Έχει ένα δίκιο ο βουλευτής κύριος Γεωργιάδης, και όποιος δεν το βλέπει πρέπει να είναι εχθρός της δημοκρατίας. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Έχουμε, πλέον, ισοπεδώσει τα πάντα. Λαϊκισμός. Όλα ίδια. Όλοι ίδιοι. Ξαφνικά, ο Βουλευτής, γίνεται σαν πολίτης. Όχι ο ένας εκ των τριακοσίων πρώτων (συν κάτι Προέδρους της Δημοκρατίας, κλπ) πολιτών της χώρας, ούτε η εκλεγόμενη φωνή των πολιτών, οι άμεσοι εκπρόσωποι ή αντιπρόσωποί τους, -απλώς πολίτης.

«Γιατί αυτός, και όχι εγώ». Αυτό, μας μάρανε αδέλφια. Αυτό μας χαντάκωσε. Γιατί αυτός, και όχι εγώ. «Γιατί ο Βουλευτής να παίρνει αυτοκίνητο;» Άκου τώρα. Ντροπή, και μόνο που το σκεφτήκατε, αγαπητέ. Όνειδος για την δημοκρατία Δημοκρατία μας. Πέσαμε ήδη στα 1.400 κυβικά. Ήταν μία υποχώρηση, οι στιγμές είναι δύσκολες και αυτό αναγνωρίζεται από όλους. Κάναμε πίσω κύριοι. Δείτε το ως πράξη καλής θέλησης. Ιδού. Μα, όμως, είσθε αχάριστοι. Τα θέλετε όλα δικά σας. Δεν χρεοκοπεί η Δημοκρατία κύριοι, καταλάβετέ το. Δεν θα περάσει το δικό σας. Υπάρχει ένα όριο. Μία ανοχή. Μία κόκκινη γραμμή. Η γκρίνια σας, είπαμε, να την κατανοήσουμε, να την ανεχθούμε βρε αδελφέ – αλλά η Δημοκρατία είναι η άκρη του γκρεμού. Δεν μπορείτε να την ξεφτιλίζετε πια άλλο. Αν την περάσουμε, μετά έχει μόνο κάτω.

Σε λίγο θα μας μιλάτε και στον ενικό.

Νισάφι.

Υ.Γ.: Είχα σκοπό, γράφοντάς το, σε κάθε πρόταση να κολλάω με link και μία είδηση που πληγώνει στα αλήθεια την δημοκρατία μας, όπως οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, η έλλειψη φαρμάκων – ακόμα και για καρκινοπαθείς, τα διαλυμένα ασφαλιστικά ταμεία μας, τους μισθούς, που έπεσαν στο μισό, τον δείκτη ανεργίας ακόμα και των δύο μελών μιας οικογένειας, το αφορολόγητο του «ένα γάλα και ένα καρβέλι ψωμί κάθε μέρα», τόσα και τόσα. Με έπιασε κατάθλιψη, και μόνο η προσπάθεια – και εγκατέλειψα. Κάντε σαν να το έκανα, να χαρείτε. Καταλάβετέ με.

Υ.Γ.: Μία σκέψη μου ήρθε ξαναδιαβάζοντας το – μήπως το περάσετε για προσωπική επίθεση. Κάθε άλλο. Ο κομιστής της αντίδρασης δεν μου είναι συμπαθής, είναι γενικά γνωστό από τα γραφόμενά μου, αλλά το ύφος και η δομή της σκέψης δεν αφορά αποκλειστικά τον ίδιο, θεωρώ. Αφορά μία μεγάλη, συντριπτική πλειοψηφία βουλευτών, που θεωρούν εαυτούς λειτουργούς ακόμα και όταν ψηφίζουν νόμους που δεν έχουν, καν, μπει στον κόπο να διαβάσουν, ή και μόνο που συντηρούν την κομματική γραμμή, θέση και ιδέα ακόμα και αν δεν έχουν σταγόνα προσωπικής θεωρίας και σκέψης – όταν οι πράξεις τους, που με τόση ελαφρότητα συντήρησαν, κάνουν θεμελιώδη διαφορά στην ίδια μας την ζωή. Δεν αφορά λοιπόν τον κομιστή (που, κατά την γνώμη μου, δεν ταιριάζει καν στο προφίλ που περιγράφω) η με ειρωνική διάθεση μεταφερόμενη πικρία μου – αφορά την νοοτροπία που μας θάβει, κάθε μέρα, λίγο πιο βαθιά σε ένα μίσος που σιχαίνομαι. Γιατί η αλαζονεία του καθορίζοντα της ζωής σου, όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο, ξυπνάει τα χειρότερα ένστικτα όλων μας. Και όσο αυτοί κρύβονται πίσω από την Δημοκρατία σε κάθε επίθεση απαξίωσης των προσωπικών έργων τους, ωσάν τα έργα τους (ή η απουσία τους) να είναι η ίδια η θεμελιώδης δομή της, τόσο η Δημοκρατία ζορίζεται να αντέξει το παράλογο της κατάστασης.