με μια θάλασσα διαφθοράς σε κάθε επίπεδο από τους εργαζόμενους, μέχρι τους βουλευτές και τους υπουργούς.
Άρα, το ερώτημα παραμένει:
Με ποιο συγκεκριμένο τρόπο θα επιλέγονται τέτοιοι μάνατζερ και όχι οι γνωστοί κομματόβιοι;
Με ποιο τρόπο θα επιβραβεύεται η μετρήσιμη πρόοδος (ήτοι «ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια») και όχι η υπακοή στην πολιτική ηγεσία;
Με ποιο τρόπο το συλλογικό συμφέρον (των πολλών και σιωπηρών) θα θεωρείται ανώτερο από τα επιμέρους (των ηχηρών και δικτυωμένων συνδικαλιστών);
Με ποιο τρόπο τέτοιοι μάνατζερ – ας υποθέσουμε ότι προσλαμβάνονται – θα μπορούν να αντιστέκονται στα τηλεφωνηματάκια των πολιτικών τους προϊσταμένων που συμφέρον έχουν να βολέψουν τους δικούς τους (άμεσο όφελος – ψήφος) και όχι να σώσουν τη χώρα (δεν θα καρπωθούν τίποτα);
Με ποιο τρόπο όταν ο μάνατζερ αυτός κάνει τις αναγκαίες απολύσεις, μειώσεις μισθών, καταργήσεις προνομίων, πατάξει πρακτικές ανήθικες ή και παράνομες στις οποίες όμως έχουν συνηθίσει κάποιοι (ξήλωμα μαφίας με βαγόνια, κατάργηση δρομολογίων των τριών επιβατών) θα τον θωρακίσεις έναντι των πολιτικών του προϊσταμένων, της πίεσης που οι τελευταίοι θα δέχονται από τους εκλογείς τους, της «φιλεργατικής» και πανταχού παρούσας πίεσης τύπου «όχι σε μειώσεις μισθών, όχι σε απολύσεις, να μη θιγούν τα κεκτημένα»;
Πόσο και πώς θα αλλάξεις το σύστημα ώστε να επιλέγονται οι αξιότεροι, να επιβραβεύεται η απόδοση, να προκρίνονται τα συμφέροντα του γενικού κοινού και όχι των ειδικών ομάδων, να θωρακίζονται οι διοικήσεις έναντι της πολιτικής εξουσίας; Συγκεκριμένες απαντήσεις παρακαλώ γιατί τα ψάχνω αυτά τα θέματα πάνω από δεκαετία σε νομπελίστες (πχ Όστρομ που δεν τη λες και δεξιά) και άκρη για το ελληνικό μας πρόβλημα δεν βρίσκω.
Εάν υπάρξει κάποτε πραγματικά θέληση για δουλειά τότε θα αλλάξουν τα πράγματα. Το πως θα αναπτυχθεί αυτή η «θέληση» ξεκινάει από την βασική εκπαίδευση της νηπιακής ηλικίας. Άνθρωποι που μεγάλωσαν μέσα σε ένα σαθρό σύστημα πολύ δύσκολα θα το καθαρίσουν. Μακάρι να «επιτρέψουν» στους νεότερους να το πραγματοποιήσουν.
Σωστά τα λες και αισθάνομαι μια ηρεμία όταν διαβάζω τα κείμενά σου ακόμα κι όταν είναι γεμάτα ένταση. Μπράβο.